သတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ အခ်ိဳ႕

ဆူပူအံုၾကြမႈႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မႈ

အဓိပၸာယ္တူစကားလံုးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဆူပူမႈ (Insurrection) ၊ အံုႂကြမႈ (Uprising) ႏွင့္ သူပုန္ထမႈ (Rebellion) ဟူသည္ အမိန္႔ သို႔မဟုတ္ အာဏာကိုလိုက္နာရန္ ျငင္းဆန္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းကို အစိုးရ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၊ သမၼတ၊ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္၊ ဘ႑ာေရးဆိုင္ရာ အင္စတီက်ဴးရွင္း၊ တာဝန္ရွိသည့္ပုဂၢိဳလ္ အစရွိေသာ အခိုင္အမာတည္ေထာင္ထားသည့္ အာဏာပိုင္မႈကို ဖ်က္ဆီးရန္ သို႔မဟုတ္ အစားထိုးဝင္ေရာက္ရန္ ရည္ရြယ္ေသာ အျပဳအမူမ်ားကို လႊမ္းျခံဳေခၚဆိုျခင္းဟု မွတ္ယူႏုိင္သည္။ တစ္ဖက္မွၾကည့္လွ်င္ ယင္းအျပဳအမူပံုစံမ်ားသည္ အရပ္ဘက္ဆိုင္ရာဥပေဒမ်ားကို မလိုက္နာျခင္း၊ လိုက္နာရန္ျငင္းဆန္ျခင္းကဲ့သို႔ေသာ အၾကမ္းမဖက္သည့္ နည္းလမ္းမ်ား ပါဝင္သည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ အျခားတစ္ဖက္မွၾကည့္လွ်င္ အၾကမ္းဖက္လႈပ္ရွားမႈမ်ား ပါဝင္လာႏိုင္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

အထူးသျဖင့္ သူပုန္ထမႈတြင္ပါဝင္ေသာသူမ်ား လက္နက္ကိုင္စြဲပါက အၾကမ္းဖက္မႈအသြင္ေျပာင္းသြားၿပီး ၎တုိ႔ကို သူပုန္မ်ားဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆူပူမႈ၊ အံုႂကြမႈ သို႔မဟုတ္ သူပုန္ထမႈဟု မည္သည့္အမည္ျဖင့္ေခၚေစကာမူ ဆူပူအံုႂကြမႈတုိင္းကို အၾကမ္းဖက္မႈဟု ေခၚဆို၍မရေပ။ လက္နက္ကိုင္စြဲသည့္အခါမွသာ အၾကမ္းဖက္မႈဟု ေခၚဆုိၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားအရ လက္နက္ကိုင္စြဲလွ်င္ပင္ အရပ္သားမ်ားကို ထိခိုက္မႈမရွိေစဘဲ လက္နက္ကိုင္မ်ားကိုသာ ဆန္႔က်င္တုိက္ခုိက္ျခင္းျဖစ္ပါက အၾကမ္းဖက္မႈဟု မေခၚဆိုႏိုင္ဟု သိရသည္။

သို႔ေသာ္ ဆူပူအံုႂကြမႈမ်ားကို အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းလုိသည့္အခါ သက္ဆုိင္ရာအာဏာပိုင္မ်ားသည္ ဆူပူအံုႂကြသူမ်ားကို အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားဟု စြပ္စြဲေလ့ရွိသည္။ လက္နက္ကိုင္စြဲျခင္းမရွိသည့္ ဆူပူအံုႂကြသူမ်ားကို အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္လာရန္အတြက္ လံႈ႔ေဆာ္ေပးျခင္းလည္း ျပဳလုပ္တတ္သည္။ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားကို တန္ျပန္ႏွိမ္နင္းျခင္းအျဖစ္ အမ်ားအျမင္၌ တင့္တယ္ေစရန္ျဖစ္သည္။

