**********
#ယဥ္ယဥ္ႏု (မႏၲေလး)
ရီရီခ်ဳိ အိပ္ရာမွ ထလာေတာ့ မနက္ ၆ နာရီ ထုိးေတာ့မယ္။ မီးေသြးမီးဖုိ ေပၚမွာ တရွဴးရွဴး ျမည္ေနတဲ့ ေရေႏြးအုိးကုိ ေအာက္ခ်ၿပီး ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္လုိက္တယ္။ ႐ုိက္စ္ကြတ္ကာနဲ႔ တည္ထားတဲ့ ထမင္းအုိးလည္း က်က္ေနၿပီ။ ေဖေဖ ဘယ္သြားပါလိမ့္လုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးရင္း မ်က္စိက ရွာၾကည့္တယ္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ေဖေဖ ျခံထဲမွာ မရွိဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္သြား ျပန္ၿပီနဲ႔ တူတယ္။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း ေဖေဖဟာ သူ႔ထုံးစံအတုိင္း အေစာႀကီး ႏုိးေနတာ။ ထမင္းအုိး တစ္အုိး တည္ၿပီး ေရေႏြးအုိး ဆူေအာင္ တည္သြားေသးတယ္။ လူငယ္ေတြကုိ လုံ႔လဝီရိယ အရာမွာ ယွဥ္ႏုိင္တယ္။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေနတဲ့ အေဖႀကီး တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ ရီရီခ်ဳိတုိ႔က ဖေအကုိ အရိပ္ာကည့္ မျပဳစု ရဘူး။ သူက သူႏုိင္တဲ့ တာဝန္ ယူေနတုန္း။ ဌာနႀကီး တစ္ခုရဲ႕ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ခဲ့လုိ႔ စီးပြါးေရး အရာမွာလည္း မပူရ မပင္ရ။ စုမိေဆာင္းမိ ရွိေတာ့ ေဖေဖက ဆုံးသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေမေမ့ထက္ေတာင္မွ အလွဴအတန္း ရက္ေရာတယ္လုိ႔ ရီရီခ်ဳိက ထင္တယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေဖေဖ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာရင္ ေဖေဖ့မွာ ေျပာျပစရာ ပုံျပင္ေတြက တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ မပ်င္းရိေအာင္ ပါလာတတ္တာမ်ဳိးမုိ႔ ရီရီခ်ဳိ ဆုိရင္ ေဖေဖ့ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ မသိမသာ ေမွ်ာ္တတ္ေနၿပီ။
“သမီးေရ ... ဒီေန႔ ေစာေစာစီးစီး ကုိရင္ေလး ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ သပိတ္ႀကီး မႏုိင္မနင္း ပုိက္လာတာ ေတြ႕လုိ႔ ေဖေဖ ငါးရာ လွဴခဲ့တယ္ကြယ္”
“သမီးေရ ... ဒီေန႔ေတာ့ ကုိရင္ေလးမ်ား ထပ္ေတြ႕မလားလုိ႔ ေမွ်ာ္ေနတာ ... လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္ မေျဖာင့္ဘူး ... ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ လုပ္မိတာ ... သမီးရယ္ လမ္းေထာင့္မွာ ေခြးမေလး ေမြးေနတာ ေခြးကေလး ငါးေကာင္ေတာင္ ပိန္ကပ္ေနတာပဲ ... ဒါနဲ႔ ဟုိဘက္လမ္းက လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ကုိ ျပန္ေလွ်ာက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ေပါင္မုန္႔ ေထာပတ္သုတ္ ဝယ္လာၿပီး ေကၽြးလုိက္တာ စားလုိက္ၾကတာ သမီးရယ္ ... သာဓုသာ ေခၚေပေတာ့”
“ဒီေန႔ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ျမက္ႏုတ္ေနတဲ့ ေယာဂီဝတ္ အဘုိးႀကီးကုိ ေငြငါးရာ လွဴခဲ့တယ္ သမီးရယ္”
ေဖေဖ့ရဲ႕ အလွဴဒါနေတြက ဝန္မေလး ဒါနေလးေတြ ေပမယ့္ တကယ္ လုိအပ္တဲ့ လူေတြလည္း တကယ္ ရတယ္။ ဘဝမွာ ေနဝင္ခ်ိန္ ေရာက္လုနီး ေဖေဖ့ရဲ႕ တစ္ေန႔တျခား အစျပဳတဲ့ မနက္ခင္းေလး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း သဒၶါတရား ဒါနခန္းေလးနဲ႔ စ,လုိက္ေတာ့ တစ္ေန႔လုံး ေဖေဖ ရႊင္ၾကည္ေနတာ ေတြ႕ၿပီး ရီရီခ်ဳိမွာ ဝမ္းသာရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယာဂီ အဘုိးအုိက ေဖေဖ့ရဲ႕ မနက္ခင္းေတြမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ေနရာယူလာတာ ေတြ႕ရတယ္။
“သမီးေရ ... ဒီေန႔လည္း အဲဒီ ဘုိးဘုိးကုိ ငါးရာ ေပးခဲ့တယ္”
“သမီးေရ ... ေဖေဖလည္း လမ္းထိပ္ေရာက္ေရာ ေယာဂီဘုိးဘုိးလည္း လမ္းထဲက ထြက္လာေတာ့တာပဲ ... ေဖေဖလည္း ငါးရာ လွဴလုိက္ပါတယ္”
“သမီးေရ ... ဒီေန႔ေတာ့ ေယာဂီဘုိးဘုိးက ဆင္းရဲရွာတဲ့ သူ႔ေျမးေလး ရွင္မျပဳႏုိင္ လုိ႔တဲ့ ... စုေပါင္း ရွင္ျပဳပြဲမွာ ထည့္ခ်င္လုိ႔တဲ့ ဆုိၿပီး သုံးေထာင္ အလွဴခံတယ္ ... ေဖေဖလည္း ရွင္ျပဳတာ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ပဲ ဆုိၿပီး ကုသုိလ္ ပါဝင္ခဲ့ ပါတယ္ကြယ္”
ေဖေဖေျပာတဲ့ ေယာဂီဘုိးဘုိး ပုံျပင္ေတြ ထပ္လာေတာ့ ရီရီခ်ဳိ မ်က္ေမွာင္ နည္းနည္း ကုတ္စ ျပဳလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖကေတာ့ မေျပာင္းလဲဘူး။ ေလကေလး တခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ တေပ်ာ္ျပံဳးျပံဳး ေတြ႕ရေတာ့ ရီရီခ်ဳိ ေဖေဖ ဝမ္းသာေနရင္ ၿပီးတာပါပဲေလ ဆုိၿပီး ေမ့ေတာင္ ေမ့သေယာင္ ရွိေနၿပီ။
ဒီေန႔ေတာ့ အိမ္မွာ ႏုိ႔ဆီ၊ သၾကားကလည္း ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္လုိက္တာ ေနာက္ဆုံး။ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴလည္း ဝယ္ရမယ္။ တစ္ပတ္စာေလာက္ပဲ ၾကာဆံ၊ အာလူး၊ ငါးေျခာက္ ကုန္ေျခာက္ေတြလည္း ဝယ္ခ်င္တာမုိ႔ ေဖေဖ ျပန္အလာကုိ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ေဈးဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
ရီရီခ်ဳိလည္း အသက္ ေလးဆယ္ ေက်ာ္ၿပီမုိ႔ သုတ္သုတ္ သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လုိက္ရင္ နည္းနည္း ေမာတတ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုဝယ္၊ တစ္ခုဝယ္နဲ႔ ဆြဲျခင္းႀကီးကလည္း ေလးလုိက္တာ။ မနက္ကလည္း ေကာ္ဖီေလးပဲ ေမာ့ခဲ့တာ ဆုိေတာ့ ေဈးေထာင့္က အစားအေသာက္ အစုံရတဲ့ ေခတ္မီ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထဲမွာ ရန္ကုန္ မုန္႔ဟင္းခါးေလး ဝင္စားဦးမွပါပဲ ဆုိၿပီး ဝင္လုိက္မိတယ္။ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေထာင့္ငါးရာ ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ရီရီခ်ဳိ မွာထားတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး မလာခင္ ရီရီခ်ဳိ႕ ေရွ႕မွာ အသက္ ခပ္ႀကီးႀကီး အမ်ဳိးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္က ဝင္ထုိင္ေတာ့ လွမ္းၾကည့္မိၿပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ရီရီခ်ဳိက “ဆရာမ” လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္မိတယ္။
သူတုိ႔ တကၠသုိလ္တုန္းက ကထိက ဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္ၾကည္ျမင့္ ရယ္။ ၁၆၊ ၁၇ ေလာက္ ဝဝတုတ္တုတ္ ေဖြးေဖြး ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္က တြဲလုိ႔။ ရီရီခ်ဳိ ႏႈတ္ဆက္မွ ဆရာမက မ်က္မွန္ေလး ပင့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ရီရီခ်ဳိက ...
“ထုိင္ပါ ဆရာမ ... ဘာေသာက္မွာလဲ ဆရာမ ... လက္ဖက္ရည္ မွာလုိက္မယ္ ဆရာမ” လုိ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ေျပာလုိက္မိတယ္။ ဆရာမက စားပြဲခုံမွာ ျဖည္းျဖည္းသာသာ ဝင္ထုိင္တယ္။
“မွာပါ ဆရာမ ... လက္ဖက္ရည္လား ...” လုိ႔ ေမးတဲ့အထိ ရီရီခ်ဳိ႕ရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါးကလည္း မလာေသးဘူး။
ဆရာမက “ပုံဆိမ့္” လုိ႔ မွာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ “ေဟ့ ခ်ဳိ” ဆုိၿပီး ခါးကုိ လာဖက္လုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အရပ္ထဲက စိန္စိန္႔ကုိ ေတြ႕လုိက္တယ္။ စိန္စိန္တုိ႔ စားပြဲက ဆရာမနဲ႔ ကပ္လ်က္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ရီရီခ်ဳိတုိ႔ စားပြဲေပၚ ရီရီခ်ဳိရဲ႕ ဆြဲျခင္း၊ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္၊ ဆရာမရဲ႕ ျခင္းနဲ႔ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ ေနတယ္။ စားပြဲထုိးေလး လာေပးတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး ပန္းကန္ကုိ စိန္စိန္က ဆြဲၿပီး “ခ်ဳိ ဒီဘက္ လာခဲ့” ဆုိေတာ့ ရီရီခ်ဳိလည္း ဆရာမတုိ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စားပါေစ ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဟုိဘက္စားပြဲ ေရႊ႕ထုိင္ၿပီး “ဆရာမ ေသာက္ႏွင့္ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ထုိင္လုိက္မယ္” လုိ႔ မွာခဲ့တယ္။ စိန္စိန္တုိ႔ စားပြဲမွာ ထုိင္ေနရင္းက ဆရာမ ေခၚလာတဲ့ ေကာင္ကေလး မွာေနတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကုိ နားက ၾကားေနရတဲ့ ရီရီခ်ဳိဟာ အံ့ဩလြန္းလုိ႔ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။
“ေဟ့ ေဟ့ ... ဒံေပါက္တစ္ပြဲ ခ်ေပးစမ္းပါ ... ဆိတ္သားေၾကာ္ပြဲ အလြတ္ ထပ္ေပးေနာ္ ... ႀကီးေမ ဘာစားမွာလဲ”
“ဟဲ့ ... နင္ ဘာေတြ မွာေနတာလဲ”
“အုိ ... ႀကီးေမကလည္း မွာလုိ႔ ေျပာသြားတဲ့ ဥစၥာ ... ေဟ့ ... လက္ဖက္ရည္ ရွယ္တစ္ခြက္ ထပ္ေပးပါဦး ... ႀကီးေမဖုိ႔ ၾကက္သား ၾကာဆံတစ္ပြဲ”
စကားေတြ ၾကားေနရတဲ့ ရီရီခ်ဳိ ေခၽြးျပန္လာတယ္။ မွားၿပီ။ ငါ့အိတ္ထဲမွာလည္း ေထာင့္ငါးရာတည္းနဲ႔ ဆရာမကုိ သဒၶါေပါက္ၿပီး ေလာကြတ္ျပဳမိတာ။ ဒုကၡပဲ။ ဘယ္လုိမွ မေလာက္ေတာ့ဘူး ဆုိၿပီး ...
“စိန္စိန္ ... နင့္မွာ ပုိက္ဆံပါရင္ ငါ့ကုိ သုံးေထာင္ေလာက္ ေပးစမ္းပါ” လုိ႔ က်ိတ္ေတာင္းရေတာ့တာေပါ့။
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ” လုိ႔ စိန္စိန္က ေမးေတာ့ တုိးတုိးသက္သာ ရွင္းျပလုိက္တာနဲ႔ စိန္စိန္က ...
“အံ့ ... အံ့ပါ့ေတာ္ ... မွာ မွာ ဆုိတာနဲ႔ တန္ဖုိးႀကီးတာေတြ ဇြတ္မွာေတာ့တာပဲေနာ္” ဆုိတာနဲ႔ ရီရီခ်ဳိ႕ ရင္ထဲမွာ အစာမေၾကသလုိ မအီမလည္ ဆုိ႔နင့္နင့္ႀကီး ျဖစ္လာတယ္။
အဲဒီေန႔က ဆရာမ ထသြားေတာ့ သူ႔တူေလးက ရွမ္းေခါက္ဆြဲ တစ္ပြဲ ပါဆယ္ ဆြဲသြားေသးတယ္။ အားလုံး ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ရာေက်ာ္ ရွင္းလုိက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တဲ့ ရီရီခ်ဳိ႕ စိတ္ထဲမွာ ပုထုဇဥ္ပီပီ ဘယ္လုိမွ ရင္မရွင္းေတာ့ဘူး။ တစ္ပုိင္းက တစ္ခါတေလ ေတြ႕ရတဲ့ ဆရာမကုိ ေကၽြးရတာပဲေလ၊ ငါေကၽြးတာ ငါသဒၶါ ေပါက္တာ။ စားရွာတာကလည္း ဆရာမ အမ်ဳိးေလးလုိ႔ စိတ္ကုိ ေျဖၾကည့္တယ္။ တစ္ပုိင္းကလည္း ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ စိန္စိန္ ကယ္ေပလုိ႔။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ အရွက္ကြဲေပါက္။ ဒီလုိပဲ ပါးျဖဲနားျဖဲ စားမွ စားရက္ပေလေတာ္လုိ႔ ေတြးမိျပန္တယ္။
အေတြးေတြနဲ႔ ရစ္ေခြၿပီး ဘယ္လုိ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လုိ႔ ဘယ္လုိ အိမ္ေရွ႕ ျပန္ေရာက္လာမွန္း မသိဘူး။ အိမ္ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ “ဗုေဒၶါ” လုိ႔ ပါးစပ္က ထြက္ရေအာင္ ရီရီခ်ဳိ အံ့အားသင့္ သြားတယ္။
အိမ္ျခံဝင္းကုိ အျပည့္ ကာထားတဲ့ လူတစ္ရပ္ေလာက္က ဗုိလ္ကေတာ္ မ်က္ခုံးပင္ေတြ လက္နဲ႔ ျဖဲၿပီး အိမ္ထဲကုိ ကုန္းကုန္းႀကီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ အညိဳေရာင္ဝတ္ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရ လုိ႔ေပါ့။ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္လာတဲ့ ရီရီခ်ဳိ႕ရဲ႕ ဖိနပ္သံကုိ ၾကားေတာ့ ဟုိလူက ခါးဆန္႔ၿပီး တစ္ဘက္ကုိ ထြက္သြားတာနဲ႔ ရီရီခ်ဳိမွာ မ်က္ႏွာေတာင္ မျမင္လုိက္ရဘူး။ ရီရီခ်ဳိလည္း ရင္တုန္ မေပ်ာက္ဘဲ ဝင္းတံခါးဖြင့္ အိမ္ထဲဝင္၊ ဝင္းတံခါးကုိ ေသာ့ျပန္ခ်၊ အေမာ မေျပေသးခင္ တုိက္ထဲကုိ ဝင္လုိက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ၿပီး ...
“အမေလး ... ေဖေဖ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” လုိ႔ ေအာ္ေမးလုိက္ မိတယ္။
ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ ဆုိဖာႀကီးရဲ႕ ေနာက္မွာ ေလးဘက္ကုန္းၿပီး ပုန္းေနတဲ့ ေဖေဖက ...
“အမေလး ... တုိးတုိး သမီး တုိး တုိး ... ျခံေရွ႕မွာ ဘယ္သူ႔ကုိ ေတြ႕ခဲ့လဲ ဟင္ ...” လုိ႔ ကေသာကေမ်ာ ေမးတာနဲ႔ ရီရီခ်ဳိလည္း ...
“အညိဳေရာင္ ဝတ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ေတြ႕ခဲ့တယ္ ေဖေဖ ... သမီးကုိလည္း ျမင္ေရာ ဟုိဘက္ ထြက္သြားၿပီ ... ေျပာပါဦး ေဖေဖရဲ႕ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” လုိ႔ ဆုိေတာ့မွ ေဖေဖလည္း ပုန္းေနရာက ထြက္ၿပီး ဆုိဖာေပၚကုိ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္တယ္။
“သမီးရယ္ ... ေဖေဖ မွားတာလားဟင္ ... ေကာက္ခ်က္ ခ်ေပးစမ္းပါ၊ ေဖေဖေလ တကယ္ကုိ အဲဒီလူအေပၚ သဒၶါ ေပါက္ခဲ့ပါတယ္ ... ဆင္းရဲရွာတယ္ ဆုိၿပီး ၾကံဳသလုိိ လွဴခဲ့တယ္ ... သူက အခ်ဥ္ ထင္သလား မသိဘူး သမီးရယ္ ... ေန႔တုိင္း ေစာင့္ေတာ့တာပဲ ...။ တစ္ေန႔ ငါးရာ ...။ ေဖေဖ ၾကာေတာ့ စိတ္ညစ္လာတယ္ သမီးရဲ႕ ... သဒၶါကုိ ဖ်က္တဲ့ပုိးဟာ သဒၶါတရားထဲကပဲ ျဖစ္လာတယ္ ... စကတည္းက သဒၶါတရားကုိ မျပမိရင္ အဖ်က္ပုိးလည္း ေပၚလာစရာ မရွိဘူး ... ေဖေဖ တျဖည္းျဖည္း သဒၶါ ပ်က္လာတဲ့ အခ်ိန္နွာ သူက ရြာျပန္ၿပီး ဘုရားတည္မွာမုိ႔ ေငြသုံးေသာင္းေလာက္ လွဴပါလုိ႔ ေတာင္းေတာ့တာ ...။ ေဖေဖ ျငင္းလုိက္တာ ... အဲဒါ တက်ည္က်ည္နဲ႔ အိမ္ထိ လုိက္လာၿပီး အျပင္ဘက္က ေခ်ာင္းေနတာ အလစ္မွာ အိမ္ထဲ ဝင္ၿပီး သူမျမင္ေအာင္ ပုန္းေနရတာ ... ပစ္ပစ္ခါခါ နစ္နစ္နာနာ ေျပာရမွာလည္း အားနာတယ္ေလကြယ္ ... ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ သူ႔အေပၚမွာ အစက တကယ့္ကုိ သဒၶါတရား ထားခဲ့တာ ... အဲဒီ သဒၶါတရားကုိ ေဖေဖ ႏွေျမာလုိက္တာကြယ္”
ဆြဲျခင္း အေလးႀကီးကုိ အခုထိ မခ်မိေသးဘဲ ဧည့္ခန္း အလယ္မွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနမိတဲ့ ရီရီခ်ဳိလည္း “သမီးလည္း ႏွေျမာလုိက္တာ ေဖေဖရယ္” လုိ႔ ညည္းလုိက္မိတယ္။
ေဖေဖ့အတြက္ ႏွေျမာတာလား၊ ကုိယ့္အတြက္ကုိယ္ ႏွေျမာမိတာလား ခြဲျခား မသိႏုိင္ေတာ့ဘဲ မီးဖုိေဆာင္ထဲကုိ ဝင္လာတဲ့ ရီရီခ်ဳိဟာ ဆြဲျခင္းကုိ ဗုန္းခနဲ ပစ္ခ်လုိက္ၿပီး ပါးစပ္က စကားတုိးတုိး တစ္ခြန္း ထြက္သြားေသးတယ္။
“ဒီအခ်ိန္ဆုိ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားေနေရာေပါ့ ... တယ္ေလ ငါ ...”
------------------------
ယဥ္ယဥ္ႏု (မႏၲေလး)
ေရႊအျမဳေတ ႐ုပ္စုံ မဂၢဇင္း၊ ဇူလုိင္၊ ၂၀၀၇။
No comments:
Post a Comment