ျမန္မာငပုေတြ ဘယ္ေတာ့ သန္မာထြားက်ိဳင္းမွာလဲ

ဖြံ့ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ဆိုတာကိုေျပာတိုင္း မျဖစ္မေန ထည့္သြင္းစဥ္းစားလာရတဲ့ ကိစၥတခုကေတာ့ လူသား ရင္းျမစ္ ဖြံ့ၿဖိဳးလာတာကို ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ဖို႔ လိုလာပါတယ္။ လူသားရင္းျမစ္ ဖြံ့ၿဖိဳးလာဖို႔ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ လည္း ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ပထမတမ်ိဳးကေတာ့ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာဆိုတဲ့ ပညာေတြကို တတ္ေျမာက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယတခ်က္ကေတာ့ ကိုယ္ကာယအားျဖင့္ ဖြံ့ၿဖိဳးျခင္းဆိုတာလည္း တခ်ိန္ တည္းမွာ ကပ္ပါေနပါတယ္။

ဒီတပတ္မွာ ေျပာခ်င္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစား ျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ကာယ ဖြံ့ၿဖိဳးတိုးတက္ျခင္း၊ က်န္းမာ သန္စြမ္းျခင္း အေၾကာင္းပါ။ ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြရဲ့ ကိုယ္ကာယဖြံ့ၿဖိဳးတိုးတက္မွု ေကာင္းမြန္ပါရဲ့လား။ ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြ သန္မာထြားက်ိဳင္းပါသလား။ အားမနာတမ္း ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာ နိုင္ငံသားေတြရဲ့ ကာယဖြံ့ၿဖိဳးမွုဟာ ေနာက္က်က်န္ ေနရစ္ပါတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရပ္အေမာင္း ပုသထက္ ပုလာတာကို လက္ေတြ႕ ျမင္ေနရပါတယ္။

လူလုံးလူဖန္ ေသးေသးေကြးေကြး ျဖစ္လာေနပါတယ္။ ေငြေၾကးတတ္နိုင္တဲ့ မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းရွိ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံတဝန္းလုံး လူဦးေရနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးလိုက္ရင္ အဲဒါက လူနည္းစုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြ ပုကုန္ပါၿပီ။

မိတ္ေဆြတဦးရဲ့ တူမေလး တေယာက္က စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အလုပ္ကခြင့္ယူၿပီး ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြရဲ့အိမ္မွာ ဆုံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီ မိန္းကေလးက ေခတ္ပညာတတ္ မိန္းကေလး တဦးပါ။ ျပဳံးျပဳံး ရႊင္ရႊင္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိပါတယ္။ စကားေျပာၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အဲဒီကေလးမေလးဟာ Óဏ္လည္း အေတာ္ေကာင္းပုံရပါတယ္။ သမီးအသက္ဘယ္ ေလာက္ရွိၿပီ လဲေမးေတာ့ သုံးဆယ္လို႔ေျပာ ပါတယ္။ အခ်ိန္နဲ႔ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီမိန္းကေလးဟာ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ သုံးဆယ္ဆို တာ မငယ္ေတာ့တဲ့အရြယ္ပါ။ အိမ္ေထာင္သားေမြး ျပဳမယ္ဆိုရင္ အရြယ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ကေလးမေလးဟာ အေတာ္ေလးအရပ္ ပုပါတယ္။ ငါးေပေတာင္ မျပည့္ပါဘူး။ ရွိလွမွ ေလး ေပကိုးလက္မေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က လည္း ပါးပါးလွပ္လွပ္ေလး ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခု ေခတ္မွာေတြ႕ရတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ အမ်ားစုဟာ အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးလို ေသးေသး ေကြးေကြးေလးေတြျဖစ္ေနတာ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ ျမင္ ေနရပါတယ္။

