“ေမတၱာေလ့က်င့္ခန္း”

•••••••••••••••••••••••••••
တဏွာခ်စ္နဲ႔ ေမတၲာခ်စ္က အလြန္ကြာတယ္။
ေမတၱာခ်စ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။
အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားတယ္၊ ေကာင္းစားေစခ်င္တယ္။
ႀကီးပြားေစခ်င္တယ္။သို႔ေသာ္ တြယ္တာမေနဘူး။
ကိုယ့္အတြက္ မစဥ္းစားဘူး။
သူ႔အတြက္ပဲ စဥ္းစားတယ္။
ဒီ့ထက္ရွင္းေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေမတၲာဆိုတာ
“မိတ္ေဆြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္”ကို ေခၚတာပါ။
ဒီစကားလံုးေလး ျဖစ္လာတာကိုကၾကည့္ -
“မိတၱႆ ဧသာ ေမတၱာ”-
“မိတၱႆ- မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းရဲ႕၊
ဧသာ- ဥစၥာျဖစ္တဲ့ စိတ္သေဘာထားပဲ၊
ေမတၲာမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စိတ္သေဘာထား၊
စိတ္ေနစိတ္ထား”အဲဒါဟာ ေမတၱာပဲ။

ေအး-စဥ္းစားၾကည့္လို႔ရွိရင္ လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ
မိတ္ေဆြေတြ ရွိၾကတယ္ေပါ့။ အေပါင္းအသင္း၊
သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိၾကတယ္။သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေျပာ
ရရင္ ေပ်ာ္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕ရရင္ ေပ်ာ္တယ္၊
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေနခ်င္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕
အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားတယ္။
အဲဒီ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေလးေတြကို “ေမတၲာ”လို႔ ေခၚတာပဲ။
အဲဒီေမတၲာသည္ ခုနက “တဏွာရာဂ”ဆိုတဲ့
အခ်စ္နဲ႔ မတူဘူးတဲ့။ ေမတၲာဆိုတဲ့ သေဘာတရားဟာ
အေဒါသ၊ အမုန္းကင္းစင္တဲ့ သေဘာတရား။
ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို လိုလားတဲ့၊
ႀကီးပြားေစခ်င္တဲ့ သေဘာတရား။

ေမတၲာဆိုတဲ့ သေဘာတရားဟာ
အေဒါသ၊ အမုန္းကင္းစင္တဲ့ သေဘာတရား။
ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာကို လိုလားတဲ့၊
ႀကီးပြားေစခ်င္တဲ့ သေဘာတရား။
ေမတၱာဟာ မိမိရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ပင္ကိုယ္က
ရွိေနေပမယ့္လို႔ ေလ့က်င့္ေပးမွ အစြမ္းထက္မယ္။
မေလ့က်င့္ရင္ အစြမ္းမထက္ဘူး။

❖အဲဒီေတာ့ ေမတၲာဆိုတဲ့
သေဘာတရားကို ဘာနဲ႔ ေလ့က်င့္ရမလဲ။
“အာရံု”နဲ႔ပဲ ေလ့က်င့္ရမယ္။
စိတ္တစ္ခုကို ထက္ျမက္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ခ်င္ရင္
အာ႐ံုနဲ႔ ေလ့က်င့္ရမယ္။
ဓားထက္ေအာင္ ဘာနဲ႔လုပ္ရလဲ၊
ေက်ာက္နဲ႔ ေသြးရတယ္။
ေက်ာက္ေပၚတင္ၿပီးေသြးမွ ဓားထက္တယ္။
ထို႔အတူပဲ ဒီ ေမတၲာစိတ္ဓာတ္ေလးဟာ
ခိုင္မာႀကီးထြားလာေအာင္ ဘာနဲ႔လုပ္ရမလဲ၊
အာ႐ံုေပၚတင္ၿပီးေတာ့ ေလ့က်င့္ရမယ္။

ေမတၲာေလ့က်င့္ခန္း ကို “ဝိသုဒၶိမဂ္က်မ္းႀကီး” မွာ
ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးထားတာရွိတယ္။
ေမတၲာကို ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တဲ့ နည္းတစ္ခု။
သာမန္ကုသိုလ္ရ႐ံုပို႔တဲ့ေမတၲာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။
သာမန္ကုသိုလ္ရ႐ံု ပို႔တဲ့ ေမတၲာကေတာ့
“သေဗၺ သတၲာ အေဝရာ ေဟာႏၲဳ” ဆိုတာေပါ့။
ဘုရားရွိခိုးရင္းလည္း ေမတၱာပို႔တာပဲေလ။
“သတၱဝါေတြခ်မ္းသာၾကပါေစ”။
အဲဒီဟာမ်ိဳးကိုေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။

ေမတၲာေလ့က်င့္ခန္းဝင္ၿပီဆိုတာ meditation
အလုပ္ကို လုပ္ရမွာကိုေျပာတာ။
meditationပံုစံနဲ႔ ေမတၲာကို အာရံုနဲ႔ေလ့က်င့္ရမယ္။
အာ႐ံုဆိုတာဘာလဲ။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းစတဲ့
သက္ရွိသတၱဝါနဲ႔ ေလ့က်င့္ရမယ္။
ေသသြားတဲ့သူနဲ႔ ေလ့က်င့္လို႔ မရဘူး။
ဒီဘဝမွာ ရွိေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ေလ့က်င့္ရမယ္။

ေကာင္းၿပီ၊ ေလ့က်င့္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ပုဂၢိဳလ္ကို
ေရြးခ်ယ္ရလိမ့္မယ္။
နံပါတ္(၁) “အသက္ရွင္ဆဲပုဂၢိဳလ္၊
ေသတဲ့ပုဂၢိဳလ္” ဆိုၿပီး ႏွစ္ဦးရွိတဲ့အထဲမွာ
ေသတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို မေရြးနဲ႔။
ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ျမင္ဘူးတဲ့။
ေသသြားၿပီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္အေပၚမွာ ေမတၲာမပို႔နဲ႔။
ေမတၲာကို ေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့ ယူခ်င္တယ္ဆိုရင္
ေသတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို ဖယ္ထားလိုက္။
“အသက္ထင္ရွားရွိေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္” ကိုေရြးပါတဲ့။

အဲဒီလို ေရြးတဲ့အခါမွာလည္းပဲ လူကို
(၃)-မ်ိဳး ေလာက္ ခြဲလိုက္။
❖တစ္ဦးက ကိုယ္နဲ႔ အင္မတန္
ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ဒါက တစ္ဦး။
❖ေနာက္တစ္ဦးက ခင္လည္းမခင္ဘူး၊
မုန္းလည္းမမုန္းတဲ့ သာမန္ပုဂၢိဳလ္။
❖ေနာက္တစ္ဦးက မုန္းတဲ့ ကိုယ့္ရန္သူလို႔
၃-မ်ိဳးခြဲလိုက္။ “ပုဂၢိဳလ္ ၃-စား” ရွိတယ္။
လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ဒီလို ၃-စား ရွိေနမွာပဲ။
ဒါက ေယဘူယ် အားျဖင့္ေျပာတဲ့ စကားေပါ့။

အဲဒီထဲမယ္ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကို ေရြးရမလဲ။
ေမတၲာစၿပီးေတာ့ ပ်ိဳးေတာ့မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္
ကိုယ္နဲ႔ ခင္လည္းမခင္၊ မုန္းလည္းမမုန္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို
သြားေရြးမယ္ ဆိုလို႔ ရွိရင္ ေမတၲာပ်ိဳးဖို႔ ခက္လိမ့္မယ္။
ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ သူ႕အေပၚမွာ ခင္မွမခင္တာကိုး။
သူ႔ကို ပထမအေနနဲ႔ ေရြးလို႔မျဖစ္ဘူး။
ရန္သူကိုေရြးမလားဆိုေတာ့
ရန္သူကိုသြားေရြးရင္ ေဒါသ ျဖစ္မွာပဲ။
ေမတၲာပ်ိဳးလို႔ မရဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ရန္သူကိုလည္း မေရြးနဲ႔။
အဲဒီေတာ့ “ပိယပုဂၢလ” ဆိုတာ ကိုယ္ခင္မင္
ခ်စ္ခင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို ေရြးလိုက္ပါတဲ့။

ေမတၲာပို႔ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒါကစမယ္။
အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ကိုေရြး။
ဒီလို ေရြးတဲ့ေနရာမွာလည္းပဲ ေနာက္တစ္ခု
သတိထားစရာက “လိင္တူ” ကိုပဲ ေရြးရမယ္တဲ့။
လိင္ကြဲကို သြားမေရြးရဘူး။
ဆိုလိုတာက ေမတၲာပို႔မယ့္ ပုဂၢိဳလ္သည္
အမ်ိဳးသားဆိုရင္ အမ်ိဳးသားသူငယ္ခ်င္းထဲကေရြး၊
အမ်ိဳးသမီးဆိုရင္ အမ်ိဳးသမီးထဲကေရြး။
အမ်ိဳးသားက အမ်ိဳးသမီးကို သြားေရြးမယ္။
အမ်ိဳးသမီးက အမ်ိဳးသားကို သြားေရြးမယ္။
လိင္မတူတာကို ေရြးလို႔ရွိရင္ ေမတၲာျဖစ္မယ့္အစား၊
“တဏွာရာဂေတြ” ျဖစ္လာတတ္တယ္။
အႏၲရာယ္ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီလို မေရြးရဘူး။

အမ်ိဳးသားဆိုရင္ အမ်ိဳးသားထဲက ခ်စ္ခင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကိုေရြး။
အမ်ိဳးသမီးဆိုရင္ အမ်ိဳးသမီးထဲက ခ်စ္ခင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကိုေရြးတဲ့။
အဲဒီလို ေရြးၿပီးေတာ့ စိတ္ဓာတ္ကို ေလ့က်င့္ေပးရမယ္။
ေမတၲာစိတ္ကို ေလ့က်င့္ေပးရမယ္။
အဲဒီလို ေလ့က်င့္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အစပထမ ဘာလုပ္ဖို႔လိုလဲ။
ႏိႈင္းယွဥ္မႈဟာ အင္မတန္ မွ အေရးႀကီးတယ္။

ျမန္မာလိုေျပာရင္ “ကိုယ္ခ်င္းစာတရား” ဆိုတာရွိတယ္။
“ကိုယ္ခ်င္းစာတရား” ထားတတ္ဖို႔ အတြက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ဆံုး စဥ္းစားၿပီး ေမတၲာပို႔လိုက္ဦး။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမတၲာပို႔တာကေတာ့ ဘာဝနာအတြက္
မဟုတ္ဘူး။ လြယ္ေအာင္လို႔ ျပင္ဆင္လိုက္တဲ့သေဘာပဲ။

ဆိုပါစို႔- ေမတၲာပို႔တဲ့အခါမွာ “ခ်မ္းသာပါေစ”လို႔
ေျပာခ်င္တာလား သို႔မဟုတ္ “က်န္းမာပါေစ”လို႔
ေျပာခ်င္တာလား သို႔မဟုတ္ “အဆင္ေျပပါေစ”လို႔
ေျပာခ်င္တာလား တစ္ခုခုကို ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဟာနဲ႔
ေျပာလို႔ရတယ္။
က်န္းမာပါေစလို႔ေျပာေျပာ၊
ခ်မ္းသာပါေစလို႔ ေျပာေျပာ၊
အရာခပ္သိမ္း အဆင္ေျပပါေစလို႔ ေျပာေျပာ၊
ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားပါေစလို႔ ေျပာေျပာ ဘာပဲေျပာေျပာေပါ့.
အဲဒီအေတြးေလးကို ထိုပုဂၢိဳလ္အေပၚမွာပ်ိဳးရမယ္တဲ့။

ဆိုပါစို႔- ဘုန္းႀကီးတို႔တစ္ေတြ ေယာက်္ားဆိုရင္
ေယာက္်ားကေလး သူငယ္ခ်င္း၊ မိန္းကေလးဆိုရင္
မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေပါ့။ ခုေခတ္ေတြက
Friend ေတြက မ်ားတယ္ေပါ့။
girl friend တုိ႔ boy friendတို႔၊
ဒါ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေယာက်္ားေလးဆို ေယာက်္ားေလး
သူငယ္ခ်င္းကိုေရြး၊ မိန္းကေလးဆို မိန္းကေလး
သူငယ္ခ်င္းကိုေရြး။
ေရြးၿပီးတဲ့အခါ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့
အခ်ိန္ေလးမွာ ထိုပုဂၢိဳလ္ရဲ႕မ်က္ႏွာ
စိတ္ထဲမွာေပၚလာေအာင္ ပံုေဖာ္လိုက္။
ပံုေဖာ္လို႔ မရဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ခု
ကိုယ့္ေရွ႕မွာထားၿပီးေတာ့ ပံုေဖာ္။
စိတ္ထဲမွာ ပံုေဖာ္လို႔ရရင္ စိတ္ထဲမွာ ပံုေဖာ္လိုက္၊
သူ႕ရဲ႕ ၿပံဳးရႊင္ေနတဲ့မ်က္ႏွာ၊ၾကည္ႏူးေနတဲ့
မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့
“အစဥ္ထာဝရ ၿပံဳးႏိုင္ပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊
က်န္းမာပါေစ၊ ရႊင္လန္းပါေစ”ဆိုၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့
စကားလံုးေလးတစ္ခုနဲ႔ အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ အဲဒီစိတ္ကေလး
ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ေနေအာင္ Repeatation
လုပ္ေနတာလို႔ ေခၚတယ္။ထပ္ထပ္ ထပ္ထပ္ၿပီးေတာ့
ျဖစ္ေနတာ။ တစ္ခါတည္း မဟုတ္ဘူး။

ခုေခတ္ သီခ်င္းဆိုတဲ့အခါ repeatation
ေတြပါတယ္ မဟုတ္လား။
ထပ္ေက်ာ့ၿပီးေတာ့ ဆိုေနတာေလ။
အဲဒီေတာ့ ေမတၲာထပ္ေက်ာ့ေနရတယ္။
ဘယ္ႏွစ္ျပန္ထပ္ေက်ာ့ရမတုန္းဆိုရင္
တစ္နာရီလုပ္ရင္ တစ္နာရီလံုး ထပ္ေက်ာ့ေနရမယ္။
အဲဒီလို ဓားမ်ားေသြးတဲ့အခါမွာ ေက်ာက္နဲ႔ပြတ္ေနသလိုပဲ။
ဒီခ်မ္းသာပါေစဆိုတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႔ ခုနက ပိယပုဂၢိဳလ္နဲ႔
ပြတ္ေပးေနရမယ္။အဲဒါ ေလ့က်င့္ေနတာလို႔ေခၚတယ္။

အဲဒီလို ပြတ္ေပးေနလိုက္တဲ့အခါမွာ ဘယ္လို
အေနအထားထိေအာင္ ေရာက္လာသလဲလို႔ဆိုရင္
ဘယ္ေနရာသြားသြား ဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕မ်က္ႏွာပဲျမင္ေနမယ္၊
မ်က္စိထဲက ဒီပုဂၢိဳလ္မ်က္ႏွာ မထြက္ဘူး။
အိပ္မယ္အိပ္မေပ်ာ္ေသးခင္လည္း သူ႔မ်က္ႏွာပဲ ျမင္ေနတယ္။
တျခားဟာ သိပ္မျမင္ဘူး။
စိတ္က အဲဒီေပၚမွာပဲ ၿငိမ္က်လာတယ္ေပါ့။
အဲဒီလို ၿငိမ္က်လာတဲ့အေပၚမွာ ေမတၲာစိတ္ကေလးနဲ႔
ထပ္ထပ္ၿပီးေတာ့ ပြတ္ေပးေနလို႔ရွိရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ
သမာဓိစြမ္းအားေတြ ေကာင္းလာလို႔ရွိရင္
“ဈာန္”ေတာင္ ရႏိုင္တယ္။

ျမန္မာေတြက “ဈာန္”ဆိုရင္ ေကာင္းကင္ပ်ံတာခ်ည္းပဲ
ေအာက္ေမ့ေနတယ္။ ဒါ ေကာင္းကင္ပ်ံတာကို
ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဈာန္ရတယ္ဆိုတာ
အဲဒီ အာ႐ံုေပၚကို စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ေနတဲ့ စြမ္းအားသတိၱေလး
ရလာတာကိုေျပာတာ။ ပထမ ဈာန္ဆိုတဲ့စြမ္းရည္သတိၱ
ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အရွိန္ေလး ရလာမယ္။
ဈာန္ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ ဆိုလို႔ရွိရင္
ခုနက သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိတ္ကေလး
အၿမဲေရာက္ေနေအာင္ ပို႔ေပးေနတဲ့ “ဝိတက္”လို႔ေခၚတဲ့
သေဘာတရား။Initial application တဲ့။
စိတ္က ထိုမ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ ရစ္ဝဲေနတယ္။
စိတ္က ခြာလို႔မရေလာက္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။
Sustained application ေခၚတဲ့ ဝိစာရ
(ခုေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ fertilizer ကိုလည္း ဝိစာရလို႔
ေခၚတာရွိေသးတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ သြားမေရာနဲ႔ေနာ္။)

“ေမတၲာဈာန္”
•••••••••••••••
✤“ဝိတက္” ဆိုတာ အာ႐ံုေပၚ
စိတ္ကေလးကို ပို႔တင္ေပးေနတာ။
✤“ဝိစာရ”ဆိုတာ အာ႐ံုနဲ႔ စိတ္ကေလး
ကြာမသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့သေဘာ။
✤အဲဒီ အာ႐ံုေလးနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္ေနတာက “ပီတိ”၊
✤စိတ္ေက်နပ္ေနသလို စိတ္ထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတာက“သုခ”။
✤အဲဒီအာ႐ံုေလးကို စိတ္က ခြာလို႔မရတာက “ဧကဂၢတာ”။
အဲဒီ(၅)-ခုဟာ ဟန္ခ်က္ညီညီ အလုပ္လုပ္ေနၿပီဆိုလို႔ရွိရင္
“ပထမဈာန္” လို႔ ေခၚတယ္။ ပထမဈာန္ ရၿပီေပါ့။

❖သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ အာ႐ံုစူးစိုက္ၿပီး
“အလုပ္လုပ္ေနၿပီ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ ရႊင္လန္းပါေစ
က်န္းမာပါေစ” ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကေလး ပြားၿပီးေတာ့
အလုပ္လုပ္ေနၿပီ။အဲဒီလို အလုပ္လုပ္ေနလို႔ရွိရင္ ခုနက
အဂၤါရပ္ေတြ ျပည့္စံုလာရင္ ပထမဈာန္ပဲ။

❖ဒီထက္ စြမ္းအား ျမႇင့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့
ေတြးေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။
ဝိတက္ဆိုတာ မလိုေတာ့ဘဲနဲ႔ အာ႐ံုေလးက
“ခြာလို႔မရတာရယ္၊စိတ္ထဲက ေက်နပ္တာရယ္၊
ခ်မ္းေျမ့ေနတာရယ္၊တည္ၿငိမ္ေနတာရယ္”-
ဒီသေဘာေလး (၄)-မ်ိဳးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းလိုက္တာက်ေတာ့
“ဒုတိယဈာန္အဆင့္” လို႔ ေခၚတယ္။

❖ေနာက္တစ္ခါ ဒီထက္ သမာဓိစြမ္းအားေတြ
ျမႇင့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အာ႐ံုနဲ႔စိတ္ တြယ္ကပ္
ေအာင္ လုပ္ေပးစရာမလိုေတာ့ဘဲ
ထိုအာ႐ံုေလးေပၚမွာ
“ေက်နပ္ေနတာရယ္၊ႏွစ္သက္ေနတာရယ္၊
တည္ၿငိမ္ေနတာရယ္” ဒီအေျခအေန
(၃)ရပ္ကေလးနဲ႔ ထိုအာ႐ံုေပၚမွာ
ရပ္တည္ေနလို႔ရွိရင္ “တတိယဈာန္” လို႔ ေခၚတယ္။
ေမတၲာပြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ အဲဒီလို
“ဈာန္ ၃-ဆင့္”ထိေအာင္ ရႏိုင္တယ္။

အဲဒီ ဈာန္ ၃-ဆင့္ ရသြားမွ “ေစေတာဝိမုတိၱ”လို႔ ေခၚတယ္။
စိတ္ေလးဟာ ဗ်ာပါဒက လြတ္သြားၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္က “ေဒါသ”က လံုးဝလြတ္ေနတဲ့စိတ္တဲ့၊
“ေစေတာဝိမုတိၱ” ဆိုတာ ဒီလံုးဝလြတ္ေျမာက္လာတဲ့
အေနအထားတစ္ခု ေရာက္ေလာက္ေအာင္
ေလ့က်င့္ယူထားတဲ့ ေမတၱာကိုေျပာတာ။
သာမန္ ေမတၲာကို ေမတၱာလို႔ပဲ သံုးတယ္၊
“ေစေတာဝိမုတိၱ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး ထည့္သံုးလိုက္လို႔ရွိရင္
ထိုေမတၱာသည္ ဈာန္အေျခအေနထိေအာင္ ေရာက္ေနတဲ့
ေမတၱာမ်ိဳးလို႔ ဒီလို ေျပာတာ။

ကဲ-ေကာင္းၿပီ။
“ပိယပုဂၢလ” လို႔ ေခၚတဲ့ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့၊
ခ်စ္ခင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ေလ့က်င့္လိုက္လို႔ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့
ေမတၲာေလးကို ဒီအတိုင္းမထားနဲ႔ဦး။
ေမတၲာကို ျဖန္႔က်က္ၾကည့္ဦး။
ထိုေမတၱာေလးကို transfer လုပ္ရမယ္။
ဘယ္သူ႔အေပၚ transferလုပ္မလဲဆိုရင္
“ခ်စ္လည္းမခ်စ္၊မုန္းလည္းမမုန္းတဲ့ ကိုယ္မသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္”
အေပၚမွာ ေျပာင္းၾကည့္လိုက္တဲ့။
ေျပာင္းၾကည့္လိုက္လို႔ ရွိရင္ ဒီေမတၲာ
သေဘာတရားေလးဟာ ေလ်ာ့က်မသြားဘူး၊
ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္
အေျခအေနဟာ မုန္းလည္းမမုန္း၊
ခ်စ္လည္းမခ်စ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္အေပၚမွာ သြားထားလိုက္လို႔
အေျခအေန ေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီမွာ
ျပန္ေလ့က်င့္ရမယ္။
ေျပာင္းလဲမသြားဘူး ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒါ
ဒုတိယအဆင့္ အေနနဲ႔ အဆင္ေျပသြားၿပီ။
ကဲ- ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္ ေျပာင္းလိုက္ၿပီးျပီေနာ္၊

❖ပထမ- ပိယပုဂၢလ၊
❖ဒုတိယ- မဇၩတၱ အလယ္အလတ္ ပုဂၢိဳလ္ေပၚမွာ
ေျပာင္းၾကည့္လို႔ အေျခအေန မေျပာင္းဘူးဆိုရင္
ေနာက္ တစ္ေယာက္ေပၚမွာ ေျပာင္းၾကည့္။
❖အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ကိုယ္နဲ႔မတည့္တဲ့ မုန္းတီးတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ရန္သူ။
ရန္သူဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပၚကို ေျပာင္းၾကည့္လိုက္၊
ေျပာင္းၾကည့္လိုက္လို႔ ေဒါသျဖစ္လာလို႔ရွိရင္
ေမတၲာဟာ မၾကံ့ခိုင္ေသးဘူး။
ျပန္ၿပီးေတာ့ ေမတၲာကို ေလ့က်င့္ဦး။
ျပန္ေလ့က်င့္ၿပီးတဲ့အခါ တစ္ခါျပန္ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္။
အာ႐ံုေျပာင္းၿပီးေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မတည့္တဲ့လူအေပၚမွာ
ေမတၲာထားၾကည့္။
ထားလို႔ရသြားၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့
ဒီေမတၱာဟာ ေတာ္ေတာ္ခိုင္မာသြားၿပီလို႔ ေျပာရမယ္။
ဒါက စမ္းသပ္တဲ့နည္း။အဲဒီလိုလုပ္ၿပီးေတာ့
တစ္ေလာကလံုးမွာရွိတဲ့ သတၱဝါေတြေပၚမွာ
ေမတၲာထားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား။

ေနာက္ဆံုးမွာ လူ ၄-ေယာက္ -
နံပါတ္တစ္က-မိမိကိုယ္တိုင္၊
နံပါတ္ႏွစ္က-ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္၊
နံပါတ္သံုးက-ခ်စ္လည္းမခ်စ္ ၊
မုန္းလည္းမမုန္းတဲ့ သာမန္ပုဂၢိဳလ္၊
နံပါတ္ေလးက-ရန္သူ၊
ထိုပုဂၢိဳလ္ (၄)-ေယာက္ သည္ အပိုင္းအျခားေတြ။
လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုခ်စ္တတ္တယ္။
အဲဒီ ၄-ေယာက္ကို ရန္သူလို႔လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ကိုယ္လို႔လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး၊
ကိုယ့္မိတ္ေဆြလို႔လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လို႔လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ရန္သူလို႔လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး။
အားလံုး ဒီ ၄-ေယာက္စလံုးဟာ “တစ္မ်ိဳးတည္း၊
တစ္ခုတည္း” လို႔ ျမင္သြားၿပီဆိုရင္ ဒီလူရဲ႕
ေမတၱာဟာ “အစြမ္းအထက္ဆံုးအဆင့္”ေရာက္သြားၿပီ။
အဲဒါကို ဥပမာေလးတစ္ခု ေပးထားတယ္။

❖ဒီ ပုဂၢိဳလ္ ၄-ေယာက္ကို -
ဆိုပါစို႔- ေရွးတုန္းက လူကိုသတ္ၿပီးေတာ့
ယဇ္ပူေဇာ္တဲ့ အေလ့အထရွိတယ္။
ေတာထဲမွာေနတဲ့ရဟန္းေတြ ဒီလိုပဲ ယဇ္ပူေဇာ္တာ
ခံလိုက္ရတာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။
အဲဒီမွာ လာၿပီးေတာ့ေတာင္းမယ္။
ယဇ္ပူေဇာ္ဖို႔အတြက္ တစ္ေယာက္လိုက္ခဲ့ပါေပါ့။
တစ္ေယာက္လိုက္ခဲ့ပါ ဆိုလို႔ရွိရင္ အတူေနတာက
“မိမိကိုယ္တိုင္ရယ္၊ကိုယ့္မိတ္ေဆြရယ္၊
သာမန္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ရယ္၊
ကိုယ့္ရဲ႕ရန္သူရယ္ ၄-ေယာက္” ရွိတယ္။
အဲဒီ ၄-ေယာက္ထဲက ဘယ္သူ႕ေပးမလဲ?
ဘုန္းႀကီးတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ၾက၊
တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ လိုက္ရမယ္။
ကိုယ့္စိတ္ထဲက ဘယ္သူ႕ေပးမလဲ၊
ဪ…. သူတို႔ ၃-ေယာက္ေတာ့ ေနရစ္ပါေစ။
ငါပဲအနစ္နာခံလိုက္ပါ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အေပၚမွာ ေမတၱာပ်က္ရာေရာက္တယ္။

သူ႔ေမတၲာက မဟုတ္ေသးဘူး၊မမွ်တဘူးလို႔
ေျပာရမယ္။အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲနဲ႔
“ငါနဲ႔ မတည့္တဲ့ေကာင္ လိုက္သြား”ဆိုလို႔ရွိရင္
ရန္သူေပၚမွာ အမုန္းစိတ္မေပ်ာက္ေသးတာပဲ။
အဲဒီ ၄-ေယာက္စလံုးကို
“တစ္ေယာက္မွမေပးႏိုင္ဘူး၊ အားလံုးဟာ အတူတူပဲ
ျဖစ္ေနတယ္။ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေရြးလို႔မရေတာ့ဘူး”
ဆိုရင္ အဲဒီေမတၲာဟာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကို
ေက်ာ္ျဖတ္သြားတဲ့ အင္မတန္ခိုင္မာတဲ့ ေမတၱာတရား
ျဖစ္သြားၿပီ တဲ့- ဒီလိုဆိုတာ။

အဲဒီလို ေလ့က်င့္ၿပီးတဲ့အခါမွာ တစ္ေလာကလံုးမွာရွိတဲ့
သတၲဝါေတြအေပၚမွာ ေမတၲာတရားကို ျဖန္႔က်က္ၿပီး
ေနမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေဒါသဆိုတာ လံုးဝလာလို႔ မရေတာ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာ ထိုေမတၲာကိုအေျခခံၿပီးတဲ့အခါမွာ
ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ထိုေမတၲာစိတ္ဓာတ္မွာပါတဲ့
သဘာဝတရားေတြကို ရွဳမွတ္ဆင္ျခင္ၿပီး၊
ဝိပႆနာတရား ပြားမ်ားအားထုတ္ရတယ္။

ေမတၲာနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့
စိတ္အေျခအေနေတြက နာမ္တရား၊
ထိုေမတၱာရဲ႕တည္ရာ ႏွလံုးသားက ႐ုပ္တရား၊
ေဟာ “႐ုပ္နဲ႔ နာမ္နဲ႔” ဒီႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္ ဆိုတာကို
သေဘာေပါက္လာလို႔ရွိရင္ ဒါ ဝိပႆနာ
လမ္းေၾကာင္းထဲ စဝင္လာတာပဲ။
ဒါ “သမထကေန ဝိပႆနာ” ေျပာင္းတယ္လို႔ ေခၚတယ္။

ေမတၲာစိတ္ဓာတ္ကို ရွဳတာဟာ “နာမ္တရား”ကို ရွဳတာ။
ထိုေမတၱာစိတ္ဓာတ္ရဲ႕ တည္ရာမွီရာ
ႏွလံုးသား “ရုပ္တရား” ကို ရွဳတာဟာ ရုပ္ကိုရွဳတာ။

✤ဒီလို ႐ုပ္နဲ႔နာမ္နဲ႔ ကြဲသြားၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္
“နာမ႐ူပပရိေစၦစဉာဏ္”။
✤အဲဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခု ခြဲျခားသိၿပီးတဲ့အခါမွာ ဒီ႐ုပ္
ဒီနာမ္ေတြဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာတုန္းလို႔ အေၾကာင္း
တရားကို ေလ့လာသံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္တစ္မ်ိဳး
ထပ္ဆင့္ရလာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ “ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္”။
✤အဲဒီ ဉာဏ္ႏွစ္မ်ိဳးကို အေျခခံၿပီး ဒီ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ၊
သခၤါရေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာ
မၿမဲတဲ့သေဘာေတြ ေတြ႕လာတယ္။
ျဖစ္ၿပီးပ်က္သြားတဲ့ သေဘာေတြ ေတြ႕တယ္။
ျဖစ္ပ်က္မႈေတြက အၿမဲတမ္းႏွိပ္စက္ေနတဲ့
ဒုကၡသေဘာေတြ ေတြ႕လာတယ္။
မျဖစ္ရေအာင္၊ မပ်က္ရေအာင္ ကိုယ့္မွာစြမ္းအင္
သတိၱေတြ မရွိဘူးဆိုတာ သိလာတယ္။
ကိုယ့္ဆႏၵအတိုင္းမျဖစ္ဘူး ဆိုတာ သိလာတယ္။
အနတၱသေဘာေတြ ေပၚလာတယ္။
ဒီလို ေမတၱာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္တရား နာမ္
တရားေတြအေပၚမွာ အနိစၥလို႔လည္း ရွဳႏိုင္လာတယ္၊
ဒုကၡလို႔လည္း ရွဳႏိုင္လာတယ္။
အနတၱလို႔လည္း ရွဳႏိုင္လာတယ္။
✤ဒီလို ရွဳလာႏိုင္တာက “သမၼသနဉာဏ္”လို႔ေခၚတယ္။
✤အဲဒီကေန ဆက္လက္ၿပီး ျဖစ္တာပ်က္တာေလးေတြကိုပဲ
အာ႐ံုစိုက္မိလာတဲ့အခါ “ဥဒယဗၺယဉာဏ္”။
✤ထို ဥဒယဗၺယဉာဏ္ ရင့္သန္လာတဲ့အခါ ျဖစ္တယ္
ဆိုတာကို အာ႐ံုမျပဳေတာ့ဘူး၊ ပ်က္ေနတာေတြက
ျမန္လြန္းအားႀကီးသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ အပ်က္
အပ်က္ အပ်က္ပဲ ျမင္ေနတာကို “ဘဂၤဉာဏ္”လို႔
ေခၚတယ္တဲ့။
✤အဲဒီလို ပ်က္တာေတြခ်ည္းပဲ ျမင္ေနသည့္
အတြက္ေၾကာင့္ ဉာဏ္ထဲမွာ ဘာေပၚလာလဲဆိုေတာ့
ပ်က္ေနတာဟာ ေၾကာက္စရာႀကီးပါလားလို႔
ေတြးလာတယ္။အဲဒါ “ဘယဉာဏ္” လို႔ ေခၚတယ္။
✤ေၾကာက္စရာလို႔ ျမင္လာတဲ့အခါ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြက
ႏွိပ္စက္လို႔ စိတ္ပ်က္စရာ၊ ၿငီးေငြ႕စရာခ်ည္းပါလားဆိုၿပီး
အျပစ္ေတြကို ျမင္လာတယ္။
ပ်က္ေနတဲ့ အရာႀကီးဟာ တြယ္တာစရာ မေကာင္းဘူးလို႔
အျပစ္ေတြကို ျမင္လာတယ္၊ ဒါက “အာဒီနဝဉာဏ္”။
✤အျပစ္ေတြ ျမင္လာတဲ့အခါ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး၊
ၿငီးေငြ႕လာတယ္၊ စြန္႔လႊတ္ခ်င္လာတယ္- “နိဗၺိဒါဉာဏ္”။
✤ၿငီးေငြ႕လာတဲ့အခါ လြတ္ခ်င္လာတယ္၊
ဒါေတြကလြတ္ခ်င္လာတယ္။ “မုစၥိတုကမ်တာဉာဏ္”။
✤လြတ္ဖို႔ရာအတြက္ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းကို
ျပန္ဆင္ျခင္စဥ္းစားတာ “ပဋိသခၤါဉာဏ္”။
✤ျပန္လည္စဥ္းစားရင္းက သခၤါရတရားေတြရဲ႕
သဘာဝေပၚမွာ ေနသားတက်ျဖစ္သြားၿပီး၊
စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ နည္းသြားၿပီး တည္ၿငိမ္မႈေတြ ရလာၿပီး
အသိဉာဏ္ေတြ လႊမ္းမိုးလာၿပီဆိုရင္
“သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္” လို႔ ေခၚတယ္။
✤အဲဒီ “သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္”ရင့္သန္သြားၿပီ
ဆိုလို႔ရွိရင္ ဗ်ာပါဒ ဆိုတဲ့ သဘာဝတရားကို
အဆင့္ဆင့္ ပယ္ရွားသြားႏိုင္တဲ့
“ေသာတာပတိၱမဂ္၊ ေသာတာပတိၱဖိုလ္၊
သကဒါဂါမိမဂ္၊ သကဒါဂါမိဖိုလ္၊
အနာဂါမိမဂ္” ဆိုတာလည္းေပၚလိုက္ေရာ
ေဒါသ ဗ်ာပါဒ ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ
ျပန္မလာတဲ့လမ္း ေရာက္သြားတယ္။

“အမုန္းတရား” ဆိုတာ ႏွလံုးသားထဲမွာ
လက္က်န္မရွိေတာ့ဘူး။အနာဂါမ္ျဖစ္သြားၿပီ
ဆိုလို႔ရွိရင္ အမုန္းတရားလက္က်န္ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။
ေမတၲာပြားလို႔ ရွိရင္ အမုန္းတရားဟာ
ျပန္ထလာႏိုင္ေသးတယ္။
အခုေခတ္ ေရာဂါစစ္သလို စစ္ၾကည့္လို႔ရွိရင္
Positive ျဖစ္ေနဦးမယ္။
ႏွလံုးသားထဲမွာ အမုန္းရွိေသးသလားလို႔ ေဆးစစ္သလို
စစ္ၾကည့္ရင္ Positive ေတြ႕လိမ့္မယ္။
အနာဂါမိမဂ္ ရသြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္
Negative ျဖစ္သြားၿပီ၊ လံုးဝမရွိေတာ့ဘူး။
အဲဒါက်ေတာ့ ေဒါသဆိုတဲ့ စိတ္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈ၊ စိတ္ရဲ႕
ပူပန္ေစတတ္တဲ့ သဘာဝတရားရဲ႕ လံုးဝထြက္ေပါက္ပဲ။
ေမတၲာတရားကိုအေျခခံတဲ့ အနာဂါမိမဂ္ဉာဏ္၊
အနာဂါမိဖိုလ္ဉာဏ္ ဟာ ေဒါသရဲ႕
လံုးဝထြက္ေပါက္ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒါသဆိုတာ လာခ်င္လို႔ေတာင္ မလာေတာ့ဘူး။
ေဒါသဆိုတဲ့ သဘာဝတရားဟာ မိမိသႏၲာန္မွာ
ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အစဥ္ ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို
ရရွိသြားႏိုင္တယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ျမတ္စြာဘုရားကေဟာတယ္။
“ယဒိဒံ ေမတၱာ ေစေတာဝိမုတိၱ-
စိတ္ရဲ႕လြတ္ေျမာက္မႈလို႔ဆိုတဲ့ ဒီေမတၱာတရားဟာ၊
ဗ်ာပါဒႆ- စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်ေနတဲ့ ေဒါသရဲ႕၊
နိႆရဏံ- ထြက္ေပါက္ပါပဲ”တဲ့၊
ဒီနည္းနဲ႔သာလွ်င္ စစ္မွန္တဲ့ ထြက္ေပါက္ကို ရႏိုင္တယ္။

ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုပဲ စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္လုပ္
ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဆိုးတာ မရွိေတာ့ဘူး။
ဘုန္းႀကီးတို႔တေတြ စဥ္းစားၾကည့္- ဗ်ာပါဒ ဆိုတဲ့
ေဒါသဟာ လူတိုင္းျဖစ္ဖူးၾကတယ္။ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ဘယ္လိုခံစားရသလဲ၊ စိတ္တည္ၿငိမ္ေနမႈေတြ လံုးဝ
ပ်က္စီးသြားတယ္၊ ႏွလံုးခုန္မႈေတြ ျပင္းထန္လာတယ္၊
မ်က္ႏွာေတြ နီရဲလာတယ္။
ေသြးခုန္မႈေတြ ေျပာင္းလဲလာတယ္၊
ႏွလံုးကေန လံႈ႕ေဆာ္လာသည့္အတြက္ေၾကာင့္
ႏႈတ္က မဟုတ္တဲ့အသံေတြ၊
မဟုတ္တဲ့စကားေတြ ေျပာလာတယ္။
လက္ကလည္းပဲ အႏၲရာယ္ျပဳမယ့္
အျပဳအမူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ဒါ ေဒါသရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈ ေတြပဲ။
အဲဒီလို “ေဒါသ”ဆိုတဲ့ အမုန္းတရားဟာ ႏွလံုးသားထဲမွာ
လံုးဝမက်န္ေအာင္ ေျဖရွင္းပစ္လိုက္ႏိုင္တာ
ဒါဟာ ထြက္ေပါက္အစစ္ေပါ့။ ဒါကို ဆိုလိုတယ္၊
ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာခဲ့တာ။ ။

-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist Association】
-【ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ေဒါက္တာ
အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ】
Posted by
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm