ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထဲမႇာ
လြတ္လပ္ေသာ သတင္းစာ (၀ါ) ပုဂၢလိကပုိင္ သတင္းစာထုတ္ေ၀ေရးဟာ ထိပ္ဆုံးက
ပါ၀င္ေနလ်က္ရႇိပါတယ္။ ေန႔စဥ္ သတင္းစာဆိုတာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ပါပဲ။ ေန႔စဥ္
သတင္းစာဆိုတာ ေခတ္ၿပိဳင္ရက္စြဲ သမုိင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ မနက္လင္းတာနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕
လက္ထဲ တစ္ၿပိဳင္တည္း ေရာက္လာႏုိင္တာ သတင္းစာပဲရႇိပါတယ္။
သတင္းစာထဲ ကသတင္းေတြဆိုတာ
ျပည္သူအခ်င္း ခ်င္း လက္ေဆာင္ပါးလုိက္တဲ့ သတင္းစကားမ်ားပါပဲ။ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာ
တစ္ကမၻာစီပဲ ေ၀းေနပါေစ၊ ျပည္သူအ ခ်င္းခ်င္း ပိုၿပီးနီးကပ္ေအာင္ ပိုၿပီးရင္းႏႇီး၊
ပိုၿပီးစည္းလုံးလာေအာင္ သတင္းစာက ေအာင္သြယ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ေလာကသုံးပါးမႇာ
ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ဳိးေတြကို ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ သေဘာေပါက္
သိျမင္လာေအာင္ သတင္းစာက တစ္ခန္းတစ္က႑အားျဖင့္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္ပါတယ္။
ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဖတ္ေနရတဲ့
သတင္းစာႏႇစ္ေစာင္ကို ၾကည့္ၿပီး 'ဒါသတင္းစာလား'လို႔ ေမးခြန္း ထုတ္ ႏုိင္ပါတယ္။
ဘယ္လိုသတင္းေတြ ေဖာ္ျပေနတယ္ဆိုတာ အားလုံးအသိပါပဲ။ အစိုးရထုတ္ သတင္းစာေတြကို
ၾကည့္ၿပီး 'သတင္းစာဆိုတာ ဘာလဲ' လို႔ ရဲရဲတင္းတင္း စစ္တမ္းထုတ္ အေျဖရႇာခဲ့ပုံေတြကို
လက္လႇမ္း မီသမွ် တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
၁၉၇၄ ခုႏႇစ္ စက္တင္ဘာလ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာ ေမာင္သာရဦးေဆာင္ၿပီး
၀ုိင္အမ္စီေအခန္းမမႇာ 'စာေပေဆြးေႏြး ပြဲ' ေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ပါ၀င္ေဆြး ေႏြးခဲ့တဲ့
စာေရးဆရာ သတင္းစာ ဆရာႀကီးေတြကေတာ့ ဆရာသိန္းေဖျမင့္၊ ဆရာဇ၀န၊ ဆရာေသာ္တာေဆြ၊ ဆရာ
အေထာက္ေတာ္ လႇေအာင္နဲ႔ ဆရာ ေမာင္သိန္းဆုိင္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ အေထာက္ေတာ္ လႇေအာင္
ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးတဲ့ေန႔မႇာ ဆရာ ေမာင္သာရ ကိုယ္တုိင္ ၁၁-၉-၇၄ ရက္ေန႔ထုတ္ ဟံသာ၀တီ
သတင္းစာပါ ေခါင္းႀကီးပုိင္းထဲက အခ်က္အလက္ေတြကို ထုတ္ႏုတ္ၿပီး ေမးခဲ့ပါတယ္။