အဲဒါဆိုရင္ ေယာက္်ားေလးေတြက ေကာ အရပ္ျမင့္သလားဆိုတာ့ ဒီဘက္ေခတ္မ်ိဳးဆက္ေတြဟာ အရပ္မျမင့္တဲ့အျပင္ အရပ္ပုလာတယ္လို႔ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ စစ္တကၠသိုလ္က ဗိုလ္ေလာင္းေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသားေတြ အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းအမ်ားစုဟာ အရပ္ပုေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္ တည္ ေဆာက္ပုံကလည္း ေသးေသးေကြးေကြးပါ။ ေနာင္မွာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း စစ္သားႀကီးေတြ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ထဲမွာ ရွိပါဦးမလားလို႔ရင္ေလးမိျပန္ပါတယ္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေလ့က်င့္ေပးၿပီးမွ ျဖစ္လာရတဲ့ စစ္သားႀကီးေတြ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ကမွ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း မရွိဘူးဆိုရင္ အရပ္သူ အရပ္ သားမ်ားအတြက္ေတာ့ ေဝးေရာပဲလို႔ ဆိုရေတာ့မွာပါ။ ေျပာရရင္ ကာခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွူးႀကီး ကိုယ္တိုင္ ေတာင္ အရပ္အေမာင္းေကာင္းသူ မဟုတ္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ျမန္မာေတြ ဘယ္အခ်ိန္ ေလာက္ကတည္းက အရပ္အေမာင္း ပုလာေနပါသလဲ။ အရပ္ျမင့္တာ အရပ္ပုတာ ခႏၶာကိုယ္ထြားက်ိဳင္း တာကို သုေတသနျပဳေနတဲ့ ပညာရွင္မဟုတ္ေတာ့ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ သုေတသနဆန္ဆန္ စနစ္တက်တင္ျပဖို႔ အခက္အခဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာေတြ အမ်ိဳးသားေရာ အမ်ိဳးသမီးပါ အရပ္အေမာင္း ပုလာတယ္ဆိုတာကေတာ့ အားလုံးအျမင္ပါပဲ။ သမိုင္းစာအုပ္မ်ားထဲက မွတ္မိေနတာတခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ ၁၈ ရာစုေခတ္တုန္းက အေလာင္းမင္းတရားႀကီး ဦးေအာင္ေဇယ်နဲ႔ ေတြ႕ဆုံခြင့္ရခဲ့တဲ့ အေနာက္တိုင္း သံတမန္တဦးက သူရဲ့မွတ္တမ္းထဲမွာ ဒီလိုေရးထား ပါတယ္။ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးဟာ ခႏၶာကိုယ္ ႀကံ့ခိုင္ၿပီး အရပ္အရွည္ ငါးေပဆယ့္တလက္မခန႔္ ရွိတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ တခါ ျမန္မာမွတ္တမ္းမ်ားအရ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးရဲ့ ျမင္းရည္တက္ ေျခာက္က်ိပ္ရွစ္ ေယာက္ဟာ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္း သန္သန္မာမာရွိသူမ်ား ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ အဲဒီအထဲက ဗိုလ္တြန္လို႔ေခၚတဲ့ မင္းေခါင္ေက်ာ္ထင္ ေနာ္ရထာဟာ အရပ္အျမင့္ “ေလးေတာင္” ရွိၿပီး လက္ေမာင္းရင္း အတုတ္ဟာ “သုံးထြာ” လုံးပတ္ ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ျမန္မာအတိုင္းအထြာ ေလးေတာင္ဟာ အဂၤလိပ္ အတိုင္းအထြာ ေျခာက္ေပနဲ႔ ညီမၽွပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ ျမန္မာေတြအမ်ားစုဟာ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ အေနာက္တိုင္း သံတမန္ရဲ့ မွတ္တမ္းထဲမွာ ျမန္မာေတြဟာ သိသိသာသာႀကီး အရပ္ပုလွ တယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ထားမ်ိဳး မေတြ႕ရပါဘူး။ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ရဲ့ ဒုတိယေနာက္ဆုံးဘုရင္ျဖစ္တဲ့ မင္းတုန္းမင္း ႀကီးလက္ထက္မွာ ကင္းဝန္မင္းႀကီး ဦးေကာင္းကို ေခါင္းေဆာင္ေစၿပီး သံအဖြဲ႕တခု အဂၤလန္ ကိုေစလႊတ္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက ၁၉ ရာစုထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာသကၠရာဇ္အရ ၁၂၃၃ ခုႏွစ္လို႔ မွတ္သားမိပါ တယ္။ အခုကာလက ျမန္မာႏွစ္အရ ၁၃၇၆ ခုႏွစ္ ဆိုေတာ့ ကင္းဝန္မင္းႀကီး အဂၤလန္ကို သြားခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄၃ ႏွစ္ကျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္သကၠရာဇ္ အရ ၁၈၇၁ ခုႏွစ္မွာ သြားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာနိုင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္မွတ္ တမ္းမ်ားအရ ျမန္မာသံအဖြဲ႕ ေခါင္း ေဆာင္မ်ားနဲ႔ လိုက္ပါလာတဲ့ ဘုရင့္ဝန္ထမ္းမ်ားရဲ့ ပုံပန္းသဏၭာန္ကို ဒီလိုဆိုထားပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳး တို႔ဟာ အသားညိဳၿပီး လူလုံးလူဖန္ ေသးသြယ္တယ္၊ အရပ္ပုတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကာလျဖစ္ တဲ့ ၁၈၇၁ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာေတြဟာ အရပ္ပုတယ္လို႔ စတင္သတ္မွတ္ခံ လာရပါၿပီ။

သို႔ေသာ္ အာရွတိုက္ သားမ်ားထဲမွာေတာ့ ျမန္မာေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပုတယ္လို႔ေျပာမရပါ။ ၁၉ ရာစုနဲ႔ ၂၀ ရာစု အလယ္ ေလာက္အထိ ပုတယ္လို႔ အမ်ားကသတ္မွတ္ထားတဲ့ လူမ်ိဳးကေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ ေတြနဲ႔ႏွိုင္းစာရင္ ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြဟာ အရပ္ ရွည္ပါေသးတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္း က ဂ်ပန္ေတြကို ျမန္မာေတြက ငပုေတြလို႔ ေခၚခဲ့တာ အားလုံးမွတ္မိၾကမွာပါ။ ဂ်ပန္စစ္သား အမ်ားစုဟာ အရပ္ပုပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ကိုမီလိုက္တဲ့လူႀကီးမ်ား အေျပာအရ ဂ်ပန္စစ္သားေတြရဲ့ အရပ္ အေမာင္းဟာ ငါးေပႏွစ္လက္မ၊ ငါးေပသုံးလက္မထက္ မပိုဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ စကားစပ္မိလို႔ေျပာရရင္ ဒုတိယကမၻာ စစ္အၿပီးမွာ အေမရိကန္နိုင္ငံက ပညာရွင္ေတြက သုေတသနစစ္တမ္းတခု ျပဳစုပါတယ္။ အဲဒီ သုေတသနက ဘာေၾကာင့္ ဂ်ပန္ေတြ စစ္ရွုံးရသလဲဆိုတာ ကိုေလ့လာထားတာပါ။ ေလ့လာခ်က္မ်ားအရ ဂ်ပန္ တို႔စစ္ရွုံးခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္း စုစုေပါင္း အခ်က္ တစ္ရာ ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ အဲဒီ အေၾကာင္းအရင္း တစ္ရာထဲ မွာ အရပ္ပုတာလည္း အခ်က္တခ်က္အေနနဲ႔ ပါဝင္ေနတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ မွတ္သားစရာပါ။

အခုေခတ္မွာ ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြ အရပ္ရွည္လာပါတယ္။ စစ္ၿပီးေခတ္မွာ ေမြးလာခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္ သစ္ ဂ်ပန္ေတြဟာ အရပ္ရွည္လာပါတယ္။ အခု ၂၁ ရာစုထဲမွာေတာ့ ပိုလို႔ ေတာင္ အရပ္ျမင့္လာၾကပါတယ္။ ဂ်ပန္ေယာက္်ား ေတြရဲ့ အနိမ့္ဆုံးပ်မ္းမၽွအရပ္ဟာ အခုဆိုရင္ ငါးေပ ခုႏွစ္လက္မ၊ ငါးေပရွစ္လက္မျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ ဂ်ပန္လူငယ္ေတြရဲ့ အရပ္အေမာင္းဟာ ငါးေပ ဆယ္လက္မ၊ ေျခာက္ေပအထိ ရွိလာေနပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြမပုေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ပါ လဲ။ စားေသာက္ပုံစနစ္ကို ျပင္လိုက္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးတုန္းက ဂ်ပန္ေတြဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကေလးဘဝ ကတည္းက ငါးကိုသာ အစားမ်ားခဲ့ပါတယ္။ အမဲ သားတို႔၊ နို႔နဲ႔ နို႔ထြက္ပစၥည္းေတြကို မစားသုံးခဲ့ပါဘူး။ အခုေခတ္မွာေတာ့ နို႔နဲ႔ နို႔ထြက္ပစၥည္းေတြကို ေမြးဖြားကတည္းက ေကၽြးေမြးလာတာမို႔ အရပ္အေမာင္း ေတြျမင့္၊ လူေကာင္ေတြႀကီးလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီလိုမ်ိဳး ေကၽြးေမြးလာနိုင္တာ ကလည္း စီးပြားေရးဖြံ့ၿဖိဳးတိုး တက္လာတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲတြင္းနက္နက္ထဲမွာ ေနထိုင္ရတာမ်ိဳး မရွိတာက အဓိက အေၾကာင္းလို႔ ဆိုနိုင္ပါတယ္။

အရပ္ရွည္တဲ့ လူမ်ိဳးထဲမွာ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္တခုက လူေတြလည္း ပါပါေသးတယ္။ အဲတာကေတာ့ အိႏၵိယနိုင္ငံပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဟိႏၵဴလူမ်ားစုေနထိုင္တဲ့ တိုင္းျပည္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သက္သတ္လြတ္စားသူ မ်ားပါတယ္။ အမဲသားမစားပါ။ တျခားေသာ သားႀကီးငါးႀကီးလည္း မစားပါ။ ဒါေပမဲ့ နို႔နဲ႔ နို႔ထြက္ပစၥည္းေတြ စားသုံးပါ တယ္။ ဂ်ဳံနဲ႔ ပဲမ်ိဳးစုံ စားေသာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယ နိုင္ငံသားအမ်ားစု ထြားႀကိဳင္းၿပီး အရပ္ရွည္ ၾကပါတယ္။ အိႏၵိယနိုင္ငံဟာ အခုအထိ ဆင္းရဲသား မ်ားေနဆဲ တိုင္းျပည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရက ႏြားနို႔ကို ပုံမွန္ေဈးႏွုန္းနဲ႔ ဝယ္ယူစားသုံးနိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထား တာေၾကာင့္ လူတိုင္းလိုလို နို႔ကိုစားသုံး နိုင္ပါတယ္။ ပဲကေတာ့ ပရိုတင္းဓာတ္ ႂကြယ္ဝၿပီး ေန႔တိုင္းစားေနတဲ့ ဟင္းအမည္ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္တဲ့ ထိုင္းနိုင္ငံမွာလည္း ေနာက္ေမြးတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားဟာ မိန္းကေလးေရာ ေယာက္်ားေလးပါ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာပါ ႏြားနို႔အခမဲ့တိုက္တဲ့အက်ိဳး ေက်းဇူးေၾကာင့္လို႔ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ တျခားအိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္မ်ားမွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြလို အရပ္ပု ၿပီး လူေကာင္ေသးေနတဲ့ နိုင္ငံမ်ားကေတာ့ ကေမၻာ ဒီးယားနဲ႔ လာအိုနိုင္ငံတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အျမင္မက်ယ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ စီမံခန႔္ခြဲေန တာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ နိုင္ငံသားတို႔ ႀကီးထြားႀကံ့ခိုင္မွုကို ဦးစားမေပးပါ။ နိုင္ငံေရးအရလည္း အာဏာရွင္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲ တိုင္းျပည္ေတြျဖစ္ ပါတယ္။ ကေမၻာ ဒီးယားကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္နဲ႔ ဆင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အေရျခဳံသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။

တကယ္တမ္းေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ၁၉ ရာစု ဝန္းက်င္ကတည္းက တျဖည္းျဖည္း အရပ္ပုတဲ့ဘက္ ကို ေရာက္လာေနပါတယ္။ ၂၀ ရာစုအလယ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကတည္းက ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ နပန္းလုံး၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္၊ အဲသလို အက်ိဳးဆက္ေတြေၾကာင့္ ဆင္းရဲတြင္းက နက္သ ထက္ နက္လာပါတယ္။ နိုင္ငံသား အမ်ားစုဟာ ဆင္းရဲၾကတာမို႔ ေမြးဖြားလာတဲ့ မ်ိဳးဆက္အဆင့္ဆင့္ဟာ အာဟာရျပည့္ဝစြာ စားသုံးေနထိုင္နိုင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြဟာ ေသးေကြးပိန္လွီလာ ပါတယ္။ အရပ္ျမင့္ရာကေန အရပ္ပုတဲ့ဘဝကိုေရာက္ လာပါေတာ့တယ္။

အခုလို ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနတာဟာ ၾကာသထက္ ၾကာေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာင္ လာမယ့္မ်ိဳးဆက္ေတြဟာ အခု အရပ္ပုေနတယ္ဆိုတဲ့ မ်ိဳးဆက္ထက္ ထပ္ၿပီးပုဖို႔ရာပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ကိုယ္ကိုတိုင္ ကာကြယ္လိုတယ္ဆိုရင္ အရင္ဆုံးလုပ္ရမွာက ဆင္းရဲတြင္းက ႐ုန္းထြက္နိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲတြင္းက ႐ုန္းထြက္ဖို႔ မွန္ကန္တဲ့ တရားမၽွတတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ စီးပြားေရးစနစ္မ်ိဳး က်င့္ သုံးဖို႔ ထြန္းကားဖို႔လိုပါတယ္။ အမ်ိဳးကိုကာကြယ္ဖို႔ စာရြက္ေပၚမွာ ဥပေဒျပဳ႐ုံနဲ႔ေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြ ဆင္းရဲတြင္းက ထြက္နိုင္မွာ မဟုတ္သလို၊ သန္မာထြားက်ိဳင္း ျမင့္မားလာမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သတိခ်ပ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ေသးေကြးၾကဳံလွီၿပီး အရပ္ပုေနတာဟာ ဆုတ္ယုတ္မွုသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

(စာေရးသူသည္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တြင္ေနထိုင္လ်က္ရွိၿပီး နိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမွုေရးဆိုင္ရာ သုံးသပ္ေဝဖန္ခ်က္ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ “ရြက္မြန္”တြင္ ပုံမွန္ေရးသားေနသည္။)

ေဇာ္မင္း

Credit: ဧရာဝတီ သတင္းဌာန