ဘဲြ႔လား လက္မွတ္ေတြလား အေတြ႔အႀကံဳလား

အမ်ားအားျဖင့္ ခုေနာက္ပိုင္း ျဖစ္ေနတာေတြက လုပ္ငန္းခြင္မွာ အျငင္း ပြားစရာက ဘဲြ႔ရတဲ့သူကို ခန္႔မွာလား၊ လက္မွတ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားသူကို ခန္႔မွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေတြ႔အႀကံဳ ရွိသူေတြကိုပဲ အလုပ္ခန္႔မွာ လားဆိုတဲ့ ျပႆနာ တစ္ရပ္ပါပဲ။ အလုပ္ေခၚတိုင္း ဘဲြ႔ရ ျဖစ္ရမည္၊ ဒီပလိုမာ တတ္ရမည္။ ဘာျဖစ္ရမည္ဆိုတဲ့ အသက္အရြယ္ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြနဲ႔မွ မလိုက္ ေခၚတဲ့ ဟာေတြက အလုပ္ရွင္ထက္ေတာင္ ဆရာက်တဲ့ အရာေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရွိေနရပါတယ္။ ယခု လူအေတာ္ မ်ားမ်ားက ေျပာေနၾကတယ္။ အလုပ္ေတြ ဒီေလာက္ ေခၚေနတာ ဘာလုိ႔ အလုပ္ လက္မဲ့ေတြ ေပါေနတာလဲဆိုတဲ့ စကားေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ ကဲ ဟုတ္ပါၿပီ။ လက္မွတ္ေတြက ေနရာတိုင္းမွာ တက္ရင္ ခုတက္ ခုရ ေခတ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒီေတာ့ လူတိုင္း အထင္မႀကီးေတာ့တာေၾကာင့္ ဘဲြ႔ရ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ထည့္ထားတယ္ ဆိုရေအာင္ကလည္း ခန္႔မယ့္ ကုမၸဏီက ဘဲြ႔နဲ႔ သက္ဆိုင္လား ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဒါလည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ လက္မွတ္ ေတြက ပိုက္ဆံရွိတဲ့ သူတိုင္း တက္လုိ႔ ရတဲ့ အရာဆိုေပမယ့္ ဘဲြ႔ကေတာ့ ခုနည္းပညာ ေခတ္မွာ တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ရထားသင့္တဲ့ အထဲမွာ ပါ၀င္ေနပါတယ္။

ယခုေနာက္ပိုင္း အလုပ္ေခၚစာေတြ တိုင္းမွာ အရာအားလံုး ျပည့္စံုတဲ့သူ ပါရွိလာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အလြန္တရာ ကံေကာင္းတဲ့ကုမၸဏီ တစ္ခုေတာ့ ျဖစ္မွာပါပဲ။ ဘာတဲ့ ဘဲြ႔ ရ ရမည္။ သက္ဆိုင္ရာ ဒီပလိုမာ ေအာင္လက္မွတ္ ရွိရမည္။ ေနပါဦး။ ေခၚေတာ့ စာရင္းကိုင္ ႐ိုး႐ိုး ေအာက္ေျခအဆင့္၊ တတ္ရမယ့္ ပညာေတြက ဘဲြ႔ရ၊ ဘဲြ႔ေတာင္မွ ဘီကြမ္း တို႔ ေနာက္ ရွိပါေသးတယ္။ LCCI I, II, III ေအာင္ရမယ့္အျပင္ ACCA ေတာင္ Part I တို႔ Part II တို႔ ေအာင္ရမယ္၊ ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္စာ ကလည္း 4 Skills ကၽြမ္းက်င္ၿပီး၊ Computer မွာလည္း ေတာ္ ရမယ့္အျပင္၊ Software ေတြလည္း အသံုးျပဳတတ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ေခၚစာေတြ မႈိလို ေပါက္လာတာ ေတြ႔ရွိရပါတယ္။ ဒီေလာက္ တတ္ေနမွေတာ့ သူတို႔မွာ လစာေလး ၇ ေသာင္း၊ ၈ ေသာင္းနဲ႔ လာလုပ္ခ်င္ ၾကပါေတာ့မလား ဆိုတာလည္း ထည့္စဥ္းစား သင့္ပါတယ္။ အလုပ္ေခၚစာေတြမွာေတာ့ ဘဲြ႔ရျဖစ္မည္လုိ႔ ပါေနက်ပဲ။ ဘဲြ႔ ရလာျပန္ေတာ့မာစတာလားတဲ့ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ အလုပ္ကကြန္ပ်ဴတာ ေအာ္ပေရတာ ေလာက္။အင္တာဗ်ဴးမွာ ေမးလိုက္တာေတြကေတာ့ မာစတာ ဆက္တက္ဖို႔ အဆင့္ မီွသလားတို႔၊ တစ္ခါတေလ ဘဲြ႔လက္မွတ္ေတြက ႐ိုး႐ိုး လက္မွတ္ေလာက္ေတာင္ အသံုးမ၀င္သလို အျငင္းခံလုိက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခံစားၾကရလိမ့္မလဲ။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ႐ုပ္ေခ်ာမွ ဆိုတာေတြ ထည့္ထားေတာ့ ႐ုပ္ရည္ မေျပျပစ္တဲ့ သူေတြကပဲ ထမင္းငတ္ ေသရေတာ့ မလိုလိုနဲ႔။ ေနာက္ ရွိပါေသးတယ္။ ေခၚတာေတြက သူမ်ားနဲ႔ မတူေအာင္ စတန္႔ ထြင္တာေတြ လည္း ေတြ႔ရေသးတယ္။ ဘဲြ႔မလို၊ လက္မွတ္ မလို၊ ကၽြမ္းက်င္သူကိုသာ ခန္႔မည္ဆိုေတာ့၊ ဘဲြ႔ေတြ၊ လက္မွတ္ေတြ ရေအာင္ လုပ္ေနသူေတြကပဲ ေပါေတာေတာေတြကို ျဖစ္လုိ႔။ အဲ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ ဘာမွ မလိုပဲ၊ အလုပ္ အေပၚ စိတ္၀င္စားမႈ ရွိသူတိုင္း အေတြ႔အႀကံဳ မလို ဆိုတာေတြလည္း ေခၚစာေတြမွာ ေတြ႔ေနရတာ ဒုနဲ႔ ေဒးပါပဲ။

ကၽြန္မ တစ္ခါတေလ ေမးၾကည့္ခ်င္တာ ရွိတယ္။ ဘဲြ႔ေတြ၊ ဒီဂရီေတြ၊ လက္မွတ္ေတြ အကုန္ တန္းစီရထားတဲ့ သူေတြကို ဘယ္လိုမ်ဳိး လစာေတြမ်ား ေပးၾကမွာပါလဲ ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္ၿပီ ဒါဆိုရင္ လူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အမွန္တကယ္ တတ္ကၽြမ္း မႈကို ဘာနဲ႔ တိုင္းတာၾကမလဲ။ ဘဲြ႔လက္မွတ္ နဲ႔ တိုင္းတာၾကမလား။ တကယ့္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္စြမ္း ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႔ တိုင္းတာ ၾကမလား။ လက္မွတ္၊ ပညာ၊ လုပ္ငန္း အေတြ႔အႀကံဳေတြဆိုတာ အားမွ်ေျခအေနနဲ႔ ခ်ိန္ခြင္ညွာထိန္းသလို ထိန္းႏုိင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။

ဘယ္ေနရာမဆို ဘဲြ႔လည္း မရွိ၊ လက္မွတ္လည္း မရွိ၊ ရွိတဲ့ဘဲြ႔နဲ႔ လက္မွတ္က လုပ္ေနတ့ဲ လုပ္ငန္းနဲ႔လည္း အံ၀င္ခြင္က် ဘာမွ မဆိုင္ဘဲ လုပ္ငန္း အေတြ႔အႀကံဳ အႏွစ္ ၁၀၊ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ေနၾကသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ သမီး မို႔လို႔၊ ဘယ္သူ႔ သားေလးဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ ဘာမွေတာင္ မလိုပဲ အလိုလို ၀င္သြားတာေတြက်ေတာ့ ဘယ္လိုတိုင္းတာ သတ္မွတ္ၾကပါသလဲ။ လူငယ္ အေတာ္ မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနတာေတြက မိဘကလည္း ေထာက္ပံ့ႏုိင္၊ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အပ်င္းေျပ သေဘာနဲ႔ သင္တန္းေပါင္းစံုေတြ တက္ၿပီး လက္မွတ္ေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္နဲ႔၊ ဘာအလုပ္ကို ၀င္လုပ္ေနၿပီလဲ ေမးရင္ ဘာမွ မလုပ္ေသးၾကတာေတြလည္း ေတာင္လို ရာလို ပံုေနတာကို ေတြ႔ရွိ ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကံကပဲ ေမြးလာကတည္း က အလုပ္ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ကံဇာတာမ်ား ပါလာေလသလားပါပဲ။ ဘ၀ေတြက မတူၾကဘူးကိုး။
ဘယ္လက္မွတ္ကေတာ့ ဘယ္လုပ္ငန္း အတြက္ အေထာက္အကူ အမွန္တကယ္ ျပဳေနပါၿပီလို႔ ဘယ္သူမွ ခ်ျပလို႔ မရေသး ပါဘူး။ လက္မွတ္လိုခ်င္ အလြယ္ေလး။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအရ လက္မွတ္ေတြကို ေငြန႔ဲ ၀ယ္လို႔ရေနတဲ့ ေခတ္အေျခအေန ျဖစ္ေနတယ္ေလ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေျဖခ်င္သူက ေငြေပးၿပီး ေျဖေနရသလို၊ ေျဖႏုိင္ဖို႔ ေငြေၾကးနဲ႔ စီစဥ္ေပးသူေတြက လည္း စီစဥ္ေပးေနေတာ့ အေရာင္းအ၀ယ္ သေဘာ အသြင္ေဆာင္ေနတာကို ေတြ႔ရွိရတယ္။ လက္မွတ္ေတြ ဆိုတာက လည္း အလုပ္ခြင္ ေနရာအလုိက္ သူ႔ လက္မွတ္နဲ႔သူ တန္းစီေနတာကိုး။ သင္တန္းတစ္ခု လာတက္ရင္ အရင္ဆံုး စံုစမ္းတာက၊ ကိုယ္နဲ႔ တက္ရမယ့္ ဘာသာရပ္ သင္တန္းနဲ႔ ကိုက္ မကိုက္၊ မဟုတ္ပဲ သင္တန္းျဖင့္ မတက္ရေသးဘူး သင္တန္း ၿပီးရင္ အလုပ္ရ မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြက အရင္ ေမးေနၾကၿပီေလ။ ဒီေတာ့ ေမးလာတိုင္းလည္း ကၽြန္မက ျပန္ေျပာေလ့ ရွိတာက လက္မွတ္ဆုိတာ အလုပ္ ရမယ္လုိ႔ အာမခံခ်က္ေတြ မေပး ႏုိင္ဘူး။ ဒီလက္မွတ္ရရင္ ဒီအလုပ္ရမယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘယ္သူမွ အာမခံခ်က္ မေပး ႏုိင္ဘူး။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ရႏုိင္ ေကာင္းရဲ႕ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အရ ယူေနၾကတဲ့ သေဘာပဲ။ အဓိက စိတ္ထဲ ထားဖို႔က ကိုယ္က ပိုက္ဆံကုန္တဲ့အျပင္ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္း ျဖစ္ေနမွာဆိုေတာ့ ကိုယ္ တက္မယ့္ သင္တန္း အမ်ဳိးအစားက ကိုယ့္နဲ႔ အဆင္ေျပၿပီး၊ ၀ါသနာေရာ ပါရဲ႕လားဆိုတာ အရင္ဆံုး မိမိဘာသာ သံုးသပ္သင့္တယ္။ ခုေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ သင္တန္းျဖင့္ မတက္ ရေသးဘူး၊ အလုပ္ရရင္ လစာက ဘယ္ေလာက္ ေပးမွာလဲ၊ ဒီ သင္တန္း ၿပီးရင္ အလုပ္ တန္းရမွာလား ဆိုတာေတြကို ျပန္ေျဖေလ့ ရွိတာကေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း ႀကိဳးစားမႈအေပၚပဲ မူတည္ ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။

အမွန္ ေျပာရရင္ ကိုယ့္မွာ လက္မွတ္ ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကိုင္ထားတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ကမွ ထုတ္ မေျပာရင္ ဘယ္သူ သိႏုိင္မွာလဲ။ ဘယ္ လက္မွတ္ဟာျဖင့္ ဘယ္ တန္ဖိုး ရွိပါတယ္လို႔ ပံုေသ ေျပာႏုိင္ လို႔လား။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ရဖို႔ ဆိုတာကလည္း လြယ္တဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တက္ရမယ့္ လက္မွတ္ အတြက္ အခ်ိန္ေပးရမယ္… ေနာက္ ေငြေပးရမယ္။ စာေမးပဲြေၾကးဆိုတဲ့ ၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုး ရွိတဲ့ လက္မွတ္ေတြလည္း ရွိပါေသးရဲ႕။ ေနာက္ ဦးေႏွာက္ကလည္း အလုပ္ လုပ္ရေသး၊ အေတာ္ မလြယ္တာ ပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ကုမၸဏီေတြ က်ေတာ့ ခန္႔အပ္ၿပီး ၀န္ထမ္းေတြ အတြက္ သီးသန္႔ သင္တန္းေလးေတြဖန္တီးေပးၾကတာ လည္း ေတြ႔ရ ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ က်ေတာ့ တုိးတက္ျမင့္မားေအာင္ ႀကံေဆာင္ေနမယ့္အစား ဘတ္ဂ်က္ေတြ ျဖတ္ၿပီးရင္း ျဖတ္ေနၾကေတာ့၊ ၀န္ထမ္းေတြကို သင္တန္းလည္း မေပးႏုိင္၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူ တတ္ခ်င္ သူ ရွာလိမ့္မွာေပါ့လို႔ လႊတ္ထားလုိက္ျပန္ေတာ့ လည္း၊ ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ ေမွးေနလည္း ရေနတာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဘယ္သူမွ တတ္ေအာင္ ေတာ္ေအာင္ မလုပ္ၾကပဲ ဒီလိုနဲ႔ ဆုပ္ကပ္ကို တျဖည္းျဖည္း ေရာက္မွန္း မသိ ေရာက္လာၾကရတယ္။

ကၽြန္မေတြ႔တဲ့ ကုမၸဏီတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြကို အဖဲြ႔ ခဲြၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေတြ၊ တ႐ုတ္စာ သင္တန္းေတြ ေပးတက္ၾကတာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အေတာ္ ေကာင္းတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပဲ။ သင္တန္း တက္တယ္ ဆိုတာကလည္း အလုပ္ခြင္န႔ဲ မတူပါဘူး။ စိတ္ကို အလုပ္ခြင္ကေန အနားေပးၿပီးရွိေနတဲ့ ႂကြက္သားေတြကို ႏိုးၾကားေအာင္ ျပဳလုပ္ေစတဲ့အတြက္ စိတ္ကို တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲေစပါ တယ္။ အလုပ္ရွင္ေတြက ကိုယ့္၀န္ထမ္း ေတြကို သင္တန္းေတြလည္း မတက္ခိုင္း၊ လက္မွတ္လည္း ထပ္မယူခုိင္းတာဟာ သူတို႔ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ ေလ်ာ့သြားမွာ စိုးရိမ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရျမင့္ရင္ ၾကာျမင့္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ တရား အတိုင္းပါပဲ။ ၀န္ထမ္းေတြ အသိပညာ ျမင့္မားေအာင္ လုပ္ေပးတာဟာ လုပ္ငန္းခြင္ တိုးတက္ေရးအတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ျပဳတယ္လို႔ သိျမင္တဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြ အေတာ္ေလး မ်ားေနၿပီလို႔ သင္ ထင္ပါသလား။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ပညာေပးဖို႔ လက္တြန္႔ တတ္တဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြဟာ ကိုယ္ေပးသေလာက္ပဲ ျပန္ရတတ္တယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ နားလည္ထား ရပါလိမ့္မယ္။

