အႆုတံ သုဏာတ-မၾကား၊ မနာဖူးေသာ တရားကုိ ၾကားနာရျခင္း။ သုတံ
ပရိေယာ ဒါေပတိ-ၾကားနာဖူးၿပီး တရားအေပၚ သံသယကင္း၊ ပုိမုိရွင္းလင္း ၾကည္လင္ျပတ္သား သြားေစျခင္း။
ကခၤ ံ ဝိတရတ-ယုံမွားေတြး ေတာမႈ သံသယဝိစိကိစၧာကုိ ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ျခင္း။ ဒိဌိ ံ ဥဇုံ
ကေရာတိ-အယူေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္ေစျခင္း။ အႆ စိတၱံ ပသီဒတ-တရားနာသူရဲ့စိတ္ကုိ ၾကည္လင္ေစျခင္း။
(အဂုၤတၱရနိကာယ၊ ဓမၼႆဝနသုတၱ)
တရားနာသူမ်ားမွာ ရရွိႏုိင္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ အဂၤုတၱိဳရ္က်မ္းလာအရ အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပလုိက္ျခင္းပါ။ ဒီငါး မ်ိဳးဆုိလ်င္ကုိပဲ တရားနာလုိ႔ရတဲ့ အက်ိဳးေတြ မ်ားတာကုိ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဒီငါးမ်ိဳးအေျခခံလုိ႔ ထပ္ဆင့္စဥ္းစား ၾကည့္မယ္ဆုိလ်င္ေတာ့ တရားနာတဲ့အတြက္ ရႏုိင္တဲ့အက်ိဳးေတြက မေရတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္သြား တာကုိ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဒီအက်ိဳးတရားေတြက စာလာေပလာစကား၊ တကယ္လည္း ယုတၱိရွိ၊ သဘာဝလည္းက်တဲ့ အက်ိဳးမ်ားပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ နာေလတုိင္း ဒီအက်ိဳးတရားေတြကုိ ရေရာ့လားဆုိရင္ေတာ့လဲ နာသူရဲ့အေျခအေန၊ နာသူရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္စတာေတြနဲ႔လည္း ဆုိင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီေကာင္းက်ိဳးတရားမ်ားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေနတတ္သူေတြနဲ႔လည္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ပုိၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာရလ်င္ တရားနာျခင္းေၾကာင့္ ၾကားဖူးတရား ပုိမုိၾကည္လင္ျပတ္သား နားလည္သြားရ မည့္အစား ပုိမုိရွဳပ္ေထြး၊ ရတက္မေအး ျဖစ္ေနတတ္သူေတြ။ သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ ယုံမွားဒိြဟ သံသယ မုိမ်ားလာ သူေတြ၊ အျမင္အယူ အူတူတူျဖစ္သြားသူေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ မၾကည္လင္ မေအးျမ၊ ပုိၿပီး အတၱမာန္မာန ႀကီး လာတတ္ၾကသူေတြကုိလည္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရျပန္ပါတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္နည္းကမွ အမွန္။ ဘယ္ နည္းကေတာ့ လြဲမွားေနလုိ႔ တရားမရႏုိင္ဘူး။ ဘယ္နည္းက စာနဲ႔ကုိက္တယ္။ ဘယ္ဟာက စာမွာ မရွိ။ စသျဖင့္ လည္း ဆရာ့စကားကုိ ကုိးကားလုိ႔ က်မ္းတတ္ႀကီးမ်ားပမာ ေျပာတတ္တာကုိလည္း ၾကားရဖူးပါတယ္။ သူတုိ႔ ခမ်ာ တရားဆုိလည္း နာလုိက္ရ။ တိတ္ေခြမ်ားက တဆင့္၊ လူကုိယ္တုိင္ကတသြယ္။ အားရ နားရတယ္မရွိ။ က်င့္စဥ္ေတြဆုိတာကလည္း နည္းလမ္း အသြယ္သြယ္။ တစ္နည္းခ်င္းစီကုိသာ အေရာင္ခ်ယ္ရမည္ဆုိလ်င္ျဖင့္ သက္တန္႔ေရာင္စဥ္ ဆယ္စဥ္ မကပင္ ရွိမည္ထင္ရမေလာက္ပါ။
ခုလုိ ကံဆုိးလွစြာ တရားနာျခင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးေတြတုိးလာရမည့္အစား၊ ဆုိက်ိဳးေတြ တုိးတုိးေန တာက ေတာ့ တကယ့္တရားတံခုိး၊ တရားနာက်ိဳးေၾကာင့္ေတာ့ ဟုတ္မယ္လုိ႔ မထင္မိပါဘူး။ တခုခုေတာ့ လြဲမွားခြၽတ္ ေခ်ာ္ေနလုိ႔ျဖစ္မယ္ရယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ကယ္တယ္ရွင္ လုပ္လုိလုိ႔ ဒီစာကုိ ေရးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကယ္တင္ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ ရွိသူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဓမၼကုိ ဓမၼနည္းလမ္းက် က်င့္ သုံးျခင္းကုိ၌ကပင္လ်င္ ကယ္တယ္ရွင္ဝါဒကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းပဲ မဟုတ္လား။
ခုလုိ တရားနာကာမွ နာၾကားတဲ့တရားက ကြယ္ကာထားသလုိျဖစ္လုိ႔ အမွန္တရားကုိ မျမင္ႏုိင္တဲ့သူ အခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ရေတာ့ သဗြတ္အူေပါက္ဆုိတဲ့ စကားက ေခါင္းထဲအလုိလုိ ဝင္ေရာက္လာပါတယ္။ တရား အူေပါက္သူေတြ မ်ား ျဖစ္ေနၾကေလေရာ့သလားလုိ႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။
ငယ္ငယ္က အဖြားနဲ႔အခ်ိန္မ်ားမ်ား ေနခဲ့ရတယ္။ ေႏြအခါ ေတာင္သူလုပ္ငန္းခြင္ နားခ်ိန္မ်ားမွာ အဖြားက ရက္ ကန္းခတ္ပါတယ္။ ခ်ည္ကုိဝယ္ၿပီး ရက္ကန္းခတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဝါအၾကမ္းကုိဝယ္ၿပီး ဝါဖတ္၊ ခ်ည္ငင္တာက စလုိ႔ ကိုယ္တုိင္ျပဳလုပ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဗုိင္းငင္တဲ့အလုပ္ကုိလည္း လုပ္ရပါတယ္။ ဗုိင္းငင္တဲ့အခါမွာ ဝါဂြမ္းကုိ အလိပ္အေတာင့္ေလးေတြလုပ္ထားတဲ့ ဗုိင္းေတာင့္ကုိ ရစ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ဘီးတစ္လုံးတပ္ လက္လွည့္စက္ရဲ့ တစ္ ဖက္စြန္းက သံဝင္ရုိးမွာတပ္ၿပီး ကန္ေတာ့ပုံ၊ ေခါင္းေလာင္းပုံ ခ်ည္လုံးေလးေတြ လုပ္ယူရပါတယ္။ ဒီခ်ည္လုံး ေတြကုိေတာ့ ခ်ည္ဝင္လုိ႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီခ်ည္ဝင္မွာ ဗုိင္းငင္စဥ္က သံဝင္ရုိးစြပ္ထားတဲ့ အူေၾကာင္းသဏၭာန္ အေခါင္းေလးတစ္ခု ထင္က်န္ရစ္ပါတယ္။
ခ်ည္ဝင္ေလးေတြက ခ်ည္ကုိ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ထားတာမုိ႔ ခ်ည္ခင္လုပ္ဖုိ႔ ျပန္လည္ေျဖတဲ့အခါမွာ အျပင္ဖက္ ကေန သူ႔အလႊာအတုိင္း အလုိက္သင့္ျပန္ေျဖရပါတယ္။ ကံဆုိးလ်င္ေတာ့ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ အစဥ္ အတုိင္းေျဖရမည့္အစား အလည္အူေၾကာင္းက ခ်ည္စေတြထြက္လာၿပီဆုိလ်င္ ဘယ္လုိမွ ျပန္လည္ေျဖလုိ႔ မရ ႏုိင္ေအာင္ ခ်ည္ဝင္က ရွဳပ္ေထြးသြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါကုိေတာ့ ခ်ည္ဝင္အူေပါက္တယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အူ ေပါက္တဲ့ခ်ည္ဝင္ကေတာ့ ယကၠန္းလုပ္ငန္းစဥ္မွာ ဘာမွဆက္သုံးလုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ အဖြားရဲ့ ခ်ည္ဝင္ေတြကုိ အမ်ားဆုံးအူေပါက္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္သူက အနီးအနားမွာေနတဲ့ သူ႔ေျမး စာေရးသူပဲဆုိတာကေတာ့ အထူး ေျပာဖုိ႔လုိမယ္ မထင္ပါဘူး။
ခ်ည္ဝင္ေလးေတြက ဆန္ေကာထဲကုိ ေမွာက္ခ်ထားရင္ အခ်ိဳ႔က ကန္ေတာ့ေလး ေမွာက္ထားသလုိ။ အခ်ိဳ႕က ေတာ့ ခေမာက္ေလးေတြ၊ ေခါင္းေလာင္းေလးေတြႏွယ္။ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဘုရားေစတီထိပ္က ထီးေတာ္ေလးေတြ ပုံစံ။ ေအာက္ပုိင္းဝုိင္းဝုိင္းအေပၚမွာ ထိပ္ဖ်ားမွာ ခ်ည္စအခြ်န္ေလးက ေကြးေကြးညြတ္ညြတ္ေလး။ ရြာဦးေက်ာင္း က ဘုရားေစတီႏွစ္ဆူမွာရွိတဲ့ ထီးေတာ္ရဲ့အဖ်ားေတြ ကုိင္းညြတ္ေနတာကုိ ျပန္တည့္ေပးခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ ကုိယ္က ေစတီထီးေတြ ျပန္တည့္မတ္လာေအာင္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ အဖြားရဲ့ ခ်ည္ဝင္ထိပ္ဖ်ားက ခြ်န္ခြ်န္ေကာက္ေကာက္ေလးေတြကုိပဲ ထီးေတာ္အမွတ္နဲ႔ ဆြဲဆြဲဆန္႔ကာ တည့္မတ္တတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်ည္ ဝင္အဖ်ားေလးေတြကုိ တည့္ေအာင္လုိ႔ ဆြဲမတ္ေလ၊ အစေတြက ရွည္ရွည္ထြက္လာၿပီး ပုိပုိကုိင္းညြတ္ေလ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဆုံးမေတာ့ ခ်ည္ဝင္တစ္ခုလုံး ရွင္းမရေအာင္ အူေပါက္ကာ ရွဳပ္ေထြးသြားတတ္ပါတယ္။ အဖြားက သူ႔ခ်ည္ဝင္ေတြကုိ ေဆာ့ရေကာင္းလားဆုိၿပီး ဆူပူကာ အနီးနားက ေယာက္လုံးေတြ၊ လြန္းေတြနဲ႔ ရြယ္ ေလတုိင္း အဖြားကလည္း ေျမးက ဘုရားထီးေလးေတြကုိ မတ္ေပးတာပါ။ ေဆာ့တာမွ မဟုတ္ပဲလုိ႔ ေျပာလုိက္ ရင္ျဖင့္ ကုိယ့္လုိပဲ ရြာဦးေက်ာင္းရွိ ဘုရားေစတီက ယိမ္းညြတ္ေနတဲ့ ထီးေတြကုိ တည့္မတ္ေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးရွိတဲ့ အဖြားက ရြယ္ေနတဲ့ သူ႔လက္ေတြကုိ ရုပ္သိမ္းသြားတတ္စၿမဲပါပဲ။
ဒီခ်ည္အူေပါက္တယ္ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိယူၿပီး ေျဖရွင္းလုိ႔မရႏုိင္ေအာင္ ရွဳပ္ေထြးတဲ့ ျပႆနာတစ္ခုခုကုိလည္း အူေပါက္တယ္လုိ႔ သုံးႏႈန္းၾကတာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ သဘြတ္အူေပါက္၊ ရာဇဝင္အူေပါက္ စသျဖင့္ေပါ့။ အလြန္ရွဳပ္ေထြးတဲ့အေျခအေနကုိ ၾကားရျမင္ရတုိင္း ခ်ည္ဝင္အူေပါက္ကုိ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ မိပါ တယ္။ ခုလည္း ဟုိတရားေတြနာ၊ ဒီတရားေတြနာ၊ အယူဝါဒအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြၾကားမွာ ဘယ္ဟာက အမွန္တရား လဲလုိ႔ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့သူတခ်ိဳ႔ကုိ ေတြ႔ေနရေတာ့ ငယ္ငယ္က ခ်ည္ဝင္အူေပါက္တာကို သြားသတိရမိပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြကုိေတာ့ တရားအူေပါက္ေနၾကသူေတြလုိ႔ ဆုိရမလားပါ။
ကုိယ့္အေတြ႔အႀကဳံအရ မၾကာမၾကာ အေမးခံရတဲ့ျပႆနာမ်ားက က်င့္ပြားေရးအပုိင္းအတြက္ သင္ၾကားခ်က္ မ်ားမွာ ပုိမ်ားပါတယ္။ က်င့္ဖုိ႔နာရာမွာ နာယူတဲ့အဆင့္မွာပင္လ်င္ ရွဳပ္ေထြးေနၾကလ်င္ ဘယ္လုိအက်င့္မွန္ အထိ အေရာက္လွန္းႏုိင္ပါ့မလဲ။ တကယ္ေတာ့ တရားနာရျခင္းရဲ့ အက်ိဴးတရားေတြထဲမွာ ယုံမွားသံသယကုိ ကင္းစင္ေစတယ္လုိ႔ ဆုိထားတာပါ။ ခုေတာ့ တရားနာကာမွ ပုိၿပီးသံသယေတြ မ်ားမ်ားလာ၊ ပြားပြားလာတယ္ ဆုိေတာ့ တစ္ခုခု လြဲေနလုိ႔သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဗုဒၶေရႊလက္ထက္ေတာ္အခါက အယူဝါဒေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ ဘယ္ဟာ အမွန္တရားလဲလုိ႔ မသိႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ ကာလာမရြာသားေတြလုိ ျဖစ္ေနၾကပုံပါပဲ။ ဗုဒၶကေတာ့ ကာလာမေတြရဲ့ အရွဳပ္အေထြး ကုိ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္စြမ္းအားနဲ႔ နည္းေကာင္းေတြေပးကာ ေျဖရွင္းေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဗုဒၶရဲ့ အဲဒီနည္းေကာင္း ေတြက ခုတုိင္ ယုတၱိေဗဒနဲ႔ လက္ေတြ႔က်မႈကုိျမတ္ႏုိးတဲ့ ပညာရွင္ေတြၾကား၊ ဆန္းစစ္မႈနဲ႔ ေလ့လာမႈကုိ ဦးစား ေပးတဲ့ ေဝဖန္သူေတြၾကားမွာ ခုိင္မာတိက်တဲ့ စံနည္းလမ္းေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ဆန္းသစ္ေနဆဲ။ အေလးထားေန ၾကရဆဲပါပဲ။
ဗုဒၶရဲ့ တပည့္ငယ္တဦးမွ်သာျဖစ္တဲ့ စာေရးသူကေတာ့ ဒီလူေတြရဲ့ စရုိက္ကုိလည္း မသိသလုိ သူတုိ႔နဲ႔ ကုိက္မည့္ စကားမ်ိဳးေျပာျပၿပီး ညႊန္ၾကားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အစြမ္းအစလည္း မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး နဂုိက ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ အေပၚမွာ ပုိမုိရွဳပ္ေထြးသြားမွာစုိးလုိ႔ ဝါဒသစ္တစ္ခုကုိလည္း ထည့္မေပးခ်င္ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ အားလုံးနဲ႔ သင့္ တင့္ႏုိင္ေလာက္မယ့္ အႀကံျပဳစကားေလးေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ကုိယ့္အယူအဆကုိ ေျပာျပတာမုိ႔ ဧကန္ဧက အမွန္လုိ႔ေတာ့ မမွတ္ထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ အသုံးဝင္က အသုံးခ် ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။ အသုံးမက်ပါကလည္း ရဲရဲ သာ စြန္႔ပယ္လုိက္ပါ။ ငါ့မိတ္ေဆြ၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္း၊ ငါ့ဘုန္းႀကီး၊ ငါ့ဆရာ စကားဆုိၿပီး အတင္းႀကီး စြဲမထားေစခ်င္ ပါဘူး။ ဒါကလည္း ကာလာမရြာသားေတြကုိ ဗုဒၶညႊန္ၾကားခဲ့တဲ့စကားကုိပဲ တုိက္ရုိက္ယူၿပီး သုံးလုိက္တာပါ။
တရားေဟာေျပာရာမွာ တခ်ိဳ႔က အသိဉာဏ္ေပးပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္လုိက်င့္ရမယ္ဆုိၿပီး က်င့္စဥ္ကုိ တိတိ က်က် မညႊန္ျပပါဘူး။ တခ်ိဳ႔က က်င့္စဥ္ကုိ ေဟာပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ စကားကုိ မ်ားမ်ား စားစား မေျပာပါဘူး။ တခ်ိဳ႔က ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာေနထုိင္ႏုိင္ေရး လမ္းျပပါတယ္၊ တခ်ိဳ႔က ဘဝမွာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေနထုိင္ႏုိင္ေရးကုိ ဦးစားေပးပါတယ္။ သံသရာကထြက္ေျမာက္ေရးကုိ ဦးစားသိပ္မေပးပါဘူး။ အဲ-တခ်ိဳ႔က်ျပန္ေတာ့လည္း ေလာကီလူမႈဘဝ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ႏုိင္ေရးထက္ လာမယ့္သံသရာဘဝ ေကာင္းစားေရးအတြက္၊ သံသရာဘဝ မဆက္ၾကေရးအတြက္ ဦးစားေပးေဟာပါတယ္။ ေလာကတန္ဖုိးကုိ လုံးဝ စြန္႔ပယ္သူအခ်ိဳ႔ရဲ့ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားမွာဆုိလ်င္ လက္ရွိ ရရွိေနတဲ့ ဘဝဆုိတာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိ၊ ဘာတန္ဖုိးမွ မရွိ၊ႏွစ္သက္စြဲလမ္းစရာ မရွိ၊ အရာအားလုံးဟာ ပ်က္သုဥ္းမႈရဲ့ ယာယီခဏ ဟန္ျပအလွ တည္တန္႔မႈလုိ႔လည္း ေဟာပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆရာမ်ားရဲ့ အပ်က္ျမင္တတ္လြန္းျခင္းက အျမင္ပ်က္သည္အထိ အစြန္းေရာက္္ေအာင္ ပုိ႔ ေဆာင္သလုိျဖစ္တာမိ်ဳးကုိပင္ နာၾကားရဘူးပါတယ္။ ဘဝထဲမွာေနၿပီး ဘဝကုိ အပ်က္ျမင္လြန္းလ်င္ျဖင့္ ဘဝဆီ က ဘယ္လုိအလွကုိ ရႏုိင္ပါ့မလဲလုိ႔ သံသယ ျဖစ္မိပါတယ္။ အနည္းဆုံး ဘဝထဲကေန အလွတစ္ခုခုေတာ့ ရေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာေလာက္ေတာ့ အသိေပးသင့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ခုလုိ ကုိယ္သန္ရာသန္ရာကုိ ေဟာေျပာၾကတာ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ နာယူၾကတာလည္း ျပႆနာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ သတၱဝါေတြဆုိတာက အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ။ စရုိက္ကလည္း အေထြေထြ အျပားျပား။ အခ်ိဳ ႀကိဳက္သူက ႀကိဳက္။ အခ်ဥ္စားခ်င္သူက စားခ်င္။ အခါးေလးကုိမွ တမ္းတသူကလည္း တမ္းတမ္းတတ ရွိတတ္မွာပါပဲ။ ဒီအထဲ ဉာဏ္ အဆင့္အတန္းဆုိတာကလည္း မတူျခားနား။ သဒၶါ-ယုံၾကည္မႈ၊ ဝီရိယ-ၾကိဳးစားအားထုတ္လုိမႈစတဲ့ ဣေျႏၵတရား မ်ားရဲ့ အႏုအရင့္၊ အနိမ့္အျမင့္ကလည္း ကြာျခားေသး မဟုတ္လား။
က်င့္စဥ္ပုိင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ျမတ္ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ပင္လ်င္ ပုဂၢိဳလ္အစားစား မတူကြဲျပားတာကုိ ေဟာ ထားတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႔က တရားကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္းပန္္း က်င့္ပါမွ တရားရႏုိင္တဲ့သူ။ တခ်ိဳ႔ၾကေတာ့လည္း ပင္ပင္ပန္္းပန္း က်င့္ေနဖို႔ မလုိပါပဲ အလြယ္တကူနဲ႔ တရားရႏုိင္တဲ့သူ။ တခ်ိဳ႕ၾက ျမန္ျမန္၊ အခ်ိဳ႕က ေႏွးေႏွး။ သူ႔စရုိက္ သူ႔ပါရမီနဲ႔သူ။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ဒီနည္းက ေကာင္းေပမယ့္ အျခားသူအတြက္ အျခားနည္းက ေကာင္းေကာင္း ေကာင္းႏုိင္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ မသင့္ရုံမွ်နဲ႔ ဒီနည္းလမ္းက အမွားရယ္လုိ႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဆုံးျဖတ္သင့္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အမ်ားစုက အက်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ အမ်ားကုိယ္ေတြ႔အရ လက္ခံထားတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုကုိ အခ်ိန္ေပးၿပီး လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ မၾကည့္ပါပဲနဲ႔ အက်ိဳးမရွိဘူးရယ္လုိ႔ အလြယ္တကူ မေျပာ ဆုိသင့္ပါဘူး။ မတူျခားနားသူေတြအတြက္ ဘယ္မွာလာလုိ႔ ပုံေသ တသေဘာတည္းထားလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။
အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သေဘာထားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေဟာၾက နာၾကတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ကုိယ္တုိင္ေလ့လာ က်င့္ႀကံကာ ေဟာေေျပာသူေတြ ရွိသလုိ ေလ့လာက်င့္ႀကံရင္း နာၾကားေနသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဒီအထဲကမွ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ မက်င့္ႀကံဘူးေသာ္ျငား ေလ့လာသင္ၾကားထားမႈကုိ အေျခခံၿပီး ေဟာေျပာေနသူေတြ၊ နာရုံမွ်သာ နာၿပီး လက္ ေတြ႔က်င့္ႀကံမႈ အဆင့္ထိ မေရာက္ေသးသူေတြလည္း ရွိမွာပါပဲ။ ဒီအထဲမွာ ဘုရားထီးေတြ ငုိက္ေနတာကုိ ျပဳျပင္ရန္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္လုိ႔ ခ်ည္ဝင္ထိပ္ဖ်ားကုိ ဘုရားထီး အမွတ္နဲ႔ ဆြဲဆြဲၿပီး တည့္မတ္ေအာင္ ဆန္႔ခဲ့တဲ့ ကုိယ္ငယ္ငယ္ကလုိပဲ တရားေတြ ေစာင္းေနတယ္၊ မွားေနတယ္လုိ႔ ယူဆၿပီး တရားမွန္ျဖစ္လာေအာင္ မတ္ေပး ခ်င္ေနတဲ့ ေဟာသူ နာသူေတြလည္း ရွိမွာပါပဲ။ သေဘာထားက အမ်ိဳးမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ကုိယ္ဆြဲဆန္႔ခဲ့တဲ့ ခ်ည္ ဝင္ေတြ အူေပါက္ကုန္သလုိ တရားက မွားေနတယ္ အထင္နဲ႔ အမွန္တည့္ေစဖုိ႔ ျပင္ေလကာမွ အူေပါက္သြား တာမ်ိဳးလည္း ရွိႏုိင္မွာပဲရယ္လုိ႔ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။
ဘာေတြဘယ္လုိပင္ ကြဲျပားကြဲျပား။ ဘယ္လုိစရုိက္ေတြပဲ မတူမတူ။ တရားနာျခင္းေၾကာင့္ ျငင္းခုံစရာေတြသာ မ်ားလာမယ္။ အတၱကုိ အေျခခံတဲ့ ငါ့တရားမွ အမွန္၊ သူ႔ဟာက အမွား။ ငါ့ဆရာသမားမွ သူေတာ္စဥ္၊ သူ႔ဆရာ ကျဖင့္ မသူေတာ္ႀကီး၊ စသျဖင့္ မာနေတြပြား၊ ေဒါသေတြမ်ားသထက္ မ်ားလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့လဲ ငါစြဲသမား အတြက္ေတာ့ နာလဲ အလကားပဲ-ဆုိိတာကုိေတာ့ျဖင့္ သတိေပးစကား ေျပာျပခ်င္ပါရဲ့။ ျငင္းဖုိ႔ မဟုတ္၊ တုိက္ ခုိက္ဖုိ႔ မဟုတ္၊ ယွဥ္ၿပိဳင္စိန္ေခၚဖုိ႔ မဟုတ္။ ငါသိ ငါတတ္လုပ္ဖုိ႔ မဟုတ္။ ရွင္ေတာ္ဘုရား၊ ေဟာၾကား အမွန္၊ တရားမွန္၊ က်င့္ရန္ နာပါသည္ဆုိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ အေျခခံေလး ေမြးျမဴကာ တရားနာတတ္ၾကပါ ေစရယ္လုိ႔ အမွတ္တရ အသိေပးစကားေလးလည္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ။
အရွင္ဉာဏိက
တရားနာသူမ်ားမွာ ရရွိႏုိင္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ အဂၤုတၱိဳရ္က်မ္းလာအရ အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပလုိက္ျခင္းပါ။ ဒီငါး မ်ိဳးဆုိလ်င္ကုိပဲ တရားနာလုိ႔ရတဲ့ အက်ိဳးေတြ မ်ားတာကုိ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဒီငါးမ်ိဳးအေျခခံလုိ႔ ထပ္ဆင့္စဥ္းစား ၾကည့္မယ္ဆုိလ်င္ေတာ့ တရားနာတဲ့အတြက္ ရႏုိင္တဲ့အက်ိဳးေတြက မေရတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္သြား တာကုိ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဒီအက်ိဳးတရားေတြက စာလာေပလာစကား၊ တကယ္လည္း ယုတၱိရွိ၊ သဘာဝလည္းက်တဲ့ အက်ိဳးမ်ားပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ နာေလတုိင္း ဒီအက်ိဳးတရားေတြကုိ ရေရာ့လားဆုိရင္ေတာ့လဲ နာသူရဲ့အေျခအေန၊ နာသူရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္စတာေတြနဲ႔လည္း ဆုိင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီေကာင္းက်ိဳးတရားမ်ားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေနတတ္သူေတြနဲ႔လည္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ပုိၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာရလ်င္ တရားနာျခင္းေၾကာင့္ ၾကားဖူးတရား ပုိမုိၾကည္လင္ျပတ္သား နားလည္သြားရ မည့္အစား ပုိမုိရွဳပ္ေထြး၊ ရတက္မေအး ျဖစ္ေနတတ္သူေတြ။ သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ ယုံမွားဒိြဟ သံသယ မုိမ်ားလာ သူေတြ၊ အျမင္အယူ အူတူတူျဖစ္သြားသူေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ မၾကည္လင္ မေအးျမ၊ ပုိၿပီး အတၱမာန္မာန ႀကီး လာတတ္ၾကသူေတြကုိလည္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရျပန္ပါတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္နည္းကမွ အမွန္။ ဘယ္ နည္းကေတာ့ လြဲမွားေနလုိ႔ တရားမရႏုိင္ဘူး။ ဘယ္နည္းက စာနဲ႔ကုိက္တယ္။ ဘယ္ဟာက စာမွာ မရွိ။ စသျဖင့္ လည္း ဆရာ့စကားကုိ ကုိးကားလုိ႔ က်မ္းတတ္ႀကီးမ်ားပမာ ေျပာတတ္တာကုိလည္း ၾကားရဖူးပါတယ္။ သူတုိ႔ ခမ်ာ တရားဆုိလည္း နာလုိက္ရ။ တိတ္ေခြမ်ားက တဆင့္၊ လူကုိယ္တုိင္ကတသြယ္။ အားရ နားရတယ္မရွိ။ က်င့္စဥ္ေတြဆုိတာကလည္း နည္းလမ္း အသြယ္သြယ္။ တစ္နည္းခ်င္းစီကုိသာ အေရာင္ခ်ယ္ရမည္ဆုိလ်င္ျဖင့္ သက္တန္႔ေရာင္စဥ္ ဆယ္စဥ္ မကပင္ ရွိမည္ထင္ရမေလာက္ပါ။
ခုလုိ ကံဆုိးလွစြာ တရားနာျခင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးေတြတုိးလာရမည့္အစား၊ ဆုိက်ိဳးေတြ တုိးတုိးေန တာက ေတာ့ တကယ့္တရားတံခုိး၊ တရားနာက်ိဳးေၾကာင့္ေတာ့ ဟုတ္မယ္လုိ႔ မထင္မိပါဘူး။ တခုခုေတာ့ လြဲမွားခြၽတ္ ေခ်ာ္ေနလုိ႔ျဖစ္မယ္ရယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ကယ္တယ္ရွင္ လုပ္လုိလုိ႔ ဒီစာကုိ ေရးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကယ္တင္ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ ရွိသူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဓမၼကုိ ဓမၼနည္းလမ္းက် က်င့္ သုံးျခင္းကုိ၌ကပင္လ်င္ ကယ္တယ္ရွင္ဝါဒကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းပဲ မဟုတ္လား။
ခုလုိ တရားနာကာမွ နာၾကားတဲ့တရားက ကြယ္ကာထားသလုိျဖစ္လုိ႔ အမွန္တရားကုိ မျမင္ႏုိင္တဲ့သူ အခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ရေတာ့ သဗြတ္အူေပါက္ဆုိတဲ့ စကားက ေခါင္းထဲအလုိလုိ ဝင္ေရာက္လာပါတယ္။ တရား အူေပါက္သူေတြ မ်ား ျဖစ္ေနၾကေလေရာ့သလားလုိ႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။
