တစ္ခါတုန္းက အၯကာသိလုိ႔ အမည္ရတဲ့ ေထရီမတစ္ပါးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေထရီမက ဘုရားႏွစ္ဆူနဲ႔ အဓိက ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ အၯကာသိဟာ ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ ကလည္း ဘိကၡဳနီမေလးတစ္ပါးပါပဲ။ ဘိကၡဳနီမေလးဟာ သီလလည္း ေစာင့္ထိန္းတယ္။ ဣေႁႏၵငါးပါးကိုလည္း ေစာင့္စည္းတယ္။ အစားအစာကုိလည္း အတုိင္းအရွည္သိၿပီး စားတယ္။ ႏုိးႏုိးၾကားၾကားလည္း ရွိတယ္။ ဝိပႆနာတရားကိုလည္း ပြားမ်ားအားထုတ္ပါတယ္။ ဘိကၡဳနီမတစ္ပါးမွာ ရွိရမယ့္ဂုဏ္ အားလုံး ရွိေနပါတယ္။ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္စသည္ေတြေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖုိလ္ရရွိၿပီး ရဟႏၲာမေထရီတစ္ပါးကို စိတ္ဆုိးၿပီး "ျပည့္တန္ဆာမ"လုိ႔ ဆဲေရးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ပဲ အပါယ္ငရဲကုိ က်ေရာက္သြားရပါတယ္။
ေဂါတမဘုရားရွင္လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ ျပဳခဲ့တဲ့ကုသုိလ္ကံေတြေၾကာင့္ သူေဌးသမီးျဖစ္ရပါတယ္။ ႐ုပ္ရည္လည္း အလြန္လွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ "ျပည့္တန္ဆာမ"လုိ႔ ဆဲေရးခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ကံေၾကြးေၾကာင့္ ဘုရင္၊ မင္းညီမင္းသား၊ မွဴးႀကီးမတ္ႀကီး၊ သူေဌးသူၾကြယ္ေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာမအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရပါတယ္။ တစ္ရက္တာ ေန႔ညေပ်ာ္ပါးမႈအတြက္ အသျပာ တစ္ေထာင္သတ္မွတ္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေစ်းေတာ္ေတာ္ ျမင့္သလုိ လူတုိင္း မသြားႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းကာလ ၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ညဥ့္ တစ္ရက္တာလုံး တစ္ေထာင္မေပးႏုိင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ညမပါ ေန႔ပုိင္းမွာပဲ ငါးရာႏႈန္းနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အၯကာသိလုိ႔ နာမည္တြင္ သြားပါတယ္။ အၯကာသိဆုိတာ တစ္ေထာင္ထက္ဝက္ ငါးရာထိုက္တန္ေသာသူလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
အကုသုိလ္ကံေၾကြးေၾကာင့္ ျပည့္တန္ဆာမ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အတိတ္ပါရမီေတြေၾကာင့္ တရားသေဘာေလးေတြကို ေတြးဆဆင္ျခင္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အၯကာသိဟာ ဘိကၡဳနီမ ေက်ာင္းသြားၿပီး သာမေဏမ ရွင္ျပဳလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားထံမွာ ရဟန္းျပဳမယ္လုိ႔ေတြးၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွိရာ သာဝတိၴျပည္ကို သြားဖုိ႔ စီစဥ္ပါတယ္။
ေသေသာက္ၾကဴး၊ မိန္းမၾကဴးေတြက ဒီသတင္းကို ၾကားသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာဝတိၴ ျပည္ကုိ သြားရာလမ္း တစ္ေနရာက ေစာင့္ေနပါတယ္။ အၯကာသိသာမေဏမကလည္း ေသေသာက္ၾကဴးေတြ လမ္းကေစာင့္ေနတဲ့သတင္း ထပ္ၾကားရျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မသြားရဲေတာ့ပါဘူး။
အၯကာသိက သူႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲကုိ ျမတ္စြာဘုရားဆီ တမန္ေစလႊတ္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ''ရဟန္းတုိ႔ တမန္ျဖင့္ ရဟန္းျပဳေပးရန္ ငါဘုရား ခြင့္ျပဳတယ္''ဆုိၿပီး ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္အသစ္ ထုတ္ျပန္ေပး ပါတယ္။
သာဝတိၴျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းက သံဃာေတာ္ေတြက အေဝးကေန အၯကာသိအတြက္ ရဟန္းခံ ကမၼဝါစာ ရြတ္ဖတ္ ေပးၾကပါတယ္။ ကမၼဝါရြတ္မႈ ၿပီးဆုံးခ်ိန္ဟာ အၯကာသိဘိကၡဳနီမ ျဖစ္ခ်ိန္ပါပဲ။ သာသနသမိုင္းမွာ ပထမဆံုးတမန္ေစလႊတ္ၿပီး ဘိကၡဳနီမျဖစ္ရသူရယ္လို႔ သမိုင္းမွတ္တမ္းတင္သြားပါတယ္။
အၯကာသိဟာ ဘိကၡဳနီမ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဝိပႆနာတရားကို ဆက္လက္အားထုတ္လုိက္တာ အရဟတၱဖုိလ္ရၿပီး ရဟႏၲာမ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
( ေထရီအ႒ကထာ၊ ႏွာ-၃၁)
အဲဒီမွာ အံ့ၾသမိတာက အၯကာသိဟာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာနဲ႔လည္း ျပည့္စုံတယ္။ ဣေႁႏၵလည္း ေစာင့္ထိန္းတယ္။ အစားအေသာက္ကုိလည္း အတုိင္းအရွည္ကုိ သိၿပီး စားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဝိပႆနာတရားကုိ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တဒဂၤစိတ္ဆုိးၿပီး ရဟႏၲာေထရီမ တစ္ပါးကို ျပည့္တန္ဆာမလုိ႔ ဆဲမိသြားတာပါ။
တဒဂၤစိတ္ဆုိးမႈေလးက ဘဝတစ္ခုကို အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္။ မဂ္ဖုိလ္ရမႈ ေႏွးသြားတာ၊ အပါယ္ငရဲက်သြားတာ၊ ဝစီကံအားေလွ်ာ္စြာ ျပန္ခံရတာ စသည္ေတြက သူ႔အတြက္ႀကီးမားလြန္းလွပါတယ္။ က်ဴးလြန္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္ကာလေလးက မိနစ္ပုိင္း စကၠန္႔ပုိင္းပဲ ရွိမွာပါ။ ေလာကသဘာဝေၾကာင္းက်ဳိးျဖစ္စဥ္အရ ျပစ္မွဳနဲ႔ျပစ္ဒဏ္မမွ်ဘူးလို႔ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေစာဒက တက္လုိ႔ေတာ့ မရျပန္ပါဘူူး။ မ်က္ေမွာက္ေလာက ဥပေဒနဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္ကိုဆဲတာနဲ႔ သာမန္ အေျခခံလူတန္းစားတစ္ေယာက္ကို ဆဲတာနဲ႔ အျပစ္ေပးခံရရင္ တူမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အၯကာသိက အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖုိလ္ ရၿပီး ရဟႏၲာေထရီမတစ္ပါးကုိ သြားဆဲလိုက္လုိ႔ပါ။ သာမန္ ေက်းရြာသူ တစ္ေယာက္ကုိ ဆဲမိရင္ေတာ့ အခုလို ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ႀကီးျဖစ္မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ကုိယ့္ထက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာႀကီးတဲ့ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြကို မျပစ္မွားမိေအာင္ သတိထားေနတာကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ပုထုဇဥ္အားေလွ်ာ္စြာ ျဖစ္တတ္တဲ့ မေက်နပ္မွဳကို မေက်နပ္တဲ့အတိုင္းဘဲထားၿပီး ကာယကံေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ မက်ဴးလြန္လိုက္မိဖို႔ပါ။ က်ဴးလြန္လိုက္ရင္ ကိုယ္ပဲရွံဳးရေတာ့တာပါ။ တဒဂၤစိတ္ခံစားမႈကို သတိနဲ႔ေက်ာ္လႊားလုိက္ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။ တဒဂၤဆုိေတာ့လည္း တဒဂၤကာလေလာက္ပဲ သည္းခံရတာပါ။ တဒဂၤကာလေလး ေက်ာ္သြားတာနဲ႔ စိတ္ကလည္း ေျပသြားတာပါပဲ။ နည္းနည္း ၾကာသြားရင္ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကုိယ္ သတိေတာင္မရေတာ့ပါဘူး။ ေမ့သြားတတ္ပါတယ္။ တဒဂၤစိတ္ခံစားမႈကို သည္းခံရတဲ့ အခ်ိန္ကာလေလးက သိပ္ေတာ့ၾကာမယ္မထင္ပါဘူး။
ဒီေနရာမွာ အၯကာသိအေနနဲ႔ ေတာင္းပန္လုိက္ရင္ေကာဆုိတဲ့ အေတြးလည္း ဝင္လာပါတယ္။ စာအရဆုိရင္ေတာ့ ေတာင္းပန္လုိက္ရင္ က်ေရာက္မယ့္ ျပစ္ဒဏ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေလွ်ာ့သြားမွာပါ။ ေတာင္းပန္လုိ႔ေလွ်ာ့နည္းေပ်ာက္ကင္းသြားတဲ့ သာဓကေတြလည္းအမ်ားႀကီးပါ။ ဒါဆုိ ဘဝသမုိင္းက တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း မာနတုိ႔ ေဒါသတုိ႔ကလည္း ဘဝတက္လမ္းကို အတားအဆီး တစ္ခု ျဖစ္သြားတာပါ။
ေတာင္းပန္တာက်ေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ မာနရယ္ သတိအသိတရားရယ္က အမ်ားႀကီး ဆုိင္ေနပါတယ္။ မာနတင္းခံေနရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိအသိတရား မရွိရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းပန္ျခင္းဆိုတာကေတာ့ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း အကုသိုလ္ဝဋ္ေၾကြးေတြ ခံရေပမယ့္ မဂ္ဖုိလ္ရမႈ ေႏွးသြားေပမယ့္ ျဖည့္ခဲ့တဲ့ပါရမီေတြကေတာ့ အၯကာသိအတြက္ အလကားျဖစ္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး ျပည့္တန္ဆာမဘဝ ေရာက္ေနတာေတာင္ တရားအားထုတ္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ၿပီး တရားေတြအားထုတ္ၿပီး အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖုိလ္ရသြားခဲ့ပါတယ္။ ပန္းတုိင္ေတြ ေပ်ာက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ အေရာက္ေႏွးသြားတာ တစ္ခုပါပဲ။ ျဖည့္ခဲ့တဲ့ပါရမီေတြက အလကား ျဖစ္မသြားတဲ့သာဓကပါ။
ဆဲတာကေတာ့ အတိတ္အတိတ္ကပါလာတဲ့အထုံဝါသနာေၾကာင့္ ဆဲတာေရာ၊ တဒဂၤ စိတ္ဆုိးလုိ႔ ဆဲတာေရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲဆဲဆဲ ဆဲရင္ ဆုိးက်ဳိးက တြဲပါေနတတ္ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕က လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ သူ႔ဝန္ထမ္းေတြကို မၾကာခဏ ဆဲတတ္ပါသတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ယွဥ္တဲ့ ဆဲေရးမႈ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆဲလုိက္ပါတယ္။ အလုပ္သမားက ေတာ္ေတာ္ေလး နာၾကည္းသြားၿပီး အကြက္ေကာင္းကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူလုိခ်င္တဲ့ေန႔တစ္ေန႔ ေရာက္တဲ့အခါ မွာေတာ့ အိမ္ထဲဝင္ၿပီး မိသားစုလုိက္ ဓားနဲ႔ ခုတ္ပါသတဲ့။ နာၾကည္းစရာ အဆဲတစ္ခြန္းဟာ လူ႔အသက္အထိ ဆုိးက်ဳိးျဖစ္ေစပါတယ္။ သည္းခံတတ္တဲ့သူက သည္းခံတတ္ေပမယ့္ သည္းမခံတတ္တဲ့သူ က်ေတာ့ အသက္အထိ ရန္ရွာဖုိ႔ ဝန္မေလးၾကပါဘူး။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဆဲေရးျခင္း (၁၀)မ်ဳိးကုိ ေဟာျပေပးထားပါတယ္။
၁။ ဇာတိ - အမ်ဳိးဇာတ္အားျဖင့္ ဆဲေရးျခင္း။
၂။ နာမ - နာမည္အားျဖင့္ ဆဲေရးျခင္း။
၃။ ေဂါတၱ - အႏြယ္အားျဖင့္ ဆဲေရးျခင္း။
၄။ ကမၼ - သူ၏ အလုပ္အကုိင္အားျဖင့္ ဆဲေရးျခင္း။
၅။ သိပၸ - အတတ္ပညာအားျဖင့္ ဆဲေရးျခင္း။
၆။ အာဗာဓ - သူ႔မွာရွိေသာ အနာေရာဂါအားျဖင့္ ဆဲေရးျခင္း။
၇။ လိဂၤ - သူအခ်ဳိးက်မက် အနိမ့္အျမင့္ အျဖဴအမဲ စေသာ အသြင္ပုံသဏၭာန္အားျဖင့္ ဆဲေရးျခင္း။
၈။ ကိေလသ - သူ႔မွာ ျဖစ္တတ္ေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ရာဂ၊ တဏွာစေသာ ေလာဘႀကီးသူ၊ ေဒါသႀကီးသူ၊ တဏွာႀကီးသူ စသည္ျဖင့္ ကိေလသာအားျဖင့္ ဆဲေရးျခင္း။
၉။ အာပတၱိ - သူ႔မွာ သင့္ေသာ အျပစ္အာပတ္အားျဖင့္ ဆဲေရးျခင္း။
၁ဝ။ အေကၠာသ - ေမထုန္ႏွင့္စပ္၍လည္းေကာင္း၊ ေယာက်္ားအဂၤါဇာတ္၊ မိန္းမအဂၤါဇာတ္ႏွင့္စပ္၍လည္းေကာင္း၊ ဟဲ့ႏြား၊ ဟဲ့ေခြးစေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ စကားျဖင့္ ဆဲေရးျခင္း။
ဆဲေရးျခင္း (၁၀)မ်ဳိးထဲက ဒ႐ုိင္ဘာ၊ တဏွာေကာင္၊ ငပု၊ ငမဲ၊ ေခြးေကာင္ စသည္ျဖင့္ ဘယ္ပုံစံနဲ႔ပဲဆဲဆဲ အဆဲခံရသူက မေပ်ာ္ပါဘူး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဆဲသူလည္း မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဆဲလုိ႔ ေပ်ာ္မယ့္သူလည္း ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။
ၾကမ္းတမ္းတဲ့ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ စကားနဲ႔ ဆဲေရးလုိ႔ အဆဲခံရသူက တစ္သက္လုံး နာၾကည္းသြား ႏုိင္သလုိ ''ဝစီေဘဒ ထိတုိင္းရွ'' ''ဝဋ္မွာအၿမဲ ငရဲမွာအပ''ဆုိတဲ့ စကားပုံေတြရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ အက်ဳိးဆက္ေတြကလည္းရွိေနပါေသးတယ္။ စကားပံုအတိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ျမင္သာဓကေတြလည္း ျမင္ေန ေတြ႕ေနရတာဆိုေတာ့ သတိနဲ႔ပဲ သတိထားရေတာ့မွာပါ။
" "တဏွာေကာင္ တဏွာေကာင္"လုိ႔ ဆဲေရးရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ တဏွာရဲ႕ေက်းကြၽန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဝစီကံရဲ႕ အျပစ္ေတြက ေနာင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္ေနရာကႀကိဳေနတတ္ပါတယ္။ ေခါႀကီး၊ ပုတက္၊ အဖြားႀကီး၊ ေထာ့က်ဳိး စသည္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း အေျပာင္အပ်က္ေခၚေပမယ့္ ဆဲေရးျခင္း (၁၀)မ်ဳိးနဲ႔သြားၿငိေနတာကိုေတာ့ သတိထားရပါမယ္။ ေစတနာမပါေပမယ့္ ေခၚခဲ့တဲ့အတိုင္း ကိုယ္လည္းတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ျဖစ္မသြားဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ကိုယ့္ႏွဳတ္ကေလးကို သတိနဲ႔ေစာင့္ထိန္းတာေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါ။
ထူးထူးျခားျခား တစ္ေယာက္ကေတာ့ ငယ္ငယ္က ေဆြမ်ဳိးတစ္စုက ႏွိမ္ႏွိမ္ဆဲပါသတဲ့။ ႏွိမ္ဆဲတာကို မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားလုိက္တာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာသြားပါသတဲ့။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သူ႔ကုိႏွိမ္ဆဲခဲ့တဲ့ ေဆြမ်ဳိးတစ္စုကလည္းအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေငြေၾကးေတြ အားနည္းသြားပါသတဲ့။ အဆဲခံရသူကေတာ့ ႏွိမ္ဆဲခဲ့တဲ့ ေဆြမ်ဳိးတစ္စုနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းပဲ ေနသလို ႏွိမ္ဆဲခဲ့တဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြက အကူအညီလာေတာင္းရင္လည္း တစ္ခ်ိန္က အႏွိမ္ခံစကားလုံးေတြနဲ႔ ျပန္ကလဲ့စားေခ် ပါသတဲ့။
ဆဲတာကို မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားလုိ႔ ႀကီးပြားခ်မ္းသာသြားတာကေတာ့ ဝမ္းေျမာက္စရာေကာင္းေပမယ့္ ကုိယ္က ႀကီးပြားၿပီး တစ္ဖက္က နိမ့္ပါးသြားတဲ့အခ်ိန္အထိ အတိတ္ကအာဃာတေတြ ပါလာတာက်ေတာ့ ဝတၴဳဇာတ္လမ္းသေဘာနဲ႔ ေျပာရင္ ဖတ္ရတာ သိပ္အဆင္မေျပပါဘူး။ ကိုယ္က အထက္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ျပန္ကူညီမွ ဇာတ္လမ္းက ဖတ္ရတာေကာင္းတာပါ။
အဘိဓမၼာသေဘာအရေတာ့ ဆဲသူလည္း စိတ္ဆင္းရဲ ကုိယ္ဆင္းရဲျဖစ္ၿပီး အကုသုိလ္ျဖစ္၊ အဆဲခံရသူလည္း စိတ္ဆင္းရဲ ကုိယ္ဆင္းရဲျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အကုသုိလ္ျဖစ္ၿပီး ႐ံႈးၾကရတာပါ။ မ်က္ေမွာက္ဘဝနဲ႔ ေနာက္ဘဝေတြမွာလည္း ဝစီကံအကုသိုလ္ကံေၾကြးကုိ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ခံရဦးမွာပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာေလ ဆဲေရးျခင္း(၁၀)မ်ဳိးကုိမွတ္သားျခင္းနဲ႔အတူ ဆဲသူလည္းမေပ်ာ္ အဆဲခံရသူလည္းမေပ်ာ္၊ မေပ်ာ္ျခင္းအမူအရာတစ္ခုကို ေနရသခိုက္ လူ႔ဘဝသက္တမ္းတိုတိုေလးမွာ သတိနဲ႔ေရွာင္လိုက္ဖို႔ပါပဲေလ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေသသြားၾကတာပါပဲေလ။
ရေဝႏြယ္ (အင္းမ)
News Watchေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္။
၆-၁-၂၀၁၈။
No comments:
Post a Comment