စက္ဘီးမ်ားႏွင့္ မႏၲေလးသို႔.. ေဆာင္းတြင္းလြမ္းခ်င္း..

ေဆာင္းတြင္းကာလေရာက္လာၿပီဆုိသည္ႏွင့္ အခ်မ္းလည္းေျပ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း ေကာင္းေအာင္ တခ်ိဳ႕ေတြက နံနက္ေစာေစာထကာ အားကစားေလ့က်င့္တာ၊ ေျပးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ တတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ အခ်မ္းလည္းေျပ သက္လံုလည္းေကာင္းေအာင္ စက္ဘီးစီး တတ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မႏၲေလးပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ထိုဓေလ့ေတြရွိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဟိုယခင္ကာလမ်ားကေတာ့ ထိုသို႔ တကူးတက ထေျပး၊ ထေလ့က်င့္ရန္ မလိုလွပါ။
မႏၲေလးႏွင့္ အနီးဝန္းက်င္ မ်ားမွာ ေနထိုင္သူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ ဘဝထဲတြင္ မပါမျဖစ္ ပါလာ သည္က မႏၲေလးအေခၚ ဘီး(ဘိန္း)ဟုေခၚသည့္ စက္ဘီးေတြ။ ထိုစက္ဘီးေတြ ကိုယ္စီျဖင့္ ေန႔ စဥ္ဘဝကို ျဖတ္သန္းေနရေတာ့ ေဆာင္းတြင္းေရာက္လို႔ ထူးၿပီး အားကစားထလုပ္ေနရန္ပင္မလို။ ယခုလို တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြ ေပါေပါေလာေလာဝယ္၍ မရႏုိင္ေသးသည့္အခ်ိန္၊ ကားေတြလည္း ဒလေဟာတင္သြင္းခြင့္မရေသး သည့္အခ်ိန္မွာ မႏၲေလးရဲ႕ လမ္းမထက္ေတြမွာ စက္ဘီးေတြ၊ မႏၲေလးအေခၚ ဘီး(ဘိန္း)ေတြက စက္ဘီးပင္လယ္ႀကီးတစ္ခုအလား။

မႏၲေလးၿမိဳ႕အနီးတစ္ဝုိက္မွာ ေနတဲ့သူေတြက မႏၲေလးၿမိဳ႕ထဲ အလုပ္လာလုပ္ဖို႔ စက္ဘီးကိုပင္ အားထားရသည္။ လုိင္းကားေတြရွိပါ ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ကဲ့သို႔ မေပါမ်ားလွ။ ေနာက္ၿပီး စက္ဘီးႏွင့္သြား သည္က လူပင္ပန္း႐ံုကလြဲ၍ စရိတ္စက သက္သာလြန္းလွသည္။ ဘီးအသစ္ဝယ္ဖို႔ မတတ္ႏုိင္လွ်င္ေတာင္ သူမ်ားစီးၿပီးသား တစ္ပတ္ရစ္ဘီးေလးဘာေလး ရွာဝယ္ကာစီးလွ်င္ျဖစ္သည္။ ယခုလို ေဆာင္းတြင္းကာလမ်ိဳးဆိုလွ်င္ စက္ဘီးစီးရသည္မွာ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း ေကာင္း အခ်မ္းလည္းေျပလြန္းလွပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေနသည့္ အမရပူရၿမိဳ႕မွ   မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚသို႔ စက္ဘီးျဖင့္ လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္သူေတြေပါလွပါ သည္။ နံနက္ ၇ နာရီခန္႔ဆုိလွ်င္ စစ္ကိုင္း-မႏၲေလးလမ္းေပၚမွ သည္လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ သမန္ကန္ပတ္လမ္းမွတစ္ဆင့္ ရန္ကုန္-မႏၲေလးလမ္းမႀကီးအ တုိင္းလည္းေကာင္း မႏၲေလးၿမိဳ႕ဆီ ဦးတည္လာတတ္ၾကသည္။ ေန႔လယ္မွာစားမည့္ ထမင္းထုပ္ ေတြ၊ ခ်ိဳင့္ေတြကိုေတာ့ စက္ဘီး ေတြရဲ႕ေရွ႕ျခင္း၊ လက္ကိုင္ႏွင့္ ေနာက္ကယ္ရီယာခံုေတြေပၚမွာ တင္ကာလာတတ္ၾကသည္။
စစ္ကိုင္း-မႏၲေလးလမ္းအတိုင္းလာလွ်င္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စစ္ကိုင္းကားေတြႏွင့္ အမရပူရ-မႏၲေလးေျပးဆြဲေနသည့္ အမွတ္ (၈)လိုင္းကားေတြႏွင့္ ဟိုေရွာင္သည္တိမ္းေမာင္းရသည္။ တစ္ခါတေလ စက္ဘီးစီးသူေတြက လိုင္းကားေတြထက္ပင္ ျမန္သြားေသးေတာ့ ကားေပၚက စပယ္ယာေတြ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ၾကသည္။ စက္ဘီးသမား ေတြျမန္တာလည္း မေျပာႏွင့္။ ရာသီဥတုကလည္း ခ်မ္းလြန္းလွသည္ ဆုိေတာ့ စက္ဘီးစီးသူ အခ်င္းခ်င္း စလိုက္ေနာက္လိုက္ျဖင့္ အခ်မ္းေျပတြန္းနင္းၾကသည္။

