ခုခံအားက်ေရာဂါ ကိစၥရပ္မ်ား ေဆြးေႏြးရန္တိုက္တြန္း

ခုခံအားက်ဆင္းမႈ ကူးစက္ေရာဂါ (အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ- ေအ႔ဒ္စ္)ဆိုင္ရာ အဆိုျပဳခ်က္ႏွင့္ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားကုိ လႊတ္ေတာ္တြင္းအထိ ေရာက္ရွိၿပီး အေရးယူေဆာင္ ရြက္ေပးႏိုင္ေရးအတြက္ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ကာကြယ္ တားဆီးေရးဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ အဖြဲ႕မ်ားက လုိလားလ်က္႐ွိသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္း အလဲေပၚထြန္းၿပီးေနာက္ လႊတ္ေတာ္ အတြင္း၌ ႏိုင္ငံ့အေရး ကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆြးေႏြးေနၾကေသာ္လည္း အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ၊ ေအ့ဒ္စ္ ကာကြယ္ကုသေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အဆိုျပဳ ခ်က္၊ ေမးျမန္းခ်က္မ်ားကို မျမင္ေတြ႕ရသည့္အတြက္ ႏိုင္ငံ ေရးပါတီအသီးသီးႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္ စားလွယ္မ်ားကို တိုက္တြန္း လိုေၾကာင္း အဆိုပါအဖြဲ႕မ်ားမွ တာ၀န္ ရွိသူမ်ားက ေျပာသည္။

“အခုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးက ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့ ကိစၥေတြမွာ ႏိုင္ငံေရး ပါတီအသီးသီးက လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ေတြက လႊတ္ေတာ္တြင္းမွာ တင္ျပေနၾကတာေတြကို အားရစရာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ အိပ္ခ်္ အိုင္ဗီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ႔ ျပႆနာေတြကို ၀ိုင္း၀န္း ပူးေပါင္းၿပီး ေျဖရွင္းေပးေစလိုပါတယ္”ဟု Phoenix Association ၏ ဥကၠ႒ ကိုသီဟႀကိဳင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ Central Hotel တြင္ က်င္းပေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ ရပ္ရြာ အေျချပဳကြန္ရက္မ်ားႏွင့္ မူ၀ါဒဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားေတြ႕ဆံုပြဲတြင္ ေျပာသည္။

“အိပ္ခ်္အိုင္ဗီေပ်ာက္ေဆး မေပၚမခ်င္း ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ဘယ္လိုေျဖ ရွင္းၾကမလဲ။ ေျပာင္းလဲလာ တဲ့ေခတ္စနစ္နဲ႔ အညီ ဘာေတြမ်ား ဆက္လက္ေဆာင္ ရြက္ႏိုင္မလဲဆိုတာ ေဆြးေႏြး ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္”ဟု ၎ကေျပာသည္။
ပ်ဳိးပင္အဖြဲ႕မွ တာ၀န္ရွိသူတစ္ဦးျဖစ္ သူ ေဒါက္တာမ်ဳိးလြင္က “ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေနနဲ႔ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ကိစၥေတြကို ေဆာင္ ရြက္တဲ႔ ေနရာမွာ မူ၀ါဒပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ေျပာပိုင္ခြင့္သိပ္မရွိဘူး။ အဓိက ေျပာႏိုင္ ဆိုႏိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ သူေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုအပ္ေနတယ္။ လက္ရွိအေျခအေနကို ရွင္းျပၿပီး အားလံုးပူးေပါင္းၿပီးေတာ့ လုပ္ရ မယ္”ဟု ေျပာသည္။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ခန္႔မွန္းခ်က္မ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေအအာရ္တီေဆး လက္ရွိလိုအပ္ေနသူ ၁၂၀,၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရွိေနေသာ္လည္း လူနာ ၄၀,၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ကို သာ ေဆးေပးႏိုင္ၿပီး လူနာ ၈၀,၀၀၀ ခန္႔ မွာ ေဆး၀ါးမ်ားလိုအပ္လ်က္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူနာမ်ားအတြက္ ေဆး၀ါးမ်ား ပိုမိုေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ေရး ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ အဆိုပါအဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ရွိ သည္ဟုဆိုသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီကူးစက္ ျပန္႔ပြားႏႈန္းမ်ားမွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ား ႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ က်ဆင္းလာေသာ္လည္း ေရာဂါ ကုသရန္ ရန္ပံုေငြမ်ားႏွင္႔ ေအအာရ္တီေဆး၀ါးမ်ားရရွိရန္ လိုအပ္လ်က္ရွိေသးေၾကာင္း က်န္းမာေရး ၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု ၀န္ႀကီး ေဒါက္ တာေဖသက္ခင္က ေနျပည္ေတာ္ တြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ခုခံအားက်ဆင္းမႈ ကူးစက္ေရာဂါတိုက္ဖ်က္ေရးေန႔ အခမ္း အနားတြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ထို႔အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တခ်ဳိ႕ေသာ ဥပေဒမ်ားသည္ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ-ေအ့ဒ္စ္ ကာကြယ္ တားဆီးေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ အဟန္႔ အတားမ်ား ျဖစ္ ေစသည့္ အတြက္ ျပင္ဆင္ရန္လိုအပ္သည္ဟု အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ေျပာသည္။

“လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဥပေဒေတြ မွာ ေခတ္မမီေတာ့တဲ့ ဥပေဒေတြရွိေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ဥပေဒေတြက အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ကာကြယ္ တုိက္ဖ်က္ေရး လုပ္ငန္းေတြကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ႔ဥပေဒေတြ ရွိေနတယ္” ဟု ေပါင္းကူး အဖြဲ႕၏ ဒါ႐ိုက္တာ ေဒါက္တာေက်ာ္သူက ေျပာသည္။ ေဒါက္တာ မ်ဳိးလြင္ ကလည္း ျမန္မာ ႏုိင္ငံရွိ တခ်ဳိ႕ဥပေဒမ်ားေၾကာင္႔ ကာကြယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ေဆာင္ရန္ခက္ခဲ သည့္အတြက္ ေရာဂါ ကူးစက္မႈ ပိုမို မ်ားလာႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
“ဥပမာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မူးယစ္ေဆး သံုးစြဲသူေတြၾကားမွာ ေဆးထိုးအပ္ေတြ၊ ေဆးထိုးႁပြန္ေတြ ေ၀ငွတဲ႔ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဥပေဒက ခြင္႔မျပဳဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြလက္ထဲမွာပဲ ေဆးထိုး အပ္ဆိုတာရွိရမယ္။ က်န္တဲ့လူလက္ထဲ မွာ မရွိရဘူးဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္” ဟု ၎ကေျပာသည္။ “ေဆးထိုးအပ္ ေပးတယ္ဆိုတာ မူးယစ္ေဆးသံုးစြဲမႈကို အားေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ၾကားမွာ ေရာဂါ ကူးစက္မႈေတြေလ်ာ႔ နည္းေအာင္ ေဆး ထိုးအပ္အသစ္ေတြေ၀ေပးရတာ ျဖစ္ပါ တယ္”ဟု ၎က ေျပာသည္။

ျပည္ေထာင္စုၾကံ့ခိုင္ေရးႏွင္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ပါတီ၏ ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ဦးတင္ေမာင္ဦးက အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ကိစၥရပ္မ်ားကိုလႊတ္ေတာ္တြင္ တင္ျပ ေဆြးေႏြး  သြားမည္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ႏွင့္မကိုက္ညီသည့္ ဥပေဒမ်ားကို ျပင္ ဆင္ျခင္း၊ အသစ္ျပန္လည္ ေရးဆြဲျခင္း မ်ား ျပဳလုပ္ရန္အတြက္ တင္ျပသြားမည္ဟု ေျပာသည္။ ထို႔အတူ တက္ေရာက္လာသည့္ အျခားႏုိင္ငံေရး ပါတီမ်ားကလည္း အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ-ေအ႔ဒ္စ္ ကိစၥရပ္မ်ားႏွင္႔ စပ္လ်ဥ္း၍ အေလးထား ေဆာင္ရြက္ သြားၾကမည္ဟု ဆိုသည္။

အဆုိပါ ေတြ႕ဆံုပြဲတြင္ ျပည္ေထာင္စု ၾကံ့ခိုင္ေရးႏွင ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးပါတီ၊ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ ေရးပါတီ၊ ဒီမိုကရက္ တစ္ပါတီ(ျမန္မာ)၊ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရ စီအင္အားစုပါတီ၊ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါတီ၊ ညီၫြတ္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရး ပါတီ၊ ျပည္ေထာင္စုဒီမုိကေရစီပါတီ၊ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ၊ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားမ်ား ဒီမို ကရက္ တစ္ ပါတီ၊ ခ်င္းအမ်ဳိးသားပါတီ၊ မြန္ေဒသလံုးဆိုင္ရာ ဒီမိုကေရစီပါတီ၊ ဖလံု-စေ၀ၚ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ စသည့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားႏွင့္ ရပ္ရြာအေျချပဳ ကြန္ရက္ခုနစ္ခုတို႔ ေတြ႕ဆံုၾကသည္။
ယမံုဖူးသစ္ – အတြဲ ၂၉ ၊ အမွတ္ ၅၇၂ (၈ – ၁၄ ၊ ၆ ၊ ၂၀၁၂)-

ျမန္မာတိုင္းမ္  – ခုခံအားက်ေရာဂါ ကိစၥရပ္မ်ား ေဆြးေႏြးရန္တိုက္တြန္း 

NLD ၏ HIV/AIDS ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ား ဆယ္ႏွစ္တာနဲ႔ အမွတ္တရမ်ား (၂)