ဆူပူအံုႂကြျခင္းတြင္ တစ္စံုတစ္ရာကို ျပဳျပင္သင့္သည္ သို႔မဟုတ္ ဖယ္ရွားသင့္သည္ဟူသည့္ ခိုင္မာေသာယံုၾကည္ခ်က္တစ္ရပ္ ရွိသည္။ ေျပာင္းလဲရန္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ေထာက္ျပျခင္းေၾကာင့္ ယင္းအေနအထားတြင္ ဆူပူအံုႂကြမႈကို အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ဟု ေခၚဆိုႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းမႈျဖင့္ အေျဖရွာျခင္းက အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေနသည့္အေနအထားတြင္ ဆူပူအံုႂကြမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါက ယင္းကို အႏုတ္လကၡဏာေဆာင္ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ဟု ေခၚဆိုႏုိင္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဆူပူအံုႂကြမႈႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မႈကို ခြဲျခားရခက္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အၾကမ္းဖက္မႈတြင္ အျပစ္မဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ အျပစ္ရွိသည္ျဖစ္ေစ ခြဲျခားမေနဘဲ အျခားသူမ်ားကို ထိခုိက္ေစရန္ ရည္ရြယ္သည္။ ယင္းကဲ့သို႔ လုပ္ေဆာင္ရျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္သည္လည္း လူအမ်ားစုအတြက္ လက္ခံႏိုင္စရာ ယုတၱမတန္တတ္ေပ။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အၾကမ္းဖက္မႈကို မိမိရပ္တည္ရာဘက္မွေန၍ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ၾကသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ျပည္သူမ်ားက ဆိုးရြားသည္ဟု ထင္ျမင္ထားေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး သို႔မဟုတ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူတစ္ဦးကို ဆန္႔က်င္ပုန္ကန္ပါက သူပုန္မ်ားကို လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္သူမ်ားဟုေခၚဆိုၿပီး အျခားတစ္ဖက္ကို အၾကမ္းဖက္သမားဟု ေခၚဆိုသည္လည္းရွိသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ လူအမ်ား၏ အျမင္မ်ား သို႔မဟုတ္ အခြင့္အေရးမ်ားအား အၾကမ္းဖက္ျခင္းကို သံုးစြဲကာ ဟန္႔တားရန္ႀကိဳးပမ္းပါက မည္သည့္ႏုိင္ငံေရးသမား သို႔မဟုတ္ မည္သည့္အာဏာပိုင္ကိုမဆို အၾကမ္းဖက္သမားဟု ေခၚဆိုႏိုင္သည္။

အမွန္တကယ္၌ လူအမ်ား၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့မႈမ်ား၊ နာၾကည္းမႈမ်ားႏွင့္ အမုန္းတရားတို႔က ဆႏၵျပျခင္းမွသည္ ဆူပူအံုႂကြမႈျဖစ္သည္အထိ လံႈ႔ေဆာ္ေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္း႐ံုျဖင့္ ျပႆနာမ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ မဟုတ္ဘဲ ျပႆ နာ၏ အရင္းအျမစ္ကို ေျဖရွင္းေပးရန္လိုအပ္ပါေၾကာင္း The Daily Eleven သတင္းစာက ေရးသားအပ္ပါသည္။

Credit to ဒီဇင္ဘာလ ၂၃ ရက္ေန႔ထုတ္ The Daily Eleven သတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္

စကားႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္

ေခါင္းေဆာင္မွန္သမွ်သည္ မိမိအဖြဲ႔သားမ်ားကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ ျပဳရာတြင္ စကားကို သုံးစြဲဦးေဆာင္ရစၿမဲ ျဖစ္ရာ စကားကို ကြၽမ္းက်င္လိမၼာစြာ အဓိပၸာယ္ေပါက္ေအာင္ ေျပာတတ္ရန္ အေရးႀကီးသည္။

ေခါင္းေဆာင္အႀကီးအငယ္ တာဝန္အမ်ဳိးအစားအလိုက္ ဦးေဆာင္ရသူ မ်ားေလေလ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာဆိုရေသာ လူပရိသတ္မ်ားေလေလ ျဖစ္ကာ၊ လူပရိသတ္မ်ားေလေလ ကိုယ္ေျပာခ်င္ေသာ စကားကို ေပါက္ေရာက္ေအာင္ ေျပာရန္ ခက္ခဲေလေလ ျဖစ္သည္။

လူ၏ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ႏွင္႔ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို အကဲျဖတ္ရာတြင္ ေျပာစကားကို ၾကည့္ေလ့ရွိၾကသည္။ စကားေျပာမဟန္လွ်င္ အထင္ႀကီးေလးစား ခံရဖို႔ေဝးၿပီ။ စကားေျပာသည္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ကို ဆြဲခ်ႏုိင္သလို အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ေအာင္လည္း ပို႔ေပးႏုိင္သည္။

စကားဆိုသည္မွာ အေျပာမတတ္လွ်င္ ဆဲသည္ႏွင့္တူသည္။ လုပ္ရပ္မွန္၊ ေစတနာ မွန္ေသာ္လည္း အေျပာမတတ္လွ်င္ အဓိပၸာယ္ေကာက္ လြဲေစၿပီး ရလဒ္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္တတ္သည္။

စကားေျပာဆိုျခင္းသည္ ပရိသတ္ (Target Audience) ကိုလိုက္ကာ ခ်ိန္ညိႇရေသာ သေဘာရွိသည္။ သံုးႏွစ္သား ကေလးငယ္ကို ေျပာသည့္စကားမ်ိဳးျဖင္႔ အရြယ္ေရာက္ၿပီး လူတို႔ကို နားဝင္ေအာင္ ေျပာမရႏိုင္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္ေတာ တူညီေသာ စကားလုံး သုံးမရႏုိင္၊ အဓိပၸာယ္တူတို႔ကိုပင္ ေဝါဟာရ ကြဲသင့္ကြဲၿပီး အလုိက္သင့္ အလ်ားသင့္ ေျပာရသည္။

တစ္ဖန္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ လူၾကားေကာင္း႐ုံ၊ စိတ္တက္ႂကြ႐ုံ ေျပာျခင္းသက္သက္ မဟုတ္ရဘဲ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္း၏ မူဝါဒ၊ သေဘာထားတို႔ကို ကိုယ္စားျပဳ ေျပာဆိုျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ ေျပာသမွ်ကို တာဝန္ယူႏုိင္မွ ေျပာသင့္သည္။ မင္းမွာ သစၥာ၊ လူမွာ ကတိ။

ထုိ႔ေၾကာင္႔ စကားတစ္ခြန္း ၿပီးၿပီးေရာ လူႀကိဳက္မ်ား႐ုံ ေျပာ၍မရ။ အလြယ္တကူ ေျပာလိုက္ဆိုလိုက္ပါက ၾကမ္းကြၽံလွ်င္ ႏုတ္ရ၊ စကားကြၽံလွ်င္ ႏုတ္မရ။ “ေထြးၿပီးေသာတံေတြး ျပန္မ်ဳိမရ” ႏုိင္သည့္အတြက္ မဆင္မျခင္ ေျပာမိေသာ ကိုယ့္စကားမ်ားႏွင့္ကိုယ္ ပိတ္မိမည္။ ယေန႔ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္၊ အင္တာနက္ေခတ္၊ ဆိုရွယ္မီဒီယာေခတ္တြင္ သတင္းစကားတို႔သည္ ေတာမီးသဖြယ္ အလ်င္အျမန္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေသာေၾကာင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာမရွိ၊ ေတာႀကိဳအုံၾကားႏွင့္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမဟူ ေျပာၿပီးစကားတို႔သည္ လူအမ်ား၏ နား၊ မ်က္စိေရွ႕သို႔ အဆင္သင့္ ေရာက္ၾကသည္။

တစ္ဖန္ စကားေျပာဆိုရာတြင္ စိတ္ပါလက္ပါရွိမႈ၊ အသံခြန္အား၊ ပရိသတ္တို႔အေပၚ ေစတနာတို႔ ပါရန္လိုသည္။ လူအမ်ားကို စိတ္အားတက္ႂကြေစရန္၊ သေဘာေပါက္ေစရန္ ရွင္းလင္းေျပာျပေသာ ေခါင္းေဆာင္၏ အသံသည္ အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်နည္းၿပီး တစ္သမတ္တည္း ျဖစ္ေနလွ်င္ နားေထာင္သူတို႔ စိတ္တြင္းတြင္ ေျပာစကားတို႔ စြဲက်န္ရစ္မည္မဟုတ္။

လူႀကီးေနရာ ေရာက္ေနသူတိုင္း စကားအတတ္ပညာ၊ စကားအႏုပညာႏွင့္ ျပည့္ဝေစလိုသည္။

အယ္ဒီတာ (၂၂.၁၂.၂၀၁၄)

---------------------------

Editorial, The Voice Daily Vol-2/No-217 (#voiceeditorial)