“သဒၶါ”

စိတ္ကို ျဖဴစင္ေစတတ္တဲ့ အင္အားစုေတြကို က်မ္းစာမွာလာတဲ့ အစီအစဥ္အတိုင္း ေျပာရရင္
နံပါတ္တစ္က “သဒၶါ”တဲ့။သဒၶါဆုိတာက “ယံုၾကည္တာ၊ ယံုတယ္၊ စိတ္ၾကည္တယ္၊ရဲရင့္တယ္၊ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တယ္၊ကုသုိလ္ေကာင္းမႈဘက္မွာ စိတ္၀င္စားတယ္”ဆိုတဲ့ သေဘာေတြ အားလံုးကို “သဒၶါ”လို႔ ေခၚတယ္၊ယံုတာ တစ္ခုတည္းသာ“သဒၶါ”မဟုတ္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ဗမာစကားမွာ“ယံု-ၾကည္” လို႔ တြဲထားတာ။
❖သဒၶါ ျဖစ္လို႔ရွိရင္ “ယံု” တယ္။
❖စိတ္ “ၾကည္”တယ္၊
စိတ္သန္႔ရွင္းတယ္၊ၾကည္လင္တယ္၊ေအးျမတယ္၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ဖို႔ ရဲရင့္တယ္၊ ဖ်တ္လတ္တယ္၊
စိတ္၀င္စားတယ္၊ဒါေတြ အားလံုးဟာ သဒၶါရဲ႕ သြင္ျပင္လကၡဏာေတြလို႔ ေျပာတာေနာ္။

ယံုၾကည္ဆိုေတာ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လာလို႔ရွိရင္ အကန္႔အသတ္ တစ္ခုေတာ့ ထားရတယ္။
ဘာကို ယံုတာလဲ၊

ဟိုလူေျပာ၊ဒီလူေျပာ ယံုသမွ်ေတြကို သဒၶါလို႔ေခၚတာလား? မဟုတ္ဘူး။
ယံုတယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လာလို႔ရွိရင္ ဟိုဟာယံု၊ ဒီဟာယံု၊ လာလိမ္သြားရင္လည္း
ယံုသြားတယ္ မဟုတ္လား၊

အဲဒါမ်ဳိးက “ပညာမဲ့တဲ့ သေဘာေတြ”ပဲ ျဖစ္တယ္။ယံုတယ္ဆိုတာ ဘာကို ယံုတာလဲ ဆိုလို႔ရွိရင္
ကံ၊ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုတယ္။ကံ , ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုတယ္ ဆိုရာမွာ
ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ္ပဲ တာ၀န္ယူတာ။ကိုယ္လုပ္တာ ကိုယ္ရတယ္လို႔ လက္ခံတာေနာ္။
အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ responsible ေပါ့။ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ယူရတယ္။
ကိုယ္လုပ္ရင္ ကိုယ္နဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္လို႔ လက္ခံတာ၊တခ်ဳိ႕က အဲဒီလို လက္မခံဘူးေလ။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ္လုပ္ရင္ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္ရမွာေပါ့။သူမ်ားအေပၚ သြားမေျပာနဲ႔ေနာ္။
ကိုယ္လုပ္တာ ကိုယ္ပဲ။အဲဒီလို ကိုယ္လုပ္တာ ကိုယ္နဲ႔ ဆိုင္တယ္လို႔ လက္ခံတာ။
ဒါ ကံ, ကံ, ကံ၏ အက်ဳိးကို လက္ခံတာပဲ။“ကမၼႆကတာ သမၼာဒိ႒ိ”။
ကံ , ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါတရားအေပၚ အေျခခံၿပီးျဖစ္တဲ့ “သမၼာဒိ႒ိဉာဏ္” လို႔ ဆိုရတယ္။
အဲဒီေတာ့ ကံ, ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္မႈ လက္ခံမႈသည္ “အေျခခံ သဒၶါတရား” လို႔ ဒီလိုေျပာရမယ္။

လက္ခံေနရံုေလးနဲ႔ေတာ့ အလုပ္ မျဖစ္ေသးဘူးေနာ္။လက္ခံၿပီးတဲ့အခါ ေရွ႕ဆက္လုပ္ဖို႔ လိုတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ သဒၶါဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာမွာ အစကေလးပဲ။တျခားဘာသာေတြမွာေတာ့ သိပ္အေရးပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာမွာ ယံုၾကည္မႈသည္ တကယ့္ကို အစေလးပဲ ရွိေသးတယ္၊

❖ယံုၾကည္မႈေနာက္မွာ “ပညာ” မလိုက္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္...
ယံုၾကည္မႈသည္ blind faith လို႔ေခၚတဲ့ “မ်က္ကန္း ယံုၾကည္မႈမ်ဳိး” ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။

အဂၤလိပ္လို ျပန္ရင္ သဒၶါကို confidence လို႔ ျပန္တယ္။confidence ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္တာမ်ိဳး။ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတာမ်ိဳး၊အဲဒါတင္မကဘူး၊
တကယ္ကေတာ့ faith ယံုၾကည္တာမ်ဳိး အားလံုးကို “သဒၶါ” ေခၚႏိုင္တယ္။ေကာင္းၿပီ။ယံုတယ္ဆိုတာ-

✤နံပါတ္ (၁) ကံ, ကံ၏အက်ိဳးကို “အေျခခံအားျဖင့္ လက္ခံမႈ”။
✤နံပါတ္ (၂)က်ေတာ့ အဲဒီထက္ အဆင့္ျမင့္သြားတယ္၊
ဘာကို လက္ခံတာတုန္းဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ “သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီး” ကို ယံုတယ္၊

ဒါ ဗုဒၶရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ယံုၾကည္တာ၊ဗုဒၶရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ ဉာဏ္ဟာ အဓိက
မက်ဘူးလား။ေအး ၊ ဉာဏ္မရွိလို႔ရွိရင္ မွားမွားယြင္းယြင္းေတြ ေဟာမွာေပါ့၊
အသိပညာ မလံုေလာက္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္က ေဟာမယ္ဆိုရင္မွားမွားယြင္းယြင္းေတြ ျဖစ္ကုန္မွာေပါ့ေနာ္။
မွားမွားယြင္းယြင္းေတြ လိုက္နာလုပ္မိမယ္ဆိုရင္ ထင္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလား။ လမ္းစဥ္တစ္ခုက
မွားေနၿပီဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ အေကာင္အထည္ေဖာ္လို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။အေကာင္အထည္ေဖာ္ရင္
ကိုယ္ထင္တဲ့အတိုင္း တစ္ခုမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္။ဒါေၾကာင့္မို႔ မွန္ကန္မႈဆိုတာ
အသိဉာဏ္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုရွိမွ ျဖစ္တာ။ဒါလုပ္ရင္ ဒါျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ
သိတဲ့ အသိဉာဏ္မ်ိဳးနဲ႔ ေဟာမွ မွန္တာ။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ျမတ္စြာဘုရားက အာမခံတယ္၊“သယံ အဘိညာ သစၦိကတြာ ပေ၀ေဒမိ”
သူေဟာတဲ့ တရားေတြက -ကိုယ္တိုင္သိၿပီးမွ ေဟာတာတဲ့။
-tradition အေနနဲ႔ စာထဲမွာပါလို႔ ေျပာတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။-ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြ ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို မွတ္ထားၿပီး ေျပာတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးတဲ့။-သမိုင္းထဲပါလို႔ ေျပာတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။
-ဘယ္ ဖီလိုေဆာ္ဖာဆရာႀကီးက ဘယ္လို ေျပာတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို ထပ္ဆင့္ တင္ျပတာမ်ိဳး
မဟုတ္ဘူးတဲ့။

“သယံ အဘိညာ” - ကံ, ကံ၏ အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာကိုယ္တိုင္သိတာ၊ကိုယ္တိုင္သိ႐ံုတင္မကဘူး၊
“သစၦိကတြာ” - တကယ့္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီး ျဖစ္တယ္၊သိတာလည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သိတယ္၊
ကိုယ္ေတြ႕လည္း ၾကံဳတယ္။

အဲဒီလို အဆင့္ျမင့္ သဒၶါက်ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကို ယံုၾကည္တာ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ စာေပက်မ္းဂန္ေတြမွာ ျမတ္စြာဘုရားက“သဒၵဟတိ တထာဂတႆ ေဗာဓႎ”။

“တထာဂတႆ- ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕၊ေဗာဓႎ- အသိဉာဏ္ကို၊
သဒၵဟတိ- ယံုၾကည္တယ္၊ လက္ခံတယ္။

အဲဒါ သဒၶါအစစ္ေနာ္၊ အဆင့္ျမင့္သြားၿပီ။ဘုရားရဲ႕ အသိဉာဏ္ကို လက္ခံတယ္လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ပဲ
ဘုရားေဟာတဲ့ တရားကိုလည္း လက္ခံတယ္၊ဘုရားေဟာတဲ့ တရားအတိုင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံလို႔
ေအာင္ျမင္ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ အရိယာသံဃာေတြကိုလည္း လက္ခံတယ္ဆိုတဲ့
အဓိပၸာယ္ မၿပီးေပဘူးလား။အဲဒါကို “အဆင့္ျမင့္သဒၶါ”လို႔ ေခၚတယ္ေနာ္။

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
“အာကာရ၀တီ သဒၶါ”
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
အဲဒီ အဆင့္ျမင့္သဒၶါဟာ “မဂ္”နဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး၊လာတဲ့အခါက်ေတာ့ လံုး၀ ခိုင္ၿမဲတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီ သဒၶါမ်ိဳးကို “အာကာရ၀တီ သဒၶါ”။“အာကာရ၀တီသဒၶါ”ဆိုတာက “က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္တဲ့
အေၾကာင္း လံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိတဲ့သဒၶါ”လို႔ ေျပာတာ။အရမ္းမဲ့ယံုတဲ့ သဒၶါ မဟုတ္ဘူးတဲ့။

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
“ဒႆနမူလိကာ သဒၶါ”
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ေနာက္တစ္ခုက “ဒႆနမူလိကာ သဒၶါ၊ကိုယ္တိုင္ သိျမင္မႈကို အေျခခံတဲ့ သဒၶါ”။
ဘယ္သူ ေျပာလို႔မွ လက္ခံစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ သိတာကိုး၊
ကိုယ္တိုင္ မသိရင္ေတာ့ သူမ်ားေျပာတာ လက္ခံရဦးမွာပဲ။

ဥပမာ ဆိုပါေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ဟာ ေရႊတိဂံုဘုရားေရာက္တာ အေခါက္ေခါက္ ရွိေနၿပီ။
ဘုရားေရာက္ဖူးေတာ့ ေရႊတိဂံုဆိုတာ ဘယ္လိုလဲဆိုတာ သိတယ္။ဘယ္နားမွာလဲ ဆိုတာလည္း သိတယ္။

ဟိုးနယ္မွာေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြက်ေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရား ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။
ဘယ္နားမွန္း မသိဘူး။ ပံုထဲေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္။တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တူရဲ႕လား။
ဒီလူက ကိုယ္တိုင္သိၿပီး လက္ခံတာ။ဟိုလူက အၾကားနဲ႔ လက္ခံတာ။

“ဒႆနမူလိကာ” ဆိုတာ “အျမင္”ကို အေျခခံၿပီးေတာ့ လက္ခံတာ၊
ျမင္ၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ဘယ္သူကမွ ေျပာင္းလြဲပစ္လို႔ မရဘူး။

တစ္ခါတုန္းက ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္သာရိပုတၱရာကို ေမးတယ္။
“သာရိပုတၱရာ- တဲ့၊ အေတြးမပါတဲ့ ၾကံစည္မႈ၊သံုးသပ္မႈမပါတဲ့ သမာဓိမ်ိဳး ရွိတယ္ဆိုတာ
ယံုၾကည္သလား” လို႔ ေမးေတာ့

ရွင္သာရိပုတၱရာက“အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ မယံုပါဘူး၊
ကိုုယ္ကိုယ္တိုင္ သိတာပါ၊ သူမ်ားေျပာလို႔ ယံုတာ မဟုတ္ပါဘူး”တဲ့။

ဒါ တပည့္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကို ခဏခဏ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၀င္စားလို႔ ဒီသမာဓိမ်ိဳး ရခဲ့ပါတယ္လို႔ ေျပာတာေနာ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ဓမၼပဒမွာ ရွင္သာရိပုတၱရာကို “အႆေဒၶါ”တဲ့၊သူတစ္ပါးစကားနဲ႔ ယံုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာတာ။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ သိတာကိုး။
ကိုယ္တိုင္သိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္က သူမ်ားစကား ယံုစရာ မလိုဘူး။

ဒါေၾကာင့္မို႔ သဒၶါဟာ ဒီလို “အဆင့္ႏွစ္ဆင့္”ရွိတယ္လို႔ မွတ္ထားရမယ္။တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု မတူဘူး။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သဒၶါခ်င္း မတူဘူး၊
“အသိဉာဏ္ ပါတဲ့ သဒၶါ၊
အသိဉာဏ္ မပါတဲ့ သဒၶါ၊”
ဒီလိုလည္း ခြဲရဦးမယ္ေနာ္။

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
“ပညာမဲ့ သဒၶါ”
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
အသိဉာဏ္မပါတဲ့ “ပညာမဲ့ သဒၶါ” က်ေတာ့ တလြဲ ေရာက္သြားတတ္တယ္။

ပညာနဲ႔တြဲတဲ့ သဒၶါကမွ တန္ဖိုးရွိတယ္။ဒါေၾကာင့္မို႔ “သဒၶါကို ပညာေစာင့္မွ လမ္းေျဖာင့္မယ္”တဲ့။
ပညာနဲ႔ ထိန္းမေပးလို႔ရွိရင္ သဒၶါက လမ္းေခ်ာ္သြားႏိုင္ေသးတယ္။ဒါက “ယံုတဲ့အပိုင္း”။

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
“စိတ္ၾကည္မႈ”
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
“ၾကည္တဲ့အပိုင္း”က သဒၶါ ျဖစ္လာလို႔ရွိရင္ ကာမဂုဏ္အာ႐ံု ခံစားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ၊
မုန္းတီးတဲ့ စိတ္ေတြ၊ ထိုင္းမိႈင္းတဲ့ စိတ္ေတြ၊ ေတြေ၀လြင့္ပ်ံ႕တဲ့ စိတ္ေတြ၊
ဒါေတြ အကုန္လံုး ကင္းၿပီး စိတ္ဟာ အညစ္အေၾကး ကင္းၿပီးေတာ့ ၾကည္ေနတယ္။

စိတ္ၾကည္ေနၿပီဆိုရင္ တရားပြဲသြား တရားနာဦးမွ ဆိုတဲ့ စိတ္လည္း ေပၚတယ္ေနာ္။
စိတ္မၾကည္တဲ့လူ ဒီစိတ္ ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။အိမ္ဦးဘုရားခန္းေလး ရွင္းၿပီးေတာ့ ပန္းေလးေတြ လဲဦးမွပဲ။ဘုရားဆြမ္းေတာ္ တင္ဦးမွပဲ၊ ဘုရားရွိိခိုးဦးမွပဲ၊ ပုတီးစိပ္ဦးမွပဲ၊ ကမၼ႒ာန္း ထိုင္ဦးမွပဲဆိုတဲ့ စိတ္ကူးဟာ စိတ္ၾကည္ေနတဲ့အခါမွ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သတိထားရမယ္။

အဲဒီလို မိမိသႏၲာန္မွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ၾကည္ေနတာဟာလည္း “သဒၶါ”လို႔ အဲဒီလို မွတ္ရမယ္။စိတ္ကေလး ၾကည္႐ံုတင္ မကဘူး။တစ္ခါတေလ စိတ္ကေလးက စြမ္းအားေတြ ျပည့္လာတယ္။
တစ္စုံတစ္ခု လုပ္မယ္ဆိုရင္ ရြတ္ရြတ္ခံြၽခံြၽ လုပ္တယ္။ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးလို႔ရွိရင္
သဒၶါဆိုတဲ့ စြမ္းအားေလးေတြ ရလာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ေဟာ လွဴမႈ၊တန္းမႈမွာလည္း ေနာက္မတြန္႔ေတာ့ဘူး။
သဒၶါစြမ္းအား ျပင္းလာလို႔ရွိရင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ဖို႔ရာလည္း ေနာက္မတြန္႔ဘူး။
ဒါ သဒၶါရဲ႕ စြမ္းအားပဲ။သဘာ၀တစ္ခုမွာ စြမ္းအားေတြ ရွိတတ္တယ္။

ေအး ဒါေၾကာင့္မို႔ ဗုဒၶတရားေတာ္အရ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီသဒၶါဟာ perfect ျဖစ္သြားတယ္။ဘာလို႔တုံုးဆိုေတာ့ ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္သည္
“အျမင္မွားျခင္းဆိုတဲ့ ဒိ႒ိနဲ႔ သံသယျဖစ္ျခင္းဆိုတဲ့ ၀ိစိကိစၦာ” လံုး၀ ရွင္းသြားၿပီ မဟုတ္လား။
အဲဒီေတာ့ သံသယျဖစ္တာနဲ႔ မွားမွားယြင္းယြင္း ျမင္တာ မရွိဘူးဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ တည္ၿငိမ္သြားၿပီးေပါ့။ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔ရဲ႕သဒၶါဟာ “ခိုင္ၿမဲတဲ့ သဒၶါ” လို႔ ဆိုတယ္။

က်န္တဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ သဒၶါဟာ မခိုင္ၿမဲေသးဘူး။ေျပာင္းလြဲမႈေတြ မ်ားစြာ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။
သဒၶါကို ထိန္းမယ့္ ပညာကလည္း အားနည္း
ေနေသးတဲ့အတြက္ ဟိုလူေျပာရင္ ဟုတ္ႏိုးႏိုး၊ဒီလူေျပာရင္ ဟုတ္ႏိုးႏိုး၊
ဟိုဘာသာက ေဟာရင္ ဟုတ္သလိုလို၊ဒီ ဘာသာက ေဟာရင္ ဟုတ္သလိုလို ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တယ္။

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
“ခိုင္မာတဲ့ သဒၶါ”
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ေအး ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီသဒၶါကို ခိုင္မာေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုတယ္၊သဒၶါဟာ ခိုင္မာလာၿပီဆိုရင္ သူနဲ႔ပတ္သက္လာတဲ့စိတ္ထဲက အညစ္အေၾကးေတြကို တြန္းထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။
အမ်ားႀကီး တြန္းထုတ္ႏိုင္တယ္။

ကာမစၦႏၵ ဆိုတဲ့ ေလာဘေတြ၊ဗ်ာပါဒ လို႔ဆိုတဲ့ အလိုမက်တဲ့ ေဒါသေတြ၊
ဥဒၵစၥ ကုကၠဳစၥ ဆိုတဲ့ စိတ္လြင့္တာ၊စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိတာေတြ စိတ္ပူပန္ေနတာေတြ၊
ထိန မိဒၶ လို႔ေခၚတဲ့ စိတ္အားေတြ ေလ်ာ့က်သြားတာေတြ၊ေလ်ာ့ရဲ ထိုင္းမိႈင္းသြားတာေတြ၊
ဝိစိကိစၦာ လို႔ေခၚတဲ့ သံသယေတြ ဝင္ေနတာေတြ၊အဲဒါေတြကို သဒၶါက ပယ္ရွားပစ္ႏိုင္တယ္။
“သဒၶါရဲ႕ စြမ္းရည္” ေနာ္။

