ကိုယ္ေတြ
သည္အသက္အရြယ္ ေရာက္ခါမွ အေဖ ဆံုးသြားေသာ အသက္ကို ႏွေျမာမိရသည္။ အေတြ႕အၾကံဳမ်ား
ျပည့္၀ေသာ အခ်ိန္၊ ခ်င့္ခ်ိန္ေျမာ္ျမင္ႏိုင္မႈ ရင့္က်က္ေသာ အခ်ိန္၊ အခ်ိန္ေကာင္း
ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ တတ္ႏိုင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ေခ်။
အေမလည္း ေလျဖတ္ ထားသည္မွာ ေနာက္ေလးငါးရက္ ဆိုလွ်င္ သံုးႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ၿပီ ျဖစ္သည္။ အျပဳအစု ေကာင္းလြန္း၍ အေတာ္အတန္ ဟုတ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း အေမ့ကို ၾကည့္ရသည္မွာ မသက္သာလွေခ်။ တစ္ခါတစ္ရံ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စကားေျပာသည္ မဟုတ္။ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ေျပာလာ ေသာအခါတြင္လည္း နားမလည္။ ေကာင္းႏိုးရာရာသင့္သလို ျပဳစုရင္းသာ အေမ့ကို ျပဳစုေနရပါသည္။
ဘေမာင္က အခ်ိန္ သိပ္မရတတ္ ၍ အေမ့နား မေနႏိုင္။ အေမ ညအိပ္ရာ၀င္သည့္ အခ်ိန္ေလာက္တြင္သာ အေမ့ ခုတင္ေဘးထိုင္၍ ရြတ္ဖတ္ သရဇၩာယ္ရင္း နာရီ၀က္ ခန္႔မွ်ေလာက္ျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ ေပးေနရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေမက ဘေမာင္ကို မအိပ္ေသးဘဲ ခပ္စူးစူး ၾကည့္ေနတတ္သည္။ မျဖစ္တျဖစ္ ၀ိပႆနာကို ႐ႈရင္း မ်က္လံုးဖြင့္ေသာ အခါမွ အေမၾကည့္ေနတတ္သည္ကို ျမင္ရပါသည္။
“အေမဘာေျပာခ်င္လဲ ေျပာေလ”
အေမ ဘာမွမေျပာတတ္။
“အေမေနေကာင္းလား”
မ်က္လံုးေလး မွိတ္ျပတတ္သည္။ ေနေကာင္းတယ္ဟု ဆိုလိုေၾကာင္းေတာ့ ဘေမာင္တို႔ သိထားၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အေမ့နား တစ္ေန႔နာရီ၀က္ေလာက္ ျပဳစု ႏွမ္းျဖဴးရင္း သံုးႏွစ္တာအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ လာခဲ့ပါသည္။
မနက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ဘေမာင္က ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္၍ အလုပ္လုပ္ေန တတ္သည္။ ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မအိပ္တတ္ေသး။ ႐ံုးမသြားမီ ဇနီးသည္ကို အေမ့အနား ေတြ႕ ရတတ္သည္။ ဘေမာင္က တစ္ခါတစ္ရံ အေမ့အခန္း၀နားမွ လက္ျပ၍သာ ႏႈတ္ ဆက္ႏိုင္သည္။
တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ကုန္၍ အိမ္ျပန္ ေရာက္လွ်င္လည္း ဇနီးသည္ကို အေမ့ နားမွာေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ ဘေမာင္က တစ္ခါတစ္ရံ အေမ့ အခန္း၀င္သည္။ မ်ားစြာေသာ ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ မ၀င္ ျဖစ္။ ႏွာေခါင္းပိုက္မွ အစာ ထည့္ၿပီးခ်ိန္၊ အေမ အိပ္ေတာ့မည့္ အခ်ိန္ေရာက္မွ အေမ့ နားသြား၍ နာရီ၀က္ခန္႔ ေမတၱာပို႔၊ အမွ် ေ၀၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလး ပစၥည္းရြတ္၊ မဂၤလ သုတ္ရြတ္ရင္း အေမ့နား ေနျဖစ္ရပါ သည္။
တစ္ခါတစ္ရံအျပင္မွ ျပန္လာခ်ိန္ တြင္ အေမက သူလႈပ္ႏိုင္ေသာ ညာ ဘက္လက္ျဖင့္ လက္ယပ္ေခၚတတ္ သည္။ ထိုေသာအခါ အေမ့အနား သြား ရသည္။ ဘေမာင္လက္ကို အေမက ခပ္ တင္းတင္းဆုပ္ထားတတ္သည္။ စိတ္ ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ရန္ အေမ့ကို တြန္း လွည္းေပၚမွ တီဗီြျပခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ျဖစ္ သည္။ အေမအားရွိေစရန္ ဘေမာင္၏ ညီႏွင့္ညီမတို႔က သံုးေလးရက္ တစ္ခါ လာတတ္သည္။ အေမသည္ ညီမေလး ကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ဘေမာင္တို႔က ေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္ျဖစ္၍ ညီမေလး က အငယ္ဆံုး။ သူ႔သမီး တစ္ပတ္ ေလာက္ မလာလွ်င္ ဗလံုးဗေထြးျဖင့္ အနားတြင္ရွိေသာ နာ့စ္မေလးကို ေျပာ တတ္သည္။ ထိုေသာ အခါမ်ဳိးမွ တစ္ပါး အေမသည္ စကားေျပာေလ့ သိပ္ မရွိလွ။
အေမ အစာမစားႏိုင္ေတာ့၍ ႏွာေခါင္းပိုက္ ခ်ိတ္ထားရသည္။ အေမ ဆီး၀မ္း မသြားႏိုင္ေတာ့၍ ေအာက္ ဘက္တြင္လည္း ပိုက္ခ်ိတ္ ထားရျပန္ သည္။ အေပၚပိုက္၊ ေအာက္ပိုက္ႏွင့္ အေမဘယ္ေလာက္ အေနခက္ ရွာမည္ကို တစ္ခါတစ္ရံ ဘေမာင္ ကိုယ္ခ်င္း စာမိရသည္။
ျဖစ္စက ဆီး၊ ၀မ္းသြား၍ နာ့စ္မ ေလးမ်ား သုတ္သင္ေပးသည့္အခါ အေမ အေနရခက္ရွာပါလိမ့္မည္။ အနားတြင္ တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ အျမဲ ရွိေနေသာ နာ့စ္မေလးေဘးတြင္ အရွက္ ႀကီး တတ္ေသာ အေမ့အေနျဖင့္ ဆီး၊ ၀မ္းသြားဖုိ႔ မည္မွ် အခက္ေတြ႕ေနမည္ကို လည္း ဘေမာင္ ၀င္ခံစားၾကည့္ႏိုင္ သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အေမ ရွင္သန္ေက်ာ္ ျဖတ္ေနရသည္မွာ သံုးႏွစ္မွ် ရွိသြားၿပီျဖစ္ ပါသည္။ အေမ့ ေ၀ဒနာကို မွ်ေ၀ယူလိုေသာ္လည္း ရသည္ကား မဟုတ္ျပန္ေခ်။
