လြန္ခဲ႔တဲ႔ဆယ္ႏွစ္က တန္ေဆာင္တိုင္လၿပည့္မွာေတာ့ က်မတေယာက္ “ဇင္းမယ္”ဆိုတဲ႔… ညိဳတဲ႔…ၿမိဳ႕ကေလးမွာေပါ့..။ထိုင္းလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲက က်မကို ၀တၴၴၴဳေလးတပုဒ္ေပးခဲ႔တာ။သူတို႔ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲက ထိုင္းလို “လိြဳင္ကထုံ”….တဲ႔……..။
လြိဳင္ကထုံ
ေတာင္ညိဳညိဳ ပတ္လည္၀န္းရံတဲ့ “ဇင္းမယ္” ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အလွဆံုးအခ်ိန္နဲ႔ ေနလို႔ထုိင္လို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ဟာ ေဆာင္းဦးေပါက္ခ်ိန္လို႔ ကၽြန္မက ထင္တယ္။ ႏို၀င္ဘာလဆန္းေပါ့။ စိမ့္စိမ့္ေလး ေအးျမေနတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔အတူ ပန္းေတြကလည္း ပြင့္ျကျပီ။ မနက္ေစာေစာဆိုရင္ ေတာင္ညိဳညိဳေတြကို လႊမ္းျခံဳရစ္သိုင္းထားတဲ့ ေငြႏွင္းမႈံျပာျပာဟာ တကယ့္ကို လြမ္းစရာ ….။ ၾကည့္လို႔ကိုပဲ မ၀ႏိုင္ပါဘူး။
ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ ၀န္းက်င္က လမ္းကေလးေတြက ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေကာင္းတယ္။ ေတြးလို႔ ေငးလို႔လည္း ေကာင္းတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း လမ္းေဘးသစ္ပင္အုပ္ဆီ က ခ်ိဳးကူသံ ႏြဲ႕ႏြဲ႕က ကၽြန္မကို အိမ္ျပန္ခ်င္ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။
ေဆာင္းဦးေပါက္တာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံပြဲေတာ္ေတြကလည္း လာေတာ့မယ္။ ပန္းပြဲေတာ္၊ အစားအေသာက္ပြဲေတာ္၊ ပိုးထည္ပြဲေတာ္၊ ခ်ည္ထည္ပြဲေတာ္၊ စဥ့္ပြဲေတာ္၊ ေၾကြပြဲေတာ္၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းျပီး ခ်စ္စရာ၊ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ေကာင္းတဲ့ မ်ားစြာေသာ ပြဲေတာ္ေတြ၊ လာေတာ့မယ္။
ကၽြန္မအလြန္သေဘာက်တဲ့ ဆန္းေဒးေ၀ါ့(ခ္) (Sunday Walk)။ ဇင္းမယ္ရဲ႕ ထပ္ေဖဂိတ္တံခါးအနီး က ႐ိုးရာပစၥည္း၊ ႐ိုးရာအစားအစာ၊ ႐ိုးရာအဆိုအကေတြနဲ႔ တနဂၤေႏြညေစ်းဟာလည္း ေဆာင္းဦးေပါက္ တနဂၤေႏြညေတြကမွ ပိုၿပီး အသက္၀င္ေနသလို ပိုၿပီး ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေနသလိုပဲ။
ကၽြန္မ အခန္းမ်က္ႏွာစာ မွန္ခ်ပ္ရွည္ၾကီးေတြကေန လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ ၾကီး ဆူပါမားကက္ “စင္ထရယ္ဆူပါးမားကက္” (Central Super Market) ႀကီးကို ျမင္ေနရတယ္။ သူတို႔ အဂၤလိပ္အသံထြက္နဲ႔ “စန္ထန္း” ဆူပါမားကက္ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ေတာင္မွ လိုက္ၿပီး ေနာက္ေျပာင္ေခၚရင္း တကၠစီစီးတဲ့အခါ ကားဆရာကို ေျပာရင္းနဲ႔ “စန္ထန္း” လို႔ပဲ နႈတ္က်ိဳးေနခဲ့ျပီ။
ညိဳမႈိင္းမႈိင္းေရာင္ “စန္ထန္း” ကို ကၽြန္မက ခ်စ္တယ္။ ခင္လည္းခင္တယ္။ မနက္ Breakfast အခ်ိန္ တိုင္းလည္း လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း “စန္ထန္း” ကို အၿမဲျမင္ရတယ္။ ကၽြန္မလိုအပ္သမွ် အစား အေသာက္ ၊ အ၀တ္အထည္၊ ဘာညာ မွန္သမွ် ၀ယ္ခ်င္ေတာ့လည္း “စန္ထန္း”ပဲ။ ကၽြန္မ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ေနက် ေနရာကလည္း “စန္ထန္း”ပဲ။ တစ္ခါတေလ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္သလို ျဖစ္လာရင္ ၿဖတ္ဆို ထၿပီး ကၽြန္မသြားမိတာကလည္း “စန္ထန္း” ပဲ ဆိုေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ "စန္ထန္း"ကို ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းမိပါျပီ။"စန္ထန္း"မွာကၽြန္မ စြဲလမ္း တာေလးတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ “စန္ထန္း” ရဲ႕ ေအာက္ဆံုးထပ္ ႐ိုးရာအ၀တ္အထည္ေတြ၊ ႐ိုးရာပစၥည္းေတြ သီးသန္႔ေရာင္းတဲ့ ေနရာက စားေသာက္ဆိုင္ေလးေပါ့။ ထိုင္းအစားအစာခ်ည္း ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကေလးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က ႐ိုးရာအကနဲ႔ ႐ိုးရာဂီတကို အၿမဲေဖ်ာ္ေျဖေနတာပဲ။ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ဆိုင္ေနရာ ေလးရဲ႕ ထိပ္မွာ စင္ျမင့္ေလး ရွိတယ္။ အဲဒီစင္ျမင့္ေလးေပၚမွာ ဂီတနဲ႔ အကအဖြဲ႕ေလးတစ္ဖြဲ႕ အၿမဲရွိတယ္။ အစားအေသာက္က ကြ်န္မအတြက္ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ မဟုတ္ေပမဲ့ သူတို႔ ဂီတကေတာ့ ကၽြန္မကို အလြန္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ပိုင္းမွာ ရွိတဲ့ ‘လာနား’ ဆိုတဲ့ အရပ္က ဂီတသံတဲ့။ တူရိယာပစၥည္းေတြက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အတူတူပဲ၊ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္းလည္း ကူးလူးဆက္ဆံခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ အေငြ႕အသက္ရနံ႔ေတြက မတူၾကေလေတာ့ဂီတသံက ကြာျခားသြားေတာ့တာေပါ့။
ဘာရယ္လုိ႔မသိ၊ “လာနား” ဂီတသံကုိ ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္။ ဆုိင္ကေလးနဲ႔ သစ္သား ၾကမ္းျပင္ေပၚက အ၀တ္ထုိင္ခုံေလးေတြေပၚမွာ ျမန္မာလုိ သက္ေတာင့္ သက္သာထုိင္ရင္း “လာနား” ဂီတ သံေလးနဲ႔ ထမင္းစားရတဲ့ အရသာကုိ ကၽြန္မအလြန္သေဘာက်ပါတယ္။
“စန္ထန္း” ရဲ႕ ေနာက္ေပါက္ကေန၀င္ရင္ ဒီဆုိင္ေလးနဲ႔က နီးနီးေလးရယ္။ အဲဒီ “စန္ထန္း”ရဲ႕ ေနာက္ေပါက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိ႔ရတဲ့ ျဖတ္လမ္းကေလး တစ္ခုကုိလည္း ကၽြန္မကရွာေဖြေတြ႕ရွိထား ေသးတာ …။ ျဖတ္လမ္းကေလးကမွ တကယ့္ကုိ လွပၿငိမ္းသက္ေအးခ်မ္းတဲ့ျဖတ္လမ္းေလး။ ကၽြန္မအခန္း က ဆင္းၿပီး လမ္းကုိျဖတ္လုိက္တာနဲ႔ အဲဒီျဖတ္လမ္းေလးကုိေရာက္ၿပီ။ လမ္းကေလးရဲ႕ ေဘး၀ဲယာက အိမ္ ေတြဟာ သိပ္ကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ပန္းပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ အုံ႔ဆုိင္းေနတာပဲ။ လမ္းကေလးေပၚမွာ ဖြားဘက္ေတာ္ ပြင့္ဖတ္ပန္းေရာင္ေတြ၊ ပြင့္ဖတ္အျဖဴေတြ၊ ပြင့္ဖတ္အ၀ါေတြဟာ တသဲသဲေၾကြလုိ႔ …။ လြမ္း စရာပန္းခင္းလမ္းကေလးေပၚမွာ ကၽြန္မေလွ်ာက္ၿပီဆုိရင္ အိမ္ကုိသိပ္လြမ္းတာပဲ။
… လမ္းကေလးေပၚမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းရယ္ေလ … ။
---------------------------------------------------------------------------