ဘတ္စ္ကားေတြကလည္း ခရီး သည္ေစာင့္တင္လိုက္ ေမာင္း လိုက္ဆုိေတာ့ စက္ဘီးေတြက ျမန္သြားရျခင္းျဖစ္သည္။
ေတာင္သမန္ကန္ပတ္လမ္း က လာလွ်င္ေတာ့ စစ္ကိုင္း-မႏၲေလးလမ္းလို႔ သိပ္မ႐ႈပ္လွ။ ေဆာင္းတြင္းခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာ အ ဝတ္ဗလာျဖင့္ အင္းထဲငါးဆင္း ဖမ္းေနသူေတြ ေတြ႕ရသည္။ အင္း စပ္က စုိက္ခင္းေတြကေတာ့ ညက တစ္္ညလံုးက်ထားသည့္ ႏွင္း ရည္စက္ေတြေၾကာင့္ စိုရႊဲေနသည္။ ကန္ပတ္လမ္းမွတစ္ဆင့္ ရန္ကုန္-မႏၲေလးလမ္းမဘက္သြားရန္ တမာတန္းလမ္းက ကူးရသည္။ ေနေရာင္ျခည္အလင္းတန္းက တမာပင္ေတြရဲ႕အရိပ္ေတြကို ျဖတ္သန္းကာ တမာတန္းလမ္း ေလးေပၚ ေျပာက္က်ိေျပာက္က်ား လာက်သည္။ ထိုလမ္းမွာလည္း ေက်ာင္းသြားၾကသည့္ကေလး ေတြ၊ အလုပ္သြားၾကသည့္သူေတြ က စက္ဘီးေတြကိုယ္စီျဖင့္ စည္ ကားေနေလသည္။

မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္မွ ႀကိဳဆိုပါ၏။ အဝင္မုခ္ဦးႀကီးကို ေတြ႕လာရ သည္။ ထိုမုခ္ဦးေက်ာ္၍ သိပၸံလမ္း အေရာက္ အေရွ႕ဘက္ကို လွမ္း ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ႏွင္း ေတြထူပိန္းေနေအာင္ က်ဆင္းေန သည့္ၾကား ထိုးထြက္လာသည့္ စက္ဘီးအုပ္ႀကီးကို ေတြ႕ရပါ ေတာ့သည္။ ထိုစက္ဘီးအုပ္ႀကီး က မႏၲေလးၿမိဳ႕ အေရွ႕ျခမ္းၿမိဳ႕သစ္ ရပ္ကြက္ေတြဆီက လာၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ အေရွ႕ႏွင့္ ေတာင္ ဘက္ဆီမွလာသည့္ စက္ဘီးေတြ ေပါင္းလိုက္သည့္အခါ မႏၲေလးၿမိဳ႕ (၇၈)လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အုပ္စုဖြဲ႕ပ်ံသန္းလာသည့္ ငွက္အုပ္ႀကီးတစ္ခုအလား ျဖစ္သြားပါ ေလေတာ့့သည္။ (၇၈) လမ္း ၿမိဳ႕အလယ္လမ္းမွတစ္ဆင့္ ရတနာပံု ေဈး၊ ေဈးခ်ိဳေတာ္ႏွင့္ အျခားသက္ ဆုိင္ရာ လုပ္ငန္းခြင္ေတြဆီ ဦးတည္သြားခဲ့ၾကသည္။
ညေနဘက္တြင္လည္း ထို အတိုင္း။ ေဆာင္းတြင္းက ေန႔တာ တုိသည္မို႔ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ အ လုပ္ဆင္းၿပီဆုိသည္ႏွင့္ ေမွာင္ သြားေလၿပီ။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္ ခြင္မွာ ပင္ပန္းခဲ့ၾကၿပီမို႔ စက္ဘီးစီး ရသည္မွာ မနက္ကေလာက္ေတာ့ သိပ္မသြက္။ သို႔ေသာ္ ခပ္ျဖည္း ျဖည္းနင္းေနလွ်င္လည္း  မိုးက လည္းခ်ဳပ္ ခ်မ္းလည္းခ်မ္းလာၿပီ မို႔ အားထည့္ကာ ျပန္နင္းရသည္။ အင္နဲ႔အားနဲ႔နင္းရသည္ဆုိေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ အေႏြးထည္ဝတ္ ရန္ပင္ မလိုေလာက္ေအာင္ ေႏြး ေထြးသြားခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာမွာ ေခြၽးေတြေတာင္ ရႊဲစိုေန သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အဖြဲ႕မိတ္ ေဆြေတြျဖင့္ တေပ်ာ္တပါးစီးၾက ရသည္ဆုိေတာ့ ေမာတယ္ပန္း တယ္ပင္မထင္မိ.. ။

ယခုေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ ငါး ႏွစ္ခန္႔မွစတင္ကာ စက္ဘီးစီးသူ ေတြ တျဖည္းျဖည္းနည္းသြားခဲ့ သည္။ သံုးေလးသိန္းျဖင့္ ဆုိင္ ကယ္စီးႏုိင္ၿပီဆုိေတာ့ ေခြၽးတလံုး လံုးျဖင့္နင္းရသည့္ စက္ဘီးေတြ ကို လွည့္မၾကည့္ၾကေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ဆုိင္ကယ္က ခရီးလည္းတြင္ သည္ဆုိေတာ့ စက္ဘီးသည္ ေခတ္ေနာက္က်၍ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ စက္ဘီးစီးတုန္းကႏွင့္ ဆုိင္ကယ္ေျပာင္းစီးသည့္အခ်ိန္ က်န္းမာေရးကေတာ့ မသိမသာ ကြာလာခဲ့သည္။ စက္ဘီးစီးတုန္း က ႏွာေစးေခါင္းကိုက္ေလးေတာင္ မျဖစ္။ တစ္ေန႔တစ္နာရီခြဲ၊ ႏွစ္ နာရီ စက္ဘီးစီးရသည္ဆုိေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီးသားလိုျဖစ္ ေနသည္။ ယခုလိုေဆာင္းတြင္းမွာ ဆို အေႏြးထည္ ထူထူထဲထဲဝတ္ ရန္ပင္မလိုလွ။

ယခု ဆုိင္ကယ္စီးရသည့္အ ခါတြင္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္အျမန္ႏႈန္း ေၾကာင့္ အေႏြးထည္ထူထူထဲထဲ ဝတ္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး ရင္ဘတ္ သို႔လာ႐ိုက္ခတ္သည့္ ေလေတြ ေၾကာင့္ မၾကာခဏ အေအးပတ္ သည္။ ေဆာင္းတြင္းဆို နဂိုအ ေအးဓာတ္ေၾကာင့္ သာ၍အေအး ပတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အသက္ ႐ွဴက်ပ္သလုိပင္ ခံစားလာရသည္။ ေျပးေနသည့္စက္ႀကီးေပၚ ထိုင္ လိုက္ရသည္ဆုိေတာ့ ေခြၽးကတစ္ စက္ေလးမွပင္ မထြက္ေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ သြားေတာ့ ယခင္စက္ဘီးေခတ္က ၾကားေတာင့္ၾကားခဲ ယာဥ္တိုက္မႈ ေတြက ယခုဆုိင္ကယ္ေခတ္မွာ ေန႔စဥ္ၾကားလာရသည္။ ေဆာင္း တြင္းတင္မက ရာသီသံုးပါးမေရြး ယာဥ္တိုက္မႈေတြျဖစ္ေနၾကသည္။ ႏွစ္ရက္တစ္ဦးႏႈန္းေလာက္ ေသ ဆံုးေနၾကရသည္။

တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ မႏၲေလး ေဆာင္း နံနက္ခင္းႏွင့္ စက္ဘီးစီး သူမ်ားသည္ တင့္တယ္လိုက္ဖက္ လြန္းလွခဲ့ပါသည္။ တစ္ခ်ိန္က စက္ဘီးမႏၲေလးဟုပင္ ေခၚဆုိရ သည္အထိ မႏၲေလးနဲ႔ စက္ဘီး တြဲျမင္ခဲ့ၾကသည္။ ယခုေတာ့ မႏၲေလးသည္ တ႐ုတ္ဆုိင္ကယ္ တဖုန္းဖုန္းၾကား ဆုိင္ကယ္ၿမိဳ႕ ေတာ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းခဲ့ရ သည္။ ေခတ္သည္ တစ္ပတ္လည္ ႐ိုးထံုးစံရွိသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ အကယ္၍ ေခတ္တစ္ပတ္ျပန္ လည္လာ၍ စက္ဘီးေခတ္ကို ေရာက္လာဦးမည္ဆုိပါလွ်င္ ထို ေခတ္ကို မႏၲေလးက ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုေနၾကမည္မွာ အ ေသအခ်ာပင္။ ေခတ္အေျခအေန အရ လိုအပ္၍သာ ဆုိင္ကယ္ ေျပာင္းစီးေနၾကရေသာ္လည္း မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ စက္ဘီးမႏၲေလးက အ ျမစ္တြယ္ေနဆဲ။ ေဆာင္းတြင္း နံနက္ခင္းေတြမွာ စက္ဘီးကေလး စီးရင္း ျဖတ္သန္းခ်င္ၾကသည့္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားေတြ ရွိၾကဦးမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရပါ ေတာ့သည္။

ညီညီေဇာ္

Credit: www.7daydaily.com