❖ေနာက္ စိတ္ကို ပူပန္ေစတတ္တဲ့ ကိေလသာေတြကိုလည္း
ေဟာဒီသဒၶါက ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္တယ္။သဒၶါတရား ရွိလာတဲ့ ပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ
လမ္းမွန္ကို ေရာက္မယ္။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို “သဟမၸတိျဗဟၼာႀကီး”က
“နိဗၺာန္တံခါးႀကီး ဖြင့္ေတာ္မူပါ”လို႔ ေတာင္းပန္တဲ့အခါ ဘုရားက
“ငါ နိဗၺာန္တံခါး ဖြင့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္“ပမုဥၥႏၲဳ သဒၶံ- ငါ့အေပၚမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေတာ့
ထားၾက” လို႔ ဒီလို ေဟာခဲ့တာ။

ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုလို႔ရွိရင္ မယံုၾကည္ရင္ နားေထာင္မွာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး။

ဒါေၾကာင့္မို႔ နားေထာင္ဖို႔အတြက္ ယံုၾကည္မႈက အေရးပါတယ္။ဒီသဒၶါဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔
ယွဥ္တြဲၿပီး ျဖစ္တာမို႔ အင္မတန္မွာ တန္ဖိုး ရွိတယ္။

ၾကည္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့စၾကဝေတးမင္းႀကီးရဲ႕ ပတၱျမားရတနာ ထည့္လိုက္ရင္ အနည္ေတြထိုင္ၿပီး၊
ေရၾကည္သြားႏိုင္တယ္။ ထို႔အတူပဲ လူ႔ရဲ႕စိတ္ဟာ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ဆိုတဲ့ အေနာက္ေတြ
ရွိေနေသာ္လည္း ေဟာဒီ သဒၶါဆိုတဲ့ သေဘာတရားတစ္ခု စိတ္ထဲ၀င္လာတာနဲ႔
တစ္ၿပိဳင္နက္ အေနာက္ေတြ အနည္ထုိင္ၿပီး ၾကည္သြားတယ္လို႔ ေျပာတာေနာ္။

စိတ္ၾကည္သြားၿပီဆိုရင္ ဘာလုပ္တုန္း၊
❖ဒါနေကာင္းမႈလုပ္တယ္၊
❖သီလေဆာက္တည္တယ္၊
❖ဥပုသ္ေစာင့္တယ္၊
❖ေဟာစိတ္ၾကည္ရင္ ကုသုိလ္ လုပ္ဖို႔အတြက္
စိတ္အားေတြ တက္လာတယ္။ဒါ သဒၶါရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြပဲ။
ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ သဒၶါျဖစ္လာၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီ အေျခအေနေတြ ေပၚလာၿပီလို႔ ဒီလိုမွတ္ေနာ္။

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
“သဒၶါရွိသူရဲ႕ စိတ္ထား”
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ေအး ေကာင္းၿပီ။သဒၶါရွိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ဘာေတြရွိလဲလို႔ဆိုေတာ့
သဒၶါတရားစြမ္းအား ထက္လာတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ဟာ
(အဂၤုတၳဳိရ္ပါဠိေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတယ္။)

✤“ဒႆနကာေမာ သီလ၀တံ”
သီလရွိတဲ ပုဂိၢဳလ္ေတြကို ဖူးခ်င္တယ္။ေတြ႕ခ်င္တယ္။
ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြနဲ႔ ဆံုစည္းခ်င္တယ္။

သဒၶါရွိတဲ့ပုဂိၢဳလ္က ဘယ္ပုဂိၢဳလ္ျဖင့္ အက်င့္ေကာင္းတယ္။ဘယ္ဆရာေတာ္ႀကီးျဖင့္ အက်င့္ေကာင္းတယ္။
သီလရွိလို႔ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းတယ္။အက်င့္ အေနအထိုင္ေကာင္းတယ္ဆိုတာမ်ဳိး
သြားဖူးေတြ႕ခ်င္တယ္။

လူ ပုဂိၢဳလ္ေတြထဲကလည္း ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းတဲ့သူဆိုရင္ ေတြ႕ခ်င္တယ္ေနာ္။
အရပ္ထဲမွာ ဒီလူကေတာ့ သိပ္ေတာ္တာပဲ။အေနအထိုင္ ေကာင္းတယ္၊ အေသာက္အစား ကင္းတယ္၊
ကိုယ္က်င့္တရား အင္မတန္ ေကာင္းတယ္။လိမ္တာညာတာ မရွိဘူး၊ အေပ်ာ္အပါး မရွိဘူးဆို
“ေတာ္လိုက္တာ၊ ေတြ႕ခ်င္တယ္”ဆိုတာ သဒၶါရွိတဲ့ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထား တစ္ခုပါပဲ။

✤ “သဒၶမၼံ ေသာတု မိစၦတိ”
သူေတာ္ေကာင္းတရား ဆိုရင္ နာခ်င္တယ္၊ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ တရားပြဲ ရွိတယ္ဆိုရင္
သြား နာခ်င္တယ္။တကယ့္ အစစ္အမွန္ တရားဓမၼေတြကို သူက နာယူခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္တယ္။

✤ “၀ိနေယ မေစၦရမလံ” ႏွေျမာ ၀န္တိုျခင္းဆိုတာ သူ႔ဆီမွာ မရွိဘူး။စိတ္က ေပးဖို႔ ကမ္းဖို႔ပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္းက ေပးဖို႔ ၊ ကမ္းဖို႔ အသင့္ ျဖစ္ေနတယ္။
တခ်ဳိ႕က ရွိလည္း ေပးခ်င္မွ ေပးတာေလ။မရွိလို႔ မေပးတာက တျခားေလ။
“မစၦရိယ” ဆိုတာ ေနရာတကာရွိတာ။မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ပိုျဖစ္တတ္တယ္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာဆိုရင္ ဟင္းေကာင္းေလးခ်က္ရင္ ေဘးမွာထားၿပီးေတာ့ ဒါ ငါ့အတြက္ဆို၊
သူမ်ားကို မေပးခ်င္တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။အဲဒီေတာ့ မစၦရိယဆိုတာက လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔
ျဖစ္တာေနာ္။

မစၦရိယဆိုတဲ့ အညစ္အေၾကး ကင္းတဲ့သူမွာသူ႔ဖို႔ ၊ ငါ့ဖို႔ဆိုတာ မရွိဘူး။အတူတူပဲ။
ခြဲေ၀ျခင္း မရွိဘူး၊ ဒါကေတာ့ ဘယ္သူ႔အတြက္၊ ဒါက ဘယ္သူ႔အတြက္၊ ဒီလို မထားဘူး။
အကုန္လံုးပဲ ညီတူညီမွ် ဒီလိုဟာမ်ိဳး ရွိတယ္။ခြဲျခမ္း၊ခြဲျခမ္း မရွိဘူး။
ခြဲျခမ္း၊ခြဲျခမ္း လုပ္လာရင္ေတာ့ အဲဒါ မစၦရိယ ရွိေနၿပီေနာ္။ဒီလို မွတ္ရမယ္။

✤လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေျပာၿပီဆိုရင္လည္းၾကည့္။မစၦရိယ၀င္လာၿပီဆိုရင္ အေကာင္း မေျပာႏိုင္ဘူး။ဟိုလူတစ္ေယာက္က ေတာ္လိုက္တာလို႔ ေျပာလို႔ရွိရင္
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္”ဆိုၿပီး အျပစ္ေျပာတတ္တယ္။အဲဒါ “မစၦရိယ အေျခခံၿပီး ေျပာတာ”လို႔ မွတ္ေပေတာ့ေနာ္။“ဒါေပမယ့္ …”တက္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္
စိတ္အညစ္အေၾကး တစ္ခုခုေတာ့ လာၿပီေနာ္။အဲဒီလို ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။

✤ေနာက္ အရွင္အာနႏၵာတို႔က်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျပာတုန္းဆိုရင္
ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ လုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ၾကတဲ့အခါ မစၦရိယ ရွိလာၿပီဆိုရင္
သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ညႇာလာတာ။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ညွာၿပီးေတာ့ နည္းနည္း သက္သာတဲ့
အလုပ္ကို ေရြးလုပ္လာတယ္။အဲဒါ “ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်မ္းသာမႈမွာ မစၦရိယျဖစ္တယ္” လို႔ ေခၚတာ။

“ကာယမေစၦရ ဂရုေနာ”- ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ညႇာလိုက္တာ။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ညွာလိုက္ေတာ့ လုပ္ရမယ့္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့ဘူး၊

တရားအားထုတ္လို႔ရွိရင္ “သိပ္ပင္ပင္ပန္းပန္း အားမထုတ္နဲ႔ က်န္းမာေရး
ထိခိုက္လိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး ညႇာလိုက္တာ၊အဲဒါလည္း မစၦရိယ သေဘာတဲ့။

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
“ဘာသာျခားတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ”
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ေအး ေကာင္းၿပီ။
အဲဒီ အညစ္အေၾကးေတြ အားလံုးကို သဒၶါ စြမ္းအား ႀကီးမားလာၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္တယ္လို႔
ေဟာထားတယ္ေနာ္။စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားႏိုင္တယ္။

သဒၶါက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ရဲရင့္ေစတယ္၊ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အ႒ကထာက ေဆြးေႏြးထားတာေလး
တစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာနဲ႔၊ယံုတယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လာတယ္၊
“ဘာသာျခားေတြေကာ သူတို႔ဘုရား သူတို႔မယံုဘူးလား”လို႔ ေမးစရာ ရွိတယ္။
“အဲဒါကို သဒၶါလို႔ ေခၚႏိုင္မလား”တဲ့။

ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသကေတာ့ ဒီသဒၶါဆိုတဲ့ စကားလံုးမွာ
ဗုဒၶဘာသာမွာ သံုးတာ အေကာင္းဘက္ပဲ သံုးတယ္။အဆိုးဘက္ မသံုးဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔ စိတ္ျဖဴစင္မႈ အင္အားစုမ်ားလို႔ ေျပာတာေနာ္။
မွားမွားယြင္းယြင္း ယံုၾကည္တာမ်ိဳးကို သဒၶါလို႔ မေခၚဘူးတဲ့၊
ဒါေၾကာင့္မို႔ မမွန္ကန္တဲ့ အရာကို မွန္ကန္တယ္လို႔ ထင္တယ္။

ဆိုပါစို႔၊ ကိုယ့္ကို တန္ခိုးရွင္က မဖန္ဆင္းဘဲနဲ႔ ဖန္ဆင္းတယ္လို႔ ထင္တာ အမွန္လား၊ အမွားလား။
အဲဒီ အမွားမ်ိဳးကို လက္ခံတာက်ေတာ့ ဒါ “သဒၶါ” လို႔ မေခၚဘူးတဲ့။ဒါက “သက္သက္ စဥ္းစားဉာဏ္
ကင္းမဲ့တာပဲ” လို႔ ဒီလို ေျပာတယ္။သဒၶါဆိုတာ အဲဒီဟာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးတဲ့။

ယံုၾကည္ထိုက္တဲ့ ေနရာမွာ ယံုၾကည္တာမ်ိဳးကို သဒၶါလို႔ သံုးရတယ္။ ဒါက အ႒ကထာဆရာရဲ႕
ေဆြးေႏြးခ်က္ေနာ္။

ေနာက္တစ္မ်ိဳး စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ယံုၾကည္တာေတြဟာ ပညာနဲ႔ ယံုၾကည္တာ ရွိတယ္။
ပညာမဲ့ ယံုၾကည္တာ ရွိတယ္။အဲဒီေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားတဲ့ သဒၶါဆိုတာ
ပညာနဲ႔ အထိန္းပါတဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါလို႔ ဒီလို ယူမယ္ဆိုရင္
“ယံုတာေတြဟာ သဒၶါေတာ့ သဒၶါပဲ။သို႔ေသာ္ ပညာမဲ့သြားရင္ လမ္းေခ်ာ္သြားႏိုင္တယ္”
လို႔ ဒီလိုမွတ္ရမယ္ေနာ္။

-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team ofYoung Buddhist Association】
-【ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ေဒါက္တာ
အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ၏ “အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ”မွ- ေကာက္ႏွဳတ္ ကူးယူပူေဇာ္မွ်ေဝပါသည္။】
https://www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm/photos/a.322278357782183.93