အခုဆုိရင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ႏုိ၀င္ဘာလႏွစ္ရက္ေန႔ကပဲ ကၽြန္မခင္ပြန္း ျမန္မာျပည္ကေန ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီမွာ တစ္လေနဖုိ႔အတြက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ စိတ္ေမာလူေမာ ႀကိဳးစားခဲ့ရရွာသူကုိ ကၽြန္မနဲ႔ဇင္းမယ္က ျမန္မာ မိတ္ေဆြေတြက ဧည့္၀တ္ေက်ေအာင္ ဂရုစုိက္ရေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔အတူ အေမရိကားကေနေတာင္ တကူးတက လာေရာက္ပူးေပါင္း ဧည့္၀တ္ေက်သူ တစ္ေယာက္က ကၽြန္မတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အခ်စ္ခင္ဆုံး မိတ္ေဆြ Alfred ေခၚ ကိုရဲလင္းနဲ႔ ခ်စ္ညီမေလး သီ တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံေပါ့။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနာက္ေျပာင္တတ္တဲ့ Alfred က “ဆရာတုိးဟာ သိပ္ ကံေကာင္းတဲ႔သူပဲ၊ အေမရိကန္ဂုိက္ (American Guide) နဲ႔ေတာင္ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ လည္ႏုိင္တယ္ေနာ္” တဲ့။ ခရီးသြား၀ါသနာပါတဲ့ Alfred က ထုိင္းကုိ အလြန္ကၽြမ္းၿပီး ထုိင္းစကားလည္း တတ္တယ္။
ကၽြန္မ ခင္ပြန္းေရာက္တဲ့ညက ဇင္းမယ္ရဲ႕ အစားအေသာက္ပြဲေတာ္ (Food Festival) စတင္တဲ့ည ေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႔ေနတဲ့ လမ္းေတြရဲ႕ ေတာင္ဘက္ျခမ္းမွာ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီကြင္းျပင္ က်ယ္ႀကီးရဲ႕ထိပ္မွာ အၿမဲတမ္း အခုိင္အခန္႔ ေဆာက္ထားတဲ့ စင္ျမင့္အႀကီးႀကီးတစ္ခုလည္းရွိတယ္။ ပြဲလမ္း သဘင္အတြက္ တမင္ထားတဲ့ ကြင္းႀကီးလုိ႔ပဲ ကၽြန္မထင္တယ္။ ပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ အဲဒီကြင္းထဲမွာပဲ က်င္းပၿပီး အေသေဆာက္ထားတဲ့ စင္ျ့မင့္ႀကီးေပၚမွာ ဆုိၾက၊ တီးၾက၊ ကၾကေတာ့တာပဲ။ အစားအေသာက္ ပြဲေတာ္က တကယ့္ကုိ အစားအေသာက္ေတြခ်ည္း ေရာင္းတဲ့ပြဲပါ။ အစားအေသာက္မွန္သမွ် တစ္ေနရာထဲ မွာ အကုန္ရႏုိင္ၿပီး ေစ်းကလည္းနည္းနည္းေလွ်ာ့ေပးထားတယ္ေလ။ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာေတြလုိပဲ ပြဲလမ္းသဘင္ ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ပြဲကေတာ့ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးပါပဲ။ ဆုိ၊ တီး၊ က လုပ္ေနတဲ့ စင္ျမင့္ေရွ႕မွာ စားပြဲ၀ုိင္းေတြနဲ႔ ကုလားထုိင္ေတြ အမ်ားႀကီးခင္းထားတယ္။ ကုိယ္စားခ်င္တာကုိ ဆုိင္ခန္းေတြ ကေန တစ္ခါသုံး Box ေလးေတြနဲ႔ ၀ယ္ထည့္လာၿပီး ကြင္းလယ္က စားပြဲ၀ုိင္းေတြမွာ ထုိင္စားၾကပါတယ္။ ပြဲ ၾကည့္ရင္းေပါ့။ စားပြဲ၀ုိင္းမ်ားရဲ႕ အနီးကပ္ဆုံးေနရာမွာ ထုိင္းဘီယာခ်န္း ေကာင္တာကလည္း ဟီးလုိ႔ဆုိေတာ့ အဆင္ကုိေျပေနတာေပါ့။
ဘီယာႀကိဳက္တဲ့ Alfred နဲ႔ ကၽြန္မခင္ပြန္းက ဘီယာခ်န္းနဲ႔ အနီးဆုံးစားပြဲကုိရေအာင္ ေနရာဦးၾက တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔သီက အစားအေသာက္ သြား၀ယ္ၾကတယ။္ ထုိင္းထုံစံ၊ အကင္ဆုိင္မ်ားစြာထဲက ငါးကင္၊ ၾကက္ကင္နဲ႔ အာလူးကင္ေတြ ၀ယ္လာၿပီး စားၾက၊ စကားမ်ားၾကေတာ့တာေပါ့။ စကားအမ်ားဆုံး သူကေတာ့ ကၽြန္မပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ဒီလုိမေနရတာ ၾကာလွၿပီေလ။
ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အၿပိဳင္စားေသာက္ရယ္ေမာ၊ စကားမ်ားေနတဲ့ ေဘး၀ုိင္းက ထုိင္းမိသားစုက ကၽြန္မတုိ႔ ကုိ အရႈံးေပးၿပီး စားပြဲ၀ုိင္းက ထေတာ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းက “အစားအေသာက္ကေတာ့ တုိ႔က ရႈံးပါတယ္” တဲ့ …။ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ မိသားစု ေျခာက္ေယာက္စားထားတဲ့ Box ေတြနဲ႔ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြက ျမင္မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ေလးေယာက္ ရယ္ေမာလုိက္ၾကတုန္းမွာပဲ မိသားစုဟာ စားပြဲ၀ုိင္း သန္႔ရွင္းေရးကုိ တစ္ေယာက္ တစ္လက္ ၀ုိင္းလုပ္လုိက္တာကုိ ျမင္လုိက္ၾကရတယ္။ ျမန္မာျပည္သား ကၽြန္မခင္ပြန္းၿငိမ္သြားၿပီး ထုိင္းမိသားစု Box ေတြထဲကုိ စားၾကြင္း စားက်န္ေတြထည့္ ကေလးေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းက အဖုံးပါတဲ့ အမႈိက္ပုံးႀကီးေတြ ထဲမွာသြားထည၊့္ လူႀကီးေတြက စားေသာက္ဆုိင္ေတြက ယူလာခဲ့တဲ့ လက္သုတ္တစ္သွ်ဴးၾကမ္းေတြနဲ႔ စားပြဲ ၀ုိင္းကုိ သုတ္သင္သန္႔ရွင္းေနတာကုိ မ်က္ေတာင္မခပ္စတမ္း ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကုိ “သူတုိ႔ ဘယ္တုန္းက အဲေလာက္ ယဥ္ေက်းသြားၾကတာလဲဟင္” တဲ့ … ။ “ဘယ္ ” သိမွာလဲဆုိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ လူမုိက္ စကားကုိ သူမတုန္႔ျပန္ႏုိင္ဘဲ ေခါင္းကုိပဲ တဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္တယ္။
“ေအးေပါ့၊ ဟုတ္တာေပ့ါ၊ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူအုပ္ႀကီးအတြက္ ဘယ္လုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးႏုိင္ မွာလဲ၊ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့နည္းနဲ႔ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈပဲ၊ အတုယူသင့္ တယ္။”
Alfred လုပ္သလုိ အေမရိကန္စတုိင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖန္႔၊ ပခုံးတြန္႔ ျပရုံကလြဲလုိ႔ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္မွာ တဲ့လဲ …။
အဲဒီအစားအေသာက္ပြဲေတာ္က စၿပီး ေနာက္ရက္ေတြ၊ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေတာင္ေပၚဘုရား ဒြိဳင္ ဆူထက္၊ ဇင္းမယ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ (Night Bazzar)၊ စန္႔ထန္း၊ Airport Palaza, Sunday Walk စတာ၊ စတာေတြဆီကုိ ကၽြန္မခင္ပြန္းခမ်ာ ကၽြန္မတုိ႔ ေခၚသမွ်ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ရရွာေတာ့တယ္။ သူ ခဏခဏ ျပန္သြားခ်င္တဲ့ေနရာဟာ ေတာင္ေပၚဘုရား ဒြိဳင္ဆူထက္နဲ႔ စန္ထန္းက “လားနား” ဂီတနဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္ ကေလးတဲ့။ ဇင္းမယ္တကၠသုိလ္ကုိေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ႏွစ္ေခါက္လုိက္ၿပီး သူျပန္မသြားခ်င္တဲ့ ေနရာတဲ့၊ တကၠသုိလ္ဆရာေလ …၊ ဒါေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူျပန္ရမယ့္ အခ်ိန္လည္း နီးလာလို႔ ဇင္းမယ္ပတ္၀န္းက်င္က ၿမိဳကေလးေတြဆီ ကို လည္ပတ္ဖု႔ိ ကၽြန္မက အစီအစဥ္ေရးဆြဲတုန္းမွာပဲ အခါမ႔ဲ မိုးက အႀကီးအက်ယ္ ရြာပါေတာ့တယ္။
အံု႔ဆိုင္းမႈံမႈိင္းၿပီး မိုးေတြက တသဲသဲရြာေနတဲ့ တစ္ညေနမွာ ဖုန္းမဆက္ ဘာမဆက္နဲ႔ တံခါးကို အဆက္မျပတ္ တေဒါက္ေဒါက္ လာေခါက္လို႔ သြားဖြင့္လိုက္ေတာ့ … ဘယ္သူေတြ မွတ္လဲ …။
‘ေမႏု …’
သံၿပိဳင္ေအာ္လိုက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ သားသမီးသံုးေကာင္။ ၾကြက္စုတ္ေလးေတြလို မိုးေရေတြရႊဲလို႔။ လူေမ်ာက္ (ေခၚ) ေမာင္ရဲတိုက္၊ သမီး “ျမတ္” နဲ႔ သမီး “သက္”။
“လာခဲ႔စမ္း ဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနျကတာလဲ၊ ေျပာစမ္း”
“ေအာင္မာ၊ အေမကျဖင့္ သားတို႔ကို ပစ္ထားၿပီးေတာ့ ..”
“ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္”
လူေမ်ာက္ နားရြက္ကို လိမ္ဆြဲၿပီး ကၽြန္မက ရယ္ေမာရတယ္။ ဒီသံုးေကာင္က တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္မနဲ႔ တတြဲတြဲသြားေနက်ေလ …။
“ေမႏု … နက္ျဖန္ည ‘ပင္းျမစ္’ ထဲက ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ဒင္နာစားဖို႔ …”
“အိုး၊ လိမၼာလိုက္တဲ့ ကေလးေတြပါလား၊ အဲဒါကို ၾကံစည္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲေပါ့ …”
“ဟိုး … ေနဦး၊ အဲဒါက ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ဘူးေလ၊ မနက္ျဖန္က ဆရာ့အတြက္ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ၊ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေလ …”
“ဟင္ … ဟုတ္လား၊ မသိဘူးေတာ့ …”
“အေမ ဘယ္သိမလဲ၊ မနွစ္က ‘လြိဳင္ကထံု’ မွာ အေမ ရန္ကုန္ျပန္ေနတာကို …”
“ဟုတ္တယ္၊ တစ္ခါမွ မႀကံဳေသးဘူး၊ ‘လြိဳင္ကထံု’ ဆိုတာ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲကို ေခၚတာလား၊ ဟုတ္လား သား”
“ဟုတ္တယ္ေလ အေမရဲ႕ …”
“ ‘လြိဳင္ကထံု’ က ျမစ္ထဲမွာ လုပ္တာလား ဟုတ္လား …”
“ဟုတ္တယ္၊ ျမစ္ထဲမွာ အလွျပယာဥ္ေတြလည္း လွည့္ၾကတယ္၊ ဆီမီးေတြလည္း ေမွ်ာတယ္၊ ဟို … အလွျပယာဥ္ေတြက သားတို႔ သႀက္န္အလွျပယာဥ္ေတြလိုပဲ”
“ဟင္ နက္ဖန္ မိုးတိတ္မွ ျဖစ္မယ္ေနာ္ … ႏို႔မို႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“လြိဳင္ကထံု” ကို မႀကံဳဖူးဘူးသူသမီး သက္ က ပြဲပ်က္မွာကို ပူပန္ေနတယ္။ သမီး ‘ျမတ္’ ကေတာ့ အပိုင္ပဲ။
‘မိုးက လံုးဝတိတ္မွာ၊ မပူနဲ႔၊ သူတို႔လည္း ငါတို႔လိုပဲ မိုးလႊဲတာေတြ ဘာေတြ လုပ္တယ္ဟဲ႔ …’
“ေၾသာ္”
ကၽြန္မခင္ပြန္းကေတာ့ သူတို႔ သံုးေကာင္နဲ႔ ကၽြန္မကို ၿပံဳးၾကည့္ေနတယ္။
“ကဲ … ဆရာ … နက္ျဖန္ညေန ေျခာက္နာရီ သမီးတို႔ လာေခၚမယ္ေနာ္ ေမာ္ေတာ္က ခုနစ္နာရီ စထြက္မွာ …”
“ေအးပါဗ်ာ၊ ေအးပါဗ်ာ ၊ ေစာင့္ေနပါ့မယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…”
အဲဒီမွာတင္ ကၽြန္မသား ေမာင္လူေမ်ာက္က မ်က္နွာခပ္တည္တည္နဲ႔ … ၀င္ခ်လာတယ္။
“တစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္ေနာ္ အေမ ….၊ ‘လိြဳင္ကထံု’ ဆိုရင္ အဲဒီမွာ အၿမဲတမ္း တိုက္ပြဲျဖစ္တယ္ … သိလား၊ ႏွစ္တိုင္း ျဖစ္တယ္”
“ဘာ … တိုက္ပြဲ ….၊ ဘာတိုက္ပြဲလဲ …”
“အေမကလည္း တိုက္ပြဲပါဆိုမွ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ေသနတ္ေတြ၊ ဗံုးေတြ၊ ေလာင္ခ်ာေတြနဲ႔ တိုက္ တဲ့ တိုက္ပြဲေပါ့၊ သားတို႔ အၿမဲေျပးရတာ …”
“ေဟ့ေကာင္၊ ေဟ့ေကာင္”
“ကိုရဲေနာ္ …. ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ”
ကၽြန္မနဲ႔ သမီး ‘သက္’ ကို ေမာင္လူေမ်ာက္ကေတာ့ အတည္ေပါက္ မ်က္နွာထားနဲ႔ပါပဲ၊ အမယ္ သမီး ‘ျမတ္’ ကလည္း မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ မ်က္လံုးေလး ၀ိုင္းလို႔။
“ကဲပါ .. ကဲပါ … မယံုရင္ နက္ျဖန္ က်ရင္ အေမတို႔ သိမွာေပါ့ …”
ေမာင္လူေမ်ာက္တို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ပါၿပီ။
--------------------------------------------------------------------------
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္လူေမ်ာက္ရဲ႕ စကားဟာ မွန္ရွာပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ထိုင္းသံုးဘီး ‘တုတ္တုတ္’ ၊ ‘ပင္းျမစ္’ တံတားနား နီးလာတာနဲ႔ တိုက္ပြဲသံကို ၾကားရပါ ၿပီ ….။ တိုက္ပြဲက ျဖစ္ေနပါၿပီ။
“အေမေရ .. ၊ တိုက္ပြဲက ျပင္းတယ္ဗ်ိဳ႕ …”
လူေမ်ာက္ ေအာ္သလိုပဲ အမွန္တကယ္ တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္လွပါတယ္။ ေသနတ္သံ၊ ဗံုးသံ၊ ေလာင္ခ်ာသံ၊ လက္နက္ႀကီးသံေတြဟာ ပင္းျမစ္တစ္၀ုိက္ကို ဖံုးလႊမ္းထားပါတယ္။ ဘုရား ဘုရား တကယ့္ကို မယံုႏိုင္စရာပါ။
“တကယ့္ကို ေၾကာက္စရာပါပဲလား …”
“ဟုတ္ပါရဲ႕ အန္ကယ္၊ ‘သက္’ ျဖင့္ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ‘ေဗ်ာက္’ ေတြကို တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး”
သမီး ‘သက္’ ေျပာသလို တကယ့္ကို မယံုႏိုင္စရာ ‘ေဗ်ာက္အိုးသံ’ ေတြပါ။
“ကဲ … အေမ သားေျပာတာ ယံုၿပီမဟုတ္လား … ဟဲ ဟဲ၊ ဒါျမစ္ဟိုဘက္ကမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ကမ္း တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာေလ …၊ ဒီတိုက္ပြဲအတြက္ မိဘေတြ ကုိယ္တိုင္က သားသမီးေတြကို ေသခ်ာျပင္ဆင္ေပး တာ၊ ‘လြိဳင္ကထံု’ မတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းက ေကာင္းေပ႔၊ ျမည္ေပ႔ ဆိုတဲ့ ေဗ်ာက္အိုးေတြကို ရွာေပးထားတာ၊ ဟဲဟဲ သားေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ၊ သားတို႔ ေမာ္ေတာ္က တိုက္ပြဲၾကားက ျဖတ္ရမွာေနာ … မလြယ္ဘူး”
“အို … ကိုရဲကလဲ … ဒါဆိုရင္ ကုိယ့္မွာလည္း ကာကြယ္ဖို႔ လက္နက္ရွိရမွာေပါ့၊ သက္ကေတာ့ ျပန္ပစ္မွာပဲ …”
“ဝယ္ေပးမယ္၊ ၀ယ္ေပးမယ္၊ ေဟာဟိုမွာ ၾကည့္၊ လက္နက္ဆိုင္ေတြမွ တပံုၾကီးရယ္၊ လြတ္လပ္စြာ ၀ယ္လို႔ရတယ္”
အိုး … ဟုတ္ပါရဲ႕၊ သမီး ‘ျမတ္’ လွမ္းျပတဲ့ဆီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမစ္ေဘး၀ဲယာမွာ ခံုေလးေတြ ေပၚတင္ေရာင္းေနတဲ့ ေသနတ္ေတြ၊ ဗံုးေတြ၊ ေလာင္ခ်ာေတြ …၊ ၿပီးေတာ့ Ready made မီးေမွ်ာစရာေလး ေတြကလည္း လွမွလွပါပဲ။ လူေတြကလည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးပါပဲ။
ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ သမီး ‘ျမတ္’ ရဲ႕ အစြမ္းေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ စားပြဲက ေမာ္ေတာ္ဦးပိုင္းမွာ ရတယ္။ ကၽြန္မက ဒီ ‘ပင္းျမစ္’ ထဲမွာ ေမာ္ေတာ္ခုတ္ေမာင္းၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ ညစာ စားရတဲ့ အရသာကို အလြန္ သေဘာက်တယ္။ ေမာ္ေတာ္ေလးက ခပ္ေသးေသးပါပဲ။ ေရွ႕ဦးပိုင္းနဲ႔၊ ပဲ့ပိုင္းစားပြဲခံု ေျခာက္ခံုေလာက္ပဲ ဆန္႔မယ္။ တစ္၀ိုင္းကို ေလးငါးေယာက္ပဲ ၀ိုင္းႏုိင္တယ္။ ကုိယ္ထိုင္တဲ့ ကုလားထုိင္နဲ႔ ေမာ္ေတာ္ေဘာင္နဲ႔က တညီတည္းဆိုေတာ့ ေရနဲ႔ နီးနီးေလးေပါ့။ ေမာ္ေတာ္ေဘး အကာအကြယ္ေတြကလည္း ဖြင့္ထားေတာ့ စားရင္းေသာက္ရင္း ျမစ္ျပင္ရႈခင္း၊ ျမစ္ေဘး၀ဲယာ ရႈခင္းကို ၾကည့္လို႔ရတယ္။ အစားေသာက္ေတြကို ေမာ္ေတာ္မထြက္ခင္မွာရတယ္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္မေပးဘူး။ ဘီယာနဲ႔ အခ်ိဳရည္၊ ေရခဲ ေလာက္ပဲ ရတယ္။
“ေမႏုေရ၊ သက္ေၾကာက္တယ္။ ေရျပင္ဘက္မွာ ေမႏုနဲ႔ အန္ကယ္ထုိင္ေပး …၊ သက္အတြင္းထဲမွာ ထိုင္မယ္ …”
“ေကာင္မေလး … ဘာခုမွ ေၾကာက္ပါၿပီလဲ”
သက္ေျပာတာမွန္တယ္၊ ေမာ္ေတာ္စထြက္ေတာ့မွ ပိုေၾကာက္စရာ ေကာင္းလာတယ္။ ေရျပင္ကို လာၿပီးထိတဲ့ ‘ရႊီ’ ‘ဒိုင္း’ ဆိုတဲ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံဟာ နားကို အူသြားတာပဲ …။ ေမာ္ေတာ္ေပၚက ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြကေတာ့ ေပ်ာ္သလား မေမးနဲ႔။ အထူးအဆန္းျဖစ္၊ သေဘာေတြ က်ၿပီး ေမာ္ေတာ္ေဘာင္ေပၚမွာ တက္ထိုင္ၾကည့္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေဗ်ာက္စကၠဴလိပ္ေတြ တကားကားနဲ႔ ကၽြန္မသား ေမာင္လူေမ်ာက္လည္း ပါတာေပါ့။
ကၽြန္မနဲ႔ သမီးျမတ္က ၀ယ္လာတဲ့ ဆီးမီးေမွ်ာစရာ ၾကာခြက္ေလးေတြထဲမွာ သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ‘ဆယ္ဘတ္ေစ့’ ေလးေတြထည့္ၿပီး ေရထဲမွာ ေမွ်ာၾကတယ္။
စိတ္ထဲကလည္း ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ေပါ့။
ဆီမီးၾကာခြက္ေလးေတြထဲမွာ ပိုက္ဆံထည့္တာက ေနာင္ႏွစ္၊ ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာ ဥစၥာပစၥည္း ေပါမ်ား ေအာင္လို႔တဲ့ … ။ ျမစ္ျပင္တစ္ခုလံုးမွာ ဆီမီးၾကာခြက္ေလးေတြက တလက္လက္၊ တေရြ႕ေရြ႕ ေမ်ာပါလို႔။ ဆီမီး လက္လက္ေလးေတြေပၚကို ေဗ်ာက္က်ည္ဆံမိုးေတြကလည္း တေဖာက္ေဖာက္ အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းလို႔ …။
“အေမတို႔ ….သတိထားေနာ္။ တံတားနား ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ဟိုမွာ ဟိုမွာ၊ အေမ၊ ၾကည့္၊ ၾကည့္ အေမတို႔ကို ေစာင့္ေနၿပီ …”
အလို၊ ဘုရား၊ ဘုရား ဟုတ္ပါရဲ႕ ပင္းျမစ္ကို ျဖတ္တဲ့ တံတားၾကီးေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔တံတားေပၚမွာ လူေတြဟာ ၾကပ္ခဲလို႔၊ သူတို႔လက္ထဲမွာ ေဗ်ာက္ဗံုးေတြကုိယ္စီနဲ႔၊ တံတားေအာက္က ျဖတ္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ေတြကို ဗံုးႀကဲၾကမွာေလ။
“ေဟာ … အေမ၊ အေမ၊ ဟိုမွာၾကည့္၊ ဟိုက်လာတဲ့ ဗံုးကို ၾကည့္စမ္း”
ကၽြန္မတို႔ေရွ႕က ေမာ္ေတာ္တစ္စင္းေပၚကို ညာသံေပးၿပီး ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ ဗံုးတစ္လံုးကို လူေမ်ာက္ က ျပတယ္။
“ဟာ … ေၾကာက္စရာပဲ”
ကၽြန္မခင္ပြန္းက တအံ့တၾသ ေအာ္တယ္၊ ၾကည့္ပါဦး၊ သူက ေရျမႇဳပ္ဗံုးမ်ားက်လို႔ …။ ေရထဲက်သြား ၿပီး ေရေပၚမွာ မီးပန္းေတြ လူတစ္ရပ္ေလာက္ထိ ျဖာထြက္ၿပီး ပတ္ခ်ာလည္ေနလိုက္တာ၊ လွေတာင္လွေန ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ‘အုန္း’ ခနဲဆို ေပါက္တယ္။ “ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ဗံုးပဲကြ” လို႔ ကၽြန္မခင္ပြန္းက ခ်ီးက်ဴးလိုက္တုန္းမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ ေမာ္ေတာ္ဟာ တံတားေအာက္ကို ျဖတ္ပါေတာ့တယ္။
“ဒိုင္း … ဒိုင္း၊ အံုး၊ ရႊီး … ဒိုင္း”
“ေအာင္မယ္ေလးဗ်၊ အေမေရ … လာၿပီဗ်ိဳ႕ …”
“ေခါင္းငံု႔၊ ေခါင္းငံု႔၊ နားပိတ္”
ကၽြန္မတို႔အားလံုး မ်က္လံုးေတြမွိတ္၊ နားေတြပိတ္ထားလိုက္ၾကတယ္။ ဒီခံစားမႈဟာ ဘာနဲ႔တူလဲ ဆိုေတာ့ သႀကၤန္မွာ ေရပက္ခံထြက္တဲ့အခါ မီးသတ္ပိုက္နဲ႔ ထိုးမယ့္ မ႑ပ္ကို ျဖတ္သန္းရေတာ့မယ့္ ခံစားမႈ နဲ႔ တူတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာ္ေတာ္ဦးပိုင္း ေရထဲကို ဗံုးေတြက တဝံုး၀ံုး က်လာသံကို ၾကားရၿပီးတဲ့ ခဏမွာ ေတာ့ ကၽြန္မေက်ာျပင္ဟာ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားၿပီး ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး ေရေတြ စိုစိုရႊဲသြားေတာ့တယ္။
“ဟာ … တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မွန္ၿပီေဟ့ …”
ကၽြန္မ ခင္ပြန္းလည္း ေရေတြရႊဲရႊဲစိုလို႔ …။ ဟိုသံုးေကာင္က ကၽြန္မတို႔ို ၾကည့္ၿပီး တဟားဟား ရယ္ၾကတယ္ …။
“ျမန္မာ့ေသြးကို ျပမယ့္ေကာင္က ေအာ္လိုက္တာ အေမေရ၊ အေမေရနဲ႔”
“ေအးေလ …”
တံတားေအာက္က ေမာ္ေတာ္ျဖတ္ၿပီးပါမွပဲ ကၽြန္မျဖင့္ အသက္ရွဴႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္ေတာ္ ကေတာ့ ျမစ္ကမ္းနဖူးႏွစ္ဖက္က က်ည္ဆံေတြ၊ ေလာင္ခ်ာေတြၾကားမွာ ဆက္ၿပီး ျဖတ္သန္းရဦးမွာ။ ကမ္းေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခုန္ေပါက္ၿပီး လက္နက္ႀကီးပစ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနသူေတြေလ ..။ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ေတာ္ေသးရဲ႕ …။ ရဲေမာ္ေတာ္ေလးေတြ …၊ လံုၿခံဳေရး ေမာ္ေတာ္ေလးေတြ၊ ျမစ္ထဲမွာ လွည့္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ ေနတာ ျမင္ရတယ္။ သူတို႔ကလည္း ေပ်ာ္လို႔၊ ေဟာ … ၾကည့္ပါဦး … ျမစ္ကမ္းေဘးက ေလာင္ခ်ာတစ္လံုး က ရဲေမာ္ေတာ္ကို တည့္တည့္ထိတာပဲ။ ေရပန္းေတြျဖာသြားၿပီး ရဲေမာ္ေတာ္က လံုၿခံဳေရးေတြ ေရေတြရႊဲၿပီး တဟားဟားနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေမာင္းသြားၾကတယ္။ ဆီမီးလက္လက္ေတြ ၾကားထဲမွာ ေ၀ါခနဲ ေမာင္းသြား တဲ့ ရဲေမာ္ေတာ္ကို လိုက္ၾကည့္ေနရင္း ကၽြန္မ မ်က္စိထဲမွာ ဆီမီးခြက္ေတြေဘးက ငုပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ လူေခါင္းေလးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသလိုပဲ။ ကုိယ့္မ်က္စိကို စိတ္မခ်တဲ့ ကၽြန္မကို မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းက အတည္ျပဳတယ္။
“ေရထဲမွာ လူေတြမဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ဦး၊ အဲဒါ … ဆီမီးခြက္ လုိက္ဆယ္တဲ့ သူေတြေလ၊ ဆီမီးခြက္ထဲက ပိုက္ဆံေလးေတြကို နႈိက္ယူၾကတာ”
“ဟိုမွာ ေလွကေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ေစာင့္တဲ့သူက ေစာင့္လို႔ …”
“အေမေရ … ဝတၳဳေတြဗ် … သိလား၊ ဆီမီးခြက္ထဲက ပိုက္ဆံလုိက္ဆယ္ရင္း ေရနစ္ေသတဲ့ ကေလးေတြ ႏွစ္တုိင္းပဲဗ်”
ကၽြန္မျမင္ရပါၿပီ။ ေမာ္ေတာ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ေရေပၚမွာ တဖူးဖူး အသက္ရွဴထုတ္ရင္း ဆီမီးခြက္ ထဲက ပိုက္ဆံကို ရွာေဖြေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္။ လွပေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ‘လြိဳင္ကထံု’ ရႈခင္းထဲက ဒီျမင္ကြင္း အစိတ္အပိုင္းေလးဟာ အလြန္ပဲ အက်ည္းတန္လွၿပီး ကၽြန္မရင္ကို နာက်င္ေစပါတယ္။
“ဟာ … ေမာ္ေတာ္ကလည္း …. အဲဒီကေလးေလးနားက ျဖတ္ပါ … သက္ …. ပိုက္ဆံေပးခ်င္လို႔ ပါ သက္ အဲဒီကေလးေလးကို ပိုက္ဆံေပးခ်င္တယ္”
သမီး ‘သက္’ က တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေပမဲ့ ေမာ္ေတာ္က ပိုက္ဆံဆယ္သူမ်ားနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းကြာခဲ့ၿပီ။ ေသနတ္သံ၊ ဗံုးသံေတြကေတာ့ ဆူညံတုန္း …။
ေမာ္ေတာ္ျပန္အေကြ႕မွာ ဗံုးႀကဲသူမ်ားရဲ႕ တံတားေအာက္ကို ကၽြန္မတို႔ေတြ တစ္ခါျပန္၀င္ၾကရၿပီး ေမာ္ေတာ္ကမ္းကို ကပ္လို႔ ကမ္းေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ ဟိုေရျမႇဳပ္ဗံုးဆိုင္နဲ႔ တည့္တည့္တိုးေတာ့တာပါပဲ …။ ကၽြန္မသား ေမာင္လူေမ်ာက္ေလ … ခုန္ဆြ၊ ခုန္ဆြနဲ႔ … ၀ယ္မယ္၊ ၀ယ္မယ္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ေစ်းသည္က ေျမျပင္ေပၚမွာ စမ္းျပတယ္။ ေရထဲမွာလိုပဲ မီးပန္းေတြက လူတစ္ရပ္ေလာက္ ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ ပန္းၿပီးမွ “အုန္း” ခနဲ ေပါက္တယ္။ ေျမနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အဲဒီအိုးက ကြဲလည္းမကြဲဘူး။ ေစ်းကလည္း ေပါလိုက္တာ ၁၀ ဘတ္တဲ့ ….။
မႀကီးမငယ္နဲ႔ ကၽြန္မခင္ပြန္းက အဲဒီ ဗံုးႏွစ္လံုး ၀ယ္တယ္ေလ။ ကၽြန္မက အမွတ္တရ ၀ယ္တယ္ မွတ္တာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ သူက အိမ္နီးနားခ်င္း ခ်ာတိတ္ေတြအတြက္ အ၀တ္အစား ေသတၱာထဲမွာ အေလးခံၿပီးေတာ့ကို ရန္ကုန္ထိ သယ္ေဆာင္သြားေတာ့တာ …။
--------------------------------------------------------------------------------
ေနာင္ႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာ တန္ေဆာင္တိုင္ညမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကုိယ့္ေျမကုိယ့္အိမ္၊ ကုိယ့္ယာမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ေပါ့။ အိမ္ေရွ႕ ၀ရံတာမွာ မီးပံုးေတြ ထြန္းညႇိရင္း အိမ္နီးနားခ်င္း ကေလးတစ္သိုက္နဲ႔ ဆူညံလို႕ေပါ့။
“အန္တီႏုေရ မုန္႔ဖိုးေပးပါ၊ ဘဘတိုးေရ မုန္႔ဖိုးေပးပါ”
မီးပံုးကို မီးမေလာင္ဘဲ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းႏိုင္တဲ့သူကို မုန္႔ဖိုးေပးမယ္လို႔ ကၽြန္မက ေျပာထားလို႔ အလြန္လည္းကဲ၊ အလြန္လည္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာင္စြမ္းျပည့္ ဆိုတဲ့ ေကာင္က ဦးေဆာင္ေအာ္ေန တာေလ။ သူ႕ “ဘဘတိုး” က “ေအးပါကြာ” ဆိုၿပီး သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မကို လွမ္းေျပာတယ္။
“ေဟး … လြိဳင္ကထံုကို သတိမရဘူးလား …”
“အင္း … ရတယ္”
ကၽြန္မက ေခါင္းညိတ္ရင္းနဲ႔ လြိဳင္ကထံု တိုက္ပြဲကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ သတိရ သြားတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ ေမာင္စြမ္းျပည့္၊ မႏွစ္က မင္းဘဘတိုးေပးတဲ့ ေရျမႇဳပ္ဗံုးမိုက္တယ္ မဟုတ္လား။ အက်ယ္ႀကီး ျမည္တာေနာ္ …”
