အားေပးတတ္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္

ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ ဖုန္းေျပာေနၾကတယ္

‘နင္ ခုဘယ္မွာလဲ’
‘ငါ ျပင္ဦးလြင္ သြားေနတာ’
‘ဟင္ ဘယ္သူနဲ႔တုန္း’
‘တစ္ေယာက္တည္းေလ၊ ငါ့ဟာငါ ကားေမာင္းသြားတာ၊ အိမ္ကခိုင္းတဲ့ကိစၥေလး ရွိလို႔’

ရန္ကုန္ကေန ေမွာ္ဘီေလာက္ကို တစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္းသြားတာေတာင္ ခပ္လန႔္လန႔္ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးအတြက္ေတာ့ ေကာင္မေလးရဲ႕အေျဖက တကယ့္အထူးတဆန္း၊၊

အဲဒီေကာင္ေလးက ဘယ္ေတာ့မဆို မေျပာရဲ၊ မဆိုရဲ၊ မလုပ္ရဲ၊ မကိုင္ရဲ၊ အၿမဲ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က မျပတ္သားဘူး၊၊
ေကာင္မေလးကေတာ့ သူနဲ႔ေျပာင္းျပန္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈရွိတယ္၊ သတၱိရွိတယ္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားတယ္၊ မေတြေဝဘူး၊ မတြန႔္ဆုတ္ဘူး၊၊

ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာရလဲ
အေၾကာင္းရင္းခံေတြ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္

ေကာင္ေလးရဲ႕မိဘေတြက ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔၊ ဒီဟာမလုပ္နဲ႔၊ ညဘက္ဆို အျပင္မထြက္နဲ႔၊ ဘယ္နွနာရီဆို အိပ္၊ ဟိုလူနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔၊ ဒီလူနဲ႔ မဆက္ဆံနဲ႔၊ လူႀကီးေျပာေနရင္ နားေထာင္၊ အထြန႔္မတက္နဲ႔၊၊
ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးက ဘဝအေၾကာင္း မသိဘူး၊ လူေတြအေၾကာင္း မသိဘူး၊ ဘယ္မွလည္း မသြားဖူး မလာဖူး၊၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈလည္း မရွိဘူး၊၊

ေကာင္မေလးရဲ႕ မိဘေတြကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေနေစတယ္၊ သမီးကို အႏၲရာယ္မျဖစ္ေလာက္သေရြ႔ လႊတ္ထားေပးတယ္၊ စည္းကမ္းဆိုၿပီး တစ္ဖက္သတ္ လုပ္တာထက္ ကေလးနားဝင္ေအာင္ ရွင္းျပတယ္၊၊
ဒီအခါမွာ ေကာင္မေလးက သတၱိရွိတယ္၊ ရဲဝင့္တယ္၊၊

ေကာင္ေလးရဲ႕မိဘေတြမွာက အျပစ္တင္တတ္တဲ့အက်င့္ (Blaming culture) ရွိတယ္၊၊ တခုခုဆို ‘မင္း ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္တာလဲ၊ အသုံးကိုမက်ဘူး၊ မင္းအနာဂတ္ေတာ့ မေတြးရဲဘူး’ ဆိုတာေတြက သူ႔မိဘေတြဆီက အၿမဲၾကားေနက် စကားေတြ၊၊
စာေမးပြဲအမွတ္နည္းတာလို ကိုယ္လုပ္လို႔ရတာမ်ိဳးတင္မကေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္ဘာမွမတတ္နိုင္တဲ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာမ်ိဳးမွာေတာင္ ‘ဖ်ားမွာေပါ့ အေနအထိုင္က ဟုတ္မွမဟုတ္တာ’ ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္၊၊

ၾကာလာေတာ့ ေနမေကာင္းရင္ေတာင္ အိမ္ကမသိေအာင္ ႀကိတ္ၿပီး ေဆးေသာက္ရတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ မွားသြားမွာ အရမ္းေၾကာက္တတ္လာတယ္၊ ငါ့ေနာက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး၊ တခုခုမ်ား ျဖစ္သြားရင္ အေျပာခံရမွာ ဆိုတဲ့အသိက ေကာင္ေလးကို ေတြေဝေစတယ္၊ တြန႔္ဆုတ္ေစတယ္၊၊

ေကာင္မေလးမိဘေတြကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔မိသားစုေလးမွာ အျပစ္တင္တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ ဘယ္သူပဲ ဘာျဖစ္လာျဖစ္လာ ေဖးမတယ္၊ အားေပးတယ္၊ ျပႆနာတိုင္းကို အတူေျဖရွင္းတယ္၊၊

