ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ
***********************************
ေရးသူ  -  ပါေမာကၡေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္

ကၽြန္ေတာ္ဟာ စီးပြားေရးပညာကို ေလ့လာသူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြားေရး ပညာလို႔ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ ရႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သုံုးသပ္ႏိုင္တာမို႔ မိမိရဲ႕ ရႈျမင္ သံုးသပ္မႈကို အေျခခံၿပီး ဆန္းစစ္ႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂသံုးသပ္မႈဟာ အထိေရာက္ ဆံုးျဖစ္တယ္လို႔ျမင္ မိတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေခတ္သစ္စီးပြားေရး ပညာကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ အဲဒမ္ စမစ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂပညာရွင္ျဖစ္တယ္။ အေျခခံ သေဘာ ကေတာ့ စီးပြားေရးကို နားလည္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ရွိဖို႔ လိုအပ္သလို ႏိုင္ငံေရးကို သံုးသပ္ရာမွာ စီးပြားေရးခ်ဥ္းကပ္မႈ လိုအပ္တာကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို ခြဲျခားၿပီးစဥ္းစားလို႔ မျဖစ္ဘဲ တြဲဖက္ၿပီး ၿခံဳငံုသံုးသပ္ ရမွာသာျဖစ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းမိတဲ့ကိစၥက တကၠသိုလ္ စတတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏို္င္ငံေရးေဘာဂေဗဒပညာကို သင္ခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ ေခတ္ရဲ႕အေန အထားေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရးပညာေတြကို တြဲဖက္ၿပီး သင္ၾကား ခြင့္မရ ခဲ့ပါဘူး။ ဒီတုန္းက သင္ယူခဲ့တဲ့ ႏို္င္ငံေရးသိပၸံဟာလည္း အယူအဆ တစ္ခု၊ ၀ါဒတစ္ခုကို ရိုက္သြင္းခ့ဲတာသာ ျဖစ္တယ္။ ႏို္င္ငံေရးပညာကို နက္နက္နဲနဲ သင္ၾကားခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ သြားခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေလ့လာခြင့္ရခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရတဲ့ အခြင့္အေရးကို ရေအာင္ယူၿပီး ေလ့လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကုလသမဂၢမွာ တာ၀န္ယူေတာ့လည္း စီးပြားေရးေပၚလစီေတြ ေဖာ္ထုတ္မႈ၊ ဆန္းစစ္မႈတို႔ တာ၀န္ ယူတဲ့အခ်ိန္ပိုၿပီး အေရးပါလာတာေတြ႕ရတယ္။ အဖြဲ႕ ၀င္ႏိုင္ငံေတြ မွာ လူမႈေရးေပၚလစီေတြ ထုတ္ေဖာ္ရာမွာ စီးပြားေရး၊ ႏို္င္ငံေရး အေျခ အေနေတြကို သံုးသပ္ဖို႔လိုတာကို သိလာခဲ့ျပန္တယ္။ ႏိုင္ငံေလးႏိုင္ငံ မွာ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ယူၿပီးေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ သုေတသနတစ္ခုလုပ္ရင္း ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒရဲ႕ အေရးပါမႈကို ပိုၿပီးသေဘာ ေပါက္ခဲ့ျပန္တယ္။