ငယ္ငယ္က အဖြားနဲ႔အခ်ိန္မ်ားမ်ား ေနခဲ့ရတယ္။ ေႏြအခါ ေတာင္သူလုပ္ငန္းခြင္ နားခ်ိန္မ်ားမွာ အဖြားက ရက္ ကန္းခတ္ပါတယ္။ ခ်ည္ကုိဝယ္ၿပီး ရက္ကန္းခတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဝါအၾကမ္းကုိဝယ္ၿပီး ဝါဖတ္၊ ခ်ည္ငင္တာက စလုိ႔ ကိုယ္တုိင္ျပဳလုပ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဗုိင္းငင္တဲ့အလုပ္ကုိလည္း လုပ္ရပါတယ္။ ဗုိင္းငင္တဲ့အခါမွာ ဝါဂြမ္းကုိ အလိပ္အေတာင့္ေလးေတြလုပ္ထားတဲ့ ဗုိင္းေတာင့္ကုိ ရစ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ဘီးတစ္လုံးတပ္ လက္လွည့္စက္ရဲ့ တစ္ ဖက္စြန္းက သံဝင္ရုိးမွာတပ္ၿပီး ကန္ေတာ့ပုံ၊ ေခါင္းေလာင္းပုံ ခ်ည္လုံးေလးေတြ လုပ္ယူရပါတယ္။ ဒီခ်ည္လုံး ေတြကုိေတာ့ ခ်ည္ဝင္လုိ႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီခ်ည္ဝင္မွာ ဗုိင္းငင္စဥ္က သံဝင္ရုိးစြပ္ထားတဲ့ အူေၾကာင္းသဏၭာန္ အေခါင္းေလးတစ္ခု ထင္က်န္ရစ္ပါတယ္။
ခ်ည္ဝင္ေလးေတြက ခ်ည္ကုိ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ထားတာမုိ႔ ခ်ည္ခင္လုပ္ဖုိ႔ ျပန္လည္ေျဖတဲ့အခါမွာ အျပင္ဖက္ ကေန သူ႔အလႊာအတုိင္း အလုိက္သင့္ျပန္ေျဖရပါတယ္။ ကံဆုိးလ်င္ေတာ့ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ အစဥ္ အတုိင္းေျဖရမည့္အစား အလည္အူေၾကာင္းက ခ်ည္စေတြထြက္လာၿပီဆုိလ်င္ ဘယ္လုိမွ ျပန္လည္ေျဖလုိ႔ မရ ႏုိင္ေအာင္ ခ်ည္ဝင္က ရွဳပ္ေထြးသြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါကုိေတာ့ ခ်ည္ဝင္အူေပါက္တယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အူ ေပါက္တဲ့ခ်ည္ဝင္ကေတာ့ ယကၠန္းလုပ္ငန္းစဥ္မွာ ဘာမွဆက္သုံးလုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ အဖြားရဲ့ ခ်ည္ဝင္ေတြကုိ အမ်ားဆုံးအူေပါက္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္သူက အနီးအနားမွာေနတဲ့ သူ႔ေျမး စာေရးသူပဲဆုိတာကေတာ့ အထူး ေျပာဖုိ႔လုိမယ္ မထင္ပါဘူး။
ခ်ည္ဝင္ေလးေတြက ဆန္ေကာထဲကုိ ေမွာက္ခ်ထားရင္ အခ်ိဳ႔က ကန္ေတာ့ေလး ေမွာက္ထားသလုိ။ အခ်ိဳ႕က ေတာ့ ခေမာက္ေလးေတြ၊ ေခါင္းေလာင္းေလးေတြႏွယ္။ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဘုရားေစတီထိပ္က ထီးေတာ္ေလးေတြ ပုံစံ။ ေအာက္ပုိင္းဝုိင္းဝုိင္းအေပၚမွာ ထိပ္ဖ်ားမွာ ခ်ည္စအခြ်န္ေလးက ေကြးေကြးညြတ္ညြတ္ေလး။ ရြာဦးေက်ာင္း က ဘုရားေစတီႏွစ္ဆူမွာရွိတဲ့ ထီးေတာ္ရဲ့အဖ်ားေတြ ကုိင္းညြတ္ေနတာကုိ ျပန္တည့္ေပးခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ ကုိယ္က ေစတီထီးေတြ ျပန္တည့္မတ္လာေအာင္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ အဖြားရဲ့ ခ်ည္ဝင္ထိပ္ဖ်ားက ခြ်န္ခြ်န္ေကာက္ေကာက္ေလးေတြကုိပဲ ထီးေတာ္အမွတ္နဲ႔ ဆြဲဆြဲဆန္႔ကာ တည့္မတ္တတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်ည္ ဝင္အဖ်ားေလးေတြကုိ တည့္ေအာင္လုိ႔ ဆြဲမတ္ေလ၊ အစေတြက ရွည္ရွည္ထြက္လာၿပီး ပုိပုိကုိင္းညြတ္ေလ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဆုံးမေတာ့ ခ်ည္ဝင္တစ္ခုလုံး ရွင္းမရေအာင္ အူေပါက္ကာ ရွဳပ္ေထြးသြားတတ္ပါတယ္။ အဖြားက သူ႔ခ်ည္ဝင္ေတြကုိ ေဆာ့ရေကာင္းလားဆုိၿပီး ဆူပူကာ အနီးနားက ေယာက္လုံးေတြ၊ လြန္းေတြနဲ႔ ရြယ္ ေလတုိင္း အဖြားကလည္း ေျမးက ဘုရားထီးေလးေတြကုိ မတ္ေပးတာပါ။ ေဆာ့တာမွ မဟုတ္ပဲလုိ႔ ေျပာလုိက္ ရင္ျဖင့္ ကုိယ့္လုိပဲ ရြာဦးေက်ာင္းရွိ ဘုရားေစတီက ယိမ္းညြတ္ေနတဲ့ ထီးေတြကုိ တည့္မတ္ေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးရွိတဲ့ အဖြားက ရြယ္ေနတဲ့ သူ႔လက္ေတြကုိ ရုပ္သိမ္းသြားတတ္စၿမဲပါပဲ။
ဒီခ်ည္အူေပါက္တယ္ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိယူၿပီး ေျဖရွင္းလုိ႔မရႏုိင္ေအာင္ ရွဳပ္ေထြးတဲ့ ျပႆနာတစ္ခုခုကုိလည္း အူေပါက္တယ္လုိ႔ သုံးႏႈန္းၾကတာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ သဘြတ္အူေပါက္၊ ရာဇဝင္အူေပါက္ စသျဖင့္ေပါ့။ အလြန္ရွဳပ္ေထြးတဲ့အေျခအေနကုိ ၾကားရျမင္ရတုိင္း ခ်ည္ဝင္အူေပါက္ကုိ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ မိပါ တယ္။ ခုလည္း ဟုိတရားေတြနာ၊ ဒီတရားေတြနာ၊ အယူဝါဒအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြၾကားမွာ ဘယ္ဟာက အမွန္တရား လဲလုိ႔ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့သူတခ်ိဳ႔ကုိ ေတြ႔ေနရေတာ့ ငယ္ငယ္က ခ်ည္ဝင္အူေပါက္တာကို သြားသတိရမိပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြကုိေတာ့ တရားအူေပါက္ေနၾကသူေတြလုိ႔ ဆုိရမလားပါ။