ၿပီးခဲ့ေသာလက ဘေမာင္ ေဆး႐ံု တက္ရသည္။ သည္းေျခအိတ္ေက်ာက္ တည္၍ျဖစ္သည္။ မခြဲစိတ္လို၍ ရတတ္သမွ်ေသာ ေဆးတို႔ကို ေသာက္ခဲ့ပါေသာ္ လည္း ဘာမွ မထူးျခားခဲ့။ ဆရာ၀န္မ်ား ႏွင္႔ ခြဲစိတ္ရန္ ခ်ိန္းဆို ထားျခင္းကို အေရး ေပၚအလုပ္ ေပၚလာ၍ ဖ်က္ရသည္မွာ လည္း မနည္းေတာ့။ မၾကာခဏ ရင္ေအာင့္၊ ဗိုက္ေအာင့္လာ၍ ေနာက္ဆံုး ရက္သတ္မွတ္ၿပီး မျဖစ္မေန ခြဲထုတ္ရန္ စီစဥ္ရေတာ့သည္။
ပန္းလိႈင္ ေဆး႐ံုတြင္ တက္ျဖစ္ သည္။ ခြဲစိတ္ကု ဆရာ၀န္ႀကီးက ေဒါက္တာ ေရာ္ဘင္ခ်န္းျဖစ္၏။ သူ လည္း ဘေမာင္တို႔ အရြယ္မွ်ေလာက္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသား၊ ေတာင္ ႀကီးသား ျဖစ္ၿပီး၊ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီး ကတည္းက ျပည္ပသို႔ ထြက္သြားခဲ့သည္ ျဖစ္၍ ျမန္မာ စကားကို ေကာင္းစြာ မေျပာ တတ္ႏိုင္ေသး။ သေဘာေကာင္းသည္။ အလြန္ ေနာက္ေျပာင္တတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ စကားကို မပီကလာ၊ ပီက လာျဖင့္ႀကိဳးစား၍ ျပန္ေျပာက်င့္ေန သည္မွာ ကေလးငယ္ တစ္ဦးကဲ့သို႔ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔က အေရးႀကီး အလုပ္ရွိခဲ့ သည္ျဖစ္၍ ပန္းလိႈင္ေဆး႐ံုသို႔ ည ၁၀ နာရီခြဲမွ တက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကိုယ့္ အေၾကာင္းကိုယ္ သိ၍ ေဆး႐ုံတက္ ေနာက္က်မည္ကို ႀကိဳတင္ ေတာင္းပန္ ထားေသာ ေၾကာင့္သာ ေတာ္ေသးပါ၏။ အစိမ္းႏုေရာင္ ေဆး႐ံု ယူနီေဖာင္းကို လဲရ သည္။ ခြဲစိတ္ခံဘ၀ျဖင့္ ေဆး႐ံုကို တက္ ဖူးေသာအေတြ႕အၾကံဳမ်ဳိး ဘေမာင္တြင္ မရွိခဲ့ဖူးေခ်။ ေရွ႕တန္းမွ ပါလာေသာငွက္ ဖ်ားျဖင့္ ေမ့ေျမာသြားဖူး၍ ေဆး႐ံုသို႔ တစ္ေခါက္သာ ေရာက္ဖူးပါသည္။
မၾကာမီနာ့စ္မ ႏွစ္ဦး ေရာက္လာ သည္။ အေတြ႕အၾကံဳ မရွိ၍ ဘေမာင္က မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ ကလယ္ျဖင့္ သူတို႔ ဘာလုပ္မလဲဟုသာ မွန္းဆၾကည့္ ေနရသည္။
“သန္႔ရွင္းေရး လုပ္မယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ လုပ္ေလ”
အခန္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သည္ဟု သာ ဘေမာင္ ထင္ပါသည္။ လူကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္မည္ဟု မထင္ခဲ့။ နာ႔စ္မ ေလးမ်ား ေျပာခဲ့ေသာ သန္႔ရွင္းေရးဆို သည္မွာ ေနာက္ေန႔ ခြဲစိတ္မႈ အတြက္ ခႏၶာ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ႀကိဳတင္ျပဳလုပ္ ေပးရေသာ သန္႔ရွင္းေရး ျဖစ္ေနပါသည္။
“ဆရာ ခၽြတ္လုိက္မယ္ေနာ္”
“ဗ်ာ”
မ်က္ႏွာက ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေမ့ကို ခ်က္ခ်င္း ေျပး၍ သတိရမိ၏။ အရွက္ႀကီးတတ္ေသာ အေမက ေမြးသည့္သား ျဖစ္၍ ဘေမာင္ တစ္ကိုယ္လံုး ရွိန္းရွိန္း ထသြားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ခြဲစိတ္ရမည့္ အတြက္ စိတ္ထဲဘာမွမျဖစ္ ရေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္ သူတို႔ လုပ္ကုိင္မည့္ သန္႔ရွင္းေရး အတြက္ မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုထားရမည္ မသိ။
မတတ္ႏိုင္ပါေခ်။
လူတိုင္း လုပ္ရေသာ အလုပ္။ ျငင္း ဆန္၍ရေသာ အလုပ္မဟုတ္ဟု ေတြး လိုက္ရပါသည္။ နဖူးေပၚ လက္မတင္ တတ္ေသာ ဘေမာင္သည္ မ်က္လံုး ေပၚသာ လက္တင္လိုက္ရပါေတာ့ သည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုေတြးလိုက္သည္ ေတြးလိုက္ႏွင့္၊ ဘာမွ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့ သည့္ အေမသည္ အ၀တ္အစားလဲ သည့္အခါ၊ ဆီး၊ ၀မ္းသြားသည့္ အခါ သူစိမ္း တစ္ရံဆံျဖစ္ေသာ နာ့စ္မေလး မ်ားက လုပ္ကိုင္ေပးရပါသည္။ အေမ မည္သို႔ ခံစားရပါမည္နည္း။ ငယ္ငယ္ တုန္းက သား သမီးမ်ား ေမြးၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ထဘီကို ေျခမ်က္စိ အေပၚတင္၍ မ၀တ္ဖူးခဲ့ေသာ အေမျဖစ္ပါ သည္။ အေမ့ကို သူစိမ္းတစ္ရံက ထဘီ ရင္ရွားျဖင့္မေတြ႕ရတတ္။ ေရခ်ဳိးၿပီး၊ သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး မွသာ သူ႔ အခန္းထဲမွထြက္လာတတ္ ေသာ အေမျဖစ္သည္။ အ၀တ္အစား ဖိုး႐ိုးဖားရားျဖင့္ မဆိုထားဘိ၊ ဆံပင္ဖား လ်ားျဖင့္ပင္ အေမသည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ထြက္လာတတ္သည္ မဟုတ္ပါေခ်။
ထိုသို႔ေသာ ဘေမာင္၏ အေမသည္ ယခုအခါ နာ႔စ္မေလးမ်ား၏ ေရခ်ဳိးျခင္း၊ အ၀တ္လဲျခင္း၊ အေပါ့အပါး၊ အေလးအပင္တို႔ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ျခင္းကို ဘာမွ မေျပာသာဘဲ ခံေနရရွာသူ ျဖစ္ေနပါသည္။ အေမ စိတ္ခံစားမႈ မည္သို႔ ရွိေနပါမည္နည္း၊ ဘေမာင္တစ္ခါ တစ္ခါ ေတြးၾကည့္မိပါသည္။
“ဆရာတစ္ဖက္ကို နည္းနည္း ေစာင္းေပးပါ ဟုတ္ၿပီ”
