ပရိယာယ္

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။

သူ႕နာမည္ကိုေတာ့ ကြၽန္မ မသိပါဘူး။ ရုပ္ကေလးကိုသာ သတိထားမိတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အသြားအျပန္လမ္းမွာ သူ႕ကိုေန႕စဥ္ေတြ႕ေနရတတ္လို႕ပါ။

ငမိုးရိပ္ဘူတာကအထြက္ စံျပေစ်း၊ ပ်ံက်တန္းေလးကိုျဖတ္ျပီးမွ ကြၽန္မ အိမ္ျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သံလမ္းအလြန္ ေျမၾကီး ေပၚမွာ ပလတ္စတစ္ကို ျဖန္႕ခင္းျပီး လက္ဖက္ေျခာက္ပံုေရာင္းေနတဲ့ အဲဒီေကာင္ေလးကို အျမဲလိုေတြ႕ျမင္ေနရတာေပါ့။

တစ္ဆယ္သား တစ္ရာ၊ တစ္ဆယ္သား ခုႏွစ္ဆယ္ ဆိုတဲ့အသံ စာစာေလးကိုလည္း မၾကားခ်င္မွ အဆံုးပါပဲ။ သူက လက္ဖက္ေျခာက္ ႏွစ္မ်ိဳးကို ႏွစ္ပံုခြဲျပီး ေရာင္းတတ္ေလ့ရွိသူပါ။

တစ္ေန႕မွာေတာ့ ကြၽန္မ သူ႕ဆီက လက္ဖက္ေျခာက္၀ယ္ဖို႕ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ သူ႕ဆိုင္ေရွ႕မွာ ကြၽန္မရပ္လိုက္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ -

'အန္တီ၊ ဘာယူမလဲ၊ ဒီဘက္က တစ္ရာဗ် ေရႊဖီမိုးလြတ္အစစ္ပါ၊ ေမႊးလည္းေမႊးတယ္၊ အခပ္လည္းခံတယ္ဗ်၊ ဒီဘက္ကေတာ့ ခုႏွစ္ဆယ္ထဲပါ။ သူက နည္းနည္းၾကမ္းတယ္၊ ေသာက္လို႕ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ ေစ်းသက္သာေတာ့ လူသံုးမ်ားတယ္၊ အန္တီ ၾကိဳက္တာယူပါ'

ေခ်ေခ်ငံငံ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ ေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ရွိလွမွ ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္ပါပဲ။ ေက်ာင္းမေနဘဲ လက္ဖက္ေျခာက္ေရာင္း ေနရတဲ့ ဘ၀ေလးကို သနားမိေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ကေလးအတြက္ကေတာ့ ထမင္းတစ္လုတ္ ခဲယဥ္းမယ္မဟုတ္ဘူးလို႕ ေတြး လိုက္မိတယ္။

အေကာင္းၾကိဳက္ေပမယ့္ ႏွေမ်ာတတ္တဲ့ ကြၽန္မ ေရြးရခက္ေနတုန္းမွာပဲ မိန္းမတစ္ေယာက္ လက္ဖက္ေျခာက္လာ၀ယ္ပါတယ္။

'ဟဲ့ ကေလး၊ ခုႏွစ္ဆယ္တန္ ငါးက်ပ္သား ထည့္ေပးပါ'

'ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့'

လက္ဖက္ေျခာက္ခ်ိန္တဲ့ ခ်ိန္ခြင္ေလးက ခပ္ေသးေသးပါပဲ။ ပလတ္စတစ္အိတ္ကေလးထဲကို သူထည့္လိုက္တဲ့အတိုင္းအဆဟာ ငါးက်ပ္ သားအေလးနဲ႕ အံက်ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

'အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္'

'လက္ဖက္ေျခာက္ ဘယ္လိုေရာင္းလဲ'

'ဒီဘက္က တစ္ရာ၊ ဒီဘက္က ခုႏွစ္ဆယ္ဗ်'

ေကာင္ေလးဟာ ကြၽန္မကို ရြတ္ျပတဲ့အတိုင္း အညႊန္းေတြထပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ခုႏွစ္ဆယ္တန္ ငါးက်ပ္သား၀ယ္တဲ့ အမ်ိဳး သမီးက ပိုက္ဆံလွမ္းေပးရင္း ၀င္ေျပာပါတယ္။

'ဒါေလး ခပ္ေကာင္းတယ္၊ အရြက္ၾကမ္းေပမယ့္ ေမႊးတယ္၊ ကြၽန္မကေတာ့ ဒါပဲသံုးတယ္ေလ။ တစ္ရာတန္က ပိုသန္႕တာမွန္ေပမယ့္ ကိုယ္ ကမ်ားမ်ားသံုးတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ခုႏွစ္ဆယ္တန္ပဲ သံုးရတယ္ အစ္မၾကီးေရ'

မ်ားမ်ားသံုးတတ္တယ္ဆိုတဲ့ မိန္းမဟာ ငါးက်ပ္သားထုပ္ကိုကိုင္ျပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။

'ျပစမ္းပါဦး၊ ၾကည့္ရေအာင္'

ဒုတိယမိန္းမၾကီးက လက္ဖက္ေျခာက္ႏွစ္ပံုကို ယွဥ္ၾကည့္တယ္၊ လက္ေကာက္ေတြ တစ္ပံုၾကီးနဲ႕ သူ႕လက္က လက္ဖက္ေျခာက္ပံုေပၚမွာ ၀ဲလို႕ေပါ့။

'တစ္ရာတန္သာ ေပးေဟ့ကေလးေရ၊ အရြက္ကေလးေတြက ပိုသန္႕ျပီး ညြန္႕ေနတာ၊ ဒါပဲေကာင္းတယ္'

ေကာင္ေလးဆိုင္ရဲ႕ နံေဘးမွာေတာ့ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္အျမင့္ေလးရွိတယ္။ ေစ်းသည္ မိန္းမက အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ပါပဲ။ သူက ဆိုင္ ေပၚက ေနလွမ္းျပီး စကား၀င္ေထာက္လိုက္တယ္ေလ။

'ဟုတ္တယ္ ေဒၚေဒၚေရ။ ကြၽန္မတို႕ေတာ့ အဲဒီတစ္ရာတန္ပဲ ၀ယ္သံုးျဖစ္တယ္၊ ေသာက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပတယ္ရွင့္'

ေကာင္ေလးက ေမာ့ျပီး ေမးတယ္။

'ဘယ္ေလာက္ခ်ိန္ရမွာလဲ ခင္ဗ်ာ'

'အစိပ္သားထည့္ကြဲ႕ ကေလး'

'ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်'

ေကာင္ေလးက ခပ္သြက္သြက္ပဲ ခ်ိန္ေပးေနတယ္။ ေစ်းေရာင္းရတာ ေပ်ာ္ေနပံုပါပဲ။မိန္းမၾကီး လွမ္းေပးတဲ့ေငြႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ကိုယူျပီး လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ထဲကို ထိုးထည့္လိုက္တယ္။

'ကဲ အန္တီ၊ စဥ္းစားလို႕ရျပီလားဗ်၊ ဘယ္အစားကို ထည့္ေပးရမလဲ'

'အင္း..တစ္ရာတန္ပဲ ထည့္လိုက္ပါေတာ့ေလ၊ ေစ်းမွသိပ္မကြာဘဲ၊ ထည့္...ထည့္ တစ္ဆယ္သားဆို ေတာ္ပါျပီ'

'ဟုတ္ကဲ့'

ကြၽန္မ လက္ဖက္ေျခာက္ဖိုးေပးျပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ညေနေျခာက္နာရီေလာက္ပါပဲ။

အဲဒီေန႕က ကြၽန္မခ်က္ခ်င္း အိမ္မျပန္ျဖစ္ေသးဘဲ စတိုးဆိုင္တစ္ခုမွာ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေလးေတြ ၀င္၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႕ လည္း တုတ္ထိုး၀င္စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

'ေရာ္...ေမ့ျပီ'

'ဘာေမ့တာလဲ အစ္မ'

'အိမ္က ဒညင္း၀က္ မွာလိုက္တာ ေမ့သြားလို႕ပါ'

'ေစ်းေတာင္သိမ္းကုန္ျပီ၊ တခ်ိဳ႕ေစ်းသည္ေတြေတာ့ရွိဦးမွာပါ၊ သြားၾကည့္လိုက္ဦးေပါ့ အစ္မရယ္'

တုတ္ထိုးသည္က အၾကံေပးပါတယ္။ ကြၽန္မလည္း ေစ်းထဲကို ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေလွ်ာက္ ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။

မ်က္လံုးက ဒညင္း၀က္သည္ကို ေလွ်ာက္ရွာေနရင္း လက္ဖက္ေျခာက္သည္ ေကာင္ေလးဆီကိုေရာက္သြားပါတယ္။ သူ႕ဆိုင္သိမ္းေနပါျပီ။

ကြၽန္မ သူ႕ကိုၾကည့္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ ပလတ္စတစ္အိတ္ၾကီးတစ္အိတ္ကို ဖြင့္ျဖန္႕ေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္ပံုတစ္ပံုကို အဲဒီအိတ္ၾကီးထဲ ေလာင္းထည့္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ျပီးေတာ့ သူ႕ဟာ တစ္ဘက္ျခမ္းမွာ သီးသန္႕ပံုထားတဲ့ ေနာက္ထပ္လက္ဖက္ေျခာက္တစ္ပံုကို ဆြဲမလိုက္ပါတယ္။

'ဟင္'

ကြၽန္မ အာေမဋိတ္သံထြက္သြားရပါတယ္။ အံ့ၾသသြားမိလို႕ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္သည္ ေကာင္ေလးဟာ ေစ်း ႏႈန္းခြဲျခား ပံုေရာင္းထားတဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကို အိတ္တစ္လံုးထဲမွာ ေရာထည့္လိုက္လို႕ပါ။

သူဟာ ပလတ္စတစ္အိတ္ကို ၾကိဳးစနဲ႕ တင္းတင္းခ်ီရင္း ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေပၚကို လွမ္းတင္လို္က္ပါတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံတခ်ိဳ႕ ကို ေရတြက္ျပီး ကုန္ေျခာက္သည္ကို ေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ လြယ္အိတ္ကေလးလြယ္ျပီး ေစ်းထဲက ခပ္သြက္သြက္ထြက္သြားပါေရာ။

ကြၽန္မ သူ႕ကိုမ်စ္စိတစ္ဆံုးၾကည့္ရင္း ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ သူ႕ကို သေဘာက်လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မဆြဲျခင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ တစ္ရာတန္ လက္ဖက္ေျခာက္ထုပ္ကေလးကို ေတြးၾကည့္မိလိုက္လို႕ပါ။

ေၾသာ္....ဆယ္ႏွစ္သာသာရွိေသးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပရိယာယ္ကလည္း မွတ္သားေလာက္စရာပါပဲေလ။

ျဖိဳးသာရ

စာၾကြင္း။ ။ ျဖိဳးသာရ - ရြက္ႏုကေလးမ်ား (ကေလးမ်ားကေပးေသာဒႆန) စာအုပ္ေလးမွ