သစ္ခြပန္းနဲ႕ ဝမ္းစာေရးေျဖရွင္းၾကသူမ်ား

'' သစ္ခြပန္း လွလွေလးေတြ ရွိတယ္ေနာ အေရာင္မ်ိဳးစံုတယ္။ အမ်ိဳးအစားလည္း အစံုရွိတယ္။ တစည္းမွ ၅၀၀ပဲေနာ ̋ ဆိုၿပီး ဒီေမာ့ဆို၊ ၿမိဳ႕မေစ်းအျပင္ဘက္ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ သစ္ခြပန္းပင္ေတြကို ခ်ထားကာ ေစ်းလာသူေတြကို ဆီးႀကိဳေျပာေနတဲ့ အသက္ ၅၀ အရြယ္အေဒၚတေယာက္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။

သူမရဲ႕ေခါင္းမွာ အနီေရာင္ေခါင္းေပါင္း (ေျမနီ၍ အေရာင္ေျပာင္းသြားေသာ ေခါင္းေပါင္း)ကို ေပါင္းထားၿပီး ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္လွ်က္ ပန္းေရာင္း၍ရေသာ ေငြမ်ားကိုထည့္ရန္ အဝါေရာင္္လြယ္အိတ္ငယ္ေလးတလံုးကို လြယ္ထားတဲ့ အေဒၚ ေဒၚထေရးဇာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

 

သစ္ခြပန္းနဲ႕ ဝမ္းစာေရးေျဖရွင္းၾကသူမ်ား (ဓါတ္ပံု-ေကတီ)

သူမရဲ႕ေရွ႕မွာ အဝါေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္၊ အျဖဴေရာင္နဲ႔ ခရမ္းေရာင္ အစရွိတဲ့ သစ္ခြပန္းေတြကို ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ခင္းေရာင္းထားပါတယ္။

သူမတို႔ မိသားစုဟာ ပန္းခူးရင္း၊ ပန္းေရာင္းရင္းနဲ႔ တဖက္တလွမ္း ဝမ္းစာရွာေနၾကတဲ့ သူေတြပါ။

ေဒၚထေရးဇာႏွင့္ ဦးရီးခ်က္(အမည္အရင္းမဟုတ္)တို႔မွာ သားသမီး (၇)ေယာက္ရွိပါတယ္။ ယခုခ်ိန္မွာ အႀကီးဆံုးသားေလးမွာ ၁၇ ႏွစ္နဲ႔ မိသားစုအတြက္ အျပင္ထြက္ကာ အလုပ္ရွာေနရပါၿပီ။

က်န္တဲ့ေမာင္ငယ္ညီမေလးေလးေတြ ေက်ာင္းစရိတ္ကို မိဘႏွင့္အတူ ဝင္ေငြေတြကို ရွာေနရသူပါ။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ မိသားစုေလးက ဒီးေမာ့ဆိုၿမိဳ႕နယ္၊ ယူဆမိုဆိုရြာမွာ တဲအိမ္ကေလးနဲ႔ ေနၾကတဲ့ မိသားစုေလးပါ။

မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ မယားျဖစ္သူက ခင္ပြန္းအတြက္ ထမင္းထုပ္၊ ဟင္းထုပ္၊ ေရဗူးနဲ႔ ဓားနဲ႔ ထည့္စရာအိတ္တို႔ကို ေနာက္လြယ္ထဲထည့္ေပးၿပီး ေတာင္ေပၚသို႔တက္ေစပါတယ္။ ရြာနဲ႔အကြာအေဝး ၂နာရီခြဲခရီး သြားၿပီး ပန္းခူးရပါတယ္။

ဒီပန္းေလးမရွာခင္မွာ ဦးရီးခ်က္တို႔ဟာ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ထင္းရူးဆီေတြကို လိုက္တူးရင္း ၿမိဳ႕တက္ေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ထင္းရူးဆီေတြက လိုက္ရွာတဲ့သူေတြ မ်ားလာတဲ့အတြက္ ရွာတဲ့သူေတြကလည္း အဆီေတြကိုပဲ အကုန္ရွာၾကေတာ့ ထင္းရူးဆီေတြ ရွာရတာ ခက္ခဲလာတယ္။

