မၿပိဳင္ဘဲ အႏိုင္ယူသြားတဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြား

လမ္းထိပ္မွာ “ေရႊျမန္မာ” ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႀကီး ဟီးထေနေအာင္ လာဖြင့္ေတာ့ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတဲ့ခရီးကို လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္ေနရတဲ့ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြက ဝမ္းသာသြားၾကတယ္။ လာဖြင့္တဲ့ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြကလည္း ျမန္မာ၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲက ျဖစ္ေနေတာ့ ဝိုင္းဝန္း အားေပးလိုက္ၾကတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စည္ကားသြားတယ္။

ဆိုင္ထဲမွာ တီဗီႀကီး ေလးလုံးေလာက္ထားၿပီး ေန႔ေန႔ညည ေဘာလုံးပြဲေတြ မျပတ္တမ္းျပေတာ့ လူစည္ကားတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြထဲမွာ ေဘာလုံးပြဲ ပရိသတ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ပါေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေဘာလုံးပြဲတစ္ပြဲ ျပခ်ိန္က အနည္းဆုံး မိနစ္ ၉၀ ဆိုေပမယ့္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ဆိုင္ထဲမွာ လူစည္ကားၿပီး တစ္ဝိုင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ေလး တစ္ခြက္နဲ႔၊ စီးကရက္ ေလးလိပ္ေလာက္ မွာၿပီး လူေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ဝိုင္းထိုင္အားေပးတာ ဆိုေတာ့ အျမင္မွာသာ လူေတြမ်ားၿပီး စားပြဲထိုးေတြက ေရေႏြးၾကမ္း လိုက္ရတာနဲ႔ နားရတယ္ကို မရွိပါဘူး။ ဆိုင္ရွင္ကေတာ့ လူေတာ့ မ်ားပါရဲ႕ ေဘာလုံးခ်ိန္ေရာ၊ ခ်ဲခ်ိန္မွာပါ ထိုင္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ မ်ားေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက ဒီေနရာကို ေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ခု အေနနဲ႔ လာၿပီး အနားယူကာ ေလာင္းကစားတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာလို႔ သေဘာထားေနတာေၾကာင့္ ထင္သေလာက္ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ ႏွစ္လေလာက္မွာ ညည္းလာတာ ေတြ႔ရတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ခ်င္းနဲပလဲဆိုတဲ့ ကုလားမေလး အေၾကာင္း။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးမွာ တဲေလးထိုးၿပီး ခ်င္းနဲပလဲဆိုတဲ့ ကုလားမေလးက တိုရွည္ လာေရာင္းတယ္။ ကုလားမေလးဟာ အရင္က ရပ္ကြက္ထဲ အဝတ္လိုက္ေလွ်ာ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုလည္း လူသိမ်ားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ၿပီး တိုရွည္ေရာင္းေတာ့လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အပါအဝင္ အားေပးသူေတြ မ်ားလာတာေၾကာင့္ ခ်င္းနဲပလဲရဲ႕ တိုရွည္ဆိုင္ကလည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က လူစည္ကားတဲ့ သာမန္ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဖြင့္တာေၾကာင့္ ေရာင္းေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ကိုေရႊျမန္မာတို႔ရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း ၾကာေလ ဆိုင္ကို ဂ႐ုမစိုက္ေလ ျဖစ္လာတယ္။ စားပြဲထိုးေတြကလည္း လာအားေပးသူကို ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံ၊ ဆိုင္ရွင္ကလည္း ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဆိုေတာ့ လူအင္အားက တျဖည္းျဖည္း နည္းလာတယ္။

ဆိုင္ရွင္ ကိုျမန္မာက အေလာင္းအစားေလးေတြ တြဲလုပ္ေတာ့ ဆိုင္မွာ အရင္းျပဳတ္သေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ေဘာလုံးက ကြဲလိုက္၊ ခ်ဲကခြဲလိုက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ကားျပဳတ္၊ ဆိုင္ကယ္ျပဳတ္၊ ေနာက္ပိုင္း ေရႊတြဲလဲေတြ ျပဳတ္တဲ့အထိ သိသာတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ေတြ႔လာရတယ္။

ျမန္မာဆိုင္က ခြၽတ္ၿခံဳက်ေနခ်ိန္မွာ ခ်င္းနဲပလဲ တိုရွည္ဆိုင္ကေတာ့ ပိုၿပီး ေရာင္းအားေတြ တက္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔တစ္ဖက္ ရပ္တဲေလးေရွ႕မွာ ပလတ္စတစ္ခုံေတြ ခ်ၿပီး ထိုင္စားတဲ့သူေတြ မ်ားလာသလို ခ်င္းနဲပလဲမွာလည္း ေရႊတြဲလဲ၊ ေငြတြဲလဲေတြ ျဖစ္လာတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေရာင္းအားက်လို႔ပဲလား၊ အရင္းျပဳတ္လို႔ပဲလား၊ ခ်ဲမေလ်ာ္ႏိုင္လို႔ပဲလားေတာ့ မသိ ပိတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ခ်င္းနဲပလဲကေတာ့ တိုရွည္အျပင္ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ေလးေတြ တြဲေလာင္းဆြဲၿပီး လုပ္ငန္းတိုးခ်ဲ႕လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ျမန္မာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ပိတ္ၿပီး တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ခ်င္းနဲပလဲက ေရႊျမန္မာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ဝယ္လိုက္ၿပီဆိုတဲ့ သတင္းနဲ႔အတူ ေနာက္ထပ္ စည္ကားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ယခင္ဆိုင္ေနရာမွာ ထပ္ဖြင့္လာပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္ေနရာမွာကေတာ့ ကုလားမေလး ခ်င္းနဲပလဲက ထိုင္ၿပီး၊ သူ႔ေယာက္်ား လံဘားက လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္တယ္။

ျမန္မာဆိုင္ ဖြင့္တုန္းက ေပးခဲ့တဲ့ “ေရႊျမန္မာ” ဆိုတဲ့ နာမည္ကို သူတို႔ မေျပာင္းပါဘူး။ အဲဒီနာမည္နဲ႔ပဲ လက္ဖက္ရည္၊ တိုရွည္၊ ပူရီ၊ ထမင္းေၾကာ္၊ ကုလားမုန္႔မ်ိဳးစုံ၊ နံျပား၊ ပလာတာ၊ အီၾကာေကြး စတဲ့ စားဖြယ္အစုံကို ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ေရာင္းတယ္။ ထူးျခားတာက ဆိုင္ထဲမွာ ဘာတီဗီမွ မထားဘူး။ ကုလားသီခ်င္းနဲ႔ မနက္ခင္းဆိုရင္ တရားေခြေလးေတြ ဖြင့္ၿပီးေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ေအးေဆးေဆးေဆး ထိုင္ၿပီး စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္တယ္။ ညဆိုရင္ ဆိုင္ကို ၇ နာရီေလာက္ ပိတ္တယ္။ ေယာက္်ားက ကိုယ္တိုင္ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္၊ မိန္းမက ကိုယ္တိုင္စားပြဲထိုး၊ ပိုက္ဆံသိမ္းေတာ့ အေလအလြင့္၊ အလစ္အဟင္းေတြလည္း နည္းတာေပါ့။

ျမန္မာတစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ဖြင့္ၿပီး အလုပ္မျဖစ္တာကို တစ္ခ်ိန္က အဝတ္လိုက္ေလွ်ာ္ၿပီး တိုရွည္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ေျခာက္လေလာက္နဲ႔ ဆိုင္ႀကီးတစ္ခုကို ယခင္ထက္ပိုၿပီး စည္ကားကာ ေရာင္းအားျမင့္တဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ဆိုင္မွာေရာင္းခ်တဲ့ ေစ်းႏႈန္းေတြကလည္း အသက္သာဆုံး၊ အသန္႔ရွင္းဆုံး၊ ဝန္ေဆာင္မႈ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ ဂ႐ုစိုက္တာေၾကာင့္ ေနာက္ ေလး၊ ငါးႏွစ္ေလာက္မွာ ခ်င္းနဲပလဲဆိုတဲ့ တစ္ခ်ိန္က အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့ ေကာင္မေလးဟာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ တိုက္နဲ႔ကားနဲ႔ ျဖစ္လာတဲ့အထိ ခ်မ္းသာသြားေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊျမန္မာဆိုင္ႀကီးကို မူလကစၿပီး ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ကိုေရႊျမန္မာကေတာ့ ခ်င္းနဲပလဲ အရင္ တိုရွည္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးေနရာမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး ဖြင့္ၿပီး ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့ဘဝ ေရာက္သြားတယ္။

ေန႔စဥ္ဘဝေတြမွာ လူမႈအေနအထား၊ ေနထိုင္စားေသာက္မႈ၊ ဘဝအေျခအေန၊ အက်င့္စ႐ိုက္၊ ေတြးေခၚမႈေတြကို လိုက္ၿပီး ယူတတ္ရင္ ဒႆနေတြ အမ်ားႀကီး ရႏိုင္ပါတယ္။ လူေတြ ဆင္းရဲသြားရတယ္ ဆိုတာလည္း အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ခ်မ္းသားသြားတယ္ ဆိုတာလည္း အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္စပ္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္မႈေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊျမန္မာနဲ႔ ခ်င္းနဲပလဲဟာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးလုၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ၾကရင္းက ကိုယ့္အလုပ္အေပၚ ကိုယ္တန္ဖိုးထား လုပ္ေဆာင္မႈခ်င္း မတူညီတဲ့အေပၚမွာ ယိုင္သူက ယိုင္ၿပီး၊ ႏိုင္သူက ႏိုင္သြားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္ရင္ ကိုယ့္ျမန္မာေတြ ဘာေၾကာင့္ ေရွ႕တန္းကို ေရာက္မလာၾကသလဲဆိုတာ အထင္းသား ျမင္ေနရပါတယ္။

အယ္ဒီတာ (၄-၁၀-၂၀၁၄)

----------------------------------

Credit: The Voice Daily Editor's Word, Vol-2/No-149 (#voiceeditorial)