"အတုယူစရာ ဖင္လန္ႏိုင္ငံ ပညာေရးစနစ္"

 ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးစနစ္ဟာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ စနစ္တက်ဖ်က္ဆီးျခင္းခံခဲ့ရတာ လူတိုင္း အသိပါပဲ။ အခုေတာ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္အရပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ႔အတူ အေျခခံ အက်ဆုံး ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲမႈ စတင္ျပဳလုပ္ရမွာ ပညာေရးစနစ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

လူေတြရဲ႕ က်င့္၀တ္စံႏႈန္းေတြဆိုတာ ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက တရားျခင္းမတရားျခင္း၊ မွန္ျခင္း၊ မွားျခင္း၊ ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းတို႔ကို ခြဲျခားနားလည္ ေစေအာင္ သင္ၾကားေပးထားမွသာလ်င္ အနာဂတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

ပညာေရးဆိုင္ရာ မူ၀ါဒခ်မွတ္မႈ မွားယြင္းသြားရင္ အနာဂါတ္ မေကာင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အတုယူသင့္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို အတုယူႏိုင္ေစဖို႔ အျပဳသေဘာ ေဆာင္တဲ့ ေဟာ္လန္ႏိုင္ငံပညာေရးစနစ္အေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါရေစ။

ဟားဗတ္တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡတိုနီ ၀ဂၢနာက ဖင္လန္ႏိုင္ငံဟာ ပညာေရးမွာထိပ္တန္းႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္လာရျခင္းအေပၚ စာေမးပြဲကို အေလးမထားမႈ ေၾကာင့္လို႔ တိုတိုတုတ္တုတ္ မွတ္ခ်က္ျပဳသြားပါတယ္။ဖင္လန္ႏိုင္ငံဟာ ဘာေၾကာင့္ ကမၻာအံ့ဖြယ္ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္တဲ့ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ရတာပါလဲ။ အစဥ္အလာ ပညာေရးစနစ္ဆိုတာကစာေမးပြဲစနစ္နဲ႔ပဲ အဆုံးသတ္ ထားပါတယ္။ စစ္ေဆးျခင္းဆိုတာဟာကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀အတြက္ အေျဖျဖစ္ေန ပါတယ္။ အဲဒီအေနအထားကို ဖင္လန္ပညာေရး က ေတာ္လွန္ၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသလားဆိုတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ဒီအေျဖကို ပါေမာကၡ ဝဂၢနာနဲ႔

ေဒးဗစ္ဆီ႐ိုတာတို႔ အင္တာဗ်ဴးက အေျဖေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

Q : ဖင္လန္ႏိုင္ငံဘာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ရတာလဲ။ ပညာေရးမွာေနာက္ခံေတြေကာင္းလို႔လား၊ စနစ္ေတြ ေကာင္းလို႔လား။ ဒီကေနစၿပီး ဆရာ့ကိုေဆြးေႏြးေပးဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။

A : ၁၉၇၀ အေစာပိုင္းေလာက္တုန္းက ဖင္လန္ႏိုင္ငံရဲ႕ပညာေရးကအဲဒီေလာက္မဟုတ္ေသးဘူး။ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံတဲ့

စီးပြားေရးစနစ္ျဖစ္ေနလို႔ ဆင္းရဲေသးတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့သူတို႔အလၽွင္အျမန္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ခဲ့ၾကတာ။ ပညာေရးစနစ္ကို ျပန္ၿပီးေတာ့အားသစ္ေတြ ေလာင္းတယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္တယ္။သူတို႔က စီးပြားေရး ကိုေတာင္ အသိပညာကိုအေျခခံသည့္စီးပြားေရးစနစ္ဆိုၿပီးလုပ္ၾကတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၇၀ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး အနာဂတ္အတြက္ ဆရာေလာင္းေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ ေ႐ြးခ်ယ္ၾကတယ္။ ပညာေရးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္ တာကို ပထမဦးစားေပး အေနနဲ႔လုပ္ၾကတာပါ။ ဆရာေတြထဲက ေ႐ြးခ်ယ္ရာမွာ ပ႐ိုဆန္ဆန္ တကယ္ေတာ္တဲ့သူေတြ ကိုပဲ ေ႐ြးၾကတယ္။

ဆရာတိုင္းကို သာမန္ဘြဲ႕ေလာက္ထက္ မာစတာဘြဲ႕ရဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္ဆိုၿပီးေ႐ြးၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့သူေတြကို သာမန္ဘြဲ႕ေလာက္နဲ႔မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး အရည္အေသြးကို ျမႇင့္တင္လိုက္တာဟာ ေအာင္ျမင္ရတဲ့ ပထမ အေၾကာင္းတရားျဖစ္မယ္။ ဆရာအလုပ္ဆိုတာ ေလးစားေလာက္တဲ့  အလုပ္ဆိုတာထက္ ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔လည္း ကန္႔သတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးျမႇင့္ယူခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလို ေလးစားဂုဏ္ယူစရာ အေကာင္းဆုံးအျမင့္မားဆုံး အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လစာေတြကအစ အျမင့္ဆုံး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တယ္။

ဆရာအလုပ္လာေလၽွာက္တဲ့ ၁၀ ေယာက္မွာ ၁ ေယာက္ ေလာက္ပဲစာသင္ခန္းထဲ ဝင္ခြင့္ရတဲ့ အထိ အလုပ္ကိုကန္႔သတ္ပစ္လိုက္တယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံတကာက PISA လို႔ေခၚေနတဲ့ ပညာရည္ အဆင့္ကို သူတို႔ ေကာင္းေကာင္းေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြထက္ သူတို႔သာသြားတာ အဲဒီ အခ်က္ေၾကာင့္ပဲ။ အာရွသားေတြ ပညာေတာ္တယ္ဆိုတဲ့အဆင့္အထိသူတို႔က လိုက္ၿပီးၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကမၻာ့အဆင့္မွာပါပညာေရးထိပ္တန္းႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္လာ ခဲ့ရေတာ့တာပဲ။

Q - ဆရာေတြကိုပဲအေျခခံထားၿပီး ျပဳျပင္လိုက္တယ္။ႏိုင္ငံအတြင္းမွာစာေမးပြဲစနစ္ကိုေရာမလုပ္ၾကဘူးလား။ PISA ဆိုတာ က

ႏိုင္ငံတကာစာေမးပြဲတစ္ခုမဟုတ္လား။

A : ဟုတ္တာေပါ့။ သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္းမွာ စာေမးပြဲဆိုတာမလုပ္ဘူး။စစ္ေဆးတဲ့ပုံစံ လုပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ကေလးေတြကို အကဲျဖတ္ဖို႔

စစ္တာေလာက္ပဲရွိတယ္။ သူမ်ားေတြစစ္သလို စာေမးပြဲပုံစံႀကီးနဲ႔စစ္တာမ်ိဳးမရွိဘူး။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ၿပိဳင္ဖို႔ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးေတြနဲ႔

စစ္ေဆးတာမ်ိဳးေတြမဟုတ္ဘူး။ စာေမးပြဲမရွိေတာ့ သူတို႔ကိုဘာနဲ႔မက္လုံးေပးရသလဲဆိုရင္ ကိုယ့္အလုပ္မွာ ကိုယ္တတ္ကၽြမ္းမႈ၊ နားလည္မႈဆိုတာေတြနဲ႔တိုင္းတာမႈေတြ လုပ္ရတယ္။ သူတို႔ကိုပိုင္းျဖတ္တဲ့ဆရာေတြ အေပၚမွာ သူတို႔ လုံး၀ယုံၾကည္အားထားႏိုင္တယ္။ သူတို႔ေဆာင္ပုဒ္က“ကိုယ့္ကၽြမ္းက်င္မႈကိုယုံၾကည္ပါ”ပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ဖင္လန္မွာအျမင့္ဆုံးနဲ႔အနိမ့္ဆုံး ေက်ာင္းကြာျခားခ်က္က ၄ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲရွိတယ္။

Q : ဖင္လန္မွာလုပ္ေနတဲ့ပညာေရးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔အေမရိကန္မွာလုပ္ေနတဲ့ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈက လုံး၀ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္အေမရိကန္က ဆရာေတြဟာမေကာင္းဆိုးဝါးေတြလို ျဖစ္မေနဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပညာေရးကကေလးေတြကို စာေမးပြဲနဲ႔ဖိထားတာေလ။ ဒီႏွစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ သေဘာထား ေတြကဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီေလာက္ ကြာျခားေနရတာလဲဆရာ။

A : ပထမဦးဆုံး အဓိကက်တဲ့အခ်က္က ဖင္လန္ႏိုင္ငံဟာပညာေရးမွာသာမဟုတ္ဘူးတီထြင္ႀကံဆမႈ မွာလည္း ထိပ္ဆုံးႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ေနေသးတယ္။ သူတို႔မွာစြန္႔ဦးတီထြင္ႏိုင္အားေတြ အရမ္းေကာင္း ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အဘိုးတို႔ေခတ္ေလာက္က ဆိုရွယ္လစ္စကားမ်ိဳးေတြ သူတို႔ေျပာၾကတာ မဟုတ္ဘူး။

အေမရိကန္မွာလည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာက စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ အဓိက ေမာင္းေနၾကတာ။ Xerox ကုမၸဏီက ေဒးဗစ္ကီရန္နဲ႔IBM ကုမၸဏီက လူးဂါ့စ္နာတို႔က ပညာေရးဆိုင္ရာ ညီလာခံႀကီးတစ္ခုကိုလုပ္တယ္လို႔ၾကားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဘယ္ပညာေရးသမားေတြကိုမွ မဖိတ္ၾကဘူး။

သူတို႔ဖိတ္တာက CEO ေတြ၊ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြ ေလာက္ပဲဖိတ္ၿပီးေဆြးေႏြးၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ထားတာ က လုပ္ငန္းေတြမွာကၽြမ္းက်င္တဲ့သူေတြ လိုတာပဲဗ်။ ဘ၀အာမခံခ်က္ ေပးႏိုင္တဲ့ ပညာေရးလို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေအာ္ေအာ္ ပညာေရးစနစ္ အေပၚ အယုံအၾကည္မရွိရင္လည္းေအာင္ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဖင္လန္နဲ႔ဘာကြာျခားသလဲဆိုေတာ့ အဲဒီမွာကႏွစ္ပါတီစနစ္ပဲရွိေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ပါတီ စလုံးက ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ပညာေရးကို အေလးထားလုပ္ရေကာင္းမွန္း သိတယ္။ ဆရာေတြကို တကယ့္ အရည္အေသြးျမႇင့္တင္ေပးရ ေကာင္းမွန္းသိတယ္။ သူတို႔ကလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပညာေရးကိုလည္းပူးေပါင္းဆက္စပ္ထားတယ္။ ေပၚလစီ ေရးဆြဲသူေတြ ပညာေရးဘက္ကပညာရွင္ေတြေပါင္းစည္း ညီၫြတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေမရိကန္မွာလိုအပ္ေနတာ အဲဒါပဲဗ်။

Q : အေမရိကန္ပညာေရးနဲ႔ ဖင္လန္ပညာေရးကို ႏႈိင္းယွဥ္ရတာမၽွတႏိုင္ပါ့မလားဆရာ။ ဖင္လန္ႏိုင္ငံက လူမ်ိဳးတစ္စုတည္း လိုလိုပဲ ရွိတာ။

အေမရိကန္မွာက လူမ်ိဳးကြဲေတြ ဒီေလာက္မ်ားေနတာ။

A : ဖင္လန္ႏိုင္ငံမွာက လူေတြထင္ထားတာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ကြဲျပားမႈေတြရွိေနပါတယ္။ လူဦးေရရဲ႕ ၅၀ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္က

ဒုတိယဘာသာစကားကို ေျပာၾကတယ္။ ဟယ္ဆင္ကီ ဘာသာစကားေျပာတဲ့ ေက်ာင္းေပါင္း ၄၅ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ ရွိတယ္။ ဖင္လန္ကို အေမရိကန္နဲ႔မႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ဘူးဆိုေပမယ့္ သူတို႔မွာလည္း အဲဒီကြဲျပားမႈေတြကအရမ္းႀကီးမားတယ္။ ဖင္လန္ႏိုင္ငံရဲ႕ အ႐ြယ္အစားနဲ႔လူဦးေရ က ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္နယ္တစ္ျပည္နယ္စာေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဖင္လန္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ကမင္နီဆိုးတားျပည္နယ္ေလာက္နဲ႔ပဲ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္။ ေဒသကလည္း အေတာ္ေလးတူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ သူတို႔ကဘာေၾကာင့္ျမင့္တက္

သြားရသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သူတို႔ဆီ ကေန ေလ့လာသင္ယူစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။

Q : စီးပြားေရးအရဆိုရင္ေရာဘယ္လိုေျပာမလဲဆရာ။ နယူးေယာ့ခ္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡဒိုင္ရင္းရာဗစ္ခ္် က ေျပာဖူးတယ္။ ပညာေရးတစ္ခု တည္းနဲ႔ေတာ့ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို မေျဖရွင္းႏိုင္ဘူး ဆိုတာေပါ့။ဆင္းရဲျခင္းကိုျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ အမ်ားႀကီးေတာ့ ရွိတာေပါ့။

ဖင္လန္ႏိုင္ငံ မွာက စီးပြားေရးအရ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟခ်က္ အရမ္းနည္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီလို ဆင္းရဲမြဲေတမႈနည္းပါးျခင္း ကလည္း ပညာေရးမွာေအာင္ျမင္ရတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္တစ္ခု ျဖစ္မေန ဘူးလား ဆရာ။

A : အဲဒီအတြက္ အေျဖႏွစ္ခုရွိတယ္။ ပထမကေတာ့လူမ်ိဳးေရးနဲ႔လူတန္းစားကြာဟမႈကို အရင္ေျပာရ မယ္။ စာေမးပြဲ စစ္ေဆးရင္ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြရဲ႕ရမွတ္ေတြကေရာ ဆင္းရဲလို႔နည္းမယ္ထင္သလား။ ဒါေၾကာင့္ လူတန္းစား ကြာျခားလို႔ လူမ်ိဳးေရ ကြဲျပားလို႔

ရမွတ္ေတြကြာျခားရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒီတိုင္းျပည္မွာက စီးပြားေရးကြာဟခ်က္ေတြ မ်ားတယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေတြ ေလၽွာက္ေျပာရရင္ေတာ့ပိုၿပီး ေဝးလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ ရပ္ကြက္ကအေကာင္းဆုံးေက်ာင္းေတြနဲ႔၊ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ ယွဥ္ရင္ေတာ့ ကြာေကာင္းကြာမယ္။ ဒါေပမယ့္ဆရာရဲ႕သင္ၾကားႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ရလဒ္ေတြကိုလည္း ျပန္သုံးသပ္ရ မယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက စာေမးပြဲနဲ႔တိုင္းတာေနေတာ့ဉာဏ္ေကာင္းရင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရမယ္။ ေအာင္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္သူတို႔မွာ

ကၽြမ္းက်င္မႈေတာ့ မရွိႏိုင္ဘူး။ ကမၻာ့အဆင့္ကိုမီခ်င္ရင္ စာက်က္ၿပီးမွတ္မိတာေလာက္နဲ႔ ျပန္ေျဖတာမ်ိဳး မလုံေလာက္ ေတာ့ဘူး။ ဖင္လန္သားေတြလုပ္ေနသလိုပညာအေျခခံ စီးပြားေရးကို ကမၻာ့အဆင့္အထိ ျမႇင့္တင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္မွျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဖင္လန္ႏိုင္ငံ ဘာေၾကာင့္ ပညာေရးမွာ တိုးတက္သလဲဆိုရင္သင္ၾကားေရးကို အရမ္းထူးခၽြန္ေအာင္ လုပ္ၾက တယ္။ သူတို႔သင္ၾကားတဲ့ပုံစံက

ေၾကာင္းက်ိဳးဆင္ျခင္တဲ့သင္ၾကားနည္းမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သင္ၾကားနည္းမွာသူတို႔ အတြက္ စံတစ္ခုသီးျခားရွိေနတယ္။ ဒုတိယအခ်က္က သင္ယူမႈမွာ သူတို႔ကအေရးအႀကီးဆုံးက ဘာလဲလို႔ အၿမဲဆန္းစစ္ တယ္။

သူတို႔သင္ၾကားမႈ-သင္ယူမႈျဖစ္စဥ္မွာ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ကို အလြတ္က်က္မွတ္ရတာမ်ိဳးေတြ လုံး၀မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔က ၾကက္တူေ႐ြးလို

အလြတ္႐ြတ္ပညာေရး ထက္ ေတြးေခၚစဥ္းစားႏိုင္တဲ့ ပညာေရးကို ဦးစားေပးလာၾကတယ္။ျပ႒ာန္းစာအုပ္ဆိုတာ အလြတ္ က်က္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး၊ စဥ္းစားေတြးေတာဖို႔အေျခခံလို႔ သေဘာထား လာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်မ္းသာဆုံးေက်ာင္းေတြေတာင္မွ ကမၻာ့အဆင့္မီလို႔သာေျပာေနတယ္။ အဲဒီလိုမလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။

Q : ဒါဆိုရင္ ဆရာရယ္ ဖင္လန္ကိုမီဖို႔ဆိုတာ ပညာေရးကို ဖင္လန္လိုလိုက္လုပ္လိုက္ တာနဲ႔ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မႈေတြ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။

စီးပြားေရးကြာဟခ်က္ေတြ၊ မညီမၽွမႈေတြ ေမ့ထား လိုက္ၿပီးသူတို႔လိုပုံတူကူးတာမ်ိဳးေပါ့။

A : စီးပြားေရးကြာျခားတယ္ေျပာရေအာင္ ဖင္လန္မွာလည္းဆင္းရဲတဲ့ေက်ာင္းေတြရွိတာပဲဗ်။ သူတို႔က ဆင္းရဲတာကို မေျပာဘူး။

သင္ၾကားမႈသင္ယူမႈမွာ ဘယ္ေလာက္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သလဲဆိုတာကိုပဲဂုဏ္ယူေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာလည္း လူမည္းရပ္ကြက္ကဆင္းရဲတဲ့ေက်ာင္းေတြ ရွိတာပဲ။သူတို႔အထက္တန္းေအာင္ၿပီး ေကာလိပ္ကိုသြားရင္ေအာင္ျမင္ၾကတာပဲဗ်။ လူျဖဴေတြ ထက္ေတာင္ ေအာင္ျမင္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ဆင္းရဲတာ၊စီးပြားေရးကြာဟတာေတြနဲ႔ သိပ္မဆိုင္ေတာ့ ဘူး။ သင္ၾကားေရးပဲ အေရးႀကီးတယ္။

လူမ်ိဳးကြဲျပားတာ လူတန္းစားကြဲျပားတာ ရွိေကာင္းရွိမယ္။ ဒါ ေတြကိုအေၾကာင္းျပၿပီးေတာ့ ပညာေရးမွာ ကြဲျပားျခားနားႏိုင္တယ္ လို႔ေျပာ တာေတာ့မမွန္ႏိုင္ပါဘူး။

Q : ဖင္လန္သားေတြပညာေရးကို ျမႇင့္တင္ရာမွာ ဆရာေတြရဲ႕အခန္းက႑ကို ဦးစြာျမႇင့္တင္ ခဲ့တယ္လို႔သိရပါတယ္။ သူတို႔ကဆရာ အလုပ္ကိုေလးစားဂုဏ္ယူဖြယ္အလုပ္တစ္ခုလို တန္ဖိုး ထားၿပီး ျမႇင့္တင္ခဲ့ၾကတာပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေမရိကန္မွာကေတာ့ ဆရာဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးအပုပ္ခ်ၿပီးလက္ၫႈိးထိုးစရာတစ္ခုအေနနဲ႔ သေဘာထားၾကတာ။ အဲဒီအေပၚမွာေရာ ဆရာ့အေနနဲ႔ဘယ္လို ျမင္ပါ သလဲ။

A : သူတို႔က ဆရာကို သိပၸံပညာရွင္ေတြလို႔ထင္ၿပီး၊ စာသင္ခန္းကိုဓာတ္ခြဲခန္းလို သတ္မွတ္ ထားၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔က ဆရာတိုင္းကိုမာစတာဘြဲ႕တစ္ခုခုရမွ အတန္းကိုအပ္တာ။ သူတို႔ယုံၾကည္ထားတာကမာစတာဒီဂရီတစ္ခုခု ရထားတဲ့သူေတြဟာ ပညာေရးဆိုင္ရာသေဘာတရားကိုပဲသင္သင္၊လက္ေတြ႕ပဲလုပ္လုပ္ ေပါက္ကရလုပ္မယ့္သူေတြလို႔ မထင္ၾကဘူး။ သူတို႔ကသင္ၾကားမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကိုေကာင္းေကာင္းျပင္ဆင္တတ္မယ္၊ ဘာသင္ရမယ္ ဆိုတာ သိတယ္၊ဘယ္လိုသင္ရမယ္ဆိုတာလည္း သိၾကတယ္။ ဒါက သူတို႔ဘာေၾကာင့္ မာစတာ ဘြဲ႕ရေတြကိုေ႐ြးခ်ယ္ရသလဲ ဆိုတဲ့ ပထမအခ်က္။ ဒုတိယအခ်က္က သူတို႔ကဆရာအလုပ္ကို ငတ္လို႔လုပ္တာဆိုတာထက္တတ္လို႔ဝင္လုပ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ 

တကယ့္ကို ပ႐ိုေတြဆန္ဆန္ ဝင္လုပ္ၾကတာ။ လုပ္ငန္းလုပ္ေဆာင္ရာမွာလည္း ပူးေပါင္း ေဆာင္႐ြက္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြအျပည့္ရွိၾက တယ္။ ေက်ာင္းခ်ိန္အတြင္းမွာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး

အျပည့္အကူအညီေပးၾကတယ္။သင္ခန္းစာေတြကို ပူးေပါင္းျပင္ဆင္ၾကတယ္။ အႀကံဉာဏ္ေတြေပးၾက တယ္။ အဲဒီလို တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အႀကံဉာဏ္ေပးတာကိုလည္းဆရာလုပ္တယ္လို႔ မယူဆၾကဘူး။ သင္ခန္းစာေတြကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ ဆိုးတယ္ေျပာေျပာ အလယ္ေခတ္ပညာသင္စနစ္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းပဲ သြားေနၾကေသးတယ္။ ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေနကုန္အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ေန႔တိုင္း လုပ္ရတယ္။ တစ္ဦးတည္း လုပ္ေနရင္တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္ စြမ္းေတြ က်ဆင္းတတ္တယ္ဆိုတာ ဖင္လန္သားေတြ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ဦးတည္း လုပ္ေဆာင္ရတဲ့အေနအထား ေတြကို သူတို႔ေရွာင္ၾကတယ္။ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ျခင္းရဲ႕ရလဒ္ေတြကို သူတို႔ေကာင္းေကာင္းသိေအာင္ ေလ့က်င့္ထားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္းသူတို႔ေအာင္ျမင္ၾကတယ္။

Ref; News Week 2/13

အိမ္ႀကီးေမာင္