ေရာင္စံုမီးေတြၾကားက ဘဝတကၠသိုလ္

ခုတေလာ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ဆိုသလို မိုးေတြ အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္း ေနပါတယ္။ ေန႔ဘက္မွာ ရြာတာက အေရးမဟုတ္။ ညဘက္မွာသာ ေငြ ရွာရတဲ့ က်မတို႔ အဖို႔ ညဘက္မွာမိုးရြာၿပီးဆိုရင္ ဧည့္သည္ေတြ အလာကဲ်ၿပီး ညတာ တြက္ေခ်မကိုက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ဒီေန႔လည္း မနက္ကတည္းက ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုး ညေရာက္တဲ့အထိ မစဲဘဲ သည္းေကာင္းေနတုန္း။ တညလံုး ဆက္ရြာမယ့္ပံုပဲ—။ မိုး ရြာေနတာေၾကာင့္လည္း ဧည့္သည္ေတြ သိပ္မလာ။ ည (၁ဝ) နာရီေတာင္ ထိုးၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ဧည့္သည္ (၅) ဦးသာ ေရာက္လာပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာမယ့္ ပံုမေပၚေတာ့— ။

ဒီအတိုင္းဆို ဒီညလည္းတြက္ေခ်ကိုက္မယ္မထင္— ။ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ (၅) ဦးလည္း မိတ္ေဆြျဖစ္မယ့္ ပံုမေပၚ (မိတ္ေဆြဆိုတာ ေဖာက္သည္ကိုေျပာတာ)။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္လာသမွ် ဧည့္သည္ေတြအလိုက် ဧည့္ခံရမွာက က်မတို႔အလုပ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေစ်းႏႈန္း အတိုင္း မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵ ျပည့္ဝသြားေအာင္ ျပဳစု ယုယေပးရမွာက က်မတို႔ အလုပ္။ တေခါက္ဆက္ဆံၿပီးတိုင္းလည္း ေနာက္ တေခါက္ ထပ္လာခ်င္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ျမဴဆြယ္ ရမွာက က်မတို႔အလုပ္။

ဧည့္သည္က (၅) ဦးထဲမို႔ သူငယ္ခ်င္းမေတြကို ဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ဆိုင္အျပင္ ေကာင္တာသို႔ က်မထြက္ထိုင္ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြ ထပ္ေရာက္လို ေရာက္ျငားနဲ႔ ေကာင္တာမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရင္း တံခါးဝက မိွတ္တခါ လင္းတလွည့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေရာင္စံုမီးေတြကို အဓိပၸာယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ကာ ဆိုင္ထဲမွ တုန္ခါ လြင့္ထြက္လာတဲ့ သီခ်င္းသံေတြကို နားေထာင္ရင္း အေတြးေတြက အတိတ္က ပံုရိပ္ေတြထဲ ေပ်ာ္ဝင္စီး ေမ်ာသြားပါေတာ့တယ္။

(၂)
က်မရဲ႕ ဇာတိက ပဲခူးတိုင္း။ ေတာရြာ တရြာကပါ။ ေတာရြာ ဆိုေပမယ့္ အိမ္ေျခ (၃ဝဝ) ေက်ာ္ ခန္႔ရိွတဲ့ ရြာႀကီး တစ္ရြာျဖစ္ၿပီး (၁ဝ) တန္း အထိရိွတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းလည္း ရိွပါတယ္။ က်မရဲ႕ မိဘေတြက က်ပန္း အလုပ္သမားပါ။ ေႏြဘက္ဆိုရင္ ေတာတက္ၿပီး ဒညင္းတက္။ သစ္ခုတ္။ ဝါးခုတ္။ ႀကိမ္ခုတ္ ပါတယ္။

က်မရဲ႕ မိသားစုဟာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲသား နင္းျပားေတြပါ။ ေမြးခ်င္း (၃) ဦးထဲမွာ က်မက အႀကီးဆံုး။ က်မ ေအာက္မွာ ေမာင္ငယ္တစ္ဦးနဲ႔ ညီမငယ္ တစ္ဦးရိွပါတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွစ္မတေတြ ေက်ာင္းတက္ႏုိင္ဖို႔ အေရး အေဖဟာ အလုပ္မွန္သမွ် ကုန္းရုန္း ရွာေဖြ လုပ္ကိုင္ေနရပါတယ္။ အေမလည္း အိမ္အလုပ္အျပင္ တဖက္တလမ္းမွ ဝင္ေငြရေအာင္ ရုန္းကန္ ေနရရွာပါတယ္။

သိတတ္စ အရြယ္မွ စၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္း ရုန္းကန္ေနရတဲ့ မိဘေတြကို ၾကည့္ကာ က်မ အရမ္း သနားမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းမတက္ခင္ အေမ့ကို အိမ္အလုပ္ေတြ ဝိုင္းလုပ္ေပး တတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းလို႔ ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီဆိုရင္လည္း ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ အိမ္ျပန္လာတဲ့ အေမ သက္သာေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အေမျပန္မလာခင္ အိမ္အလုပ္ တခ်ဳိ႕ က်မ လုပ္ထားႏွင့္တတ္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ ေရာက္လာလို႔ အေမက “ၾကည့္စမ္း— သမီးႀကီးက လိမ္မာလိုက္တာ” ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ခီ်မြမ္းသံေတြ ၾကားတိုင္း က်မ ပီတိျဖစ္ရၿမဲ—  ။

က်မ (၅) တန္း တက္တဲ့ ႏွစ္မွာ စေန။ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ယာေတာထဲ ေန႔စား အလုပ္ ဝင္လုပ္ဖို႔ အေမ့ကို ေျပာပါတယ္။ အေမက ဘာမွ မေျပာေပမယ့္ အေဖက ေပးမလုပ္ခ်င္— ။ သို႔ေသာ္–တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ကုန္ေစ်ႏႈန္းေတြ တက္လာတာနဲ႔ အမွ် က်မတို႔ ေမာင္ႏွစ္မ (၃) ဦးရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြလည္း ေထာင္းလာၿပီမို႔ အေဖက မေျပာသာေတာ့ပဲ ခြင့္ျပဳ လိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုပ္လုပ္– ။ အလုပ္ လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ေပါ့— ။

(၃)

က်မ (၇) တန္း တက္တဲ့ ႏွစ္မွာ အေမဆံုးသြားပါတယ္။ ေရာဂါက အလုပ္ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ အားနည္းၿပီး ကိုယ္ခံအား က်ရာမွ အဖ်ားပိုး ဝင္တာျဖစ္ေပမယ့္ ေဆးကုသရင္ အလြယ္တကူ ေပ်ာက္ႏုိင္မယ့္ေရာဂါပါ။ သို႔ေသာ္– အေမက သားသမီးေတြကို ငဲ့တဲ့အေနနဲ႔ ေဆးကုရင္ ေငြကုန္မွာစိုးလို႔ ေပၿပီးေနရာမွ အသက္ပါ ဆံုးသြားရတဲ့ အထိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဖ်ား တေျဖးေျဖးျပင္းလာေတာ့ အေဖက ေဆးရုံ တက္ၿပီး ကုသဖို႔ ေျပာေသးေပမယ့္ အေမက “ဒီေလာက္လည္း မလိုေသးပါဘူး။ ဗမာေဆးေတြ ေသာက္လိုက္ရင္ သက္သာ သြားမွာပါ” လို႔သာ ေျပာၿပီး ေဆးရုံ တက္ဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေဆးရံုတက္ၿပီး ကုသဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္။ ေဆးရုံ တခါတက္ရင္ ေငြသိန္းနဲ႔ ခီ်ၿပီး ကုန္က် တတ္ပါတယ္။ ေရာဂါ ေပ်ာက္တာ မေပ်ာက္တာက တစ္ပိုင္း– ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ရြာမွာ ရိွတဲ့ ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားေတြအဖို႔ ဖ်ားနာၿပီဆိုရင္ အပူက် ငန္းေဆးတို႔။ ကြမ္းရြက္ပံု– အဖ်ားျဖတ္ေဆးတို႔– စတဲ့ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ရႏုိင္တဲ့ ဗမာေဆးေတြကိုသာ ဝယ္ယူ သံုးစဲြ ကုသၾကပါတယ္။ ေငြရိွတဲ့ သူေတြဆိုရင္ေတာ့— တမ်ဳိးေပါ႔ေလ။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေရာဂါေလာက္ ဆိုရင္လည္း ဗမာေဆး ေသာက္လိုက္ရင္ သက္သာ ေပ်ာက္ကင္း သြားတတ္ပါတယ္။ အေမလည္း ထို႔နည္းတူ ဗမာေဆး ေသာက္လိုက္ရင္ သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းသြား လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပံုရတယ္ (မိသားစုကို ငဲ့တာလည္း ပါမယ္ ထင္ပါရဲ႕)။ သို႔ေသာ္ — ေရာဂါက ေပ်ာက္မသြားပဲ အေမ့ရဲ႕အသက္သာ ေပ်ာက္သြား ရရွာတယ္။ ကံစီမံရာ လည္စင္း ခံရၿပီေပါ႔ — ။

အေမဆံုးၿပီးေနာက္ က်မက ေက်ာင္းထြက္ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေျခစံုပစ္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ဖို႔ အေဖ့ကို ေျပာပါေသးတယ္။ အေဖက လက္မခံ။ ေက်ာင္း ဆက္တက္ဖို႔သာ ေျပာပါတယ္။ တကယ့္ တကယ္ေတာ့လည္း က်မက ေက်ာင္းထြက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵမရိွ၊ အငယ္ႏွစ္ဦးကို ငဲ့ၿပီး ေျပာလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။

ညေန ေက်ာင္းဆင္းခိ်န္မွာ အိမ္ကို တန္းမျပန္ေသးပဲ ဝင္ေငြေလး ရလိုရျငား ရြာရိုးေလွ်ာက္ အလုပ္ လိုက္ရွာတယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ေရခပ္၊ ထင္းခဲြ၊ သန္႔ရွင္းေရး — အကုန္လုပ္ပါတယ္။ ခိုင္းသမွ် လုပ္ၿပီး ေပးသမွ်သာ ယူပါတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေန႔စား အလုပ္ မရိွရင္ ေတာထဲသြားၿပီး ထင္ေခြကာ ရြာထဲ လိုက္ေရာင္းပါတယ္။