ထင္းရူးဆီခုတ္ရတာရယ္၊ ထမ္းရတာရယ္ အရမ္းေလးတယ္ ရလာတဲ့ထင္းရူးဆီေတြကို အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚတက္ေရာင္းေတာ့ တအိတ္ကိုမွ ကံေကာင္းရင္ ၃၀၀၀ ေလာက္ပဲရႏိုင္ပါတယ္လို႕ ဦးရီးခ်က္က ေျပာျပပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္း ထင္းရူးဆီခုတ္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့ပဲ တျခားအလုပ္ကို ရွာလုပ္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္ ၾကတာျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

သစ္ခြပန္းနဲ႕ ဝမ္းစာေရးေျဖရွင္းၾကသူမ်ား (ဓါတ္ပံု-ေကတီ)

ဒီလို အလုပ္ေတြ တခုၿပီးတခု ေျပာင္းလုပ္ရတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္ရၿပီး အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပ၊ အလုပ္အကိုင္မရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။

ထင္းရူးဆီခုတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ အဆင္မေျပႏိုင္မွန္းသိတဲ့ ဦးေလးႀကီးက အျခားအလုပ္ေျပာင္းလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ထပ္အလုပ္တခုက ေတာထဲမွာရွိတဲ့ ႀကိမ္ေစ့ေတြကို လိုက္ေကာက္ၿပီး ၿမိဳ႕တက္ေရာင္းရတဲ့အလုပ္ေပါ့။ အဲ့ဒီလို ႀကိမ္ေစ့ေတြကို လိုက္ေကာက္ရင္း အသက္ေမြးၾကရျပန္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ႀကိမ္ေစ့ဆိုတာက သူ႔ရာသီနဲ႔သူ သီးၿပီးေၾကြက်တဲ့အသီးမ်ိဳး။ သူ႔ရာသီကုန္သြားရင္ေတာ့ ေကာက္ေရာင္းစရာမရွိေတာ့တဲ့ အသီးမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ႀကိမ္ေစ့ကို ၁ပံုးေကာက္ရဖို႔ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေပးရပါတယ္။ အေစ့လည္းေသး၊ အေရာင္ကလည္း ေျမႀကီးဝါေရာင္ဆိုေတာ့ ေကာက္ရတာ လက္ဝင္လွပါတယ္။

အဲ့ဒီႀကိမ္ေစ့ကို ၁ပံုးေကာက္ရၿပီးရင္ တေခါက္ျပန္ေလွာ္ရပါတယ္။ ေလွာ္ၿပီးမွ ေစ်းထဲသြားေရာင္းရတာပါ။ ၁ပံုးလံုးေရာင္းကုုန္မွ လက္ထဲမွာေငြေလး (၆၀၀၀)ေရာက္ရွိလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တပတ္မွာမွ ၁ပံုး၊၂ပံုးေလာက္ပဲ ေကာက္ရရင္ မိသားစုဝမ္းေရးအတြက္ ဝမ္းစာေရးမလုံေလာက္ဘူးလို႕ ဦးရီးခ်က္က ေျပာပါတယ္။

“လယ္လုပ္ျပန္ရင္လည္း မိုးကေခါင္၊ ေရကရွားနဲ႔ လယ္ယာလုပ္လို႔ မရႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ သူမ်ားနဲ႔ လိုက္ျပန္ရင္လည္း လုပ္စရာအလုပ္ နည္းနည္းပဲရွိလို႔ မေခၚျပန္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ထင္းရူးဆီလိုက္ရွာလိုက္၊ ႀကိမ္ေစ့ေကာက္လိုက္နဲ႔ပဲ က်င္လည္ခဲ့ရပါတယ္။” ဟု ဦးရီးခ်က္က ေျပာသည္။

အိမ္ထဲမွာ ကေလးငယ္ေတြ ေျပးလိုက္လႊားလိုက္နဲ႔ ရႈပ္ေနတဲ့ၾကား ဦးေလးကအခ်ိန္ေပးၿပီး က်မကိုေျပာျပေနရွာပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း သစ္ခြပန္းေလးေတြ လိုက္ရွာရင္း၊ သစ္ခြပန္းေလးေတြကလည္း ေစ်းေကာင္းရေတာ့ မိသားစုအတြက္ နည္းနည္းေခ်ာင္လည္လာတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။

ေတာ၊ေတာင္ေတြထဲမွာ သစ္ခြပန္းေလးေတြ ရွာရင္းနဲ႔ တခါတေလ ̏ ဝဥ ̋ ေလးေတြ၊ ပင္လယ္ျမနန္း အစရွိတဲ့ ေဆးဖက္ဝင္ရွားပါး ဥေလးေတြ ရလာတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ အိမ္ကလိုအပ္တဲ့ ဆန္ဆီဆားေတြ ျပန္ဝယ္ႏိုင္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ရရွိလာတဲ့ ေဆးဥေလးေတြနဲ႔ သစ္ခြပန္းေလးေတြကို တရုတ္အဝယ္ေတာ္ေတြက အိမ္ထိလာေရာက္ဝယ္ယူၾကပါတယ္။

သစ္ခြပန္းရွာပုံေတာမွာလည္း အသက္အႏၱာရာယ္ၾကားထဲကေန အလုပ္လုပ္ေနရၾကရပါတယ္။ ရြာနဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္ရာခြဲေလာက္သြားၿပီး ေတာထဲေရာက္ရင္ သစ္ပင္ေပၚစ တက္ရပါၿပီး ပန္းခူးတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း သတိ၊ ဝိရိယရွိရပါမယ္။ လွမ္းခူးလို႔ မွီႏိုင္တဲ့အပင္ကို ခူးခဲ့ပါတယ္။ အပင္အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ခူးရပါတယ္။

သစ္ကိုင္းမခိုင္ရင္ေတာ့ ဝါးနဲ႔ ပန္းပင္ကိုလွမ္းထိုးရပါတယ္။ တခါတေလမွာ လွမ္းထိုးရင္း ေခ်ာက္ထဲက်သြားတတ္ပါတယ္။

တခါတေလမွာ သစ္ပင္ကို ဖက္တြယ္ၿပီးတက္ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပိုးေကာင္ယားေတြ၊ ပုရြက္ဆိတ္နီနီေလးေတြ ကိုက္တဲ့ဒါဏ္ကိုလည္း ခံရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ အရမ္းလွေနေပမယ့္ ခူးလို႔မရေတာ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လက္လႊတ္လိုက္ရပါတယ္။

ကံေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ ေန႔လည္နဲ႔တင္ ပန္းလွလွေလးေတြ အမ်ားႀကီးရလာတတ္ၿပီး ေန႔တပိုင္းနဲ႔တင္ အိမ္ျပန္လို႔ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြရွိသလို ရွာမရပဲ ညမိုးခ်ဳပ္၊ တခါတေလ ေတာထဲမွာညအိပ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။ ထိုသို႔ ရွာမရတဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ အိမ္မျပန္ပဲ မိသားစုဝမ္းေရးအတြက္ရေအာင္ရွာၿပီး ေနာက္ေန႔မွအိမ္ျပန္ရတဲ့ ေန႔ေတြ ရွိခဲ့ဖူးေၾကာင္း ပန္းရွာသူ ဦးေလးက ေျပာျပပါတယ္။

မိသားစုအတြက္ စားဝတ္ေနေရး၊ ကေလးအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ အစစ အရာရာအတြက္ သစ္ခြပန္းရွာတာက အေထာက္အကူျဖစ္ေစလို႔ပါ။