ဘေမာင္ တစ္ဖက္ကို ေစာင္းေပးရ၏။ ေနာက္တစ္ဖက္ကိုလည္း ေစာင္းေပးရ ျပန္ပါ၏။
သူတို႔ အတြက္က ထမင္းစား ေရေသာက္၊ ဘာမွ ထူးျခားသည့္ ကိစၥ မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ ဘေမာင္ အတြက္ကမူ တစ္ခါမွ် မေတြ႕ၾကံဳဖူးေသာ အေတြ႕ အၾကံဳမ်ဳိးျဖစ္၏။ သူတို႔ ကိုယ္႔ကိုစကား မေျပာၾကပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းရသည္။
ေအာက္ပိုင္း သန္႔ရွင္းေရးကို လုပ္ကိုင္ ေပးၾကေသာ နာ႔စ္မေလး ႏွစ္ဦးသည္ အေတာ္ကေလး ကၽြမ္းက်င္ဟန္ ရွိသည္။ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ေလာက္ႏွင့္ အကုန္ၿပီး၏။ “ခ်က္” အထက္ပိုင္းမွ ခြဲစိတ္မည္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ခ်က္ေပါက္ကိုလည္း သန္႔ ရွင္းေရးလုပ္သြားေသးသည္။
“ကိစၥရွိရင္ အခ်ိန္မေရြး ေခၚလိုက္ ေနာ္။ သမီးတုိ႔ အျပင္မွာ အျမဲတမ္း ရွိေနတယ္”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ႔ ”
ျပံဳးတံု႔တံု႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္သြားေတာ့မွ ဘေမာင္ သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္ပါသည္။
ဘာမွ မဟုတ္ေသာ မိနစ္ ၂၀ ဟူ ေသာအခ်ိန္ကေလးမွာပင္ ဘေမာင္ အေနရအထိုင္ ရခက္ေနပါလွ်င္ သံုးႏွစ္ တည္းဟူေသာ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အေမ မည္သို႔ေသာ စိတ္ျဖင့္ ထိုအခ်ိန္ မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့ပါသနည္း။ ခံစား ေနရေသာ ေ၀ဒနာ၊ ကိုယ္တစ္ျခမ္း မလႈပ္ ရွားႏိုင္မႈ အတြက္မခ်ိတင္ကဲ၊ စကား ေျပာလိုေသာ္လည္း ေျပာမထြက္ေသာ အေျခအေနမ်ား ...
အေမ့အတြက္ ဘေမာင္ ေတြးမိ တိုင္း ပင့္သက္ခ်မိရပါ၏။
ဆုေတာင္းတိုင္း ျပည့္တတ္ၾက သည္ေတာ့ မဟုတ္။ ဆုေတာင္းတိုင္း ျပည့္ၾကရလွ်င္လည္း ခက္ေခ်မည္။ သို႔ေပၾကားက ဘေမာင္သည္ အေမ့ အတြက္ျပန္ေကာင္းလာႏိုးဆုေတာင္း မိသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္၏၊ သို႔ေသာ္လည္း ဆုေတာင္းကား မျပည့္၀ခဲ့ေခ်။ အခုေလာက္ ေကာင္းေနျခင္းသည္ပင္ အဆိုးထဲက အေကာင္းဟု ဆရာ၀န္က မွတ္ခ်က္ေပးသြား၏။ အျပဳစုေကာင္း လြန္း၍ ဤမွ်ခရီးဆက္ေနႏိုင္ျခင္းဟု ဆိုသည္။ ရွစ္ဆယ္ဆိုေသာ အသက္ကို မ်ားစြာေက်ာ္လြန္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျပန္ ေကာင္းလာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းပါး လြန္းသည္ကို ဘေမာင္ရိပ္မိပါ၏။ သို႔ ေသာ္လည္း ရလိုရျငား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖင့္ ဆုေတာင္းမိရပါသည္။ ျပန္ေကာင္း လာရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ဆံုးသြား သည္ကို တျဖည္းျဖည္း ဘေမာင္ လက္ခံလာႏိုင္ခဲ႔ပါၿပီ။ အခု တစ္ခါ ဘေမာင္ ျပန္ေျပာင္း ဆုေတာင္းမိသည္ က...
“အေမတရား ရပါေစ။ မေတြေ၀မ မိန္းေမာဘဲ၊ မနာမက်င္ဘဲ တရားထူး တရားျမတ္ျဖင့္ ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ကူးႏိုင္ ပါေစ”
အေမသည္ ငယ္စဥ္က စိတ္ႀကီး သူျဖစ္၏။ ပညာကိုဆံုးခန္းတိုင္ သင္ ၾကားခြင့္ မရခဲ့သည္ျဖစ္၍ ထက္ျမက္စြာျဖင့္ ေလာကကိုေကာင္းစြာ မသိခဲ့ရာ။ တရားပြဲမ်ားသို႔ႀကိဳးစား၍ သြားေရာက္ ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုးထြင္း သိျမင္မႈရွိပါရဲ႕ လားဟု ဘေမာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြး မိျပန္သည္။ တရားေခြေပါင္းမ်ားစြာကို ကက္ဆက္ျဖင့္ နာယူေနပါေသာ္လည္း တရား အေၾကာင္းကို သူ႔ညီမ၊ ဘေမာင္ တို႔ အေဒၚေလာက္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ျပန္မေျပာတတ္ရွာ။ ပင္ကိုေအး၍လား ေတာ့ မဆိုႏိုင္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဘေမာင္ ခြဲစိတ္ ခန္း၀င္ရသည္။ စာေလးဘာေလးေရး သူျဖစ္သျဖင့္ ေမ့ေဆးေပးပံုကအစ ေဆး႐ံုအေတြ႕အၾကံဳကေလးကိုေရးမည္ ဟု စိတ္ကူးရွိသည္ႏွင့္ ေမ့ေဆးေပးပံု၊ ေမ့မသြားမီ ခံစားရပံုေလးကို အေသ အခ်ာ မွတ္ထားလိုက္မည္ဟု စိတ္ထဲက ရွိေနပါ၏။ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ႀကီး ေရာ္ဘင္ ခ်န္းက စကားမ်ားခပ္ေဖာင္ေဖာင္ အဆက္မျပတ္ေျပာကာ ရယ္စရာမ်ား ျဖင့္သာ အရႊန္း ေဖာက္ေနပါသည္။ ဘေမာင္က ႏွာေခါင္းကိုေမ့ေဆးျဖင့္ အုပ္မည္လား။ ၾကားဖူးနား၀ ရွိသလို ပုစြန္တုပ္ေကြး ေကြး၍ ခါးက ေဆးထိုး မည္လားကိုပင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါ၏။ အကူဆရာ၀န္မ်ားက သူတို႔ စီစဥ္စရာရွိ သည္မ်ားကို စီစဥ္ေနသည္။ ႏွာေခါင္း ကလည္း လာမအုပ္ေသး။ ပုစြန္တုပ္ လည္း မေကြးခိုင္းေသး။ ေဒါက္တာ ေရာ္ဘင္က ဘေမာင္ႏွင့္သာ စကား ေျပာေနသည္။
“အရင္ကလည္း ေဆး႐ံုတက္မယ္ ဆိုၿပီး၊ အလုပ္ေပၚလို႔ ခဏခဏပ်က္ ထားေတာ့၊ သည္တစ္ေခါက္လည္း ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေနတာ”
ဘေမာင္ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္၊ ဘယ္လို ေမ့ေဆးေပးမလဲ၊ ဘယ္လို ခံစားရသလဲဆိုတာကိုသာ စာျပန္ေရး ႏိုင္ဖို႔သတိထားေနမိပါသည္။ အေတြ႕ အၾကံဳသစ္အတြက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိ၏။
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသက္က ရြယ္တူေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားကပိုႏုေန တယ္။ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းေလး ရွိရင္ ျပန္မွ်ဦးေလဗ်ာ ”
ေဒါက္တာေရာ္ဘင္က အေသ အခ်ာမပီသေသးေသာ ျမန္မာစကားျဖင့္ ဘေမာင္ကို ေနာက္ေန၏။ ဘေမာင္ျပန္ ၍မတံု႔ျပန္ျဖစ္။ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ကိုသာ သတိျဖင့္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါ၏။
“ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက ေဆးကို”
ေဒါက္တာေရာ္ဘင္ စကားကို မၾကားေတာ့ေခ်။
တစ္ခါတစ္ရံ ပင္ပန္းလြန္း၍ ကုလားထုိင္ေပၚထိုင္ရင္း ခဏမွ် ငိုက္ ျမည္းသြားေသာ အခ်ိန္မွ်ေလာက္သာ ၾကာသည္ဟု ခံစားလိုက္ရပါသည္။ အရာရာကိုေတာ့ အားလံုးေကာင္းစြာ မွတ္မိေန၏။ ေဒါက္တာေရာ္ဘင့္ စကားကို ဆံုးေအာင္ မၾကားလိုက္ရ သည္ကိုလည္း မွတ္မိဆဲျဖစ္သည္။ ဘာမွ နာက်င္ျခင္း မရွိ။ အနည္းငယ္ မွ်သာ ေခါင္းေလးသည္မွ လြဲ၍ အားလံုး လန္းလန္းဆန္းဆန္းသာ ရွိေနပါသည္။
ဘေမာင္ သတိ ရလာေသာ အခါ အနီးတြင္ ဇနီးသည္ကို စ၍ေတြ႕လိုက္ ရသည္။
“ကိုဘေမာင္ သတိရလာၿပီလား”
“အင္း”
“သိပ္မလႈပ္နဲ႔ဦးေလ”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး”
မၾကာမီ ေဒါက္တာ ေရာ္ဘင္ခ်န္း ေရာက္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ေဖာ္ေရြ ေနာက္ေျပာင္တတ္ေသာ သူ႔၀သီက လူနာတို႔ကိုမ်ားစြာ စိတ္ခ်မ္းသာေစ သည္။
“ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ ခ်မ္းသာတာ ကၽြန္ေတာ္အခုမွ သိတယ္”
ဘေမာင္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ခြဲထားေသာေနရာမွ ခပ္တင္းတင္း ရွိေနသျဖင့္ ျပံဳး႐ံုသာ ျပံဳးျဖစ္၏။
“စုစုေပါင္း ေက်ာက္အလံုး ငါး ဆယ္ေက်ာ္ပဲ၊ ေရာင္းစားရင္ ေတာ္ေတာ္ ရမယ္နဲ႔ တူတယ္”
ဘေမာင္သည္းေျခအိတ္တြင္ ေက်ာက္အလံုးငါး ဆယ္ေက်ာ္ကိုအႏွစ္ ႏွစ္အလလျဖင့္စုထားျဖစ္သည္။ အရင္က ခြဲစိတ္မႈ တစ္ခုျပဳလွ်င္တစ္ထြာ တစ္မိုက္ ဒဏ္ရာျဖင့္၊ ယခုေခတ္သစ္ ခြဲစိတ္မႈက Key Hole Surgery ျဖစ္၍ ခ်က္အေပၚ နားတြင္ တစ္လက္မခန္႔၊ ရင္ၫြန္႔နားတြင္ သံုးမတ္ခန္႔၊ ညာဘက္ နံေဘးတြင္ လက္မ၀က္ခန္႔ႏွင္႔ ညာ ဘက္ခါးနားတြင္ လက္မ၀က္ခန္႔သာ ေလးေနရာတြင္ ခပ္ေသးေသးျဖင့္ အား လံုးၿပီးသြားပါသည္။
“အလုပ္ မ်ားတဲ့သူ ဆိုေတာ့၊ အခု အနားရတာေပါ့။ ေဆး႐ံုမွာႏွစ္ရက္ ေလာက္ မလႈပ္မရွား နားေနလိုက္ပါ”
မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ပြင့္သည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္ေန႔စဥ္ အလုပ္ လုပ္တတ္သူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ တစ္ခါ တစ္ရံ အနား ယူလိုသည့္ ဆႏၵျပည့္၀ခဲ့ ေသာ္လည္း၊ တကယ္တမ္း တစ္ေန႔လံုး ႏွစ္ရက္မွ် ေဆး႐ံုေပၚ ေနရသည့္ အခါ ဘေမာင္ ေနမထိ ထိုင္မသာခဲ့ပါ။ တစ္ခုခုလိုေနသည္ ကဲ့သို႔သာ ခံစားေန ရပါ၏။ မတတ္ႏိုင္။ ဆရာ၀န္က ႏွစ္ရက္ေနၿပီး၊ စိတ္ခ်မွ ျပန္ခြင့္ျပဳမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေသာ ႏွစ္ရက္ကို စိတ္မရွည္စြာ ေစာင့္ေနခဲ့ရပါသည္။
အေမ့ဆီ ဘေမာင္ စိတ္ေရာက္ သြားျပန္သည္။
ေဆး႐ံုတြင္ သြားႏိုင္လာႏိုင္ အေျခ အေနျဖင့္ ႏွစ္ရက္တာမွ်ေသာ ကာလ ေလးတြင္ပင္ စိတ္က်ပ္တည္းစြာ၊ စိတ္မ ရွည္စြာ ေနခဲ့ေသာ ဘေမာင္သည္ မလႈပ္ မရွားႏိုင္ေသာ၊ စိတ္သြားသလိုကိုယ္မပါ ေတာ့ေသာ၊ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ကိုပင္ ႏႈတ္ကေျပာမျပႏိုင္ေတာ့ေသာ အေမ၏ သံုးႏွစ္ေသာ ကာလအတြင္း ခုတင္ေပၚ၊ ၀ွီးခ်ဲေပၚမွာသာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည့္ အေမ့အျဖစ္ကို ေတြးရင္း အေတာ္ပင္ခပ္ နင့္နင့္ခံစားလိုက္ရပါသည္။
ႏွစ္ရက္ဟူေသာ ကာလေက်ာ္လွ်င္ ေဆး႐ံုက ဆင္းရမည္ဆိုသည့္ အနာဂတ္သည္ ဘေမာင္ထံတြင္ရွိေန၏။ အေမ အတြက္မူကား ဘယ္အခ်ိန္ဟူ ေသာအရာရာသည္ အာမခံခ်က္မရွိရွာ။
အေမမည္သို႔ ခံစားမည္နည္း။
အေမမည္သို႔ က်န္ေသာ အခ်ိန္တို႔ ကိုျဖတ္သန္းမည္နည္း။
ေတြးမိတိုင္း ဘေမာင္ ရင္မွာတင္း က်ပ္လာ၏။ မြန္းသိပ္လာ၏။ သက္ ျပင္းတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိပါ၏။
ဒါကိုပင္ဘ၀လို႔ ဆိုၾကသည္ပဲ ေလ...
