ကော်ဖီအကြောင်း (Coffee)

 ကော်ဖီအကြောင်း (Coffee)

***************************

            (၁၇) ရာစု မတိုင်မီက ဥရောပတိုက်ရှိ လူများသည် ကော်ဖီကို သောက်ရမှန်း မသိခဲ့ကြပေ။ ထိုစဉ်က အက်ဗီဆီးနီးယား နိုင်ငံနှင့် အာရေဗျ ကျွန်းဆွယ်တို့၌ ကော်ဖီကို မြိန်ရှက်စွာ သောက်သုံးနေကြပြီဖြစ်သော်လည်း မည်သည့်အချိန်က စတင် သောက်သုံးခဲ့ကြသည်ကို အတိအကျ မပြောနိုင်ကြချေ။

စတင်တွေ့ရှိပုံ

           ကော်ဖီကို စတင်တွေ့ရှိပုံ အကြောင်းနှင့် စပ်လျဉ်း၍ သမိုင်းပုံပြင် အမြောက်အမြားရှိသည်။ (၃) ရာစုနှစ် အကုန်လောက်တွင် အာရေဗျမှ ခရစ်ယာန် ဘုန်းတော်ကြီး တစ်စုသည် နှိပ်စက် ညှဉ်းပန်းမှု ဘေးရန်များကြောင့် အက်ဗီဆီးနီးယား နိုင်ငံရှိ တောတောင် ထူထပ်ရာ ဒေသသို့ ထွက်ပြေး တိမ်းရှောင်ခဲ့ကြသည်။ တစ်ခါသော် ထိုဘုန်းတော်ကြီးများ မွေးမြူထားသည့် သိုးနှင့် ဆိတ်တို့သည် ညရောက်သော်လည်း အိပ်စက်ခြင်း မရှိပဲ မြူးထူး ခုန်ပေါက်၍ သွားလာနေကြသည်ကို တအံ့တဩ တွေ့မြင်ကြရသည်။ ညဆက်တိုက်ပင် ထိုသို့ ဖြစ်နေသည့်အတွက် ဘုန်းတော်ကြီးများသည် သိုးနှင့် ဆိတ်တို့ စားသောက်လေ့ရှိသော သစ်ပင်များကို လိုက်လံ စစ်ဆေး၍ စားသုံးကြည့်ရာမှ အပင်တစ်မျိုး၏ အရွက်နှင့် အသီးတို့ကြောင့် ဖြစ်ရကြောင်း တွေ့ရှိရလေသည်။ ထိုအပင်မှာ ကော်ဖီပင် ဖြစ်၍ ကော်ဖီရွက်နှင့် ကော်ဖီသီးများကို စားသုံးမိသော ဘုန်းတော်ကြီးများမှာ စိတ်ရွှင်မြူး၍ အိပ်မပျော်နိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်ဆို၏။ ထိုသမိုင်း ပုံပြင်မှာ ယုံတမ်းမျှသာ ဖြစ်နိုင်သော်လည်း (၁၅) ရာစုနှစ်ခန့်က မက္ကာမြို့သို့ ဘုရားဖူးသွားကြသော မွတ်စလင်တို့သည် ညဘက် တရားအားထုတ်ချိန်များ၌ အိပ်ငိုက်ပြေစေရန် ကော်ဖီစေ့ကို လှော်၍ အမှုန့်ကြိတ်ပြီးလျှင် ရေတွင်ဖျော်ကာ သောက်သုံးခဲ့ကြကြောင်း အထောက်အထားများ ရှိလေသည်။ နောင်သော် ကော်ဖီ သောက်ခြင်းအလေ့သည် တစ်စတစ်စ ပျံ့နှံ့လာပြီးလျှင် တရုတ် နိုင်ငံ၌ လက်ဖက်ရည်ကို ကြိုက်နှစ်သက်သကဲ့သို့ပင် အာရေဗျ ကျွန်းဆွယ်၌လည်း ကော်ဖီကို အထူး နှစ်သက်လာကြလေသည်။

ပျံ့နှံ့သွားပုံ

          အေဒီ (၁၃)ရာစုတွင် အီသီယိုးပီးယားနိုင်ငံမှ ဆိတ်ကျောင်းသား ကယ်(လ်)ဒီမှ စတင်တွေ့ရှိခဲ့ပါသည်။ ဆိတ်ကျောင်းရင်း ဆိတ်များ အသီးတစ်မျိုးကို စားမိပြီး မြူးထူးခုံပေါက်နေသည်ကို သတိထားမိပြီး မိမိကိုယ်တိုင်မြည်းစမ်းကြည့်ရာမှ ကော်ဖီကိုစတင်သတိပြု သောက်သုံးခဲ့ပါသည်။

ကော်ဖီပေါက်ရောက်ရာအရပ်ဒေသများ

         ဘရာဇီးနိုင်ငံသည် ကမ္ဘာ့ကော်ဖီထုတ်လုပ်မှုတွင် ထိပ်ဆုံးမှ ဦးဆောင်ပါဝင်သည်။ ကမ္ဘာပေါ်တွင် ဘရာဇီးနိုင်ငံနှင့် အနောက် အိန္ဒိယ ကျွန်းစုတို့မှအပ ကော်ဖီကို အကြီးအကျယ် စိုက်ပျိုးသော ဒေသများမှာ အမေရိကတိုက် အလယ်ပိုင်း ၊ မက္ကဆီကို ၊ အာရေဗျကျွန်းဆွယ် ၊ အာဖရိကတိုက်နှင့် အိန္ဒိယနိုင်ငံရှိ အချို့ဒေသများ ၊ သီဟိုဠ်ကျွန်း ၊ ဆူမတြာကျွန်း ၊ ဂျာဗားကျွန်းနှင့် ပစိဖိတ် သမုဒ္ဒရာရှိ ကျွန်းများ ဖြစ်ကြသည်။

ကော်ဖီစိုက်ပျိုးထုတ်လုပ်မှု

         ကော်ဖီပင်သည် ပူနွေးသော တိုင်းပြည်များ၌ အထူးသဖြင့် ပင်လယ်ပြင်အထက် ပေပေါင်း ၁၂ဝဝ နှင့် ပေ ၂ဝ⁠ဝဝ ကြား ရှိ ရေကောင်းစွာရသော ကုန်းမြင့်ဒေသများတွင် ကောင်းစွာ ဖြစ်ထွန်းလေ့ရှိသည်။ ကော်ဖီပင်သည် အမြဲစိမ်းအပင် ကလေးမျိုး ဖြစ်၍ အလိုအလျောက် ပစ်ထားလျှင် ပေ ၂ဝ ကျော်မြင့်တတ်သည်။ သို့သော် စိုက်ပျိုးထားသော ခြံများတွင် အသီးများကို လွယ်လင့်တကူ ဆွတ်ခူးနိုင်စိမ့်သောငှါ အပင်များကို ချိုင်ပေးလေ့ ရှိကြသည်။ ကော်ဖီပင်တွင် အရွက်နှင့် အကိုင်းများဆုံသည့် အရွက်ညှာခွများတွင် အလွန်မွှေးကြိုင်သည့် ပန်းဖြူများ အစု လိုက်ပွင့်တတ်ကြသည်။ ကော်ဖီပင်များသည် ၃ နှစ်သားအရွယ် ခန့်တွင် စတင်သီးပွင့်လာကြ၍ ၅ နှစ်သားအရွယ်တွင် သီးအား ပြည့်စုံလာသည်။ တစ်ပင်လျှင် အနှစ် ၂ဝမျှကြာအောင် သီးပွင့် လေ့ရှိသည်။ အသီးများသည် ပထမ၌ အစိမ်းရောင်ဖြစ်၏။ ထိုနောက် ဝါလာပြီးလျှင် နောက်ဆုံးတွင် နီသွားသည်။ ရာသီဥတုကောင်းသော ဒေသများတွင် ကော်ဖီပင်သည် တစ်နှစ်လျှင် နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်တိုင်အောင် ပွင့်နိုင်သီးနိုင်၍ တစ်ပင်တည်း မှာပင် အပွင့်နှင့်အသီးစိမ်း၊ အသီးမှည့်များကို တစ်ပြိုင်နက် တွေ့ရတတ်သည်။

          ကော်ဖီသီးများ မှည့်သောအခါ အသီးများကို ခူး၍ဖြစ်စေ၊ အောက်မှ အဝတ်ခံကာ အပင်ကို လှုပ်ပေး၍ ဖြစ်စေ သိမ်းယူ ရသည်။ ထိုနောက် နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် အခြောက်လှမ်းခြင်း၊ အစေ့ချွတ်ထုတ်ခြင်းများ ပြုလုပ် ကြသည်။ သို့သော် အသီး မှည့်တွင် အစေ့အပြင်ဖက်၌ အသားဖတ် ရှိနေရုံမက အစေ့ ပေါ်တွင်လည်း အမြှေး ခွံများ ၂ထပ်မျှ ကပ်နေသေးသည့် အတွက် အစေ့ချွတ်သည့်အလုပ်မှာ မလွယ်ကူလှပေ။ အစေ့ များမှ အမြှေး စင်သွားအောင် လုပ်ရာတွင် အစေ့များကို တစ်နည်း⁠နည်းနှင့် အခြောက်လှန်းပြီးနောက် ဒလိမ့်များနှင့် လိမ့်ပေးခြင်း၊ ပွတ်ထုတ်ပစ်ခြင်းများ ပြုလုပ်ရသည်။ နောက်ဆုံး ၌ အစေ့များကို ချွတ်ပြီးသောအခါ အရွယ်အလိုက် အစားစားခွဲ ပြီးလျှင် အိတ်ကြီးများတွင်ထည့်၍ နိုင်ငံခြားသို့ တင်ပို့ရောင်းချ ကြသည်။

        အနံ့အရသာနှင့် ပြည့်စုံသည့် ကော်ဖီကို သောက်သုံးနိုင်ရန် အတွက် ကော်ဖီစေ့ အစိမ်းများကို ညိုဝါရောင် ရအောင် လှော်ပေးရသေးသည်။ ဤသို့ လှော်ပေးရာတွင် ဂရုတစိုက် ပြုလုပ် ရန် လို၏။ သို့မဟုတ်လျှင် လိုသည့်အနံ့အရသာ ထွက်မလာဘဲ နေတတ်သည်။ ရှေးက ကော်ဖီစေ့များကို အိမ်မှာပင် လှော်ယူကြ သော်လည်း ယခုအခါ၌မူ ဤအလုပ်ကို ရုံကြီးများတွင် အကြီးအကျယ် လုပ်ကိုင်လျက်ရှိပေပြီ။ ကော်ဖီစေ့များကို လှော်ပြီးသော အခါ အမှုန့်ကြိတ်ရပြန်၏။ ကော်ဖီအမျိုးမျိုးကို ရောစပ်ရာတွင် အချို့အလုပ်ရုံကြီးများ၌ အရသာ ကောင်းမကောင်းကို စမ်းသပ် ရန်အတွက် ကျွမ်းကျင်သော ပုဂ္ဂိုလ်များကိုပင်လျှင် ငှါးရမ်းထား ကြရသည်။ ကော်ဖီကို အမှုန့်ကြိတ်ပြီးလျှင်ပြီးခြင်း ဖျော်သောက် နိုင်လျှင် အကောင်းဆုံး ဖြစ်သည်ကို တွေ့ရသည်။

        ကော်ဖီတွင် ကက်ဖီအင်း(Caffeing)ခေါ် ဓာတ်တစ်မျိုး ပါဝင်သည်။ ထိုဓာတ်များ လက်ဖက်ခြောက်တွင် ပါဝင်သော သီးအင်းနှင့် အတူတူပင် ဖြစ်သော်လည်း သီးအင်းဓာတ်ထက် ပို၍ပြင်းသည်။ ကာဖီကို စွဲခြင်းမှာ ထိုဓာတ်ကြောင့်ပင် ဖြစ်၏။ ကော်ဖီကို အားပျော့စေလိုလျှင် အခြားပစ္စည်းများ ရောစပ်ပေးခြင်းဖြင့် ထိုဓာတ်ကို လိုသလောက် လျော့ချထားနိုင်သည်။ အထူးသဖြင့် ဥရောပတိုက်တွင် ချစ်ကိုရီခေါ် သစ်မြစ်တမျိုးကို အမှုန့်ကြိတ် ၍ ကာဖီနှင့် ရောစပ်ကာ ရောင်းချသောက်သုံးလေ့ရှိကြသည်။ အချို့ မရိုးဖြောင့်သော ကုန်သည်များသည် ချစ်ကိုရီသာမက အခြားသစ်မြစ် သစ်စေ့များနှင့် တမင်တကာ ရောစပ်၍ ရောင်းချသည့်အခါမျိုးလည်း ရှိသေးသည်။

        ကော်ဖီအမျိုးပေါင်း ၈ဝ ခန့်ရှိ၏။ သို့သော် အာရေဘီးယန်းနှင့် လိုက်ဘေးရီးယန်းကော်ဖီပင် နှစ်မျိုးကိုသာ အများအပြား စိုက်ပျိုး လေ့ရှိကြပေသည်။ ကမ္ဘာပေါ်တွင် ဘရာဇီးနိုင်ငံနှင့် အနောက် အိန္ဒိယကျွန်းစုတို့မှလွဲ၍ ကော်ဖီကို အကြီးအကျယ် စိုက်ပျိုးသော ဒေသများမှာ အမေရိကတိုက် အလယ်ပိုင်း၊ မက္ကဆီကိုနိုင်ငံ၊ အာရေဗျကျွန်းဆွယ်၊ အာဖရိကတိုက်နှင့် အိန္ဒိယနိုင်ငံရှိ အချို့ ဒေသများ၊ သီဟိုဠ်ကျွန်း၊ ဆူမတြာကျွန်း၊ ဂျားဗါးကျွန်းနှင့် ပစိဖိတ်သမုဒ္ဒရာ အတွင်းရှိ ကျွန်းများ ဖြစ်ကြသည်။

      ကော်ဖီကို ဖျော်သောက်ရာတွင် ရေဆူ⁠ဆူဖြင့် ကောင်းစွာ နှပ်ပေးဖို့ အရေးကြီးသည်။ ကာဖီရည်ကို သူ့ချည်းသက်သက် သောက်သူလည်းရှိ၍၊ နွားနို့သကြားတို့နှင့်ဖြစ်စေ၊ ကြက်ဥ အကာနှင့်ဖြစ်စေ၊ ဖျော်သောက် သူများလည်း ရှိသည်။ အချို့ ပျော်ပွဲစားရုံကို ယခုအခါ ကာဖေးဟုလည်း ခေါ်လေ့ရှိကြရာ ထိုစကားမှာ ကော်ဖီ သို့မဟုတ် ကော်ဖီဆိုင်ဟု အဓိပ္ပါယ်ရသော ပြင်သစ်စကားဖြစ်သည်။

ကော်ဖီနှင့် ကျန်းမာရေး

      ကော်ဖီသည် ကျန်းမာရေးအတွက် နည်းလမ်းအချို့ဖြင့် အကျိုးပြုသည်။ ဥပမာ - အမျိုးသား ၄၆၀၀၀ ကျော်အား လေ့လာမှုတစ်ခုအရ တစ်နေ့လျှင် ကော်ဖီ (၂-၃) ခွက် သောက်သူ အမျိုးသားများတွင် သည်းခြေအိတ် ကျောက်တည်ရောဂါဖြစ်နှုန်း ၃၀ မှ ၄၀ ရာခိုင်နှုန်းအထိ လျှော့ကျသွားကြောင်း၊ ၄ ခွက်ထက် ပိုသောက်လျှင် ၅၀ ရာခိုင်နှုန်းအထိ လျှော့ကျကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့ရသည်။ ဤသို့သော ကျန်းမာရေးအကျိုးပြုမှုများ ကော်ဖီတွင် ပါရှိသည်။ သို့သော် ကော်ဖီကို ဖြည့်စွက်အာဟာရအနေဖြင့် မသုံးထိုက်ပါ။ ကော်ဖီတွင် ပါရှိသော ကဖိန်းဓာတ်သည် အလွန်အကျွံသောက်လျှင် ကျန်းမာရေးကို ထိခိုက်စေနိုင်သည်။ များများသောက်လျှင် သွေးတိုးခြင်း၊ ရင်တုန်ခြင်း၊ ကတုန်ကရင်ဖြစ်ခြင်း၊ စိတ်မငြိမ်မသက်ဖြစ်ခြင်း စသည့် ဆိုးကျိုးများကို ခံစားရသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် အထက်တွင်ဖော်ပြခဲ့သော အစီရင်ခံစာ၌ ထိုကဲ့သို့ ဆိုးကျိုးများရှိသဖြင့် ကျောက်တည်ရောဂါကာကွယ်ရန် အသုံးပြုဖို့ မထောက်ခံကြောင်း ဆက်လက်တင်ပြထားသည်။

မြန်မာ့ကော်ဖီ

       မြန်မာနိုင်ငံ၏ ကော်ဖီစိုက်ပျိုးမှုသည် ၂၀၁၈ ခုနှစ်နှင့် ၂၀၂၀ပြည့်နှစ်အကြား ဧကနှစ်သိန်းထိ ရောက်ရှိမည်ဟု ခန့်မှန်းထားသည်။ ခန့်မှန်းတွက်ချက်ထားသခဲ့သို့ မြန်မာနိုင်ငံ၏ ကော်ဖီ စိုက်ပျိုးမှုကို တိုးချဲ့ဆောင်ရွက်နိုင်ပါက ၂၀၃၀ ပြည့်နှစ်တွင် မြန်မာနိုင်ငံ၏ကော်ဖီစိုက်ပျိုးထုတ်လုပ်မှုသည် တန်ချိန်ခြောက်သောင်းအထိ ရှိလာမည်ဖြစ်သည်။ မြန်မာနိုင်ငံထွက်ကော်ဖီတို့ကို အမေရိကန်နိုင်ငံ၊ ဥရောပ၊ ဂျပန်နိုင်ငံ၊ တောင်ကိုရီးယားနိုင်ငံ၊ ထိုင်းနိုင်ငံ၊ တရုတ်နိုင်ငံနှင့် ထိုင်ဝမ်သို့ တင်ပို့ရောင်းချလျက်ရှိသည်။ အမေရိကန်နိုင်ငံကဲ့သို့သော တင်ပို့သည့် အရည်သွေးမြင့် မြန်မာကော်ဖီသည် တစ်တန်လျင် အမေရိကန်ဒေါ်လာ ၇၀၀၀ခန့်ရရှိသည်။ လက်ရှိချိန်၌ မြန်မာနိုင်ငံ၏ နှစ်စဉ်ကော်ဖီစိုက်ပျိုးထုတ်လုပ်မှုသည် တန်ချိန် ၇၀၀၀ ခန့်ရှိ၍ ထက်ဝက်ခန့်ကို ပြည်ပနိုင်ငံများသို့ တင်ပို့ရောင်းချလျက်ရှိသည်။

ကြောင်ကတိုးကော်ဖီ

        ကြောင်ကတိုးခေါ် ကြောင်နံ့သာ တိရစ်ဆာန်သည် နို့တိုက်သတ္တဝါများဖြစ်ကြသည်။ ကြောင်ကတိုးများကို အာဖရိကနှင့် အာရှဒေသများတွင် တွေ့ရလေ့ရှိပြီး ကမ္ဘာ့ဈေးအကြီးဆုံးကော်ဖီကို ပြုလုပ်ပေးနိုင်သည်။ ကြောင်ကတိုးမှ ပြုလုပ်ပေးသော ကော်ဖီသည် အမေရိကန် ဒေါ်လာ ၆၀၀ တန်သည်။ အင်ဒိုနီးရှားနိုင်ငံ အရှေ့ဂျာဗားမှ လယ်သမားတစ်ဦးသည် အရင်ဆုံး ကော်ဖီသီးလေးများကို ရွေးထုတ်ကာ ကြောင်ကတိုးများကို ကော်ဖီသီးများ ချကျွေးပါသည်။ ကြောင်ကတိုးများသည် ကော်ဖီသီးလေးများကို စားသုံးကြသည်။ ကြောင်ကတိုး၏ အင်ဇိုင်းစနစ် အတွင်းမှာ အစာခြေမှု ပြုလုပ်နေစဉ်အတွင်း ကော်ဖီအစေ့လေးများ ရောနှောသွားပါသည်။ ကြောင်ကတိုးမစင်များကို လက်အိတ်နှင့် လိုက်ကောက်ရပါသည်။ ဤစားသောက်ဖွယ်ရာ ကော်ဖီ၏ အရသာ ရလဒ်ကို ပျက်မှာစိုးသည့်အတွက် လက်အိတ်ကို အသုံးပြုရပါသည်။ မစင်စွန့်ထုတ်၍ ရရှိလာသော ကော်ဖီစေ့များကို စင်ကြယ်စွာ ဆေးကြော ပြုလုပ်ရပါသည်။ ထို့နောက် ကော်ဖီစေ့များကို လှော်၍ အမှုန့်ကြိတ်ကာ ကြောင်ကတိုးကော်ဖီ ရရှိလာပါသည်။ ကြောင်ကတိုး ကော်ဖီသည် အလွန်ကောင်းမွန်၍ ခါးသက်သော အရသာရှိသည့် ကော်ဖီဖြစ်ပြီး သောက်ဘူးသူတိုင်း စွဲလန်းနှစ်သက်ကြပေသည်။ ထိုင်းနိုင်ငံတွင် ကြောင်ကတိုး ကော်ဖီအပြင် ဆင်၏ချေးမှရရှိသော ကော်ဖီလည်း ရှိပါသေးသည်။

ဆင်၏မစင်မှရသောကော်ဖီ

       ဘန်ကောက်- ထိုင်းနိုင်ငံ၏ နာမည်ကြီး ဟိုတယ်တစ်ခုဖြစ်သည့် Anantara ဟိုတယ်တွင် ဆင်၏ချေးမှရရှိသော ကော်ဖီကို ရောင်းချလျက်ရှိသည်။ ၎င်းကော်ဖီကို The Black Ivory ဟု အမှတ်တံဆိပ်ပေးထားပြီး ၎င်းမှာ ဆင်ကို ကော်ဖီသီးများကျွေး၍ အစာခြေစေသည်။ ထို့နောက် အစာ ဟောင်းအဖြစ် စွန့်လိုက်သော ဆင်၏ မစင်မှ ကော်ဖီစေ့များကို ပြန်လည်ကောက်ယူ အခြောက်လှန်းပြီး အမှုန့် ကြိတ်၍ ကော်ဖီမှုန့်အဖြစ် ထုတ်လုပ် ခြင်းဖြစ်သည်။ ယင်းကော်ဖီမှုန့်ဖြင့် ဖျော်သည့် ကော်ဖီကို တစ်ကီလိုဂရမ်လျှင် အမေရိ ကန်ဒေါ်လာ ၁,၁၀၀ ဖြင့် ရောင်းချသည်။

သုတေသနပြု လေ့လာချက်များအရ အစာခြေနေစဉ် တွင် ဆင်၏ခန္ဓာကိုယ်မှ အင်ဇိုင်းဓာတ်များသည် ကော်ဖီ၏ ပရိုတင်းဓာတ်ကို ချေဖျက်ပစ်လိုက်သည်။ ကော်ဖီ၏ ခါးသက်သော အရသာမှာ ယင်းပရိုတင်းဓာတ်ကြောင့် အဓိက ဖြစ်၍ ပရိုတင်းဓာတ်နည်းပါးသွားလျှင် အခါးအရသာ မရှိသလောက်ဖြစ်သွား သည်ဟု ဆိုသည်။ ထိုင်းအခြေစိုက် Anantara ဟိုတယ်လုပ်ငန်းတစ်ခုက ၎င်းတို့၏ ဆင်ကယ်ဆယ်ရေးစခန်းတွင် ဆင်ထိန်းများနှင့်အတူ ဆင်အကောင် ရေ ၃၀ ခန့် ထားရှိသည်။ ထိုင်းဟိုတယ်၏ ဆင်ချေး ကော်ဖီမှာ နှစ်ခွက်လျှင် အမေရိကန် ဒေါ်လာ ၅၀ ရောင်းချပြီး ကြောင်ကတိုး ကော်ဖီမှာ တစ်ကီလိုဂရမ်လျှင် ၇၄၈ ဒေါ်လာကုန်ကျသည်။ 

Crd - Dr.Lotus Black

* ပြာသိုလနှင့် လွမ်းမောဖွယ်ရာ အမေ မေတ္တာ *

 * ပြာသိုလနှင့် လွမ်းမောဖွယ်ရာ အမေ မေတ္တာ *

======================================

ဒီရာသီ ဒီအချိန် ကာလသို့ ရောက်လာရင်

လူပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးနဲ့ လွမ်းမောဖွယ်ရာ ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်ကို သတိရလာလို့ ပြန်လည် ရေးသားလိုက်ပါတယ်။

ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကြီးကတော့ စာပေ အနုပညာလောကတွင် စံပြုလောက်သော စွယ်စုံပညာရှင်ကြီး (မဟာသဒ္ဓမ္မ ဇောတိက အလင်္ကာကျော်စွာ ဂုဏ်ထူးဆောင်) ဘဘ ဦးသုခ(ခေါ်) မောင်သိန်းမောင်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဘဘဦးသုခကို အပြင်မှာ မမြင်ဖူးသော်လည်း ဘဘပြောခဲ့သည့်စကားများ ဘဘရေခဲ့သော စာပေများနဲ့ ရင်းနှီးခဲ့သည်။

ဘဘဟာ ကျိုက်လတ်မြို့သားပါ။

"တကယ်လုပ်ချင် တကယ်လုပ် အဟုတ်ဖြစ်ရမယ် "ဆိုတဲ့ ဘဘ၏ လက်ကိုင်စကားကို အားကျခဲ့သည်

ဘဘဟာ အနုပညာလောကမှာ ထူးချွန်အောင်မြင်ပြီး လူချစ်လူခင်များတယ် လူသိများတယ်။ လူသိများသော အချက်တွင် ပြာသိုလပြည့် နေ့ကို အမေနေ့'ဟု ဆောင်ရွက်ခဲ့ခြင်းသည် တစ်ခု အပါအဝင်ဖြစ်ခဲ့သည်။

အဲ့ဒီလို ပြာသိုလပြည့် အမေနေ့အဖြစ် အသိအမှတ်ပြုလာအောင် ပြုလုပ်နိုင်ခဲ့ခြင်း၏ နောက်ကွယ်တွင်လည်း ဝမ်းနည်း လွမ်းမောဖွယ်ရာ ဇာတ်လမ်းက ရှိနေသည်။

ဘဘ ရဲ့ ကိုယ်တွေ့ ဖြစ်ရပ်မှန် မိဘမေတ္တာ ဇာတ်လမ်းလေးကို ဘဘကိုယ်တိုင် ကြုံခဲ့ရသည်။

ထိုကြောင့် ဘဘဟာ မိမိကဲ့သို့ အဖြစ်မျိုး မဖြစ်ရ မကြုံရလေအောင် မိဘ မေတ္တာနဲ့ ပတ်သက်သော အကြောင်းတို့ကို နှစ်၂၀ အတွင်း အကြိမ်၂၀၀ထက် မနည်း နယ်တကာ လှည့်ကာ ဟောပြောခဲ့ပြီး အမေနေ့ဖြစ်ပေါ်လာအောင် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။

ဘဘ၏ ဇာတ်ကြောင်းလေးကို အကျဉ်းမျှ ပြောရရင် ဘဘ၏ မိခင်မှာ ဒေါ်မျှင် ဖြစ်ပြီး ငယ်စဉ်ကတည်းက မိခင်ရင်ခွင်မှာ ခိုလှုံခဲ့ရသည်။ ဖခင်ဖြစ်သူက ဘဘတို့ မိသားစုကို စွန့်ပစ်သွားခဲ့သည်။ ဖခင်မေတ္တာ မရခဲ့သော ဘဘကို သူ့မိခင်က အလွန်ချစ်သည်။ သားကို အလွန်ချစ်သော စိတ်ဖြင့် စီးပွါးရေးကို ကြိုးစားရုန်းကန်ရှာဖွေသည်။

သားကို မျက်နှာမငယ်ရအောင် လူတန်းစေ့ထားသည်။ သားဖြစ်သူကို အရာရှိဖြစ်စေချင်သော စိတ်ဖြင့် အင်္ဂလိပ်ကျောင်းသို့ ထားသည်။ သို့သော် သားဖြစ်သူဟာ ပညာရေးကို စိတ်မဝင်စားပဲ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ပင် ကျောင်းထွက်ပြီး အိမ်ထောင်ပြုသည်။ မိခင်ခမျာ သားကို ပညာတက်စေချင်သောဆန္ဒ ပျက်သုဉ်းသွားလေတော့ ချွေးမဖြစ်သူကိုလည်း မကြည်ဖြူနိုင်တော့ဘူး။

အဲ့ဒီအခါ သားဖြစ်သူက မိန်းမကို ခေါ်ပြီး ယောက္ခမ အိမ်ပေါ် တက်နေလိုက်တယ် ထိုအချိန်က စပြီး မိခင်ဖြစ်သူဟာ သားဖြစ်သူကို မခွဲနိုင်သည့်စိတ်နဲ့ စီးပွားရေးကို ကောင်းကောင်း မလုပ်နိုင်တေ့ာပဲ ဆင်းရဲတွင်း နက်ခဲ့ရရှာတယ်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ စွန့်ပစ်ခြင်းကို ခံနိုင်သော်လည်း သားဖြစ်သူ၏ လျစ်လျူရှု့မှုကိုတေ့ာ မခံနိုင်ရှာပေ သားဖြစ်သူ မောင်သ်ိန်းမောင်ဟာ ရန်ကုန်မြို့၌ အလုပ်များကို ခက်ခဲစွာလုပ်ကိုင်နေရတယ်။

တစ်နေ့တော့ ကျိုက်လတ်မြို့မှာ ဒုလ္လဘ ရဟန်းဝတ်ရန် မဲပေါက်သည့်အတွက် မောင်သိန်းမောင်သည် ဇာတိမြို့သို ပြန်လာခဲ့သည် ထိုအချိန်တွင် မိခင်ဖြစ်သူမှာ အလွန်ဆင်းရဲနေရှာပြီဖြစ်၍ သားဖြစ်သူ ရဟန်းကိုပင် ဆွမ်းမလောင်းနိုင်သောကြောင့် ပုန်းကွယ်နေခဲ့ရသည်။ ထိုအကြောင်းကို သိသွားသော မောင်သိန်းမောင်သည် ရင်နင့်အောင် ခံစားရရှာသည်။

ထိုနောက် အမေကို ဆွမ်းခံကျွေးခွင့် ရှိ မရှိ ဆရာတော်ကို မေးလျှောက်ရာ ဆရာတော်က ကျွေးခွင့်ရှိကြောင်း မိန့်တော့ သားရဟန်းဟာ ဝမ်းသာအားရဖြင့် အမေထံ အပြေးလေးသွားတာပေ့ါ...။

ရလာသော ဆွမ်းကို အမေစားရန် ပြန်စွန့်ရှာတယ် အမေဖြစ်သူက သားစိတ်ချမ်းသာအောင် မျက်ရည်ကျရင်း စားရှာသည် အမေဖြစ်သူဟာ သားရဟန်းစွန့်သော ဆွမ်းကို တစ်ကြိမ်သာ စားတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် ကဲ့ရဲ့မှုကို ခံရမည်စိုးသောကြောင့် ဆွမ်းခံကျွေးခွင့် မပေးတော့ပေ။

သားရဟန်းဟာ နောင်တကြီးစွာရ၍ အမေကို လုပ်ကျွေးပြုစုတော့မည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်ကာ ရန်ကုန်သို့ ပြန်ကာ အလုပ်ကို ကြိုးစားသည် အမေ့ကို ထောက်ပံ့သည်။ နောက်တော့ သားဖြစ်သူဟာ အနုပညာအလုပ်ဖြင့် အောင်မြင်လာသည်။ စာပေ အနုပညာနယ်တွင် ဆရာတစ်ဆူပမာ ဖြစ်ခဲ့သည်။

မိခင်ကို လုပ်ကျွေးပြုစုရန် အတွက် ကျိုက်လတ်မြို့သို့ ပြန်လာခဲ့သော်လည်း မိခင်ဖြစ်သူက ပုသိမ်မြို့ရှိ သမီးထံတွင် နေထိုင်နေသည် ထို့နောက် မောင်သိန်းမောင်ဟာ ရန်ကုန်သို့ ပြန်လာပြီး အလုပ်များကို ဆက်လက် လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ နောက်တော့ ညီမဖြစ်သူထံမှ မိခင်ကျန်းမာရေး မကောင်းကြောင်း

သတင်းကြား၍ ရန်ကုန်သို့ ခေါ်ကာ ဆရာဝန်ကြီးများနှင့် ပြသတယ် သို့သော် မိခင်ဖြစ်သူ၏ ရောဂါမှာ လွန်နေခဲ့ပြီ။

ထိုအချိန်တွင် အမေစားချင်သော ရှောက်ချိုသီးကို ဝယ်ကျွေးသော်လည်း မစားနိုင်တော့ပေ...နောက်ဆုံး ရှောက်ချိုရေလေး တစ်ဇွန်းသာ သောက်နိုင်ပြီး ကွယ်လွန်သွားရှာတယ်။ အဲဒီအချိန်မှ သားဖြစ်သူ မောင်သိန်းမောင်ဟာ လွန်စွာ ခံစားရရှာလေ၏။ မိခင်ကို ပြုစုလုပ်ကျွေးရန် ငွေများလည်းရှိနေပြီဖြစ်သည်။ မိခင်ဖြစ်စေချင်သမျှ ဖြည့်ဆည်းပေးရန် အရာရာ ပြည့်စုံနေပြီ ဖြစ်သည်။

သို့သော်လည်း အချိန်အခါ မပေးတော့ပေ...

အမေကျေးဇူးကို ဆပ်ခွင့် မရတေ့ာပေ...။

ဤအကြောင်းအရာများသည် ဘဘကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော လွမ်းမောဖွယ်ရာ ရင်နင့်ဖွယ်ရာ အဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်သည်။ ထိုအကြောင်းများကို ဘဘရေးခဲ့သည့်စာများ ဟောပြောပွဲများမှ တဆင့် သိခဲ့ရသည်။

ထိုဇာတ်လမ်းလေးကို ကြားတိုင်း မျက်ရည်ဝဲရသည်။ အသိတရားလည်း ရမိသည်၊ မိဘဟူသည် သက်ရှိဘုရားဖြစ်၍ လက်တွေ့ အနီးကပ် အလုပ်အကျွေးပြုနိုင်ကြောင်း ကိုလည်း သတိဝင်မိသည်။ ထိုအဖြစ်ဆိုးများနဲ့ ကြုံခဲ့ရသော ဘဘသည် နောက်လာ နောင်သားများ လူငယ်များ မိဘကို အချိန်ရှိခိုက် ကျေးဇူးဆပ်တတ်ကြရန် စင်ပေါ်ကနေ ဟောပြောဆုံးမခဲ့သည်။

အမေကျေးဇူး ကြီးမားပုံကို

"စကားပြောသော အသဲနှလုံး" ရုပ်ရှင်ကားဖြင့် ဖော်ကြူးပြသခဲ့သည် စာအုပ်ရေးသား၍လည်း သားသမီးများ အမေ့ကျေးဇူးသိရန် ဆုံးမခဲ့သည်။ ဘဘသည် ထိုမျှအားမရသေးပဲ သားသမီးများအားလုံး အမေကျေးဇူးကို အမှတ်ရနေစေရန် အတွက် အမေများနေ့ ဖြစ်လာအောင် "ထိုတနေ့"ဟူသော ဆောင်းပါးကို ရေးသား၍ နှိုးဆော်ခဲ့သည်။

သို့သော် ဘဘ၏ စိတ်ကူးက ပုံပေါ်မလာသေး နောက်တော့ ဘဘရေးသည့် ဆောင်းပါးကို ၁၉၈၇ ခုနှစ် မေလထုတ် လုံမလေးမဂ္ဂဇင်းတွင် ထပ်မံဖေါ်ပြခဲ့ရာ မန္တလေးမြို့ ပြည်ကြီးတံခွန် ရပ်နေ ဒေါ်ခင်ရွှေ နှင့် ကိုသန့်ဇင်တို့သားအမီ ဖတ်ရှုမိရာကနေ စ၍ ထိုသားအမိ၏ ဦးဆောင်မှုဖြင့် ၁၃၅၈ ခုနှစ်၊ ပြာသိုလပြည့်နေ့တွင် မန္တလေးမြို့၌ ပထမဆုံး အမေနေ့ကို ကျင်းပနိုင်ခဲ့သည်။

ဘဘသည် သူမျှော်လင့်ခဲ့သည့်အတိုင်း အမေနေ့ ကျင်းပနိုင်ခဲ့၍ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြစ်ရှာသည်။ အမေနေ့ကို တစ်နိုင်ငံလုံး ဖြစ်လာအောင် ကြိုးပမ်းရင်းနဲ့ပဲ ဘဘဟာ ၂၀၀၅ ခုနှစ်၊ ဒီဇင်ဘာလ၊ (၇) ရက်နေ့မှာ ဘဘဦးသုခ (ခ)မောင်သိန်းမောင်ဟာ ကွယ်လွန်ခဲ့ပါတယ်။

ဘဘသက်ရှိထင်ရှား မရှိတေ့ာသော်လည်း ဘဘ မျိုးစေ့ချပေးခဲ့သော "ပြာသိုလပြည့် အမေနေ့"သည် ယနေ့ကာလမှာ သက်ဝင်လှုပ်ရှားလျက် ရှိနေသည်။ ပြာသိုလကို ရောက်လာပြီဆိုရင် အမေမေတ္တာ တရား၏ကြီးမားမှုကို လူတိုင်း သတိထား ဆင်ခြင်မိလာသည်။ ဤသည်ကား ဘဘ၏ ကြိုးစားခဲ့မှုများ အရာထင်ကျန်ရစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဤကဲ့သို့ ဘဘကိုယ်တိုင် ရင်နင့်ဖွယ် ဇာတ်လမ်းအကြောင်းနှင့် ရင်ဆိုင်တွေ့ကြုံပြီးမှ ဖြစ်တည်လာသော "အမေနေ့"ကို လူတိုင်းအားလုံး တန်ဖိုးထားစေလိုပါသည်။

အမေမေတ္တာတရား၏ ကြီးမားပုံကိုသိရှိပြီး အမေ သက်ရှိထင်ရှားရှိစဉ် အလုပ်အကျွေးပြုစုကြပါ။

အမေကျေးဇူးကို အချိန်အခါတိုင်းအောက်မေ့ပြီး အချိန်ရှိတုန်း ဆပ်သင့်ကြောင်း ဆန္ဒပြုရင်း.....

ဘဘ ဦးသုခ ၏ "လူတိုင်းမှာ အမေ ရှိတယ် "ကဗျာလေးဖြင့်  နိဂုံးချုပ်ပါရစေ...

🤍 ဇမ္ဗူတိုင်းမှာ အဖြေညှိပြရရင်  

      အပူလှိုင်းဖြာ ဝေဒနိကတွေနဲ့

      လူတိုင်းမှာ  အမေရှိတယ်...။

🤍 မရေမရာ ပဟေဠိတွေကြောင့်

      အသေအချာ အဖေမသိတောင်မှ အမေရှိတယ်။

🤍 ချစ်သဒ္ဓါဝေကဲ

      ပြည့်တန်ဆာ အမေလည်း အမေ။

🤍 အကြွေးကြွယ်လှတဲ့

      စျေးသည်မ အမေလည်း အမေ။

🤍 အကြောင်းတရား အခြေမွဲ

      သူတောင်းစား အမေလည်း အမေ။

🤍 သမီးသားတွေ    

      ကြီးထွားစေရော့လို့ စီးပွါးအထွေထွေ  

      စိန် ရွှေ ပတ္တမြား၊  အိမ် မြေ ကားနဲ့ 

      ငွေသားအမွေပေးနိုင်မှ အမေ မဟုတ်။

🤍 ယိုင်နဲ့နဲ့ တဲအတွင်း

      လှဲခင်း အိပ်နေစရာ တိုးဖယ်ပေးခဲ့

      အရိုးဟင်း တစ်ဖဲ့စီဝေ

      ထမင်းရည် အတူတူသောက်

      ဗိုက်မှောက်တော့ အတူတူ

      ခြင်ထောင်မရှိ ခြုံစောင်မရှိ

      ခင်းအိပ်စရာ ဖျာလည်းမရှိလို့

      ခြင်ကိုသွေးလှူ အတူတူ

      ကြမ်းပိုးသွေးလှူ အတူတူ

      အပူကို မျှဝေ ဒုက္ခကို ပိုမိုလေးနက်စေ

      ပညာအမွေ ရွှေအိုး ရိုးသားမှု ဂုဏ်သိက္ခာ

      မေတ္တာ အကြင်နာမှ တစ်ပါး အခြားပေးစရာ

      အထွေထွေမဲ့သော်လည်း  အမေ ဟာ  အမေပဲ လေ...။

ဤစာမူကို ဖတ်ဖူးတဲ့ 

မိဘရှိနေသေးသောသူများ အနေဖြင့် 

ဘဘဦးသုခလို နောင်းနောင်တတွေ မရစေဖို့

သတိပေး လိုက်ချင်ပါတယ်။

ကမ္ဘာပေါ်မှာ ရှိသမျှအမေများအားလုံး

သက်ရှည်ကျန်းမာ စိတ်ချမ်းသာ၍

လိုရာဆန္ဒများ ပြည့်ကြပါစေ...။

ရွှေလတ်ကိုကို (မဟာဝိဇ္ဇာ)၏ ပြာသိုလ လွမ်းမောဖွယ် မိခင်မေတ္တာ ဆောင်းပါးကို အခြေခံ ကိုးကားပါသည်။

ဘဘ ဦးသုခ ၏ ဟောပြောပွဲ Link.👇

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1383283742130072&id=100013453776087

                 အရှင်ဝိသုတ (ရေစကြို)

“ငယ်ကြိုက်”

“ငယ်ကြိုက်” - မာမာအေး ရေးသည်။

(ဦးဝင်းဦး အမှတ်တရ)

‌ ကျွန်မငယ်ငယ်မြီးကောင်ပေါက်စ အရွယ်တုန်းက အသံလွှင့်တဲ့အခါ မြန်မာ့အသံကနေ တိုက်ရိုက် သီဆိုခဲ့ကြရပါတယ် ၊ ဘယ်အပျော်တမ်းအဖွဲ့ ၊ ဘယ်ကြေးစားအဖွဲ့မဆို ခုခေတ်လို စိတ်ကြိုက်အသံသွင်း စေပြီးမှ အသံလွှင့်ခဲ့ကြတာ မဟုတ်ပါဘူး ၊ ရုပ်ရှင်သီချင်းလည်း ဒီအတိုင်းပါပဲ ၊ ဇာတ်ကားထဲမှာ ဆိုထားတဲ့ သူတွေကိုယ်တိုင်မြန်မာ့အသံမှာ တိုက်ရိုက် သီဆိုပေးကြရပါတယ်။

တစ်နေ့တော့ ချိုတေးဆက် ကိုအောင်ကိုးအဖွဲ့နဲ့ ရုပ်ရှင်သီချင်း အသံလွှင့်ပေးဖို့ အမှတ်(၂၁) ဝင်ဒါ မီယာ ခရက်ဆင့် ( အသံလွှင့်ရုံဟောင်းနေရာ ) ရဲ့ အပေါ်ထပ်ဧည့်ခန်းမှာ ကျွန်မဆိုလှည့်မရောက်သေးတဲ့ အတွက် ထိုင်စောင့်နေခဲ့ပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာ သွက်သွက်လက်လက် အပြေးတက်လာတဲ့ သူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်လေ။ သူ့ကို ကျွန်မမသိမမြင်ဖူးပါဘဲနဲ့ ရွှင်နေတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ပြုံးပြနှုတ်ဆက် ၊ ဘယ်ဆက်ကွေ့ချိုးသွားတယ် ၊ ဘယ်သူပါလိမ့်မလဲ မျက်စိထဲမှာ တစ်ဝဲဝဲရယ်။

မျက်လုံးတွေက ရီလို့ပါလား ၊ နှုတ်ခမ်းလေးက ထွေးလို့ပါလား ၊ အရပ်အမောင်းလည်း ကောင်း လိုက် ပါဘိ။ သူ့အကြည့်ကလည်း သူများနဲ့တစ်ခြားစီနော်။ အသားတော်ကလည်း ဝင်းအိ ညက်စိုဝါသလိုလို စိမ်းသလိုလို ဘယ်လိုလူကြီးပါလိမ့် ၊ အဲ့ဒါဘာဖြစ်တာလဲ ၊ မရူးမရဲနဲ့ အထူးစွဲသွားတယ်ပေါ့။
ကျွန်မလို အရွယ်မှာ သစ်ရွက်လေးလှုပ်တာကလေးတောင် ရယ်ချင်ချင် ဖြစ်တတ်တယ်လို့ လူကြီး တွေက ပြောကြတာပဲလေ။ ကျွန်မအတွေးနဲ့ကျွန်မပြုံးနေမိတာပေါ့ ၊ ဟော့တော့ ဒီလူကြီးကျွန်မဆီ ပြန်လျှောက်လာနေ ပြန်ပြီ။ ကျွန်မမျက်နှာဟာ တစ်ရှိန်းမြမြနဲ့ ဟာဒယက မလုံမလဲ ဖြစ်နေတာ သူသိရင် ဒုက္ခ ဒုက္ခ။

‘ ဟေ့……ညီမလေး ၊ ညည်းက မာမာအေးဆို ဟုတ်လား ’
သူက ကျွန်မကိုမေးတယ် ၊ ကျွန်မလည်း လန့်ဖျပ်ပြီး ခေါင်းပဲ ခပ်မြန်မြန် ညိတ်လိုက်တယ်။            
‘ညီမလေးက သိပ်တော်တာကိုး၊ ဗိုလ်ကိုး(ကိုအောင်ကိုး) က ပြောတယ် ၊ ကိုကို့ သီချင်းကို ညည်းလေးဆီမှာ သွားဆိုပြလိုက်တဲ့ ၊ လိုတာ သူဖြည့်ပေးလိမ့်မယ်တဲ့ ၊ ကဲ…..ကိုကို့ အတွက်ဆရာမလေး လုပ်ပေးနော် ၊ ကဲ ဆိုပြီ နားထောင် ’

ကျွန်မမှာ အာစေးထည့်ထားသလို ဖြစ်နေတုန်း သူကချည်း ပြောပြောဆိုဆို လုပ်နေတဲ့လူကြီးချော ချောကို ကျွန်မငေးကြည့်နေရပါတယ် ၊ ဂီတသမား နားပါးပါး ရှိလို့တော်တော့တယ် ၊ သူ့အသံက ချိုနွဲ့နွဲ့လေး ပါ ၊ ဒါပေမယ့် လည်ပင်း အစ်သံလေးတွေထွက်နေတယ် ၊ တစ်ချက်တစ်ချက် အသံကဆောင့်ဆောင့်ထွက် တယ် ၊ သီချင်းသံ မရောက်သေးခင် သူ့သီချင်းသားက ရှေ့ကိုနည်းနည်း ရောက်ရောက်နေတယ်ဆိုတာ        ကျွန်မခံစားမိပါတယ် ၊ ဒီလိုအသံမျိုး ဆိုပုံမျိုးကြားဖူးတယ် ၊ ဘယ်သူနဲ့ တူပါလိမ့်လို့လည်း ကျွန်မ စဉ်းစား တယ် ၊ သူ့သီချင်းသံဆုံးသွားတော့ မှ သူ့ကို ကျွန်မ စကားစပြောရတယ်။

   ‘ ကိုကိုက ခု အသံလွှင့်မလို့လား ’
သူ့ကိုယ်သူ ‘ ကိုကို ’ ဆိုလို့ ကျွန်မကလိုက်ပြီး ကိုကို လို့ ခေါ်ရပေမယ့် နှုတ်ကတော့ ခပ်တွန့်တွန့်ဖြစ် မိသား ၊ ဒီခေတ်တုန်းက သမုဒယပိုင်ရှင်ကိုသာ ‘ ကိုကို ’ လို့ ခေါ်တတ်ပေသကိုး ၊ ခုမျက်မှောက်ခေတ်မှာ      ‘ ကိုကို ’ တွေ ခေတ်ထနေသလိုပေါ့ ။
‘ ဟုတ်တယ်လေ ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုကို့ အသံ မကောင်းလို့လား ’
‘ မဟုတ်ဘူးဗျ ၊ သီချင်းတိုက်တုန်းက ခင်ဗျားကို ကျွန်တော် မတွေ့လို့ ’
မေးလိုက်ဖြေလိုက် နှစ်ခါလောက်ပြောပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ကျွန်မစိတ်ဟာ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပါပြီ။ သူ့ကိုလည်း နှုတ်မရဲဘဲ ကိုကိုလို့ မခေါ်တော့ဘူး ၊ ပြောရိုးပြောစဉ် ခင်ဗျား ကျွန်တော်ပဲဖြစ်သွားတယ်။
‘ ဟုတ်တယ် အစီအစဉ်မရှိပါဘူး ၊ ခုမှကိစ္စနှစ်ခုရှိလို့ ရောက်လာတာ ကဲ ဘာလိုသေးလဲ ပြောစမ်းပါ ဦး ’ သူက ကျွန်မအမေးကိုဖြေလဲ ဖြေတယ် ၊ မေးလဲမေးတယ် ။

‘ ကျွန်တော်ထင်တာ ပြောရရင်တော့ ခင်ဗျား သီချင်း မကြေသေးဘူး ၊ ရဲရဲသာဆိုပါဗျာ ၊ အတီးသံ ထက်စောပြီး ခင်ဗျားကရောက်ရောက်နေတာ တစ်ခုပါပဲ ၊ ခင်ဗျား တစ်ခေါက်ပြန်ဆိုပြဦး ၊ ဒါမှ လိုတာပြော ပေးလို့ရမှာ ’ လို့ သူ့ကိုထပ်ဆိုခိုင်းလိုက်ပါတယ် ။ ကျွန်မက ကလေး ၊ သူက လူကြီး ၊ ဒါပေမယ့် သူပြန်ဆိုပြ ပါတယ် ။ ကျွန်မကလည်း သူလိုတဲ့နေရာလေးတွေကို ဖြည့်ပေးလိုက်တယ် ၊ သူဆိုတဲ့ သီချင်းနာမည်ကတော့  ‘ ငါ သို့မဟုတ် အရှုံးစစ်ဘုရင် ’ တဲ့။ အသံလွှင့်ကြတော့ သူနဲ့ကျွန်မရှေ့နောက်ဖြစ်နေလို့ သူဘယ်နာမည်နဲ့ အသံလွှင့်ခဲ့တယ်ဆိုတာ မသိလိုက်တော့ပါဘူး ၊ တစ်ဦးသီချင်း ဆုံးကာနီးတော့မှ နောက်တစ်ဦးက အသံလွှင့် ခန်းထဲကို အသံမထွက်စေရအောင် ဝင်ခဲ့ရတာမို့ အသံထိန်းတံခါးဝမှာ ကျွန်မကရပ်စောင့်နေခဲ့ရလို့ပါပဲ ။ ကျွန်မဟာ ဘယ်အခါမဆို နောက်ဆုံးမှ ဆိုရတတ်ပါတယ်။ မျက်နှာ အရိပ်အကဲ ၊ အမူအရာ အချက်ပြစနစ် သုံးရတာမျိုးမှာ ဆိုတဲ့လူက မပါးရင် အသံလွှင့်ချိန်ကျော်သွားပြီး သီချင်းဖြတ်တာ ခံရတတ်လို့ဖြစ်ပါတယ်။

ကျွန်မဆိုပြီးတဲ့အခါ သူမရှိတော့ပါဘူး။ ပစ္စည်းသိမ်းကြ ၊ ကားပေါ်တင်ကြလုပ်နေတုန်းမှာ ကိုအောင်ကိုး ကျွန်မအနားရောက်လာပါတယ်။ ဒီတော့မှ မေးကြည့်လိုက်တော့ ချစ်ဒုက္ခ ဦးဘညွန့်ရဲ့သား      
‘ဗိုလ်ကိုဦး ’ ဆိုပဲ ။

‘  သူနောက်သီချင်း လာဆိုဦးမှာလား အစ်ကိုအောင်ကိုး ’ ကျွန်မ မလိုဘဲနဲ့ မေးမိသေးတယ်။
‘  မဆိုပါဘူးဟာ ၊ အခုဟာက တို့မင်းသမီးကိုလာပိုးတာလေ ၊ ပြီးတော့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အလောင်းအစား လုပ်လာလို့တဲ့ဟ ’ ကိုအောင်ကိုးက ဒီလိုပြောတော့မှ စောစောကသူပြောတဲ့ ‘  ကိစ္စနှစ်ခု ရှိလို့ ’ ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားတယ် ၊ ဟုတ်မှာပဲ ၊ ကိုအောင်ကိုးပြောတဲ့ တို့မင်းသမီးဆိုတာ ကျွန်မတို့ဂီတ အသိုင်းအဝိုင်းထဲကကိုး ၊ အင်မတန်ချစ်စရာကောင်းတယ် ၊ လှလည်းလှပါတယ် ၊ သူနဲ့ဆိုသိပ်လိုက်တာ ပေါ့ ၊ သူတို့ရသွား ပါစေလို့ဆုတောင်း လိုက်မိတယ်။

‘  ဟေ့ ၊ ဘာငြိမ်နေတာလဲ ၊ နင်လဲ တင့်တင့်တို့ အရွယ် ဆိုပြီးတော့ စိတ်ကူးယဉ်နေတာလား ၊ ’
‘  စိတ်ကူးမယဉ်ပါဘူးဗျာ ၊ လူကြီးက တကယ်ချောတယ်နော် အစ်ကို အောင်ကိုး ၊ ကျွန်တော် သိပ်ကြိုက်တာပဲ ’

‘  ဟာ ဒီသောက်ရူးမ ၊ ပြောရမှန်းမသိ ၊ မပြောရမှန်းမသိ ’ ကိုအောင်ကိုးက ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်မ ခေါင်းကို ပိတ်ထုလိုက်ပြီး ခွက်ထိုး ခွက်လန် ရယ်နေပါတယ်။

‘  ကျွန်တော်ကြိုက်လို့ ကြိုက်တယ်ပြောတာ ဘာဖြစ်လဲ ၊ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမကြိုက်စရာ ဘာရှိလို့လဲ ’ ခေါင်းကို အထုခံရလို့ ဒေါပွသွားတဲ့ ကျွန်မက ကုန်းအော်ပစ်လိုက်တယ်။ လူကြီးတွေ အတော်များများဟာ ကလေးတွေ မကြိုက်တာမှ ပြောတတ်တယ် ၊ မကျေနပ်အောင် ၊ ငိုရအောင်အထိ ကျီစယ်တတ်တဲ့အတိုင်း ကိုအောင်ကိုးလည်း ဒီအချိန်က ကျွန်မကို ဆက်ပြီး စတော့တာပဲ။

‘  အေး ကြိုက်ကြိုက် ၊ တစ်ကိုယ်လုံးကြိုက် ၊ နင့်အတွက် ကျောက်ပျဉ်ရွက် စောင့်ခိုင်းထားမယ်လို့ တောင် ပြောစရာ မလိုဘူး ၊ ဟိုက နိုင်ငံခြား ပညာသင် သွားတော့မှာ သိလား ပြန်လာမှ ပြန်လာမှ ’
‘  အို တော်စမ်းပါဗျာ ၊ ကျွန်တော်ကြိုက်တယ်ဆိုတာက သူ့ပုံစံသူချောလို့ ၊ အရုပ်ကလေးတွေ ၊ လှတာလေးတွေ ကြိုက်သလို ကြိုက်တာသိရဲ့လား ၊ သူ့ကိုကြိုက်လွန်းလို့ ငေးချင်တာမျိုး ကြိုက်တာ ၊ သူ့ကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော်အကိုကြီးများ ဖြစ်ပါစေတော့လို့တောင် ဆုတောင်းချင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ မင်းသမီး လှလှလေးနဲ့လည်း ရပါစေလို့ ဆုတောင်းတယ်သိလား ၊ ကျွန်တော်ချစ်တာမဟုတ်ဘူး ။ ကြိုက်တာဗျ ကြိုက်တာ ၊ ယူချင်းယူ ကျွန်တော်က မိန်းမဘဲ ယူမယ် ကဲ မှတ်ထား။

*****************
အပိုင်း - (၂)

ဦးဝင်းဦး အမှတ်တရ

မိုးသက်လေ နှင်းစက်တွေ ၊ သစ်ရွက်ကြွေချိန်တွေ ဘယ်နှစ်ကြိမ်ရှိပြီလဲ ၊ မမှတ်မိတော့ပါဘူး ၊ ဒီအဖြစ်ကလေး ကိုတော့ မမေ့ဖြစ်ဘူး ၊ ကိုကိုဆိုတဲ့ ဒီလူကြီး ဟိုအဝေးခရီးက အဆွေးတွေ ပွေ့ပိုက်ပြီးပြန် လာတယ်ဆိုလား ။ နားစွန်နားဖျား ကြားလားကြားရဲ့ ၊ ကြားတော့လည်း သနားမိပြန်ရဲ့ ၊ ခင်သာခင် မမြင်ရ တော့ မေ့လျော့လျော့ပါပဲ။

အိမ်ထောင်စုနဲ့ဖြစ်လာတဲ့ ကျွန်မဘဝမှာ တီတီတာတာ ကြည်သာစရာလေးတွေရှိလာပြီ ၊ အိမ်ကိစ္စ ရုံးကိစ္စ ၊ သား သမီး ကိစ္စ ၊ သီချင်းဆိုတဲ့ ကိစ္စတွေနဲ့ လွတ်တဲ့အခါစာပေနဲ့ အပန်းဖြေဖြစ်လာပြီ ၊ ကျွန်မဖတ် လေ့ရှိတဲ့ ဗန်းမော်တင်အောင် ၊ ဒဂုန်တာရာ ၊ ခင်နှင်းယု ၊အောင်လင်း ၊နတ်နွယ် ၊ တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်တို့နဲ့ လိုင်းခွဲလာတဲ့ စာရေးဆရာတစ်ယောက်တွေ့လာတယ် ၊ ‘  ဝင်းဦး ’ တဲ့ ။
ဒီစာရေးဆရာ ဝင်းဦးရဲ့ ပရိတ်သတ်အဖြစ်နဲ့ စိတ်ဝင်စားနေတုန်းမှာပဲ စာရေးဆရာဝင်းဦး ရုပ်ရှင် ရိုက်မယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကြားရပါတယ် ၊ မကြာပါဘူး ။ကြော်ငြာ ဒီဇိုင်းတွေပေါ်မှာ ဖော်ပြလာလို့ကြည့်မိ တော့ ‘  ဝင်းဦး ’ ဆိုတဲ့ သူဟာ ‘  ကိုကို ’ လို့ပြောခဲ့တဲ့ ‘  ဗိုလ်ကိုဦး ’ ပါလား။

‘  နှစ်ယောက်ထဲ နေချင်တယ် ’ ဇာတ်ကား ကျွန်မသွားကြည့်ပါတယ် ။ ဇာတ်ကားတွေအများကြီးမှာ ကျွန်မဆိုပေးခဲ့ပေမယ့် ရုံတင်တဲ့အခါ မကြည့်ဖြစ်ပါဘူး ။ ရင်းနှီးတဲ့ မိတ်ဆွေတွေရဲ့ ရုပ်ရှင် အထူးပွဲတွေကို တော့ ကြည့်ပါတယ် ၊ သူ့ကျတော့ ငယ်ငယ်ထဲက ကြိုက်လို့ကြည့်တာပါ။ ခုတော့လည်း ကြိုက်တယ် ။ သူ့စာ လည်း ကြိုက်တယ်။ မင်းသားအဖြစ်လည်း ကြိုက်ပြန်ရော ။

သူက မင်းသား ၊ ကျွန်မက အဆိုတော် ၊ အနုပညာ စည်းဝိုင်းထဲမှာပေမယ့် တော်တော်နဲ့ မတွေ့ဖြစ် ကြဘူး ၊ ဂီတဆည်းဆာပွဲ ကျိုက္ကဆံကွင်းမှာ သူလာနွှဲမှတွေ့ဖြစ်ပါတယ် ၊ ဒီအချိန်မှာ သူကနာမည်ကြီးလှပြီ ၊ လူဝိုင်းလှပြီပေါ့ ။

သူကပွဲကို စရောက်လာတဲ့နေ့က ဇာတ်ခုံနောက်မှာ ကြွက်စီကြွက်စီ ရွစိရွစိနဲ့ပါပဲ ၊ ကျွန်မ သူဝင်လာ တာလည်း အဝေးကလှမ်းမြင်ရတယ် ။ သူ့ကိုကပ်တော့မယ့်သူတွေကိုလည်း တွေ့သိနေပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မမှာ မာနတစ်ခုရှိပါတယ် ။ မျက်နှာလို မျက်နှာရလုပ်ချင်လို့ ၊ အခွင့်အရေး တစ်ခုခုရချင်လို့၊ နာမည်ကြီး မျက်နှာကြီးမို့ ကပ်တာပါလို့ အထင်ခံရမှာ ၊ ရှက်တဲ့မာနပါ ။ ဒါကြောင့် ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တယ် ။ ကျွန်မက စပြီး သူ့ကို မခေါ်ချင် ဘူးလေ ။

ကျွန်မဟာ ဒီအချိန်က ဂီတကောင်စီ အမှုဆောင် အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်နေလို့ ပွဲသိမ်းမှ ပြန်ရပါတယ် ၊ ညသန်း ခေါင်ကျော် ပွဲသိမ်းနေပြီ သူမပြန်သေးဘူး ၊ ကျွန်မကအိမ်ပြန်ရတော့မယ် ၊ ပြန်တော့လည်း သူတို့ရှိတဲ့နေရာ ကပဲ ဖြတ်သွားမှရမယ် ၊ဒီတော့လည်း အနားကဖြတ်သွားရတော့တယ် ။ ကွင်းထဲမှာနေရတဲ့ အမှုဆောင်တွေ က ကျွန်မပြန်တော့မှာလား ခဏထိုင်ပါဦးနဲ့ဝိုင်းပြောကြတော့ သူ့ရှေ့က ခုံတစ်လုံးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက် ရပါတယ်။

‘  မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် ခင်မောင်အေးရေ ၊ ဒီမယ် ကိုဝင်းဦး မာမာအေးဆိုတ သူလေ ။ ကျွန်တော် တို့အုပ်စုကတော့ သူ့ကို ခင်မောင်အေး လို့ပဲခေါ်တယ် ’ ကိုသန်းလှိုင်က ဒီလိုမိတ်ဆက်ပေးတော့ ကျွန်မရယ် ချင်တယ် ၊ သူကတော့ မင်းသားလေ ။ ပြုံးစေ့စေ့ သူ့ပုံစံ ဖမ်းစားတဲ့အတိုင်း မပွင့်တစ်ပွင့်နဲ့ပေါ့ ၊ ကျွန်မစိတ် ထဲမှာ တင်းသွားတယ်။
‘  သိပြီးသားပါဗျာ ၊ ဗိုလ်ကိုဦးဘဝတုန်းက ’ လို့ တုံးတိတိပဲ ပြောချလိုက်တယ်။

‘ အစ်ကို ကလဲ မှတ်မိပါတယ်ဗျာ ၊ ခု အေးက ငယ်ငယ်တုန်းကလို မဝတော့ဘူး လှတယ်ကွာ ’ လို့ အသံအစ်အစ်နဲ့ ပြန်ပြောတယ် ။ ပြောပြီဆိုလည်း ထုံးစံအတိုင်းသူချည်းပါပဲ ။ ကျွန်မကို သီချင်းသင်ခိုင်းရတဲ့ အကြောင်း ၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပုလင်းကြေးလောင်းပြီး ဆိုဖြစ်သွားတဲ့ အကြောင်းကစပြီး သူ့အကြောင်း ကျွန်မအကြောင်း မေးလိုက်ပြောလိုက်နဲ့  ဂီတဆည်းဆာကနေ နံနက်ဆည်းဆာ ရောက်ပါရော သူလဲ            ‘  အစ်ကို ’ ဖြစ် ၊ ကျွန်မလဲ ‘  အေး ’ ဖြစ်သွားတယ်။

ဒီကတည်းက ပြန်တွေ့ကြပြီး သီချင်းဆိုလည်းတွေ့ ၊ ဂီတပဒေသာလည်းတွေ့ ၊ အသံလွှင့်ရုံမှာလည်း တွေ့ ၊ ရုပ်ရှင်သီချင်း သွင်းတော့လည်း တွေ့ ၊ သူ့အိမ်ကိုယ်သွား ကိုယ့်အိမ်သူလာ နဲ့ အင်မတန်ကို ရင်းနှီးလာ ကြပါတယ် ။ သူခရီးသွားတိုင်း လက်ဆောင်ပါတယ် ။ ကိုယ်ခရီးသွားဖြစ်တော့လည်း လက်ဆောင်ပို့တဲ့ အကျင့်ပြန်လုပ်ရတယ် ။ လက်ဆောင်ပေးတတ်တဲ့ အလေ့အထက ကျွန်မမှာ မရှိခဲ့ဖူးဘူး ။

ကျွန်မရဲ့ ဘဝခရီး ဖော်ကိုသာ ပေးခဲ့ဖူးတယ် ။ ခုကျတော့ သူများပေးတဲ့ လက်ဆောင်ကိုချည်း ယူပြီး ဝမ်းသာခင်မင်နေမယ့် အစား ကိုယ့်လိုပဲ လက်ဆောင်ရရင် ပျော်ရွှင်ခင်မင်စေမယ်လို့ လက်ဆောင်ပါးတတ်နေတော့တယ် ၊ သူက ကောက်လိုက် ၊ ကိုယ်က ကောက်လိုက်တွေလည်း ရှိပါတယ် ။ ကျွန်မတို့ ဂီတအသိုင်းအဝိုင်းတွေနဲ့ ကိုဝင်းဦး ဟာလည်း ရုပ်ရှင်အဖွဲ့တွေထက် ရင်းနှီးပါတယ် ။ ဝိုင်းဝန်း ကာကွယ်မြှောက်တင် ပို့ပေးကြပါတယ် ။
ကိုဝင်းဦးဟာ အပေါင်းအသင်းခင်မင် လွန်းတတ်တဲ့ ဉာဉ်ရှိတဲ့အတိုင်း ကောင်းကောင်းအိပ် ၊ ကောင်းကောင်းစား ၊ အချိန်မှန်ဆိုတာ မတွေ့မိဘူး ။ အပေါင်းအသင်း အသိုင်းအဝန်း စုံလာတဲ့အခါ ကျွန်မ တို့ တစ်တွေနဲ့ တစ်ဖြည်းဖြည်း ဝေးလာရာက စန္ဒာမဂ္ဂဇင်းထုတ်တဲ့ အချိန်ကစပြီး လုံးဝနီးနီး မတွေ့ဖြစ်တော့ ဘူး။ ကျွန်မရဲ့ ကိုယ်ရေးကိစ္စတစ်ခုကြောင့် ကျွန်မသူ့ကိုကောက်ထားတာ ကြာပါပြီ ။ ပြန်ခေါ်တာ သုံးလေး နှစ်လောက်ပဲ ရှိဦးမယ် ထင်ပါရဲ့ ။

သူနဲ့ ကျွန်မနောက်ဆုံး တွေ့လိုက်တာ ၁၉၈၈ ပြည်ထောင်စုနေ့ညစာစားပွဲမှာပါ ။ သူက ကျွန်မကို တွေ့တာနဲ့ မေးပါတယ် ။
‘  အေး ပိန်သွားလိုက်တာ ၊ နေမကောင်းဘူးလား ’ တဲ့ ။

‘  ကောင်းပါတယ် ၊ ပိန်သွားတာ ခရီးပန်းလို့ပါ ၊ ပြည်ထောင်စုအလံတော် နားတဲ့ ပေါက်တို့ ၊ ရေစကြိုတို့ အထိသွားခဲ့ပြီး ဒီပွဲကို အမီပြန်ရောက်အောင် လာရတော့ အပြေးအလွှားပဲ ၊ အေးသာ ပိန်တယ် ပြောနေတယ် အစ်ကိုလည်း ပိန်တာပဲ ၊ ဘာလဲ ဝိတ်လျှော့နေတာလား ’ လို့ ကျွန်မ ပြန်မေးတော့ အစာအိမ် ရောဂါ ရနေတယ် ၊ အရည်ပဲသောက်နေရလို့တဲ့ ။

ဒီပွဲပြီးလို့ သိပ်မကြာပါဘူး ။ အစာအိမ်ရောဂါ မဟုတ်ကြောင်း ၊ နိုင်ငံခြားမှာ‌ဆေးသွားကုတဲ့ အကြောင်းတွေကြားလာရတယ် ။ အနုပညာ ချစ်မြတ်နိုးသူကျွန်မအနေနဲ့ ဘက်စုံတော်တဲ့ ပညာရှင်တစ်ဦး အသက်ရှည်ပါစေလို့ ဆုတောင်းမိတာ အမှန်ပါပဲ ။

ပြန်ရောက်ပြီလို့ ကြားတော့လည်း ကျွန်မ မရောက်နိုင် မမေးနိုင်ခင်မှာပဲ မန္တလေး တက်သွားတယ် လို့ ကြားရတယ် ။ ကျွန်မက မန္တလေးရောက်သွားပြန်တော့သူကရန်ကုန် ဆင်းသွားပြီ ။ စိတ်ကဘဝင်မကျလို့ မြို့မအဖွဲ့တော်သားတွေဆီ မေးမိတယ် ‘  သီချင်းများများဆိုနိုင်သေးရဲ့လား ’ လို့ ။

အဖြေကတော့ သိပ်အားမရဘူး ။ သုံးပုဒ်လောက်ပဲ ဆိုနိုင်သတဲ့ ။ ဒါဆို မဟုတ်သေးဘူး ဆိုတာ ကျွန်မခံစားလို့ရပါတယ် ၊ ကိုဝင်းဦးဟာ တစ်ခါဆိုရင် ဆယ်ပုဒ်လောက်ဆိုချင်တဲ့ သူပါ ။ သိပ်ကိုလောဘ တကြီး ဆိုတတ်ပါတယ် ။ သူ့အသံက ကြာကြာဆိုလည်း မကျတတ်ပါဘူး ။

ရန်ကုန်ကို ကျွန်မပြန်ရောက်တော့ သူပြန်လဲနေပြီ ၊ လွန်နေပြီဆိုတာ ကြားရတယ် ။ ဒါကြောင့် ကျွန်မတို့ အရင်းနှီးဆုံး ဂီတအုပ်စုတစ်စုလုံး သွားဖို့စီစဉ်ကြတယ် ။ လူမစုံလို့ နောက်နေ့ညပိုင်းသွားကြဖို့ စီစဉ်လိုက်တယ် ။ ဒီလိုနောက်နေ့ဆက်ချိန်းတာကို မသိလိုက်လို့ ရောက်သွားတဲ့ သူငယ်ချင်းမြင့်ငွေက ကျွန်မဆီ ဖုန်းဆက်တယ် ။

‘  ခင်မောင်အေး မင်း သွားမကြည့်ပါနဲ့တော့ကွာ ၊ ကျသွားလိုက်တာ မမှတ်မိစရာဘဲ ၊ မင်းမှာလဲ ရောဂါနဲ့မို့လား မသွားပါနဲ့ တော့ကွာ ’ တဲ့ ။
‘  ဘာဖြစ်ဖြစ်ကွာ ၊ သွားကြည့်ရမယ် ။ တို့အားလုံး စုသွားကြဖို့ ချိန်းပြီးသား ၊ တော်ကြာ ကိုသန်းလှိုင်တုန်းကလို မတွေ့လိုက်ရလေခြင်းလို့ ငါထပ်ခံစားနေရဦးမယ် ’ လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။ နောက်နေ့ မှာကလည်း ကျွန်မစီးရီးတစ်ခု အသံထပ်ဖို့အတွက် စတူဒီယိုက ချိန်းပြီးနေတာကြောင့် ညနေမှ လူစုသွားကြဖို့ စီစဉ်ထားတယ် ။

နောက်နေ့မနက် (၈) နာရီလောက် ဖုန်းဝင်လာတယ် ။
‘  ဆုံးရှာပြီ သူငယ်ချင်းရေ ’ တဲ့ ။
‘  အင်း ဒါဆိုလဲ ပြီးရောပေါ့ကွာ ၊ ပို့တော့မှပဲ သွားရတော့မှာပေါ့ ၊ တို့တစ်တွေဘယ်လိုစုပြီး ပို့ရမလဲ ဆိုတာသာ စီစဉ်လိုက်ကြတော့ ညနေမလာတော့ဘူး ’ လို့ ဖုန်းပြောခဲ့ပြီး စတူဒီယိုကိုထွက်ခဲ့တယ် ။ အဲ့ဒီ စတူဒီယိုကလည်း ဖြုတ်တော့မှာမို့ မလုပ်လို့ကမရ ၊ ဖုန်းလည်းဖြုတ်ထားတော့ ဘာမှနောက်ထပ် မသိရ တော့ပါဘူး ။

ညနေ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ကဆီးပြောတယ် ။ သူ သူ မသေသေးဘူးတဲ့ ။  တကယ်မသေဘူး ။ သတင်းမှားတာပါဆိုတဲ့ ဖုန်းပြန်ဝင်လာတော့ ကျွန်မက အလုပ်ထွက်သွား ၊ ပြန်ရောက်လို့ အမှန်သိရတော့ လည်း အချိန်က ည အပြင်ပြန်ထွက်လို့ မရ၊မတွေ့လိုက်ရချင်လို့ ပါပဲလေ ။ နောက်တစ်နေ့မှာတော့ တကယ် အမှန် ခရစ်တော်မှာ အိပ်ပျော်လေရှာသတဲ့ ။

အိုလေ လွဲမယ့်လွဲတော့လည်း အားလုံးပါပဲ ။ သူ့နောက်ဆုံးနေ့မှာ ကျွန်မတို့တစ်တွေ ဘာလမ်း အိမ်ရှေ့မှာဆုံကြတယ် ။ အချိန်တန်လို့ ကားတွေတန်းစီထွက်ကြတော့ ကျွန်မစီးလာတဲ့ကားက ဟတ်ဘော ကွဲလို့ နောက်ကျ ကျန်ခဲ့ပါရော ၊ ဖြည်းဖြည်း မောင်းလိုက်သွားရတော့ ကားတွေဘယ်ဆီသွားမှန်း မသိရလို့ ကြံတောလိုက်သွား ၊ အဲဒီရောက်တော့လည်း ဘုရားရှိိခိုးကျောင်းမှာပဲ ရှိသေးသတဲ့ ။ လူအုပ်ကြီးကြီးက များမှများ အအေးတိုက်ထဲကလည်း မဝင်နိုင် ၊ ဂူလုပ်ထားတဲ့နေရာက သွားစောင့်ပြန်တော့လည်း ဘယ်တော့မှ သင်းချိိုင်းပြန်ရောက်မယ် မသိဘူး ။ ပရိတ်သတ်က များလွန်းလို့တဲ့ ။

ဒါနဲ့ တစ်ခါ အအေးတိုက်ဘက်က ပြန်စောင့်မယ်လေလို့ ပြန်လျှောက်လာတော့ ကားဖြူကြီးကို အအေးတိုက်ထဲ ရောက်နေတာတွေ့ရတယ် ။ လူကတိုးမပေါက်နိုင်ဘူး ။ လူနင်းခံရတာပဲ အဖတ်တင်တော့ မယ် ထွက်လာမယ့် အပေါက်ဝနားက အုတ်တံတိုင်း ဘေးကပ်ပြီးရပ်နေရတယ်။

သူထွက်လာပြီ ။ အစ်ကိုထွက်လာပြီ ။ ကားအနားတောင် ကျွန်မ မသီနိုင်ဘူး ။ အရေးထဲသူ့ကို ဘယ်လို ဆုတောင်းပေးရမလဲ တွေးကြည့်တယ် ။ သူနဲ့ကျွန်မ ဘာသာကွဲနေပြန်ပြီ ။ အို ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မ က ဗုဒ္ဓဘာသာပဲလေ ။ တတ်နိုင်ဘူး ။ ပြောတတ်တာပဲ ပြောလိုက်ပါတယ် ။

‘  အစ်ကိုရေ……..အမျှ   အမျှ    အမျှ ’

(မာမာအေး)

(စန္ဒာပုံနှိပ်တိုက် ၁၉၈၉ ဧပြီလထုတ် ဦးဝင်းဦးအမှတ်တရ စာစောင် မှ ကူးယူဖော်ပြသည်။
စာရိုက်ကူညီ - ကိုခမ်းလေး)

Via:Kyaw Lion 🦁
September 3. 2022