ငါ့ေနာက္မွာ ငါ့မိဘရွိတယ္ ဆိုတဲ့အသိက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈရွိေစတယ္၊၊ အမွားကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊၊ မိသားစုနဲ႔သူနဲ႕ၾကားမွာ ခိုင္မာတဲ့ Bond တစ္ခု ရွိေနတယ္၊၊

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို ဗီဇနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ပုံေဖာ္ေပးသတဲ့၊၊ အဲဒီမွာမွ ပတ္ဝန္းက်င္က ပိုၿပီးအေရးပါတယ္လို႔ လက္ခံလာၾကၿပီ၊၊ ပုဗၺာစရိယ မိနဲ႔ဖ ဆိုသလိုပဲ အနီးကပ္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးၾကတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အုပ္ထိန္းမႈေတြကေတာ့ အေရးႀကီးဆုံးေပါ့၊၊

တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေကာင္းမြန္မႈဟာ မိဘရဲ႕အုပ္ထိန္းမႈပုံစံနဲ႔ အမ်ားႀကီးသက္ဆိုင္ပါတယ္၊၊
အေၾကာက္တရားနဲ႔ အုပ္ထိန္းခဲ့သလား၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေစခဲ့သလား၊၊
ကေလးတခုခုမွားသြားရင္ ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းတတ္သလား၊ ေဖးေဖးမမ ဆက္ဆံေပးသလား၊၊
ဒါေလးေတြက ကေလးကို ‘ဘယ္လိုလူမ်ိဳး’ ဆိုၿပီး ျဖစ္လာေစခဲ့တာပါ၊၊

ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္မိတယ္၊၊
အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ စရိုက္ကို တရားေသသတ္မွတ္ၿပီး ေျပာေလ့ရွိၾကတာေတြ ၾကားဖူးပါတယ္၊၊ အမ်ိဴးသမီးေတြက ေတြေဝတယ္၊ မျပတ္သားဘူး၊ သတၱိမရွိဘူး စသျဖင့္ေပါ့၊၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတို႔ေတြကို ေခါင္းေဆာင္ေနရာေပးဖို႔ ဆိုလည္း မေပးခ်င္ၾကဘူး၊ လုပ္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့၊၊

တကယ္ေတာ့ အဲဒါေတြက မိန္းကေလးမွန္ရင္ ရွိကိုရွိေနတဲ့ စရိုက္လကၡဏာေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊၊ ေမြးရာပါဗီဇ ဆိုတာထက္ မိဘေတြရဲ႕ သမီးမိန္းကေလးအေပၚ အုပ္ထိန္းမႈပုံစံေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတာပဲ၊၊
မိန္းကေလးမို႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္၊ သားေယာက်ာ္းေလးထက္ မိန္းကေလးကို ပိုအျပစ္တင္တယ္၊ သားေယာက်ာ္းေလး ခိုက္ရန္ျဖစ္တာထက္ သမီး ရည္းစားထားတာကို မိဘေတြက ပိုရွက္တယ္၊၊
ဒီအခါမွာ ခု က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေနရတဲ့ မိန္းကေလးေတြက ေၾကာက္တတ္တယ္၊ ေတြေဝတယ္၊ မျပတ္သားဘူး ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာၾကေတာ့တာ၊၊

တကယ္ေတာ့ ရွင္းပါတယ္
အဓိကက အုပ္ထိန္းမႈပုံစံေၾကာင့္ပါ
ဒီအတိုင္းသာ ပ်ိဳးေထာင္ခံခဲ့ရရင္ ေယာက်ာ္းေလးလည္း ဒီလိုပုံစံမ်ိဳး ျဖစ္လာနိုင္ပါတယ္၊၊

ဒါေတြဟာ မိန္းကေလးေတြမွာ ေမြးကတည္းက ပါလာတဲ့ စရိုက္လကၡဏာေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊၊
မိန္းကေလးဆို ဘယ္လိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ လူ႔အသို္င္းအဝိုင္းသတ္မွတ္ခ်က္မ်ား၊ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမ်ားရဲ႕ အက်ိဳးဆက္တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊၊

ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက်ာ္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ျမင့္မားတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာဖို႔အတြက္
ငယ္စဥ္ကတည္းက အေၾကာက္တရားကင္းၿပီး လြတ္လပ္တဲ့၊
အားေပးတတ္၊ ေဖးမတတ္တဲ့ အသိုက္အျမဳံေလးတစ္ခုကို
ဖန္တီးေပးနိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္၊၊

ေဒါက္တာၿဖိဳးသီဟ
၁၃.၇.၂၀၁၆

Credit:  ေဒါက္တာ ၿဖိဳးသီဟရဲ႕ Page