ခုေခတ္ လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ာကေတာ့ လက္မွတ္ေတြ ပံုေနလည္း အလုပ္ မလုပ္ၾကတာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အိမ္က မိဘေတြက မလုပ္ခုိင္းေသးတာ လို႔လည္း ေလ့လာ ေတြ႔ရွိရပါတယ္။ ဒါဆို ရင္ေတာ့ ဟုတ္ၿပီ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ အရြယ္က်မွ အလုပ္ခြင္ထဲ ၀င္ခုိင္းၾကမွာလဲ ဆိုတာလည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လို႔ ေနပါ ေသးတယ္။ ကဲ ဒီေတာ့ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေန ေရာက္ေန ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေန ေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်ာက္ပါလို႔ အႀကံေပးပါရေစ။ အေကာင္းဆံုး အႀကံ ေပးခ်င္တာကေတာ့ ကာလ၊ ေဒသ၊ ဌာနနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိမယ့္ လက္မွတ္မ်ဳိးသာ သင္ အမွန္တကယ္ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ ေလ်ာ္ဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုးပါလို႔ အႀကံံ ျပဳပါရေစ။

လက္မွတ္ပါပါ မပါပါ ေပးသမွ် ႀကိဳက္ေစ်းအတိုင္း ညွိယူၿပီး ခိုင္းတုိင္း လုပ္ႏုိင္ရင္လည္း အဆင္ေျပေနၾကတဲ့ ကုမၸဏီေတြမွာ ၀င္လုပ္ေနသူေတြအတြက္ အေထြအထူး လက္မွတ္ေတြ စိတ္ကူးယဥ္ ေနစရာ မလိုဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီလက္မွတ္ ရလာရင္ ဒီေလာက္ ေၾကးေပးမယ္လို႔ ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္း ေၾကးေခၚ ထားရင္လည္း၊ စိတ္၀င္စားဖို႔အတြက္ လက္မွတ္ေတြ ကိုင္ေဆာင္ထားသင့္ပါၿပီ။အင္း ဘဲြ႔အေၾကာင္း၊ ဒီဂရီအေၾကာင္း၊ လက္မွတ္အေၾကာင္းေတြ စိတ္ပ်က္ ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနသလား ဆိုၿပီး ေတာ့လည္း စိတ္ဓာတ္ေတြ က်မသြားပါနဲ႔။ နည္းပညာ တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ဒါေတြ မလိုဘူးလား ဆိုေတာ့လည္း၊ လိုပါလိမ့္မယ္။ကၽြန္မကိုေတာ့ အိမ္က ေျပာပါတယ္။ ေသျဖင့္ ေသေတာ့မယ္၊ သင္တန္းေတြ တက္လို႔ကို မၿပီးႏုိင္ဘူးတဲ့ေလ။ တက္လုိက္ ရတဲ့ သင္တန္းေတြတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေသသာ သြားမယ္ သင္တန္းေတြ ကေတာ့ တက္လို႔ ၿပီးမွာ မဟုတ္သလို၊ ပညာဆိုတာ ငယ္တယ္၊ ႀကီးတယ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ ဘဲြ႔ေလး ရတာနဲ႔ ဓာတ္ပံု မွန္ေဘာင္ေလး လုပ္ၿပီး အိမ္ဦးခန္းမွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားၿပီး၊ လာသမွ်ကို ကၽြန္မ သမီးေလ ဘာ ဘဲြ႔ ရတာတို႔၊ ဘာတို႔ ႂကြားလို႔ ရေနေပမယ့္၊ ခုေခတ္မွာေတာ့ လက္မွတ္ဆိုတာ အိမ္ဦး ခန္းမွာ မွန္ေဘာင္သြင္း ခ်ိတ္ထားလည္း ဘယ္သူမွ စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က ၃၊ ၄ ေစာင္ေလာက္ ခ်ိတ္ထားရင္ အိမ္နံရံ မဆန္႔လို႔ ဖိုင္ တဲြထားရသူေတြ ရွိေနေသးတယ္လို႔ မွတ္ယူထားလိုက္ပါ။ ဒီေတာ့ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ရွိေနဦးမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကိုယ္သြားမယ့္ လမ္းနဲ႔ ကိုယ္ သင္ယူေနတဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္း ျဖစ္ၿပီး ဘ၀တစ္သက္ တာ ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္း အံ၀င္ခြင္က်နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔သာ အဓိက ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေျပာလုိက္ပါရေစေတာ့ ရွင္။

မေနာျဖဴေလး ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ေရးသားသည္။

Credit: www.myanmar-network.net