သူတို႔အိမ္ကေလးကာ ေခ်ာင္းကမ္းပါးအစပ္မွာ ျဖစ္သည္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္တည္း ဘဲတစ္အုပ္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ခ်င္လည္း ႐ႈပ္ေနတတ္သည္။ ရာသီေပါး သီးႏွံစိုက္ခင္းမ်ား၊ ဘူးစင္မ်ား ေအာက္တြင္ အလုပ္လုပ္ ေနေသာ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေတြ႔ေနရသည္။
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ စကားပင္ က်ယ္က်ုယ္ မေျပာၾက။ တာဝန္ရွိ ရပ္ကြက္လူႀကီးက “ကင္းဆိုရင္ ဒီလူ ေစာင့္လိုက္တာ မနက္ ၅ နာရီေလာက္အထိ၊ သူမ်ားလို ညတစ္ဝက္နဲ႔ ခိုးၿပီး အိမ္ျပန္သြားတာေတြလည္း မရွိဘူး၊ အေတာ္ေအးတဲ့လူ” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္အထိ သူ အေနအထိုင္ မွန္ခဲ့သည္။
ဘူးစင္ေအာက္ရွိ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းအိုး အစဥ္တည္ထားတတ္ေသာ ဝါးကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚသို႔ ပထမဆံုး အလည္လာေရာက္သူမွာ ေဗဒင္ဆရာ ကိုစိန္တာ ျဖစ္သည္။ ညည ကင္းတဲတြင္ စကားဝိုင္းဖြဲ႕ ေျပာၾကရာမွ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ခင္ခင္မင္မင္ ေျပာဆိုၿပီးသည္ႏွင့္ စကားေဖာင္ဖြဲ႕တတ္ေသာ ကိုစိန္တာက သူ႔အိမ္ကေလးသို႔ အလည္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
အလုပ္ႏွင့္လက္ မျပတ္ေသာ သူ႔ မိန္းမက အိမ္ေပါက္ဝမွ လွည့္ၾကည့္႐ံုသာ ၾကည့္သည္။
ကြပ္ပ်စ္ေဘး နွီးျဖာေနေသာ သူက ကိုစိန္တာ ေျပာသည့္ မဟာဘုတ္ေတြ၊ သက္ေရာက္ေတြကို နားမလည္သလို၊ ‘အင္း’ပင္ မွန္မွန္မလိုက္။ သူ႔အလုပ္ထဲကိုသာ သူ စိတ္ဝင္စားေနသည္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုစိန္တာခမ်ာ ေလတျဖဴးျဖဴး၊ ဝါးကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္အထိ။ ေနဝင္ခါနီးမွ ကပ်ာကယာ ႏိုးလာၿပီး …
“အိပ္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ … ခင္ဗ်ား ေနရာေလးေတာ့ သေဘာက်သြားၿပီ၊ ခဏခဏ လာလည္ မယ္ေနာ္” ဟု ႏႈတ္ဆက္သြားသည့္ ကိုစိန္တာကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပံဳးျပရင္း သူက်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ဘူးစင္ေလးရွိရာသို႔ တတိယေျမာက္ အေခါက္အျဖစ္ လာလည္ၿပီးေသာအခါ (လာအိပ္ၿပီးေသာအခါ) ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ပါလာခဲ့သည္။ လူပံုေခ်ာေခ်ာ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဧည့္သည္ကို ၿမိဳ႕ႏွင့္ ကပ္ေနသည့္ စည္သာရြာမွ ေက်ာင္းဆရာ ကိုဘေက်ာ္ဟု မိတ္ဆက္ေပးသည့္အခါ သူက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ကိုဘေက်ာ္ ပါလာသည့္ ထန္းလ်က္ခဲႏွင့္ အေၾကာ္မ်ား ထည့္ရန္ ပန္းကန္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္ သူ႔မိန္းမက ယူလာသည္။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ပန္းကန္လံုးမ်ားကို ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေရအိုးသို႔ ယူသြားၿပီး ထပ္၍ေဆးသည္။ ေရေႏြးၾကမ္း ကရားထဲသို႔ ေရေႏြး ျဖည့္ေပးသည္။ အိမ္ရွင္မ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္ကို သူ ေငးၾကည့္ေနသည္။
“စားၾကပါဗ်ာ၊ အကုန္လံုး စားရေအာင္ ဝယ္လာတာပါ၊ ကိုစိန္တာ ေျပာလြန္းလို႔ ခင္ဗ်ားလင္မယား သေဘာေကာင္းပံုေတြကို ၾကားၿပီး လာလည္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာလို႔ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ကုန္ၿပီ ထင္တယ္”