ပန္းခူးရင္း အစာေရစာငတ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိိုေတာ့ သြားရတဲ့ေနရာေတြက အရမ္းကိုေဝးေနလို႔ ေနအရမ္းပူေနလို႔ ပါလာတဲ့ေရေတြကုန္သြားၿပီး ဒီအတုိုင္းေရငတ္ေနခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

ပန္းေတြကို ေတာင္ေပၚတက္ခူးလိုက္၊ ေက်ာက္ခဲေပၚတက္ခူးလိုက္ရနဲ႔ အပင္ေပၚတက္လွ်င္လည္း ေအာက္မွာ ေခ်ာက္ေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဂရုစိုက္ရပါတယ္လို႔ ဦးေလးက ပန္းခူးရင္း အႏၱရာယ္ရွိေနပံုကိုလည္း က်မကို ရွင္းျပေပးေနပါတယ္။

ပန္းရွာထြက္တဲ့ဦးေလးက ညအခ်ိန္ ပန္းခူးျပန္လာၿပီး အိမ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးျဖစ္သူမ်ားက ဝါးနွီးေတြကိုယူၿပီး ပန္းပင္မ်ားကို အထံုးလိုက္ စည္းထားလိုက္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာ ေစ်းမွာ အခ်ိန္မွီ သြားေရာင္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ပါ။ ဒီးေမာ့ဆို ၿမိဳ႕မေစ်းကိုေတာ့ ေဒၚထေရးဇာက သြားေရာက္ၿပီးေရာင္းခ်ေနၾကျဖစ္ပါတယ္။

သူမအတြက္ ေနရာနီးေသာ္လည္း ေစ်းေကာင္းမရရွိႏိုင္ပါဘူးလို႔ သူမက က်မကိုေျပာျပေနပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မကိုလည္း သူမရဲ႕ ပန္းပင္ေလးေတြကို ဝယ္ေပးဖို႔အေဒၚက ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ က်မကလည္း အေဒၚဆီက ပန္းပင္ေလးေတြဝယ္ၿပီး အိမ္မွာျပန္စိုက္ထားလိုက္ပါေသးတယ္။

ေစ်းကာင္းမရတာ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူမဟာ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳေလးသာ ေရာင္းေနေပမယ့္ ပံုပန္းသ႑ာန္ကို ၾကည့္ၿပီး ေစ်းဝယ္ေနၾကတဲ့ သူေတြရွိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ လို႔ က်မအေနနဲ႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။

သူမတို႔အေနနဲ႔ ေစ်းေကာင္းရခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လိြဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕တြင္းထိေတာင္ ကားႀကံဳစီးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ လိုက္ေရာင္းေနၾကရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လူေတြနဲ႔ပဲ သယ္ရတာလည္းဆိုရင္ ဆိုင္ကယ္က Without ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ သူမတို႔ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ေလးကို လိုင္စင္ေလးမလုပ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ Without ႏွင့္သာ စီးေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတို႔ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ေလးကို ၿမိဳ႕ထဲေခၚမသြားရဲၾကတာပါ။

ရြာကေန ဒီးေမာ့ဆိုၿမိဳ႕ေပၚထိပဲ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက လိုက္ပို႔ၿပီး လိြဳင္ေကာ္အထိကို ႀကံဳရာကား၊ ဆိုင္ကယ္တို႔ႏွင့္ လိုက္သြားရပါတယ္လို႔ ဦးေလးက သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္ေလးကို က်မကိုေျပာျပေနပါတယ္။

ေဒၚထေရးဇာကေတာ့ လိြဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ထဲမွာရွိတဲ့ ပန္းဝယ္တဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးအိမ္ေတြ၊ သူေဌးအိမ္ေတြမွာ အဓိက လိုက္ေရာင္းပါတယ္။ တရုတ္ေတြကလည္း ပန္းပင္လွလွေလး အဖူးေလးနဲ႔ အပြင့္ေလးနဲ႔ အေရာင္လွလွေလးကိုမွ ေရြးဝယ္ၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ပန္းပင္လွလွေလးေတြ ပန္းဆန္းဆန္းေလးေတြ ေတာထဲက ရလာရင္ တရုတ္ေတြဆီကိုပဲ လာေရာင္းၾကတာမ်ားပါတယ္။

ေရာင္းလို႔မကုန္တဲ့ ပန္းေတြကိုက်ေတာ့ အိမ္မွာပဲျပန္ယူလာၾကပါတယ္ ၿပီးမွ အနီးအနားမွာ ျပန္လိုက္ေရာင္းၾကပါတယ္ လို႔ အေဒၚထေရးဇာက ေျပာျပပါတယ္။

အခ်ိဳ႕ေသာ တရုတ္အဝယ္ေတာ္ေတြက အိမ္အထိလာဝယ္ၾကတဲ့သူေတြ ရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တခါတေလ သူတို႔လာႏုိင္မလားဆိုၿပီး သူတို႔အတြက္ ခ်န္ထားခဲ့ပါတယ္။

အဝယ္ေတာ္ေတြက ပန္းအေရာင္အဆင္း လွတဲ့ဟာ၊ ထူးဆန္းတဲ့ပန္းေတြကိုပဲ အဝယ္မ်ားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ပန္းရွာရတာ တေန႔တျခားေတာနက္ထဲ ေရာက္သြားၾကရပါတယ္။

သူတို႕လိုပဲ ပန္းေတြ ရွာၿပီးတဖက္တလမ္း ဝမ္းစာရွာေနၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိေနတာေၾကာင့္ ပန္းမ်ိဳးစိတ္ေတြလည္း ရွားပါးလာခဲ့ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ဦးရီးခ်က္တို႔မွာ ဝွါရီရြာေဟာင္း၊ လတိန္စတဲ့ အေနာက္ပေဒါင္(ရွမ္းနယ္စပ္)ရြာမွာ ရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚေတြမွာ သြားေရာက္ခူးခဲ့ၾကရပါတယ္။

သူတို႔ေလးေတြလည္း ပန္းပင္ေတြကို ဟိုေတာဝင္ ဒီေတာင္တက္နဲ႔ ေဒသေတြလည္း စံုလာသလို ပန္းပင္ေတြလည္း မရွိသေလာက္ ရွားလာေနပါၿပီ။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေဒသစံုလာၿပီ ပန္းေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး လို႔ ဦးရီးခ်က္က ေျပာျပပါတယ္။

တဖက္မွာလည္း အစိုးရပိုင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒမ်ားသတ္မွတ္ထားတာေတြရွိသလို ၊ ကရင္နီအမ်ိဳးသားတိုးတက္ေရးပါတီဘက္မွာလည္း ေဒသသစ္ေတာထြက္ပစၥည္းေတြ ထိန္းသိမ္းတဲ့ ဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္ထားတာေတြရွိေနပါတယ္။

သူတို႔မိသားစုေလးေတြလည္း အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ပန္းရွာတဲ့အလုပ္က တဖက္တလမ္းကူညီေပး ႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္လို႕ ေရရွည္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ထိ သူတို႕ဒီအလုပ္ လုပ္ႏိုင္မလဲဆိုတာ စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကပါတယ္။

ေက်းလက္ေဒသေတြဘက္မွာ ေနထိုင္တဲ့သူေတြအတြက္ ေရရွည္အလုပ္အကိုင္ရရွိဖို႕နဲ႕ ေဒသထြက္အသီးအႏွံေတြ ေစ်းကြက္မွာ ေနရာရဖို႕က သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရက ကူညီႏိုင္မွသာလွ်င္ ဝမ္းစာေရး ရုန္းကန္ရွာေဖြစားေသာက္ေနတို႕လိုလူေတြအတြက္ အဆင္ေျပေစႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

Written by မူအက္စတာ
 ကႏၱာရဝတီတိုင္း(မ္)
http://www.ktimes.org