“အရံႈးမေပးနဲ႔ ငွက္ငယ္"

ၿမန္မာ့ရုပ္ရွင္ပရိသတ္တစ္ဦးပါလို႔ ေၿပာရင္ ရယ္ၾကမလားပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ၾကည္႔ၿဖစ္တာမ်ိဳးေတာ့ မရွိေပမဲ့ ရုပ္သံေတြမွာ လႊင့္တာနဲ႔ၾကံဳရင္ေတာ့ မၾကာခဏ ၾကည္႔ေလ့ရွိတယ္။ အဲ့လိုၾကည္႔လိုက္တုိင္းလည္း လြဲေခ်ာ္တာ၊ ေ၀ဖန္စရာတခုခုက ပါေနတတ္စၿမဲပဲေလ။ ၾကာေတာ့ ကိုရီးယားကားေတြမွာ ကုန္းပိုးတဲ့အခန္း အၿမဲပါေလ့ရွိသလိုမ်ိဳး အဲဒီလိုအလြဲေတြက ၿမန္မာဇာတ္ကားမ်ားရဲ႔ သရုပ္တစ္ခုလုိေတာင္ ၿဖစ္လာတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔မွာလည္း ခက္ခဲမႈေတြ ရွိပါတယ္။ ေစ်းကြက္က မရွိေတာ့ အၿမတ္အစြန္းနည္းတယ္၊ ဒီေတာ့ ေငြေၾကးစိုက္ထုတ္မႈကလည္း နည္းတယ္။ သိပ္အကုန္အက်မခံႏုိင္ဘူး။ သူမ်ားဇာတ္ေဆာင္ေတြလုိ အခ်ိန္ယူၿပင္ဆင္တာမ်ိဳးေတြလည္း မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သင္တန္းေက်ာင္း၊ ပစၥည္းကိရိယာ၊ နည္းပညာပုိင္း၊ ဒီလုိပံ့ပိုးမႈေတြကလည္း အားနည္းေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ အကုန္အက်ခံႏုိင္ေတာ့မွ၊ အထူးအဆန္းေတြ ရုိက္ၿပႏုိင္ေတာ့မွ ကမာၻကုိထိုးေဖာက္ႏုိင္ေတာ့မွာလား။ အနီးစပ္ဆံုး အိႏၵိယဇာတ္ကားေတြနဲ႔ ဥပမာေပးမယ္။ လက္ရွိကမာၻမွာ နာမည္ၾကီးသြားတဲ့ ဇာတ္ကားေတြ၊ Slumdorg Millionaire၊ Every child is special၊ PK၊ Three idiots၊ ဒီလိုဇာတ္ကားေတြဟာ ေငြကုန္ေၾကးက်အမ်ားၾကီးခံ၊ နည္းပညာေတြအသံုးၿပဳၿပီး ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ စိတ္ကူးယဥ္ရိုက္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ဘ၀အစစ္အမွန္ေတြကို ရုိးရိုးေလးနဲ႔ ပရိသတ္ရင္ထဲေရာက္ေအာင္ ရုိက္ၿပထားတဲ့ ဇာတ္ကားေတြပါ။

ဒါေၾကာင့္ ၿမန္မာ့ရုပ္ရွင္တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ အဓိကလိုအပ္ေနတာ ဘာလဲဆုိရင္ လြတ္လပ္တဲ့အေတြးအေခၚပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ လြတ္လပ္ေရးကို တစ္ႏွစ္ပဲၿခားၿပီး ရခဲ့ၾကတာဆုိေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ ၿမန္မာ့ရုပ္ရွင္နဲ႔ ေဘာလီး၀ုဒ္၊ ေနာက္ၿပီး ၿမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ အိႏၵိယကို အဓိက ၿခားနားေစခဲ့တဲ့အရာေတြထဲက တစ္ခုဆုိလည္း မမွားပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီ တည္တံ့ခဲ့ၿခင္းရဲ႔ အသီးအပြင့္တစ္ခုေပါ့ေလ။

တကယ္ေတာ့ ရုပ္ရွင္အႏုပညာမွာမွမဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံရဲ႔ အခန္းက႑ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အားနည္းမႈေတြ ရွိေနတာပါ။ က်န္းမာေရး၊ စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရး အားလံုးေပါ့။

ေအာက္ကပံုေလးက ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ငွက္လႊတ္ေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲအၾကာၾကီးထည္႔ခံထားရတဲ့ ငွက္ေလးဟာ အေတာင္ပံေတြခ်ည္႕နဲ႔လို႔ ေကာင္းေကာင္းမပ်ံသန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္ေပၚ နားေနရတာကို ရုိက္ထားလိုက္တဲ့ပံုေလးပါ။

အဲ့ဒီငွက္ေလးရဲ႔အၿဖစ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြကို သတိေပးေနသလုိပဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ အလံုပိတ္ခံထားရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္တာ္တုိ႔ေတြလည္း သူ႔လိုပဲ ၿဖစ္ကုန္ပါတယ္။

** ပညာေတြ ခ်ည္႕နဲ႔ကုန္တယ္ **

စာမတတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး ဆုိၿပီး တစ္ခ်ိန္က လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ စာတတ္ေၿမာက္မႈႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ဆုိၿပီးလည္း ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ Literacy ႏွစ္ခု ထပ္တုိးလာတယ္။ Global literacy နဲ႔ Digital literacy။ ႏုိင္ငံတကာဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႔ နည္းပညာအသုံးၿပဳႏုိင္မႈ။ ဒီႏွစ္ခုလည္း ပိုင္ဆုိင္ေတာ့မွ အဲဒီလူကို စာတတ္တယ္လို႔ ေခၚႏုိင္တဲ့ေခတ္ ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔သာဆုိ စာတတ္ေၿမာက္မႈႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ထိ က်သြားမလဲ။ တတ္ကၽြမ္းသူတခ်ိဳ႔ ရွိေနတဲ့တုိင္ေအာင္ လူမ်ားစုက ခ်ည္႕နဲ႔ေနတုန္းဆုိတာေတာ့ ၿငင္းမရၾကဘူး။

** အေတြးအေခၚေတြ ခ်ည္႕နဲ႔ကုန္တယ္ **

ငယ္ငယ္ကတည္းက လူၾကီးစကားနားေထာင္မွ လိမၼာတယ္ဆိုၿပီး ပ်ိဳးေထာင္ခံခဲ့ရတယ္၊ ဒါသင္ ဒါက်က္ ဒါေၿဖ ပညာေရးစနစ္ကို ၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေခၚတယ္ဆုိတာ မရွိသေလာက္ ရွားလာတယ္။ အခ်ိန္တန္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္တဲ့အခါ လူၾကီးက ဘာခုိင္းမလဲ၊ ခုိင္းတာကို ေစာင့္ၿပီး ခုိင္းတဲ့အတုိင္း လုပ္ဖုိ႔ပဲ အားသန္ေနၾကေတာ့တယ္။

** အၿမင္ေတြ ခ်ည္႕နဲ႔ုကုန္တယ္ **

ရံုးေလးတစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာေလာက္ ေနရာရရင္ကို ဘ၀င္ေတြၿမင့္၊ ေအာက္ေၿခေတြလြတ္ၿပီး ေအာက္ကလူေတြကို ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ် ဆက္ဆံလာၾကတယ္။ ဖုန္းေတြ၊ ကားေတြေပါလာတာကို တုိးတက္မႈၾကီးအၿဖစ္ ၿမင္သူေတြလည္း မနည္းခဲ့ဘူး။

** ဆင္ၿခင္ႏုိ္င္စြမ္းေတြ ခ်ည္႕နဲ႔ကုန္တယ္ **

ေဖ့စ္ဘြတ္မွာပဲ ၾကည္႔ပါ။ တုိက္ေပးရင္ ရန္ၿဖစ္တယ္။ ေသြးထုိးရင္ ေသြးၾကြတယ္။ ေၿပာသမွ် ယံုတယ္။ ၿမင္သမွ်ကို အဟုတ္ထင္တယ္။

** သည္းခံႏုိင္စြမ္းေတြ ခ်ည္႕နဲ႔ကုန္တယ္ **

ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာမွ အေကာင္းဆံုးလို႔ထင္တယ္၊ သူတစ္ပါးဘာသာကို ပုပ္ခတ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးမွာဆုိလည္း ဒီပါတီ၊ ဟုိပါတီမွ၊ ဒီလူမွ၊ ဟိုလူမွ အားေပးတယ္၊ ေထာက္ခံတယ္။ ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ မတူညီမႈဆုိတာကို ရန္သူလို၊ ၿပိဳင္ဘက္လုိ သေဘာထားၿပီး အႏုိင္ယူတယ္၊ ဆဲဆုိတယ္။ ေလးစားမႈ၊ ေပါင္းစည္းမႈဆုိတာ မရွိဘူး။

** အလုပ္လုပ္ႏုိင္စြမ္းေတြ ခ်ည္႕နဲ႔ကုန္တယ္ **

အလုပ္မွာ အပင္ပန္းခံႏုိင္တာ၊ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ပီပီသသ အလုပ္လုပ္တာ၊ ဒါေတြအားနည္းတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္ညွာတယ္၊ ေတာ္ရံုစိတ္ဖိစီးမႈကို မခံႏုိင္ဘူး။

** လြတ္လပ္မႈကို အသံုးခ်ႏုိင္စြမ္းေတြ ခ်ည္႕နဲ႔ကုန္တယ္ **

အိမ္မွာအရမ္းတင္းက်ပ္လို႔ မိဘလစ္တာနဲ႔ ေသာင္းက်န္းတတ္တဲ့ ကေလးေတြလို ၿဖစ္ေနတယ္။ ကုိယ္ေရးလိုက္တဲ့စာ၊ ကိုယ္ရွယ္လုိက္တဲ့ပို႔စ္တစ္ခုေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုထိခိုက္သြားမယ္ဆုိတာ မေတြးမိၾကဘူး။ မေက်နပ္ရင္ မဖတ္နဲ႔၊ ေက်ာ္သြား၊ ငါ့အေကာင့္ ငါေရးခ်င္တာေရးမယ္ ဆိုၿပီး လြတ္လပ္မႈကို တလြဲသေဘာေပါက္ေနၾကတယ္။

** သတိၱေတြ ခ်ည္႕နဲ႔ကုန္တယ္ **

မွားတာကိုမွားတဲ့အေၾကာင္း၊ လက္မခံႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုယ္ၿမင္ရင္ၿမင္တဲ့အေၾကာင္း ေၿပာရဲတဲ့သတၱိေတြ နည္းကုန္တယ္။ ႏုိင္ငံတကာေဆြးေႏြးပြဲေတြ သြားတဲ့အခါ သိပ္သိသာတတ္တယ္။ တၿခားႏုိင္ငံကလူငယ္ေတြ ရဲရဲတင္းတင္း ေၿပာေန၊ဆုိေနၾကခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြမွာေတာ့ ေၿပာသင့္၊ မေၿပာသင့္ ခ်ိန္ဆရင္း ေငးေမာလို႔၊ ေတြေ၀လို႔။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ခုခ်ိန္ဟာ ေလွာင္အိမ္ထဲကေန လြတ္စအခ်ိန္လို႔ ေၿပာရမွာပါပဲ။ မပ်ံသန္းတာၾကာၿပီဆိုေတာ့လည္း ခုနက ငွက္ေလးလို အေတာင္ပံေတြလည္း ခ်ည္႕နဲ႔ေနတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တၿခားငွက္ေတြနည္းတူ ပ်ံသန္းႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရလိမ့္မယ္။ အရံႈးေပးလို႔ မၿဖစ္ဘူး။ စိတ္ဓါတ္က်လို႔ မၿဖစ္ဘူး။

ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္သိပ္ဆြဲေနလို႔လည္း မရဘူး။ မိုးေပၚက တၿခားငွက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို လာသုတ္သြားလိမ့္မယ္။

ေဒါက္တာ ၿဖိဳးသီဟ

၂၃.၄.၂၀၁၆

Credit: ေဒါက္တာ ၿဖိဳးသီဟရဲ႕ Page