ေက်ာင္းဆရာ၏ စကားကို “အလုပ္မ႐ႈပ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေကၽြးရမယ့္အစား ခင္ဗ်ားက ဝယ္လာေတာ့ အားနာေနတာ” ဟု သူက အားနာပါးနာ ေျပာသည္။
“အားနာစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘူးစင္ေလးကို ကိုစိန္တာက သိပ္သေဘာက်ေနတာဗ်၊ လုပ္ပါ၊ စားပါ၊ ခင္ဗ်ား မိန္းမကိုလည္း ေခၚပါဗ်”
အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ေဗဒင္ဆရာ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ ေဖာင္ၾကဲေအာင္ ေျပာၾကသည္။ သူက နားေထာင္သမား သက္သက္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ျခံေထာင့္တြင္ ခ်ဥ္ေပါင္စိုက္ရန္ ေျမေဘာင္ဖို႔ေနေသာ အလုပ္ကိုေတာ့ ရပ္နားထားလိုက္ရသည္။ အားနာပါးနာႏွင့္ အေၾကာ္စားရင္း သူ ထိုင္ေနခဲ့ရသည္။ ျပန္ခါနီးတြင္ ေက်ာင္းဆရာက …
“သြားမယ္ဗ်ိဳ႕ ကိုယ့္လူ၊ ေခ်ာင္းစပ္နဲ႔၊ ယာခင္းနဲ႔၊ ဘူးစင္နဲ႔၊ ဒီေနရာေလးေတာ့ က်ဳပ္ ဖီးလ္ျဖစ္သြားၿပီ၊ စေန တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း လာမယ္ဗ်ာ” ဟု သူ႔ကို ပခံုးပုတ္ရင္း ေျပာသြားခဲ့သည္။
သူ ေအးစက္စက္ ျပံဳးေနသည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ တနဂၤေႏြေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆိုင္ကယ္သံ တဖုန္းဖုန္း ၾကားရၿပီး ဖုန္ တေထာင္းေထာင္း ထ,ေနသည္။ သူ႔မိန္းမကလည္း အိမ္ေပါက္ဝ,က ထြက္၍ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ဟ,ေနသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာျပန္ၿပီဗ်ိဳ႕”
ဘူးစင္ေဘးတြင္ ဆိုင္ကယ္ ရပ္သြားေသာအခါ သံုးေယာက္စီးသည့္ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ဆင္းလာေသာ ကိုစိန္တာက အရင္လွမ္းေအာ္သည္။ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ကိုစိန္တာ၏ လက္ထဲတြင္ ပါလာေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္မ်ား၊ ဟင္းထုပ္မ်ားက သူ႔မိန္းမလက္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဆိုင္ကယ္ စီးလာသည့္ သူက ေနကာမ်က္မွန္ကို ဟန္ပါပါ ခၽြတ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ေနာက္ဆံုးဆင္းလာသည္။
“လာ ထိုင္ ကိုလွေမာင္၊ က်ဳပ္ တဖြဖြ ေျပာေနတာ ဒီေနရာေလးေပါ့ဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ေခၚလာတာ၊ ဗ်ိဳ႕ … ယာခင္းရွင္ႀကီးရဲ႕၊ ဒီဆရာက ဒိုင္ေလ၊ နာမည္က ကိုလွေမာင္တ့၊ဲ သေဘာလည္း ေကာင္း၊ လက္လည္း ဖြာ၊ အရမ္းလည္း ေဖာ္ေရြတဲ့လူဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ျခံကေလးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီးကတည္းက ခင္ဗ်ား တို႔ဆီ လာခ်င္ေနတာ၊ ဒီအတိုင္းလာရမွာ အားနာတယ္ဗ်ာ ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ လင္မယားအတြက္ စားစရာေတြ ဝယ္လာတာသာ ၾကည့္ေတာ့”
ေက်ာင္းဆရာက စကားအရွည္ႀကီး ေျပာရင္း ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ပုလင္းတစ္လံုးကို ထုတ္လိုက္သည္။ ေဂ်ာ္နီဝါးကား အရက္ပုလင္း၊ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္ၿပီး …
“ကိုယ့္လူလည္း လုပ္တတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ လာပါဗ် …၊ ခင္ဗ်ား ၾကည့္လိုက္ရင္၊ အလုပ္နဲ႔လက္ ဘယ္ေတာ့မွ မျပတ္ဘူး၊ တစ္ရက္တေလေလးေတာ့ နားစမ္းပါ၊ အပန္းေျပေပါ့ဗ်ာ”
ကိုစိန္တာက လက္ဆြဲေခၚ၍ ဝိုင္းမွာ သူ ထိုင္လိုက္ရသည္။ နံကင္ေၾကာ္၊ ဝက္သားသုပ္၊ ငါးမုန္႔ေၾကာ္၊ ေျမပဲဆန္စေသာ အျမည္းမ်ားက စံုလွသည္။ သူလည္း တစ္ခြက္ တစ္ဖလား ေမာ့မိသည္ပဲ။ ဝိုင္းက စိုျပည္လာသည္။ သူက နားေထာင္သမား သက္သက္။