အေမမရိွတဲ့ ေနာက္ပိုင္း (၃)၊ (၄) ႏွစ္အတြင္းမွာပဲ နားရက္မရိွေအာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အေဖဟာ အေတာ္ေလး အိုမင္းရင့္ေရာ္ သြားခဲ့ရသလို က်မရဲ႕ဘဝဟာလည္း ႏြမ္းလွ်ေၾက မြသြားခဲ့ရေလၿပီ— ။

(၄)
က်မရဲ႕ဘဝကို အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲေစတဲ့ လူတစ္ဦးရိွပါတယ္။ သူနာမည္က ဦးခ်စ္ညိဳ။ အမ်ားကသူ႔ကို ဦးခ်စ္လို႔ေခၚပါတယ္။ အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ အသားညိဳညိဳ၊ ခုေလာက္ဆို သူ႔အသက္က (၅ဝ) ဝန္းက်င္ခန္႔သာ ရိွဦးမယ္။ သားသမီး (၅) ဦးရိွၿပီး အႀကီးဆံုးသမီးက ဘဲြ႔ရ ေက်ာင္း ဆရာမေတာင္ ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။

ဦးခ်စ္က ေတာသူေဌး။ ဆန္စက္တစ္လံုးရိွတဲ့ အျပင္ လယ္ဧက ေပါင္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့သူ။  က်မတို႔ ေဒသ ဝန္းက်င္မွာ သူ႔ကို မသိတဲ့သူ ခပ္ရွားရွား။ သာေရးနာေရး၊ ရပ္ေရးရြာေရး၊ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး–စတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြမွာ သူ မပါတဲ့ပဲြ မရိွသေလာက္ပင္။ က်မတို႔လို စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္တဲ့ ဆင္းရဲသား မိသားစုေတြက သူဆီမွာ ေငြေခ်း၊ ဆန္ေခ်း၊ စပါးေခ်း — ေခ်းေနက် — ။

က်မတို႔ သားအဖႏွစ္ဦး ဘယ္လိုပဲ တက္ညီလက္ညီ ရုန္းကန္ေနေစကာမူ မၾကာခဏ ျပတ္လတ္ သြားတာမ်ဳိး  ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကုန္းေစ်းႏႈန္း မတရား တက္လာေတာ့ လူ (၂) ဦး လုပ္စာဟာ မိသားစု (၄) ဦး တစ္ေန႔ စားရုံသာ အႏုိင္ႏုိင္ ျဖစ္ေနတယ္။ က်မက ေက်ာင္းဆင္းခိ်န္နဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာသာ အလုပ္ ရွာရတယ္ ဆိုေပမယ့္ အလုပ္က ရွာတိုင္းလည္း ရတာမဟုတ္။ အေဖ့ရဲ႕လုပ္အား တစ္ခုတည္းနဲ႔သာ မိသားစု အေရး ေျဖရွင္းရတာမို႔ မနက္စာ ခ်က္စရာ ဆန္မရိွတဲ့ အခါမ်ဴိးေတြမွာ ျဖစ္ေစ။

က်မတို႔ ေမာင္ႏွစ္မ ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကိစၥ၊ သာေရး နာေရး၊ ရပ္ေရးရြာေရး — စတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြ အတြက္ အေရးတႀကီး ေငြ လိုအပ္လာပါက ဦးခ်စ္ဆီ ေျပးရေတာ့တာပဲ —– ။ အေဖ ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ ေခ်းယူတာ ရိွသလို က်မကို လြတ္ၿပီး ေခ်းယူေစတာလည္းရိွပါတယ္။
အတိုးက (၂ဝ) ရာခိုင္ႏႈန္း ေပးရတယ္ ဆိုေတာ့ အတိုးကိုသာ ဦးစားေပးဆပ္လိုက္။ ပထမ အရင္းကို မဆပ္ႏိုင္ေသးပဲ ေနာက္တခါ ထပ္ေခ်းလိုက္နဲ႔ အေၾကြး သံသရာ လည္ေနပါေတာ့တယ္ — ။
ဆပ္ၿပီးရင္ဆပ္ျပန္၊ ေခ်းၿပီးရင္ ေခ်းျပန္နဲ႔မို႔ က်မတို႔ရဲ႕မိသားစုဟာ ဦးခ်စ္ရဲ႕ ေငြဝယ္ကၽြန္ပမာ ဦးခ်စ္ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေစရာ သြားရတဲ့ ဘဝေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။

အေၾကြး သံသရာထဲမွာ ရုန္းထြက္ဖို႔ က်မတို႔ သားအဖ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစား ခဲ့ပါေသးတယ္။ သိုေသာ္ —လူသာ လက္ပန္း က်သြားတယ္။ ရုန္းေလေလ ႏွစ္ေလေလျဖစ္ၿပီး အဆံုးမွာေတာ့ က်မရဲ႕ဘဝကိုပါ ဦးခ်စ္ရဲ႕ လက္ထဲ လံုးလံုး ပံုအပ္ ေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္ —

(၅)

(၈) တန္း စာေမးပဲြေျဖေတာ့ “ဒီႏွစ္ ေအာင္ပါ႔မလား မသိဘူး” လို႔ အေဖ့ကို ေျပာေတာ့ အေဖက “မေအာင္ရင္လည္း အေရးမႀကီးပါဘူး သမီးရယ္ — ။ စာေမးပဲြ က်ေတာ့လည္း ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ရုံပဲေပါ႔ မဟုတ္လား —- ။ ေအ — ေအာင္ရင္ေတာ့ ဆက္တက္ေပါ့ကြာ—”တဲ့။ အေဖက ေျပာသာ ေျပာလိုက္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီလို ေျပာလိုက္ရလို႔ စိတ္ေကာင္းပံုမရ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘယ္မိဘကမွ ကိုယ့္ရဲ႕ သား သမီးေတြကို ေက်ာင္းထြက္ေစၿပီး အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ခိုင္းေစခ်င္ပါ့မလား — ။ အေဖလည္း ထို႔နည္းတူပဲေပါ႔။ မတတ္သာလို႔သာ ေျပာလိုက္ရတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်မသိတာေပါ႔။ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ–။

အစတုန္းက ေက်ာင္းထြက္ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ထဲဝင္ဖို႔ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ အေဖက လက္မခံ။ သို႔ေသာ္–ခုေတာ့ စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းလြန္းတာမို႔ အေဖက က်မကို ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေစခ်င္တဲ့ ပံုရပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္တက္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ပံုမွန္ေအာင္ေနတဲ့ သူ႔သမီးကို ေက်ာင္းထြက္ရန္ ေျပာဖို႔ခက္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕— ။
မိသားစုအေရး အေဖတစ္ဦးတည္း ရုုန္းလို႔ မနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သမီးသိတာေပါ႔။ အေၾကြးေတြလည္း လည္ႏွစ္ေနၿပီးဆိုတာ သမီးမသိတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ အေဖရယ္— စာေမးပဲြေအာင္ရင္ သမီး ေက်ာင္း ဆက္တက္ပါရေစေနာ္— ။

(၈) တန္း စာေမးပဲြ ေအာင္စာရင္း ထြက္ၿပီ ၾကားတာနဲ႔ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းမ တသိုက္ အေျပးအလြား ေအာင္စာရင္း သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ စာၾကည့္ခိ်န္ သိပ္မရခဲ့တဲ့ အတြက္ ဒီႏွစ္ေအာင္ေကာ ေအာင္ပါ႔မလား ဆိုၿပီး ရင္ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ႔။ အကယ္၍ စာေမးပဲြ က်ခဲ့လို႔ရိွရင္ ေက်ာင္း ထြက္မယ္။ ေအာင္ရင္ဆက္တက္မယ္။ မက်မခ်င္း ေက်ာင္းဆက္တက္မယ္။ ဘဲြ႔ တစ္ခုခု ရေအာင္ယူမယ္လို႔ က်မဆံုးျဖတ္ထားၿပီးသား — ။ ဒါေၾကာင့္– မအားလပ္တဲ့ ၾကားထဲက စာကို အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားခဲ့တာေပါ႔။ သို႔ေပမယ့္ ရႈံးရင္ ေက်ာင္း ထြက္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိက ရင္ကို တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေစပါတယ္။

ေအာင္စာရင္းမွာ က်မနာမည္ ပါလာေတာ့ က်မ အရမ္းေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ ထြက္ရတဲ့ အထိပါပဲ။ (၈) တန္း ေအာင္သြားၿပီ။ (၉) တန္း ဆက္တက္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္း တေလွ်ာက္ ေျခလွမ္းေတြက အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ သြက္လက္ေပါ႔ပါးလို႔ — ။
ေအာင္စာရင္းၾကည့္ၿပီး အိမ္အျပန္ ၿခံအဝင္ဝမွာ ၿခံဝန္းထဲမွ ထြက္လာတဲ့ ဦးဘၿငိမ္းနဲ႔ဆံုပါတယ္။
“ဟာ — အေတာ္ပဲ။ ဦးက ငါ့တူမကို လာရွာတာ။ အျပင္ ထြက္သြားတယ္ေျပာလို႔ ျပန္လွည့္လာတာ”

“ဘာကိစၥ ရိွပါသလဲ — ဦး”

“ကိုခ်စ္က ငါ့တူမကို ေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့။ ည (၇) နာရီေလာက္ ဦးအိမ္ကိုလာခဲ့ပါတဲ့။ သူ ေစာင့္ေနမယ့္တဲ့။ ဆက္ဆက္ လာခဲ့ဖို႔လည္း မွာလိုက္တယ္။ အဲဒါ ဦးလာေျပာတာပါ”

“ဟုတ္ကဲ့ — သမီးလာခဲ့ပါ႔မယ္”

“ကဲ့ — ဒါဆိုရင္လည္း ဦးျပန္လိုက္ဦးမယ္။ လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့ေနာ္ ငါ့တူမ”

ဘာကိစၥမွန္း မသိရေသးေပမယ့္ ဦးခ်စ္ ေခၚတယ္ဆိုေတာ့လည္း သြားရမွာေပါ႔ေလ။ သူက သမီးတို႔ရဲ႕ အေၾကြးရွင္ မဟုတ္လား — ။ တခုခုမ်ား ခိုင္းစရာရိွလို႔ေခၚတာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕— ။
ညေန ေရမိုးခ်ဳိး၊ ထမင္းစားၿပီး “ေမာင္ေလး —- အစ္မ အျပင္ ခဏ သြားလိုက္ဦးမယ္။ အေဖျပန္လာလို႔ ေမးရင္ အျပင္ခဏသြားတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါ — ေနာ္” ဆိုၿပီး ေမာင္ေလးကို မွာခဲ့ကာ ဦးဘၿငိမ္းအိမ္သို႔ က်မ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

ဦးဘၿငိမ္းဆိုတာက ဦးခ်စ္ရဲ႕ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား။ က်မတို႔လိုပဲ ဦးခ်စ္ထံမွာ အေၾကြးယူေနက် — ။ အသက္ (၅ဝ) ခန္႔ရိွၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ေထာင္မရိွ။ အလုပ္ လုပ္လိုက္၊ ေသာက္လိုက္နဲ႔ ဆိုေပမယ့္ လူခ်စ္ လူခင္ေတာ့ အမ်ားသား။ အရက္ေသာက္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မရိွ။ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ေအးေအးေဆးေဆးပင္။ တကိုယ္ရည္ တကာယသမား ပီပီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ — ။
ဦးဘၿငိမ္းနဲ႔ က်မတို႔အိမ္က (၁၅) မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ အိမ္က ပ်ဥ္ခင္းထရံကာ ေသးေသး ေလးျဖစ္ေပမယ့္ ရြာအစြန္မို႔လားမသိ ၿခံဝန္းေတာ့အက်ယ္သား— ။ ၿခံစည္းရိုးပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့ ပိႏၷဲပင္။ သရက္ပင္ေတြ စိုက္ထားတာ အျပည့္—။

ဦးဘၿငိမ္းအိမ္ကို က်မ ေရာက္လာေတာ့ ဦးဘၿငိမ္းနဲ႔ ဦးခ်စ္တို႔ ႏွစ္ဦး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ၿပီး စကား ေျပာေနၾကပါတယ္။ က်မ ေရာက္ လာတာ ေတြ႔ေတာ့ ဦးဘၿငိမ္းက“ေဟာ— ငါ႔တူမေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ လာလာ — အထဲကိုဝင္လာခဲ့ ငါ့တူမ။ “လာ — ဒီမွာထိုင္”ဆိုၿပီး ဦးခ်စ္ေဘးမွာ လက္ညိွဳးထိုး ထိုင္ခိုင္းေတာ့ ဦးခ်စ္ေဘးမွာ ခပ္ရို႕ရို႕ေလး က်မ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။
က်မ ဝင္ထိုင္ၿပီး ခဏ အၾကာမွာေတာ့ ဦးဘၿငိမ္းက“ကဲ့ — ကိုခ်စ္တို႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာနင့္ဦး။ က်ေနာ္ စားစရာ ေသာက္စရာေလး သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္”ဆိုၿပီးထြက္

သြားေတာ့ အိမ္ထဲမွာ က်မတို႔ ႏွစ္ဦးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဦးဘၿငိမ္း ထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးခ်စ္က က်မကို အတန္ၾကာေအာင္ စကားမေျပာေသးပဲ သက္ျပင္း တခ်ခ်နဲ႔ တခုခုကိုေျပာဖို႔ အားယူေနတာလား မသိ။ ခီ်တံုခ်တံုျဖစ္ေနပါတယ္။ ဦးခ်စ္ အရက္ ေသာက္ထား တာလား။ အခန္းေထာင့္မွာ ေထာင္ထားတဲ့ ပုလင္းဆီက ထြက္လာတာလားမသိ တခ်က္ တခ်က္ေလ အေဝွ႔မွာ အရက္နံ႔က ေထာင္းခနဲ႔ထြက္လာပါတယ္။

“ဦးခ်စ္ စကားေျပာစရာရိွတယ္ဆို။ ဘာေျပာမလို႔လဲ — ဦး” တိတ္ဆိတ္မႈကို က်မကပဲ စတင္ၿဖိဳခဲြ လိုက္ပါတယ္။

“အင္ — ကေလးမကို ဘယ္ကစၿပီး ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အားေတာ့နာပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ မေျပာလို႔လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး”

“ဟုတ္ကဲ့ — ေျပာပါ —- ဦး”

“အေၾကြးကိစၥပဲ ဆိုပါေတာ့— ။ ဒီလိုေလ — ”

ဦးခ်စ္က စကားကို ဆက္မေျပာေသးပဲ ရပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မကို တကိုယ္လံုး ၿခံဳၿပီး စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ဦးခ်စ္ရဲ႕ အၾကည့္ေၾကာင့္ က်မ မလံုမလဲျဖစ္ကာ စိတ္ထဲမွာလည္း ေၾကာက္သလိုလို ခံစားလာရပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္အေဖ အရြယ္ ေလာက္ ရိွတာပဲ။ မဟုတ္တာေတာ့ လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလဆိုၿပီး စိတ္တင္းလိုက္ပါတယ္။ ဦးဘၿငိမ္း ျမန္ျမန္ျပန္လာပါေစလို႔ ႀကိတ္ၿပီး ဆုေတာင္း ေနမိ ပါတယ္။

“ဒီလိုပါ၊ ကေလးမတို႔က ဦးဆီမွာ အေၾကြးေတြ ယူထားတာ မ်ားေနၿပီ မဟုတ္လား။ သို႔ေပမယ့္ အရင္းမေျပာနဲ႔ အတိုးေတြကိုေတာင္ ကေလးမတို႔ အႏုိင္ႏုိင္ ျပန္ဆပ္ေနရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကေလးမတို႔ ဘယ္လိုပဲ လုပ္လုပ္ ျပန္ဆပ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး —- ဦးထင္တယ္။ ေအ — ဒါေပမယ့္ ျပန္ဆပ္ႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္။ အဲဒါကလည္း ကေလးမ ကိုယ္တိုင္ဆပ္မွ ရႏုိင္မယ္။ ဒါ႔အတြက္ ကေလးမကို ဦးက ေခၚခိုင္းလိုက္တာပါ”

“ဟုတ္ကဲ့ — က်မ ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ — ေျပာပါ — ဦး” တုန္ေနတဲ့ အသံကိုထိန္းၿပီး မရဲတရဲနဲ႔ ဦးခ်စ္ကို က်မ ေမးလိုက္ပါတယ္။

“ဘာ လုပ္ေပးရမွာလဲဆိုေတာ့ — ။ ဦးရဲ႕ဆႏၵကို ကေလးမ— ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ရုံပါပဲ။ ဒါကိုေတာ့ ကေလးမ— လုပ္ေပးႏုိင္ လိမ့္မယ္လို႔ ဦးထင္ပါတယ္”

တည့္တိုးႀကီး ေျပာခ်လိုက္တဲ့ ဦးခ်စ္ရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္ က်မ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားပါတယ္။
“ဘယ္လိုလဲ။ လုပ္ႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား”ေျပာၿပီး က်မေဘးကိုတိုးထိုင္ကာ လက္တစ္ဖက္ကလည္း က်မရဲ႕ပခံုးကို သိုင္းဖက္ ထားလိုက္ပါတယ္။

က်မ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း  မသိေတာ့— ၊ မ်က္ရည္ေတြလည္း ပါးျပင္ေပၚ တသြင္သြင္စီးက်လို႔— ။
“ဦးရယ္— တျခားကိစၥေတြ လုပ္ခိုင္းပါလား။ ဦးခိုင္းသမွ် က်မ အကုန္ လုပ္ေပးပါ႔မယ္”
က်မရဲ႕တိုးလွ်ဳိး ေတာင္းပန္သံေတြက ႐ႈိက္သံေတြနဲ႔ ပလံုးပေထြး— ။

“ဦးေျပာၿပီးၿပီေကာ — တျခားအလုပ္ေတြ ဘယ္လိုပဲ လုပ္လုပ္ ကေလးမတို႔ ဘယ္လိုမွ ျပန္ဆပ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ နည္းနည္းပါးပါး ဆိုရင္လည္း ေလ်ာ္ေပးလို ႔ရေသးတယ္။ ခုဟာက နည္းတဲ့ အေၾကြးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ကေလးမပဲစဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ ေအ — လူဆိုတာ အယူရိွရင္ အေပးရိွရမယ္ဆိုတာ ကေလးမ–သိထားဖို႔ လိုတယ္။ ဒါကို မေမ့နဲ႔ဦး”

က်မ ထပ္ကာထပ္ကာ ေတာင္းပန္ပါေသးတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲေတာင္းပန္ ရုန္းထြက္ ေနေစကာမူ ဦးခ်စ္ရဲ႕ တိုး— တိုးၿပီး။ တင္း— တင္းၾကပ္တဲ့ ေပြ႔ဖက္လံုးေထြးမႈ ေအာက္မွာ ႐ႈိက္သံေတြနဲ႔အတူ က်မ နာက်င္လူးလြန္႔— ေမာဟိုက္လို႔— ။

ေန႔ခင္းဘက္မွာ စာေမးပဲြေအာင္လို႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အေပ်ာ္ေတြလည္း ညဘက္အေရာက္မွာေတာ့ ေရစုန္ေမ်ာ— ႏြမ္းလွ်ခဲ့ရၿပီ ျဖစ္သလို ဦးဘၿငိမ္း အိမ္မွအျပန္ ေျခလွမ္းေတြလည္း ခ်ည့္နဲ႔— ယိမ္းယိုင္လို႔— ။

(၆)
က်မနဲ႔ ဦခ်စ္အေၾကာင္းသိတဲ့ လူတခ်ဳိ႕က က်မကို ဦးခ်စ္ အေပ်ာ္မယားတဲ့။ ဦးခ်စ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တဲ့။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဦးခ်စ္ကို ေျမနိွမ့္ရာလံွစိုက္တဲ့သူ။ ကိုယ့္သမီးေထြး အရြယ္ေလာက္ သာရိွေသးတဲ့ သူကိုေတာင္ မညာမတာ လုပ္ရက္ လိုက္တာဆိုၿပီး က်မဘက္က နာတဲ့သူလည္းရိွပါတယ္။
လူေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေနၾကပါေစ၊ ကဲ့ရဲ႕ၾကပါေစ က်မ ဂရုမစိုက္ႏုိင္အား— ။ က်မ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္တယ္။ က်မရဲ႕ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္၊ ေမာင္ငယ္၊ ညီမငယ္ေတြရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္၊ က်မရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္— က်မ ေခါင္းထဲမွာ ဒါေတြပဲရိွပါေတာ့တယ္။
က်န္တာဘာမွမရိွ— ။ ခံစားမႈေတြလည္းပ်က္သုဥ္းခဲ့ရၿပီ
။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ခမ္းသြားတာၾကာၿပီ။ ေနာက္ထပ္က်စရာ မ်က္ရည္ေတြ မရိွေတာ့— ။

အိမ္မွ မထြက္ခြာမီ အခိ်န္ထိ ဦးဘၿငိမ္းရဲ႕အိမ္ဟာ က်မနဲ႔ ဦးခ်စ္ရဲ႕ ပံုမွန္ အေပးအယူ လုပ္ေနက်ေနရာေလး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီ အေၾကာင္းေတြကို အေဖသိမသိ က်မမေျပာတတ္– ။ သိေနေပမယ့္လည္း မေျပာရက္ မေျပာသာလို႔သာ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ေနလိုက္တာ လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ က်မကို ခြင့္လြတ္ပါ အေဖရယ္– ။

(၁ဝ) တန္း စာေမးပဲြ ေျဖၿပီးလို႔ ေက်ာင္းပိတ္စ အခိ်န္မွာ ရြာနီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမ တစ္ဦးနဲ႔ လုပ္ငန္း ကိစၥ အခ်ိတ္အဆက္ ရပါတယ္။ သူက “ထိုင္းႏုိင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၾကရေအာင္။ ဟိုမွာက ဝင္ေငြ ပိုေကာင္း တယ္။ နင့္ဟာက သူမ်ားအေပ်ာ္ မယားလုပ္ရမယ့္အတူ ဟိုမွာ အလုပ္သြားလုပ္တာကမွ ပိုေကာင္း ဦမယ္။ တရပ္တေက်းမွာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုသ ိတဲ့လူလည္း မရိွေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္စားလို႔ ရတာေပါ့။ ေငြေလး ဘာေလးစုမိတဲ့ အခါအိမ္ျပန္ၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ေပါ႔။ ငါလည္း ဒီလိုပဲလုပ္လာခဲ့တာ (၃) ႏွစ္ ေတာင္ရိွၿပီ။ သြားလိုက္ လာလိုက္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒီမွာက နင္သိတဲ့ အတိုင္းပဲ။ လုပ္စားရတာ မလြယ္ဘူး—ဟာ။ တြက္ေခ်လည္း မကိုက္ဘူး။ ေနာက္အပတ္က်ရင္ ငါသြားမယ္။ နင္ — လိုက္ခဲ့ပါလား။ အေဖာ္ရတာေပါ႔” ဆိုၿပီး က်မကို လာညိွပါတယ္။
သူက ပဲခူးဒီဂရီေကာလိပ္မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေနတဲ့သူ။ က်မနဲ႔ ရြာနီးခ်င္း။ သူ႔ ဘဝလည္း က်မလိုပဲထင္ပါရဲ႕— ။

သူေျပာသလိုဟုတ္ပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း ဦးခ်စ္နဲ႔ အေပးအယူလုပ္ရတာ အဆင္သိပ္မေျပေတာ့— ။ လူကို ႏွိမ္လာတယ္။ မိႈခ်ဳိး၊ မွ်စ္ခ်ဳိးစကားေတြ ေျပာလာတယ္။ အေပးအယူ လုပ္တိုင္းလည္း ေငြေခ်ခ်င္မွ ေခ် တာ။ ေငြေခ်ေတာ့လည္း မျဖစ္စေလာက္ေလးနဲ႔၊ ဆန္ တျပည္ဖိုးေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္။ လူကိုမ်ား တိရိစာၧန္ ေအာက္ေမ့ေနလားမသိ— အမ်ဳိးမ်ဳိး— ။ အေပးအယူ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ေငြမရပဲ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ရတာလည္း အခါခါ— ။

ဦးခ်စ္နဲ႔ ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနရမယ့္ အတူတူ ထိုင္းႏုိင္ငံကို သြားၿပီး အလုပ္ သြားလုပ္တာကမွ ပိုေကာင္းဦးမယ္။ ဟိုမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ေငြစုမယ္။ ေငြစုမိပါက အိမ္ျပန္လာၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္မယ္— ။ ဟုတ္ၿပီ—- က်မ ထိုင္းႏုိင္ငံကို လိုက္သြားမယ္— ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ သြားမယ္— ။ က်မရဲ႕ဘဝ ဒီထက္ပိုၿပီး နာစရာမရိွ—- ။

အေဖ့ကို တိုင္ပင္ေတာ့ အေဖက “သမီး ေကာင္းသလိုသာ ဆံုးျဖတ္ပါ။ သမီးက ကေလးမွ မဟုတ္ ေတာ့တာ။ အေဖ ဘာမွ မေျပာလို ပါဘူး” လို႔ သာေျပာေပမယ့္ မ်က္ႏွာေတာ့ မေကာင္းရွာ— ။ ဘာမွ မသိရတဲ့ တရပ္တေက်းကို အလုပ္ သြားလုပ္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္မိဘကမွ ကိုယ့္သား သမီးေတြကို စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ လြတ္နိုင္ရိုးလား— ။ အေဖလည္း က်မကို လြတ္ခ်င္တဲ့ပံု မရ။ သို႔ေပမယ့္ စားဝတ္ေနေရး အက်ပ္အတည္းက မသြားပါနဲ႔လို႔ ဟန္႔တား ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေဖ့ကို ေျပာမထြက္ ေစတာေတာ့ အမွန္ပဲ— ။

သြားခါနီး အေဖ့ကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အေဖ့မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္လို႔— ။

(၇)
ကံၾကမၼာက က်မကို တခါမွ် မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့— ။ မဲေဆာက္ေရာက္လို႔ ႏွစ္လေတာင္ မျပည့္ေသး။ ရဲဝင္ဖမ္းလို႔ ႏွစ္ထပ္ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္သြားပါေလေရာ— ။ ခႏၶာကိုယ္၊ ေသြး၊ ေခြ်းနဲ႔ ရင္းၿပီး စုေဆာင္းထားတဲ့ ရိွစုမဲ့စု ေငြေတြလည္း အသိမ္းခံလိုက္ရတာ— ကုန္ေရာ— ။ ဘာဆိုဘာမွမက်န္ေတာ့— ။
ရဲကဖမ္းလိုက္၊ အလုပ္ေခါင္းက ျပန္ေရြးလိုက္၊ အလုပ္ေခါင္း ျပန္ေရြးထားတဲ့ အေၾကြးေတြ ျပန္ဆပ္လိုက္နဲ႔ သံသရာ လည္ေနေရာ— ။ ဘာမ်ား တတ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ—- ။

ထိုင္းႏုိင္ငံကို ထြက္လာတာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ကို ဗမာေငြ (၂) သိန္းသာ ျပန္ပို႔ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္— ပို႔လိုက္တဲ့ ေငြေတြ အေဖ့လက္ထဲ ေရာက္မေရာက္မသိ— ။ အိမ္နဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္တခါမွမရ— ။

အေဖေတာ့ ျပန္လာႏုိးႏုိးနဲ႔ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ သမီးႀကီးကို ေမ်ာ္ေနရွာေရာေပါ့— ။ အေဖနဲ႔ ေမာင္ငယ္။
ညီမငယ္တို႔တေတြ— ဘယ္လိုမ်ား ရုန္းကန္ ေနၾကရပါသလဲ—
“ေဟ့—- ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနတာလဲ”

သူငယ္ခ်င္းမ တစ္ဦး ပခံုးကို လာပုတ္ေတာ့မွ က်မရဲ႕ အေတြးစေတြ ရုတ္တရက္ လြင့္ပ်ယ္သြားပါ ေတာ့တယ္— ။

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ကို သတိရလို႔ပါ” ေျပာၿပီး ထိုင္ရာမွထကာ ကမန္းကတန္း ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေျပးဝင္သြားၿပီး အားပါးတရ က်မ ငိုခ် လိုက္ပါေတာ့တယ္—- ။

ေငြထုပ္ကိုပိုက္ကာ အိမ္ကိုျပန္ၿပီး ေက်ာင္း ဆက္တက္မယ္ဆိုတဲ့ က်မ မိွတ္တခါ လင္းတ လွည့္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရာင္စံုမီးေတြ ၾကားမွာ ဘယ္အထိ ဆက္ေလွ်ာက္ေနရဦးမွာလဲ—-

အိမ္အျပန္လမ္းရယ္— ရိွေကာ ရိွပါေတာ့မလား—–

အေျပာက်ယ္လွတဲ့ ေဟာဒီ လူ႔ ေလာကရဲ႕ ဒုကၡ ပင္လယ္ႀကီးထဲမွာ ဘယ္အထိ ဆက္လက္ ကူးခတ္ေနရဦးမွာလဲ—
မေသခ်ာ မေရရာျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ တေရႊ႕ေရႊ႕—  လြင့္ေမ်ာေနရင္း—- ။                 ။

အဒီး
ေမာကၡ - ေရာင္စံုမီးေတြၾကားက ဘဝတကၠသိုလ္