ႏိုင္ငံတစ္ႏို္င္ငံ ဘာေၾကာင့္တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးသလဲ။ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို အားေပးအားေျမာက္ျပဳတဲ့ အေျခခံေတြက ဘာလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြကို အေျဖ ရွာဖို႔ အာရွႏိုင္ငံႏွစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ အာဖရိကႏို္င္ငံႏွစ္ႏိုင္ငံမွာ သုေတသန လုပ္ငန္း ကိုေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ သုေတသနအလုပ္ဆိုတာက အမွန္ေတာ့ ေမး ခြန္းေတြေမးျခင္းျဖစ္တယ္။ သိလိုတဲ့ေမးခြန္းေတြေမးၿပီး ဒုတိယအဆင့္ အေနနဲ႔ ဒီေမးခြန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတဲ့ အေျဖ ေတြကိုေဖာ္ ထုတ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါကို စာစကားအရ အဆိုျပဳခ်က္ေတြ ေဖာ္ထုတ္မႈလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ ဆံုးအဆင့္ကေတာ့ ဒီအဆိုျပဳ ခ်က္ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ရွိတဲ့ အေျဖေတြ ယုတၱိရွိမရွိမွန္မမွန္ကို သက္ေသအေထာက္ အထားေတြ စာရင္း အခ်က္ အလက္ေတြျပဳစုၿပီး ဆန္းစစ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ေစာေစာကႏို္င္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ ရဲ႕တိုးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေမး ၿပီး အဆိုျပဳခ်က္အေနနဲ႔ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ လူမႈ ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အစိုးရရဲ႕ဘတ္ဂ်က္ကို အနည္းဆံုး ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းအသံုးခ်ဖို႔လိုေၾကာင္း ေဖာ္ ထုတ္ခဲ့တယ္။ အခုလို ေမးခြန္းေမး အဆိုျပဳခ်က္ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ေဖာ္ထုတ္တဲ့ အဆိုုျပဳခ်က္ကို အတည္ျပဳဖို႔ စာရင္းအခ်က္ အလက္ေတြကို ႏိုင္ငံေလးႏိုင္ငံ မွာ ေကာက္ယူခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဆံုး အျဖတ္ေပးတဲ့ေနရာမွာ ေစာေစာကတင္ျပခဲ့သလို ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ လူမႈေရးက႑ေတြမွာ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း သံုးစြဲဖို႔ ေငြမရွိတာမဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေရး ခံယူခ်က္မရွိခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါတယ္။

စီးပြားေရးပညာဟာ အမွန္ေတာ့ အင္မတန္မွ အေျခခံက်တဲ့ ဘာသာရပ္ျဖစ္ တယ္။ စီးပြားေရး ျပႆနာ ကိုအေျဖရွာတဲ့ ပညာရပ္ပါ။ စီးပြားေရးျပႆနာ လို႔ ေျပာရင္ အဆံုးအျဖတ္ေပးျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာတစ္ခုကို ေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္၀င္ၿပီး အစားအေသာက္ မွာ တယ္ဆိုပါစို႔။ မိမိမွာ ေငြလိုသေလာက္ ရွိေနရင္ ႀကိဳက္တဲ့အစာကို မွာလို႔ ရေပမဲ့ ေငြေၾကးပမာဏမလံုေလာက္ရင္ ဟိုဟာစားမလား၊ ဒီဟာစားမလား ဆိုတာကို စဥ္းစားၿပီးအဆံုးအျဖတ္လုပ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆံုးအျဖတ္ကို အကန္႔အသတ္ ေဘာင္အတြင္းလုပ္ရရင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ဖို႔ စီးပြားေရး ပညာကို အသံုးခ်ရတာျဖစ္တယ္။

အခုလိုပဲ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရမွာ လိုသေလာက္ ဘ႑ာေငြေတြရွိရင္ တံတား လည္းေဆာက္ႏိုင္တယ္။ လမ္းလည္းေဖာက္ႏိုင္တယ္။ က်န္း မာေရးေစာင့္ေရွာက္ မႈလည္းေပးႏိုင္တယ္။ ပညာေရးက႑ကို ျမင့္တင္ႏိုင္ တယ္။ ဒါေတြအားလံုးကို လုပ္ဖို႔ ဘ႑ာေငြက အကန္႔အသတ္ျဖစ္ေနတာမို႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဦးစား ေပးၿပီးေရြးခ်ယ္ရတယ္။ ဘာကို ဦး စားေပးၿပီးေရြးခ်ယ္သလဲ ဆိုတာက ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗ ဒျပႆနာပဲျဖစ္ တယ္။ အခုလိုဆံုးျဖတ္တဲ့အခါ တစ္ခ်ိန္တုန္းက စီးပြားေရးပညာအရ ဦးေႏွာက္ကို သံုးၿပီး ခ်င့္ခ်ိန္တယ္၊ တြက္ခ်က္တယ္။ စနစ္တက် အေၾကာင္း အက်ဳိးအျပည့္ စဥ္းစားၿပီးမွ အေကာင္းဆံုးေရြးခ်ယ္မႈကို ျပဳလုပ္တယ္လို႔ သံုးသပ္ခဲ့တယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ အခုလိုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အဆံုး အျဖတ္ေပးတဲ့ေနရာမွာ ဦးေႏွာက္သာမကဘဲ ႏွလံုးသားနဲ႔ဆံုးျဖတ္ၾက တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ခံစားခ်က္ေတြကို တပါတည္းထည့္ သြင္း တယ္ လို႔ လက္ခံလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တပည့္ေတြကို အၿမဲသတိေပး ခဲ့တာ မိမိရဲ႕ေလ့လာဆည္းပူးမႈကို မရပ္ဘဲ ေခတ္နဲ႔အညီ လိုက္မီေအာင္ ႀကိဳးစား ဖို႔ေျပာ တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္က စီးပြားေရးပညာနဲ႔ ယေန႔ စီးပြားေရး ပညာဟာ မတူေတာ့ပါဘူး။ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အၿမဲမျပတ္ပညာကိုေလ့လာပါ၊ ဆည္းပူးပါလို႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။