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီခုခံအားက်ဆင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တာေလးေတြေရးမွာပါ။ အျခားေတာ့ ထူးထူး ေထြေထြ လုပ္စရာမရွိနဲ႔ ကိုမ်ိဳးညြန္႕စကားေလးအရ ဒီလိုအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကိုလာေနတာဟာ တာ၀န္ တစ္ခု ထမ္းေဆာင္ေနတာပဲ ဆုိတာ အဟုတ္ထင္ျပီး ေနရတာေပါ့။ ဒီတင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ ေကာ့မႈး ကြမ္းျခံကုန္းခရီးစဥ္၊ မႏၱေလး ခရီးစဥ္ေတြေပၚလာျပီးေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္အေတာ္မ်ားမ်ား အဖမ္းခံရေရာ။ အဲ့ဒီမွာ အမ်ိဳးသားေန႔နဲ႔ တုိက္ဆိုင္ျပီး နံရံကပ္စာေစာင္ စလုပ္ျဖစ္တယ္ ေျပာပါေတာ့။ ေရွ႕ပိုင္းမွာေတာ့ ေႏြဦးအုိးေ၀ ဆိုျပီး ၁၊ ၂၊ ၃ ဆိုျပီး လုပ္ဖူး သြားတယ္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာ့ ဘာနားမလည္ ညာနားမလည္ ေကာင္ေတြဆိုေတာ့ ရမ္းႀကိတ္တာပါပဲ။ ျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ လူတုိင္းက ကူညီညာ ၀ိုင္းေပတာကိုး။
ရုံးမွာလည္း လူကို မရွိဘူးဗ်။ ေလး ငါး ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ပဲ က်န္တယ္။ ခု ဒီ ခုခံအားက်ဆင္းမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ေနတဲ့ မျဖဴျဖဴသင္းလည္း ေထာင္ထဲပဲ။ မွတ္မိပါေသးတယ္။ ကိုေလး၀င္း၊ မနီမိုလႈိင္၊ ကိုေအာင္ခိုင္ညြန္႔၊ မခင္ထားရီဆိုတာေလာက္ပဲ ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ က်န္တယ္ မွတ္တယ္။ မခင္ထားရီ ထည့္လာတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ ၀ုိင္းစား၊ ညေနက်ေတာ့ျပန္ က်န္ခ်ိန္ အိပ္ေပါ့။ ဒီလိုလုပ္ေနတာေတာ့ ဟုတ္သဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေခြးတိုး ၀က္၀ံေနဖို႔က်ေတာ့ အေတာ္ေလး ခက္ခဲသလား။ ဒါနဲ႔ “အလုပ္ရွာ soccer မွာေတြ႔ ” ဆုိသလို ေဘာ္လံုး ဂ်ာနယ္မွာ အလုပ္ရတယ္္ဗ်ာ။ ဒီမွာတင္ အခုလက္ရွိ က်ေနာ္ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတဲ့ ခုခံအားက်ဆင္းမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး ဌာနခြဲနဲ႔ ပတ္သက္စရာလိုလုိ ျဖစ္လာတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္ကေတာ့ က်ေနာ္က ဒီဂ်ာနယ္မွာအမႈေဆာင္ပဲ။ က်ေနာ့္ဆရာက တကယ့္လူေတာ္ ကဗ်ာဆရာလည္း ျဖစ္တယ္၊ တစ္ဖက္မွာကလည္း အယ္/ခ်ဳပ္ ေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ညီက တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာပဲဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အကုန္္လုပ္စမ္းျပီး ေဆာင္းပါးေရးေပါ့။ အဂၤါ စိစစ္ေရးတင္ ေသာႀကာ ထုတ္ဂ်ာနယ္။ တကယ့္ကို ေက်းဇူးရွိတဲ့ ဆရာပါပဲ။ ေနစရာရတယ္ဗ်။ သံုးဆယ့္ရွစ္လမ္းက တိုက္ခန္းမွာ စားစရာကလည္း အဲ့ဒီမွာပဲ ေကြ်းတယ္။ လခစာမူခ အသားတင္ဆိုပါေတာ့။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ နည္းနည္းေျပာခ်င္ေသးတယ္။ က်ေနာ့္ဆရာ ေဇာ္ထြဋ္နိုင္အေႀကာင္းကို …။ က်ေနာ္တုိ႔ အခန္းမွာ ေသာ့မရွိဘူးဗ်။ ရတဲ့လခစာမူခ ဆိုတာက အခန္းေရွ႔ စာေရးစားပြဲေပၚ ဒီတိုင္း တင္ထားတာပါပဲ။ လာသမွ် ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ လိိုသေလာက္ ယူေပါ့ဗ်ာ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း စည္းကမ္းမရွိဘူးဆိုျပီး ႏွိမ္တယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း လြတ္လပ္တယ္ဆိုျပီး ေျမွာက္ေျပာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္က အဂၤါညေနနဲ႔ ေသာႀကာဆို ရံုးလာေလ့ ရွိတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ရင္းႏွီးေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္မွာ ေငြစေလးလည္း အနည္းအပါးဆိုသလို ရွိေတာ့ သူမ်ားလည္း ေပးလို႔ ရတာေပါ့။ အေပါင္းသင္းလည္း အမ်ားႀကီး ရလာတာေပါ့။ နုိင္ငံေက်ာ္ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ အကုန္လံုးနီးပါး ခင္တြယ္ အေပါင္းသင္း ျဖစ္ကုန္ တယ္ေလ။ တစ္နိုင္ငံလံုးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႕ရပါ့။

ကိုိေဇာ္ထြဋ္နိုင္ကလည္း အားကစား အယ္ခ်ဳပ္သာျဖစ္တာ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ပဲ ရပ္တည္ရွာပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ သူ႔ေက်းဇူးနဲ႔ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ဘယ္လိုဖြဲ႕စည္းရမယ္၊ စာေရးရင္ ဘာေတြေစာင့္ ထိမ္း ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ သင္ႀကားတတ္ေျမာက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ကြယ္လြန္သူ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ပါေစေပါ့။ ေရာက္လည္းေရာက္မွာပါပဲ။ သူမ်ားအတြက္ အျမဲ ဦးစားေပးခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ အေႀကာက္ အလန္႔မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္။ သူမေႀကာက္လန္႔လို႔ ဂ်ာနယ္ပါ အပိတ္ခံလိုက္ရသဗ်။ စိစစ္ေရးနဲ႔ ျငိႀကတယ္ပဲ အႀကမ္းဖ်င္းမွတ္ဗ်ာ။ ဒီအေႀကာင္းေတြ ေနာက္ေနာင္ စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖြဲ႔ ဆိုသလိုကို ေရးရမယ့္ဟာစားမ်ိဳးကိုး။

ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာလွသန္းတုိ႔အစ ေနာက္ဆံုးေပါက္ ေ၀မႈးသြင္လုိေကာင္မ်ိဳးအဆံုး က်ေနာ္တို႔ ပတ္သက္ ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေပ်ာ္ခဲ့တယ္၊ ေအာ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေမာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆဲခဲ့ႀကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မဲခဲ့ႀကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရးသားသမွ်စာဟာ အစိုးရကို တနည္းနည္း တိုက္ခိုက္ခဲ့ ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာလဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ အေပ်ာ္ဆုံုးကာလမ်ားပါပဲ။ ထားပါေတာ့။

ဒီဂ်ာနယ္တုိက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ အလုပ္တူလုပ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီ ျဖစ္ကေရာဗ်။ သူခ်က္ေကြ်း တာေတြ စားေနတာပဲ … အေစာပုိင္းကေတာ့။ က်ေနာ္နဲ႔လည္း အတူအိပ္ေနတာပါပဲ။ တစ္ခန္းတည္း ေပါ့ဗ်ာ။ သူ ဒီေရာဂါျဖစ္တယ္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လန္႔တယ္။ ေႀကာက္တယ္၊ ပူပန္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ၀မ္းေတြလည္း တအား သြားတာကိုး။ နံေစာ္ေနတာပဲ။ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ … ။ က်ေနာ့္ဆရာက တိုင္ပင္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ လက္လြတ္စပယ္လည္း မလုပ္ခ်င္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဒီတင္ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရံုးက အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီဌာနကို စဥ္းစားမိတယ္။ အကူညီေတာင္းရေတာ့ တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီဌာန ဒီလုပ္ငန္း ျဖစ္လာပံုက မဆန္းေပမယ့္ က်ေနာ္က အစ အဆံုးလို သိေနေတာ့ အေတာ္ေတာ့ အသည္းယားမိတယ္ဗ်ာ။ ကံႀကမၼာသာ မ်က္ႏွာသာမေပးရင္၊ ဒီလုပ္ငန္း ဒီဌာန ဒီလူနာေတြ ဒီလိုမ်ား ကံေကာင္း ပါ့မလား။ စဥ္းစားေနမိတာ … ဒီေန႔ထက္ထိေအာင္ပါပဲ။ ဒီအေႀကာင္း လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေမ့ေနႀကမယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မေန႔တစ္ေန႔ကလုိပဲ ခံစားမိတယ္။ ဒီလိုဗ် …။