ကုိယ့္အေတြ႔အႀကဳံအရ မၾကာမၾကာ အေမးခံရတဲ့ျပႆနာမ်ားက က်င့္ပြားေရးအပုိင္းအတြက္ သင္ၾကားခ်က္ မ်ားမွာ ပုိမ်ားပါတယ္။ က်င့္ဖုိ႔နာရာမွာ နာယူတဲ့အဆင့္မွာပင္လ်င္ ရွဳပ္ေထြးေနၾကလ်င္ ဘယ္လုိအက်င့္မွန္ အထိ အေရာက္လွန္းႏုိင္ပါ့မလဲ။ တကယ္ေတာ့ တရားနာရျခင္းရဲ့ အက်ိဴးတရားေတြထဲမွာ ယုံမွားသံသယကုိ ကင္းစင္ေစတယ္လုိ႔ ဆုိထားတာပါ။ ခုေတာ့ တရားနာကာမွ ပုိၿပီးသံသယေတြ မ်ားမ်ားလာ၊ ပြားပြားလာတယ္ ဆုိေတာ့ တစ္ခုခု လြဲေနလုိ႔သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဗုဒၶေရႊလက္ထက္ေတာ္အခါက အယူဝါဒေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ ဘယ္ဟာ အမွန္တရားလဲလုိ႔ မသိႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ ကာလာမရြာသားေတြလုိ ျဖစ္ေနၾကပုံပါပဲ။ ဗုဒၶကေတာ့ ကာလာမေတြရဲ့ အရွဳပ္အေထြး ကုိ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္စြမ္းအားနဲ႔ နည္းေကာင္းေတြေပးကာ ေျဖရွင္းေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဗုဒၶရဲ့ အဲဒီနည္းေကာင္း ေတြက ခုတုိင္ ယုတၱိေဗဒနဲ႔ လက္ေတြ႔က်မႈကုိျမတ္ႏုိးတဲ့ ပညာရွင္ေတြၾကား၊ ဆန္းစစ္မႈနဲ႔ ေလ့လာမႈကုိ ဦးစား ေပးတဲ့ ေဝဖန္သူေတြၾကားမွာ ခုိင္မာတိက်တဲ့ စံနည္းလမ္းေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ဆန္းသစ္ေနဆဲ။ အေလးထားေန ၾကရဆဲပါပဲ။
ဗုဒၶရဲ့ တပည့္ငယ္တဦးမွ်သာျဖစ္တဲ့ စာေရးသူကေတာ့ ဒီလူေတြရဲ့ စရုိက္ကုိလည္း မသိသလုိ သူတုိ႔နဲ႔ ကုိက္မည့္ စကားမ်ိဳးေျပာျပၿပီး ညႊန္ၾကားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အစြမ္းအစလည္း မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး နဂုိက ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ အေပၚမွာ ပုိမုိရွဳပ္ေထြးသြားမွာစုိးလုိ႔ ဝါဒသစ္တစ္ခုကုိလည္း ထည့္မေပးခ်င္ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ အားလုံးနဲ႔ သင့္ တင့္ႏုိင္ေလာက္မယ့္ အႀကံျပဳစကားေလးေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ကုိယ့္အယူအဆကုိ ေျပာျပတာမုိ႔ ဧကန္ဧက အမွန္လုိ႔ေတာ့ မမွတ္ထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ အသုံးဝင္က အသုံးခ် ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။ အသုံးမက်ပါကလည္း ရဲရဲ သာ စြန္႔ပယ္လုိက္ပါ။ ငါ့မိတ္ေဆြ၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္း၊ ငါ့ဘုန္းႀကီး၊ ငါ့ဆရာ စကားဆုိၿပီး အတင္းႀကီး စြဲမထားေစခ်င္ ပါဘူး။ ဒါကလည္း ကာလာမရြာသားေတြကုိ ဗုဒၶညႊန္ၾကားခဲ့တဲ့စကားကုိပဲ တုိက္ရုိက္ယူၿပီး သုံးလုိက္တာပါ။
တရားေဟာေျပာရာမွာ တခ်ိဳ႔က အသိဉာဏ္ေပးပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္လုိက်င့္ရမယ္ဆုိၿပီး က်င့္စဥ္ကုိ တိတိ က်က် မညႊန္ျပပါဘူး။ တခ်ိဳ႔က က်င့္စဥ္ကုိ ေဟာပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ စကားကုိ မ်ားမ်ား စားစား မေျပာပါဘူး။ တခ်ိဳ႔က ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာေနထုိင္ႏုိင္ေရး လမ္းျပပါတယ္၊ တခ်ိဳ႔က ဘဝမွာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေနထုိင္ႏုိင္ေရးကုိ ဦးစားေပးပါတယ္။ သံသရာကထြက္ေျမာက္ေရးကုိ ဦးစားသိပ္မေပးပါဘူး။ အဲ-တခ်ိဳ႔က်ျပန္ေတာ့လည္း ေလာကီလူမႈဘဝ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ႏုိင္ေရးထက္ လာမယ့္သံသရာဘဝ ေကာင္းစားေရးအတြက္၊ သံသရာဘဝ မဆက္ၾကေရးအတြက္ ဦးစားေပးေဟာပါတယ္။ ေလာကတန္ဖုိးကုိ လုံးဝ စြန္႔ပယ္သူအခ်ိဳ႔ရဲ့ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားမွာဆုိလ်င္ လက္ရွိ ရရွိေနတဲ့ ဘဝဆုိတာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိ၊ ဘာတန္ဖုိးမွ မရွိ၊ႏွစ္သက္စြဲလမ္းစရာ မရွိ၊ အရာအားလုံးဟာ ပ်က္သုဥ္းမႈရဲ့ ယာယီခဏ ဟန္ျပအလွ တည္တန္႔မႈလုိ႔လည္း ေဟာပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆရာမ်ားရဲ့ အပ်က္ျမင္တတ္လြန္းျခင္းက အျမင္ပ်က္သည္အထိ အစြန္းေရာက္္ေအာင္ ပုိ႔ ေဆာင္သလုိျဖစ္တာမိ်ဳးကုိပင္ နာၾကားရဘူးပါတယ္။ ဘဝထဲမွာေနၿပီး ဘဝကုိ အပ်က္ျမင္လြန္းလ်င္ျဖင့္ ဘဝဆီ က ဘယ္လုိအလွကုိ ရႏုိင္ပါ့မလဲလုိ႔ သံသယ ျဖစ္မိပါတယ္။ အနည္းဆုံး ဘဝထဲကေန အလွတစ္ခုခုေတာ့ ရေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာေလာက္ေတာ့ အသိေပးသင့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ခုလုိ ကုိယ္သန္ရာသန္ရာကုိ ေဟာေျပာၾကတာ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ နာယူၾကတာလည္း ျပႆနာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ သတၱဝါေတြဆုိတာက အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ။ စရုိက္ကလည္း အေထြေထြ အျပားျပား။ အခ်ိဳ ႀကိဳက္သူက ႀကိဳက္။ အခ်ဥ္စားခ်င္သူက စားခ်င္။ အခါးေလးကုိမွ တမ္းတသူကလည္း တမ္းတမ္းတတ ရွိတတ္မွာပါပဲ။ ဒီအထဲ ဉာဏ္ အဆင့္အတန္းဆုိတာကလည္း မတူျခားနား။ သဒၶါ-ယုံၾကည္မႈ၊ ဝီရိယ-ၾကိဳးစားအားထုတ္လုိမႈစတဲ့ ဣေျႏၵတရား မ်ားရဲ့ အႏုအရင့္၊ အနိမ့္အျမင့္ကလည္း ကြာျခားေသး မဟုတ္လား။
က်င့္စဥ္ပုိင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ျမတ္ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ပင္လ်င္ ပုဂၢိဳလ္အစားစား မတူကြဲျပားတာကုိ ေဟာ ထားတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႔က တရားကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္းပန္္း က်င့္ပါမွ တရားရႏုိင္တဲ့သူ။ တခ်ိဳ႔ၾကေတာ့လည္း ပင္ပင္ပန္္းပန္း က်င့္ေနဖို႔ မလုိပါပဲ အလြယ္တကူနဲ႔ တရားရႏုိင္တဲ့သူ။ တခ်ိဳ႕ၾက ျမန္ျမန္၊ အခ်ိဳ႕က ေႏွးေႏွး။ သူ႔စရုိက္ သူ႔ပါရမီနဲ႔သူ။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ဒီနည္းက ေကာင္းေပမယ့္ အျခားသူအတြက္ အျခားနည္းက ေကာင္းေကာင္း ေကာင္းႏုိင္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ မသင့္ရုံမွ်နဲ႔ ဒီနည္းလမ္းက အမွားရယ္လုိ႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဆုံးျဖတ္သင့္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အမ်ားစုက အက်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ အမ်ားကုိယ္ေတြ႔အရ လက္ခံထားတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုကုိ အခ်ိန္ေပးၿပီး လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ မၾကည့္ပါပဲနဲ႔ အက်ိဳးမရွိဘူးရယ္လုိ႔ အလြယ္တကူ မေျပာ ဆုိသင့္ပါဘူး။ မတူျခားနားသူေတြအတြက္ ဘယ္မွာလာလုိ႔ ပုံေသ တသေဘာတည္းထားလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။
အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သေဘာထားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေဟာၾက နာၾကတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ကုိယ္တုိင္ေလ့လာ က်င့္ႀကံကာ ေဟာေေျပာသူေတြ ရွိသလုိ ေလ့လာက်င့္ႀကံရင္း နာၾကားေနသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဒီအထဲကမွ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ မက်င့္ႀကံဘူးေသာ္ျငား ေလ့လာသင္ၾကားထားမႈကုိ အေျခခံၿပီး ေဟာေျပာေနသူေတြ၊ နာရုံမွ်သာ နာၿပီး လက္ ေတြ႔က်င့္ႀကံမႈ အဆင့္ထိ မေရာက္ေသးသူေတြလည္း ရွိမွာပါပဲ။ ဒီအထဲမွာ ဘုရားထီးေတြ ငုိက္ေနတာကုိ ျပဳျပင္ရန္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္လုိ႔ ခ်ည္ဝင္ထိပ္ဖ်ားကုိ ဘုရားထီး အမွတ္နဲ႔ ဆြဲဆြဲၿပီး တည့္မတ္ေအာင္ ဆန္႔ခဲ့တဲ့ ကုိယ္ငယ္ငယ္ကလုိပဲ တရားေတြ ေစာင္းေနတယ္၊ မွားေနတယ္လုိ႔ ယူဆၿပီး တရားမွန္ျဖစ္လာေအာင္ မတ္ေပး ခ်င္ေနတဲ့ ေဟာသူ နာသူေတြလည္း ရွိမွာပါပဲ။ သေဘာထားက အမ်ိဳးမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ကုိယ္ဆြဲဆန္႔ခဲ့တဲ့ ခ်ည္ ဝင္ေတြ အူေပါက္ကုန္သလုိ တရားက မွားေနတယ္ အထင္နဲ႔ အမွန္တည့္ေစဖုိ႔ ျပင္ေလကာမွ အူေပါက္သြား တာမ်ိဳးလည္း ရွိႏုိင္မွာပဲရယ္လုိ႔ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။
ဘာေတြဘယ္လုိပင္ ကြဲျပားကြဲျပား။ ဘယ္လုိစရုိက္ေတြပဲ မတူမတူ။ တရားနာျခင္းေၾကာင့္ ျငင္းခုံစရာေတြသာ မ်ားလာမယ္။ အတၱကုိ အေျခခံတဲ့ ငါ့တရားမွ အမွန္၊ သူ႔ဟာက အမွား။ ငါ့ဆရာသမားမွ သူေတာ္စဥ္၊ သူ႔ဆရာ ကျဖင့္ မသူေတာ္ႀကီး၊ စသျဖင့္ မာနေတြပြား၊ ေဒါသေတြမ်ားသထက္ မ်ားလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့လဲ ငါစြဲသမား အတြက္ေတာ့ နာလဲ အလကားပဲ-ဆုိိတာကုိေတာ့ျဖင့္ သတိေပးစကား ေျပာျပခ်င္ပါရဲ့။ ျငင္းဖုိ႔ မဟုတ္၊ တုိက္ ခုိက္ဖုိ႔ မဟုတ္၊ ယွဥ္ၿပိဳင္စိန္ေခၚဖုိ႔ မဟုတ္။ ငါသိ ငါတတ္လုပ္ဖုိ႔ မဟုတ္။ ရွင္ေတာ္ဘုရား၊ ေဟာၾကား အမွန္၊ တရားမွန္၊ က်င့္ရန္ နာပါသည္ဆုိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ အေျခခံေလး ေမြးျမဴကာ တရားနာတတ္ၾကပါ ေစရယ္လုိ႔ အမွတ္တရ အသိေပးစကားေလးလည္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ။
အရွင္ဉာဏိက
Credit: ဓမၼနဒီ
No comments:
Post a Comment