ႏို္င္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အတြက္ အေရးပါဆံုးက ပုဂၢလိက က႑ျဖစ္တယ္။ ပုဂၢလိက က႑တိုးတက္မွ ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး တိုးတက္ႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ပုဂၢလိက က႑ကို လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္ကစၿပီး ယခုအခ်ိန္ထိ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ ပညာရပ္နဲ႔ သံုးသပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္အထိ ျမန္မာႏို္င္ငံ မွာ ႏို္င္ငံေတာ္နဲ႔ ပုဂၢလိက က႑ႏွစ္ခု ပူးေပါင္းၿပီး (Mixed Economy) လို႔ ေခၚတဲ့ အေရာစီးပြားေရးစနစ္ကို အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက စီးပြားေရး အလုပ္ေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္ သက္ခဲ့တယ္။ စီးမံကိန္းစီးပြားေရး စနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့တယ္။ အခုလိုျဖစ္တာ ကိုလည္း ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ ရႈေထာင့္က သံုးသပ္ႏိုင္ပါတယ္။ လြတ္ လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈေတြကို ေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာ ႏို္င္ငံေရးအရ လုပ္ရံု မက စီးပြားေရးအရလည္း ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကိုလိုနီစနစ္မွာ အရင္းရွင္ စီးပြားေရးစနစ္ကို အေျခခံထားတာမို႔ ဒီစနစ္ကို တြန္လွန္တဲ့ေနရာမွာ ႏိုင္ငံ ေရးအရသာမက စီးပြားေရးအရလည္း ေျပာင္းလဲဖို႔လိုတယ္လို႔ လက္ခံ လာခဲ့ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စီမံကိန္း စီးပြားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါအ၀င္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလို အခုလိုပဲ ေရြး ခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဖားတစ္ ပိုင္း ငါးတစ္ပိုင္း စီးပြားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့ၾက တယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးခ်ိန္ အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ စစ္ေအး က်င္းပခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးစႏိုင္ငံေတြမွာ အခုလိုပဲ က်င့္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း မၾကာမီက ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ပါေမာကၡ ဆရာႀကီးေဒါက္တာ ဦးလွျမင့္ဟာ စီးပြားေရး အႀကံေပး တာ၀န္ယူခဲ့စဥ္ ႏို္င္ငံ့ေခါင္း ေဆာင္နဲ႔ သေဘာထားကြဲလြဲၿပီး လမ္းခြဲခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီး ကေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့၊ ပြင့္လင္းတဲ့ စီးပြားေရးစနစ္လို ေဖာ္ထုတ္တိုက္ တြန္းခဲ့သူျဖစ္တယ္။ တစ္ခုသတိျပဳရမယ့္ကိစၥက လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ဆယ္ႏွစ္တာ ကာလတြင္း ႏိုင္ငံစီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးအေျခအေနေတြ သိသိသာသာတိုးတက္ခဲ့တယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွစၿပီး ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အစိုးရနဲ႔ မဆလအစိုးရတို႔ဟာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးလာ ခဲ့တယ္။ ရွိသမွ် ပုဂၢလိက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ တယ္။ အျခားဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြထက္ ပိုမိုျပင္းထန္တဲ့စနစ္ကိုေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ အလယ္အလတ္ လမ္းေၾကာင္း ကို က်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ အခုလို အစြန္းတရား လက္ခံခဲ့တာဟာ အံ့ၾသစရာ ကိစၥတစ္ခုပါပဲ။ ရွင္သန္အရွိန္ရခါစ ပုဂၢလိကက႑ဟာ ေပ်ာက္ ဆံုးခဲ့တယ္။ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းမႈေတြကို ေမွာင္ခိုစီးပြားေရးစနစ္နဲ႔ အေျဖထုတ္ ခဲ့ၾက တယ္။ အရာရာကို ကန္႔သတ္ထားေတြေၾကာင့္ အစစအရာရာရွားပါး ခဲ့တယ္။ လိုခ်င္တဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြကို တရားမ၀င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေျဖရွင္း ခဲ့တယ္။ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈညံ့ဖ်င္းခဲ့မႈေၾကာင့္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဟာ ကမၻာ့ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အဆင့္အတန္း အနိမ့္ဆံုးစားရင္၀င္ျဖစ္တဲ့တယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း စစ္အစိုးရဟာ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ကို စတင္အေကာင္ အထည္ေဖာ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးမဟုတ္ဘဲ အဆက္အသြယ္ အေပါင္းအသင္းကို အေျချပဳတဲ့ စီးပြားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း နာမည္ႀကီး ခရိုနီ စီးပြားေရးစနစ္ကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တာ။ ႏိုင္ငံတကာဖိအားေပးမႈေတြ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔မႈေတြခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမးခြန္း မေမးဘဲ စီးပြားေရးအက်ဳိး တစ္ခုတည္းကိုၾကည့္တဲ့ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ မႈေတြကို ႀကိဳဆိုခဲ့တယ္။ လူ႔အခြင့္ အေရးပတ္၀န္းက်င္ ကာကြယ္ထိန္း သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ မႈေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ မႈကို မက်င့္သံုးပဲ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ လြမ္းမိုးခဲ့တယ္။ ရွိသမွ် သဘာ၀သယံဇာတပစၥည္း ေတြကို စည္းကမ္း မဲ့ေဖာ္ထုတ္ခြဲေ၀ ခဲ့ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံခ်မ္းသာၿပီး လူေတြက ဆင္းရဲသြားၾကတယ္။ အခုလို ျဖစ္ တဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းအခ်က္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒသာျဖစ္ တယ္။ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ အသြင္ကူးေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ ပြဲ ရလဒ္ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္တာႏို္င္ငံေရးတာ၀န္ ယူထားတဲ့ အစိုးရအသစ္ အတြက္ တာ၀န္ေက်ပြန္တဲ့ ပုဂၢလိက က႑တစ္ခုကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္ အေကာင္း တစ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူနဲ႔အတူလက္တြဲၿပီး လူမႈေရးကို အေျချပဳတဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ (Social Maket Economy) တစ္ရပ္ ကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔လိုအပ္မွာျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို ႏို္င္ငံေတာ္ အစိုးရက ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳေပမဲ့ ပုဂၢလိကက႑မွ ေရွ႕တန္းက အေကာင္ အထည္ေဖာ္ရမွာသာျဖစ္တယ္။

အစိုးရဟာ စီးပြားေရးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ႏိုင္မယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ရပ္ကို ဖန္တီးေပးရမယ္။ ဥပေဒေတြနဲ႔ အကာအကြယ္ေပးရမယ္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို အာမခံရမယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စီးပြားေရး ၀င္လုပ္တာကို အတတ္ႏိုင္ ဆံုးေရွာင္ရွားၿပီး စီးပြားေရး လုပ္တတ္တဲ့၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢလိကက႑ကို လြတ္လပ္စြာ လုပ္ခြင့္ျပဳရမယ္။ ႏိုင္ငံ့ စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ စီမံကိန္း (Plan) နဲ႔ အစီအစဥ္ (Planing ) ခြဲျခားဖို႔လိုအပ္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ စီမံကိန္းေတြကို သိပ္ႀကိဳက္ တယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္မွာ ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ သလို၊ မဆလေခတ္မွာလည္း ငါးႏွစ္စီမံကိန္းေတြကိုေရးဆြဲခဲ့ၾကတယ္။ စစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာလည္း စီမံကိန္းေတြကို အားကိုးခဲ့ၾကတယ္။ ေခတ္ အဆက္ဆက္ အက်င့္ပါေနလို႔ထင္ပါရဲ႕ စီမံကိန္းေတြကို က်က်နနဆြဲ ခဲ့ေပမဲ့ အေကာင္အထည္ေဖာ္မႈမွာ အားနည္းခဲ့တယ္။ စကၠဴေပၚမွာ ေကာင္းလွတဲ့ စီမံကိန္းေတြဟာ လက္ေတြ႕နဲ႔ မနီးစပ္ခဲ့ဘူး။ အမွန္တကယ္လိုအပ္တာက အစီအစဥ္ျဖစ္တယ္။ မိမိရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို ၾကည္ လင္ျပတ္သားလွတဲ့ ရူပါရံုေဖာ္ထုတ္ၿပီး အစီအစဥ္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ရမယ္။ ေနာက္ အႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္အတြင္း ႏုိင္ငံကို ဘယ္လိုျဖစ္ေစလဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕၀င္ႏိုင္ငံ အားလံုး လက္ခံထားတဲ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ရည္မွန္းခ်က္ ၁၇ ခ်က္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဦးတည္ ခ်က္ျဖစ္တယ္။ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ႏို္င္ငံေတြမွာ အမ်ဳိးသားစီမံကိန္း (National Plans) ဆိုတာမရွိဘူး။ အဖြဲ႕အစည္း ေတြ၊ ကုမၸဏီေတြ၊ လူ ပုဂၢဳိလ္ေတြဟာ လြတ္လပ္စြာ အစီအစဥ္ေတြခ်မွတ္ၾကၿပီး ႏိုင္ငံတိုး တက္ေအာင္ ႀကိဳးစား ၾကတယ္။

ပုဂၢလိကက႑ တိုးတက္ဖို႔အတြက္ အေျခခံတစ္ခုကေတာ့ တရားေသာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရရဲ႕တာ၀န္ဟာ ေျမညီကြင္းကို ေဖာ္ ထုတ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈလို႔ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ျပည္တြင္း လုပ္ငန္းေတြ အတြက္သာမက ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီေတြကို ႀကိဳဆိုၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္မႈကို အားေပး ရမွာသာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအျမတ္ကို စီးပြားေရးအျမတ္ရေအာင္၊ ႏို္င္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏံွမႈေတြကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ႀကိဳဆိုရမွာျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရးနယ္ပယ္ တိုင္း မွာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈကို အားေပးၿပီး ႏို္င္ငံျခားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏံွမႈေတြကို လက္ခံရမွာ သာျဖစ္တယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏို္င္ငံေရးေဘာဂေဗဒ အျမင္ျဖစ္ တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စီးပြားေရးကိုပိတ္ထားခ်င္တယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ ကိုေၾကာက္တယ္။ အသာစီရထားတဲ့သူေတြက မိမိအေျခအေနကို မထိ ခိုက္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အာရံုထားရမွာက ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာ၊ စားသံုးသူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာသာျဖစ္တယ္။

ရဲရင့္ျပတ္သားတဲ့စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးမူ၀ါဒေတြ ခ်မွတ္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ လူမႈေစ်း ကြက္စီးပြားေရး စနစ္တစ္ရပ္ကိုေဖာ္ ထုတ္သင့္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ တိုတိုအတြင္း လိုအပ္တဲ့စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ တုိးတက္ မႈေတြ ရရွိေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ပုဂၢလိကက႑နဲ႔ ပူးေပါင္း ၿပီးေဆာင္ ရြက္ရမွာသာျဖစ္တယ္။

#ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ (24.4.2017)

Credit: B2B Myanmar