သတင္းစာဆိုတာ ဘာလဲ။
'၀ါဒျဖန္႔စာရြက္လား၊ မႇန္ပါ့
ဘုရားသံေတာ္ဦးတင္လႊာလား၊ေဗာင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိ ဘုန္းေတာ္ ဘြဲ႕စာတမ္းလား
အားလုံးေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ာ၊ အစီရင္ခံစာလား၊ ခုိင္းရာေရးေပးရာ ထုတ္ျပန္သည့္ ျပန္
ၾကားေရး စာစဥ္လား။ လက္ညႇိဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ခ်င္သူတို႔၏ ေဖာင္ေတာ္စီး လက္မႇတ္လား။
အာဏာႏႇင့္ ေငြကို ေရလိုသုံးကာ ကိုယ္က်ဳိးရႇာသူ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊
လူမႈေရး၀ါဒေဖာက္ျပန္သူ၊ အာဏာႏႇင့္ အခြင့္အေရး အလြဲသုံးသူတို႔၏ အသိပ်က္မႈ၊အက်င့္ပ်က္မႈ၊
တာ၀န္ပ်က္မႈ၊ စည္းကမ္းပ်က္မႈ၊ ယုံၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္ပ်က္မႈမ်ားကို
ဖုံးကြယ္ေပးသည့္ စကၠဴကန္႔လန္႔ကာလား။
အမႇန္တရား အရႇိတရားအျဖစ္
တရားကိုပိတ္ဟဲ့၊ ဆို႔ဟဲ့၊ တားဟဲ့၊ ဆီးဟဲ့၊ လ်ဳိ႕ဟဲ့ ၀ႇက္ဟဲ့ႏႇင့္ သတင္း ေထာက္က
တေကာက္ေကာက္လုိက္ျခင္း သတင္းစာက တစာစာေရးျခင္းကို မခံႏုိင္ျဖစ္ကာ ျပည္သူတို႔ကို
မ်က္စိပိတ္ၿပီး အၾကံတုံးၪာဏ္တုံး နလပိန္းတုံးမ်ားျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရာ၌
အသုံးျပဳသည့္ စကၠဴမ်က္ႏႇာဖုံးလား''
ဆရာအေထာက္ေတာ္လႇေအာင္ က
အေတာ္ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ရႇည္ရႇည္ လ်ားလ်ား ေျဖၾကားသြားတဲ့ အထဲ က
ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပပါဦးမယ္။
''သတင္းစာဟာ ထာ၀ရျပည္သူေတြဘက္က
ရပ္တည္ရမယ္၊ ျပည္သူ႔ မ်က္ႏႇာကိုပဲ ၾကည့္ဖို႔လိုတယ္၊ျပည္သူ႔ ၾသဇာကိုပဲ
နာခံဖို႔လိုတယ္။ အာဏာရႇိပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အာဏာရအဖြဲ႕အစည္းက ဒီသေဘာကို နားမလည္ရင္ အျပဳ
သေဘာဦးတည္တဲ့ ျပည္သူကိုအက်ဳိးျပဳတဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ တင္ျပခ်က္ကို နားမလည္တတ္ရင္ ခံႏုိင္ရည္မရႇိတတ္
ရင္ေတာ့ ပ်က္စီးၿပီေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ သတင္းစာေတြမႇာ တာ၀န္ယူေနတဲ့ သတင္းစာဆရာေတြက
အာဏာရႇိသူ ရဲ႕မ်က္ႏႇာကိုသာၾကည့္ၿပီး ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြ ဆက္သြင္းေနရင္ အားလုံး
ပ်က္စီးၿပီေပါ့ဗ်ာ။
အေပၚက ခ်ေပးတဲ့ ၀ါဒျဖန့္ စာလုံးေတြကို
ပုံႏႇိပ္စာလုံးအျဖစ္ ျပန္ကူးေပးရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။ သူတို႔ (အစိုးရ)
အမႇားကို ဖုံးကြယ္ဖို႔ သူတို႔သ႐ုပ္အမႇန္ကို မ်က္ႏႇာဖုံးစြပ္ဖို႔ ျပည္သူကို
လိမ္ညာတဲ့ ၀ါဒျဖန္႔မႈမ်ဳိးဆိုရင္ သတင္းစာဆရာမ်ားအေနနဲ႔ သတိၲေျပာင္ေျမာက္စြာ
ခုခံတုိက္ခုိက္ဖို႔လိုပါတယ္။မေကာင္းတာ ရႇိေနရက္သားနဲ႔ မေကာင္းဘူးလို႔ မေျပာရတဲ့ သတင္းစာဟာ
လူမ်ဳိးအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ပဲ၊ တုိင္းျပည္အတြက္ အဆိပ္အေတာက္ပဲ။
ျပည္သူေတြ တကယ္ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡကို
မီးေမာင္းထိုးမျပရဲရင္ အဲဒီသတင္းစာကို သတင္းစာလို႔ မေခၚဘူး။
အဲဒီသတင္းစာမ်ားမႇာလုပ္ေနတဲ့ သတင္းစာသမားမ်ားကိုလည္း ျပည္သူ႔ သတင္းစာဆရာအျဖစ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသိအမႇတ္မျပဳဘူး။ အဲဒီလို အေယာင္ေဆာင္ ပုတ္သင္ညိဳ သတင္းစာဆရာေတြ
ရႇိေနမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔တုိက္မယ္။ ဘက္ေပါင္းစုံက တုိက္မယ္။
အခြင့္အာဏာ မတရားက်င့္သုံးၿပီး
မဟုတ္တာလုပ္၊ မမႇန္ရာေျပာ၊ ျပည္သူကို သစၥာေဖာက္၊ တုိင္းျပည္ ကိုလည္းပဲ
ကုန္းေကာက္စရာမက်န္ေအာင္ ခၽြတ္ၿခဳံက်ေအာင္ ထင္တုိင္းျခယ္လႇယ္၊ စည္းကမ္းပ်က္မႈေတြ၊
အက်င့္ပ်က္မႈေတြ၊ သိကၡာပ်က္မႈေတြ၊ ဘနဖူးသုိက္တူးမႈေတြ၊ မယုံၾကည္ဘဲနဲ႔ ေရႇ႕တန္းက
တက္ၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေထာက္ခံတာေတြ၊ ကြယ္ရာတစ္မ်ဳိး၊ ေရႇ႕တစ္မ်ဳိးလုပ္တာေတြ
အဲဒါေတြကို သတင္းစာ ေတြက စကၠဴကန္႔လန္႔ကာလို ဖုံးကြယ္ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို
စာရြက္မ်ဳိးကို ေရခ်ဳိးခန္းမႇာေတာင္ သုံးသင့္တယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္မယုံၾကည္ဘူး။
တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီလို စာရြက္မ်ဳိးနဲ႔ အင္မတန္ ေစ်းႀကီးေနတဲ့ ၀ယ္လို႔လည္း မရတဲ့
သၾကားကိုမ်ား မေတာ္တဆ ထုပ္လာမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္အဲဒီ သၾကားမစားေတာ့ဘူး''
ဓားမိုးထားတဲ့ေခတ္မႇာေတာင္
ဆရာအေထာက္ေတာ္ လႇေအာင္က အဲဒီလို ရႇင္းရႇင္းျပတ္ျပတ္ အေျဖေပး ခဲ့ပါတယ္။ (၂၀၁၁ ထုတ္၊
စာေပ ေဆြးေႏြးပြဲ စာ-၂၆၄ ႐ႈ)
အစုိးရထုတ္ ႏုိင္ငံပုိင္
သတင္းစာမ်ားရဲ႕ အရည္အေသြး အဆင့္အတန္းကို ဒီလိုအကဲျဖတ္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
''ဒီေန႔ သတင္းစာေတြဟာ အားလုံး
အတူတူပါပဲတဲ့။ ဘာကြာသလဲဆိုေတာ့ နာမည္ပဲကြာတယ္၊ အဲဒီမႇာ ဥပမာေလး တစ္ခုေပးသြားတယ္။
သာေကတမႇာတုန္းကေတာ့ 'အရီ' ပဲတဲ့၊ ဒီဘက္ကမ္း ကူးလာၿပီး ပုဇြန္ေတာင္ေရာက္ေတာ့
အျမျဖစ္ သြားတယ္၊ ဟိုဘက္နား ဗုိလ္တေထာင္ေရာက္ေတာ့ အတင့္ျဖစ္သြားတယ္၊
စေကာ့ေစ်းက်ေတာ့ အညိဳ ျဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒီလိုပါပဲ။ ၅၂ လမ္းကထုတ္ေတာ့ေၾကးမုံ၊ဗဟန္းက
ထုတ္ေတာ့ ျမန္မာ့အလင္း၊ သိမ္ျဖဴကေတာ့လုပ္သား အစရႇိသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ . .''(၎စာ ၂၈၂)
ဒီေန႔ အစိုးရသစ္ ဒီမိုကေရစီေခတ္
တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္မႇာေရာ သတင္းစာေတြရဲ႕ အရည္အေသြး ေျပာင္းႏုိင္ခဲ့ၿပီလား။
ဟိုတုန္းကမႇ အစိုးရထုတ္ သတင္းစာေတြထဲမႇာ ဆရာဇ၀န၊ ဆရာ သိန္းေဖျမင့္၊ ဆရာႀကီး
ေရႊဥေဒါင္းစတဲ့ ဆရာႀကီး ေတြရဲ႕ ေဆာင္းပါးေကာင္းေတြ ဖတ္ခဲ့ရေသးတယ္၊ ဒီေန႔
သတင္းစာေတြကေတာ့ျဖင့္ . . . အားလုံးသိတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။
သတင္းအရည္အေသြးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ယုံၾကည္အားကိုးရသလဲ။သတင္း အရည္အေသြး၊
သတင္းရဲ႕တန္ဖိုးကို သတင္းစာဆရာႀကီး ဂါဒီးယန္း ဦးစိန္၀င္းက
ဒီလိုသတ္မႇတ္ေပးခဲ့ဖူး ပါတယ္။
(၁) အခ်ိန္အားျဖင့္ ဆက္စပ္မႈ၊
နီးစပ္မႈ ရႇိ မရႇိ
(၂) ေဒသအားျဖင့္ ဆက္စပ္မႈ နီးစပ္မႈ
ရႇိ မရႇိ
(၃) လူမ်ားစုနဲ႔သက္ဆုိင္မႈ ရႇိ မရႇိ
(၄) ျဖစ္ပ်က္သည့္ ကိစၥသည္ ထင္ရႇားမႈ
ရႇိ မရႇိ
(၅) ထူးျခားမႈ ရႇိ မရႇိ
(၆) ဆြဲေဆာင္မႈ၊ စိတ္၀င္စားမႈ ရႇိ
မရႇိ . .။ (၂၀၁၂ ဧၿပီလထုတ္ ဆရာ ဖိုးၪာဏ္- သတင္းေလာကကို ျဖတ္ သန္းျခင္း စာ-၅၂)
သတင္း တန္ဖိုးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႏုိ၀င္ဘာလ
၁၉-၂၀၁၂ ထုတ္ ေၾကးမုံသတင္းစာပါ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဥပမာအျဖစ္ ၾကည့္ၾကပါစို႔။
မဟာစည္ ၾသ၀ါဒစရိယဆရာေတာ္ႀကီး
ဘဒၵႏၲဇဋိလအား ထုိင္းႏုိင္ငံ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္တကၠသိုလ္မႇ ဂုဏ္ထူးေဆာင္
ေဒါက္တာဘြဲ႕အပ္ႏႇင္း
ရန္ကုန္ ႏုိ၀င္ဘာလ ၁၈ တဲ့။ ႏုိ၀င္ဘာလ
၄ ရက္ေန႔က က်င္းပခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္တဲ့။
ႏုိ၀င္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔က သတင္းကို
ႏုိ၀င္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႔ ေရာက္မႇ ေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ႏႇစ္ပတ္ေက်ာ္ ၾကာသြားတယ္။
ေဒသအားျဖင့္ဆိုရင္လည္း မဟာစည္ရိပ္သာႀကီးဆိုတာ ဗဟန္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲမႇာတြင္ ရႇိတာ၊
အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာ ဘာျဖစ္လို႔ နီးရက္နဲ ႔ေ၀းခဲ့ရတာလဲ။
ဒါဟာ ႏုိင္ငံပုိင္သတင္းစာေတြရဲ႕
အေနအထား အဆင့္အတန္းပါပဲ။
ေနာက္တစ္ခါ ႏုိင္ငံပုိင္သတင္းစာရဲ႕
ဘာသာျပန္စြမ္းရည္ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္ခ်ရပါသလဲ။ ကမၻာႀကီးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ထဲထဲ၀င္၀င္
ျဖစ္ေနခ်ိန္မႇာ ဒီလိုေတြ႕ရႇိခဲ့ရပါတယ္။
၆ ဇြန္လ ၂၀၁၂ က
ထုိင္းခရီးစဥ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သတင္းစာရႇင္းလင္းပြဲ လုပ္တယ္။
'အဲဒီမႇာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စကားလုံးကို ျမန္မာသတင္းစာက ဘာသာ
ျပန္တာ မႇားေနေၾကာင္း သတင္းသမားတစ္ေယာက္က ေထာက္ျပ ေမးျမန္းပါတယ္။ healthy
skepticism ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။ အဲဒီစကားလုံးကို ဘာသာျပန္တာ မႇားေနေၾကာင္း သတင္းသမားက
ေျပာေတာ့ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဘယ္လိုမႇားတာလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ သတင္း သမားက
'က်န္းမာတဲ့ အဆိုးျမင္၀ါဒီ' လို႔ ျပန္ေၾကာင္းေျဖတယ္။ အဲဒါ လုံး၀မႇားတယ္။'
'လုံး၀မႇားတယ္' လို႔ ဆရာေဇာ္
ေဇာ္ေအာင္က မႇတ္ခ်က္ေပးထားပါတယ္။
သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ စကား၊ အမႇားမခံတဲ့
စကားမို႔ ရႇင္းသင့္တယ္လို႔ ဆရာေဇာ္က ဆုိပါတယ္။ skepticism ဆိုတာ အဆိုးျမင္၀ါဒ
လုံး၀မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာျပန္တာ လြဲေနပါတယ္။ အရာရာကို ၪာဏ္နဲ႔ဆင္ျခင္ၿပီးမႇ မႇန္တယ္
မွားတယ္ဆုံးျဖတ္တာ၊ လက္ခံတာ လက္မခံတာကို ေျပာတာပါ။ ဒုတိယ Healthy ဆိုတဲ့
စကားကိုၾကည့္ပါ မယ္။ Healthy ကို 'က်န္းမာတဲ့' လို႔ ျပန္တာမႇားတယ္
မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ေနရာမက်ဘူး။ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။
ျမန္မာသတင္းစာ ၆-၆-၂၀၁၂
ေၾကးမုံသတင္းစာ စာမ်က္ႏႇာ ၈ မႇာ ေဆာင္းပါးရႇင္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ 'ခုိင္ခုိင္မာမာ
အဆုိးျမင္၀ါဒ' လို႔ ျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့ လုံး၀လြဲတယ္ ေျပာရမႇာပဲ။ 'ခုိင္မာတယ္' ဆိုတဲ့
အဓိပၸာယ္ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မပါဘူး။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က 'အဲ သည္'
skepticism ဆိုတာထက္ပို အေရးႀကီးတာ healthy ပဲေနာ္၊ ျဖစ္ သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့
ရႇိသင့္ရႇိထုိက္တဲ့ ေကာင္းမြန္မႈကို ဦးတည္တဲ့ သံသယမ်ဳိးကေတာ့ ရႇိရမယ္။ ဒါဟာ အေတြး
အေခၚအရဆိုလို႔ရႇိရင္ ခ်င့္ခ်ိန္မႈပဲေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔
လုပ္ပါ' လို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ' လို႔ ဘာသာျပန္ ေပးခဲ့ရသတဲ့။
ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္-ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏႇင့္
အစိုးရ ၄ မ်ဳိး အဖြင့္ ၂၀၁၂ စက္တင္ဘာ စာ၁၄၈/၁၄၉။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က
ႏုိင္ငံပုိင္သတင္းစာေတြအေပၚ အျပစ္ရႇာတင္ျပေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူလူထုကို ဘယ္လိုမႇ
အက်ဳိးျပဳႏုိင္စြမ္းအားမရႇိတဲ့ သေဘာကို ေျပာလိုရင္းပါ။
သတင္းစာ ဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္ (ဟံသာ၀တီ)
က သတင္းစာဆိုတာ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ စကားျပန္လို႔ တင္စားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျပည္သူတို႔ရဲ႕
ေန႔စဥ္ဘ၀ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္တင္ျပရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။ အခုေတာ့ ႏုိင္ငံပုိင္
သတင္းစာေတြဟာ 'စကားျပန္' မလုပ္ႏုိင္တဲ့အျပင္ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ စကားလုံးေတြကို
ေတာင္ ဘာသာျပန္ လြဲမႇားေနပါေပါ့လား။ ဒီလို သတင္းစာမ်ဳိးေတြ ဆက္လက္ထုတ္ေ၀သင့္၊
မသင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။
ဒီေန႔ လြတ္လပ္ေသာသတင္းစာ (ပုဂၢလိက)
ထုတ္ေ၀ခြင့္ မျပဳေသးတာ ႏုိင္ငံပုိင္ သတင္းစာေတြမႇာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရႇိေနလို႔
မယႇဥ္ၿပိဳင္ရဲလို႔လား။ ၁၉၆၂ခုႏႇစ္ တည္ဆဲ ဥပေဒေၾကာင့္လား။ မီဒီယာ ဥပေဒ မေရး
ဆြဲရေသးလို႔လား။
|
သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္မရႇိတဲ့
ႏုိင္ငံဆိုတာ ၀ိညာဥ္ (အသက္) မရႇိေတာ့တဲ့ ေသေနတဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕
ဘ၀ေတြဟာလည္း အသက္လိပ္ျပာ မႇီတည္ရာမရႇိေတာ့တဲ့ ဘ၀မ်ဳိးကို ေရာက္သြားေစႏုိင္......
|
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔အားေကာင္း
ေမာင္းသန္ ထုတ္ေ၀ေနတဲ့ သတင္း ဂ်ာနယ္ေတြရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္၊ ေဖာ္ ျပခ်က္ေတြကို
ခြင့္ျပဳႏုိင္ရင္ သတင္းစာ ထုတ္ေ၀ခြင့္ကို ခြင့္မျပဳႏုိင္စရာ မရႇိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒီေန႔ဂ်ာ နယ္ေတြ ဒီေလာက္မ်ား ဒီေလာက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးသားေနၾကရာ
ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမား မရႇိခဲ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္က
ျပည္သူ ဘက္က ရပ္တည္ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ရည္မႇန္းခ်က္ေတြ
ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းတည့္မတ္ ထိန္းေက်ာင္းေပးေနတာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ဒါေပမဲ့ ဂ်ာနယ္က တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ပဲ
ထုတ္ႏုိင္တာပါ။ ဒါေတာင္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ျပည္ သူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀
ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ရက္စြဲသမုိင္းကို ကမၸည္းေမာ္ကြန္းထုိးႏုိင္ဖို႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာ
မုခ်လို အပ္ေနပါတယ္။ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဦးေအာင္ၾကည္ကိုယ္တုိင္က ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာဆိုတာ
ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံတစ္ခုမႇာ မျဖစ္မေနရႇိရမယ့္ အဂၤါရပ္တစ္ခုလို႔ ကြၽန္ေတာ္
ျမင္ပါတယ္' လို႔ ၂-၉-၂၀၁၂ က ျမန္မာ တုိင္းမ္ဂ်ာနယ္နဲ႔ ေတြ႕ဆုံခန္းမႇာ ေျပာခဲ့တယ္
မဟုတ္ပါလား။
ဒါ့ေၾကာင့္ ပုဂၢလိက
သတင္းစာထြက္ေပၚေရးကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႀကိဳးစားေပးမယ္၊ေရႇ႕ႏႇစ္ဆန္းေလာက္မႇာ
ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ေပးပါမယ္လို႔ ဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ၆-၁၁-၁၂ က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္တြင္
ပုဂၢလိက သတင္းစာ ထုတ္ေ၀ေရးကို အခ်ိန္အတိအက် မေပးႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြရဲ႕
ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ခဲေလသမွ် သဲေရက်ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
မီဒီယာ ဥပေဒဆိုတာႀကီး ေပၚလာေအာင္
ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ရမႇန္းမသိ၊ စာနယ္ဇင္းေကာင္စီက ပထမမူၾကမ္း၊ ဒုတိယမူၾကမ္းေတြ
ေရးဆြဲရဦးမယ္၊ ၿပီးမႇ သက္ဆုိင္ရာက အတည္ျပဳမယ္ဆိုေတာ့ ဒါဟာ 'အခ်ိန္ဆြဲဗ်ဴဟာ'
လားလို႔ ေမးစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။
အိႏၵိယအမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး
မဟတၲမဂႏၵီက အေရးႀကီး အစည္းအေ၀းတစ္ခု က်င္းပစဥ္ အခ်ိန္ေနာက္က်ၿပီးမႇ က်င္းပႏုိင္တဲ့အတြက္
စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ဒီလို ေျပာခဲ့ပါတယ္။
'ခင္ဗ်ားတို႔ အစည္းအေ၀း
တစ္မိနစ္ေနာက္က်ရင္ အိႏၵိယလြတ္လပ္ေရး တစ္မိနစ္ေနာက္က်မယ္၊အစည္း အေ၀း
တစ္နာရီေနာက္က်ရင္ လြတ္လပ္ေရး တစ္နာရီ ေနာက္က်မယ္' တဲ့။
သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္ (၀ါ) ပုဂၢလိက
သတင္းစာထုတ္ေ၀ခြင့္ တစ္လေနာက္က်ရင္ ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ တည္ေဆာက္ေရး
တစ္လေနာက္က်ပါလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္ ဆြဲထားရင္ ဆြဲထားသေလာက္ ေနာက္က်ပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ျပန္ လႇည့္ျခင္း၊ ေနာက္က်ျခင္းကို ဘယ္သူမႇ အလိုမရႇိပါဘူး။ သတင္းစာ ဆရာႀကီး
ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္က သတင္းစာနဲ႔ သတင္းစာဆရာဆိုတာ 'နုိင္ငံရဲ႕ ၀ိညာဥ္ျပည္သူရဲ႕
လိပ္ျပာ' လို႔ အမႊမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္မရႇိတဲ့
ႏုိင္ငံဆိုတာ ၀ိညာဥ္ (အသက္) မရႇိေတာ့တဲ့ ေသေနတဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕
ဘ၀ေတြဟာလည္း အသက္လိပ္ျပာ မႇီတည္ရာမရႇိေတာ့တဲ့ ဘ၀မ်ဳိးကို ေရာက္သြားေစႏုိင္ပါ
ေၾကာင္းပါဗ်ာ။
No comments:
Post a Comment