၂၀၀၂ ခုုႏွစ္ …။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ လြတ္လာေတာ့ ယူအန္ဒီပီမွာ လူငယ္ေတြကို ဒီေရာဂါနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ ပညာေပးသင္တန္းေတြေပးမယ္ ဆိုတဲ့ အစီစဥ္ထြက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ သံုးဆယ့္ငါး ႏွစ္ေအာက္နဲ႔ ဖြဲ႕စည္းေရး လုပ္ထားတဲ့ လူငယ္လုပ္ငန္းအဖြဲ႕၀င္ေတြကို စိစစ္ေရြးခ်ယ္ လႊတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့လို စိစစ္ေတာ့ သင္တန္းဆို အရမ္းတက္ခ်င္ေနတဲ့လူငယ္ေတြ စာရင္းေပးႀက ျပဳႀကနဲ႔ လုပ္ႀကေရာ။ အဓိကေတာ့ လူငယ္တာ၀န္ခံေတြကို တက္ေစခ်င္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီေတာ့စိစစ္ေရးေတြလုပ္ေကာ …။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းေနေပါ့။

စီစစ္ေရးေကာ္မတီမွာ ပါတာက ဦးလွမင္း (အဲ့တုန္းက တနသာၤရီတိုင္းတာ၀န္ခံနဲ႔ ေကာ့ေသာင္းျမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႕ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေပါ့)။ ေနာက္ ေဒါက္တာ၀င္းနုိင္ (အခုအန္ဒီအက္ဖ္ (NDF) အတြင္းေရးမႈး)။ ဦးျမင့္သိန္း (ကြယ္လြန္၊ အဲ့ဒီတုန္းက ပါတီေျပာခြင့္ရ)၊ ေနာက္ လူငယ္က ကုိထြန္းေဇာ္ေဇာ္(လူငယ္တာ၀န္ခံ) တို႔က ေရြးတယ္ ဆိုပါေတာ့။
ေရြးႀကေတာ့ ခု မျဖဴျဖဴသင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နုိင္ငံေရး အေျခေနေလး ရွင္းျပထားပါမွ စာဖတ္ရတာ ရွင္းမယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္အသိုက္က အခု စာေရးဆရာ သင္းရီ ျဖစ္ေနတဲ့ သဲကုန္းအမတ္ဦးသိန္းထြန္းနဲ႔ အေတာ္ ပလဲနံပ သင့္တယ္။ သူ႔ကုိ သဲကုန္းသား ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ပါတီဥကၠဌႀကီးဦးေအာင္ေရႊက ကြန္ျမဴနစ္ဆိုျပီး မႀကည္ဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေတြကေတာ့ ဦးသိန္းထြန္းကုိ ဦးေလးတစ္ေယာက္လို အေဖ တစ္ေယာက္လို ေလးစားႀကတယ္။ သူနဲ႔ တြဲဖက္က အဲ့တုန္းက ဗဟုိလူငယ္အေထာက္ကူအဖြဲ႕က ကိုေဇာ္မင္းေက်ာ္ (အခု ရနံ႔သစ္ အယ္ခ်ဳပ္ ျပည္ေသြးနိုင္)။ အဲသူ႔ကိုလည္း လူငယ္တာ၀န္ခံ ကိုထြန္းေဇာ္ေဇာ္ အဖြဲ႔က မႀကည္ဘူး။ ကိုထြန္းေဇာ္ေဇာ္၊ ကိုခင္ထြန္း၊ ဦးျမင့္သိန္း၊ ေဒါက္တာ၀င္းနိုင္က အတြဲဗ်။ အေတာ္ေလး ေတာ့ ႀကည့္ေကာင္းတဲ့ နုိင္ငံေရးေပါ့ေလ။ ထားပါေတာ့ …။