အေမလည္း ေလျဖတ္ ထားသည္မွာ ေနာက္ေလးငါးရက္ ဆိုလွ်င္ သံုးႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ၿပီ ျဖစ္သည္။ အျပဳအစု ေကာင္းလြန္း၍ အေတာ္အတန္ ဟုတ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း အေမ့ကို ၾကည့္ရသည္မွာ မသက္သာလွေခ်။ တစ္ခါတစ္ရံ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စကားေျပာသည္ မဟုတ္။ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ေျပာလာ ေသာအခါတြင္လည္း နားမလည္။ ေကာင္းႏိုးရာရာသင့္သလို ျပဳစုရင္းသာ အေမ့ကို ျပဳစုေနရပါသည္။
ဘေမာင္က အခ်ိန္ သိပ္မရတတ္ ၍ အေမ့နား မေနႏိုင္။ အေမ ညအိပ္ရာ၀င္သည့္ အခ်ိန္ေလာက္တြင္သာ အေမ့ ခုတင္ေဘးထိုင္၍ ရြတ္ဖတ္ သရဇၩာယ္ရင္း နာရီ၀က္ ခန္႔မွ်ေလာက္ျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ ေပးေနရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေမက ဘေမာင္ကို မအိပ္ေသးဘဲ ခပ္စူးစူး ၾကည့္ေနတတ္သည္။ မျဖစ္တျဖစ္ ၀ိပႆနာကို ႐ႈရင္း မ်က္လံုးဖြင့္ေသာ အခါမွ အေမၾကည့္ေနတတ္သည္ကို ျမင္ရပါသည္။
“အေမဘာေျပာခ်င္လဲ ေျပာေလ”
အေမ ဘာမွမေျပာတတ္။
“အေမေနေကာင္းလား”
မ်က္လံုးေလး မွိတ္ျပတတ္သည္။ ေနေကာင္းတယ္ဟု ဆိုလိုေၾကာင္းေတာ့ ဘေမာင္တို႔ သိထားၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အေမ့နား တစ္ေန႔နာရီ၀က္ေလာက္ ျပဳစု ႏွမ္းျဖဴးရင္း သံုးႏွစ္တာအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ လာခဲ့ပါသည္။
မနက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ဘေမာင္က ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္၍ အလုပ္လုပ္ေန တတ္သည္။ ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မအိပ္တတ္ေသး။ ႐ံုးမသြားမီ ဇနီးသည္ကို အေမ့အနား ေတြ႕ ရတတ္သည္။ ဘေမာင္က တစ္ခါတစ္ရံ အေမ့အခန္း၀နားမွ လက္ျပ၍သာ ႏႈတ္ ဆက္ႏိုင္သည္။
တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ကုန္၍ အိမ္ျပန္ ေရာက္လွ်င္လည္း ဇနီးသည္ကို အေမ့ နားမွာေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ ဘေမာင္က တစ္ခါတစ္ရံ အေမ့ အခန္း၀င္သည္။ မ်ားစြာေသာ ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ မ၀င္ ျဖစ္။ ႏွာေခါင္းပိုက္မွ အစာ ထည့္ၿပီးခ်ိန္၊ အေမ အိပ္ေတာ့မည့္ အခ်ိန္ေရာက္မွ အေမ့ နားသြား၍ နာရီ၀က္ခန္႔ ေမတၱာပို႔၊ အမွ် ေ၀၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလး ပစၥည္းရြတ္၊ မဂၤလ သုတ္ရြတ္ရင္း အေမ့နား ေနျဖစ္ရပါ သည္။
တစ္ခါတစ္ရံအျပင္မွ ျပန္လာခ်ိန္ တြင္ အေမက သူလႈပ္ႏိုင္ေသာ ညာ ဘက္လက္ျဖင့္ လက္ယပ္ေခၚတတ္ သည္။ ထိုေသာအခါ အေမ့အနား သြား ရသည္။ ဘေမာင္လက္ကို အေမက ခပ္ တင္းတင္းဆုပ္ထားတတ္သည္။ စိတ္ ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ရန္ အေမ့ကို တြန္း လွည္းေပၚမွ တီဗီြျပခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ျဖစ္ သည္။ အေမအားရွိေစရန္ ဘေမာင္၏ ညီႏွင့္ညီမတို႔က သံုးေလးရက္ တစ္ခါ လာတတ္သည္။ အေမသည္ ညီမေလး ကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ဘေမာင္တို႔က ေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္ျဖစ္၍ ညီမေလး က အငယ္ဆံုး။ သူ႔သမီး တစ္ပတ္ ေလာက္ မလာလွ်င္ ဗလံုးဗေထြးျဖင့္ အနားတြင္ရွိေသာ နာ့စ္မေလးကို ေျပာ တတ္သည္။ ထိုေသာ အခါမ်ဳိးမွ တစ္ပါး အေမသည္ စကားေျပာေလ့ သိပ္ မရွိလွ။
အေမ အစာမစားႏိုင္ေတာ့၍ ႏွာေခါင္းပိုက္ ခ်ိတ္ထားရသည္။ အေမ ဆီး၀မ္း မသြားႏိုင္ေတာ့၍ ေအာက္ ဘက္တြင္လည္း ပိုက္ခ်ိတ္ ထားရျပန္ သည္။ အေပၚပိုက္၊ ေအာက္ပိုက္ႏွင့္ အေမဘယ္ေလာက္ အေနခက္ ရွာမည္ကို တစ္ခါတစ္ရံ ဘေမာင္ ကိုယ္ခ်င္း စာမိရသည္။
ျဖစ္စက ဆီး၊ ၀မ္းသြား၍ နာ့စ္မ ေလးမ်ား သုတ္သင္ေပးသည့္အခါ အေမ အေနရခက္ရွာပါလိမ့္မည္။ အနားတြင္ တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ အျမဲ ရွိေနေသာ နာ့စ္မေလးေဘးတြင္ အရွက္ ႀကီး တတ္ေသာ အေမ့အေနျဖင့္ ဆီး၊ ၀မ္းသြားဖုိ႔ မည္မွ် အခက္ေတြ႕ေနမည္ကို လည္း ဘေမာင္ ၀င္ခံစားၾကည့္ႏိုင္ သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အေမ ရွင္သန္ေက်ာ္ ျဖတ္ေနရသည္မွာ သံုးႏွစ္မွ် ရွိသြားၿပီျဖစ္ ပါသည္။ အေမ့ ေ၀ဒနာကို မွ်ေ၀ယူလိုေသာ္လည္း ရသည္ကား မဟုတ္ျပန္ေခ်။
ၿပီးခဲ့ေသာလက ဘေမာင္ ေဆး႐ံု တက္ရသည္။ သည္းေျခအိတ္ေက်ာက္ တည္၍ျဖစ္သည္။ မခြဲစိတ္လို၍ ရတတ္သမွ်ေသာ ေဆးတို႔ကို ေသာက္ခဲ့ပါေသာ္ လည္း ဘာမွ မထူးျခားခဲ့။ ဆရာ၀န္မ်ား ႏွင္႔ ခြဲစိတ္ရန္ ခ်ိန္းဆို ထားျခင္းကို အေရး ေပၚအလုပ္ ေပၚလာ၍ ဖ်က္ရသည္မွာ လည္း မနည္းေတာ့။ မၾကာခဏ ရင္ေအာင့္၊ ဗိုက္ေအာင့္လာ၍ ေနာက္ဆံုး ရက္သတ္မွတ္ၿပီး မျဖစ္မေန ခြဲထုတ္ရန္ စီစဥ္ရေတာ့သည္။
ပန္းလိႈင္ ေဆး႐ံုတြင္ တက္ျဖစ္ သည္။ ခြဲစိတ္ကု ဆရာ၀န္ႀကီးက ေဒါက္တာ ေရာ္ဘင္ခ်န္းျဖစ္၏။ သူ လည္း ဘေမာင္တို႔ အရြယ္မွ်ေလာက္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသား၊ ေတာင္ ႀကီးသား ျဖစ္ၿပီး၊ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီး ကတည္းက ျပည္ပသို႔ ထြက္သြားခဲ့သည္ ျဖစ္၍ ျမန္မာ စကားကို ေကာင္းစြာ မေျပာ တတ္ႏိုင္ေသး။ သေဘာေကာင္းသည္။ အလြန္ ေနာက္ေျပာင္တတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ စကားကို မပီကလာ၊ ပီက လာျဖင့္ႀကိဳးစား၍ ျပန္ေျပာက်င့္ေန သည္မွာ ကေလးငယ္ တစ္ဦးကဲ့သို႔ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔က အေရးႀကီး အလုပ္ရွိခဲ့ သည္ျဖစ္၍ ပန္းလိႈင္ေဆး႐ံုသို႔ ည ၁၀ နာရီခြဲမွ တက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကိုယ့္ အေၾကာင္းကိုယ္ သိ၍ ေဆး႐ုံတက္ ေနာက္က်မည္ကို ႀကိဳတင္ ေတာင္းပန္ ထားေသာ ေၾကာင့္သာ ေတာ္ေသးပါ၏။ အစိမ္းႏုေရာင္ ေဆး႐ံု ယူနီေဖာင္းကို လဲရ သည္။ ခြဲစိတ္ခံဘ၀ျဖင့္ ေဆး႐ံုကို တက္ ဖူးေသာအေတြ႕အၾကံဳမ်ဳိး ဘေမာင္တြင္ မရွိခဲ့ဖူးေခ်။ ေရွ႕တန္းမွ ပါလာေသာငွက္ ဖ်ားျဖင့္ ေမ့ေျမာသြားဖူး၍ ေဆး႐ံုသို႔ တစ္ေခါက္သာ ေရာက္ဖူးပါသည္။
မၾကာမီနာ့စ္မ ႏွစ္ဦး ေရာက္လာ သည္။ အေတြ႕အၾကံဳ မရွိ၍ ဘေမာင္က မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ ကလယ္ျဖင့္ သူတို႔ ဘာလုပ္မလဲဟုသာ မွန္းဆၾကည့္ ေနရသည္။
“သန္႔ရွင္းေရး လုပ္မယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ လုပ္ေလ”
အခန္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သည္ဟု သာ ဘေမာင္ ထင္ပါသည္။ လူကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္မည္ဟု မထင္ခဲ့။ နာ႔စ္မ ေလးမ်ား ေျပာခဲ့ေသာ သန္႔ရွင္းေရးဆို သည္မွာ ေနာက္ေန႔ ခြဲစိတ္မႈ အတြက္ ခႏၶာ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ႀကိဳတင္ျပဳလုပ္ ေပးရေသာ သန္႔ရွင္းေရး ျဖစ္ေနပါသည္။
“ဆရာ ခၽြတ္လုိက္မယ္ေနာ္”
“ဗ်ာ”
မ်က္ႏွာက ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေမ့ကို ခ်က္ခ်င္း ေျပး၍ သတိရမိ၏။ အရွက္ႀကီးတတ္ေသာ အေမက ေမြးသည့္သား ျဖစ္၍ ဘေမာင္ တစ္ကိုယ္လံုး ရွိန္းရွိန္း ထသြားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ခြဲစိတ္ရမည့္ အတြက္ စိတ္ထဲဘာမွမျဖစ္ ရေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္ သူတို႔ လုပ္ကုိင္မည့္ သန္႔ရွင္းေရး အတြက္ မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုထားရမည္ မသိ။
မတတ္ႏိုင္ပါေခ်။
လူတိုင္း လုပ္ရေသာ အလုပ္။ ျငင္း ဆန္၍ရေသာ အလုပ္မဟုတ္ဟု ေတြး လိုက္ရပါသည္။ နဖူးေပၚ လက္မတင္ တတ္ေသာ ဘေမာင္သည္ မ်က္လံုး ေပၚသာ လက္တင္လိုက္ရပါေတာ့ သည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုေတြးလိုက္သည္ ေတြးလိုက္ႏွင့္၊ ဘာမွ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့ သည့္ အေမသည္ အ၀တ္အစားလဲ သည့္အခါ၊ ဆီး၊ ၀မ္းသြားသည့္ အခါ သူစိမ္း တစ္ရံဆံျဖစ္ေသာ နာ့စ္မေလး မ်ားက လုပ္ကိုင္ေပးရပါသည္။ အေမ မည္သို႔ ခံစားရပါမည္နည္း။ ငယ္ငယ္ တုန္းက သား သမီးမ်ား ေမြးၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ထဘီကို ေျခမ်က္စိ အေပၚတင္၍ မ၀တ္ဖူးခဲ့ေသာ အေမျဖစ္ပါ သည္။ အေမ့ကို သူစိမ္းတစ္ရံက ထဘီ ရင္ရွားျဖင့္မေတြ႕ရတတ္။ ေရခ်ဳိးၿပီး၊ သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး မွသာ သူ႔ အခန္းထဲမွထြက္လာတတ္ ေသာ အေမျဖစ္သည္။ အ၀တ္အစား ဖိုး႐ိုးဖားရားျဖင့္ မဆိုထားဘိ၊ ဆံပင္ဖား လ်ားျဖင့္ပင္ အေမသည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ထြက္လာတတ္သည္ မဟုတ္ပါေခ်။
ထိုသို႔ေသာ ဘေမာင္၏ အေမသည္ ယခုအခါ နာ႔စ္မေလးမ်ား၏ ေရခ်ဳိးျခင္း၊ အ၀တ္လဲျခင္း၊ အေပါ့အပါး၊ အေလးအပင္တို႔ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ျခင္းကို ဘာမွ မေျပာသာဘဲ ခံေနရရွာသူ ျဖစ္ေနပါသည္။ အေမ စိတ္ခံစားမႈ မည္သို႔ ရွိေနပါမည္နည္း၊ ဘေမာင္တစ္ခါ တစ္ခါ ေတြးၾကည့္မိပါသည္။
“ဆရာတစ္ဖက္ကို နည္းနည္း ေစာင္းေပးပါ ဟုတ္ၿပီ”
ဘေမာင္ တစ္ဖက္ကို ေစာင္းေပးရ၏။ ေနာက္တစ္ဖက္ကိုလည္း ေစာင္းေပးရ ျပန္ပါ၏။
သူတို႔ အတြက္က ထမင္းစား ေရေသာက္၊ ဘာမွ ထူးျခားသည့္ ကိစၥ မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ ဘေမာင္ အတြက္ကမူ တစ္ခါမွ် မေတြ႕ၾကံဳဖူးေသာ အေတြ႕ အၾကံဳမ်ဳိးျဖစ္၏။ သူတို႔ ကိုယ္႔ကိုစကား မေျပာၾကပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းရသည္။
ေအာက္ပိုင္း သန္႔ရွင္းေရးကို လုပ္ကိုင္ ေပးၾကေသာ နာ႔စ္မေလး ႏွစ္ဦးသည္ အေတာ္ကေလး ကၽြမ္းက်င္ဟန္ ရွိသည္။ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ေလာက္ႏွင့္ အကုန္ၿပီး၏။ “ခ်က္” အထက္ပိုင္းမွ ခြဲစိတ္မည္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ခ်က္ေပါက္ကိုလည္း သန္႔ ရွင္းေရးလုပ္သြားေသးသည္။
“ကိစၥရွိရင္ အခ်ိန္မေရြး ေခၚလိုက္ ေနာ္။ သမီးတုိ႔ အျပင္မွာ အျမဲတမ္း ရွိေနတယ္”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ႔ ”
ျပံဳးတံု႔တံု႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္သြားေတာ့မွ ဘေမာင္ သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္ပါသည္။
ဘာမွ မဟုတ္ေသာ မိနစ္ ၂၀ ဟူ ေသာအခ်ိန္ကေလးမွာပင္ ဘေမာင္ အေနရအထိုင္ ရခက္ေနပါလွ်င္ သံုးႏွစ္ တည္းဟူေသာ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အေမ မည္သို႔ေသာ စိတ္ျဖင့္ ထိုအခ်ိန္ မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့ပါသနည္း။ ခံစား ေနရေသာ ေ၀ဒနာ၊ ကိုယ္တစ္ျခမ္း မလႈပ္ ရွားႏိုင္မႈ အတြက္မခ်ိတင္ကဲ၊ စကား ေျပာလိုေသာ္လည္း ေျပာမထြက္ေသာ အေျခအေနမ်ား ...
အေမ့အတြက္ ဘေမာင္ ေတြးမိ တိုင္း ပင့္သက္ခ်မိရပါ၏။
ဆုေတာင္းတိုင္း ျပည့္တတ္ၾက သည္ေတာ့ မဟုတ္။ ဆုေတာင္းတိုင္း ျပည့္ၾကရလွ်င္လည္း ခက္ေခ်မည္။ သို႔ေပၾကားက ဘေမာင္သည္ အေမ့ အတြက္ျပန္ေကာင္းလာႏိုးဆုေတာင္း မိသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္၏၊ သို႔ေသာ္လည္း ဆုေတာင္းကား မျပည့္၀ခဲ့ေခ်။ အခုေလာက္ ေကာင္းေနျခင္းသည္ပင္ အဆိုးထဲက အေကာင္းဟု ဆရာ၀န္က မွတ္ခ်က္ေပးသြား၏။ အျပဳစုေကာင္း လြန္း၍ ဤမွ်ခရီးဆက္ေနႏိုင္ျခင္းဟု ဆိုသည္။ ရွစ္ဆယ္ဆိုေသာ အသက္ကို မ်ားစြာေက်ာ္လြန္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျပန္ ေကာင္းလာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းပါး လြန္းသည္ကို ဘေမာင္ရိပ္မိပါ၏။ သို႔ ေသာ္လည္း ရလိုရျငား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖင့္ ဆုေတာင္းမိရပါသည္။ ျပန္ေကာင္း လာရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ဆံုးသြား သည္ကို တျဖည္းျဖည္း ဘေမာင္ လက္ခံလာႏိုင္ခဲ႔ပါၿပီ။ အခု တစ္ခါ ဘေမာင္ ျပန္ေျပာင္း ဆုေတာင္းမိသည္ က...
“အေမတရား ရပါေစ။ မေတြေ၀မ မိန္းေမာဘဲ၊ မနာမက်င္ဘဲ တရားထူး တရားျမတ္ျဖင့္ ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ကူးႏိုင္ ပါေစ”
အေမသည္ ငယ္စဥ္က စိတ္ႀကီး သူျဖစ္၏။ ပညာကိုဆံုးခန္းတိုင္ သင္ ၾကားခြင့္ မရခဲ့သည္ျဖစ္၍ ထက္ျမက္စြာျဖင့္ ေလာကကိုေကာင္းစြာ မသိခဲ့ရာ။ တရားပြဲမ်ားသို႔ႀကိဳးစား၍ သြားေရာက္ ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုးထြင္း သိျမင္မႈရွိပါရဲ႕ လားဟု ဘေမာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြး မိျပန္သည္။ တရားေခြေပါင္းမ်ားစြာကို ကက္ဆက္ျဖင့္ နာယူေနပါေသာ္လည္း တရား အေၾကာင္းကို သူ႔ညီမ၊ ဘေမာင္ တို႔ အေဒၚေလာက္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ျပန္မေျပာတတ္ရွာ။ ပင္ကိုေအး၍လား ေတာ့ မဆိုႏိုင္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဘေမာင္ ခြဲစိတ္ ခန္း၀င္ရသည္။ စာေလးဘာေလးေရး သူျဖစ္သျဖင့္ ေမ့ေဆးေပးပံုကအစ ေဆး႐ံုအေတြ႕အၾကံဳကေလးကိုေရးမည္ ဟု စိတ္ကူးရွိသည္ႏွင့္ ေမ့ေဆးေပးပံု၊ ေမ့မသြားမီ ခံစားရပံုေလးကို အေသ အခ်ာ မွတ္ထားလိုက္မည္ဟု စိတ္ထဲက ရွိေနပါ၏။ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ႀကီး ေရာ္ဘင္ ခ်န္းက စကားမ်ားခပ္ေဖာင္ေဖာင္ အဆက္မျပတ္ေျပာကာ ရယ္စရာမ်ား ျဖင့္သာ အရႊန္း ေဖာက္ေနပါသည္။ ဘေမာင္က ႏွာေခါင္းကိုေမ့ေဆးျဖင့္ အုပ္မည္လား။ ၾကားဖူးနား၀ ရွိသလို ပုစြန္တုပ္ေကြး ေကြး၍ ခါးက ေဆးထိုး မည္လားကိုပင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါ၏။ အကူဆရာ၀န္မ်ားက သူတို႔ စီစဥ္စရာရွိ သည္မ်ားကို စီစဥ္ေနသည္။ ႏွာေခါင္း ကလည္း လာမအုပ္ေသး။ ပုစြန္တုပ္ လည္း မေကြးခိုင္းေသး။ ေဒါက္တာ ေရာ္ဘင္က ဘေမာင္ႏွင့္သာ စကား ေျပာေနသည္။
“အရင္ကလည္း ေဆး႐ံုတက္မယ္ ဆိုၿပီး၊ အလုပ္ေပၚလို႔ ခဏခဏပ်က္ ထားေတာ့၊ သည္တစ္ေခါက္လည္း ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေနတာ”
ဘေမာင္ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္၊ ဘယ္လို ေမ့ေဆးေပးမလဲ၊ ဘယ္လို ခံစားရသလဲဆိုတာကိုသာ စာျပန္ေရး ႏိုင္ဖို႔သတိထားေနမိပါသည္။ အေတြ႕ အၾကံဳသစ္အတြက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိ၏။
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသက္က ရြယ္တူေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားကပိုႏုေန တယ္။ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းေလး ရွိရင္ ျပန္မွ်ဦးေလဗ်ာ ”
ေဒါက္တာေရာ္ဘင္က အေသ အခ်ာမပီသေသးေသာ ျမန္မာစကားျဖင့္ ဘေမာင္ကို ေနာက္ေန၏။ ဘေမာင္ျပန္ ၍မတံု႔ျပန္ျဖစ္။ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ကိုသာ သတိျဖင့္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါ၏။
“ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက ေဆးကို”
ေဒါက္တာေရာ္ဘင္ စကားကို မၾကားေတာ့ေခ်။
တစ္ခါတစ္ရံ ပင္ပန္းလြန္း၍ ကုလားထုိင္ေပၚထိုင္ရင္း ခဏမွ် ငိုက္ ျမည္းသြားေသာ အခ်ိန္မွ်ေလာက္သာ ၾကာသည္ဟု ခံစားလိုက္ရပါသည္။ အရာရာကိုေတာ့ အားလံုးေကာင္းစြာ မွတ္မိေန၏။ ေဒါက္တာေရာ္ဘင့္ စကားကို ဆံုးေအာင္ မၾကားလိုက္ရ သည္ကိုလည္း မွတ္မိဆဲျဖစ္သည္။ ဘာမွ နာက်င္ျခင္း မရွိ။ အနည္းငယ္ မွ်သာ ေခါင္းေလးသည္မွ လြဲ၍ အားလံုး လန္းလန္းဆန္းဆန္းသာ ရွိေနပါသည္။
ဘေမာင္ သတိ ရလာေသာ အခါ အနီးတြင္ ဇနီးသည္ကို စ၍ေတြ႕လိုက္ ရသည္။
“ကိုဘေမာင္ သတိရလာၿပီလား”
“အင္း”
“သိပ္မလႈပ္နဲ႔ဦးေလ”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး”
မၾကာမီ ေဒါက္တာ ေရာ္ဘင္ခ်န္း ေရာက္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ေဖာ္ေရြ ေနာက္ေျပာင္တတ္ေသာ သူ႔၀သီက လူနာတို႔ကိုမ်ားစြာ စိတ္ခ်မ္းသာေစ သည္။
“ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ ခ်မ္းသာတာ ကၽြန္ေတာ္အခုမွ သိတယ္”
ဘေမာင္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ခြဲထားေသာေနရာမွ ခပ္တင္းတင္း ရွိေနသျဖင့္ ျပံဳး႐ံုသာ ျပံဳးျဖစ္၏။
“စုစုေပါင္း ေက်ာက္အလံုး ငါး ဆယ္ေက်ာ္ပဲ၊ ေရာင္းစားရင္ ေတာ္ေတာ္ ရမယ္နဲ႔ တူတယ္”
ဘေမာင္သည္းေျခအိတ္တြင္ ေက်ာက္အလံုးငါး ဆယ္ေက်ာ္ကိုအႏွစ္ ႏွစ္အလလျဖင့္စုထားျဖစ္သည္။ အရင္က ခြဲစိတ္မႈ တစ္ခုျပဳလွ်င္တစ္ထြာ တစ္မိုက္ ဒဏ္ရာျဖင့္၊ ယခုေခတ္သစ္ ခြဲစိတ္မႈက Key Hole Surgery ျဖစ္၍ ခ်က္အေပၚ နားတြင္ တစ္လက္မခန္႔၊ ရင္ၫြန္႔နားတြင္ သံုးမတ္ခန္႔၊ ညာဘက္ နံေဘးတြင္ လက္မ၀က္ခန္႔ႏွင္႔ ညာ ဘက္ခါးနားတြင္ လက္မ၀က္ခန္႔သာ ေလးေနရာတြင္ ခပ္ေသးေသးျဖင့္ အား လံုးၿပီးသြားပါသည္။
“အလုပ္ မ်ားတဲ့သူ ဆိုေတာ့၊ အခု အနားရတာေပါ့။ ေဆး႐ံုမွာႏွစ္ရက္ ေလာက္ မလႈပ္မရွား နားေနလိုက္ပါ”
မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ပြင့္သည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္ေန႔စဥ္ အလုပ္ လုပ္တတ္သူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ တစ္ခါ တစ္ရံ အနား ယူလိုသည့္ ဆႏၵျပည့္၀ခဲ့ ေသာ္လည္း၊ တကယ္တမ္း တစ္ေန႔လံုး ႏွစ္ရက္မွ် ေဆး႐ံုေပၚ ေနရသည့္ အခါ ဘေမာင္ ေနမထိ ထိုင္မသာခဲ့ပါ။ တစ္ခုခုလိုေနသည္ ကဲ့သို႔သာ ခံစားေန ရပါ၏။ မတတ္ႏိုင္။ ဆရာ၀န္က ႏွစ္ရက္ေနၿပီး၊ စိတ္ခ်မွ ျပန္ခြင့္ျပဳမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေသာ ႏွစ္ရက္ကို စိတ္မရွည္စြာ ေစာင့္ေနခဲ့ရပါသည္။
အေမ့ဆီ ဘေမာင္ စိတ္ေရာက္ သြားျပန္သည္။
ေဆး႐ံုတြင္ သြားႏိုင္လာႏိုင္ အေျခ အေနျဖင့္ ႏွစ္ရက္တာမွ်ေသာ ကာလ ေလးတြင္ပင္ စိတ္က်ပ္တည္းစြာ၊ စိတ္မ ရွည္စြာ ေနခဲ့ေသာ ဘေမာင္သည္ မလႈပ္ မရွားႏိုင္ေသာ၊ စိတ္သြားသလိုကိုယ္မပါ ေတာ့ေသာ၊ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ကိုပင္ ႏႈတ္ကေျပာမျပႏိုင္ေတာ့ေသာ အေမ၏ သံုးႏွစ္ေသာ ကာလအတြင္း ခုတင္ေပၚ၊ ၀ွီးခ်ဲေပၚမွာသာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည့္ အေမ့အျဖစ္ကို ေတြးရင္း အေတာ္ပင္ခပ္ နင့္နင့္ခံစားလိုက္ရပါသည္။
ႏွစ္ရက္ဟူေသာ ကာလေက်ာ္လွ်င္ ေဆး႐ံုက ဆင္းရမည္ဆိုသည့္ အနာဂတ္သည္ ဘေမာင္ထံတြင္ရွိေန၏။ အေမ အတြက္မူကား ဘယ္အခ်ိန္ဟူ ေသာအရာရာသည္ အာမခံခ်က္မရွိရွာ။
အေမမည္သို႔ ခံစားမည္နည္း။
အေမမည္သို႔ က်န္ေသာ အခ်ိန္တို႔ ကိုျဖတ္သန္းမည္နည္း။
ေတြးမိတိုင္း ဘေမာင္ ရင္မွာတင္း က်ပ္လာ၏။ မြန္းသိပ္လာ၏။ သက္ ျပင္းတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိပါ၏။
ဒါကိုပင္ဘ၀လို႔ ဆိုၾကသည္ပဲ ေလ...
ေနဇင္လတ္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၂)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment