ခ်စ္စိတ္ကူး
ယဥ္စာေပမ်ား တြင္လည္း ထိုသို႔ သြန္သင္ ဆံုးမသည္ကို မွတ္သား ခဲ့ရဖူးပါသည္။ ဒီကတည္းက
ငါျဖင့္ အပ်ဳိျဖစ္ရင္ ကိုယ့္အေပၚ ဘယ္သူ အႏံြတာ အခံႏိုင္ဆံုးလဲ ေရြးခ်ယ္
စိစစ္ရမည္ဟု ေမာင္းတင္ခဲ့ေလသည္။
သို႔ေပမဲ့ ေလးတို႔ မိန္းမသားေတြ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ အားမ်ားကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆို ေလးက ပိုက္ကြန္ႏွင့္ ငါးဖမ္းသလို အေတာ္ႀကီးလည္း မဟုတ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထိုင္မွ်ားရေအာင္လည္း အစြမ္းအစရိွသူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စရာ မေကာင္း႐ံုတမည္၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္းႀကီးလည္း မဟုတ္ရပါဘဲ စိုစိုျပည္ျပည္ ရိွခဲ့ပါသည္။
ႀကိဳးရွည္ရွည္ႏွင့္ မလွန္ ထားတတ္၍လား မသိ။ ကိုယ္က မႀကိဳက္ႏိုင္ေသာ ေယာက်္ားေလးမ်ားကို အနားတြင္ တရစ္၀ဲ၀ဲ ျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္ဖို႔ အားနာတတ္သည့္၊ စိတ္႐ႈပ္မခံႏိုင္သည့္ ေလးအနားတြင္ ကိုကို၊ ေမာင္ေမာင္မ်ားက ၾကာၾကာ မရစ္၀ဲတတ္ခဲ့ပါ။ ဘ၀မွာ အခ်စ္ကို စေတြ႕ၿပီဟု သိရိွျခင္းသည္ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ျဖစ္၏။ ေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္တစ္ ႏွစ္လံုး ျမင္ေန၊ ေတြ႕ေန၊ ခင္ေနရေသာ သူငယ္ခ်င္း ေယာက်္ားေလး အေပၚ ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္မွ စိတ္ကစားလာၿပီး တတိယႏွစ္ ေဆး႐ံုဆင္းရေသာအခါ တြင္မွ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ျဖစ္သြားျခင္းသည္ တခ်ဳိ႕ေသာစံမ်ားႏွင့္ ကိုယ္မည္ မထင္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္အေပၚ အထင္ႀကီးအားကိုးျခင္း အခ်စ ္မ်ဳိးေစ့ေလးကို မ၀ံ့မရဲႏွင့္ပဲ အျဖဴေရာင္ နယ္ေျမမွာ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့သည့္ အျဖစ္ကို ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။
ေလးက ေက်ာင္းစာမွာ အလယ္အလတ္သာ ျဖစ္ရာ အတန္းစဥ္ ဂုဏ္ထူး ထြက္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္သူေလးအေပၚ အားကိုးတႀကီး စာရွင္းျပခိုင္းစဥ္ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးသည့္ သူခ်စ္ကိုရွာဟဲ့ ဟူေသာ ၾသ၀ါဒမွာ ဘယ္ေခ်ာင္း ကပ္ေနမွန္း မသိေခ်။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ က်က္လည္းရသားပဲဆိုေပမဲ့ ႏိုင္ဖတ္ျပရွင္းျပမွ ေလးက နားစြဲလြယ္သည္။ အိမ္ကမုန္႔ေတြထည့္သယ္လာ လည္း အေဆာင္ေနေက်ာင္းသား ႏိုင္တစ္ေယာက္ကို အရင္မေကၽြးရမခ်င္း တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ယူစားမွာစိုးႏွင့္သည္။ ႏိုင္ ေခါင္းကိုက္ေနသည္ဟု ေျပာလွ်င္ အိမ္ကသံပရာရည္ ေဖ်ာ္ထည့္ခ်င္သည့္ ဆႏၵကို မ်ဳိသိပ္ခ်ဳိးႏွိမ္ရသည္။ လူနာစမ္းသပ္နည္းကိုလည္း ႏိုင္စမ္းျပတာကမွ ပိုမိုမွတ္မိ လြယ္သည္ဟု ထင္သည္။ ခက္ရေခ်ေသးရဲ႕ဆိုသည္ကိုလည္း ထိုစဥ္ကသေဘာမေပါက္ခဲ့ေပ။
မၾကာခင္မွာ ရည္းစားျဖစ္ဖို႔ ငါးမိနစ္ပဲလိုေတာ့သည္ဟု အသုိင္းအ၀ိုင္းက ထင္ၾကလည္း ေလးမွာေတာ့ ေစာင့္စားလိုက္ရသည္မွာ ေရလာဖို႔ေျမာင္းေဖာက္ ေပးေနရသည္မွာ ဗြက္မထလာေအာင္သာ မိန္းမတို႔ ဣေသိကၡာကို ငဲ့ကြက္၍သာ ျပန္ထိန္း ေနရသည္။ ႏိုင့္ေဘးမွာ အနီးကပ္ဆံုးသူက ေလးပဲ။ သို႔ေပမဲ့ ႏိုင္ရဲ႕ ေလးကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက ္အေနႏွင့္သာမက မိန္းမသား တစ္ေယာက္ပါ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သတိရပါဦး။
သို႔ႏွင့္ေလးတစ္ေယာက္ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ေနတတ္သည့္ ေဆးေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာ ေျပာင္းလဲကာ လွဖို႔ႀကိဳးပမ္းလာ၏။ ကလက္လို႔ကလည္း မျဖစ္ေသး။လွေနရမည္။ အဘြားႀကီးႏွင့္ တူမွာလည္း စိုးရေသး။ ဘယ္အေရာင္အေသြးက ေလးမ်က္ႏွာမွာ အဆင္ေျပသလဲ။ ပန္းခ်ီ ဆရာမတစ္ေယာက္လို စ်ာန္၀င္လာ၏။
ဘယ္လိုအ၀တ္အစားမ်ဳိးက မ႐ိုးမဆန္းႏွင့္ၾကည္လင္ႏြဲ႕ေပ်ာင္းစြာ ႏိုင့္ အျမင္အာ႐ံုထဲတိုး၀င္လာမလဲ။ ႏုိင္ကေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္စီးသည့္ မိန္းကေလးေတြ ကို ပိုစတိုင္လ္က်သည္ ထင္လားမသိ။ ေဒါက္စီးတတ္ေအာင္ အိမ္မွာႀကိဳးစား ပမ္းစားက်င့္ယူ၏။ ေျခေထာက္ဆီမွ နာက်င္မႈကို ေမ့ေလ်ာက်င့္သားရ ေအာင္ မ်က္ႏွာမွာ မေပၚေစရဘဲ ေရာ္ရြက္၀ါတို႔ ေလျပည္မွာ စီးေမ်ာလာသလို။ ေလး တစ္ေယာက္ေျပာင္းလဲလာသည္ကို သႀကၤန္မွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ႕မွ ပိေတာက္ ပင္ဟာပန္းပြင့္သည့္ အမ်ဳိးလားလို႔ သတိထားမိပံုႏွင့္ ႏိုင္ကဆက္ဆံလာသည္။
“ေလးက လွလာတာပဲ”
ဒီစကားကို သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ခ်ီးမြမ္းျခင္းမ်ဳိးထက္ ပိုလားမပို လား အကဲခတ္ရေသးသည္။ ဒီေက်ာက္႐ုပ္ကို ငါ ေရြ႕ေအာင္လႈပ္ႏုိင္ပါတယ္ ေသခ်ာသြားသည္။
ပိုလွလာ၊ ပိုယဥ္လာသည့္ေလးကို ေဆး႐ံုမွာေတြ႕ေနရသည့္ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္အစ္ကိုတခ်ဳိ႕ကလည္းေကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ကလည္းေကာင္း သကာရနံ႔ရသည့္ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလိုရင္းႏွီးလာခ်င္၏။ ေလး ဆံသားေပၚက ကလစ္ကေလးႏွင့္ ဖိနပ္အေရာင္က တစ္သားတည္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလးမ်က္ မွန္ခၽြတ္ၿပီး မ်က္ကပ္မွန္တပ္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက ပိုထင္းလာေၾကာင္း၊ ေလး ျခယ္သျပင္ဆင္မႈက အႏုပညာဆန္ေၾကာင္း တခုတ္တရ သတိထားမိသူေတြ မရွားေတာ့။
ကဲ-ႏိုင္ေရ၊ေျခလွမ္းေတြ မစေသးဘူးလား။ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ေလးစိတ္က ႏိုင့္ဆီမွာဆိုတာ သိေနၿပီးသားမုိ႔လား။ သုိ႔မဟုတ္ သိကၡာႀကီးလြန္း တာပဲလား။ ႏိုင့္စိတ္ကပဲ ေလးဆီမွာ မရိွတာလား ေ၀ခြဲရခက္ေနဆဲ ေလး ကံေကာင္းသည္လား၊ ကံ ဆိုးသည္လား မသိ။ ႏိုင္ကခ်စ္ခြင့္ပန္လာ ရာ ေလး မူေနလွ်င္ ႏုိင္ စိတ္ပင္ပန္းေနမည္ စိုးပါ သည္။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(က)ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကေရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပါ အသိအမွတ္ျပဳ စာရင္း၀င္ စံုတြဲျဖစ္လာသည္။ အခ်စ္ေၾကာင့္မ်ား ႏိုင္အခ်ဳိးေျပာင္းသြားမည္။ဂုဏ္ထူးသမား ဘ၀က ေလွ်ာက်မည္ မထင္ေလႏွင့္၊ ႏိုင္က ႀကိဳးစားမႈကို ပြန္းတီးခံသူမဟုတ္။ ေလးကလည္း ႏိုင္ စိတ္ညိဳမွာစိုး၍ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ေအာင္ေအာင္ လုပ္ရေသး သည္။ ႏုိင့္စိတ္ထဲမွာ ေလးကိုလက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ တေလးတစား သတ္မွတ္ေစခ်င္သည္။
ေလးဘက္က မိန္းကေလးတို႔ အစဥ္အလာ အရ အိပ္ရာ၀င္ခါနီး ဖုန္းေလးေျပာခ်င္သည္။ ႏိုင့္အသံေလးကို အိပ္မေပ်ာ္ေသးခင္ ၾကားလိုက္ ခ်င္သည္။
“တစ္ေနကုန္ ေဆး႐ံုနဲ႔ေက်ာင္းနဲ႔ ေတြ႕ေနရ တာပဲ ေလးရာ။ အဲဒီေလာက္ မလိုပါဘူး”
ႏိုင္က စိတ္႐ႈပ္ဟန္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေဒါသစိတ္ ႏွင့္ ေၾကကြဲစိတ္ကို မ်ဳိသိပ္ကာ ႏိုင္ ေျပာတာ မွန္ ေနသားပဲ လက္ခံရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ႏိုင့္ဆီက“ေလးက သိပ္ခ်စ္ စရာေကာင္းတာပဲ”ဟု စိတ္လိုလက္ရ ၾကားရ လွ်င္ေတာ့ ေလးတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲ ခိုးလိုးခုလု မွန္သမွ် ကင္းရွင္းကာ လွမ္းလာခဲ့သမွ် ေျခလွမ္း မ်ားက ေလးဘက္ကခ်ည္း ဆိုသည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ ၾကည္စင္ရသည္။ ပညာတတ္မိန္းမတို႔၏ မာန လည္းေပ်ာက္ လြင့္ရသည္။ စင္စစ္ေတာ့ထိုစကား သည္း ေလးကို သိပ္ခ်စ္တာပဲဟု အဓိပ္ၸာယ္သက္ ေရာက္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း အူတူတူအမိုက္အမဲ ႏြဲ႕ေလးေ၀ သေဘာ မေပါက္ေခ်။
ခ်စ္သူဘ၀တြင္ ႏိုင္က ထူးကဲညႇာတာျခင္း မရိွသည့္တိုင္ အႏိုင္ယူဆိုးသြမ္းသူ မဟုတ္တာ လည္းအမွန္။ လူတကာ ေရွ႕လက္ခ်င္းတြဲ ေလွ်ာက္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္တတ္လည္း ေလးကစ လက္ကမ္းရသည္ကိုလည္း ၿငိဳျငင္ရေကာင္းမွန္း မသိတတ္ေခ်။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ အင္အားႀကီး ပစ္ၥည္းမွန္း သိတတ္ခဲ့ရၿပီး ေကာင္းကင္မိုးတိမ္တို႔ ကို ေျမလႊာေပၚ ေျခစံုရပ္လ်က္က လက္လမ္းမီွ ႏိုင္သည္ ထင္ရကာ ကတ္သတ္တြက္ခ်က္ေနဖို႔ လည္း အေၾကာင္းမရိွဟူ၍သာ။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(ခ)ကို ႏုိင္က ဂုဏ္ထူး ေတြႏွင့္ေအာင္ ေလးကေရာ ပူပန္စရာ မရိွ ေအာင္ ျမင္ခဲ့ကာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ ဆင္းရလည္း နာ မည္ခ်င္းနီးသျဖင့္ တစ္႐ံုတည္းဆင္းရတာပဲျဖစ္ရာ ေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ တို႔ေတြဟာ နတ္ဖတ္တဲ့စံု တြဲပဲဟု ထင္ျမင္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ ေထာင္ျပဳသားသမီးမ်ားပြားစီးလာလွ်င္ ညည္းတို႔ အေဖကို က်ဳပ္က စပိုးခဲ့တာပါေတာ္ဟု ခနဲ႔တဲ့တဲ့ မ်ားေျပာႏိုင္ဦးမည္ဟု ေယာင္မွားေတြးမိေသး၏။
ႏိုင္တစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံျခားထြက္ဖို႔ ပညာေတြ ထပ္ဆည္းပူးဖို႔ အသည္းအသန္ႀကိဳးစားေနသည္ ကို ေလး သိေနျမင္ေနလ်က္သား ေလးကေတာ့ ေရွ႕ထံုးစဥ္လာအတိုင္း ဘြဲ႕လြန္တတ္ၿပီးမွပဲ လုပ္ ယူေတာ့မည္။ စိတ္ထဲ ယခုပင္ သြားခ်င္လွရဲ႕ဟု အာသီသမျပင္းျပသည္မွာ အမွန္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘြဲ႕ရျဖစ္ရသည္ကိုလည္း ေအာက္က်ေနာက္က် ႏိုင္သည္ဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္သည္လည္း အမွန္ တရားသာ။ ဒီေတာ့လည္း ႏိုင္တစ္ေယာက္ ထြက္ သြားလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူးတို႔။ ဒီ ထက္ပိုဆိုးသည္က အစစအရာရာ အဆင္ေျပ အလြယ္တကူျဖစ္ေအာင္ ေခ်ာေမာလွပေသာ သူ ေဌးသမီး ကညာတစ္ပါးႏွင့္ လက္ဆက္ၿပီးမွ ထြက္ခြာ သြားမည္တို႔ကို ေလးအခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သိလိုက္ရျခင္း။ အေစာကတည္းက သိခဲ့ေစဦး ႏိုင့္ကို ေလး တားခဲ့မည္လား မေသခ်ာ။ မိဘ ခ်င္း သေဘာတူတဲ့ လူနဲ႔လက္ထပ္လိုက္တယ္ဟု လွလွပပ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးေစဦး ႏိုင့္စိတ္ သေဘာကို ခန္႔မွန္းနားလည္ႏိုင္ဆံုးသူက ေလးပဲ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ဘက္ကမွ မ်က္ႏွာ မပ်က္ရေအာင္ ေလးလည္း အသည္းကြဲေဒ၀ီ လုပ္ျပမေနႏိုင္။
ေလး ခံစားျပရေလ၊ ေလးတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုယ္တိုင္ ပိုခံစားရေလ၊ ႏုိင့္အေပၚ နာၾကည္းၾကေလျဖစ္ ေတာ့မည္။ ေလးတစ္ေယာက္ စိတ္နာသြားၿပီး လွည့္လို႔ပင္ မၾကည့္ေတာ့။ ဘ၀ကို ပံုမွန္အတိုင္း ေလးပဲ ေပါ့ေပါးစြာေနထုိင္ေနသည္ဟု ျမင္ၾကေစ ခ်င္သည္။ ဒါက ႏိုင့္အတြက္ ေလး၏ လက္ဖြဲ႕ဟု မွတ္ယူပါ။ ႏိုင္တစ္ေယာက္ သတင္းျပန္ၾကား မည္ဆိုက စိတ္လက္ပူပန္ျခင္း ကင္းရွင္းစြာေန ထိုင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သလို ေလးကို ခ်စ္ခင္ၾကသူမ်ား ကလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြား ၾကမည္ အမွန္ပဲ။
အသိဉာဏ္ရိွရိွ ဆင္ျခင္ၪဏ္ကို ထုတ္သံုး ရျခင္းသည္ ႏွလံုးသား၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား ကို ကုစားေပးျခင္းမမည္။ ေဆြးျမည့္အက္ကြဲ ေနလည္း အေပၚယံ ကန္႔လန္႔ကာလွလွေလးမ်ား သံုး၍ ကာကြယ္ထားခ်င္သည္။ နာက်င္သည္းခံ ႏိုင္စရာ မရိွသည့္ အမွန္တရားကို ႏိုင္ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေျပာစဥ္ကလည္း ေလး မ်က္ရည္ မက်ေအာင္ အံႀကိတ္ႏိုင္ခဲ့သည္ပဲ။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မွာေတြ႕ရ ျခင္းသည္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ၾကျခင္းလို႔ နားလည္ သည့္အတြက္ ေလးတစ္ေယာက္ အေ၀းေရာက္ မလုပ္ခဲ့ပါ။ ခံုနံပါတ္ခ်င္း ကပ္လ်က္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားက အေနခက္ၾကလည္း ေလးႏွင့္ႏိုင္တို႔ ပံုစံ မပ်က္ၾက။ ႏိုင့္မ်က္စိထဲက ေနာက္ဆုံးပံုရိပ္ ေလးသည္ တက္ႂကြလန္းဆန္းေနေစခ်င္သည္။
သည္လိုႏွင့္ ေဖာက္ခြဲႏိုင္ျခင္းမရိွဘဲ ဖံုးကြယ္ မ်ဳိသိပ္ထားရျခင္းႏွင့္ပင္လွ်င္ ကိုယ္ခ်စ္ကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရိွျခင္းသည္ အဆံုးသတ္ခဲ့သတည္း။
အတန္းႏွစ္တခ်ဳိ႕ ငယ္ရြယ္သျဖင့္ ေလးမ်က္ စိထဲႀကီးေကာင္၀င္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္ႏိုင္ဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ယူလိုက္ရသည့္ ေန သန္႔ကို စေတြ႕ျခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမ စာအုပ္ ငွားဆိုင္တြင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက အစဥ္ အျမဲၿငိမ္းခ်မ္းရာ ခ်စ္သူနယ္ေျမဆီသို႔ ေျခလွမ္းစ လိုက္မိသလားဟု ေလးက ကဗ်ာ ဆန္ခ်င္ေသးသည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမက စာအုပ္စံုလင္သည္ ဆိုႏိုင္လည္း စာအုပ္စီထားပံုက ရွာရမလြယ္။ စာအုပ္ငွားဆိုင္က လူေတြပင္ ရိွေတာ့ရိွတာပဲဟု ေျပာကာရွာ မေတြ႔သည္တို႔ပင္ ရွွိေသးသည္။ ေတာ္ေတာ္ငွားေနက်မွ ဘယ္နားဘာရိွသည္ ကို ေလ့က်က္မိသြားသည္။ အျပင္ေဆး႐ံုတစ္ခုတြင္ အလုပ္၀င္ခါစေက်ာင္း စာေတြ ျပန္ေႏႊးေလ စာအုပ္မ်ားဆီက အတူတူေလ့လာေဆြးေႏြးခဲ့ဖူး ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္ျပန္သတိလည္ လာတတ္သျဖင့္ စာအုပ္ငွားဆိုင္ဆီ ေျခဦးလွည့္ လာေနတတ္သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ခိုးၾကည့္ေန ျခင္းလား ေလးမ်က္ႏွာမူရာ စာအုပ္ေတြဆီ လွမ္း ရွားျခင္းလား မခြဲျခားတတ္ေသးေသာ ေကာင္ ေလးတစ္ေယာက္ကိုလည္း စတင္သတိထားမိလာတတ္ၿပီ။
ဂ်ဴးေရးသည့္စာမ်ားကို ဖတ္မိလွ်င္ အမွတ္တရႏွင့္ တိုက္ဆိုင္လြန္းသည့္ အျဖစ္ေတြကို သတိရမွာစိုးသျဖင့္ ၾကည္ေအးစာမ်ားဘက္ ခံတြင္းေတြ႕ေနတာ လည္း ၾကာၿပီ။ တမ္းတတတ္သည္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ဖတ္ဖို႔ လိုက္ရွာ စဥ္ ၾကည္ေအး စာအုပ္မ်ားထားသည့္ေနရာမွာ ရွာလို႔မေတြ႕ေခ်။ ပါးစပ္ကပဲ ေရရြတ္ၿပီး ရွာေနမိလား။ မေသခ်ာလိုက္“ဒီမွာဗ်”ဟုစာအုပ္ေရွ႕ေရာက္လာ ေတာ့ စာအုပ္ငွားဆိုင္ကပဲ ထင္လို႔လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာမည္ ျပဳရာ ရွက္စႏိုးဟန္ ေကာင္ကေလးငယ္က ဘယ္နားကေတြ႕လိုက္တာလဲ ေတာင္ မေမးလိုက္ရဘဲ ကိုယ့္အရင္လစ္သြားေလသည္။ ျဖစ္ရမယ္ကြယ္။
သည္ေနာက္ေတာ့ စာအုပ္ငွားဆိုင္မွာ ခဏခဏေတြ႕တတ္ၿပီး ကိုယ္က ပင္ ဘယ္စာအုပ္က ဘယ္နားမွာရိွသလဲ ေမးျမန္းတတ္သည္ကိုအေၾကာင္းျပဳ ကာ စကားတစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစရတတ္လာသည္။ သည္ေလာက္အထိလည္း သည္ေကာင္ေလးက ေလးကို စိတ္၀င္စားေနမည္ဟု မတိက်ေသး။ ေလး အတန္းတူသူငယ္ခ်င္း၏အြန္လိုင္းမွ ခင္မင္သူညီေလးျဖစ္ေနေၾကာင္း ေဆး ေက်ာင္းမွာ မလည္မ၀ယ္နဲ႔မို႔ ဒီဘားထိလုိက္ေသးတာ သိရေတာ့ ရယ္ရေသး သည္။ေလး င့ါညီက နင့္ကို စိတ္၀င္စားေနလား မသိဘူးလားဟု ခပ္ေျပာင္ ေျပာင္ သူငယ္ခ်င္းက တီးေခါက္ၾကည့္ေတာ့ ေလးက ဂ႐ု ထားရေကာင္းရဲ႕ မထင္ေသး။
“တကယ္ေျပာတာပါ။ မယ္မင္းႀကီးမရယ္။ ဒီေကာင္ေလးက ငယ္သာ ငယ္တယ္၊ ေရးလိုက္တဲ့စာက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးေမြးတာတို႔ေတြ႕ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေရးေနတာ။ ေဖ့ဘြတ္မွာလည္း ဓာတ္ပံုမတင္ေတာ့ သူ႔ဆို အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ေအာက္ေမ့ေနၾကတာ။ အခုတေလာ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္တာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေရးလာတယ္။ ငါကလည္း နင္နဲ႔သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔ ခင္ေတာ့ သူ႔ ကဗ်ာေတြ စာေတြကဘယ္ကုိဦးတည္ေနတယ္ ဆိုတာ ခန႔္မွန္းမိတယ္ဟ။ နင္ နဲ႔ငါက သိလာခဲ့တာ ဘယ္ႏွႏွစ္ရိွၿပီလဲ။ နင္ပံုစံကို သူတစ္စြန္းတစ္စပဲ သိသာ ေစဦး နင္ပဲလို႔ငါေသခ်ာတယ္။ ေအး ငါကလည္း ေတာ္တာပါတာေပါ့ေလ”
ဒီအထိ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ဖြင့္ဟလာျခင္းမဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းညီေလး အမွတ္ႏွင့္လမ္းေတြ႕ ႏႈတ္ဆက္ရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာနီလာျမန္ျမန္ထြက္ေျပးဖို႔ ၾကံတတ္သည္ကလည္း ရယ္စရာပင္။ ဒီၾကားထဲ ထိုသူငယ္ခ်င္း ကိုလွ်ာရွည္ က ထိုကဗ်ာမ်ား၊ စာမ်ားကို ပရင့္ထုတ္ကာ တကူးတကယူလာေသးသည္။
“ငါဖတ္သမွ်ထဲမွာေတာ့ ေမရီဆိုၿပီ ေရးထားတဲ့အပုဒ္က ရယ္အရဆံုးပဲ”
“ဘာ အဲဒီအပုဒ္ ပါသြားတယ္ ဟုတ္လား။ ႏြဲ႕ေလးေ၀ရယ္ ဘုရားစူး မိုးႀကိဳးပစ္ အဲဒါနင့္နဲ႔ လံုး၀မဆိုင္ပါဘူးဟာ။ ငါမွားၿပီး ပရင့္ထုတ္ေပးလိုက္ တာဟ”
ဒီေတာ့မွ ေလးတစ္ေယာက္ ထိုသူငယ္ခ်င္း ေကာင္စုတ္ကို ထုရႏွက္ရ မွန္းသိေတာ့သည္။ ငါနဲ႔မဆိုင္မွန္း သိတယ္ဟဲ့။ ရယ္ရတာ ေျပာတာ။
အဲဒီေမရီဆိုသည့္ ေယာက်္ားတို႔၏ ဆန္႔က်င္ဘက္မိန္းမသားမ်ားအေပၚ စြဲလမ္းမႈစိတ္ကို ဖြဲ႔ထားသည့္အပုဒ္ကို ေဘးဖယ္ထားလိုက္ဦး။ ေနသန္တစ္ ေယာက္ေလးႏွင့္ေတြ႕မွ ေရးတတ္လာရပါသည္ဟု သူငယ္ခ်င္း၏ အၫႊန္း ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဖတ္လိုက္ရသည့္စာလံုးမ်ားတြင္ေလးက ေမွာ္ကေ၀ပဲ။ သူ႔ကမ႓ာကို ပန္းမ်ားပြင့္ေစ၊ ေတးမ်ားေ၀ေစ ေနျခည္ႏုတို႔ လင္းလက္ေစႏိုင္ သလို မုန္တိုင္းမိုးႀကိဳးတို႔ တဒိန္းဒိန္းခ်ဳန္းကာ ေသြးပ်က္ ေစႏိုင္ေသးသတဲ့။ ကႏၲာရ အလယ္ကို အလည္ ပို႔ေဆာင္ေပးႏုိင္သူျဖစ္သလို ခ်စ္သူ႕ ဥယ်ာဥ္ဆီ အိပ္မက္ျဖင့္ လက္လွမ္းမီႏိုင္ခ်င္ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းလည္း ျဖစ္ေသးသည္။
“နင့္ညီက တိုးတက္လာတယ္ဟ။ ငါနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ အစ္မ ထမင္းစားၿပီးၿပီလားတဲ့။ သူ က စႏႈတ္ဆက္တာ။ ဒါေပမဲ့ တစ္မိနစ္ေက်ာ္ ေအာင္ေတာင္ မခံပါဘူး။ သြားဦးမယ္ေနာ္ဆိုၿပီး လစ္ေရာ”
“ေအး။ ငါက သူ႕အေၾကာင္းေတြကို နင့္ဆီ ဖြင့္ေျပာထားၿပီးသြားၿပီ။ အဆံုးအ႐ံႈးခံမွာလားလို႔ ေသြးစမ္းထားတာ။ ငါက အရွက္အေၾကာက္ႀကီး လြန္းေတာ့ သူအခ်စ္ေတြအစား အားနာတာ။ သူ႔ကို အင္တာနက္ေပၚတင္ မဟုတ္ဘဲ လူေတြ ၾကားထဲ အဆင္ေျပေျပျဖစ္ေစခ်င္တာ။ အားလံုး က စာလံုးေတြနဲ႔တင္ ၿပီးရေပ်ာက္ရမဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူနားလည္ေအာင္ေျပာလိုက္ သည္။ ဒီေကာင္ေလးကို ကၽြဲပါးေစာင္းတီးၿပီး ေအာက္ေမ့ေနတာ မဟုတ္ဘူးပဲ”
အစြယ္ေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမႈ လား မသိ။ ေနသန္က တစ္လွမ္းခ်င္းေရွ႕တိုးလာ သည္။ ေနာက္ကဗ်ာမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းထံမွ မဟုတ္ဘဲ သူကုိယ္တိုင္ေပးဖတ္ေဖာ္ရလာသည္။ အစ္မကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ေရးဖတ္ ရခက္မွာစိုးလုိ႔ ပရင့္ထုတ္လာတယ္ေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ငါပရင့္ထုတ္ခ သက္သာၿပီဟု ေကာင္းခ်ီးေပး သည္။ ေနာက္ဆံုး သံုးေယာက္ဆံုၿပီး မုန္႔ဆိုင္ ထိုင္ႏိုင္တဲ့အထိ စခန္း ေရာက္လာေလသည္။ ေလးအေနႏွင့္ ဒီေကာင္ေလးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပး ႐ိုက္ခ်ဳိးသလိုမ်ားျဖစ္မလားဟု ျပန္လည္ သံုးသပ္ရေတာ့မည္ ထင္သည္။
စာလံုးမ်ားက လူတစ္ေယာက္ကို တကယ္ ကိုယ္စားျပဳပါသလား။ အနည္းဆံုးလူတစ္ ေယာက္၏အခ်စ္ပမာဏႏွင့္ စစ္မွန္မႈကိုေရာ ကိုယ္စားျပဳႏုိင္ပါသလား။ ေနသန္႔ ေရးခဲ့သမွ် စာလံုးေတြဟာ သူ႔အခ်စ္အတိုင္းအဆ ကို အမွန္ကိုယ္စားျပဳရဲ႕လား။ ေလးတစ္ေယာက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားတတ္လာေလၿပီ။
အတန္းမွန္ေအာင္ စာပံုမွန္ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ စာေမးပြဲ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေအာင္ေအာင္ ၾကားကေန စိတ္ပူတတ္လာသည္။ သူစာေမးပြဲေအာင္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာလာေလမလားဟု ေစာင့္ေနတတ္ လာသည္။ ရွက္စႏိုးျပံဳးရယ္တတ္သည့္ ေကာင္ ေလး၏ မပြင့္တပြင့္ဂ႐ုစုိက္မႈမ်ားကို ရင္ခုန္တတ္ လာသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေနသန္ကို ေလးဘက္ က စိတ္ရွည္ေပးရသည္က အစားစားလွ်င္ျဖစ္ ၏။ စား၍မကုန္ေသာ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္လို႔ေတာင္ ေခၚတယ္ဟဟု သူငယ္ခ်င္းအတင္းခ်သည္မွာ မွန္ကန္လြန္းလွခ်ည့္။ အစားတစ္လုတ္ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ဖို႔ အင္မတန္ခ်င့္ခ်ိန္ေနလြန္းသည္။ ႏွာ ေခါင္းပိုက္တပ္ေပးထားရင္ေတာင္ စားရသက္ သာတယ္လို႔ သေဘာက်ေနဦးမလား မသိဟု ေတြးမိသည္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ မိဘေတြ ထမင္းေကၽြးရစိတ္မရွည္ခဲ့လွ်င္ ဒီအထိေတာင္ အသက္ရွည္မွာမဟုတ္။ သူ႕ကေလးေတြ သူနဲ႔တူ လို႔က ျပႆနာပဲ။ ေနဦး ကေလးေတြ သူနဲ႔တူတူ မတူတူ ေလးနဲ႔ငါးျပားဖိုးမွ မဆိုင္တာပဲ။
“အစ္မ ဘာရယ္တာလဲ”
“ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ အစားၿပီးေအာင္စား၊ ၿပီး ရင္ အေဆာင္ျပန္စာက်က္ေတာ့။ အစ္မလည္း ေဆး႐ံုသြားမွာ”ဟု ခပ္တည္တည္ျပန္ဖိန္႔ရသည္။ ဒီေကာင္ေလး ငါ့မ်က္ႏွာေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲ႕ေသးဘူး ထင္ေနသည္ ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မွာလဲ။ ေလး၏နား ရြက္ေနာက္မွာ မွည့္ေလးပါသည္ကို ကဗ်ာေတြထဲ ထည့္စပ္ထားတာ ၾကည့္ကတည္းက အႏုလံုပဋိ လံု ခိုးၾကည့္ခံထားရသည္ကိုေတာ့ သေဘာ ေပါက္သားပဲ။ သူခ်စ္ခံရသည္မွာ တစ္စစ ရင္ခုန္ တိမ္းမူးဖြယ္ပဲ။ ေနသန္ ညည အိပ္ေရးပ်က္သည္ မွာ စာဖတ္ေနလို႔ မဟုတ္ဘဲ ေလးအေၾကာင္းေတြး ေနလို႔ဟု သိရသည္က ေက်နပ္ဖြယ္ဆိုေပမဲ့ ေလး ၿငိဳျငင္မွာစိုးလို႔ စာေမးပြဲေအာင္ေအာင္ ႀကိဳးစား သည္ကလည္း ပီတိျဖစ္စရာ။ ႏိုင့္အေၾကာင္းကို ပင္ ရိပ္စားသိရိွခဲ့လည္း ေက်းဇူးတင္ပါေသးသ တဲ့။ မဟုတ္ရင္ ေလးကို သူလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျမတ္ႏိုးခြင့္ရမွာ မဟုတ္လို႔ဆိုပဲ။သည္အေၾကာင္း မ်ားကို သူကိုယ္တိုင္ေျပာသည္ထက္ သူေရး ေသာ စာမ်ားကတစ္ဆင့္ သိရသည္မွာ တိုးလို႔ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ မေကာင္းဘူးလား။ ေမးလ္ မသံုးဘဲ ေလးႏွင့္ေတြ႕ခ်င္ရင္ လာေတြ႔ႏိုင္လ်က္ သားနဲ႔လည္း စာစီေရးလို႔အလြမ္းသီသည္မွာေတာ့ သေဘာက်စရာ မေကာင္းဘူးလား။
မနည္းလွေအာင္ ႀကိဳးစားေရးထားရသည္ ဆိုလည္း ပဲသီေကြးတို႔ ကႏုတ္ႏြယ္သလို လက္ ေရးမ်ားက ၾကည္ေအးညင္သက္ေသာ ခံစားမႈကို ေပးလာတတ္ၿပီကို သိရိွရတာလည္း ၾကည္ႏူး စရာ မေကာင္းဘူးလား။ စင္စစ္ ေလးတစ္ ေယာက္ ႏိုင့္ကိုခ်စ္ရသည့္အတြက္ ေျခကုန္လက္ ပန္းက်ပါၿပီလို႔ သေဘာပိုက္စဥ္ ေမတၱာေရၾကည္ ၏ ေအးျမမႈအလ်ဥ္မွာ ေထြးပိုက္မိျခင္းဟု ဆိုႏိုင္ သည္။ သူ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားထဲက ၾကည့္ရသည့္ ဇာတ္လိုက္ကေျပာသလို ေလးကိုအသက္ရွစ္ ဆယ္ေက်ာ္အေမႀကီးက သူ႔သမီးေလးကိုခ်စ္သလိုလည္း ခ်စ္တာပါပဲလို႔ ဆိုေသးသည္။ ေမာင္ငယ္လို ခ်စ္သူလိုတင္ မဟုတ္ပဲ မိခင္က သားသမီးကို ထားသည့္ေမတ္ၱာဓာတ္လည္း ေပၚေပါက္ခဲ့ရၿပီ။ ဒါေတြကေလးေၾကာင့္ ပါတဲ့။
ေနသန္ေက်ာင္းၿပီးသည့္ေနာက္ ေလး ေဆးပညာသိပံ္ၸ ပထမႏွစ္တက္စဥ္ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ငါေအာင္သြယ္ေပးတာ နင္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ ငါ သီခ်င္းဆိုမယ္လို႔ဆိုလည္း အသံဆိုးႀကီး နားမဆင္ႏိုင္ပါဘူး ဟု ေတာင္းပန္ယူရသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဖက္တခ်ဳိ႕က ေနသန္ကို အံ့ၾသေနသည္ကိုလည္း ထုိသူငယ္ခ်င္းကဇာတ္ေၾကာင္းကို အစ ကျပန္ လည္ေဖာက္သည္ခ်ေပးေလသည္။
“ဒီလိုဆရာရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ ေနသန္နဲ႔က ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ခင္ၾကတာ”ဟု စကာ ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမတြင္ အတန္းႀကီးအစ္မႀကီးမ်ားကို ခိုးခိုးၾကည့္ သည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရိွေလသည္ပါ ပါ၀င္ေလသည္။
ေနသန္က ဆရာ၀န္အလုပ္ဆိုလို႔ အိမ္တြင္ဖြင့္ထားသည့္ ေဆးခန္းကို ေလးမရိွသည့္အခ်ိန္ ထိုင္ေပး႐ံုသာ။ စာေရးဖို႔၊ စာဖတ္ဖို႔ စာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ အားသန္သည္ကို ေဆးပညာစာအုပ္မ်ားကို အပူတျပင္း ေလ့ လာေနရသည့္ ေလးက အေဖာ္မျပဳေပးႏိုင္။ ဒါေတြကလည္း ညိႇယူ ထားၿပီး သားမို႔ ျပႆနာ မဆိုႏိုင္။ ေလး နယ္မွာ တာ၀န္က်လွ်င္လည္း ေနသန္အတူ လိုက္ေန႐ံုပဲမို႔ ပိုေတာင္ အဆင္သင့္ေသးသည္ဟု သေဘာထားသည္။
ခ်စ္စရာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ကို ရင္မွာ ပိုက္မိေသာအခါ ေနသန္ဟု အစားေႏွးသူဆိုသည္မွာ ေသခ်ာၿပီမို႔ ေနသန္ကပဲ ကေလးအာဟာရျဖစ္ ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရေတာ့သည္။ ေလး အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္ ေနသန္က သူ႔စာအုပ္ ေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ၿပီ။ ေလးက ေဆးခန္းၿပီးခ်ိန္လည္း ေဆးပညာစာအုပ္မ်ား ဖတ္ရေသးသည္မို႔ သမီးေလးခမ်ာ ေအးေဆးၿငိမ္သက္သူေလးမုိ႔ အေဖႏွင့္ အေမ စာၾကည့္စားပြဲႏွစ္ခုၾကား လက္ေတာ့ပ္ႏွစ္လံုးၾကားမွာ ကစားစရာေတြႏွင့္ ၀န္းရံေန႐ံုပဲ။ ေလးက သည္ေတာ့ သမီးငယ္ကို အသာေပြ႕ခ်ီကာ ေခ်ာ့ျမႇဴရ သည္။ သဲးႀကီးမဲႀကီး ၀တၳဳေရးေသာ ေနသန္ေက်ာျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သမီးငယ္ပခံုးထက္မွာ မ်က္ရည္စကို သိမ္းမိသည္။ သို႔ေသာ္ျငား သည္မ်က္ ရည္စမ်ားမွာ ပူေလာင္မႈမပါ။ ေနသန္ကို ေလးဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေနမိၿပီလဲ။ သည္သမီးေလး၏ ဖခင္ အျဖစ္သာမက ေလး၏ အသည္း ႏွလံုးေသြးတို႔ စီး ဆင္းရာအျဖစ္ပါ ျမတ္ႏိုးစံုမက္ရၿပီ။
ေနသန္ႏွင့္ သမီးဟာ ေလးအတြက္ဘ၀ပင္။ ေလးဘ၀ေလးသည္ လက္ ေတြ႕ဆန္ဆန္ျဖစ္ၿပီး ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရသည္ဆိုေစဦး ေနသန္ႏွင့္သမီး အတြက္ အခ်ိန္ရွားပါးကာ ေဆး႐ံုမွာ ေနထုိင္ရခ်ိန္ ပိုမိုတယ္ဆိုဦး ေလးအတြက္ မီွတြယ္ ခို၀င္လဲေလ်ာင္းစရာ ေအးရိပ္ပဲ။ သူခ်စ္ကို သာယာခဲ့သည္ ဆိုပါေစ အဆံုးသတ္မွာ ေနသန္႔ကိုယ္ပြားေလးကို ေလာကထဲ အေရာက္ပို႔ေပးခဲ့သည့္ အလုပ္မွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဖိစီးလည္း အိမ္ဆီ မသယ္လာခဲ့ဘဲ ခ်စ္ရသူတို႔ အတြက္သာ ရွင္သန္ေနသည့္ ေလး။ ကုိယ္ခ်စ္ကိုေၾကာက္ရြံ၍ သူခ်စ္ကိုရွာခဲ့ လည္း နိဂံုးမွာ ခ်စ္တတ္သူအဖို႔ ကိုယ္က ခ်စ္ရသည္ပါ။ ကိုယ္က ပို၍တြယ္ တာရသည္ပါ။
သည္မ်က္ရည္စမ်ားကေတာ့ ၾကည္ႏူးျခင္းတို႔ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႔ကာ မိုးစက္မ်ား အျဖင့္ စီးဆင္းလာ ျခင္းသာဟု ေနသန္မသိလိုက္လည္း ေလး၀န္ခံခ်င္ပါရဲ႕။
သို႔ေပမဲ့ ေလးတို႔ မိန္းမသားေတြ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ အားမ်ားကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆို ေလးက ပိုက္ကြန္ႏွင့္ ငါးဖမ္းသလို အေတာ္ႀကီးလည္း မဟုတ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထိုင္မွ်ားရေအာင္လည္း အစြမ္းအစရိွသူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စရာ မေကာင္း႐ံုတမည္၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္းႀကီးလည္း မဟုတ္ရပါဘဲ စိုစိုျပည္ျပည္ ရိွခဲ့ပါသည္။
ႀကိဳးရွည္ရွည္ႏွင့္ မလွန္ ထားတတ္၍လား မသိ။ ကိုယ္က မႀကိဳက္ႏိုင္ေသာ ေယာက်္ားေလးမ်ားကို အနားတြင္ တရစ္၀ဲ၀ဲ ျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္ဖို႔ အားနာတတ္သည့္၊ စိတ္႐ႈပ္မခံႏိုင္သည့္ ေလးအနားတြင္ ကိုကို၊ ေမာင္ေမာင္မ်ားက ၾကာၾကာ မရစ္၀ဲတတ္ခဲ့ပါ။ ဘ၀မွာ အခ်စ္ကို စေတြ႕ၿပီဟု သိရိွျခင္းသည္ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ျဖစ္၏။ ေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္တစ္ ႏွစ္လံုး ျမင္ေန၊ ေတြ႕ေန၊ ခင္ေနရေသာ သူငယ္ခ်င္း ေယာက်္ားေလး အေပၚ ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္မွ စိတ္ကစားလာၿပီး တတိယႏွစ္ ေဆး႐ံုဆင္းရေသာအခါ တြင္မွ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ျဖစ္သြားျခင္းသည္ တခ်ဳိ႕ေသာစံမ်ားႏွင့္ ကိုယ္မည္ မထင္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္အေပၚ အထင္ႀကီးအားကိုးျခင္း အခ်စ ္မ်ဳိးေစ့ေလးကို မ၀ံ့မရဲႏွင့္ပဲ အျဖဴေရာင္ နယ္ေျမမွာ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့သည့္ အျဖစ္ကို ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။
ေလးက ေက်ာင္းစာမွာ အလယ္အလတ္သာ ျဖစ္ရာ အတန္းစဥ္ ဂုဏ္ထူး ထြက္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္သူေလးအေပၚ အားကိုးတႀကီး စာရွင္းျပခိုင္းစဥ္ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးသည့္ သူခ်စ္ကိုရွာဟဲ့ ဟူေသာ ၾသ၀ါဒမွာ ဘယ္ေခ်ာင္း ကပ္ေနမွန္း မသိေခ်။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ က်က္လည္းရသားပဲဆိုေပမဲ့ ႏိုင္ဖတ္ျပရွင္းျပမွ ေလးက နားစြဲလြယ္သည္။ အိမ္ကမုန္႔ေတြထည့္သယ္လာ လည္း အေဆာင္ေနေက်ာင္းသား ႏိုင္တစ္ေယာက္ကို အရင္မေကၽြးရမခ်င္း တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ယူစားမွာစိုးႏွင့္သည္။ ႏိုင္ ေခါင္းကိုက္ေနသည္ဟု ေျပာလွ်င္ အိမ္ကသံပရာရည္ ေဖ်ာ္ထည့္ခ်င္သည့္ ဆႏၵကို မ်ဳိသိပ္ခ်ဳိးႏွိမ္ရသည္။ လူနာစမ္းသပ္နည္းကိုလည္း ႏိုင္စမ္းျပတာကမွ ပိုမိုမွတ္မိ လြယ္သည္ဟု ထင္သည္။ ခက္ရေခ်ေသးရဲ႕ဆိုသည္ကိုလည္း ထိုစဥ္ကသေဘာမေပါက္ခဲ့ေပ။
မၾကာခင္မွာ ရည္းစားျဖစ္ဖို႔ ငါးမိနစ္ပဲလိုေတာ့သည္ဟု အသုိင္းအ၀ိုင္းက ထင္ၾကလည္း ေလးမွာေတာ့ ေစာင့္စားလိုက္ရသည္မွာ ေရလာဖို႔ေျမာင္းေဖာက္ ေပးေနရသည္မွာ ဗြက္မထလာေအာင္သာ မိန္းမတို႔ ဣေသိကၡာကို ငဲ့ကြက္၍သာ ျပန္ထိန္း ေနရသည္။ ႏိုင့္ေဘးမွာ အနီးကပ္ဆံုးသူက ေလးပဲ။ သို႔ေပမဲ့ ႏိုင္ရဲ႕ ေလးကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက ္အေနႏွင့္သာမက မိန္းမသား တစ္ေယာက္ပါ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သတိရပါဦး။
သို႔ႏွင့္ေလးတစ္ေယာက္ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ေနတတ္သည့္ ေဆးေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာ ေျပာင္းလဲကာ လွဖို႔ႀကိဳးပမ္းလာ၏။ ကလက္လို႔ကလည္း မျဖစ္ေသး။လွေနရမည္။ အဘြားႀကီးႏွင့္ တူမွာလည္း စိုးရေသး။ ဘယ္အေရာင္အေသြးက ေလးမ်က္ႏွာမွာ အဆင္ေျပသလဲ။ ပန္းခ်ီ ဆရာမတစ္ေယာက္လို စ်ာန္၀င္လာ၏။
ဘယ္လိုအ၀တ္အစားမ်ဳိးက မ႐ိုးမဆန္းႏွင့္ၾကည္လင္ႏြဲ႕ေပ်ာင္းစြာ ႏိုင့္ အျမင္အာ႐ံုထဲတိုး၀င္လာမလဲ။ ႏုိင္ကေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္စီးသည့္ မိန္းကေလးေတြ ကို ပိုစတိုင္လ္က်သည္ ထင္လားမသိ။ ေဒါက္စီးတတ္ေအာင္ အိမ္မွာႀကိဳးစား ပမ္းစားက်င့္ယူ၏။ ေျခေထာက္ဆီမွ နာက်င္မႈကို ေမ့ေလ်ာက်င့္သားရ ေအာင္ မ်က္ႏွာမွာ မေပၚေစရဘဲ ေရာ္ရြက္၀ါတို႔ ေလျပည္မွာ စီးေမ်ာလာသလို။ ေလး တစ္ေယာက္ေျပာင္းလဲလာသည္ကို သႀကၤန္မွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ႕မွ ပိေတာက္ ပင္ဟာပန္းပြင့္သည့္ အမ်ဳိးလားလို႔ သတိထားမိပံုႏွင့္ ႏိုင္ကဆက္ဆံလာသည္။
“ေလးက လွလာတာပဲ”
ဒီစကားကို သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ခ်ီးမြမ္းျခင္းမ်ဳိးထက္ ပိုလားမပို လား အကဲခတ္ရေသးသည္။ ဒီေက်ာက္႐ုပ္ကို ငါ ေရြ႕ေအာင္လႈပ္ႏုိင္ပါတယ္ ေသခ်ာသြားသည္။
ပိုလွလာ၊ ပိုယဥ္လာသည့္ေလးကို ေဆး႐ံုမွာေတြ႕ေနရသည့္ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္အစ္ကိုတခ်ဳိ႕ကလည္းေကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ကလည္းေကာင္း သကာရနံ႔ရသည့္ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလိုရင္းႏွီးလာခ်င္၏။ ေလး ဆံသားေပၚက ကလစ္ကေလးႏွင့္ ဖိနပ္အေရာင္က တစ္သားတည္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလးမ်က္ မွန္ခၽြတ္ၿပီး မ်က္ကပ္မွန္တပ္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက ပိုထင္းလာေၾကာင္း၊ ေလး ျခယ္သျပင္ဆင္မႈက အႏုပညာဆန္ေၾကာင္း တခုတ္တရ သတိထားမိသူေတြ မရွားေတာ့။
ကဲ-ႏိုင္ေရ၊ေျခလွမ္းေတြ မစေသးဘူးလား။ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ေလးစိတ္က ႏိုင့္ဆီမွာဆိုတာ သိေနၿပီးသားမုိ႔လား။ သုိ႔မဟုတ္ သိကၡာႀကီးလြန္း တာပဲလား။ ႏိုင့္စိတ္ကပဲ ေလးဆီမွာ မရိွတာလား ေ၀ခြဲရခက္ေနဆဲ ေလး ကံေကာင္းသည္လား၊ ကံ ဆိုးသည္လား မသိ။ ႏိုင္ကခ်စ္ခြင့္ပန္လာ ရာ ေလး မူေနလွ်င္ ႏုိင္ စိတ္ပင္ပန္းေနမည္ စိုးပါ သည္။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(က)ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကေရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပါ အသိအမွတ္ျပဳ စာရင္း၀င္ စံုတြဲျဖစ္လာသည္။ အခ်စ္ေၾကာင့္မ်ား ႏိုင္အခ်ဳိးေျပာင္းသြားမည္။ဂုဏ္ထူးသမား ဘ၀က ေလွ်ာက်မည္ မထင္ေလႏွင့္၊ ႏိုင္က ႀကိဳးစားမႈကို ပြန္းတီးခံသူမဟုတ္။ ေလးကလည္း ႏိုင္ စိတ္ညိဳမွာစိုး၍ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ေအာင္ေအာင္ လုပ္ရေသး သည္။ ႏုိင့္စိတ္ထဲမွာ ေလးကိုလက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ တေလးတစား သတ္မွတ္ေစခ်င္သည္။
ေလးဘက္က မိန္းကေလးတို႔ အစဥ္အလာ အရ အိပ္ရာ၀င္ခါနီး ဖုန္းေလးေျပာခ်င္သည္။ ႏိုင့္အသံေလးကို အိပ္မေပ်ာ္ေသးခင္ ၾကားလိုက္ ခ်င္သည္။
“တစ္ေနကုန္ ေဆး႐ံုနဲ႔ေက်ာင္းနဲ႔ ေတြ႕ေနရ တာပဲ ေလးရာ။ အဲဒီေလာက္ မလိုပါဘူး”
ႏိုင္က စိတ္႐ႈပ္ဟန္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေဒါသစိတ္ ႏွင့္ ေၾကကြဲစိတ္ကို မ်ဳိသိပ္ကာ ႏိုင္ ေျပာတာ မွန္ ေနသားပဲ လက္ခံရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ႏိုင့္ဆီက“ေလးက သိပ္ခ်စ္ စရာေကာင္းတာပဲ”ဟု စိတ္လိုလက္ရ ၾကားရ လွ်င္ေတာ့ ေလးတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲ ခိုးလိုးခုလု မွန္သမွ် ကင္းရွင္းကာ လွမ္းလာခဲ့သမွ် ေျခလွမ္း မ်ားက ေလးဘက္ကခ်ည္း ဆိုသည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ ၾကည္စင္ရသည္။ ပညာတတ္မိန္းမတို႔၏ မာန လည္းေပ်ာက္ လြင့္ရသည္။ စင္စစ္ေတာ့ထိုစကား သည္း ေလးကို သိပ္ခ်စ္တာပဲဟု အဓိပ္ၸာယ္သက္ ေရာက္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း အူတူတူအမိုက္အမဲ ႏြဲ႕ေလးေ၀ သေဘာ မေပါက္ေခ်။
ခ်စ္သူဘ၀တြင္ ႏိုင္က ထူးကဲညႇာတာျခင္း မရိွသည့္တိုင္ အႏိုင္ယူဆိုးသြမ္းသူ မဟုတ္တာ လည္းအမွန္။ လူတကာ ေရွ႕လက္ခ်င္းတြဲ ေလွ်ာက္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္တတ္လည္း ေလးကစ လက္ကမ္းရသည္ကိုလည္း ၿငိဳျငင္ရေကာင္းမွန္း မသိတတ္ေခ်။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ အင္အားႀကီး ပစ္ၥည္းမွန္း သိတတ္ခဲ့ရၿပီး ေကာင္းကင္မိုးတိမ္တို႔ ကို ေျမလႊာေပၚ ေျခစံုရပ္လ်က္က လက္လမ္းမီွ ႏိုင္သည္ ထင္ရကာ ကတ္သတ္တြက္ခ်က္ေနဖို႔ လည္း အေၾကာင္းမရိွဟူ၍သာ။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(ခ)ကို ႏုိင္က ဂုဏ္ထူး ေတြႏွင့္ေအာင္ ေလးကေရာ ပူပန္စရာ မရိွ ေအာင္ ျမင္ခဲ့ကာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ ဆင္းရလည္း နာ မည္ခ်င္းနီးသျဖင့္ တစ္႐ံုတည္းဆင္းရတာပဲျဖစ္ရာ ေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ တို႔ေတြဟာ နတ္ဖတ္တဲ့စံု တြဲပဲဟု ထင္ျမင္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ ေထာင္ျပဳသားသမီးမ်ားပြားစီးလာလွ်င္ ညည္းတို႔ အေဖကို က်ဳပ္က စပိုးခဲ့တာပါေတာ္ဟု ခနဲ႔တဲ့တဲ့ မ်ားေျပာႏိုင္ဦးမည္ဟု ေယာင္မွားေတြးမိေသး၏။
ႏိုင္တစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံျခားထြက္ဖို႔ ပညာေတြ ထပ္ဆည္းပူးဖို႔ အသည္းအသန္ႀကိဳးစားေနသည္ ကို ေလး သိေနျမင္ေနလ်က္သား ေလးကေတာ့ ေရွ႕ထံုးစဥ္လာအတိုင္း ဘြဲ႕လြန္တတ္ၿပီးမွပဲ လုပ္ ယူေတာ့မည္။ စိတ္ထဲ ယခုပင္ သြားခ်င္လွရဲ႕ဟု အာသီသမျပင္းျပသည္မွာ အမွန္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘြဲ႕ရျဖစ္ရသည္ကိုလည္း ေအာက္က်ေနာက္က် ႏိုင္သည္ဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္သည္လည္း အမွန္ တရားသာ။ ဒီေတာ့လည္း ႏိုင္တစ္ေယာက္ ထြက္ သြားလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူးတို႔။ ဒီ ထက္ပိုဆိုးသည္က အစစအရာရာ အဆင္ေျပ အလြယ္တကူျဖစ္ေအာင္ ေခ်ာေမာလွပေသာ သူ ေဌးသမီး ကညာတစ္ပါးႏွင့္ လက္ဆက္ၿပီးမွ ထြက္ခြာ သြားမည္တို႔ကို ေလးအခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သိလိုက္ရျခင္း။ အေစာကတည္းက သိခဲ့ေစဦး ႏိုင့္ကို ေလး တားခဲ့မည္လား မေသခ်ာ။ မိဘ ခ်င္း သေဘာတူတဲ့ လူနဲ႔လက္ထပ္လိုက္တယ္ဟု လွလွပပ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးေစဦး ႏိုင့္စိတ္ သေဘာကို ခန္႔မွန္းနားလည္ႏိုင္ဆံုးသူက ေလးပဲ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ဘက္ကမွ မ်က္ႏွာ မပ်က္ရေအာင္ ေလးလည္း အသည္းကြဲေဒ၀ီ လုပ္ျပမေနႏိုင္။
ေလး ခံစားျပရေလ၊ ေလးတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုယ္တိုင္ ပိုခံစားရေလ၊ ႏုိင့္အေပၚ နာၾကည္းၾကေလျဖစ္ ေတာ့မည္။ ေလးတစ္ေယာက္ စိတ္နာသြားၿပီး လွည့္လို႔ပင္ မၾကည့္ေတာ့။ ဘ၀ကို ပံုမွန္အတိုင္း ေလးပဲ ေပါ့ေပါးစြာေနထုိင္ေနသည္ဟု ျမင္ၾကေစ ခ်င္သည္။ ဒါက ႏိုင့္အတြက္ ေလး၏ လက္ဖြဲ႕ဟု မွတ္ယူပါ။ ႏိုင္တစ္ေယာက္ သတင္းျပန္ၾကား မည္ဆိုက စိတ္လက္ပူပန္ျခင္း ကင္းရွင္းစြာေန ထိုင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သလို ေလးကို ခ်စ္ခင္ၾကသူမ်ား ကလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြား ၾကမည္ အမွန္ပဲ။
အသိဉာဏ္ရိွရိွ ဆင္ျခင္ၪဏ္ကို ထုတ္သံုး ရျခင္းသည္ ႏွလံုးသား၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား ကို ကုစားေပးျခင္းမမည္။ ေဆြးျမည့္အက္ကြဲ ေနလည္း အေပၚယံ ကန္႔လန္႔ကာလွလွေလးမ်ား သံုး၍ ကာကြယ္ထားခ်င္သည္။ နာက်င္သည္းခံ ႏိုင္စရာ မရိွသည့္ အမွန္တရားကို ႏိုင္ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေျပာစဥ္ကလည္း ေလး မ်က္ရည္ မက်ေအာင္ အံႀကိတ္ႏိုင္ခဲ့သည္ပဲ။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မွာေတြ႕ရ ျခင္းသည္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ၾကျခင္းလို႔ နားလည္ သည့္အတြက္ ေလးတစ္ေယာက္ အေ၀းေရာက္ မလုပ္ခဲ့ပါ။ ခံုနံပါတ္ခ်င္း ကပ္လ်က္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားက အေနခက္ၾကလည္း ေလးႏွင့္ႏိုင္တို႔ ပံုစံ မပ်က္ၾက။ ႏိုင့္မ်က္စိထဲက ေနာက္ဆုံးပံုရိပ္ ေလးသည္ တက္ႂကြလန္းဆန္းေနေစခ်င္သည္။
သည္လိုႏွင့္ ေဖာက္ခြဲႏိုင္ျခင္းမရိွဘဲ ဖံုးကြယ္ မ်ဳိသိပ္ထားရျခင္းႏွင့္ပင္လွ်င္ ကိုယ္ခ်စ္ကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရိွျခင္းသည္ အဆံုးသတ္ခဲ့သတည္း။
အတန္းႏွစ္တခ်ဳိ႕ ငယ္ရြယ္သျဖင့္ ေလးမ်က္ စိထဲႀကီးေကာင္၀င္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္ႏိုင္ဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ယူလိုက္ရသည့္ ေန သန္႔ကို စေတြ႕ျခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမ စာအုပ္ ငွားဆိုင္တြင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက အစဥ္ အျမဲၿငိမ္းခ်မ္းရာ ခ်စ္သူနယ္ေျမဆီသို႔ ေျခလွမ္းစ လိုက္မိသလားဟု ေလးက ကဗ်ာ ဆန္ခ်င္ေသးသည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမက စာအုပ္စံုလင္သည္ ဆိုႏိုင္လည္း စာအုပ္စီထားပံုက ရွာရမလြယ္။ စာအုပ္ငွားဆိုင္က လူေတြပင္ ရိွေတာ့ရိွတာပဲဟု ေျပာကာရွာ မေတြ႔သည္တို႔ပင္ ရွွိေသးသည္။ ေတာ္ေတာ္ငွားေနက်မွ ဘယ္နားဘာရိွသည္ ကို ေလ့က်က္မိသြားသည္။ အျပင္ေဆး႐ံုတစ္ခုတြင္ အလုပ္၀င္ခါစေက်ာင္း စာေတြ ျပန္ေႏႊးေလ စာအုပ္မ်ားဆီက အတူတူေလ့လာေဆြးေႏြးခဲ့ဖူး ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္ျပန္သတိလည္ လာတတ္သျဖင့္ စာအုပ္ငွားဆိုင္ဆီ ေျခဦးလွည့္ လာေနတတ္သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ခိုးၾကည့္ေန ျခင္းလား ေလးမ်က္ႏွာမူရာ စာအုပ္ေတြဆီ လွမ္း ရွားျခင္းလား မခြဲျခားတတ္ေသးေသာ ေကာင္ ေလးတစ္ေယာက္ကိုလည္း စတင္သတိထားမိလာတတ္ၿပီ။
ဂ်ဴးေရးသည့္စာမ်ားကို ဖတ္မိလွ်င္ အမွတ္တရႏွင့္ တိုက္ဆိုင္လြန္းသည့္ အျဖစ္ေတြကို သတိရမွာစိုးသျဖင့္ ၾကည္ေအးစာမ်ားဘက္ ခံတြင္းေတြ႕ေနတာ လည္း ၾကာၿပီ။ တမ္းတတတ္သည္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ဖတ္ဖို႔ လိုက္ရွာ စဥ္ ၾကည္ေအး စာအုပ္မ်ားထားသည့္ေနရာမွာ ရွာလို႔မေတြ႕ေခ်။ ပါးစပ္ကပဲ ေရရြတ္ၿပီး ရွာေနမိလား။ မေသခ်ာလိုက္“ဒီမွာဗ်”ဟုစာအုပ္ေရွ႕ေရာက္လာ ေတာ့ စာအုပ္ငွားဆိုင္ကပဲ ထင္လို႔လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာမည္ ျပဳရာ ရွက္စႏိုးဟန္ ေကာင္ကေလးငယ္က ဘယ္နားကေတြ႕လိုက္တာလဲ ေတာင္ မေမးလိုက္ရဘဲ ကိုယ့္အရင္လစ္သြားေလသည္။ ျဖစ္ရမယ္ကြယ္။
သည္ေနာက္ေတာ့ စာအုပ္ငွားဆိုင္မွာ ခဏခဏေတြ႕တတ္ၿပီး ကိုယ္က ပင္ ဘယ္စာအုပ္က ဘယ္နားမွာရိွသလဲ ေမးျမန္းတတ္သည္ကိုအေၾကာင္းျပဳ ကာ စကားတစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစရတတ္လာသည္။ သည္ေလာက္အထိလည္း သည္ေကာင္ေလးက ေလးကို စိတ္၀င္စားေနမည္ဟု မတိက်ေသး။ ေလး အတန္းတူသူငယ္ခ်င္း၏အြန္လိုင္းမွ ခင္မင္သူညီေလးျဖစ္ေနေၾကာင္း ေဆး ေက်ာင္းမွာ မလည္မ၀ယ္နဲ႔မို႔ ဒီဘားထိလုိက္ေသးတာ သိရေတာ့ ရယ္ရေသး သည္။ေလး င့ါညီက နင့္ကို စိတ္၀င္စားေနလား မသိဘူးလားဟု ခပ္ေျပာင္ ေျပာင္ သူငယ္ခ်င္းက တီးေခါက္ၾကည့္ေတာ့ ေလးက ဂ႐ု ထားရေကာင္းရဲ႕ မထင္ေသး။
“တကယ္ေျပာတာပါ။ မယ္မင္းႀကီးမရယ္။ ဒီေကာင္ေလးက ငယ္သာ ငယ္တယ္၊ ေရးလိုက္တဲ့စာက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးေမြးတာတို႔ေတြ႕ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေရးေနတာ။ ေဖ့ဘြတ္မွာလည္း ဓာတ္ပံုမတင္ေတာ့ သူ႔ဆို အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ေအာက္ေမ့ေနၾကတာ။ အခုတေလာ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္တာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေရးလာတယ္။ ငါကလည္း နင္နဲ႔သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔ ခင္ေတာ့ သူ႔ ကဗ်ာေတြ စာေတြကဘယ္ကုိဦးတည္ေနတယ္ ဆိုတာ ခန႔္မွန္းမိတယ္ဟ။ နင္ နဲ႔ငါက သိလာခဲ့တာ ဘယ္ႏွႏွစ္ရိွၿပီလဲ။ နင္ပံုစံကို သူတစ္စြန္းတစ္စပဲ သိသာ ေစဦး နင္ပဲလို႔ငါေသခ်ာတယ္။ ေအး ငါကလည္း ေတာ္တာပါတာေပါ့ေလ”
ဒီအထိ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ဖြင့္ဟလာျခင္းမဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းညီေလး အမွတ္ႏွင့္လမ္းေတြ႕ ႏႈတ္ဆက္ရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာနီလာျမန္ျမန္ထြက္ေျပးဖို႔ ၾကံတတ္သည္ကလည္း ရယ္စရာပင္။ ဒီၾကားထဲ ထိုသူငယ္ခ်င္း ကိုလွ်ာရွည္ က ထိုကဗ်ာမ်ား၊ စာမ်ားကို ပရင့္ထုတ္ကာ တကူးတကယူလာေသးသည္။
“ငါဖတ္သမွ်ထဲမွာေတာ့ ေမရီဆိုၿပီ ေရးထားတဲ့အပုဒ္က ရယ္အရဆံုးပဲ”
“ဘာ အဲဒီအပုဒ္ ပါသြားတယ္ ဟုတ္လား။ ႏြဲ႕ေလးေ၀ရယ္ ဘုရားစူး မိုးႀကိဳးပစ္ အဲဒါနင့္နဲ႔ လံုး၀မဆိုင္ပါဘူးဟာ။ ငါမွားၿပီး ပရင့္ထုတ္ေပးလိုက္ တာဟ”
ဒီေတာ့မွ ေလးတစ္ေယာက္ ထိုသူငယ္ခ်င္း ေကာင္စုတ္ကို ထုရႏွက္ရ မွန္းသိေတာ့သည္။ ငါနဲ႔မဆိုင္မွန္း သိတယ္ဟဲ့။ ရယ္ရတာ ေျပာတာ။
အဲဒီေမရီဆိုသည့္ ေယာက်္ားတို႔၏ ဆန္႔က်င္ဘက္မိန္းမသားမ်ားအေပၚ စြဲလမ္းမႈစိတ္ကို ဖြဲ႔ထားသည့္အပုဒ္ကို ေဘးဖယ္ထားလိုက္ဦး။ ေနသန္တစ္ ေယာက္ေလးႏွင့္ေတြ႕မွ ေရးတတ္လာရပါသည္ဟု သူငယ္ခ်င္း၏ အၫႊန္း ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဖတ္လိုက္ရသည့္စာလံုးမ်ားတြင္ေလးက ေမွာ္ကေ၀ပဲ။ သူ႔ကမ႓ာကို ပန္းမ်ားပြင့္ေစ၊ ေတးမ်ားေ၀ေစ ေနျခည္ႏုတို႔ လင္းလက္ေစႏိုင္ သလို မုန္တိုင္းမိုးႀကိဳးတို႔ တဒိန္းဒိန္းခ်ဳန္းကာ ေသြးပ်က္ ေစႏိုင္ေသးသတဲ့။ ကႏၲာရ အလယ္ကို အလည္ ပို႔ေဆာင္ေပးႏုိင္သူျဖစ္သလို ခ်စ္သူ႕ ဥယ်ာဥ္ဆီ အိပ္မက္ျဖင့္ လက္လွမ္းမီႏိုင္ခ်င္ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းလည္း ျဖစ္ေသးသည္။
“နင့္ညီက တိုးတက္လာတယ္ဟ။ ငါနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ အစ္မ ထမင္းစားၿပီးၿပီလားတဲ့။ သူ က စႏႈတ္ဆက္တာ။ ဒါေပမဲ့ တစ္မိနစ္ေက်ာ္ ေအာင္ေတာင္ မခံပါဘူး။ သြားဦးမယ္ေနာ္ဆိုၿပီး လစ္ေရာ”
“ေအး။ ငါက သူ႕အေၾကာင္းေတြကို နင့္ဆီ ဖြင့္ေျပာထားၿပီးသြားၿပီ။ အဆံုးအ႐ံႈးခံမွာလားလို႔ ေသြးစမ္းထားတာ။ ငါက အရွက္အေၾကာက္ႀကီး လြန္းေတာ့ သူအခ်စ္ေတြအစား အားနာတာ။ သူ႔ကို အင္တာနက္ေပၚတင္ မဟုတ္ဘဲ လူေတြ ၾကားထဲ အဆင္ေျပေျပျဖစ္ေစခ်င္တာ။ အားလံုး က စာလံုးေတြနဲ႔တင္ ၿပီးရေပ်ာက္ရမဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူနားလည္ေအာင္ေျပာလိုက္ သည္။ ဒီေကာင္ေလးကို ကၽြဲပါးေစာင္းတီးၿပီး ေအာက္ေမ့ေနတာ မဟုတ္ဘူးပဲ”
အစြယ္ေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမႈ လား မသိ။ ေနသန္က တစ္လွမ္းခ်င္းေရွ႕တိုးလာ သည္။ ေနာက္ကဗ်ာမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းထံမွ မဟုတ္ဘဲ သူကုိယ္တိုင္ေပးဖတ္ေဖာ္ရလာသည္။ အစ္မကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ေရးဖတ္ ရခက္မွာစိုးလုိ႔ ပရင့္ထုတ္လာတယ္ေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ငါပရင့္ထုတ္ခ သက္သာၿပီဟု ေကာင္းခ်ီးေပး သည္။ ေနာက္ဆံုး သံုးေယာက္ဆံုၿပီး မုန္႔ဆိုင္ ထိုင္ႏိုင္တဲ့အထိ စခန္း ေရာက္လာေလသည္။ ေလးအေနႏွင့္ ဒီေကာင္ေလးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပး ႐ိုက္ခ်ဳိးသလိုမ်ားျဖစ္မလားဟု ျပန္လည္ သံုးသပ္ရေတာ့မည္ ထင္သည္။
စာလံုးမ်ားက လူတစ္ေယာက္ကို တကယ္ ကိုယ္စားျပဳပါသလား။ အနည္းဆံုးလူတစ္ ေယာက္၏အခ်စ္ပမာဏႏွင့္ စစ္မွန္မႈကိုေရာ ကိုယ္စားျပဳႏုိင္ပါသလား။ ေနသန္႔ ေရးခဲ့သမွ် စာလံုးေတြဟာ သူ႔အခ်စ္အတိုင္းအဆ ကို အမွန္ကိုယ္စားျပဳရဲ႕လား။ ေလးတစ္ေယာက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားတတ္လာေလၿပီ။
အတန္းမွန္ေအာင္ စာပံုမွန္ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ စာေမးပြဲ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေအာင္ေအာင္ ၾကားကေန စိတ္ပူတတ္လာသည္။ သူစာေမးပြဲေအာင္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာလာေလမလားဟု ေစာင့္ေနတတ္ လာသည္။ ရွက္စႏိုးျပံဳးရယ္တတ္သည့္ ေကာင္ ေလး၏ မပြင့္တပြင့္ဂ႐ုစုိက္မႈမ်ားကို ရင္ခုန္တတ္ လာသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေနသန္ကို ေလးဘက္ က စိတ္ရွည္ေပးရသည္က အစားစားလွ်င္ျဖစ္ ၏။ စား၍မကုန္ေသာ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္လို႔ေတာင္ ေခၚတယ္ဟဟု သူငယ္ခ်င္းအတင္းခ်သည္မွာ မွန္ကန္လြန္းလွခ်ည့္။ အစားတစ္လုတ္ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ဖို႔ အင္မတန္ခ်င့္ခ်ိန္ေနလြန္းသည္။ ႏွာ ေခါင္းပိုက္တပ္ေပးထားရင္ေတာင္ စားရသက္ သာတယ္လို႔ သေဘာက်ေနဦးမလား မသိဟု ေတြးမိသည္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ မိဘေတြ ထမင္းေကၽြးရစိတ္မရွည္ခဲ့လွ်င္ ဒီအထိေတာင္ အသက္ရွည္မွာမဟုတ္။ သူ႕ကေလးေတြ သူနဲ႔တူ လို႔က ျပႆနာပဲ။ ေနဦး ကေလးေတြ သူနဲ႔တူတူ မတူတူ ေလးနဲ႔ငါးျပားဖိုးမွ မဆိုင္တာပဲ။
“အစ္မ ဘာရယ္တာလဲ”
“ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ အစားၿပီးေအာင္စား၊ ၿပီး ရင္ အေဆာင္ျပန္စာက်က္ေတာ့။ အစ္မလည္း ေဆး႐ံုသြားမွာ”ဟု ခပ္တည္တည္ျပန္ဖိန္႔ရသည္။ ဒီေကာင္ေလး ငါ့မ်က္ႏွာေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲ႕ေသးဘူး ထင္ေနသည္ ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မွာလဲ။ ေလး၏နား ရြက္ေနာက္မွာ မွည့္ေလးပါသည္ကို ကဗ်ာေတြထဲ ထည့္စပ္ထားတာ ၾကည့္ကတည္းက အႏုလံုပဋိ လံု ခိုးၾကည့္ခံထားရသည္ကိုေတာ့ သေဘာ ေပါက္သားပဲ။ သူခ်စ္ခံရသည္မွာ တစ္စစ ရင္ခုန္ တိမ္းမူးဖြယ္ပဲ။ ေနသန္ ညည အိပ္ေရးပ်က္သည္ မွာ စာဖတ္ေနလို႔ မဟုတ္ဘဲ ေလးအေၾကာင္းေတြး ေနလို႔ဟု သိရသည္က ေက်နပ္ဖြယ္ဆိုေပမဲ့ ေလး ၿငိဳျငင္မွာစိုးလို႔ စာေမးပြဲေအာင္ေအာင္ ႀကိဳးစား သည္ကလည္း ပီတိျဖစ္စရာ။ ႏိုင့္အေၾကာင္းကို ပင္ ရိပ္စားသိရိွခဲ့လည္း ေက်းဇူးတင္ပါေသးသ တဲ့။ မဟုတ္ရင္ ေလးကို သူလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျမတ္ႏိုးခြင့္ရမွာ မဟုတ္လို႔ဆိုပဲ။သည္အေၾကာင္း မ်ားကို သူကိုယ္တိုင္ေျပာသည္ထက္ သူေရး ေသာ စာမ်ားကတစ္ဆင့္ သိရသည္မွာ တိုးလို႔ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ မေကာင္းဘူးလား။ ေမးလ္ မသံုးဘဲ ေလးႏွင့္ေတြ႕ခ်င္ရင္ လာေတြ႔ႏိုင္လ်က္ သားနဲ႔လည္း စာစီေရးလို႔အလြမ္းသီသည္မွာေတာ့ သေဘာက်စရာ မေကာင္းဘူးလား။
မနည္းလွေအာင္ ႀကိဳးစားေရးထားရသည္ ဆိုလည္း ပဲသီေကြးတို႔ ကႏုတ္ႏြယ္သလို လက္ ေရးမ်ားက ၾကည္ေအးညင္သက္ေသာ ခံစားမႈကို ေပးလာတတ္ၿပီကို သိရိွရတာလည္း ၾကည္ႏူး စရာ မေကာင္းဘူးလား။ စင္စစ္ ေလးတစ္ ေယာက္ ႏိုင့္ကိုခ်စ္ရသည့္အတြက္ ေျခကုန္လက္ ပန္းက်ပါၿပီလို႔ သေဘာပိုက္စဥ္ ေမတၱာေရၾကည္ ၏ ေအးျမမႈအလ်ဥ္မွာ ေထြးပိုက္မိျခင္းဟု ဆိုႏိုင္ သည္။ သူ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားထဲက ၾကည့္ရသည့္ ဇာတ္လိုက္ကေျပာသလို ေလးကိုအသက္ရွစ္ ဆယ္ေက်ာ္အေမႀကီးက သူ႔သမီးေလးကိုခ်စ္သလိုလည္း ခ်စ္တာပါပဲလို႔ ဆိုေသးသည္။ ေမာင္ငယ္လို ခ်စ္သူလိုတင္ မဟုတ္ပဲ မိခင္က သားသမီးကို ထားသည့္ေမတ္ၱာဓာတ္လည္း ေပၚေပါက္ခဲ့ရၿပီ။ ဒါေတြကေလးေၾကာင့္ ပါတဲ့။
ေနသန္ေက်ာင္းၿပီးသည့္ေနာက္ ေလး ေဆးပညာသိပံ္ၸ ပထမႏွစ္တက္စဥ္ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ငါေအာင္သြယ္ေပးတာ နင္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ ငါ သီခ်င္းဆိုမယ္လို႔ဆိုလည္း အသံဆိုးႀကီး နားမဆင္ႏိုင္ပါဘူး ဟု ေတာင္းပန္ယူရသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဖက္တခ်ဳိ႕က ေနသန္ကို အံ့ၾသေနသည္ကိုလည္း ထုိသူငယ္ခ်င္းကဇာတ္ေၾကာင္းကို အစ ကျပန္ လည္ေဖာက္သည္ခ်ေပးေလသည္။
“ဒီလိုဆရာရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ ေနသန္နဲ႔က ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ခင္ၾကတာ”ဟု စကာ ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမတြင္ အတန္းႀကီးအစ္မႀကီးမ်ားကို ခိုးခိုးၾကည့္ သည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရိွေလသည္ပါ ပါ၀င္ေလသည္။
ေနသန္က ဆရာ၀န္အလုပ္ဆိုလို႔ အိမ္တြင္ဖြင့္ထားသည့္ ေဆးခန္းကို ေလးမရိွသည့္အခ်ိန္ ထိုင္ေပး႐ံုသာ။ စာေရးဖို႔၊ စာဖတ္ဖို႔ စာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ အားသန္သည္ကို ေဆးပညာစာအုပ္မ်ားကို အပူတျပင္း ေလ့ လာေနရသည့္ ေလးက အေဖာ္မျပဳေပးႏိုင္။ ဒါေတြကလည္း ညိႇယူ ထားၿပီး သားမို႔ ျပႆနာ မဆိုႏိုင္။ ေလး နယ္မွာ တာ၀န္က်လွ်င္လည္း ေနသန္အတူ လိုက္ေန႐ံုပဲမို႔ ပိုေတာင္ အဆင္သင့္ေသးသည္ဟု သေဘာထားသည္။
ခ်စ္စရာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ကို ရင္မွာ ပိုက္မိေသာအခါ ေနသန္ဟု အစားေႏွးသူဆိုသည္မွာ ေသခ်ာၿပီမို႔ ေနသန္ကပဲ ကေလးအာဟာရျဖစ္ ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရေတာ့သည္။ ေလး အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္ ေနသန္က သူ႔စာအုပ္ ေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ၿပီ။ ေလးက ေဆးခန္းၿပီးခ်ိန္လည္း ေဆးပညာစာအုပ္မ်ား ဖတ္ရေသးသည္မို႔ သမီးေလးခမ်ာ ေအးေဆးၿငိမ္သက္သူေလးမုိ႔ အေဖႏွင့္ အေမ စာၾကည့္စားပြဲႏွစ္ခုၾကား လက္ေတာ့ပ္ႏွစ္လံုးၾကားမွာ ကစားစရာေတြႏွင့္ ၀န္းရံေန႐ံုပဲ။ ေလးက သည္ေတာ့ သမီးငယ္ကို အသာေပြ႕ခ်ီကာ ေခ်ာ့ျမႇဴရ သည္။ သဲးႀကီးမဲႀကီး ၀တၳဳေရးေသာ ေနသန္ေက်ာျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သမီးငယ္ပခံုးထက္မွာ မ်က္ရည္စကို သိမ္းမိသည္။ သို႔ေသာ္ျငား သည္မ်က္ ရည္စမ်ားမွာ ပူေလာင္မႈမပါ။ ေနသန္ကို ေလးဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေနမိၿပီလဲ။ သည္သမီးေလး၏ ဖခင္ အျဖစ္သာမက ေလး၏ အသည္း ႏွလံုးေသြးတို႔ စီး ဆင္းရာအျဖစ္ပါ ျမတ္ႏိုးစံုမက္ရၿပီ။
ေနသန္ႏွင့္ သမီးဟာ ေလးအတြက္ဘ၀ပင္။ ေလးဘ၀ေလးသည္ လက္ ေတြ႕ဆန္ဆန္ျဖစ္ၿပီး ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရသည္ဆိုေစဦး ေနသန္ႏွင့္သမီး အတြက္ အခ်ိန္ရွားပါးကာ ေဆး႐ံုမွာ ေနထုိင္ရခ်ိန္ ပိုမိုတယ္ဆိုဦး ေလးအတြက္ မီွတြယ္ ခို၀င္လဲေလ်ာင္းစရာ ေအးရိပ္ပဲ။ သူခ်စ္ကို သာယာခဲ့သည္ ဆိုပါေစ အဆံုးသတ္မွာ ေနသန္႔ကိုယ္ပြားေလးကို ေလာကထဲ အေရာက္ပို႔ေပးခဲ့သည့္ အလုပ္မွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဖိစီးလည္း အိမ္ဆီ မသယ္လာခဲ့ဘဲ ခ်စ္ရသူတို႔ အတြက္သာ ရွင္သန္ေနသည့္ ေလး။ ကုိယ္ခ်စ္ကိုေၾကာက္ရြံ၍ သူခ်စ္ကိုရွာခဲ့ လည္း နိဂံုးမွာ ခ်စ္တတ္သူအဖို႔ ကိုယ္က ခ်စ္ရသည္ပါ။ ကိုယ္က ပို၍တြယ္ တာရသည္ပါ။
သည္မ်က္ရည္စမ်ားကေတာ့ ၾကည္ႏူးျခင္းတို႔ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႔ကာ မိုးစက္မ်ား အျဖင့္ စီးဆင္းလာ ျခင္းသာဟု ေနသန္မသိလိုက္လည္း ေလး၀န္ခံခ်င္ပါရဲ႕။
ဇြဲလြင္
(Teen မဂၢဇင္း၊စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၂)
(Teen မဂၢဇင္း၊စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment