လမ္းမွန္ရင္ ခရီး မေဝးပါဘူး

(က)
လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္က ေဆြမ်ဳိးရွိရာအေမရိကားကို သားေလးနဲ႔အတူ ကြ်န္မအလည္အပတ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြက ကြ်န္မတို႔ အေမရိကားမွာ ရွိေနတဲ့အေတာအတြင္းသံုးဖို႔ဆိုျပီး ကေလးပုခက္တစ္ခုေပးပါတယ္။

“ဒီမွာက ကားေမာင္းရင္ ကေလးကို ပုခက္ထဲထည့္ထားရတယ္။ ဒါကေလးသံုးဖို႔... အတတ္ႏိုင္ဆံုး မပ်က္၊ မညစ္ပတ္ေစနဲ႔ေနာ္ အစ္မ.... ကြ်န္မသူမ်ားဆီက ငွါးလာတာ”

ႏွစ္ပတ္ေနျပီး ကြ်န္မတို႔ျပန္ခါနီးမွာ မိတ္ေဆြက သူငွားလာတယ္ဆိုတဲ့ မသစ္မေဟာင္းေတာ့တဲ့ ကေလးပုခက္ကို ဆိုင္သြားျပီးျပန္အပ္ခဲ့တယ္။ ဆိုင္ရွင္က ဘာမွမေျပာတဲ့အျပင္ တန္ဖိုးေငြကို အကုန္ျပန္ေပးခဲ့တယ္။

မိတ္ေဆြက “ဒီကဆိုင္ေတြမွာ လက္ခံျဖတ္ပိုင္းရွိရင္ ႏွစ္ပတ္အတြင္းဝယ္ထားတဲ့ပစၥည္းကို မၾကိဳက္ခဲ့ရင္ ျပန္လဲျပန္အပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လိုတဲ့ပစၥည္းေတြကို ကြ်န္မဒီမွာ အျမဲလာ “ငွား”တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔လူေတြက တီဗီြေတာင္ “ငွား”ေသးတယ္။ အေမရိကားေတြ သိပ္တံုးတာပဲေနာ္။ ဒီလိုဝယ္ျပီးျပန္အပ္တဲ့ယုိေပါက္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္ဆိုတာေတာင္ မသိၾကဘူး”

(ခ)
ေနာက္ႏွစ္မွာ ကြ်န္မဂ်ပန္ကိုေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဂ်ပန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ကြ်န္မတည္းခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ကြ်န္မသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို ကားေမာင္းျပီးလိုက္ပို႔ခဲ့တယ္။

“လူေတြဒီေလာက္မ်ားျပီး က်ပ္သိပ္ေနတဲ့တိုက်ဳိမွာ ကားရပ္ရတာ မခက္ဘူးလား” လို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ကြ်န္မေမးေတာ့ “အဲဒီေလာက္ မခက္ပါဘူး။ ဒီက အစိုးရက ကားရပ္ဖို႔ေနရာရွိမွ ကားဝယ္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြက နင္ထင္သေလာက္ မမ်ားပါဘူး”

“ဟာ .. ဒါဆို နင့္မွာ ကားရပ္ဖို႔ေနရာရွိတယ္ေပါ့။ ေစ်းၾကီးမွာပဲေနာ္”

“နင္လည္း ဂ်ပန္ေတြေလာက္ တံုးတာပဲ.. ကားရပ္ဖို႔ေနရာ တစ္ေနရာ အရင္ငွားျပီး ကားဝယ္လိုက္... ကားနံပါတ္ခ်ိတ္ျပီဆိုရင္ ငွားထားတဲ့ေနရာကို ျပန္အပ္လုိက္ရင္ ျပီးသြားတာပဲ”

ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ကြ်န္မကို ဧည့္ခံပါတယ္။ သူနဲ႔သြားတဲ့ေနရာတိုင္း ကြ်န္မတို႔ရဲ႕စီးေတာ္ယာဥ္ကေတာ့ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ေျမေအာက္ရထားပဲျဖစ္တယ္။ သူက ကြ်န္မကိုအားနာစြာနဲ႔ “တိုက်ဳိမွာ ကားရွိဖို႔ဆိုတာလြယ္ေပမယ့္ ကားရပ္ဖို႔ေနရာကေစ်းၾကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ဘတ္စ္ကားနဲ႔ရထားပဲ တိုးၾကစို႔ေနာ္” လို႔ ေျပာေတာ့ ကြ်န္မက သူ႔ကို အရင္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အၾကံကို ေပးလိုက္မိတယ္။

ကြ်န္မရဲ႕အၾကံကိုၾကားေတာ့ သူဝမ္းမသာတဲ့ အျပင္ “ယိုေပါက္ထဲ ဝင္ခ်င္ရင္ ေနရာတကာမွာ ယိုေပါက္ေတြရွိပါတယ္။ ဥပမာ- ငါ့အိမ္ေထာင္စုကို ရြာမွာေနတဲ့ငါ့မိဘေတြဆီ ခဏေျပာင္းထည့္လိုက္တာနဲ႔ ငါကားဝယ္လို႔ရျပီ။ ဒါေပမယ့္ ငါက တိုက်ဳိမွာပဲေနျပီး ကားရပ္ဖို႔ေနရာမရွိဘဲ ကားဝယ္တယ္ဆိုရင္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ ငါ့ကို ဘယ္လိုျမင္ၾကမလဲ။ အလုပ္သြားရင္ ကားေမာင္းသြားတဲ့ငါ့ကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ဘယ္လိုထင္မလဲ။ သူတို႔တေတြ ဒီလို မလုပ္တတ္ၾကဘူး”

အေမရိကားက ဝယ္ျပီးပစၥည္း ျပန္လဲလွယ္ခြင့္နဲ႔ ဂ်ပန္က ယိုေပါက္ေတြဟာ “ယံုၾကည္မႈ” အေပၚ အေျခခံထား ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ “ယံုၾကည္မႈ” ကို အလဲြသံုးစားလုပ္ျပီး ၾကာလာေတာ့ လူေတြက အက်င့္ေတြပ်က္လာခဲ့ေတာ့့တယ္။ ကြ်န္မေနတဲ့ တိုင္းျပည္မွာေရာ... အက်င့္ပ်က္ေတြကမ်ားလာေတာ့ ဒါဟာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္တစ္္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ လူေတြက “အက်င့္ပ်က္”ဆိုတဲ့ ေနရာမွာပဲ တဝဲဝဲလည္ေနေတာ့တယ္။

(ဂ)
ကြ်န္မေရာမကိုေရာက္ခဲ့စဥ္က ရထားစီးေတာ့ ရထားလက္မွတ္ဝယ္တဲ့ စက္ပဲရွိျပီး လက္မွတ္စစ္တဲ့စက္မေတြ႔မိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုေနရင္း လူေတြ လက္မွတ္ဝယ္ၾကပါ့မလားလို႔ သံသယျဖစ္မိေသးတယ္။ လက္မွတ္မဝယ္ၾကရင္ သူတို႔ျမတ္ပါ့မလားလို႔ ေတြးပူေနမိေသးတယ္။ ဒါက ကြ်န္မတု႔ရဲ႕စိတ္နဲ႔ ႏိုင္းျပီး ေတြးလိုက္တာျဖစ္ေပမယ့္ အီတလီလူမ်ဳိးေတြက ကြ်န္မတို႔ ဒီလိုေတြးမိတယ္ဆိုတာကို အံ့ၾသေနၾကဦးမယ္။ သူတို႔ရဲ႕အေတြးက “ရထားစီးရင္ လက္မွတ္၀ယ္ရမယ္။ လက္မွတ္မ၀ယ္ရင္ ရထားမစီးဘူး။ ရထားစီးျပီး ဘာလို႔ လက္မွတ္မဝယ္တာလဲ” ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပဲျဖစ္တယ္။

တကယ္လို႔ လက္မွတ္မဝယ္ဘဲ ရထားစီးလို႔ရလားလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ စီးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္မပ်က္တဲ့ အီတလီေတြကို မသိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔... တကယ္လို႔ သိခဲ့ရင္ သင့္ကိုျပစ္ဒဏ္ေပးဖို႔ သူတို႔က အရင္ဆံုး လက္ေျမႇာက္လိမ့္မယ္။ ျပစ္ဒဏ္က လက္မွတ္ဖိုးထက္ အဆမ်ားစြာၾကီးသလို တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကိုေတာင္ ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္။

(ဃ)
တစ္ခါက နယူးေယာက္နာမည္ၾကီး ျပတိုက္တစ္ခုကို ကြ်န္မတို႔ သြားလည္ခဲ့တယ္။ အဝင္လက္မွတ္ဝယ္ရျပီး လက္မွတ္က မွႈးေစ့ေလာက္ရွိတဲ့ ေရႊေရာင္အျပားေလးျဖစ္တယ္။ မိတ္ေဆြက ျပတိုက္ထဲကိုမဝင္ခင္ “ျပတိုက္ထဲဝင္ျပီး အျပင္ျပန္ထြက္ခ်င္တဲ့လူေတြ လက္မွတ္ကိုျပန္မအပ္နဲ႔ဦး... အထဲကို ေနာက္ထပ္ျပန္ဝင္ခ်င္ရင္ အဲဒီလက္မွတ္ ျပန္ျပလိုက္ရံုပဲ။ တကယ္လို႔ထြက္ျပီး ျပန္မဝင္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ လက္မွတ္ကို တံခါးဝက မွန္ေသတၱာထဲ ထည့္လိုက္ရံုပဲ” လို႔ မွာပါတယ္။ ကြ်န္မက သိခ်င္တာနဲ႔ “ ဒီလက္မွတ္ရဲ႕အေရာင္နဲ႔ သ႑ာန္က ေန႔တိုင္းေျပာင္းေနလား” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ မေျပာင္းတဲ့အေၾကာင္း မိတ္ေဆြကေျပာပါတယ္။

“ဒါဆိုရင္ တစ္ခ်ဳိ႔လူေတြ လက္မွတ္ကို ျပန္မထားခဲ့ဘဲ ယူသြားျပီး ေနာက္ရက္မွာ ျပန္လာလို႔ရတာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ၁ဝေယာက္စာကို လက္မွတ္၅ေစာင္ပဲဝယ္ျပီး က်န္၅ေစာင္ကို ဝင္သြားတဲ့လူက ျပန္ယူထြက္လာလို႔ရတာပဲ” ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ေျပာမိတဲ့ ကြ်န္မစကားကို မိတ္ေဆြကရယ္ပါတယ္။

“နင္တို႔ပဲ ဒီလိုေတြးၾကမယ္.. ဒီကလူေတြ ဒီလိုေတြးၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဝင္ရင္ လက္မွတ္ဝယ္မယ္။ လည္ပတ္ျပီးလို႔ ထပ္မဝင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ လက္မွတ္ကိုအပ္ခဲ့မယ္။ သူတို႔ရဲ႕အေတြးက ရွင္းရွင္းေလး”

အေမရိကားေတြက လူတိုင္းဟာ စည္းကမ္းလိုက္နာၾကတဲ့ လူေတြလို႔ ယံုၾကည္ထားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံခါးဝမွာ အေစာင့္ေတာင္ မထားခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕အေတြးနဲ႔ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မရွက္မိပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕အေတြးနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြက ကြ်န္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ျဖစ္လို႔ေနခဲ့ပါျပီ။

(င)
ကြ်န္မသင္တန္းသြားေပးတဲ့ကုမၸဏီက စားေသာက္ခန္းေတြဟာ သပ္ရပ္ျပီး သန္႔ရွင္းပါတယ္။ အစားအစာေတြကို ကိုယ္တိုင္ခပ္ယူ စားေသာက္ရေအာင္ စီစဥ္ထားေပးတယ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ယူစားရံုပါပဲ။ သစ္သီးထားတဲ့စင္ဖက္မွာေတာ့ “တစ္ဦးကို တစ္ထုပ္သာ ယူရန္” ဆိုတဲ့ စာရြက္ေလးကပ္ထားပါတယ္။ အသီးေတြက ေဆးျပီးသားလွီးျပီးသားေတြပါ။ တံခါးဝမွာလည္း အေစာင့္ မရွိပါဘူး။ သံုးေဆာင္မယ့္လူေတြက ကိုယ့္ဝန္ထမ္းကတ္နဲ႔ စက္ထဲထည့္လိုက္ရံုပါပဲ။ က်သင့္ေငြကို လကုန္ရင္ လစာထဲကေန ႏုတ္ယူပါတယ္။

ကုမၸဏီအၾကီးအကဲတစ္ဦးက ကြ်န္မကို “ဝန္ထမ္းတစ္ဦးက ထမင္းစားျပီး စက္ထဲကတ္မထည့္တာမိသြားတယ္။ ပထမတစ္ၾကိမ္ သတိေပးတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္မွာ အလုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္” လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ဖို႔ရာ မလြယ္ကူသလို တန္ဖိုးလည္း ၾကီးမားပါတယ္။

တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ယံုၾကည္မႈျမင့္ေလ ၾကီးၾကပ္မႈကနည္းေလျဖစ္တယ္။ ယံုၾကည္မႈရွိေလ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပေလ အလုပ္လုပ္ရာမွာ လြယ္ကူ ျမန္ဆန္ျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေလျဖစ္တယ္။ ေလွ်ာက္ဖို႔လမ္းက ေရြးတာ မွန္သြားျပီဆိုရင္ ခရီးေဝးမွာကို မေၾကာက္ရေတာ့ပါဘူး။

-------------

စာေရးစမွာ ဘာသာျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါ.. မွ်ေဝပါတယ္

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Thursday, May 24, 2007)

Credit: 99sanay's Page