ကတိေပးပါ သူငယ္ခ်င္း

သူငယ္ခ်င္း……..

မင္းတို႔ငါတို႔ ငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀ကို ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ငါအျမဲ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ငါတို႔တစ္ေတြ ငယ္ငယ္က ကစားလည္းအတူတူ စားလည္းအတူတူ ေက်ာင္းသြားလည္းတတြဲတြဲ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္လည္း လက္မခြဲတမ္းပဲေလ။ ဘ၀ေပး အေျခေနေတြေျပာင္းလာေတာ့ မင္းကေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ဖို႔ ကံပါေပမယ့္ ငါေတာ့ ဆယ္တန္းျပီးတာနဲ႔ အလုပ္ထဲ တန္း၀င္ခဲ့ရတယ္ သူငယ္ခ်င္း။

ငါ႔ဘ၀က ခါးခဲ့တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ “ပညာမတတ္ သူ၏၀န္ထမ္း” ဆိုသလိုပဲ ငါ ၾကံဳရာ က်ရာ အလုပ္ေပါင္းစံု လုပ္ခဲ့တယ္။ ဆယ္တန္းျပီးေတာ့ အေ၀းေျပးကားလိုက္တယ္ ရန္ကုန္-ပဲခူး၊ ရန္ကုန္-မႏၱေလး စသျဖင့္ေပါ့။ ခရီသည္တင္ကားလိုင္းဆိုေတာ့ သိပ္မပင္ပန္းဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ လခေတာ့ နည္းတယ္။ ရသမွ် လုပ္ရတာေပါ႔။ ေနာက္ အေပါင္းသင္းေတြေကာင္းမႈနဲ႔ ကုန္ကား အကူလိုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလဲ ကိုယ္တိုင္ေမာင္း ခြင့္ ရတာေပါ႔။ အထူးသျဖင့္ လားရႈိးဘက္၊ မူဆယ္ဘက္ေတြ ကုန္ရရင္ ငါတို႔ ေငြရႊင္တယ္ေလ။ ေငြမ်ားမ်ားရရင္ အေပ်ာ္ရွာၾကတာေပါ႔ကြာ။ မင္းတို႔လို ပညာတတ္ေတြ မဟုတ္ေတာ့ ဥာဏ္ကလည္း နည္းတယ္ေလ။ ရရ စားစား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ႔ကြာ။ ေငြလံုးေငြရင္းေလး ရရင္ေတာ့ လက္စြပ္ေလး ဆြဲၾကိဳးေလး လုပ္လိုက္တယ္။ 

ငါ႔အိမ္ကိုလည္း ျပန္ေပးရတာေပါ႔ကြာ။ အိမ္မွာလည္း ငါ့ညီေတြ ညီမေတြက ေက်ာင္းသားေတြကိုး။ သံုးစရာ မရွိေတာ့လဲ လက္စြပ္ေလး ေပါင္ျပီး ဒီလိုပဲ လည္ပတ္ရတာေပါ႔ကြာ။ ကုန္ကားေနာက္လိုက္တဲ့ ဘ၀ဟာ ငါ႔အတြက္ အလြန္ပဲ ေအးခ်မ္းတယ္ထင္တယ္။ ခရီသည္ တင္ကားေတြလို စကားမ်ားမ်ားေျပာစရာ မလိုဘူး။ ကုန္ကို လိုတဲ့ေနရာ ေရာက္ေအာင္ပို႔မယ္။ အင္း.. ကားပ်က္ရင္ေတာ့ အခ်ိန္ပုပ္တာေပါ႔ကြာ။ ဒီလိုနဲ႔ ငါလည္း ပ်င္းလာတယ္။ အပ်င္းေျပ ရည္စားထားတာေပါ႔ကြာ။ ငါတို႔ဘ၀က လမ္းေပၚမွာပဲေလ။ လမ္းမွာစား၊ လမ္းမွာအိပ္၊ လမ္းမွာပဲ က်င္လည္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။ လမ္းေပၚက မိန္းကေလးကိုပဲ အေပ်ာ္တမ္း ရည္းစားထားရတာေပါ႔ကြာ။

လမ္းေပၚက မိန္းကေလးေတြဆိုေတာ့ သူတို႔ကလည္း အေပ်ာ္တမ္း ခ်စ္တမ္းကစားၾကတာပဲ။ ကားေပၚ လမ္းတျဖတ္လိုက္ရင္း ငါတို႔နဲ႔ အိပ္၊ ငါတို႔နဲ႔စား၊ ငါတို႔နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးၾကတဲ့ ေကာင္မေလးေတြေလ။ သူတို႔လည္း လမ္းေပ်ာ္ မေလးေတြေပါ႔။ ငါတုိ႔အတြက္ေတာ့ သူတို႔က နတ္မိမယ္ေတြပဲကြာ။ ငါတို႔မွာ တူညီတဲ့ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ရွိၾကတယ္။ ေခတ္ပညာေကာင္းေကာင္း မတတ္ဘူး၊ မိဘက မခ်မ္းသာဘူး၊ မိသားစု၀င္ေတြ မ်ားတယ္၊ မိသားစုကို လုပ္ေကြ်းေနၾကတယ္….ဒါေတြက ငါတို႔ရဲ႕ တစ္ေထာင့္တစ္ည လမ္းေပၚက လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြပဲ။ ေအး..တစ္ခ်ိဳ႕မွာေတာ့ အေခ်ာင္ႏႈိက္ အလစ္သုတ္ခ်င္တဲ့ ဓာတ္ခံေလးေတြရွိၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ကားသမားေတြကလည္း စားျပီးနားမလည္ လုပ္တတ္ၾကတာလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက ငါတို႔ေလာကရဲ႕ မထူးေတာ့တဲ့ နိစၥဓူ၀ေတြေလ။

ငါမင္းနဲ႔ မႏွစ္ကေတြ႔တုန္းက အားရပါးရ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ခဲ႔မိတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းလည္း အန္ဂ်ီအိုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာသိေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္။ ငါတို႔ေတြ ကြဲသြားၾကတာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီေလ။ ငယ္ငယ္တုန္း ကလို လက္သီးျပင္းျပင္းေလးႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ေလာက္ မင္းကို စျပီး ထိုးျပစ္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းက လူအမ်ားေလးစားတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးျဖစ္ေနျပီေလ။ ငါ ငယ္မူျပန္ျပီး လက္သီးနဲ႔ ထိုးဖို႔ ဘယ္ျဖစ္ မလဲကြာ။ ငါမင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ မင္းတစ္ေယာက္ ထူးထူးခြ်န္ခြ်န္ရွိေတာ့ အားရ ပီတိျဖစ္မိတယ္။ အားလည္း ကိုးမိတယ္ေလ။

ဒါေပမယ့္ ငါ႔ကို ကုန္ကားေမာင္းတဲ့သူလို႔ မင္းသိလိုက္တဲ့အခါ မင္းမ်က္ႏွာေပၚက အထင္ေသးဟန္ျပသြားတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုက ငါ႔ရင္ကို ဓားနဲ႔ထိုးသလိုပဲကြာ။ ငါ႔ဘ၀ေပး အေျခေနေၾကာင့္ ငါ ကုန္ကားေမာင္းတာ ငါသိမ္ငယ္ စရာျဖစ္သြားသလား သူငယ္ခ်င္း။ ငါကုန္ကားေမာင္းတာလည္း ငါ႔မိသားစုအတြက္ လက္ရွိဘ၀ စား၀တ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ လုပ္ျဖစ္သြားတာ ပဲေလကြာ။ လူဘံုလယ္မွာ မင္းေျပာလိုက္တဲ့ စကား တစ္ခြန္းကိုလည္း အခုထိ အမွတ္ရေနေသးရဲ႕…. “မင္းတို႔ Highway driver ေတြ၊ ေလးလံုးေရာဂါ ပိုင္ရွင္ေတြ၊ ဘယ္ေလာက္လုပ္ေပးေပး အလကားပဲ၊ မင္းလည္း သတိထားဦး” ဆိုတာေလ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ငါတို႔ လမ္းေပၚက ဘ၀ေတြမွာ ဒီလိုပဲ အဆင္ျခင္မဲ့ မွားခဲ့လို႔၊ အရက္ေသာက္ ေဆးခ်လို႔ မျဖစ္သင့္ပဲ ျဖစ္သြားတဲ့ သာဓကေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းရာ မင္းတို႔ highway driver ေတြ ဆိုျပီးေတာ့ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ မရိုက္ပါနဲ႔။ ကုန္ကားေမာင္းေပမယ့္ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းမွာ မင္းတို႔ေတြ မသိထားတဲ့ ေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေလးေတြ ရွိၾကပါတယ္။ မင္းတို႔ အန္ဂ်ီအိုေတြက ေ၀တဲ့ ကြန္ဒံုးေတြ၊ စာေစာင္ေတြကို တကယ္ဖတ္ျပီး တကယ္လိုက္နာတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳသင့္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။

ငါေလ ျပန္ေတြးမိတိုင္း မ်က္ရည္က်မိတယ္ကြာ…။ မင္းတို႔ အန္ဂ်ီအိုေတြကို ငါ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ တကယ္လည္း ေလးစားတယ္သူငယ္ခ်င္း။ ငါတို႔လို လမ္းေပၚမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြ အတြက္ ေလးလံုး ေရာဂါ မျဖစ္ရေအာင္ ပညာေပးတယ္၊ အသိေတြျဖန္႔တယ္၊ ေဆြေႏြးပြဲေတြ လုပ္တယ္။ ဒါေတြက ငါတို႔အတြက္ တကယ္အက်ိဳးရွိပါတယ္ကြာ။ သို႔ေပမယ့္ မင္းေျပာသလို ငါတို႔က ဒီေရာဂါ ပိုင္ရွင္ေတြ မဟုတ္ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ ငါတို႔က ဒီေရာဂါကို လိုက္ျဖန္႔ေနတဲ့ လူတန္းစားလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ မင္းတို႔ေတြ လုပ္ေပးတာကို ငါတို႔သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ “ဘယ္ေလာက္လုပ္ေပးေပး အလကားပဲ” ဆိုတာေတာ့ ငါနားမလည္ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ မင္းတို႔ အန္ဂ်ီအိုေတြ ငါတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေပးခဲ့သလဲ ဆိုတာ မင္းတို႔ပဲ သိမယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ျပင္ပက အလွဴရွင္ေတြရဲ႕ ေဒၚလာေတြကို မင္းတို႔ ငါတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးျပဳၾကသလဲဆိုတာ မင္းကိုယ္မင္းသာ ျပန္ေမးၾကည္႔ေပေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းတို႔အလုပ္ေတြက ပညာရွင္ဆန္လြန္းတယ္ေလ။ ငါ အတြင္း က်က် မသိႏိုင္ဘူးကြာ။ ဒါေပမယ့္ကြာ မင္းတို႔က စာေစာင္ေတြေ၀တယ္ ကြန္ဒုံးေတြေ၀ေပမယ့္ ငါတို႔ထဲမွာ စာလံုး၀ မတတ္တဲ့သူေတြ၊ ကြန္ဒံုးကို ဘယ္လို စနစ္တက် သံုးရမယ္ဆိုတာ မသိတဲ့သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒးေလ။ မင္းတို႔ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္တစ္ပိုင္း ျမန္မာတစ္ပိုင္း ေ၀ါဟာရေတြကလည္း ငါတို႔အဘိဓာန္မွာ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ဘူးေလကြာ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ေလာက္လုပ္ေပးရမယ္ ဘယ္လို လုပ္ေပးရမယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ ပညာရွင္ေတြ အၾကံထုတ္ၾကေပါ႔ကြာ။

မင္းငါ႔ကို သတိေပးတဲ့ အတြက္ ငါ တကယ္ေက်းဇူးတင္မိတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ငါလည္း ဒါေတြကို သတိထားပါတယ္။ မိသားစုအတြက္ ေငြရွာေနတဲ႔ ငါတို႔ ဘ၀ေတြအတြက္ ဒီေရာဂါဆိုးၾကီးသာ ငါ႔မွာ ျဖစ္ခဲ႔ရင္ ငါ႔ညီေတြ ညီမေတြ မိဘေတြကို ငါဘယ္လိုမွ ေထာက္ပံ့နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ျပီးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာလဲ ငါ႔မိဘေတြ မ်က္ႏွာငယ္ အရွက္ၾကီးရၾကရမွာကိုး…။ ငါသတိနဲ႔ ဆင္ျခင္မွာပါ သူငယ္ခ်င္း။ ေအး…မင္းလည္း စကားေျပာ ဆင္ျခင္ပါ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းလို အန္ဂ်ီအိုမွာလုပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကေတာင္ ဒီလိုေျပာရင္ က်န္တဲ့ သူေတြလည္း ဒီလိုေျပာၾက ျမင္ၾကရင္ မင္းတို႔ ကတိေတြျပဳထားတဲ့ “ခြဲျခား ႏွိမ္ခ် ဆက္ဆံျခင္း” ဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ရွိေပမေပါ႔။ ငါကတိေပးတယ္ သူငယ္ခ်င္း၊ ဒီေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ငါလဲ ဆင္ျခင္မွာပါ။ မင္းလည္း ကတိေပးပါ ငါတို႔ကို ခြဲျခားတဲ့ စကားမ်ိဳး မေျပာပါဘူးလို႔ေလ….

လမင္းကို