အင္မတန္ အာသြက္တဲ့ ေမာင္စြမ္းျပည့္က ကၽြန္မကို ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ ၿပီးေတာ့မွ နႈတ္ခမ္းစူတူတူ နဲ႔ “သားဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ” တဲ့ …။
“ေဟာေတာ္ .. ဘာျပဳလို႔လဲ၊ ဘာလု႔ိ မသိရတာလဲ၊ အဲဒီဟာက မျမည္ဘူးလား”
“ဟာ … အန္တီႏုကလဲ …”
ေရႊကုိယ္ေတာ္ေလးက “လာ … လိုက္ခဲ့”တဲ့။ မေျပာမဆိုနဲ႔ ကၽြန္မလက္ကိုဆြဲ အေပၚထပ္က သူတို႔ တိုက္ခန္းဆီကို … ၿပီးေတာ့ သူတို႔မိသားစုအိပ္တဲ့ ခုတင္ေအာက္၊ ခုတင္ေအာက္က ဂ်ပ္ေသတၱာပံုးထဲက အ၀တ္စုတ္ေတြၾကားမွာ …။ ကၽြန္မကို အသံတိတ္ ေမးေငါ့ျပတယ္။ သူလံုၿခံဳစြာ အထပ္ထပ္ ဖြက္ထားတဲ့ ေဗ်ာက္အိုးေလးနွစ္လံုးက ျငိမ္ျငိမ္ေလး ကၽြန္မကို ၾကည့္ေနတယ္။ ကေလးကို ကၽြန္မ ဘာေျပာရမလဲ၊ အလ်င္အျမန္ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးတုန္းမွာပဲ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္မနားထဲမွာ ဆူညံသံေတြ …၊ ေအာ္ဟစ္ သံေတြ … ၿပီးေတာ့ ရယ္ေမာသံေတြ ….။
ႏုႏုရည္(အင္းဝ)
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ကလ်ာမဂၢဇင္း
လြိဳင္ကထုံ
ေတာင္ညိဳညိဳ ပတ္လည္၀န္းရံတဲ့ “ဇင္းမယ္” ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အလွဆံုးအခ်ိန္နဲ႔ ေနလို႔ထုိင္လို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ဟာ ေဆာင္းဦးေပါက္ခ်ိန္လို႔ ကၽြန္မက ထင္တယ္။ ႏို၀င္ဘာလဆန္းေပါ့။ စိမ့္စိမ့္ေလး ေအးျမေနတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔အတူ ပန္းေတြကလည္း ပြင့္ျကျပီ။ မနက္ေစာေစာဆိုရင္ ေတာင္ညိဳညိဳေတြကို လႊမ္းျခံဳရစ္သိုင္းထားတဲ့ ေငြႏွင္းမႈံျပာျပာဟာ တကယ့္ကို လြမ္းစရာ ….။ ၾကည့္လို႔ကိုပဲ မ၀ႏိုင္ပါဘူး။
ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ ၀န္းက်င္က လမ္းကေလးေတြက ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေကာင္းတယ္။ ေတြးလို႔ ေငးလို႔လည္း ေကာင္းတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း လမ္းေဘးသစ္ပင္အုပ္ဆီ က ခ်ိဳးကူသံ ႏြဲ႕ႏြဲ႕က ကၽြန္မကို အိမ္ျပန္ခ်င္ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။
ေဆာင္းဦးေပါက္တာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံပြဲေတာ္ေတြကလည္း လာေတာ့မယ္။ ပန္းပြဲေတာ္၊ အစားအေသာက္ပြဲေတာ္၊ ပိုးထည္ပြဲေတာ္၊ ခ်ည္ထည္ပြဲေတာ္၊ စဥ့္ပြဲေတာ္၊ ေၾကြပြဲေတာ္၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းျပီး ခ်စ္စရာ၊ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ေကာင္းတဲ့ မ်ားစြာေသာ ပြဲေတာ္ေတြ၊ လာေတာ့မယ္။
ကၽြန္မအလြန္သေဘာက်တဲ့ ဆန္းေဒးေ၀ါ့(ခ္) (Sunday Walk)။ ဇင္းမယ္ရဲ႕ ထပ္ေဖဂိတ္တံခါးအနီး က ႐ိုးရာပစၥည္း၊ ႐ိုးရာအစားအစာ၊ ႐ိုးရာအဆိုအကေတြနဲ႔ တနဂၤေႏြညေစ်းဟာလည္း ေဆာင္းဦးေပါက္ တနဂၤေႏြညေတြကမွ ပိုၿပီး အသက္၀င္ေနသလို ပိုၿပီး ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေနသလိုပဲ။
ကၽြန္မ အခန္းမ်က္ႏွာစာ မွန္ခ်ပ္ရွည္ၾကီးေတြကေန လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ ၾကီး ဆူပါမားကက္ “စင္ထရယ္ဆူပါးမားကက္” (Central Super Market) ႀကီးကို ျမင္ေနရတယ္။ သူတို႔ အဂၤလိပ္အသံထြက္နဲ႔ “စန္ထန္း” ဆူပါမားကက္ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ေတာင္မွ လိုက္ၿပီး ေနာက္ေျပာင္ေခၚရင္း တကၠစီစီးတဲ့အခါ ကားဆရာကို ေျပာရင္းနဲ႔ “စန္ထန္း” လို႔ပဲ နႈတ္က်ိဳးေနခဲ့ျပီ။
ညိဳမႈိင္းမႈိင္းေရာင္ “စန္ထန္း” ကို ကၽြန္မက ခ်စ္တယ္။ ခင္လည္းခင္တယ္။ မနက္ Breakfast အခ်ိန္ တိုင္းလည္း လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း “စန္ထန္း” ကို အၿမဲျမင္ရတယ္။ ကၽြန္မလိုအပ္သမွ် အစား အေသာက္ ၊ အ၀တ္အထည္၊ ဘာညာ မွန္သမွ် ၀ယ္ခ်င္ေတာ့လည္း “စန္ထန္း”ပဲ။ ကၽြန္မ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ေနက် ေနရာကလည္း “စန္ထန္း”ပဲ။ တစ္ခါတေလ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္သလို ျဖစ္လာရင္ ၿဖတ္ဆို ထၿပီး ကၽြန္မသြားမိတာကလည္း “စန္ထန္း” ပဲ ဆိုေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ "စန္ထန္း"ကို ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းမိပါျပီ။"စန္ထန္း"မွာကၽြန္မ စြဲလမ္း တာေလးတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ “စန္ထန္း” ရဲ႕ ေအာက္ဆံုးထပ္ ႐ိုးရာအ၀တ္အထည္ေတြ၊ ႐ိုးရာပစၥည္းေတြ သီးသန္႔ေရာင္းတဲ့ ေနရာက စားေသာက္ဆိုင္ေလးေပါ့။ ထိုင္းအစားအစာခ်ည္း ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကေလးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က ႐ိုးရာအကနဲ႔ ႐ိုးရာဂီတကို အၿမဲေဖ်ာ္ေျဖေနတာပဲ။ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ဆိုင္ေနရာ ေလးရဲ႕ ထိပ္မွာ စင္ျမင့္ေလး ရွိတယ္။ အဲဒီစင္ျမင့္ေလးေပၚမွာ ဂီတနဲ႔ အကအဖြဲ႕ေလးတစ္ဖြဲ႕ အၿမဲရွိတယ္။ အစားအေသာက္က ကြ်န္မအတြက္ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ မဟုတ္ေပမဲ့ သူတို႔ ဂီတကေတာ့ ကၽြန္မကို အလြန္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ပိုင္းမွာ ရွိတဲ့ ‘လာနား’ ဆိုတဲ့ အရပ္က ဂီတသံတဲ့။ တူရိယာပစၥည္းေတြက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အတူတူပဲ၊ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္းလည္း ကူးလူးဆက္ဆံခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ အေငြ႕အသက္ရနံ႔ေတြက မတူၾကေလေတာ့ဂီတသံက ကြာျခားသြားေတာ့တာေပါ့။
ဘာရယ္လုိ႔မသိ၊ “လာနား” ဂီတသံကုိ ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္။ ဆုိင္ကေလးနဲ႔ သစ္သား ၾကမ္းျပင္ေပၚက အ၀တ္ထုိင္ခုံေလးေတြေပၚမွာ ျမန္မာလုိ သက္ေတာင့္ သက္သာထုိင္ရင္း “လာနား” ဂီတ သံေလးနဲ႔ ထမင္းစားရတဲ့ အရသာကုိ ကၽြန္မအလြန္သေဘာက်ပါတယ္။
“စန္ထန္း” ရဲ႕ ေနာက္ေပါက္ကေန၀င္ရင္ ဒီဆုိင္ေလးနဲ႔က နီးနီးေလးရယ္။ အဲဒီ “စန္ထန္း”ရဲ႕ ေနာက္ေပါက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိ႔ရတဲ့ ျဖတ္လမ္းကေလး တစ္ခုကုိလည္း ကၽြန္မကရွာေဖြေတြ႕ရွိထား ေသးတာ …။ ျဖတ္လမ္းကေလးကမွ တကယ့္ကုိ လွပၿငိမ္းသက္ေအးခ်မ္းတဲ့ျဖတ္လမ္းေလး။ ကၽြန္မအခန္း က ဆင္းၿပီး လမ္းကုိျဖတ္လုိက္တာနဲ႔ အဲဒီျဖတ္လမ္းေလးကုိေရာက္ၿပီ။ လမ္းကေလးရဲ႕ ေဘး၀ဲယာက အိမ္ ေတြဟာ သိပ္ကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ပန္းပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ အုံ႔ဆုိင္းေနတာပဲ။ လမ္းကေလးေပၚမွာ ဖြားဘက္ေတာ္ ပြင့္ဖတ္ပန္းေရာင္ေတြ၊ ပြင့္ဖတ္အျဖဴေတြ၊ ပြင့္ဖတ္အ၀ါေတြဟာ တသဲသဲေၾကြလုိ႔ …။ လြမ္း စရာပန္းခင္းလမ္းကေလးေပၚမွာ ကၽြန္မေလွ်ာက္ၿပီဆုိရင္ အိမ္ကုိသိပ္လြမ္းတာပဲ။
… လမ္းကေလးေပၚမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းရယ္ေလ … ။
---------------------------------------------------------------------------
အခုဆုိရင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ႏုိ၀င္ဘာလႏွစ္ရက္ေန႔ကပဲ ကၽြန္မခင္ပြန္း ျမန္မာျပည္ကေန ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီမွာ တစ္လေနဖုိ႔အတြက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ စိတ္ေမာလူေမာ ႀကိဳးစားခဲ့ရရွာသူကုိ ကၽြန္မနဲ႔ဇင္းမယ္က ျမန္မာ မိတ္ေဆြေတြက ဧည့္၀တ္ေက်ေအာင္ ဂရုစုိက္ရေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔အတူ အေမရိကားကေနေတာင္ တကူးတက လာေရာက္ပူးေပါင္း ဧည့္၀တ္ေက်သူ တစ္ေယာက္က ကၽြန္မတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အခ်စ္ခင္ဆုံး မိတ္ေဆြ Alfred ေခၚ ကိုရဲလင္းနဲ႔ ခ်စ္ညီမေလး သီ တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံေပါ့။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနာက္ေျပာင္တတ္တဲ့ Alfred က “ဆရာတုိးဟာ သိပ္ ကံေကာင္းတဲ႔သူပဲ၊ အေမရိကန္ဂုိက္ (American Guide) နဲ႔ေတာင္ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ လည္ႏုိင္တယ္ေနာ္” တဲ့။ ခရီးသြား၀ါသနာပါတဲ့ Alfred က ထုိင္းကုိ အလြန္ကၽြမ္းၿပီး ထုိင္းစကားလည္း တတ္တယ္။
ကၽြန္မ ခင္ပြန္းေရာက္တဲ့ညက ဇင္းမယ္ရဲ႕ အစားအေသာက္ပြဲေတာ္ (Food Festival) စတင္တဲ့ည ေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႔ေနတဲ့ လမ္းေတြရဲ႕ ေတာင္ဘက္ျခမ္းမွာ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီကြင္းျပင္ က်ယ္ႀကီးရဲ႕ထိပ္မွာ အၿမဲတမ္း အခုိင္အခန္႔ ေဆာက္ထားတဲ့ စင္ျမင့္အႀကီးႀကီးတစ္ခုလည္းရွိတယ္။ ပြဲလမ္း သဘင္အတြက္ တမင္ထားတဲ့ ကြင္းႀကီးလုိ႔ပဲ ကၽြန္မထင္တယ္။ ပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ အဲဒီကြင္းထဲမွာပဲ က်င္းပၿပီး အေသေဆာက္ထားတဲ့ စင္ျ့မင့္ႀကီးေပၚမွာ ဆုိၾက၊ တီးၾက၊ ကၾကေတာ့တာပဲ။ အစားအေသာက္ ပြဲေတာ္က တကယ့္ကုိ အစားအေသာက္ေတြခ်ည္း ေရာင္းတဲ့ပြဲပါ။ အစားအေသာက္မွန္သမွ် တစ္ေနရာထဲ မွာ အကုန္ရႏုိင္ၿပီး ေစ်းကလည္းနည္းနည္းေလွ်ာ့ေပးထားတယ္ေလ။ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာေတြလုိပဲ ပြဲလမ္းသဘင္ ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ပြဲကေတာ့ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးပါပဲ။ ဆုိ၊ တီး၊ က လုပ္ေနတဲ့ စင္ျမင့္ေရွ႕မွာ စားပြဲ၀ုိင္းေတြနဲ႔ ကုလားထုိင္ေတြ အမ်ားႀကီးခင္းထားတယ္။ ကုိယ္စားခ်င္တာကုိ ဆုိင္ခန္းေတြ ကေန တစ္ခါသုံး Box ေလးေတြနဲ႔ ၀ယ္ထည့္လာၿပီး ကြင္းလယ္က စားပြဲ၀ုိင္းေတြမွာ ထုိင္စားၾကပါတယ္။ ပြဲ ၾကည့္ရင္းေပါ့။ စားပြဲ၀ုိင္းမ်ားရဲ႕ အနီးကပ္ဆုံးေနရာမွာ ထုိင္းဘီယာခ်န္း ေကာင္တာကလည္း ဟီးလုိ႔ဆုိေတာ့ အဆင္ကုိေျပေနတာေပါ့။
ဘီယာႀကိဳက္တဲ့ Alfred နဲ႔ ကၽြန္မခင္ပြန္းက ဘီယာခ်န္းနဲ႔ အနီးဆုံးစားပြဲကုိရေအာင္ ေနရာဦးၾက တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔သီက အစားအေသာက္ သြား၀ယ္ၾကတယ။္ ထုိင္းထုံစံ၊ အကင္ဆုိင္မ်ားစြာထဲက ငါးကင္၊ ၾကက္ကင္နဲ႔ အာလူးကင္ေတြ ၀ယ္လာၿပီး စားၾက၊ စကားမ်ားၾကေတာ့တာေပါ့။ စကားအမ်ားဆုံး သူကေတာ့ ကၽြန္မပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ဒီလုိမေနရတာ ၾကာလွၿပီေလ။
ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အၿပိဳင္စားေသာက္ရယ္ေမာ၊ စကားမ်ားေနတဲ့ ေဘး၀ုိင္းက ထုိင္းမိသားစုက ကၽြန္မတုိ႔ ကုိ အရႈံးေပးၿပီး စားပြဲ၀ုိင္းက ထေတာ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းက “အစားအေသာက္ကေတာ့ တုိ႔က ရႈံးပါတယ္” တဲ့ …။ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ မိသားစု ေျခာက္ေယာက္စားထားတဲ့ Box ေတြနဲ႔ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြက ျမင္မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ေလးေယာက္ ရယ္ေမာလုိက္ၾကတုန္းမွာပဲ မိသားစုဟာ စားပြဲ၀ုိင္း သန္႔ရွင္းေရးကုိ တစ္ေယာက္ တစ္လက္ ၀ုိင္းလုပ္လုိက္တာကုိ ျမင္လုိက္ၾကရတယ္။ ျမန္မာျပည္သား ကၽြန္မခင္ပြန္းၿငိမ္သြားၿပီး ထုိင္းမိသားစု Box ေတြထဲကုိ စားၾကြင္း စားက်န္ေတြထည့္ ကေလးေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းက အဖုံးပါတဲ့ အမႈိက္ပုံးႀကီးေတြ ထဲမွာသြားထည၊့္ လူႀကီးေတြက စားေသာက္ဆုိင္ေတြက ယူလာခဲ့တဲ့ လက္သုတ္တစ္သွ်ဴးၾကမ္းေတြနဲ႔ စားပြဲ ၀ုိင္းကုိ သုတ္သင္သန္႔ရွင္းေနတာကုိ မ်က္ေတာင္မခပ္စတမ္း ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကုိ “သူတုိ႔ ဘယ္တုန္းက အဲေလာက္ ယဥ္ေက်းသြားၾကတာလဲဟင္” တဲ့ … ။ “ဘယ္ ” သိမွာလဲဆုိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ လူမုိက္ စကားကုိ သူမတုန္႔ျပန္ႏုိင္ဘဲ ေခါင္းကုိပဲ တဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္တယ္။
“ေအးေပါ့၊ ဟုတ္တာေပ့ါ၊ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူအုပ္ႀကီးအတြက္ ဘယ္လုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးႏုိင္ မွာလဲ၊ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့နည္းနဲ႔ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈပဲ၊ အတုယူသင့္ တယ္။”
Alfred လုပ္သလုိ အေမရိကန္စတုိင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖန္႔၊ ပခုံးတြန္႔ ျပရုံကလြဲလုိ႔ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္မွာ တဲ့လဲ …။
အဲဒီအစားအေသာက္ပြဲေတာ္က စၿပီး ေနာက္ရက္ေတြ၊ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေတာင္ေပၚဘုရား ဒြိဳင္ ဆူထက္၊ ဇင္းမယ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ (Night Bazzar)၊ စန္႔ထန္း၊ Airport Palaza, Sunday Walk စတာ၊ စတာေတြဆီကုိ ကၽြန္မခင္ပြန္းခမ်ာ ကၽြန္မတုိ႔ ေခၚသမွ်ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ရရွာေတာ့တယ္။ သူ ခဏခဏ ျပန္သြားခ်င္တဲ့ေနရာဟာ ေတာင္ေပၚဘုရား ဒြိဳင္ဆူထက္နဲ႔ စန္ထန္းက “လားနား” ဂီတနဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္ ကေလးတဲ့။ ဇင္းမယ္တကၠသုိလ္ကုိေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ႏွစ္ေခါက္လုိက္ၿပီး သူျပန္မသြားခ်င္တဲ့ ေနရာတဲ့၊ တကၠသုိလ္ဆရာေလ …၊ ဒါေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူျပန္ရမယ့္ အခ်ိန္လည္း နီးလာလို႔ ဇင္းမယ္ပတ္၀န္းက်င္က ၿမိဳကေလးေတြဆီ ကို လည္ပတ္ဖု႔ိ ကၽြန္မက အစီအစဥ္ေရးဆြဲတုန္းမွာပဲ အခါမ႔ဲ မိုးက အႀကီးအက်ယ္ ရြာပါေတာ့တယ္။
အံု႔ဆိုင္းမႈံမႈိင္းၿပီး မိုးေတြက တသဲသဲရြာေနတဲ့ တစ္ညေနမွာ ဖုန္းမဆက္ ဘာမဆက္နဲ႔ တံခါးကို အဆက္မျပတ္ တေဒါက္ေဒါက္ လာေခါက္လို႔ သြားဖြင့္လိုက္ေတာ့ … ဘယ္သူေတြ မွတ္လဲ …။
‘ေမႏု …’
သံၿပိဳင္ေအာ္လိုက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ သားသမီးသံုးေကာင္။ ၾကြက္စုတ္ေလးေတြလို မိုးေရေတြရႊဲလို႔။ လူေမ်ာက္ (ေခၚ) ေမာင္ရဲတိုက္၊ သမီး “ျမတ္” နဲ႔ သမီး “သက္”။
“လာခဲ႔စမ္း ဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနျကတာလဲ၊ ေျပာစမ္း”
“ေအာင္မာ၊ အေမကျဖင့္ သားတို႔ကို ပစ္ထားၿပီးေတာ့ ..”
“ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္”
လူေမ်ာက္ နားရြက္ကို လိမ္ဆြဲၿပီး ကၽြန္မက ရယ္ေမာရတယ္။ ဒီသံုးေကာင္က တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္မနဲ႔ တတြဲတြဲသြားေနက်ေလ …။
“ေမႏု … နက္ျဖန္ည ‘ပင္းျမစ္’ ထဲက ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ဒင္နာစားဖို႔ …”
“အိုး၊ လိမၼာလိုက္တဲ့ ကေလးေတြပါလား၊ အဲဒါကို ၾကံစည္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲေပါ့ …”
“ဟိုး … ေနဦး၊ အဲဒါက ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ဘူးေလ၊ မနက္ျဖန္က ဆရာ့အတြက္ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ၊ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေလ …”
“ဟင္ … ဟုတ္လား၊ မသိဘူးေတာ့ …”
“အေမ ဘယ္သိမလဲ၊ မနွစ္က ‘လြိဳင္ကထံု’ မွာ အေမ ရန္ကုန္ျပန္ေနတာကို …”
“ဟုတ္တယ္၊ တစ္ခါမွ မႀကံဳေသးဘူး၊ ‘လြိဳင္ကထံု’ ဆိုတာ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲကို ေခၚတာလား၊ ဟုတ္လား သား”
“ဟုတ္တယ္ေလ အေမရဲ႕ …”
“ ‘လြိဳင္ကထံု’ က ျမစ္ထဲမွာ လုပ္တာလား ဟုတ္လား …”
“ဟုတ္တယ္၊ ျမစ္ထဲမွာ အလွျပယာဥ္ေတြလည္း လွည့္ၾကတယ္၊ ဆီမီးေတြလည္း ေမွ်ာတယ္၊ ဟို … အလွျပယာဥ္ေတြက သားတို႔ သႀက္န္အလွျပယာဥ္ေတြလိုပဲ”
“ဟင္ နက္ဖန္ မိုးတိတ္မွ ျဖစ္မယ္ေနာ္ … ႏို႔မို႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“လြိဳင္ကထံု” ကို မႀကံဳဖူးဘူးသူသမီး သက္ က ပြဲပ်က္မွာကို ပူပန္ေနတယ္။ သမီး ‘ျမတ္’ ကေတာ့ အပိုင္ပဲ။
‘မိုးက လံုးဝတိတ္မွာ၊ မပူနဲ႔၊ သူတို႔လည္း ငါတို႔လိုပဲ မိုးလႊဲတာေတြ ဘာေတြ လုပ္တယ္ဟဲ႔ …’
“ေၾသာ္”
ကၽြန္မခင္ပြန္းကေတာ့ သူတို႔ သံုးေကာင္နဲ႔ ကၽြန္မကို ၿပံဳးၾကည့္ေနတယ္။
“ကဲ … ဆရာ … နက္ျဖန္ညေန ေျခာက္နာရီ သမီးတို႔ လာေခၚမယ္ေနာ္ ေမာ္ေတာ္က ခုနစ္နာရီ စထြက္မွာ …”
“ေအးပါဗ်ာ၊ ေအးပါဗ်ာ ၊ ေစာင့္ေနပါ့မယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…”
အဲဒီမွာတင္ ကၽြန္မသား ေမာင္လူေမ်ာက္က မ်က္နွာခပ္တည္တည္နဲ႔ … ၀င္ခ်လာတယ္။
“တစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္ေနာ္ အေမ ….၊ ‘လိြဳင္ကထံု’ ဆိုရင္ အဲဒီမွာ အၿမဲတမ္း တိုက္ပြဲျဖစ္တယ္ … သိလား၊ ႏွစ္တိုင္း ျဖစ္တယ္”
“ဘာ … တိုက္ပြဲ ….၊ ဘာတိုက္ပြဲလဲ …”
“အေမကလည္း တိုက္ပြဲပါဆိုမွ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ေသနတ္ေတြ၊ ဗံုးေတြ၊ ေလာင္ခ်ာေတြနဲ႔ တိုက္ တဲ့ တိုက္ပြဲေပါ့၊ သားတို႔ အၿမဲေျပးရတာ …”
“ေဟ့ေကာင္၊ ေဟ့ေကာင္”
“ကိုရဲေနာ္ …. ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ”
ကၽြန္မနဲ႔ သမီး ‘သက္’ ကို ေမာင္လူေမ်ာက္ကေတာ့ အတည္ေပါက္ မ်က္နွာထားနဲ႔ပါပဲ၊ အမယ္ သမီး ‘ျမတ္’ ကလည္း မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ မ်က္လံုးေလး ၀ိုင္းလို႔။
“ကဲပါ .. ကဲပါ … မယံုရင္ နက္ျဖန္ က်ရင္ အေမတို႔ သိမွာေပါ့ …”
ေမာင္လူေမ်ာက္တို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ပါၿပီ။
--------------------------------------------------------------------------
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္လူေမ်ာက္ရဲ႕ စကားဟာ မွန္ရွာပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ထိုင္းသံုးဘီး ‘တုတ္တုတ္’ ၊ ‘ပင္းျမစ္’ တံတားနား နီးလာတာနဲ႔ တိုက္ပြဲသံကို ၾကားရပါ ၿပီ ….။ တိုက္ပြဲက ျဖစ္ေနပါၿပီ။
“အေမေရ .. ၊ တိုက္ပြဲက ျပင္းတယ္ဗ်ိဳ႕ …”
လူေမ်ာက္ ေအာ္သလိုပဲ အမွန္တကယ္ တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္လွပါတယ္။ ေသနတ္သံ၊ ဗံုးသံ၊ ေလာင္ခ်ာသံ၊ လက္နက္ႀကီးသံေတြဟာ ပင္းျမစ္တစ္၀ုိက္ကို ဖံုးလႊမ္းထားပါတယ္။ ဘုရား ဘုရား တကယ့္ကို မယံုႏိုင္စရာပါ။
“တကယ့္ကို ေၾကာက္စရာပါပဲလား …”
“ဟုတ္ပါရဲ႕ အန္ကယ္၊ ‘သက္’ ျဖင့္ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ‘ေဗ်ာက္’ ေတြကို တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး”
သမီး ‘သက္’ ေျပာသလို တကယ့္ကို မယံုႏိုင္စရာ ‘ေဗ်ာက္အိုးသံ’ ေတြပါ။
“ကဲ … အေမ သားေျပာတာ ယံုၿပီမဟုတ္လား … ဟဲ ဟဲ၊ ဒါျမစ္ဟိုဘက္ကမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ကမ္း တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာေလ …၊ ဒီတိုက္ပြဲအတြက္ မိဘေတြ ကုိယ္တိုင္က သားသမီးေတြကို ေသခ်ာျပင္ဆင္ေပး တာ၊ ‘လြိဳင္ကထံု’ မတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းက ေကာင္းေပ႔၊ ျမည္ေပ႔ ဆိုတဲ့ ေဗ်ာက္အိုးေတြကို ရွာေပးထားတာ၊ ဟဲဟဲ သားေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ၊ သားတို႔ ေမာ္ေတာ္က တိုက္ပြဲၾကားက ျဖတ္ရမွာေနာ … မလြယ္ဘူး”
“အို … ကိုရဲကလဲ … ဒါဆိုရင္ ကုိယ့္မွာလည္း ကာကြယ္ဖို႔ လက္နက္ရွိရမွာေပါ့၊ သက္ကေတာ့ ျပန္ပစ္မွာပဲ …”
“ဝယ္ေပးမယ္၊ ၀ယ္ေပးမယ္၊ ေဟာဟိုမွာ ၾကည့္၊ လက္နက္ဆိုင္ေတြမွ တပံုၾကီးရယ္၊ လြတ္လပ္စြာ ၀ယ္လို႔ရတယ္”
အိုး … ဟုတ္ပါရဲ႕၊ သမီး ‘ျမတ္’ လွမ္းျပတဲ့ဆီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမစ္ေဘး၀ဲယာမွာ ခံုေလးေတြ ေပၚတင္ေရာင္းေနတဲ့ ေသနတ္ေတြ၊ ဗံုးေတြ၊ ေလာင္ခ်ာေတြ …၊ ၿပီးေတာ့ Ready made မီးေမွ်ာစရာေလး ေတြကလည္း လွမွလွပါပဲ။ လူေတြကလည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးပါပဲ။
ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ သမီး ‘ျမတ္’ ရဲ႕ အစြမ္းေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ စားပြဲက ေမာ္ေတာ္ဦးပိုင္းမွာ ရတယ္။ ကၽြန္မက ဒီ ‘ပင္းျမစ္’ ထဲမွာ ေမာ္ေတာ္ခုတ္ေမာင္းၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ ညစာ စားရတဲ့ အရသာကို အလြန္ သေဘာက်တယ္။ ေမာ္ေတာ္ေလးက ခပ္ေသးေသးပါပဲ။ ေရွ႕ဦးပိုင္းနဲ႔၊ ပဲ့ပိုင္းစားပြဲခံု ေျခာက္ခံုေလာက္ပဲ ဆန္႔မယ္။ တစ္၀ိုင္းကို ေလးငါးေယာက္ပဲ ၀ိုင္းႏုိင္တယ္။ ကုိယ္ထိုင္တဲ့ ကုလားထုိင္နဲ႔ ေမာ္ေတာ္ေဘာင္နဲ႔က တညီတည္းဆိုေတာ့ ေရနဲ႔ နီးနီးေလးေပါ့။ ေမာ္ေတာ္ေဘး အကာအကြယ္ေတြကလည္း ဖြင့္ထားေတာ့ စားရင္းေသာက္ရင္း ျမစ္ျပင္ရႈခင္း၊ ျမစ္ေဘး၀ဲယာ ရႈခင္းကို ၾကည့္လို႔ရတယ္။ အစားေသာက္ေတြကို ေမာ္ေတာ္မထြက္ခင္မွာရတယ္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္မေပးဘူး။ ဘီယာနဲ႔ အခ်ိဳရည္၊ ေရခဲ ေလာက္ပဲ ရတယ္။
“ေမႏုေရ၊ သက္ေၾကာက္တယ္။ ေရျပင္ဘက္မွာ ေမႏုနဲ႔ အန္ကယ္ထုိင္ေပး …၊ သက္အတြင္းထဲမွာ ထိုင္မယ္ …”
“ေကာင္မေလး … ဘာခုမွ ေၾကာက္ပါၿပီလဲ”
သက္ေျပာတာမွန္တယ္၊ ေမာ္ေတာ္စထြက္ေတာ့မွ ပိုေၾကာက္စရာ ေကာင္းလာတယ္။ ေရျပင္ကို လာၿပီးထိတဲ့ ‘ရႊီ’ ‘ဒိုင္း’ ဆိုတဲ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံဟာ နားကို အူသြားတာပဲ …။ ေမာ္ေတာ္ေပၚက ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြကေတာ့ ေပ်ာ္သလား မေမးနဲ႔။ အထူးအဆန္းျဖစ္၊ သေဘာေတြ က်ၿပီး ေမာ္ေတာ္ေဘာင္ေပၚမွာ တက္ထိုင္ၾကည့္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေဗ်ာက္စကၠဴလိပ္ေတြ တကားကားနဲ႔ ကၽြန္မသား ေမာင္လူေမ်ာက္လည္း ပါတာေပါ့။
ကၽြန္မနဲ႔ သမီးျမတ္က ၀ယ္လာတဲ့ ဆီးမီးေမွ်ာစရာ ၾကာခြက္ေလးေတြထဲမွာ သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ‘ဆယ္ဘတ္ေစ့’ ေလးေတြထည့္ၿပီး ေရထဲမွာ ေမွ်ာၾကတယ္။
စိတ္ထဲကလည္း ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ေပါ့။
ဆီမီးၾကာခြက္ေလးေတြထဲမွာ ပိုက္ဆံထည့္တာက ေနာင္ႏွစ္၊ ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာ ဥစၥာပစၥည္း ေပါမ်ား ေအာင္လို႔တဲ့ … ။ ျမစ္ျပင္တစ္ခုလံုးမွာ ဆီမီးၾကာခြက္ေလးေတြက တလက္လက္၊ တေရြ႕ေရြ႕ ေမ်ာပါလို႔။ ဆီမီး လက္လက္ေလးေတြေပၚကို ေဗ်ာက္က်ည္ဆံမိုးေတြကလည္း တေဖာက္ေဖာက္ အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းလို႔ …။
“အေမတို႔ ….သတိထားေနာ္။ တံတားနား ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ဟိုမွာ ဟိုမွာ၊ အေမ၊ ၾကည့္၊ ၾကည့္ အေမတို႔ကို ေစာင့္ေနၿပီ …”
အလို၊ ဘုရား၊ ဘုရား ဟုတ္ပါရဲ႕ ပင္းျမစ္ကို ျဖတ္တဲ့ တံတားၾကီးေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔တံတားေပၚမွာ လူေတြဟာ ၾကပ္ခဲလို႔၊ သူတို႔လက္ထဲမွာ ေဗ်ာက္ဗံုးေတြကုိယ္စီနဲ႔၊ တံတားေအာက္က ျဖတ္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ေတြကို ဗံုးႀကဲၾကမွာေလ။
“ေဟာ … အေမ၊ အေမ၊ ဟိုမွာၾကည့္၊ ဟိုက်လာတဲ့ ဗံုးကို ၾကည့္စမ္း”
ကၽြန္မတို႔ေရွ႕က ေမာ္ေတာ္တစ္စင္းေပၚကို ညာသံေပးၿပီး ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ ဗံုးတစ္လံုးကို လူေမ်ာက္ က ျပတယ္။
“ဟာ … ေၾကာက္စရာပဲ”
ကၽြန္မခင္ပြန္းက တအံ့တၾသ ေအာ္တယ္၊ ၾကည့္ပါဦး၊ သူက ေရျမႇဳပ္ဗံုးမ်ားက်လို႔ …။ ေရထဲက်သြား ၿပီး ေရေပၚမွာ မီးပန္းေတြ လူတစ္ရပ္ေလာက္ထိ ျဖာထြက္ၿပီး ပတ္ခ်ာလည္ေနလိုက္တာ၊ လွေတာင္လွေန ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ‘အုန္း’ ခနဲဆို ေပါက္တယ္။ “ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ဗံုးပဲကြ” လို႔ ကၽြန္မခင္ပြန္းက ခ်ီးက်ဴးလိုက္တုန္းမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ ေမာ္ေတာ္ဟာ တံတားေအာက္ကို ျဖတ္ပါေတာ့တယ္။
“ဒိုင္း … ဒိုင္း၊ အံုး၊ ရႊီး … ဒိုင္း”
“ေအာင္မယ္ေလးဗ်၊ အေမေရ … လာၿပီဗ်ိဳ႕ …”
“ေခါင္းငံု႔၊ ေခါင္းငံု႔၊ နားပိတ္”
ကၽြန္မတို႔အားလံုး မ်က္လံုးေတြမွိတ္၊ နားေတြပိတ္ထားလိုက္ၾကတယ္။ ဒီခံစားမႈဟာ ဘာနဲ႔တူလဲ ဆိုေတာ့ သႀကၤန္မွာ ေရပက္ခံထြက္တဲ့အခါ မီးသတ္ပိုက္နဲ႔ ထိုးမယ့္ မ႑ပ္ကို ျဖတ္သန္းရေတာ့မယ့္ ခံစားမႈ နဲ႔ တူတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာ္ေတာ္ဦးပိုင္း ေရထဲကို ဗံုးေတြက တဝံုး၀ံုး က်လာသံကို ၾကားရၿပီးတဲ့ ခဏမွာ ေတာ့ ကၽြန္မေက်ာျပင္ဟာ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားၿပီး ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး ေရေတြ စိုစိုရႊဲသြားေတာ့တယ္။
“ဟာ … တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မွန္ၿပီေဟ့ …”
ကၽြန္မ ခင္ပြန္းလည္း ေရေတြရႊဲရႊဲစိုလို႔ …။ ဟိုသံုးေကာင္က ကၽြန္မတို႔ို ၾကည့္ၿပီး တဟားဟား ရယ္ၾကတယ္ …။
“ျမန္မာ့ေသြးကို ျပမယ့္ေကာင္က ေအာ္လိုက္တာ အေမေရ၊ အေမေရနဲ႔”
“ေအးေလ …”
တံတားေအာက္က ေမာ္ေတာ္ျဖတ္ၿပီးပါမွပဲ ကၽြန္မျဖင့္ အသက္ရွဴႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္ေတာ္ ကေတာ့ ျမစ္ကမ္းနဖူးႏွစ္ဖက္က က်ည္ဆံေတြ၊ ေလာင္ခ်ာေတြၾကားမွာ ဆက္ၿပီး ျဖတ္သန္းရဦးမွာ။ ကမ္းေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခုန္ေပါက္ၿပီး လက္နက္ႀကီးပစ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနသူေတြေလ ..။ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ေတာ္ေသးရဲ႕ …။ ရဲေမာ္ေတာ္ေလးေတြ …၊ လံုၿခံဳေရး ေမာ္ေတာ္ေလးေတြ၊ ျမစ္ထဲမွာ လွည့္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ ေနတာ ျမင္ရတယ္။ သူတို႔ကလည္း ေပ်ာ္လို႔၊ ေဟာ … ၾကည့္ပါဦး … ျမစ္ကမ္းေဘးက ေလာင္ခ်ာတစ္လံုး က ရဲေမာ္ေတာ္ကို တည့္တည့္ထိတာပဲ။ ေရပန္းေတြျဖာသြားၿပီး ရဲေမာ္ေတာ္က လံုၿခံဳေရးေတြ ေရေတြရႊဲၿပီး တဟားဟားနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေမာင္းသြားၾကတယ္။ ဆီမီးလက္လက္ေတြ ၾကားထဲမွာ ေ၀ါခနဲ ေမာင္းသြား တဲ့ ရဲေမာ္ေတာ္ကို လိုက္ၾကည့္ေနရင္း ကၽြန္မ မ်က္စိထဲမွာ ဆီမီးခြက္ေတြေဘးက ငုပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ လူေခါင္းေလးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသလိုပဲ။ ကုိယ့္မ်က္စိကို စိတ္မခ်တဲ့ ကၽြန္မကို မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းက အတည္ျပဳတယ္။
“ေရထဲမွာ လူေတြမဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ဦး၊ အဲဒါ … ဆီမီးခြက္ လုိက္ဆယ္တဲ့ သူေတြေလ၊ ဆီမီးခြက္ထဲက ပိုက္ဆံေလးေတြကို နႈိက္ယူၾကတာ”
“ဟိုမွာ ေလွကေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ေစာင့္တဲ့သူက ေစာင့္လို႔ …”
“အေမေရ … ဝတၳဳေတြဗ် … သိလား၊ ဆီမီးခြက္ထဲက ပိုက္ဆံလုိက္ဆယ္ရင္း ေရနစ္ေသတဲ့ ကေလးေတြ ႏွစ္တုိင္းပဲဗ်”
ကၽြန္မျမင္ရပါၿပီ။ ေမာ္ေတာ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ေရေပၚမွာ တဖူးဖူး အသက္ရွဴထုတ္ရင္း ဆီမီးခြက္ ထဲက ပိုက္ဆံကို ရွာေဖြေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္။ လွပေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ‘လြိဳင္ကထံု’ ရႈခင္းထဲက ဒီျမင္ကြင္း အစိတ္အပိုင္းေလးဟာ အလြန္ပဲ အက်ည္းတန္လွၿပီး ကၽြန္မရင္ကို နာက်င္ေစပါတယ္။
“ဟာ … ေမာ္ေတာ္ကလည္း …. အဲဒီကေလးေလးနားက ျဖတ္ပါ … သက္ …. ပိုက္ဆံေပးခ်င္လို႔ ပါ သက္ အဲဒီကေလးေလးကို ပိုက္ဆံေပးခ်င္တယ္”
သမီး ‘သက္’ က တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေပမဲ့ ေမာ္ေတာ္က ပိုက္ဆံဆယ္သူမ်ားနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းကြာခဲ့ၿပီ။ ေသနတ္သံ၊ ဗံုးသံေတြကေတာ့ ဆူညံတုန္း …။
ေမာ္ေတာ္ျပန္အေကြ႕မွာ ဗံုးႀကဲသူမ်ားရဲ႕ တံတားေအာက္ကို ကၽြန္မတို႔ေတြ တစ္ခါျပန္၀င္ၾကရၿပီး ေမာ္ေတာ္ကမ္းကို ကပ္လို႔ ကမ္းေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ ဟိုေရျမႇဳပ္ဗံုးဆိုင္နဲ႔ တည့္တည့္တိုးေတာ့တာပါပဲ …။ ကၽြန္မသား ေမာင္လူေမ်ာက္ေလ … ခုန္ဆြ၊ ခုန္ဆြနဲ႔ … ၀ယ္မယ္၊ ၀ယ္မယ္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ေစ်းသည္က ေျမျပင္ေပၚမွာ စမ္းျပတယ္။ ေရထဲမွာလိုပဲ မီးပန္းေတြက လူတစ္ရပ္ေလာက္ ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ ပန္းၿပီးမွ “အုန္း” ခနဲ ေပါက္တယ္။ ေျမနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အဲဒီအိုးက ကြဲလည္းမကြဲဘူး။ ေစ်းကလည္း ေပါလိုက္တာ ၁၀ ဘတ္တဲ့ ….။
မႀကီးမငယ္နဲ႔ ကၽြန္မခင္ပြန္းက အဲဒီ ဗံုးႏွစ္လံုး ၀ယ္တယ္ေလ။ ကၽြန္မက အမွတ္တရ ၀ယ္တယ္ မွတ္တာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ သူက အိမ္နီးနားခ်င္း ခ်ာတိတ္ေတြအတြက္ အ၀တ္အစား ေသတၱာထဲမွာ အေလးခံၿပီးေတာ့ကို ရန္ကုန္ထိ သယ္ေဆာင္သြားေတာ့တာ …။
--------------------------------------------------------------------------------
ေနာင္ႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာ တန္ေဆာင္တိုင္ညမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကုိယ့္ေျမကုိယ့္အိမ္၊ ကုိယ့္ယာမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ေပါ့။ အိမ္ေရွ႕ ၀ရံတာမွာ မီးပံုးေတြ ထြန္းညႇိရင္း အိမ္နီးနားခ်င္း ကေလးတစ္သိုက္နဲ႔ ဆူညံလို႕ေပါ့။
“အန္တီႏုေရ မုန္႔ဖိုးေပးပါ၊ ဘဘတိုးေရ မုန္႔ဖိုးေပးပါ”
မီးပံုးကို မီးမေလာင္ဘဲ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းႏိုင္တဲ့သူကို မုန္႔ဖိုးေပးမယ္လို႔ ကၽြန္မက ေျပာထားလို႔ အလြန္လည္းကဲ၊ အလြန္လည္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာင္စြမ္းျပည့္ ဆိုတဲ့ ေကာင္က ဦးေဆာင္ေအာ္ေန တာေလ။ သူ႕ “ဘဘတိုး” က “ေအးပါကြာ” ဆိုၿပီး သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မကို လွမ္းေျပာတယ္။
“ေဟး … လြိဳင္ကထံုကို သတိမရဘူးလား …”
“အင္း … ရတယ္”
ကၽြန္မက ေခါင္းညိတ္ရင္းနဲ႔ လြိဳင္ကထံု တိုက္ပြဲကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ သတိရ သြားတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ ေမာင္စြမ္းျပည့္၊ မႏွစ္က မင္းဘဘတိုးေပးတဲ့ ေရျမႇဳပ္ဗံုးမိုက္တယ္ မဟုတ္လား။ အက်ယ္ႀကီး ျမည္တာေနာ္ …”
အင္မတန္ အာသြက္တဲ့ ေမာင္စြမ္းျပည့္က ကၽြန္မကို ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ ၿပီးေတာ့မွ နႈတ္ခမ္းစူတူတူ နဲ႔ “သားဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ” တဲ့ …။
“ေဟာေတာ္ .. ဘာျပဳလို႔လဲ၊ ဘာလု႔ိ မသိရတာလဲ၊ အဲဒီဟာက မျမည္ဘူးလား”
“ဟာ … အန္တီႏုကလဲ …”
ေရႊကုိယ္ေတာ္ေလးက “လာ … လိုက္ခဲ့”တဲ့။ မေျပာမဆိုနဲ႔ ကၽြန္မလက္ကိုဆြဲ အေပၚထပ္က သူတို႔ တိုက္ခန္းဆီကို … ၿပီးေတာ့ သူတို႔မိသားစုအိပ္တဲ့ ခုတင္ေအာက္၊ ခုတင္ေအာက္က ဂ်ပ္ေသတၱာပံုးထဲက အ၀တ္စုတ္ေတြၾကားမွာ …။ ကၽြန္မကို အသံတိတ္ ေမးေငါ့ျပတယ္။ သူလံုၿခံဳစြာ အထပ္ထပ္ ဖြက္ထားတဲ့ ေဗ်ာက္အိုးေလးနွစ္လံုးက ျငိမ္ျငိမ္ေလး ကၽြန္မကို ၾကည့္ေနတယ္။ ကေလးကို ကၽြန္မ ဘာေျပာရမလဲ၊ အလ်င္အျမန္ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးတုန္းမွာပဲ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္မနားထဲမွာ ဆူညံသံေတြ …၊ ေအာ္ဟစ္ သံေတြ … ၿပီးေတာ့ ရယ္ေမာသံေတြ ….။
ႏုႏုရည္(အင္းဝ)
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ကလ်ာမဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment