သံုးဖက္ျမင္

၁။ ေအာင္ထြန္း၏ စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ ခတ္ေန သည္။  ေအာင္ထြန္း၏ ေငြေပ်ာက္ သြားသည္။ ေအာင္ထြန္း လြယ္အိတ္ ထဲတြင္ ထည့္ထားခဲ့ေသာ ေငြငါးေထာင္ မရိွေတာ့။
လြယ္အိတ္တစ္လံုးကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ရွာေဖြၾကည့္ေသာ္လည္း မေတြ႕။ စာအုပ္ေတြၾကားထဲ၊ စာရြက္ေတြၾကားထဲ ရွာျပန္ေတာ့လည္း မေတြ႕။

ေအာင္ထြန္း ရင္ေတြပူ လာသည္။ အာေခါင္ေတြက အလိုလို ေျခာက္ကပ္လာသည္။ တံေတြးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ မ်ဳိခ်ေနေသာ္လည္း မေျပႏိုင္ဘဲ ထပ္၍ ထပ္၍သာ မ်ဳိခ်ေနမိသည္။ ထိုေငြငါး ေထာင္ေပ်ာက္၍မျဖစ္ပါ။ အေဖ ေအာင္ထြန္းကို ႐ိုက္လိမ့္မည္။ ထို႔ျပင္ ဤေငြမွာ ေအာင္ထြန္းတို႔ ေငြလည္း မဟုတ္။ လမ္းထိပ္ကုန္စံုဆိုင္မွ ေဒၚခင္ႏြဲ႕ကို အေႂကြး ဆပ္ရမည့္ ေငြမ်ားျဖစ္သည္။ ေအာင္ထြန္း ေမ့ၿပီး ၀င္မေပးျဖစ္။ သို႔ႏွင့္ ညေန ေက်ာင္းဆင္းမွ ၀င္ေပးမည္ဟု စိတ္ကူးကာ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ထားခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမတက္ခင္ ေဆာ့ေနၿပီး စာသင္ခန္းထဲေရာက္၍ ျပန္ရွာၾကည့္ ေသာအခါ ေငြငါးေထာင္မရိွေတာ့။

ေအာင္ထြန္းစိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းစိတ္က လိႈက္တက္လာသည္။ ၿပီးတစ္စံုတစ္ခု ကိုလည္း ေၾကာက္ရြံ႕လာသည္။ ေသခ်ာသည္က ထိုတစ္စံုတစ္ခုသည္ အေဖပင္ျဖစ္သည္။ အေဖ့လက္သံကို ေအာင္ထြန္းသိသည္။ အေဖမို႔လို႔ တစ္ခါ႐ိုက္ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ရက္၊သံုးရက္ႏွင့္ အ႐ိႈးရာက မေပ်ာက္။ ထို႔အတြက္ ေအာင္ထြန္း အေဖ့လက္သံကို ထပ္မ ံမျမည္းစမ္းခ်င္လို။

ေတြးရင္းႏွင့္ မ်က္၀န္းထဲ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္ လွ်ံလာသည္။ သို႔ေသာ္ ငို၍မျဖစ္ေသး။ ပိုက္ဆံ ရွာရဦးမယ္။ ထိုအသိျဖင့္ က်လုဆဲဆဲ မ်က္ရည္ မ်ားကို အႏိုင္ႏိုင္ တားဆီးရင္း စားပြဲခံုေတြေအာက္ ရွာရသည္။ ေအာင္ထြန္း ေယာက္ယက္ခတ္ေန သည္ကို ျမင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အက်ဳိး အေၾကာင္းေမးၾကသည္။ အေၾကာင္းစံုကိုသိေတာ့ ကူၿပီးရွာေပးၾကသည္။ သူတို႔မယူေၾကာင္းလည္း ေျပာၾကသည္။

ေအာင္ထြန္း ေငြငါးေထာင္ေပ်ာက္သည့္ ကိစၥသည္ မ်က္စိတစ္မိွတ္ အတြင္းမွာပင္ တစ္ခန္း လံုးသို႔ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားသည္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အားလံုး တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေမးၾက၊ ျမန္းၾက၊ စူးၾက၊ စမ္းၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းလက္ တို႔ ေျပာၾကသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေပးၾကသည္။ ကူရွာေပးသူက ရွာေပးၾကသည္။ ေအာင္ထြန္းတို႔ ေက်ာင္း၌ ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူမ်ား သိပ္မရိွ။ သာမန္လက္လုပ္ လက္စား၊ ၀န္ထမ္းသားသမီးမ်ားသာ ရိွသည္။ တစ္ေန႔မွ မုန္႔ဖိုးတစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာေလာက္ သာရ ၾက သူမ်ားျဖစ္၍ ေငြငါးေထာင္သည္ သူတို႔အတြက္ မ်ားျပားသည့္ ေငြပမာဏျဖစ္ေနသည္။

ေအာင္ထြန္းကေတာ့ မည္သူ႔ကိုမွ ယူသည္ ဟု မစြပ္စြဲခ်င္ပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဟိုလူႏိုးႏိုး၊ ဒီလူႏိုးႏိုး သံသယ ၀င္မိပါ၏။ သုိ႔ေပမဲ့ သက္ေသ သကၠာရ မခိုင္လံုဘဲ စြပ္စြဲရမွာ က်ျပန္ေတာ့ မတရားရာက်မည္။ ေအာင္ထြန္း ထုိ႔သို႔မလုပ္ ခ်င္ပါ။ ပိုက္ဆံကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္ အထိ ရွာမေတြ႔ပါ။ ၾကာေတာ့ ေအာင္ထြန္းလည္း သမံတလင္းေပၚ ပစ္ထုိင္၍ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငို လိုက္မိေတာ့သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေအာင္ထြန္းတို႔ အခန္းထဲသို႔ ဆရာ၀င္လာသည္။

“အားလံုး သတိ။ မဂၤလာပါ ဆရာႀကီး။ ႀကိဳဆိုပါတယ္ ဆရာႀကီး”
“မဂၤလာပါ။ ထုိင္ၾကပါ။ ဟ...ဘာျဖစ္ေန ၾကတာလဲ။ ေအာင္ထြန္း ဘာလို႔ငိုေနတာလဲကြ”
ဆရာ ေမးပါမွ ဘယ္အခ်ိန္က က်လာမွန္း မသိလိုက္သည့္ မ်က္ရည္မ်ားကို သတိထားမိၿပီး ဆက္၍ဆက္၍ ငိုေတာ့သည္။ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေတာ့သည္။ ဆရာ့အေမးကိုေတာ့ ေဘးမွသူ ငယ္ခ်င္းမ်ားက ၀င္ေျဖေပးေလသည္။

“ေအာင္ထြန္း ပိုက္ဆံေပ်ာက္သြားလို႔တဲ့ ဆရာႀကီး”
“ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲကြ”
“ငါးေထာင္ေတာင္တ့ဲ ဆရာႀကီး”
“ေဟ၊ ငါးေထာင္။ ေအာင္ထြန္း မင္းက ေငြငါးေထာင္ကို ဘာလို႔ ယူလာရတာတံုးကြ”
“မဟုတ္ဘူးဆရာ။ အေဖက ဟင့္ ကုန္စံု ဆိုင္က အေဒၚႀကီးကို ေပးခိုင္းလိုက္တာပါ။ အင့္၊ သားက ေမ့ၿပီးမေပးျဖစ္ခဲ့တာ အာ..ဟာ... ဟာ..အီး... ဟီး”
ေအာင္ထြန္းက ငုိသံပါႀကီးႏွင့္ ေျဖေလ သည္။ ဆရာက တစ္ခုခု စဥ္းစားေနပံု ရေလသည္။ အတန္းသားေတြ အားလံုးကေတာ့ ဆရာ့ကိုၾကည့္ သူၾကည့္၊ ေအာင္ထြန္းကို ေငးသူေငးႏွင့္ ၿငိမ္သက္ ေနေလသည္။


၂။ ဆရာဦးလင္းေမာင္ ေခါင္း႐ႈပ္ေနသည္။ ယခုကိစၥကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းေပးရမွန္း မသိေပ။ ကေလးကလည္း ငိုေနၿပီ။ က်န္သည့္ ကေလး မ်ားမွာလည္း အ႐ိုးခံ မ်က္ႏွာေလးေတြႏွင့္။ မ်က္ ၀န္းအစံုတို႔က ေငြငါးေထာင္ကို သူတို႔မယူ ေၾကာင္း ေျပာျပေနသေယာင္။ သို႔ေသာ္လည္း ဤအခန္းထဲမွ တစ္ေယာက္ ေယာက္ကေတာ့ ေအာင္ထြန္း၏ေငြကို ယူခဲ့ရ မည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေပ်ာက္စရာမရိွ။ အျခား အခန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း အခန္းကူးၿပီး ယူမွာမဟုတ္။ ဤအခန္းထဲတြင္ ေငြခိုးသူ တစ္ဦး ဧကန္ရိွေနၿပီ။ ထို႔အတြက္ စစ္ရမည္။ ေငြငါး ေထာင္ကို ျပန္ရွာရမည္။ ဤကဲ့သုိ႔ အက်င္႔ စာရိတၱ ပ်က္ျပားသည္မ်ဳိး ဆရာဦးလင္းေမာင္ မႀကိဳက္။ မရိွလို႔ ေတာင္းစားလွ်င္ ခြင့္လႊတ္သည္။ သူတစ္ပါး ပစၥည္းခိုးယူတာမ်ဳိး ဦးလင္းေမာင္ လက္မခံ ႏိုင္။ ေမြးရာပါဗီဇေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ မိဘအရိပ္ထိုး၍ သားသမီးက အတုျမင္ အတတ္သင္၍ ျဖစ္ေစ၊ ယခုလိုငယ္ႏုစဥ္ ကေလးဘ၀မွာပင္ ၄င္း အက်င့္ အၾကံမ်ဳိးကို ဖ်က္ဆီး ေခ်မႈန္းပစ္ရမည္။

ေငြငါးေထာင္ကို ေတြ႕ေရးအတြက္ ဆရာဦး လင္းေမာင္ႏွင့္ ေအာင္ထြန္းတို႔ မ်က္စိရွင္ရွင္ထား ၿပီးရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ေငြငါးေထာင္၏ အစအန ကို မွ်မေတြ႕။ တစ္ရာတန္ေထာင့္စုတ္ ေလးမ်ား ငါးဆယ္တန္ အႏြမ္းေလးမ်ားကို သာေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ဆံုး လြယ္အိတ္ေတြသာ ကုန္သြားသည္။ ေငြကိုမေတြ႕ေခ်။

“ကဲ...လြယ္အိတ္ေတြထဲေတာ့ မေတြ႕ဘူး။မင္းတို႔ကိုယ္ေတြမွာ ရွာမယ္။ ယူထားရင္ ခုက တည္းက လာေပးပါ။ ဆရာက ရွာေတြ႕ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ မလြယ္ဘူး။ ကဲ...ဟုတ္ၿပီ...ရွာၿပီေနာ္”
ေယာက်္ားေလးေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း အက်ႌအိတ္ကပ္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြထဲရွာသည္။
“ဟာ၊ ဆရာ ဒီမွာ”
ေအာင္ထြန္း၏ အသံေၾကာင့္ ဆရာဦးလင္း ေမာင္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ရွာေနရာမွ လွည့္ ၾကည့္လိုက္သည္။


“ဟ ေဟ့ေကာင္။ အဲဒါ ငါ့ပိုက္ဆံကြ။ ၾကည့္ပါလား။ ဒီမွာ ေထာင့္ခုနစ္ရာတည္းရယ္”
ေအာင္ထြန္းၿငိမ္သြားသည္။
“ေဆာရီးပါကြာ။ ေငြက အလိပ္လိုက္ဆို ေတာ့ ေထာင္တန္ေတြခ်ည္း ထင္လို႔ပါ”
“မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါလားကြ”
အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားသည္။ ေငြငါး ေထာင္က ဘယ္နားမွာမွန္းမသိေပ။ ေနာက္ဆံုး မိန္းကေလးေတြ၏ လြယ္အိတ္ေတြထဲ ရွာရန္သာရိွ ေတာ့သည္။


“ကဲ မိန္းကေလးေတြ ခံုေပၚတက္ မတ္ တတ္ရပ္”
ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ စူပုပ္ပုပ္ျဖစ္သြားသည္။ မ်က္လံုးေလးေတြလွန္ ၾကည့္ေနၾကသည္ကို ဘာဆိုလိုမွန္း ဆရာဦးလင္းေမာင္ နားလည္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို ဂ႐ုစိုက္မေနအား။ လုပ္စရာရိွသည္ကို ဆက္လုပ္ရသည္။ တရား ခံမေတြ႕ခင္အထိေတာ့ ရွာရလိမ့္မည္။


ေနာက္ဆံုးတြင္ ဦးလင္းေမာင္ သက္ျပင္း သာခ်ေနမိေတာ့၏။ မိန္းကေလးမ်ားကိုေတာ့ အက်ႌခၽြတ္စမ္းဟဲ့။ ထဘီျဖန္႔စမ္းဟဲ့ဟု ျပဳလုပ္ ခိုင္း၍ မျဖစ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ပုစၧာတစ္ပုဒ္ အေျဖထြက္ဖို႔ နည္းလမ္းမ်ဳိးစံု အသံုးျပဳကာ ေျဖရွင္းႏိုင္ေၾကာင္း ဆ႒မတန္း သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားေနေသာ ဆရာဦးလင္းေမာင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ပါသည္။ အဓိက အေျဖရဖို႔သာျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤပစာၦအေျဖထြက္ရန္ နည္းလမ္းတစ္ခု သံုးရလိမ့္ဦးမည္။ ဆရာဦးလင္းေမာင္သည္ စာသင္ခန္းထဲမွထြက္၍ ေက်ာင္းေစာင့္အိမ္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေစာင့္ထံမွ မီးျခစ္ႏွင့္ ဖေယာင္းတိုင္ယူလာခဲ့သည္။ ဘုရားစင္မွ ဖေယာင္းတိုင္ကိုယူလာခဲ့သျဖင့္ ဖေယာင္း တိုင္က အနီေရာင္ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာဦးလင္း ေမာင္ သေဘာက်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာမ်ား နားေနခန္းထဲသို႔၀င္ၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ကို ေဆာ့ပင္အနက္ျဖင့္ ဆိုးလိုက္သည္။ အေရာင္က ညိဳပုပ္ပုပ္ ျဖစ္သြားသည္။ ဆရာဦးလင္းေမာင္က ေက်နပ္သည္႔ ငါးခူျပံဳးေလးတစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္သည္။


ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ မီးျခစ္ကို ကိုင္ကာ စာသင္ခန္းထဲ၀င္လာေသာ ဆရာ ဦးလင္းေမာင္ကို ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက မ်က္လံုးကေလးမ်ားျပဴး ကာ၊ ၀ိုင္းကာႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။


“ကဲ အားလံုးနားေထာင္ၾက။ ဆရာက အားလံုးကိုရွာေဖြလို႔ၿပီးၿပီ။ ဒါေပ မဲ့ ပိုက္ဆံကိုမေတြ႕ဘူး။ ဒီေတာ့ ဆရာလည္း ေဆးဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး ရွာရမယ္။ ေအာင္ထြန္းရဲ႕ ပုိက္ဆံကိုယူတဲ့သူဟာ ဒီေဆးဖေယာင္းတိုင္ ထြန္း တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး မၿငိမ္းခင္အထိ ေငြကိုလာေပးလို႔ရတယ္။ ဒီေဆးဖေယာင္း တိုင္ၿငိမ္းသြားတဲ့အထိ ေငြကိုလာမေပးဘူးဆိုရင္...”
ဆရာဦးလင္းေမာင္ စကားကိုရပ္ၿပီးကေလးေတြကို အကဲခတ္လိုက္ သည္။ မ်က္လံုးေလးမ်ား၀ိုင္းကာ ဆရာဦးလင္းေမာင္စကားကို နားစြင့္ေနၾက သည္။


“ဖေယာင္းတိုင္ ၿငိမ္းတဲ့အထိ ေငြလာမေပးရင္ အဲဒီယူတဲ့သူရဲ႕ မိသားစု ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္။ ဥပမာ-အိမ္မီးေလာင္တာမ်ဳိး၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆံုး သြားတာမ်ဳိး၊ စီးပြားပ်က္တာမ်ိဳးေပါ့ကြာ။ မျဖစ္ဘူးလို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ေနာ္။ ဒီေဆးဖေယာင္းတိုင္က အင္မတန္စြမ္းတာ။ မယံုရင္ စမ္းၾကည့္ၾကေပါ့”
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဆရာဦးလင္းေမာင္က ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးညိႇလိုက္ သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာစားပြဲေပၚထြန္းလိုက္သည္။ ၿပီးတိတ္ဆိတ္ေနေသာ စာသင္ခန္းကို ေက်ာခိုင္းလ်က္ ဆရာ့နားေနခန္းဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္း ေလွ်ာက္လာရင္း သူကိုယ္တိုင္ ရယ္ခ်င္လာသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တစ္ခုခု ထူးျခားလာမည္ဟုေတာ့ ဆရာဦးလင္းေမာင္ ယံုၾကည္ေနမိသည္။


၃။ ေ၀ေ၀လိႈင္သည္ ဆရာေျပာလိုက္သည့္ စကားေၾကာင့္ အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ အိမ္မွမိသားစုကို ျမင္ေယာင္လာ သည္။ မိသားစုကုိ ဆိုက္ကားနင္းကာ ရွာေဖြေကၽြးေမြးေနေသာ အေဖ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား ေစ်းတြင္ေရာင္းခ်ရင္း အိမ္မႈကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ေန သည့္ ပန္းနာရင္က်ပ္ ေရာဂါသည္အေမ၊ လူလားမေျမာက္ေသးေသာ ေမာင္ ေလးႏွင့္ ညီမေလးတို႔၏ ပံုရိပ္မ်ားက မ်က္လံုးထဲတြင္ ျပည့္ႏွက္လာသည္။

မိသားစုတစ္ခုလံုး ဒုကၡေရာက္ သြားႏိုင္တယ္ဆိုေသာ စကားေၾကာင့္ ရွင္မီးအက်ႌထဲတြင္ ၀ွက္ထားေသာ ေငြငါးေထာင္ကုိ ထုတ္မိမလို ျဖစ္ သြားသည္။ စိတ္ကို အျမန္ထိန္းလိုက္ႏိုင္၍ ေတာ္ပါေသးသည္။ အမွန္ေတာ့ ေ၀ေ၀လိႈင္ ဒီေငြေတြကို ယူခ်င္လြန္းလို႔ မဟုတ္ပါ။ လိုခ်င္တပ္မက္ေသာ ရမၼက္ေလာဘေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ ေ၀ေ၀လိႈင္တို႔ မိသားစု အေျခအေနေၾကာင့္ ယူမိသြားပါသည္။ မေန႔က အေဖမိုးမိကာ ဖ်ားသျဖင့္ ဒီေန႔ဆိုက္ကား  မထြက္ႏိုင္။ မနက္စာကိုလည္း ေ၀ေ၀လိႈင္တို႔ ထမင္းၾကမ္းခဲကိုသာ ေလြးခဲ့ရ သည္။ ေန႔လယ္စာ၊ ညစာတို႔အတြက္ အေမ မည္သို႔စီစဥ္မည္မသိ။ ထိုထက္ ဆိုးသည္က အေဖ့ကို ေဆးခန္းမျပရေသး။ အေမ့ ဟင္းရြက္ေရာင္း ရေငြေလးက မျဖစ္စေလာက္။ အေဖ့ကို ေဆးခန္းမျပႏိုင္လွ်င္ အေျခအေနပိုဆိုး လာႏိုင္သည္။ဒီအခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ ေ၀ေ၀လိႈင္ ေငြငါးေထာင္ကို ယူခဲ့မိပါသည္။ အစကေတာ့ လြတ္အိတ္ထဲမွ ျပဳတ္က်လာေသာ ေငြမ်ား ကို ေကာက္ထည့္ေပးရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေကာက္ယူခဲ့မိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ေငြမ်ား လက္ထဲေရာက္လာ ခ်ိန္မွာေတာ့ ေျပာင္းလဲသြား ေသာ စိတ္၏ကာလာ အလ်ဥ္တို႔ေနာက္ ကာယကံ ေျမာက္သြားခဲ့သည္။ ေငြမ်ားေပ်ာက္၍ လြယ္ အိတ္ထဲ ရွာေဖြလွ်င္ ေတြ႕သြားႏိုင္သျဖင့္ အိမ္သာ သုိ႔သြားကာ ရွင္မီးအက်ႌထဲ ၀ွက္ထားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာတို႔က ေငြရွာေသာ္လည္း မေတြ႕။ မေတြ႕သျဖင့္ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းကာ တရားခံကို ဖမ္းေတာ့မည္။

ဤေငြမ်ားကို ျပန္မေပးလွ်င္ မိသားစုဒုကၡ ေရာက္ႏိုင္သည္။ “အိမ္ေထာင္ဦးစီး ကြယ္လြန္ တာမ်ဳိး”။ ဘုရား...ဘုရား။ ေဇာေခၽြးမ်ားက တစ္ကိုယ္လံုး ပ်ံႏွံ႔လာသည္။ ဘာလုပ္ရမည္ကို အျမန္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ရလိမ့္မည္။ အခ်ိန္ဆြဲေန၍ မျဖစ္။ ဆရာ့ေနာက္လိုက္ကာ ျပန္ေပးမည္လား။ မျဖစ္ေသးပါ။ ဆရာက ေ၀ေ၀လိႈင့္အေပၚ အထင္ ေသးႏိုင္သည္။ ၿပီးကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့သည္မွန္ ေသာ္ လည္း ၀န္ခံဖို႔ရာေတာ့ ေ၀ေ၀လိႈင္ ရွက္သည္။

မၾကာမီ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းေတာ့မည္။ သူမ်ားေတြ မုန္႔၀ယ္သြားသည့္အခ်ိန္မွာ ျပန္ထား လိုက္လွ်င္ အဆင္ေျပၿပီဟု ေတြးမိေသာ္လည္း မျဖစ္ေသးပါ။ တခ်ဳိ႕က မုန္႔၀ယ္မသြားၾက။ အခန္းထဲမွာပင္ ထမင္းစားၾကသည္။ စာဖတ္ၾက သည္။

ေ၀ေ၀လိႈင္ ေခါင္းက တရစပ္လႈပ္ရွားေန သည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေန႔ေ၀ေ၀လိႈင္တို႔ အသင္းေန႔။ မုန္႔စားေက်ာင္း ျပန္တက္ခါနီးတြင္ အမိႈက္သြား ပစ္ရမည္။ အမိႈက္ေတာင္းထဲ ပိုက္ဆံထည့္ထား လိုက္မည္။ အမိႈက္ပစ္သြားေတာ့ သူမ်ားေတြျမင္ ၾကလိမ့္မည္။ ပြဲျပတ္ၿပီ။ အၾကံႏွင့္ေ၀ေ၀လိႈင္ ရႊင္ ျမဴးေနသည္။ ဆယ့္တစ္နာရီထိုးဖို႔ ငါးမိနစ္ ေလာက္သာ လိုေတာ့သည္။ မိမိကိစ္ၥေအာင္ျမင္ ေတာ့မည္။

“ကလင္...ကလင္...ကလင္...”
ေန႔စဥ္ၾကားေနက်ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီတစ္ ႀကိမ္ၾကားရေသာ ေခါင္းေလာင္းသံသည္ ေ၀ေ၀ လိႈင္အဖို႔ ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွသည္။

“ေ၀ေ၀လိႈင္ေရ။ ငါမုန္႔သြားစားလိုက္ဦး မယ္။ ေက်ာင္းတက္ခါနီးမွ အမိႈက္သြားပစ္ရ ေအာင္ေလေနာ္”
“ေအး...ေအး...။ သြား...ၾကည္ျပာ။ နင္ ျပန္လာမွပစ္မယ္”
အကြက္ကေတာ့ က်ေနၿပီ။ စာသင္ခန္း ေနာက္တံခါးမွ၀င္ၿပီး အမိႈက္ေတာင္းထဲသို႔ ပိုက္ ဆံကို မသိမသာ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ မည္သူ မွ မရိပ္မိ။ ၿပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ဟန္မပ်က္၀င္ ထုိင္ေနလိုက္သည္။ ဆရာ့စားပြဲေပၚမွ မီးၫြန္႔ တလူလူႏွင့္ ဖေယာင္းတိုင္ႀကီးကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလး ၾကည့္ရင္း ၾကည္ျပာျပန္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ ေနမိသည္။

“ေ၀ေ၀လိႈင္၊ လာ အမိႈက္ပစ္ရေအာင္”
“ေအး၊ လာၿပီး လာၿပီ”
ၾကည္ျပက အမိႈက္ေတာင္းေရွ႕ရပ္ေစာင့္ေန သည္။ မျမင္ေသးဘူးလား မသိ။ ေ၀ေ၀လိႈင္ပင္ ျမင္ေနရသည္။ ေျပာလိုက္လွ်င္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေသာ္လည္း ကိုယ္က စျမင္သည္ဟု မျဖစ္ခ်င္။ သံသယ၀င္သြားလွ်င္ ဒုက္ၡျဖစ္ဦးမည္။

“ေနဦး။ ေဘးမွာ အမိႈက္ေတြက်ေနတယ္။ ငါေကာက္လိုက္ဦးမယ္” ေ၀ေ၀လိႈင္က အမိႈက္ ေကာက္ရင္း ေငြငါးေထာင္ကို ၾကည္ျပာ ျမင္ပါ ေစဟုသည္ တတြတ္တြတ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
“ဟယ္။ ပိုက္ဆံေတြေတာ္၊ ေအာင္ထြန္းပိုက္ ဆံေတြ ထင္တယ္”
“ေအးေတာ္၊ ဟုတ္ပါ့။ ေဟး ဒီမွာေဟ့ ေအာင္ထြန္းပိုက္ဆံေတြ ျပန္ေတြ႕ၿပီ”
ေ၀ေ၀လိႈင္က အတန္းသားမ်ားကို လွည့္ ေျပာလိုက္သည္။

“ဟယ္၊ ဟုတ္လား”
“ေဟး...ဟုတ္တယ္ေဟ့၊ ေအာင္ထြန္းေရ”
“ဆရာ့သြားေျပာေခ်။ ဆရာ့သြားေျပာ”
“ဟုတ္တယ္ေဟ့၊ ဖေယာင္းတိုင္မီးၿငိႇမ္း ခိုင္း...ၿငိႇမ္းခိုင္း”
ေ၀ေ၀လိႈင့္ရင္ထဲက အလံုးႀကီးက်သြား သည္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေပ်ာ္ သြားသည္။ မေကာင္းမႈတစ္ခုကို အခ်ိန္မီ ေခ်ဖ်က္လိုက္ႏိုင္ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ မၾကာမီ ဆရာေရာက္လာေလ သည္။ အေျခအေနအက်ဳိးအေၾကာင္း ဆရာ့ကို ရွင္းျပၾကသည္။ ေအာင္ထြန္းခမ်ာမွာလည္း ၀မ္း သာလြန္း၍ထင္သည္။ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စို႔ေန၏။

ေ၀ေ၀လိႈင္ကေတာ့ ေအာင္ထြန္းႏွင့္ဆရာ့ကို ေတာင္းပန္သည့္ မ်က္၀န္းမ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္ေနမိ သည္။ ေ၀ေ၀လိႈင့္မ်က္လံုးမ်ားကို ျမင္သြားလွ်င္ လည္း နားလည္သြားပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းေန မိေတာ့သည္။

ေ၀မိုးႏိုင္၊မံုရြာ၊

(Teen Magazine October 2012)