"ငို"တာနဲ႔ "ရယ္"တာ ဘဝမွာ ႏွစ္ခုစလံုးအေရးပါတယ္

တစ္ေန႔မွာ ဒီဇိုင္နာမိတ္ေဆြတစ္ဦးနဲ႔ စကားေျပာေနရင္း ကေလးေတြအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ကေလးလဲက်သြားတဲ့အခါ သူက "ကိုယ္တိုင္ထရပ္ မငိုနဲ႔" လို႔ ေျပာတတ္တယ္လို႔ဆိုတယ္။

"ကိုယ္တိုင္ထရပ္တာကေကာင္းတယ္ ဒါေပမယ့္ လဲက်ၿပီဆိုမွေတာ့ အသားနာမွာေပါ့၊ အသားနာရင္ ငိုမွာေပါ့!"လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ မိတ္ေဆြကရယ္တယ္။

ကေလးေတြကို "လူ႔သဘာဝနဲ႔ဆန္႔က်င့္" တာကုိေတာင္းဆိုမိမွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သတိျပဳမိခဲ့လို႔ "ေကာင္းၿပီေလ.. သမီးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ေပးငိုမယ္၊ သားေယာက္်ားဆိုရင္ေတာ့ မငိုနဲ႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမွာပဲ"

"ဟာ... ေယာက္်ားေလး မငိုရဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ၊ ေယာက္်ားေလးလဲက်ရင္လည္း နာတတ္တာပဲ။ ငိုလို႔ရတယ္" မိတ္ေဆြရဲ႕အေျပာကုိ ကြၽန္ေတာ္အသံျမင့္ၿပီးေမးမိတယ္။ မိတ္ေဆြကရယ္ပဲရယ္ေနခဲ့ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး။

ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ငယ္ငယ္ေလးတည္းက မငိုတတ္ခဲ့သူ၊ ႀကီးလာေတာ့လည္း မညည္းတြားတတ္သူျဖစ္တယ္။ သူကထက္ျမက္သူ၊ တာဝန္သိတတ္သူ၊ အျပစ္ရွာစရာမရွိ ေကာင္းမြန္သူျဖစ္ၿပီး လူေတြရယ္ေမာေအာင္လည္း လုပ္ႏိုင္သူျဖစ္တယ္။ သူ႔ကိုေတြ႔တိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ၿပံဳးရယ္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔စိတ္႐ႈပ္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သူစကားမေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္မယ္ဆိုတာ သူမသိေတာ့ဘူး။ မေကာင္းတဲ့ခံစားမႈမ်ဳိးကို သူရင္မဆိုင္ဝံ့လို႔ျဖစ္တယ္။

ဘာမဆို ၿပီးျပည့္စံုသူတစ္ေယာက္မွာ ဘာလိုအပ္ခဲ့လဲ။ ဒါက သူကိုယ္တိုင္ပဲသိမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။ သူဟာ လူႀကီးျဖစ္ေနခဲ့လို႔ သူ႔ကိုေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုတာ ခက္သြားၿပီ။ အဲဒီအက်င့္ေတြ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူ႔ဆီမွာပါလာခဲ့ၿပီျဖစ္တယ္။

ေအဒင္မွာေနတဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတစ္ဦးရဲ႕သမီး တိုက္ေပၚကခုန္ခ်ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္စီရင္လိုက္တဲ့သတင္း သတင္းစာမွာ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူက ဇနီးကို "မငိုနဲ႔.... ကိုယ့္အျပန္ကို ေစာင့္ေန...." လို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာသတဲ့။

ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ဘူး၊ သမီးေသဆံုးသြားတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ကို မငိုနဲ႔တဲ့၊ ဘယ္လိုမ်ား ေျပာရက္ခဲ့ပါလိမ့္။ ငိုလိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား၊ ငိုလိုက္တာနဲ႔ မႀကံ့ခိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ သမီးကိုဆံုး႐ႈံးလိုက္ရတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္မွာ သံုးရက္သံုးည ငိုပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ နာက်င္လို႔ငိုတာ မငိုသင့္ဘူးလား၊ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္မျပရေတာ့ဘူးလား၊

ႀကံ့ခိုင္တယ္၊ ရဲရင့္တယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္၊ အေကာင္းျမင္တယ္.... ဒါေတြဟာ လွပတဲ့အက်င့္စရိုက္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္သက္တယ္။ ဒီလိုအက်င့္စရိုက္ေတြကို သင္ယူဖို႔လည္း သေဘာတူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံစားခ်က္ျဖစ္တဲ့ နာက်င္တာ၊ ေဒါသျဖစ္တာ၊ စိတ္ညစ္တာ.... စတဲ့ ဒီလိုစရိုက္ေတြကလည္း လူ႔ဘဝမွာ တစ္စိတ္တေဒသပါဝင္ပါတယ္။ ဒီလိုခံစားခ်က္ေတြမွာ ထြက္ေပါက္ရွိဖို႔လည္း အေရးပါပါတယ္။

ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္မျပႏိုင္တဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုလည္း ေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္ေတြသာ ထုတ္ျပေစၿပီး မေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို ထုတ္မျပေစတတ္ၾကဘူး။ "ငို" ၿပီဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ေျပာတတ္တဲ့ တစ္ခြန္းတည္းေသာစကားက "မငိုနဲ႔... မငိုရဘူး" ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။

ခံစားခ်က္ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာတဲ့ ပညာရွင္Alice Millerက သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ဒီလိုစာေလးတစ္ပိုဒ္ေရးထားတယ္။

"ဘာကိစၥ၊ ဘယ္အရာမဆို ကြၽန္မကိုစိတ္ညစ္ေစ ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္ေစခဲ့ရင္ ကြၽန္မကလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထုတ္ေဖာ္ျပတတ္တယ္။ သူတစ္ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ဆိုၿပီး ကြၽန္မဟန္ေဆာင္မရယ္တတ္ဘူး။ သူတစ္ပါးရဲ႕လိုအင္အတြက္ ကိုယ္ရဲ႕စိတ္ရႈပ္စရာနဲ႔ ပူပင္ေသာကေတြကို မဖိႏွိပ္ထားခ်င္ဘူး။ ကြၽန္မစိတ္တိုလို႔ရတယ္။ ဒီအတြက္ ဘယ္သူကမွေခါင္းကိုက္ၿပီး ေသမသြားႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ထိပါးလာရင္ ကြၽန္မေဒါသထြက္လို႔ရတယ္။ ဒီအတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မဆံုး႐ႈံးသြားဘူး...."

တကယ္လို႔ ငိုေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘာေၾကာင့္ငိုေနမွန္းမသိခင္ "မငိုနဲ႔... ထပ္ငိုရင္ မခ်စ္ေတာ့ဘူးေနာ္၊ ထပ္ငိုရင္ တုတ္လာၿပီေနာ္"လို႔ လူႀကီးေတြက အရင္ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ကေလးငယ္ေတြ အငိုတိတ္သြားသည့္တိုင္ေအာင္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ထိတ္လန္႔တာေတြ ပိုကိန္းေအာင္းေနေတာ့တယ္။ ငိုတာနဲ႔မိဘေတြ မခ်စ္ေတာ့ဘူး၊ ငိုတာနဲ႔ အျပစ္ေပးခံရမွာကို သူတို႔စိုးရိမ္ခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။

ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ထုတ္မျပေစဘဲ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို လိမၼာတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ သင္ႏုိင္သလို မိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈမဲ့တဲ့၊ တစ္ပါးသူရဲ႕ခံစားခ်က္ကို နားမလည္ေပးတတ္တဲ့ သူအျဖစ္လည္း သင္ႏိုင္ပါတယ္။

ကေလးပံုျပင္စာအုပ္ထဲက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္က ဒီလိုဆိုပါတယ္။

ဖ်ားနာေနတဲ့အဘြားကို ေသမင္းလာေခၚေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေျမးေတြကအဘြားကို ေသမင္းလက္ထဲ မထည့္ရက္ဘဲ အခ်ိန္ကိုဆဲြႏိုင္သမွ် ဆဲြထားလိုက္တယ္။ ဒီေသမင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ထင္သေလာက္ ေၾကာက္စရာမေကာင္းခဲ့ဘူး။ ဒီေသမင္းက ေဖာ္ေရြတယ္။ ေျမးေတြကို သူက ပံုတစ္ပုဒ္ေျပာျပပါတယ္။

"ေရွးေရွးတုန္းက ဝမ္းနည္းျခင္းနဲ႔ငိုေၾကြးျခင္းဆိုတဲ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ရယ္ေမာျခင္းဆိုတဲ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ဆံုၿပီး ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ၾကတယ္။ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး မဂၤလာပဲြက်င္းပခဲ့တယ္။ ဝမ္းနည္းျခင္းက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့တယ္။ ငိုေၾကြးျခင္းက ရယ္ေမာျခင္းနဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ အိုမင္းတဲ့အထိ ေနထိုင္ၾကၿပီး ဝမ္းနည္းျခင္းေသဆံုးတဲ့ေန႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလည္းလိုက္ေသတယ္။ ငိုေၾကြးျခင္းေသဆံုးတဲ့ေန႔ ရယ္ေမာျခင္းလည္း လိုက္ေသတယ္..."

ေျမးေလးေတြက ေသမင္းရဲ႕ပံုျပင္ကိုနားေထာင္ၿပီး ခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာတဲ့ သဘာဝတရားျဖစ္ၿပီး ရွင္တာရွိရင္ ေသတာလည္းရွိတယ္။ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြရွိမွ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ပိုတန္ဖိုးထားတတ္တယ္။ တကယ္လို႔ေသဆံုးျခင္းသာမရွိခဲ့ရင္ ဘဝရဲ႕တန္ဖိုးကို ဘယ္လိုနားလည္ၾကမလဲ၊ တကယ္လို႔ မိုးေတြမရြာခဲ့ရင္ လွပတဲ့ေနေရာင္ျခည္ေတြ ဘယ္ထြန္းေတာက္ႏိုင္မလဲ၊

ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းအဆိုးကိုလက္ခံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဒါမွ ဘဝေတြမွာ တူညီတဲ့အဓိပၸာယ္ရွိမွန္း သိနားလည္မွာျဖစ္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ကေလးေတြကို အၿမဲၿပံဳးရယ္ႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္ ငိုေၾကြးခ်ိန္မွာ "စိတ္မာစမ္းပါ မငိုနဲ႔" လို႔ ကြၽန္ေတာ္မေျပာခ်င္ခဲ့ဘူး။

နာရင္ ငိုတတ္တယ္၊ စိတ္ထိခိုက္ရင္လည္း ငိုတတ္တယ္၊ မေပ်ာ္ရင္လည္း ငိုတတ္တယ္...

ကိုယ္တိုင္ငိုဖူးမွ သူတစ္ပါးငိုတာကို ရင္ဆိုင္ရဲမယ္။ ကိုယ္တိုင္ငိုဖူးမွ သူတစ္ပါးငိုတာကို နားလည္ခံစားတတ္မယ္။ အားလံုးဟာ ညီတူညီမွ်ဆိုတာကို နားလည္မယ္၊ သူတစ္ပါးအကူညီမဲ့လဲၿပိဳခ်ိန္မွာ သူ႔အတြက္ ငါဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲဆိုတာကို ေတြးေတာမိမယ္။

"ဝေအာင္ငိုလိုက္.. ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ငိုငို ၊ ဝေအာင္ငိုလိုက္ ... သားေဘးမွာ ေဖေဖရွိေနမယ္"

ကေလးေတြငိုခ်ိန္ ဒီလိုပဲကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္ခဲ့တယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ သူတို႔ဟာ သူတစ္ပါးကိုနားလည္ႏိုင္တဲ့ ႏူးည့ံသူ၊ သူတစ္ပါးကို ႏွစ္သိမ့္တတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ႏွစ္သိမ့္တတ္သူျဖစ္ေစဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

မူရင္းလင့္ -- http://www.zic.com.tw/article/article044.htm

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Wednesday, February 24, 2010)