ဧည့္သည္သံုးေယာက္ကမူ စကားခ်ည္း လုေျပာေနသလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ ဆူညံလို႔ေနသည္။
ပန္းကန္ ခ်ေပးျခင္းတို႔ျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည့္ မိန္းမ မ်က္ႏွာသည္လည္း ရႊင္ၾကည္ေန၍ လႈပ္ရွားမႈမွာလည္း သြက္လက္ေနသည္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႏွင့္ ဟင္းထုပ္မ်ား၏ တန္ဖိုးက ႀကီးလွသည္ပဲ။ တစ္ေန႔ အလုပ္ပ်က္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ သူသည္ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ စီးဝင္သြားသည့္ ေဂ်ာ္နီဝါးကားကို အရသာခံရင္း ဝက္သားတစ္ဖတ္ကို ႏွစ္သိမ့္စြာ ဝါးေနသည္။
ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ရွိေနစဥ္အတြင္း ကိုလွေမာင္က နံနက္တိုင္း သူ႔ကို ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ လာေခၚေလ့ရွိသည္။ ဆံုစည္းရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ေက်ာင္းဆရာ၊ ေဗဒင္ဆရာတို႔ႏွင့္ ဆံုၾကသည္။ ပဲပလာတာႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၾကသည္။ သူက အားနာ၍ မလိုက္လိုေၾကာင္း ျငင္းေသာအခါ ကိုလွေမာင္က …
“ကၽြန္ေတာ္က ဆယ့္ငါးရက္ တစ္ခါေလာက္ ခရီးထြက္ရတဲ့ သူပါဗ်ာ၊ ျပဳစုပါရေစ” ဟု ေျပာတတ္သည္။
ဘာမွ နားမလည္ေသာ ခပ္ထံုထံု ခပ္အအ သူ႔မိန္းမပင္ …
“ကိုလွေမာင္က သိပ္သေဘာေကာင္းတာပဲေနာ္” ဟု ေျပာေလ့ရွိလာၿပီ။ သူကေတာ့ အေပါင္းအသင္းမ်ားကို အားနာမႈႏွင့္ ၿငိမ္သက္ေနဆဲ။ ကိုလွေမာင္ ယူလာသည့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို ျငင္းပယ္ႏိုင္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ လက္ခံေနဆဲ ကာလမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးသည့္ တစ္ေန႔တြင္ ကိုလွေမာင္သည္ ဆိုင္ကယ္ေပၚတြင္ ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို တင္၍ သူ႔အိမ္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အေျခအေနကို မွန္းဆၿပီး သူ႔နားထင္ နားရင္းတို႔တြင္ ေသြးမ်ား တဖ်င္းဖ်င္း တိုးလာခဲ့သည္။ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ဟင္းထုပ္မ်ားကိုဆြဲ၍ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး သူ႔မိန္းမ၏ လက္ကို အပ္ရင္း …
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီမွာ ထမင္းစားမွာေနာ္” ဟု ေျပာေနေသာ ကိုလွေမာင္၏ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းမႈ၊ ေကာင္မေလး၏ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း မ်က္ႏွာေပး၊ သူ႔ကို ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ လွမ္းၾကည့္ေသာ သူ႔မိန္းမ၏ အထိတ္တလန္႔ မ်က္ႏွာတို႔ အၾကားတြင္ သူ အာေစးထည့္ခံထားရသလို ဘာသံမွ မထြက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုလွေမာင္က အိမ္ေပါက္ဝမွ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္၊ ေမးတစ္ခ်က္ ဆတ္ၿပီး …
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ထဲမွာ တစ္နာရီေလာက္ စကားေျပာမယ္ဗ်ိဳ႕၊ လာေဟ့ ညီမ” ဆိုၿပီး သူ႔ကို သာမန္ကာ လွ်ံကာ ထမင္းစားေရေသာက္ ေအာ္ေျပာသြားကာ၊ ေကာင္မေလး လက္ကို ဆြဲၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ သူ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ၿငိမ္သက္ေနဆဲ။ သူ႔မိန္းမက ေျခဖြဖြနင္းၿပီး ဘူးစင္ေအာက္ရွိ သူ႔အနားမွာ လာထိုင္သည္။ သူမ မ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္လ်က္ရွိသည္။ သူ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ အေတြးေတြက အတိတ္ကာလကို ျပန္ေရာက္သြားၾကသည္။ ကိုလွေမာင္၏ ရက္ေရာမႈမ်ား၊ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းမ်ား၊ အစားအေသာက္မ်ား၊ ထိုအရာတို႔က သူတို႔၏ ပိုင္နက္အတြင္းသို႔ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း က်ဴးလြန္လာေသာ ကိုလွေမာင္၏ လုပ္ရပ္ေတြကို သူ႔ကို မဟန္႔တားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳတင္စည္း႐ံုးထားသည့္ လက္နက္မ်ားေပလား။
သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ထပ္ခ်လိုက္မိျပန္သည္။
မ်က္လံုးက ေခ်ာင္းစပ္မွ ဘဲတစ္အုပ္၊ ယာခင္းမ်ားဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။
ေအးခ်မ္းသည့္ ဤေနရာေလးတြင္ သူတို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းရဲေပမယ့္ သိကၡာရွိရွိ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည့္ သူ႔ေနရာေလးကို တစ္စ တစ္စ ဝင္ေရာက္လာေသာ အေပါင္းအသင္းတစ္ဦးက သူ မႏွစ္ၿခိဳက္သည့္ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေနၿပီ။ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔မိန္းမဘက္ လွည့္လိုက္ၿပီး …
“ငါ ကိုလွေမာင္ကို ေနာက္မလာနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္”
သူ႔မိန္းမက သူ႔ကို မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးၾကည့္ၿပီး …
“သူ ေကၽြးထားတာေတြ ခဏခဏ စားေနရတာ အားနာစရာေတာ္”
သူ႔ပါးစပ္က ဆဲေရးစကားတစ္ခြန္း ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ထြက္သြားသည္။ ထင္သားပဲ၊ ဒီလိုစကားမ်ိဳး ၾကားရမယ္ဆိုတာ၊ မိန္းမကပင္ ဒီစကားမ်ိဳး ထြက္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းဆရာတို႔၊ ေဗဒင္ဆရာတို႔ သိလွ်င္လည္း …
“ဟာ … ကိုလွေမာင္က လူ႔သေဘာေကာင္း၊ လူ႔ရက္ေရာႀကီးပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဆို သူက ေစတနာရွိပါတယ္၊ တစ္ခါတေလ သူ႔အလိုဆႏၵျပည့္ေအာင္ ကူညီရတာ ဘာဝန္ေလးတာ မွတ္လို႔” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မည္သာ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုလွေမာင္သည္ သူ ေပးကမ္းေကၽြးေမြးထားသည့္ ရက္ေရာမႈအေပၚတြင္ အျပည့္အဝ အတံု႔အျပန္ အခြင့္အေရး ယူတတ္သူေပပဲ။ သူ ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္သည္။ စိတ္မတည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ေခ်ာင္းစပ္သို႔ ဆင္းခဲ့သည္။ ေအးခ်မ္းစြာ အနားယူေနၾကသည့္ ဘဲတစ္အုပ္ကို တုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေမာင္းသည္။ ဘဲေတြက လန္႔လန္႔ဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားသည့္ ေနာက္သို႔ ေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ ဒုန္းစိုင္းလိုက္ခဲ့သည္။
ကိုလွေမာင္၏ ဆိုင္ကယ္ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ထြက္သြားသည္ကို သူ မသိေတာ့ေပ။
ေနာက္တစ္ေန႔သည္ စေနေန႔ ျဖစ္သည္။ အေစာႀကီးကပင္ ေက်ာင္းဆရာ ကိုဘေက်ာ္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး ေန႔ခင္းပိုင္းက်မွ ကိုလွေမာင္ႏွင့္ ကိုစိန္တာတို႔က ထံုးစံအတိုင္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ က်ယ္ေလာင္ က်ယ္ေလာင္ စကားသံမ်ား၊ ေဂ်ာ္နီဝါးကားပုလင္း၊ အျမည္းထုပ္မ်ားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ ေျမတူးစရာ ရွိေသးသည္ဟု ဆိုကာ ျခံေထာင့္ခပ္ေဝးေဝးသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ မထြက္လာမီ ခါးထဲမွ ဂက္စ္မီးျခစ္ အျပာေရာင္ကေလးကို အမွတ္တရ စီးကရက္ဘူးေပၚတြင္ အိမ္ရွင္ဝတၱရားအရ တင္ထားေပးခဲ့သည္။ က်န္တာကေတာ့ မိန္းမ ဆက္လုပ္ေပးလိမ့္မည္။ သူ႔စိတ္ထဲ ကိုလွေမာင္ ယူလာတာေတြကို စားရမွာ စိတ္ကုန္ခန္းေနၿပီ၊ သူ ခြန္အားစိုက္၍ ေျမတူးေနသည္။ ေနပူခ်ိန္မို႔ ေခၽြးေတြရႊဲေနေအာင္ ထြက္လာသည္။ အနားသို႔ ေရာက္လာေသာ လူတစ္ေယာက္၏ အရိပ္ကို ေတြ႔သျဖင့္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔မိန္းမ ျဖစ္ေနသည္။
“ဘာလဲ”
“ကိုစိန္တာက မီးျခစ္ရွိလားတဲ့”
“ဟင္ … ငါေပးထားခဲ့ၿပီးသားပဲ”
သူ႔ေပါက္တူးကို ျပန္ခ်၍ ဘူးစင္ေအာက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကိုစိန္တာက ဆီးေျပာသည္။
“ကိုယ့္လူ … ေပးစမ္းပါဦးဗ် မီးျခစ္”
သူ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ဝိုင္းထဲသို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ၿပီး …
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီစီးကရက္ဘူးေပၚမွာ တင္ထားခဲ့တာ”
သူ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနခိုက္ ကိုလွေမာင္က သူ႔အိတ္ေထာင္ထဲမွ ဂက္စ္မီးျခစ္ အျပာေရာင္ကေလးကို ထုတ္ၿပီး စီးကရက္မီးညႇိရင္း …
“ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မီးျခစ္ဗ်ေနာ္”
သူ ဘာမွ မေျပာေသးဘဲ ကြပ္ပ်စ္ေအာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္သည္။ ေအာက္မွာလည္း မရွိ၊ ကိုလွေမာင္ လက္အတြင္းမွ မီးျခစ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေတာ့လည္း သူ႔မီးျခစ္မွ သူ႔မီးျခစ္အစစ္။ သူ စိတ္႐ႈပ္ သြားသည္။ ကိုစိန္တာႏွင့္ ကိုဘေက်ာ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း မ်က္လံုး ကလယ္ကလယ္ႏွင့္။ သူ႔အသံကို ခ်ိဳသာေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိန္း၍ ေျပာသည္။
“ဒီခါးပံုစ ထဲကေနၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ျခစ္ရေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဟာဒီ စီးကရက္ဘူးေပၚကို အမွတ္တရ တင္ေပးထားခဲ့တာပါဗ်ာ၊ ဒီလို ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ မီးျခစ္ကို ယူၿပီး ကိုလွေမာင္က အိတ္ထဲကို ေယာင္ထည့္မိတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္”
သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ကိုလွေမာင္က ဝုန္းခနဲ ထရပ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ႐ုတ္ခ်ည္း နီရဲလာသည္။
“မင္းက ငါ့ကို မီးျခစ္သူခိုးလို႔ ေျပာတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ မွားထည့္မိတယ္ဆိုတာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ထားခဲ့လို႔ပါ”
“ေဟာဒါ … ငါ့မီးျခစ္မွ ငါ့မီးျခစ္ကြ”
ကိုလွေမာင္ ေဒါသတႀကီး ပစ္ေပါက္လိုက္၍ မီးျခစ္ကေလး ေျမေပၚတြင္ လိမ့္သြားသည္ကို သူ ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။
ကိုလွေမာင္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚက ဆင္းရင္း လံုခ်ည္ကို ျပင္ဝတ္သည္။
“ဒီမယ္ ကိုယ့္လူ၊ မီးျခစ္တစ္လံုးနဲ႔ ဘာမွအဖိုးမတန္ဘူး၊ ကိုယ့္လူတို႔ကို ဝမ္းျခမ္း ေကၽြးေမြးခဲ့တာနဲ႔ စာၾကည့္ဦး၊ ဒါ ကိုယ့္မီးျခစ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္လူ လိုခ်င္ ယူထားလိုက္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔ တက္၍ တရၾကမ္း ေမာင္းထြက္သြားသည္။ သူ ေက်ာက္႐ုပ္ ျဖစ္၍ က်န္ေနခဲ့သည္။ ကိုလွေမာင္၏ စကားကို သူ မေခ်ပႏိုင္။ အမွန္တကယ္ သူ႔မီးျခစ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ဘယ္လိုသက္ေသျပရမွန္း မသိ။ သူ႔မိန္းမက ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ေရာက္လာသည္။ ကိုစိန္တာက ကြပ္ပ်စ္ေပၚက ထရင္း ညည္းညည္းညဴညဴ …
“အင္း … ကိုလွေမာင္ေတာ့ စိတ္ဆိုးသြားၿပီ၊ ဒုကၡပဲ၊ ဒီလူက လူေျဖာင့္ စိတ္တိုဗ်၊ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ၊ ဟုတ္သားပဲ၊ မီးျခစ္တစ္လံုး ဘယ္ေလာက္ အဖိုးတန္လို႔လဲ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းက အဖိုးတန္တယ္ဗ်၊ သြားၿပီ၊ ဒီလူ လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”
ကိုစိန္တာ၏စကားကို စိတ္ညစ္ညဴးစြာ နားေထာင္ရင္း စကားေျပာခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းစြာျဖင့္ လွည့္ထြက္ လာခဲ့သည္။
ထိုေန႔ညက တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ သူ အိပ္မေပ်ာ္ …။ စိတ္ဒြိဟ အေတြးတစ္ခုက ဪ … မီးျခစ္ကို ကိုလွေမာင္က သူ႔ဟာလို႔ ေျပာတုန္းက ငါ ၿငိမ္ေနလိုက္ရင္ ျပႆနာျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု ေတြးမိသည္။ ေနာက္တစ္ခါ ငါက ဂုဏ္သိကၡာကို အသက္ထက္ တန္ဖိုးထားတယ္။
ငါတို႔လို ဆင္းရဲသားမ်ားမွာ ႐ိုးသားတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာက လြဲလို႔ ဘာမွမရွိဘူး။ သူ႔ဟာသူ စိတ္ဆိုးခ်င္ဆိုး၊ မဆိုးခ်င္ေန။ ငါ ကိုလွေမာင္ကို ရွင္းျပလိုက္မိတာ မွန္တယ္ဟု ေတြးမိျပန္သည္။
ဒါေပမဲ့ ကိုစိန္တာနဲ႔ ကိုဘေက်ာ္က မီးျဖစ္တစ္လံုးကိုပင္ ျငင္းသည့္သူဟု ျမင္သြား ေတာ့မွာပဲဟု ေတြးမိျပန္ေတာ့ သူ မြန္းက်ပ္ေနခဲ့သည္။ ခါတိုင္းလို မနက္ခင္း ကိုလွေမာင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားဖို႔ လာေခၚမွာ မဟုတ္ဆို၍ သူ ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္ေနခ့ဲသည္။ ဒါေပမဲ့ ခါတိုင္းၾကားေနက် ဆိုင္ကယ္သံ တဖုန္းဖုန္းကို ၾကားရၿပီး ကိုလွေမာင္ကို ျပံဳးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာျဖင့္ ေတြ႔ရေတာ့ သူ အံ့ဩသြားသည္။ ကိုလွေမာင္က အျပာေရာင္ မီးျခစ္ကေလးကို အိတ္ေထာင္ထဲမွ ထုတ္လိုက္သည္။
“က်ဳပ္မီးျခစ္က အိမ္မွာ ေမ့က်န္ခဲ့တာဗ်”
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာေနေသာ ကိုလွေမာင္ကို သူ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ေနသည္။ သူ စကားတစ္ခြန္း ေျပာဖို႔ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနၿပီးမွ ဇြတ္မွိတ္၍ …
“မီးျခစ္ ေမ့က်န္ခ့ဲတ့ဲအေၾကာင္း ကိုစိန္တာတို႔ ကိုဘေက်ာ္တ႔ိုကို ေျပာျပလိုက္ဦးဗ်”
ကိုလွေမာင္က မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ပင့္လိုက္သည္။
“ဘာေၾကာင့္လဲဗ်”
“ကၽြန္ေတာ္က အေပါင္းအသင္းကို တန္ဖိုးထားပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မီးျခစ္တစ္လုံးန႔ဲ ျငင္းတတ္တဲ့ လူလို႔ ထင္သြားမွာ သိပ္စိုးရိမ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ပါ”
သူ႔ေတာင္းပန္စကားအဆံုးတြင္ ကိုလွေမာင္ ခပ္ဟားဟား တစ္ခ်က္ ရယ္လိုက္သည္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာ။ ကိုလွေမာင္၏ ဆိုင္ကယ္ေနာက္တြင္ သူ ပါလာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကေသာ ကိုစိန္တာႏွင့္ ကိုဘေက်ာ္က တအံ့တဩ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဟန္မပ်က္ သူ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ မွာၾကသည္။ စကားေတြက ေမးတစ္ခြန္း ေျပာတစ္ခြန္း ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္ေနၾကသည္။
“အင္း …ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုလွေမာင္ကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာထားႀကီးတဲ့ လူလို႔ ထင္ေနၾကမွာပဲ၊ ခဏၾကာလို႔ စီးကရက္ေသာက္ရင္ ကိုလွေမာင္က မီးျခစ္ထုတ္ျခစ္မွ အျဖစ္မွန္ကို သိၾကမွာ” ဟု
ေတြးရင္း လက္ဖက္ရည္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မ်ိဳခ်ေနသည္။ ထိုစဥ္ ကိုလွေမာင္က သူ႔လက္ဖက္ရည္ကို လက္စသတ္လိုက္သည္။ စီးကရက္ဘူးမွ တစ္လိပ္ ႏႈိက္ယူ၍ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ တပ္လိုက္သည္။ သူ ရင္ခုန္စြာျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနစဥ္ ကိုလွေမာင္က အိတ္ေထာင္ထဲမွ ေရကူးဝတ္စံုႏွင့္ မိန္းမလွေလးပံု မီးျခစ္ အနီေရာင္ကေလးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲထုတ္၍ျခစ္လိုက္သည္။ အျပာေရာင္ မီးေတာက္ကေလးႏွင့္အတူ ဂီတသံ တိုးတိုးကေလး ထြက္ေပၚလာသည္။ သူက တအံ့တဩ စိတ္ႏွင့္အတူ ထိတ္လန္႔စိတ္ ဝင္လာစဥ္ ကိုလွေမာင္က အဓိပၸါယ္မဲ့ တဟင္းဟင္း ရယ္ရင္း …
“မေန႔ညက ဝယ္လိုက္ရတယ္ေလ၊ ငါးေထာင့္ငါးရာ ေပးရတယ္၊ ဂက္စ္ မီးျခစ္အေပါစား ကိုင္ေနရင္ ဆင္တူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ဗ်ာ”
သူ႔မ်က္လံုးေတြ ျပာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း တရွိန္ရွိန္ ပူလာသည္။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသမွ်ေတြ သြားၿပီ။ ကိုလွေမာင္သည္ အမွန္တရားကို ရွင္းမျပ႐ံုသာမက သူ၏ ဆင္းရဲမႈကိုပါ ဖိနင္း၍ တိတိက်က် ထပ္မံ ေစာ္ကားလိုက္ေပသည္။ လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္မိေပမယ့္ အခ်ိန္မီ စိတ္ကို ထိန္းလိုက္ႏိုင္သည္။ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ ကိုလွေမာင္၏ တဟင္းဟင္း ရယ္သံက ေက်ာကပ္ပါလာခဲ့ေသးသည္။
ထိုေန႔ တစ္ေန႔လံုး သူ အရမ္းေပါက္ကြဲေနခဲ့သည္။ ကြပ္ပ်စ္ေအာက္မွာ က်ေနေသာ မီးျခစ္ျပာကေလးကို ေကာက္ယူ၍ ေခ်ာင္းထဲသို႔ ေဒါသတႀကီး ပစ္ခ်လိုက္သည္။ သူ၏ ေပါက္ျပားခ်က္ေအာက္တြင္ ေျမႀကီးေတြ ဖြာကနဲဖြာကနဲ လြင့္စဥ္ကုန္သည္။ သူ ဘာျဖစ္လာသလဲဟု သူ႔မိန္းမက မေမးရဲ။ သူကလည္း ေျပာမျပ။ မနက္စာလည္း မစား …။
ညေနေစာင္းမွ သူ နည္းနည္း စိတ္ေျပသြားၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ လွဲေနလိုက္သည္။ သူ႔မိန္းမက ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ အနားကပ္လာၿပီး …
“ဒီေန႔ ကင္းက်တယ္တဲ့၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးက လာေျပာသြားတယ္”
သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ လွဲေနရာမွ ထလိုက္သည္။ ဒီေန႔ညလည္း ေဒါသျဖစ္လို႔ အိပ္မေပ်ာ္မယ့္ အတူတူ ကင္းတဲမွာ သြားထိုင္ေနရတာမွ ေကာင္းပါေသးတယ္ဟု သူေတြးသည္။ ေရခ်ိဳး၊ ညစာစားရင္း နည္းနည္းေျပသြားေသာ ေဒါသစိတ္သည္ ကင္းတဲသို႔အသြား ဆံုဆည္းရာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကို အျဖတ္ ဆိုင္ထဲတြင္ ထိုင္ေနေသာ ကိုလွေမာင္ကို ျမင္ေသာအခါ မီးေငြ႕အူသလို အၫြန္႔ တလူလူတက္လာသည္။ ကင္းတဲသို႔ ေရာက္သည္အထိ ေဒါသမထိန္းႏိုင္။ ကင္းတဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ကင္းတဲေအာက္တြင္ စီထားေသာ ထင္းတံုးႀကီးေတြကို ၿမိေနေအာင္ ထင္ခြဲဓားမႏွင့္ တခြမ္းခြမ္း ခြဲေတာ့သည္။ သူ႔ေဒါသအမ်က္ေအာက္တြင္ ထင္းတံုးႀကီးေတြ ထင္ေပါက္ျခမ္း ျဖစ္သြားၾကသည္။ သည္ေတာ့မွ ေရေႏြးအိုး ဆက္တည္ရင္း စိတ္နည္းနည္းေျပသြားသည္။ ကင္းတဲေပၚတြင္ စကားေျပာေဖာ္ေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ျငင္းခုန္သံ၊ စကားေျပာသံေတြ ၾကားေနရသည္။ သူ စကား ေျပာခ်င္စိတ္ မရိွ၍ ေရေႏြးအိုးနားမွာဆက္ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေရေႏြးအိုး ဆူေတာ့သည္။ တ႐ွဴး႐ွဴး တရွဲရွဲအသံေတြ ျမည္လာသည္။ ပလံုစီပြက္ေသး ကေလးေတြကို ၾကည့္ေနစဥ္ နားထဲမွာ ကင္းတဲေဘးက စကားသံေတြဝင္လာ၍ သူနားစိုက္ေထာင္မိသည္။
“အိုး … မီးျခစ္ကို ခ်ထားပါဗ်၊ ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ အိတ္ထဲ ထည့္ထည့္သိမ္းေနရတာလဲ”
လမ္းထိပ္က ဘုရားဒကာအသံ …။
“မီးျခစ္တစ္လံုးနဲ႔ စိတ္မခ်ရတဲ့သူေတြ ရွိတယ္ဗ်”
ေဗဒင္ဆရာ ကိုစိန္တာအသံ …။
“ဟိုယာခင္းက လူေပါ့ဗ်ာ၊ အေပါင္းအသင္း မရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုလွေမာင္တို႔က ေကၽြးေမြး ေပးကမ္းေနတာ၊ သူက ဒီလိုဗ်ာ …”
ေဘးက ေရေႏြးအိုးက ပြက္ပြက္ဆူေနၿပီ။ သူ႔စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ အသားကုန္ လႊတ္ထားလိုက္မိၿပိ။ ထင္းခြဲဓားမကို ၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္၍ ကင္းတဲေရွ႕မွာ မားမားရပ္လိုက္သည္။
သူ႔ကိုျမင္ေသာအခါ မ်က္လံုးျပဴး၍ ကိုစိန္တာက ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ေျပာသည္။
“ဟင္ … ခင္ဗ်ား ရွိေနတယ္လား”
အဆိုပါ စကားမ်ားသည္ ကိုစိန္တာ၏ ေနာက္ဆံုးစကားမ်ား ျဖစ္သည္။ ခဏၾကာေသာအခါ သူသည္ ေသြးစက္စက္က်ေနေသာ ဓားမကို စိမ္ေျပနေျပ ဆုပ္ကိုင္၍ ဆံုဆည္းရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္သို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္သြားခဲ့ေလသည္။
“အဲဒီေန႔က မီးျခစ္အျပာေလးကို ခင္ဗ်ားခါးပံုစထဲက ထုတ္ၿပီး စီးကရက္ဘူးေပၚမွာ တင္ေပးခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အျငင္းအခုံျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုလွေမာင္ စိတ္ဆိုးမွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာရဲခဲ့ဘူး၊ သူ႔ေပးကမ္းမႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္လည္း မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ၊ ဒီကိစၥ ခင္ဗ်ား မမွားဘူး ဆိုတာရယ္၊ ကိုလွေမာင္က ထပ္တလဲလဲ ေစာ္ကားခဲ့တယ္ ဆိုတာရယ္ကို ႐ံုးေတာ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ဆိုေပးပါ့မယ္”
ေက်ာင္းဆရာ ကိုဘေက်ာ္က ဝမ္းပန္းတနည္း လာေျပာေသာအခါ သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းကို အသာအယာယမ္းခါ၍ ေအးစက္စက္ ျပံဳးေနခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ထဲက လူေတြက တန္ဖိုးမရွိသည့္ မီးျခစ္တစ္လံုး အတြက္ တန္ဖိုးရွိသည့္ လူ႔အသက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဆံုး႐ႈံးရသည္ကို ကာလၾကာျမင့္စြာ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာဆိုေနခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔သည္ မီးျခစ္တစ္လံုးထက္၊ လူ႔အသက္ထက္၊ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တန္ဖိုးရွိေသာ အရာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ၾကသည္။
ယဥ္ယဥ္ႏု(မႏၲေလး)
ေရႊအျမဳေတ၊ မတ္၊ ၂၀၀၃။
No comments:
Post a Comment