ဘဝမွာ ငယ္ငယ္က ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးကိုက္ညီခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ မိုးေလဝသပညာရွင္ ေဒါက္တာထြန္းလြင္

မိုးေလဝသနဲ႔ဇလေဗဒ ပညာရွင္ ေဒါက္တာ ထြန္းလြင္ဟာ မႏၱေလးတိုင္း ငါန္းဇြန္ၿမိဳ႕နယ္္ ကုလဆိုတဲ့ရြာမွာ ေမြးဖြားခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ေအာင္ျမင္မႈကို မရခင္ သူရဲ႕ဘဝမွာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရၿပီး ေလာကဓံကို ႀကံ့ံႀက့ံခံ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူရဲ႕ဘဝ ဘယ္လိုျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိရွိႏိုင္ဖို႔ ေအာင္ျမင္သူနဲ႔ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာၾကည့္ပါမယ္။

ဆရာ့ဘဝမွာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မႏၱေလးမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္ဆိုေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆႏၵက ခုဆရာလက္ရွိ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘဝနဲ႔ ကိုက္ညီရဲ႕လား ဆရာ။

ဘဝဆိုတာ ရာႏႈန္းျပည့္ ကိုက္ညီတယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ကိုက္ညီပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေလာဘ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ အဲဒီေလာဘက  ပညာတတ္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေပါ့ေနာ္။ အဲေတာ့ နည္းနည္း သိတတ္တဲ့ အရြယ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ပညာေရး ပန္းတိုင္ဟာ ဘာရွိခဲ့လည္း ဆိ္ုရင္ ကြ်န္ေတာ္ Ph.D ရတယ္။ ပါရဂူဘြဲ႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ထင္ရွားတဲ့ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ငယ္ဘဝေပါ့ေနာ္။

ဆိုေတာ့ အဲတာနဲ႔ စံထိုးလိုက္တဲ့ အခါမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့လည္း ကိုက္ညီပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း မကိုက္ညီဘူးေပါ့ေနာ္။ ဆိုၾကပါစို႔ ကၽြန္ေတာ္ Ph.D  ဘြဲ႔ရခ်င္လည္း ရၿပီ။ နည္းနည္းလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ လူထုကို အက်ိဳးျပဳႏိုင္တဲ့ အေနအထားတစ္ခုလည္း ရၿပီေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ သခ်ၤာပညာရွင္ေတာ့ ျဖစ္မလာဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ မိုးေလဝသ ပညာရွင္ေတာ့ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါကလည္း ဘဝလမ္းေၾကာင္းအရ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သေဘာပါပဲ။ အဲေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္။  ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္သံုးသပ္ရမွာပါပဲ။

ဆရာက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဆရာ့မိဘေတြက ဆရာ့ကို ဟိုငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဘယ္လိုမ်ိဳး အေထာက္ပံ့ေတြ ေပးခဲ့သလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘဝမွာ ႀကိဳးစားခ်င္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ိဳး အၿမဲတမ္း သြန္သင္ ဆံုးမခဲ့သလဲ။

နံပါတ္တစ္ကေပါ့ေနာ္ နည္းနည္းေလး အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရရင္ မႏၱေလးေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းထားတဲ့ အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ပထမ ဦီးဆံုး မိ႐ိုးဖလာအတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ထားတယ္။ မႏၱေလး ေရာက္တာေတာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ထားတယ္။ အဲေက်ာင္းနာမည္က ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိတယ္ ေပါင္းလဲတိုက္လို႔ ေခၚတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထားတဲ့ခါက်ေတာ့ အတန္းပညာ မရဘူးေပါ့။ အဲေတာ့ အတန္းပညာရဖို႔အတြက္ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေနၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းကို ေျပာင္းတယ္။ အဲ မူလတန္းေက်ာင္းကေနၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့္အေမက အဲဒီေခတ္က မႏၱေလးမွာ လူကံုထံေတြမွ ေနႏိုင္တာေပါ့ေလ။ ဘာေက်ာင္းေတြလဲ ဆိုေတာ့ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းေတြေပါ့။ ရွိခဲ့တာေပါ့။ ဖ.ဆ.ပ.လ ေခတ္က။ အဲဒီေတာ့ သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြထဲမွာ နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းေပါ့ ဟိုအေနာက္ ျပင္မွာေတာ့ စိန္ပီတာ ဆိုတာ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရွျပင္၊ေတာင္ျပင္ အဲဒီႏွစ္ခုမွာေတာ့ နာမည္ႀကီးေက်ာင္းက ဖါသားႀကီးဘုန္ႀကီးေက်င္းေပါ့ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိ ဇြတ္ အဲဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္းၿပီးေတာ့ ထားတယ္။