လူေရြးေတာ့ လူငယ္္ ႏွစ္ဆယ္ ထြက္လာတယ္။ အခု အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီကိစၥမွာ တာ၀န္ခံလုပ္ေနတဲ့ မျဖဴျဖဴသင္းက သဲကုန္းကို အလည္သြားေနသဗ်။ သင္တန္းက ႀသဂုတ္ ၂၈ စ မွာတဲ့။ ႀသဂုတ္၂၆ထိ မျဖဴျဖဴသင္းကို အဆက္ သြယ္မရေတာ့ ေဒါက္တာ၀င္းနုိင္တို႔က မျဖဴျဖဴသင္း ကို ပယ္တယ္။ ဦးလွမင္းက အသည္းအသန္ ကန္႔ကြက္ ျပီးေတာ့ ရေအာင္ အဆက္သြယ္လုပ္ျပီးေတာ့ သင္တန္းကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ အပါေခၚလို႔သာဗ်ိဳ႕။ နုိ္႕မို႕ ဒီသမိုင္း ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။
တျခားလူေတာ့မသိဘူး၊ က်ေနာ္ေတာ့ ဒီစာေရးရင္းကို ရင္မ်ား ေမာပါဘိေတာ့တယ္။ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူ ဦးလွမင္း ျဖစ္သြားတာေပါ့ေလ။ ဒါဟာ အေတာ္ေလး အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ဗ်။ ဒီဟာေလး လြဲတာနဲ႔ကို ဒီကေန႔ အန္အယ္လ္ဒီပါတီက ဂုဏ္ယူရမယ့္လူမႈေရးလုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္လာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာေႀကာင့္ ဒီလိုေျပာနိုင္ သလဲ။ မျဖဴျဖဴသင္းကို အလြန္အကြ်ံ မႊန္းေနတယ္မ်ား မထင္လိုက္ေလနဲ႔ဗ်ိဳ႕။ စာဆက္ဖတ္ႀကည့္ရင္ သေဘာ ေပါက္ လာပါလိိမ့္မယ္။
ဒီလူငယ္ႏွစ္ဆယ္မွာကို ကမာရြတ္က တစ္ေယာက္က ႀကံ႕ခိုင္ေရးကလာျခမ္းေျခာက္လို႔ သင္တန္းမတက္ရဲဘူး ဆိုျပီး မတက္ေတာ့ လူငယ္ ဆယ့္ကုိးေယာက္ေပါ့။ သင္တန္းဆင္းျပီးကာစမွာ အေမရိကန္ကလာတဲ့ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီ ပိုးရွိသူတစ္ေယာက္နဲ႔ လူငယ္ဆယ့္ကိုးေယာက္ ပူးတြဲ ပညာေပး လုပ္တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုႀကည္လည္း တက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီ သင္တန္းမွာ ထန္းလ်က္နဲ႔ ဘာမီတြန္ တြဲစားရင္ ေသတယ္လို႔ ကမာရြတ္လူငယ္ ကိုသန္းထိုက္ေအာင္က ေျပာေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္က လက္မခံဘူးဗ်။ အဲ့ဒါေလးေတာ့ မွတ္မိေနေသး။ ေနာက္ေတာ့ မျဖဴတို႔နဲ႔ တစ္ေခါက္ တခါေလာက္ လိုက္တာလြဲလို႔ ဒီကိစၥ က်ေနာ္နဲ႔ မပတ္သက္ျပန္ဘူး။ ခုေတာ့ လက္သည္းဆိပ္ လက္ထိပ္နာ ျဖစ္ရေတာ့ တာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကမွ ဒီေရာဂါျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ေလး တိုက္ဆိုင္တယ္ေျပာရမယ္။ က်ေနာ္ ဒီလုပ္ငန္းစတင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာက္ေႀကာင္းေျခရာပဲ။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္ မျဖဴျဖဴသင္းကို အဆက္သြယ္လုပ္ျပီး က်ေနာ္တုိ႔ ဂ်ာနယ္တိုက္ ေခၚရေတာ့တာေပါ့။ သူနဲ႔ အေပၚထပ္ရံုးခန္းက မခင္ထားရီ ႏွစ္ေယာက္လာတယ္။ သူတို႔က နာမည္ေတြနဲ႔ လူေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ဗ်။ မျဖဴျဖဴသင္းက ညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း။ မခင္ထားရီက ျဖဴျဖဴ ေသးေသးသြယ္သြယ္။ သူတို႔ ေရာက္လာေရာ … ဂ်ာနယ္တိုက္ကိုု။ အဲ့ဒီတုန္းက က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ ကုိႀကည္ (အခုအႀကည္ေတာ္)၊ ကုလားႀကီး (ေတးေရး ဒီဇိုင္နာ ညီသစ္)၊ ဒီဇိုင္း မ်ဳိးထြန္း၀င္း၊ အခု Voice က မ်ိဳးထူးထက္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ့္ဆရာ ကုိေဇာ္ထြဋ္နိုင္ရယ္ ရွိတယ္။ ဘာလုပ္ေနႀကတာလဲ မေမးနဲ႔ဗ်ိဳ႕၊ စုျပီး အရက္ေသာက္ေနတာ။ မျဖဴတို႔ ေရာက္လာေတာ့မွ ကမန္းကတန္း ၀ိုင္း ခနရပ္ရတာေပါ့။
ဒီတင္ သူတုိ႔က ဘာမွေတာ့ မေျပာရွာပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔သာ ကုိယ့္ဟာ ကိုယ္မလံုျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီ သံုးဆယ့္ ေျခာက္လမ္း ကြန္ပ်ဴတာခန္းကေန လူနာရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ သံုးဆယ့္ရွစ္လမ္္းကို က်ေနာ္လိုက္ပို႔တာ ေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းမွာ မခင္ထားရီက ဘာမွမေျပာေပမယ့္၊ မျဖဴျဖဴသင္းကေတာ့ ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။ နင္တို႔ကလည္း မနက္အေစာႀကီး ရွိေသးတယ္။ အရက္၀ိုင္းက တည္ေနျပီ၊  ဘာညာ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ျပန္မေျပာမိဘူး။ ေနာက္ဂ်ာနယ္တိုက္ေရာက္ေတာ့ ဘသားေခ်ာက ၀မ္းေတြသြားထားျပန္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အနား သိပ္ မကပ္ရဲဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ ဒီအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကို လက္ညိႈးထိုးျပရတာေပါ့။ သူတို႔ အဲ့အခန္းထဲထိ၀င္၊ စကား ေတြေျပာ၊ ေနာက္ေတာ့ ပုဆိုးေတြဘာေတြလဲေပး၊ ပုဆိုးေတြ သူတို႔ဖာသာ ေလွ်ာ္၊ ဟိုလူ႔ကို ေရပတ္တိုက္ေပး …။ ေဘးကႀကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဘာမွမေျပာနုိင္ေအာင္ မင္တက္ေနတာေပါ့။ မင္တက္ရာကေန ရွက္လာသဗ်ာ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးဆရာေယာင္ေယာင္၊ ကဗ်ာဆရာေယာင္ေယာင္ ရွိတာေလး ေသာက္စားေနျပီးေတာ့ အလုပ္အား … အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရံုးသြားျပီးေတာ့ ေလေဖာေနတာကုိ နုိင္ငံေရးလုိ႔ ထင္လိုထင္နဲ႔ …။ ဒီအမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ လုပ္တာ ကိုင္တာျမင္ေတာ့မွ ကိုယ့္ဖာသာ ရွက္မဆံုးေပါင္ဗ်ာ ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ အပ်ိဳေလးေတြတန္မဲ့ အျခားေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ကို မရြံမရွာ ပုဆိုးေတြလဲ၊ ေရပတ္ေတြတိုက္ေပး ဆိုတာ မယံုနိင္စရာလိုလို ျဖစ္ေနတာကိုး။
လူကလည္း ခပ္ေထြေထြဆိုေတာ့ သူတုိ႔ ကို အားနာသြားတယ္။ ေအာ္ … လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုသူမ်ား ကိစၥေတြကို လုပ္ေပးတာလည္း ပါေသးတာကိုးလို႔လည္း စဥ္းစားမိပါရဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ရွင္းျပတယ္။ သူတို႔က ေဆးေတာ့ မကုေပးနိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ နက္ျဖန္ဆက္ဆက္ လာေခၚျပီး၊ သဇင္ေဆးခန္း (လိႈင္သာယာ၊ န၀ေဒး) ပို႔ေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ သူတို႔ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိ္န္ ကြက္တိ ေရာက္လာသဗ်။ က်ေနာ္လည္း လိုက္ရ တာေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုမွာက ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးတာနဲ႔ ေသြးျပန္စစ္တာနဲ႔ တေနကုန္နီးပါး အခ်ိန္ေပးေစာင့္ရတာ။ ေနကုန္ ခါနီးေတာ့ သူတို႔လည္း ျပန္မယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ျမိဳ႕ထဲျပန္ႀကတာေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ျမိဳ႕ျပင္ကေန ျမိဳ႕ထဲသြားတာဆိုေတာ့ မထာင္းတာလွဘူး။ သူတုိ႔က ေတာင္ ဥကၠလာ သကၤန္းကြ်န္းျပန္မွာဆုိေတာ့ ကားအၾကပ္ႀကီး တက္စီးရမွာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကားငွားဖို႔ ဘာ ညာ ေျပာပါေသးတယ္။ ရတယ္၊ ရတယ္၊ သြားေနက်ဆိုျပီး … ဒီကားအၾကပ္ႀကီး တက္စီးသြားေလရဲ့။ ကားက ဘယ္ေလာက္ၾကပ္သလည္း မေမးနဲ႔ဗ်။ ေခါင္းတျခား ကိုယ္တျခား ေျခတျခား စီးရတာ။  တိုးေ၀ွ႔လို႔ေပါ့။ ဒီ အေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္းယူ၊ ဗူးထတဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ဗ်။

သူတို႔ ျပန္သြားျပီး က်ေနာ္တို႔ ျပန္လာတယ္။ ျပန္လာရင္း ကားေပၚထိုင္စရာ ေနရာရတယ္။ လူအေခ်ာင္ႀကီးပဲ။ က်ေနာ္ ထုိင္လိုက္ရင္း စဥ္းစားတယ္။ ငါမွားေနသလား၊ ဘယ္အရာက မွန္ေနတာလဲ။ ဘယ္လိုဟာေတြက လူ႔ဘ၀ကို သယ္ေဆာင္ေနတာလဲ။ ဟုိ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ ေပၚလာတိုင္း က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာေတြ ထူပူကုန္တဲ့ အထိ ရွက္မိပါရဲ့ဗ်ာ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ စာထုိင္ေရးေနတာ ဘ၀လား။ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရံုးသြားျပီး ျငင္းခုန္၊ ေလကန္၊ စာဖတ္၀ိုင္းေဆြးေႏြး၊ အစည္းအေ၀းေတြတက္ ေနတာေကာ။ ဒီ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကေကာ ဘာ သေဘာေဆာင္ျပီး ဒီကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္ေနတာလဲ။ က်ေနာ္ ခ်ာခ်ာလည္တယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေနျပန္ေကာင္းလာတယ္ဗ်။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကမာရြတ္က ကိုေအာင္ေထြးရယ္၊ လိႈင္ သာယာက ေအာင္သိုက္ရယ္၊ မႀကာခန အလည္လာျပီး က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကုိ စကား လာေျပာႀကပါတယ္။ အားလံုးက အရင္ကတည္းက ရင္းႏွီးျပီးသားဆိုေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုႀကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေလးေယာက္ ထဲမွာ မခင္ထားရီတစ္ေယာက္က သင္တန္းမတက္ဖူးဘူး။ သံုးေယာက္က ဒီသင္တန္းဆင္းေတြ။ က်ေနာ္လည္း ေမးႀကည့္ေသးတယ္။ က်န္တဲ့လူငယ္ေတြေကာ … ဆိုေတာ့ မလုပ္နိုင္ႀကလို႔ မလာႀကေတာ့ဘူး …တဲ့။ ေကာင္းေရာ။
သူတို႔သင္တန္းဆင္းေတာ့ လက္ကုိင္လို႔လည္း လြယ္လို႕လည္း ရတဲ့အိတ္ တစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီ ရႀကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြကလည္း ေနာက္ႀကတာေပါ့ဗ်ာ။ အိတ္လိုခ်င္လို႔ သင္တန္းတက္သလား ဘာညာေပါ့။ ဒီလို ရင္းႏွီးရင္းသား … က်ေနာ္တို႔ဂ်ာနယ္ အပိတ္ခံရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း တိုက္ပ်က္တယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ လိႈင္သာယာသြားျပီး အခု အေမ့အိမ္ေက်ာင္းရွိေနတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုရဲေခၚ ေအးျငိမ္းလင္းအိမ္ သြားေနတယ္။ ပန္းေစ်းခင္း ဆုိျပီး စာအုပ္ဆိုင္ကေလး လုပ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ အရံႈးေပၚေတာ့ ပိတ္လိုက္ရတာေပါ့ေလ။