မႏၱေလး ၿမိဳ႔ေပၚမွာ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူရဲ႕ဘဝမွာ ဆိုးဝါးတဲ့ ကံၾကမၼာတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာေနၿပီးေတာ့ မူလတန္း ေရာက္တယ္။ မူလတန္းေရာက္ၿပီးေတာ့ အလယ္တန္းေလာက္ မေရာက္တစ္ေရာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ငါးတန္း ေျခာက္တန္းေလာက္မွာ စၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြက အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာ ျဖစ္လာတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ဟိုအထက္အညာေဒသမွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္။ ေနာက္အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အေမဆီ သိပ္ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ျပန္မလာေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားအမိသံုးေယာက္ေပါ့ေလ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ညီတစ္ေယာက္လည္း ရွိတာကိုး။ ဒီသံုးေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာေပါ့။ က်န္ခဲ့တဲ့ အခါမွာ အဲဒီအလယ္တန္းေလာက္ကေနၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ထိ ကြ်န္ေတာ့္အေမက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဆင္းရဲပင္ပန္းခံၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းထားခဲ့ရတယ္။

ေက်ာင္းထားခါစ တုန္းကေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရး မုန္တိုင္း မတိုက္မီေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ့္ မိဘႏွစ္ပါးစလံုးကေတာ့ စီးပြားေရးလည္း ျဖစ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြဆိုေတာ့ ႀကိဳးစားတာလည္းပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ႐ိုးသားၿပီး လုပ္တတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ စီးပြားေရးက ျဖစ္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မႏၱေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေပါ့။ အပ္ခ်ဳပ္ဝင္းလို႔လဲ ေခၚပါတယ္။ အိမ္ေလးငါးလံုးေလာက္ ပိုင္တဲ့ အဆင့္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကုန္ဆံုဆိုင္ႀကီးတစ္ခုလည္း ပိုင္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေမက ေစ်းေရာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ကုန္သည္ လုပ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အထက္ကို သြားလိုက္လာလိုက္ေပါ့။

အဲလုိ လုပ္ရင္းနဲ႔ ေစာေစာကေျပာသလို ေနာက္အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး ျပန္မလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမက ကုန္ဆံုဆိုင္ႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ လုပ္တဲ့အခါမွာ ဒါသဘာဝလည္း က်ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ ကိုယ့္ရဲ႕အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ပစ္ပယ္ျခင္းခံရတဲ့ အခါမွာ သူရဲ႕ရင္တြင္းမွာလည္း ခံစားရမွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘက္မွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကလည္း တိုးလို႔တန္းလန္းနဲ႔ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေမက ေတာ့္ေတာ့္ကို ခ်ီးက်ဳးဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြမွာ အမ်ားႀကီး ႐ုန္းကန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုန္းကန္ေပမယ့္ ကံလည္း မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာရမွာေပါ့ဗ်ာ။ စီးပြားပ်က္တာေပါ့ေနာ္။ စီးပြားပ်က္ေတာ့ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အိမ္းေလးငါးလံုးလဲ တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႕ ကုန္တာေပါ့ေလ။

ကုန္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီရပ္ကြက္ကေန ဟို မ်က္ပါးရပ္ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ကို ေျပာင္းရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရွစ္တန္းေလာက္ ေရာက္သြားၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဝက အဆုိးဆံုး အခ်ိန္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ အေမက အလုပ္ကလည္း  ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မႏၱေလးမွာ ထီးခ်ိဳင့္နန္းေစ်းဆိုတဲ့ ေစ်းေလးမွာ  ဗန္းေလးနဲ႔ ၾကက္သြန္ထည့္ၿပီး ေရာင္းရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေနတာက သူ႔အဲလို ႐ုန္းကန္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို  ေက်ာင္းထုတ္မယ္။ ေက်ာင္းေျပာင္းမယ္ တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းလခ ေပးရတဲ့ ေက်ာင္း။ မမ်ားပါဘူး ဒီေခတ္နဲ႔ၾကည့္ရင္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တအားမ်ားတာေပါ့။ တစ္ေယာက္ကို ၁၅ က်ပ္၊ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ၃၀ ေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ရွစ္တန္းေလာက္ကေန စၿပီးေတာ့ လကုန္တိုင္း ေက်ာင္းလခ ေပးရဖို႔ အေရးဟာ တကယ့္ကို ႀကီးမားတဲ့ အေရးပဲ။ ေငြေရးေၾကးေရးက လတိုင္း အဆင္ေျပေျပ ေပးႏိုင္တယ္လို႔ မရွိဘူး။ ေက်ာင္းမွာ လကုန္လို႔ ေက်ာင္းလခ မေပးရေသးတဲ့သူ မတ္တတ္ရပ္လို႔ခိုင္းရင္ ကြ်န္ေတာ့္အတန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ညီ အတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီပဲ။ အၿမဲတမ္း မတ္တတ္ရပ္လို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အလြန္မ်က္ႏွာငယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္အေမတစ္ခါမွ ေက်ာင္းလခ သက္သာတဲ့ အစိုးရေက်ာင္းကို ေျပာင္းမယ္လို႔ ေနာက္ မင္းတို႔ကို ေက်ာင္းထုတ္ၿပီးရြာ ျပန္မယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေျပာဘဲနဲ႔ သူ႔ဘဝကို ပင္ပန္းခံတာ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္အေမဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚမွာ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေမွ်ာ္လင့္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္အားေပးတယ္ဆိုတာ တကယ့္ ေက်းဇူးရွင္ပါ။

မိခင္ႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဆယ္တန္းအထိ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ဖို႔ အခြင့္အေရးကို ေတာ့ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ဘဝလမ္းေၾကာင္းဟာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီးေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ရွိခဲ့ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္မယ္လည္း သိတာပဲ။ ေအာင္လည္း ေအာင္ပါတယ္။ ေအာင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ မတက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာလဲ သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ Scholarship ရႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ Scholarship နဲ႔ ေနလို႔ မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အစိုးရရဲ႕ Scholarship ကို ယူလိုက္ရင္ ေက်ာင္းစရိတ္ေလး ေပးႏိုင္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု စားဝတ္ေနေရး က်ေတာ့ မရွိဘူး။ အဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ လုပ္မွကို ရမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီဆယ္တန္းေျဖၿပီးတဲ့ ၁၉၆၅ ေပါ့ေနာ္။ မတ္လမွာ ဆယ္တန္း ကြ်န္ေတာ္ ေျဖလိုက္တယ္။ အဲဒီေျဖၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီးအလုပ္ရွာတယ္။ အလုပ္ရွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အကူညီနဲ႔ အလုပ္ေခၚတာကို သြားေတြ႔တယ္။ ဘယ္အလုပ္ရယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘူး။ အလုပ္ရရင္ ၿပီးေရာေပါ့။ အလုပ္ရွာတယ္။ အဲဒီ႐ံုးကို သြားေလ်ာက္တယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖရတယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖေတာ့ ေရးေျဖထဲမွာ ပထမရတယ္ေပါ့ေနာ္။

ဒုတိယ ရတဲ့သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔က အမွတ္ ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ ေလာက္ ျပတ္တယ္။ လူေတြ႕ေခၚေမးတဲ့ ခါက်ေတာ့ ျပႆနာ တက္တယ္။ ဘာျပႆနာ တက္လဲ ဆိုေတာ့ ဒီေခၚတဲ့ အလုပ္က မႏၱေလး မဟုတ္ဘူး လား႐ိႈး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္က အလုပ္လုပ္မယ္ ညေက်ာင္းတက္မယ္ေပါ့။ လာ႐ိႈးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တက္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲမွာေမးတဲ့ ဆရာႀကီးက အဲလိုပဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာလို႔လဲလို႔ ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္လို႔ အလုပ္လုပ္တာလို႔။ အဲေတာ့ လာ႐ိႈးကို သြားလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ တက္လို႔ မေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲေၾကာင့္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဝင္းစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီက ေမးတဲ့ အရာေလးေတြက ဥပမာဆိုၾကပါစို႔။ အျခား႐ံုးက ရတယ္ကြာတဲ့ ဒီ႐ံုးက မရဘူး ဘယ္႐ံုးလုပ္မယ္ေမးေတာ့ ရတဲ့႐ံုး လုပ္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သနားသြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ အားေပးခ်င္တာလဲ ပါတယ္။ ဆရာသမား စိတ္ဓါတ္ အျပည့္ရွိေတာ့ နာယကဂုဏ္ ေျခာက္ပါးနဲ႔ ျပည့္တဲ့ ဆရာႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ေက်းဇူးရွင္ပါ။ ဆရာႀကီး ဦးလွလို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲတာနဲ႔ သူက မႏၱေလးမွာပဲ အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခန္႔ေပးတယ္။ မိုးေလဝသ ႐ံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ဟာ ၁၇ ႏွစ္နဲ႔ ေလးလပဲ  ရွိေသးတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဝန္းထမ္း ျဖစ္လာတယ္။ အဲကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ သခ်ၤာ ေတြဆိုတာလဲ ေခါင္းထဲ မထည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ လက္ေတြ႕ ဘဝထဲ ေရာက္သြားတာကိုး။ မိုးေလဝသ ႐ံုးေရာက္သြားေတာ့ မိုးေလဝသ ႐ံုးက နည္းနည္းေလး ႐ံုးမွာ လုပ္လိုက္ေတာ့ မိုးေလဝသ ပညာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာဘာလဲ ဆိုေတာ့ ႐ူပေဗဒ ျဖစ္လာတယ္။ အဲေတာ့ ငါဒီ႐ံုးမွာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ သခ်ာၤဝါသနာ ပါေပမယ္လို႔ တကယ္ကိုက္ညီတဲ့ ဘာသာဟာ ႐ႈပေဗဒ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီမွာ ႐ႈပေဗဒ ဘာသာ အဓိက နဲ႔ ေက်ာင္းတက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္တစ္ခုေတာ့ ပ်က္သြားတာေပါ့ေနာ္။

ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲႀကိဳက္တဲ့ စကားေလး တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီစကားေလးကို ေျပာတဲ့သူက ကြယ္လြန္သြားတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္ဘဝက ဖတ္တဲ့စာအုပ္ထဲမွာ သူေရးထားတာေလးက " ေလာကႀကီးမွာ ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ နည္းနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ျခင္းဟာ လူ႔ဘဝရဲ႕ အႏုပညာ" အဲဒါ ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝေတြမွာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာကိုပဲ ဦးစားေပးၾကရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတာ့ လူတိုင္းရွိမွာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္တာတိုင္း ျဖစ္သြားတဲ့ ဘဝကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္း အဲလို မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္သင့္ ျဖစ္ထိုက္တာကို ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ နည္းနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာကို ရေအာင္လုပ္ျခင္းဟာ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲလိုနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တာ သခ်ာၤပါရဂူကေနၿပီးေတာ့ မိုးေလဝသ ပညာရွင္အ ျဖစ္ေျပာင္းသြားတယ္။

အၿမဲတမ္း ေနာက္ကေနၿပီေတာ့တြန္းအား အျပည့္ ရွိေနတယ္။ အဲဒီတြန္းအားက င့ါမွာ အားကိုးရာ မရွိဘူး။ ငါရဲ႕ဘဝထြက္လမ္း ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ေျမာက္ရာ အားကိုးရာသည္ ပညာသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဌာနမွာလုပ္တဲ့ ၆၅ ေမလ ၃ရက္ကတည္းက ဌာနက အၿငိမ္းစား ယူလိုက္တဲ့ ၂၀၀၉ ဧၿပီလ ၂၉ ေနာက္ ဒီဘက္ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ ၂၀၁၅ ဒီေန႔ အခ်ိန္ထိေပါ့ေနာ္။ ပညာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ ေလာဘႀကီးဆဲပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုက ဆရာေတြရဲ႕ တင္ျပမႈနဲ႔ မိုးေလဝသ ခန္႔မွန္းနည္းေတြကို အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ေတြ႔လာတဲ့ အခါမွာ ဘာသာရပ္ကိုလည္း စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ အဲတာလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုသိုလ္ ကံပဲ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆရာေကာင္းေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႐ံုးမွာလုပ္တုန္းက အေတာ္ အသင္ျပေကာင္းတဲ့ အလြန္ေစတနာထားတဲ့ မိုးေလဝသ ဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ နံပါတ္တစ္ကေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးလွေပါ့။ နံပါတ္ႏွစ္က ဆရာႀကီး ဦးေဌးေအာင္ေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္လံုးေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၾကပါၿပီ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆရာ ဦးခ်စ္စိန္ အစသျဖင့္ ဆရာဦးေက်ာ္တင့္ ဒီဆရာေတြကေနၿပီးေတာ့  မိုးေလဝသေတြ ရွင္းရွင္း ျပတဲ့ အခါမွာ မိုးေလဝသဆိုတာ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ထင္တာ နံၾကားေထာက္ ေျပာတာမ်ိဳးပဲ ကၽြန္္ေတာ္ထင္ေနတာ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ မိုးေလဝသက Science ပဲ။ Science ေတာင္မွ သူက သဘာဝနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ Natural Science ပဲ။ အရမ္းစိတ္ဝင္းစားစရာ ေကာင္းတာပဲ။

လုပ္ရင္း လုပ္ရင္း ဘာေတြေတြ႔လာလဲဆိုရင္ မိုးေလဝသနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ ေလာေလာတဆယ္ အေနနဲ႔ေတာ့ Cause   နဲ႔ Effect  ကို ရွင္းမျပႏိုင္ဘူးထား။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ရွင္းကို ရွင္းျပႏိုင္ရမယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္စပ္မႈ မရွိဘဲနဲ႔ ျဖစ္တဲ့အရာ မိုးေလဝသမွာ မရွိဘူး။ ဆိုေတာ့ အဲတာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အလြန္က်ယ္ျပန္႔တဲ့ သိပၸံပညာရပ္ အဲဒီထက္ပိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ႏွစ္သက္တာက မိုးေလဝသ ပညာသည္ Living Science ရွင္သန္ေနေသာ ဘာသာရပ္ပဲ။ သူက တစ္ေနရာမွာ ရပ္မသြားဘူး။ ေန႔တိုင္းျဖစ္ေနတာပဲ ခုလဲ ျဖစ္ေနတာပဲ။ အဲအရာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အရသာ ေတြ႕ေတြ႕လာတဲ့ အခါမွာ ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာင္မ်ိဳးမင္းစကား ငွားေျပာရမွာေပါ့ေလ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႐ူးသြပ္လာတာပါပဲ။ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ႐ႈးသြပ္ေနဆဲ ပါပဲ။

လူတစ္ေယာက္ဟာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုကို ေလွ်ာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆံုးျဖတ္ရခက္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြလည္း ဘဝမွာ ႀကံဳေတြခဲ့ရပါတယ္။ သူရဲ႕ဘ၀မွာလဲ အဲလို အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရၿပီး မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္္ခ်က္ကို ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွာ လာၿပီးေတာ့ ဘဝမွာ အႀကီးမားဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ ကာလတစ္ခု ႀကံဳလာရလဲဆိုေတာ့ ဘြဲ႔ရတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ဘာလို႔ ျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေစာေစာကေျပာသလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပါေမာကၡ ဌာနမႈးက ဦးေက်ာ္ျမင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး တပည့္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာကလည္း သနားတာေပါ့ေနာ္။ စာကလည္း ေတာ္တာကိုး။ အဲတာနဲ႔ ဆရာက အေၾကြးမထားဘူး ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႔ရတဲ့ ခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္႐ံုးအထိလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ႀကီးနဲ႔ ေတြ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တကၠသိုလ္မွာ  နည္းျပ လုပ္ဖို႔ လာေခၚတယ္။ အဲခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က မိုးေလဝသ ႐ံုးမွာ ေအာက္တန္းစာေရးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာက္တန္းစာေရးေတာ့ မေခၚဘူး။ junior officer ေပါ့ ဒါေပမယ့္ ေအာက္တန္းစာေရးပါပဲ။ ရာထူးက ႏွစ္ဆင့္ေတာင္ ကြာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလဲ သေဘာက်တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မက္က အေရးႀကီးတယ္ ဟိုေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ Ph.D  ရဖို႔လဲ သိတယ္။ ဆရာလုပ္ရင္းနဲ႔ ျဖစ္မယ္ေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ တကၠသိုလ္ကလည္း အရမ္းအက်ယ္ႀကီး။မိုးေလဝသက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပါ့ေနာ္။ ရာထူးကလဲ ႏွစ္ဆင့္ကြာတယ္။

သာမန္အားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ သြားၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မသြားခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္ပဲ။ မိုးေလဝသ ဌာနက ကၽြန္ေတာ္ငတ္တုန္းက ထမင္းေကၽြးထားတာ။ မသြားဘူး ကၽြန္ေတာ္ အဲတာကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးေတာ့ ဒီမွာပဲ ေနခဲ့တယ္။ အဲခ်ိန္ကစၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ျပတ္သြားၿပီ ဒါပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အဲေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္တယ္။ မိုးေလဝသ စာေတြဖတ္။ အိႏၵိယ ကထုတ္တဲ့ မုတ္္သုန္ စာအုပ္ေတြဖတ္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ဇြတ္ဝင္ေျပာ ဒီေန႔ စည္းေဝးပြဲလုပ္မယ္ ညေနတစ္နာရီမွာ ရွင္း ရွိတယ္ေပါ့။ မိုးေလဝသ ေဆြးေႏြးပြဲ ရွိတယ္ဆိုရင္ သူမ်ားကေတာ့ ဒီလိုပဲ သြားတက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာေတြလိုက္ဖတ္တယ္။ ဘာဖတ္လဲဆိုေတာ့ ဖတ္တာေတြက နည္းနည္း မ်ားလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကိုယ္ကေတာ့ ေလာဘတႀကီး ဖတ္ေနတာပဲ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိဘူးေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့ မဆို စာမ်ားမ်ား ဖတ္တဲ့သူဟာ သူမသိေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ပညာဝမ္းစာကေတာ့ တစ္ေျဖးေျဖး ျပည့္လာတာပါပဲ။

ေနာက္ ေအာက္ေျခက လာတဲ့ အတြက္ ဘယ္အလုပ္မဆို ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္တိုင္လုပ္တတ္တယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ လူႀကီး ျဖစ္တယ္။ ညြန္ခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္ စာတစ္ေစာင္ ႐ိုက္တယ္  ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ႐ိုက္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္ မင္း ဆင္းရဲဇာတာ ပါလိုက္တာ။ မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္လုပ္တာ။ အဲလိုေလးေတြေပါ့ေနာ္ ကၽြန္ေတာ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလဲ မိုးေလဝသ လုပ္ရင္းနဲ႔လဲ ေပ်ာက္မသြားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္မွာ အတတ္ပညာရွင္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့ေနာ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္တာ တစ္ခုရွိတယ္ အဲတာ ဘာလဲဆိုေတာ့ ငါေသရင္ေပါ့ တစ္စံုတစ္ခုေတာ့ က်န္ခဲ့ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိယာ(အလုပ္) ဆိုတဲ့ စကားကို သိပ္ႏွစ္သက္တယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ အေရးႀကီးဆံုးက ႀကိယာ(အလုပ္) ပဲ။ သူႀကိယာေလး တစ္ခု က်န္ခဲ့ရမယ္။ ဘာေလးပဲ လုပ္လုပ္ေပါ့ေနာ္။ ဥပမာ အားျဖင့္ အ႐ုပ္ေလး ပဲလုပ္လုပ္။ ပန္းခ်ီဆြဲတာပဲ လုပ္လုပ္ ေနာက္စာေရးတာပဲ လုပ္လုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ မိုးေလဝသမွာလဲ ဒါေလးေပါ့။ ထြန္းလြင္ ေသသြားၿပီ ထြန္းလြင္ မေသခင္က ဒါေလး လုပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲတာေလးကို က်န္ခဲ့ေစခ်င္တာ။

ဘယ္အလုပ္မဆို ေကာင္းမြန္တာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္လည္း တစ္ခါတစ္ေလမွာ ပတ္ဝန္က်င္ရဲ႕ တိုက္ခို္က္မႈေတြ ရွိတတ္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မိမိရဲ႕ အလုပ္ကိုသာ အာ႐ံုစိုက္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ခုဆရာေျပာတာလဲ ပါတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဆရာရဲ႕ လုပ္ငန္းကို ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွွ်ာက္မွာ ဆရာစိတ္ညစ္စရာေတြ တိုက္ခိုက္မႈေလးေတြ ရွိခဲ့တယ္ ဒါကိုလည္း ဆရာေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ အဲလိုမ်ိဳး ဆရာ စိတ္ထဲမွာ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာဆိုရင္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ေပ်ာက္မသြားေအာင္ ဆရာစိတ္ကို ဘယ္လို အားေမြးၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဆက္ခဲ့ရလဲ ဆရာ။

သိပ္ေတြ႔ဖူးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါလဲ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒီေမးခြန္းကိုေမးတာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဝန္ထမ္းဘဝမွာ လက္ေတြနဲ႔ အလုပ္ လုပ္တဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီျပႆနာ ရင္ဆိုင္ဖူးတာခ်ည္းပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းဆုိတာ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါတဲ့ ဘဝပါပဲ။ ဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိန္မွာ ဌာနမွာ ကၽြန္ေတာ္ အဲတာ မ်ိဳး ႀကံဳဖူးပါတယ္။

အဲေခတ္ကာလ တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႐ံုးမွာ ေနရတာ စိတ္အဆင္းရဲဆံုးေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ထိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲသလဲဆိုရင္ ဒီေလာက္ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ ေခၚတာေတာင္ မသြားခဲ့တဲ့ ႐ံုုးက အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ဖို႔ထိ ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေျဖးေျဖး ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ ပါရဂူ ဘြဲ႕ သြားဖို႔ကလည္း ေဝးသြားၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဦးစားေပးရမယ့္ အရာေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီတုိင္းလဲ လိုက္မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ အဲေတာ့ ဒီမွာေနရင္ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ စိတ္ဝင္လာတယ္။ ဝင္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ကို ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ဝင္လာတယ္။ မိုးေလဝသ ႐ံုးမွာ ေနရတာ ငါ့ဘဝေတာ့ မတိုးတက္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးလည္း ဝင္လာတယ္။ တကယ္ရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခ်ိန္ကေလး တစ္ခု သိပ္ေတာ့ အၾကာႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္  ကံေကာင္းသြားတယ္။ ဘာကံေကာင္းလဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆရာတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေနာက္ဆရာ တစ္ေယာက္ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းသိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔အေၾကာင္းသိေတာ့ သူ႔ကိုခင္တယ္။ ထက္ျမက္တဲ့ ဆရာပါ။ တစ္ရက္က်ေတာ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိတယ္။ အဲလိုပဲ စိတ္မွာ ခံစားေနရတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္က ထြက္ခ်င္တယ္။ထြက္စာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ တင္လိုက္ၿပီ။ အဲဆရာက စကားတစ္ခြန္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ ေဟ့ေကာင္ မင္းဟာ မင္းလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို မွန္မွန္လုပ္ေလ။ ဒါေတြ ေခါင္းထဲ မထည့္နဲ႔တဲ့ မင္းလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို မွန္မွန္လုပ္တဲ့။ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ဒါေတြဟာ အက်ိဳးေပးလာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီမွာ စဥ္းစားတယ္ ကဲဟုတ္ၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့ အဲခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္က အဲဌာနစုရဲ႕ တာဝန္ခံ အရာရွိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ံုးခန္းေလး ေပးထားတယ္။ အဲ႐ံုးခန္းေလးမွာ ထိုင္ေနတယ္။ ထိုင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီႏွစ္က ဘယ္မွ မထြက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ သုေတသန လုပ္ငန္းကို ကၽြန္ေတာ့္ ေဇာက္ခ် လုပ္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝအတြက္လည္း မွတ္္တမ္းပဲ။ မိုးေလဝသ အတြက္လည္း မွတ္တမ္းပဲ။ ဘာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း သုေတသန စာတမ္း ၆ေစာင္ထြက္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေရးတာ ၆ေစာင္ရတယ္။ အဲဒီ ၆ ေစာင္ထဲက ၃ ေစာင္က ေပါက္သြားတယ္။ ယေန႔ခ်ိန္ထိ ဌာနမွာ လက္စြဲ ျပဳႏိုင္တဲ့ အဆင့္ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပညာေတြ အမ်ားႀကီး ရသြားတယ္။

ခုကၽြန္ေတာ္တို႔ Meet the Successful  အစီစဥ္ကို ၾကည့္႐ႈေနတဲ့ လူငယ္ပရိတ္သတ္ေတြထဲမွာလဲ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အတြက္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ သူရွိပါတယ္။ အဲဒီလိို ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔မွ က်ဆံုးၿပီးေတာ့ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့သူေတြ တစ္ခ်ိဳ႕အတြက္လည္း ဆရာ အေနနဲ႔ အားေပး စကားေလး ေျပာျပေပးပါလား။

ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေလးရွိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြကို ကိုးကားၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုးကားခ်င္တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္က ကမၻာမွာ ဒီေန႔ ေအာင္ျမင္မႈ အရဆံုး အဖြဲ႔စည္းႀကီး တစ္ခုျဖစ္တဲ့ နာဆာေပါ့ေနာ္။ နာဆာရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေတြနဲ႔ ဆိုင္တယ္ေပါ့။ ဒီေဆာင္ပုဒ္က ဘာလဲဆိုေတာ့ ''ကိုယ့္မွာပါတဲ့ အေတာင္ကို ျဖန္႔႔မၾကည့္ပဲနဲ႔ ဘယ္ေလာက္အျမင့္ထိ ပ်ံႏိုင္မယ္ဆိုတာ မင္းဘယ္ေတာ့မွ မသိႏိုင္ဘူး" ။

အဓိပၸာယ္ကေတာ့ စြန္႔စားပါ စြန္႔စားတဲ့စိတ္က လူငယ္ေတြမွာပဲ ရွိတယ္။ အဲေတာ့ လူငယ္ဆိုတာ စြန္႔စားရမယ္ လုပ္ၾကည့္ပါ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ အစြမ္းအစ ဘယ္ေလာက္ ရွိလဲဆိုတာ ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ အေရးႀကီးဆံုးက လူငယ္မွာ နံပါတ္တစ္ အဲတာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ျငားလဲပဲ လူငယ္မွာ စြန္႔စားလိုစိတ္ရွိတယ္။ ႐ိုးသားတဲ့ စိတ္ရွိတယ္။ သတၱိရွိတယ္  မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္မွာ မရွိတာ တစ္္ခုရွိတယ္။ အဲတာဘာလဲဆိုေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳ။ လူငယ္မွာ အေတြ႕အႀကံဳ မရွိဘူး။ အေတြ႕အႀကံဳမရွိတဲ့ အတြက္ စြန္္႔စားလိုစိတ္ ရွိလို႔ ထပ္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္လို႔ အဲဒီႀကိဳးစားမႈဟာ အရာထင္မယ္ မထင္ဘူး ဆိုတာ ေျပာလို႔ မရဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေလာကရဲ႕ သဘာဝအရေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ႐ံႈးနိမ္မႈဆိုတာ ရွိေနမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ႀကိဳးစားလိုစိတ္ရွိလို႔ အေတာင္ေတြ ဖ်န္႔ၾကည့္ၿပီး ပ်ံၾကည့္ေပမယ့္လိ္ု႔ တစ္ခါတစ္ရံမွာ မေအာင္ျမင္ဘဲနဲ႔ ႐ံႈးနိမ့္မႈဆိုတာ ရွိႏိုင္တယ္။ အဲလို ႐ံႈးနိမ့္မႈ ႀကံဳေတြ႔တဲ့ အခါမွာ လူငယ္က အေတြ႔ႀကံဳ မရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဒီ႐ံႈးနိမ့္မႈ ဒဏ္ကို ခံခ်င္မွ ခံႏိုင္မယ္။ အဲေတာ့ သူက ႐ံႈးနိမ့္မႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ သူ ေတြေဝသြားမယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ စိတ္ေလသြားမယ္ဆိုရင္လဲ ဒီေခတ္ေတြက ထြက္ေပါက္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ေသာက္တာ စားတာ ရွိတယ္။ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ ရွိတယ္။ လူငယ္ဘဝက စံုးစံုးျမွဳပ္သြားမယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္က ဒုတိယ ေဆာင္ပုဒ္ကို သိဖို႔လိုတယ္။ အလြန္ေအာင္ျမင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ နာဆာ အဖြဲ႔ႀကီးဟာ အဲဒီေအာင္ျမင္မႈ ႀကီးကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ရခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္သူက ဒုတိယ ေဆာင္ပုဒ္ကို ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ့ "လူေတြ ေလ့လာသင္ယူတတ္ေျမာက္တယ္ဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈက သင္ယူတတ္ေျမာက္တာ နည္းနည္းပါ လူေတြရဲ႕ သင္ယူတတ္ေျမာက္မႈဟာ ဘယ္ကလာသလဲ ႐ံႈးနိမ့္မႈက လာပါတယ္" မ်ားမ်ား႐ံႈးေလ မ်ားမ်ား သင္ခန္းစာရေလ မ်ားမ်ား ပညာရေလ။ ဒါေၾကာင့္ ႐ံႈးနိမ့္မႈကို ခံယူႏိုင္ရမယ္။ အဲတာေလး လူငယ္ေတြ သိဖို႔ လိုပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းရယ္ နာဆာရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ႏွစ္ခုကုိ ပူးေပါင္းၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈကို မိန္းေမာ မေနပါနဲ႔ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝနဲ႔ ဆိုင္တာေပါ့ေနာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ဘဝက မျပည့္စံုဘူး ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဘဝက ေနၿပီးေတာ့ လြတ္ေျမာက္ ထြက္ခဲ့တဲ့ အတြက္ လြတ္ေျမာက္ ထြက္ဖို႔ရာ အေထာက္ကူ အမ်ားႀကီး ျပဳခဲ့တဲ့ အရာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမရဲ႕ စကား တစ္ခြန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမက ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေျပာတယ္ ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ႏြားေခ်းပုံကလဲ ၾကာေပါက္ႏိုင္တယ္။ ႏြားေခ်းဆိုတာကေတာ့ အညစ္အေၾကးေပါ့ေလ။ ဘယ္သူမွလဲ မကိုင္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲက ၾကာပြင့္တစ္ပြင့္ ေပါက္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီၾကာပြင့္ဟာလည္း ဘုရားစင္ေပၚ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘဝဟာ အားငယ္စရာမလိုဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္တဲ့ ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုးလုပ္ပါ။ အၿမဲတမ္း ဘဝကို တိုးတက္ေနပါေစ ကိုယ့္အစြမ္းစကို ယံုၾကည္ပါ စမ္းၾကည့္ပါ။ ႐ံႈးနိမ့္ရင္လဲ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္မႈ ရႏိုင္ပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က စကားပါးခ်င္ပါတယ္။

ပိုင္သိခၤ

Mizzima - ေအာင္ျမင္သူမ်ားနဲ႔ေတြ႕ဆံုျခင္း