အဲ့ဒီအိမ္ကလည္း အဆန္း။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲေနတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူတုိ႔က သားအမိ သံုးေယာက္ ရွိတယ္။ ေအးျငိမ္းလင္းအေမ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အေမ ေပါ့ေလ၊ ေဒၚျမအံုးရယ္၊ ေအးျငိမ္းလင္းအမ မျဖဴ ေခၚ သန္႔ႀကည္ျဖဴ ရယ္၊ ဒီေကာင္ရယ္။ က်ေနာ္တို႔ေနတာက သူတို႔အိမ္ဆုိင္အေဟာင္း တဲ ထဲမွာေနတာ။ က်ေနာ္ တို႔ဆိုတာ ေအာင္သိုက္ (အခု ထုိင္းနိုင္ငံ)၊ ဥာဏ္၀င္းေအာင္၊ က်ေနာ္၊ ေပၚထင္၊ မ်ိဳးထြန္း ဆိုျပီး ေနႀကတာပါ။ အခ်ိန္တန္ ထမင္းတက္စားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ရြာရိုးကိုးေပါက္ဆိုသလို ေလ်ာက္လည္ေနတာပါပဲ။ လက္ဖက္္ ရည္ဆိုင္ထုိင္၊ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရံုး အစညး္ေ၀းေတြ ဘာေတြရွိ တက္ေပါ့။
ဒီကတည္းက ဒီေကာင္ သံုးေယာက္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ ျခံထဲနဲ႔ အဆက္စပ္္ရွိတယ္။ ျခံလံုျခံဳေရးေတြ ယူရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း စာဖတ္လိုက္ အိပ္လိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုေနရင္းသားကေနျပီး ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ အင္မတန္ရိုင္းတဲ့ ဒီပဲယင္းဆိုတဲ့လုပ္ႀကံမႈႀကီး ေပၚလာတယ္။ ရံုးခန္းေတြပိတ္၊  လူေတြ လည္း ကုန္သေလာက္နီးပါးဖမ္း၊ ေထာင္ထဲထည့္ေပါ့။ ဒီမွာတင္ မျဖဴျဖဴသင္းတို႔နဲ႔ ျပန္ပတ္သက္ဖို႔ အေႀကာင္း ေပၚ လာတာကလား။ ဒီပဲယင္း ျပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ဆိုတာကလည္း ပေဟဠိ တစ္ခုလိုျဖစ္လာေနတယ္။ ဟိုလူ ေသတယ္၊ ဒီလူေသတယ္ အသံႀကားလုိ႔ ဆြမ္းကပ္ေပး ရတာလည္း အေမာေပါ့။ ဆြမ္းကပ္တာေတာင္ ခိုးကပ္ရတာဗ်။
ေနာက္ေလးလ အႀကာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ အာရွေတာ္၀င္ေဆးရံု ေရာက္ေနျပီဆိုတာနဲ႔ ေဆးရံုေရွ႔သြား အားေပးမယ္ဆိုျပီး သြားႀကတာေပါ့။ ဒီတင္ မျဖဴတိုိ႔၊ မခင္ထားရီတို႔နဲ႔ ျပန္္ဆံုတယ္ ေျပာပါေတာ့။ အခု အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုသိမ္းေဆြအမႈးျပဳျပီး လုပ္ႀကတာေပါ့ေလ။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ပြဲက ပံုစံတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ လာတယ္။ ရုိးရိုးအားေပးရာကေန ဓာတ္ပံုေတြကိုင္လာျပီး ပိုစတာကမ္ပိန္း လုပ္ႀကတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး က ဖမ္းေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ျပတယ္။ သံအမတ္ေတြ လာရပ္ေပးေနလို႔ အဖမ္းမခံလိုက္ႀကရဘူး။ ေနာက္ တစ္ေန႔လည္း ဖမ္းမယ္ လုပ္တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္က သူ႔လူငယ္ေတြကိုဖမ္းရင္ သူတစ္ခုခုလုပ္မယ္ ေျပာလို႔ မဖမ္းဘူးေျပာတာပဲ၊ မွန္ မမွန္ကေတာ့ ကာယကံရွင္မ်ား အသိဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္။

က်ေနာ္တို႔ခ်င္းလည္း ျပသနာခ်ည္းပဲဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ရႈပ္ေထြးပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား လူေတြ စိတ္၀င္ စားတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္္တို႔ အတြင္းေရးေတြ ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။ ထားပါေတာ့။ အေစာပိုင္းက လူႀကီးေတြ မလာဘူးဗ်။ ေနာက္ေတာ့မွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္က လူငယ္ေတြကို စားစရာေပးတယ္၊ ဘာညာ သတင္း ၾကားေတာ့မွ လူႀကီးေတြ ေရာက္လာတယ္။ တက္လိုက္တဲ့ ျပႆနာ ဆိုတာလည္း ေျပာမဆံုးေအာင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔လည္း အန္တီ့ဆီက မက္ေဆ့ခ်္ မရမခ်င္း တစ္ေနကုန္ေနတာပဲ။ အဲ့ဒီေဆးရံုေရွ႕မွာ။ ေနာက္ေတာ့ ေဒါက္တာတင္မ်ိဳး၀င္းကလာျပီး သတင္းစာ လာလာရွင္းျပီးေတာ့မွ ျပန္ႀကတာေပါ့။ အျခားလူေတြကေတာ့ ညေနစားစရာေလး လာေပးျပီး သတင္းစာရွင္းျပီးျပန္။
က်ေနာ္ကေတာ့ မျဖဴတုိ႔၊ မခင္ထားရီတို႔ လူနာႀကည့္သြားတဲ့ေနာက္ လိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ရန္ကုန္သူေတြသာေျပာတယ္၊ ဘတ္စ္ကားမစီးတတ္ဘူး။ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ … မခင္ထားရီဆိုတာလည္း ရံုးနဲ႔ အိမ္တင္ ကူးေနတာကိုး။ မျဖဴကေတာ့ ပိုဆိုးတယ္ ေျပာရမယ္။ သူက ရံုးလာရင္ သူတို႔အိမ္က ဆလြန္းကား အညိဳကေလးနဲ႔ လာတာကိုး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကိုေအာင္ေထြးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရယ္ တတြဲတြဲ ျဖစ္ေနရတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ သံုးပံု က်ေနာ္ေျပာအံုးမယ္။ ကိုေအာင္ေထြးက အဲ့တုန္းက ေဆးသုတ္လုပ္ငန္း ကန္ထရိုက္ဗ်။ ဒီေတာ့ သူလည္း ၀င္ေငြရွိတယ္။ မခင္ထားရီကလည္း သူ႔အိမ္က ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္လားမသိဘူး မုန္႔ဖိုးေပးတယ္။ မျဖဴကေတာ့ သူတို႔အိမ္က ေဆးလိပ္ခံုမွာ ေဆးလိပ္လိပ္ျပီး ရွာတယ္။ သူတို႔ သံုးေယာက္ ဒိုင္ခံကုန္ေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ တပည့္မရွား တျပားမရွိ ဆိုတဲ့အထဲကပဲ ဗ်ိဳ႕။

သူတို႔နဲ႔ ၀ိုင္းရင္းသား ဘာေတြ လုပ္ေပးလာရလဲဆိုေတာ့ ဥပမာ … နယ္က လူနာေယာက္လာတယ္ ဆိုိရင္ အေ၀းေျပးသြား ႀကိဳေပးတာေတြ ဘာေတြ လုပ္လာရတယ္။ က်ေနာ္က လိႈင္သာယာေနတာဆိုေတာ့ လူနာ ႀကိဳရ မယ္ဆိုရင္ မနက္ႏွစ္နာရီေလာက္ထျပီးရင္ လိုင္းကား ႏွစ္ဆင့္စီး၊ ႏွစ္ဆင့္စီးရတာက က်ေနာ္ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ရတဲ့ေနရာထြက္တဲ့ ၁၂၈ လိုင္းကားက အေ၀းေျပးထဲ မသြားဘူး။ သူက ေျခာက္ေကြ႔ကေနျပီး နန္းျမင့္ေ၀ ဘာဂီထဲ ၀င္သြားတာ။ ဒီေတာ့ ေျခာက္ေကြ႕ဆင္းျပီး အေ၀းေျပးထဲသြားတဲ့ ၄၃ ေတြ တက္စီး၊ ေနာက္ သူတို႔ ေျပာျပထားတဲ့ လူပံုစံနဲ႔ကိုက္ျပီး သြားေမး။ ဟုတ္တယ္ဆိုရင္္ ေခၚျပီး သူတို႔တည္းမယ့္ေနရာကို လိုက္ပို႔။ ျပီး ျပန္ခ်င္ျပန္ မျပန္ခ်င္ မခင္ထားရီတို႔အိမ္ သြားေပါ့။
အဲ့ဒီိတုန္းက က်ေနာ္တို႔ေလးေယာက္မွာ မခင္ထားရီတစ္ေယာက္ပဲ ဖုန္းပိုင္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ မခင္ထားရီဆီ ဆက္ႀကတယ္။ လုပ္ခဲ့ရတာ ဒီလိုဗ်။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေအာင္ေထြးက မနက္ဆိုရင္ မခင္ထားရီဆီ ဖုန္းဆက္ႀကရတယ္။ သူက ဒီေန႔ ဘယ္သြားမယ္ ဘယ္ကိုသြားစရာရွိတယ္ ဆိုတာေျပာျပီးရင္ က်ေနာ္တို႔က မျဖဴအိမ္ သြားႀကတယ္/ အဲ့ဒီမွာ စုရပ္လုပ္ျပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စီ ခြဲသြားေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလုိ မဟုတ္လည္း ေလးေယာက္စလံုးသြားရင္လည္း သြားေပါ့။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

(မိုးမခမွတ္ခ်က္၊ အင္န္အယ္ဒီပါတီ၏ လူမႈေထာက္ကူအဖြဲ႔ခြဲတခုျဖစ္ေသာ HIV/AIDS ေ၀ဒနာရွင္မ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ အဖြ႔ဲခ်ဳပ္ပါတီ၀င္တဦးျဖစ္ေသာ ကိုရာဇာက သူ႔အေတြ႔အၾကဳံမ်ား ေရးသားထားသည္ကို ေ၀မွ်ေပးမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ အမ်ားပရိသတ္သိရွိေစဖို႔ မိုးမခက ရယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ သူဆက္ေရးႏိုင္သမွ် ေဖာ္ျပေပးမည္ ျဖစ္သည္)

မိုးမခ – NLD ၏ HIV/AIDS ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ား ဆယ္ႏွစ္တာနဲ႔ အမွတ္တရမ်ား (၂)

HIV ပိုး ကူးစက္ခံ ရသူမ်ား အကူအညီ ရယူရန္ ဆက္သြယ္ႏိုင္

 HIV ပိုးကူးစက္ ခံရၿပီး အကူအညီ လုိအပ္ေနသူေတြ အေနနဲ႔ Phoenix Association ကို ဆက္သြယ္ကာ အကူအညီ ရယူႏုိင္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲ့ဒီ အဖြဲ႔ဟာ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ HIV ပိုးကူးစက္ခံ ထားရသူ ေ၀ဒနာရွင္ေတြ အမ်ားစုနဲ႕ စုေပါင္း ဖြဲ႔စည္း ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အဖြဲ႔ကို စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့ တာဟာ ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိခဲ့ၿပီး HIV ပိုးကူးစက္ ခံရသူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ ေဆြးေႏြး ပညာေပးမႈေတြ လုပ္ေဆာင္ ေပးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

HIV ပိုးကူးစက္ ခံရသူေတြ အေနနဲ႔လည္း အဆုိပါ အဖြဲ႔ကို ဆက္သြယ္ လာရင္ အဖြဲ႔ကေန ARV ေဆးရဖို႔ေတြ၊ ေဆးေသာက္ နည္းေတြ၊ ေဆးေသာက္ခ်ိန္ မွန္ဖို႔အတြက္ စတာေတြကိုပါ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ ေပး တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေ၀ဒနာရွင္ေတြကို စိတ္ဓာတ္ က်ဆင္းမႈ မရွိေအာင္ အၿမဲ အားေပးကာ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးထား တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
အခ်ဳိ႕ HIV ပိုး ကူးစက္ခံရၿပီး မိသားစု ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ စြန္႔ပယ္မႈကို ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္ေတြ အတြက္ ကိုေတာ့ ဖီးနစ္အဖြဲ႕ ကေန ႏွစ္လေက်ာ္ သံုးလအထိ ေနစရာ စီစဥ္ေပးကာ ေဆးရရွိေအာင္၊ ေဆးသာက္မႈ မွန္ကန္ေအာင္ ေလ့က်င့္ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အတြက္ အကူအညီ လုိအပ္သူ ေ၀ဒနာရွင္ ေတြဟာ Phoenix Association ဖုန္းနံပါတ္ ၀၉-၇၃၁၁၉၀၅၀ ကို ဆက္သြယ္ ႏုိင္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
MRTV-4 – HIV ပိုး ကူးစက္ခံ ရသူမ်ား အကူအညီ ရယူရန္ ဆက္သြယ္ႏိုင္