ပရိတ္သမိုင္းကို ေလ့လာေသာ္

ပရိတ္တရားေတာ္ ရြတ္ဖတ္သူမ်ားႏွင့္ နာယူသူမ်ားတြင္ ရွိသင့္ရွိအပ္ေသာ
အဂၤါရပ္မ်ားကို ေဆြးေႏြးျပီးသည့္ေနာက္ ေထရ ၀ါဒဗုဒၶသာသနာေတာ္၌
ပရိတ္တရားေတာ္မ်ား ရြတ္ဖတ္နာယူသည့္ အေလ့အထစတင္လာခဲ့ပံုကို
အနည္းငယ္တင္ျပလိုပါ သည္။ ဤတြင္ ေရွးအစဥ္အဆက္ပညာရွင္ၾကီးမ်ား
မွတ္သားခဲ့သည္တို႕ကို အက်ဥ္းခ်ဳံးေဖာ္ျပသြားမည္ျဖစ္ရာ စာရႈသူတို႕
အေနႏွင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာေပးအပ္ေတာ္မူခဲ့သည့္ ေကသမုတၲိသုတၲန္ (ကာလမသုတ္)
လာၾသ၀ါဒလမ္းညႊန္ ေဒသနာေတာ္မွတ္ ေက်ာက္ကို လက္ကိုင္ျပဳ၍
ေ၀ဖန္သံုးသပ္သြားရန္သာျဖစ္သည္။
သမားစဥ္ဆက္ ယံုၾကည္မႈအရ ယခုအခါပရိတ္ၾကီး(၁၁)သုတ္အျဖစ္ထင္ရွားေသာ
ပရိတ္ေတာ္တို႕အနက္ အခ်ိဳ႕ကိုအေဆာင္ လက္ဖြဲ႕သဖြယ္ အသံုးျပဳသည့္အေလ့မွာ
ဗုဒၶမပြင့္မီ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ ရွိခဲ့ေပသည္။ ယင္းအခ်က္ကို
လက္ခံထား သူတို႕၏ အေထာက္အထားမွာ ေဂါတမဗုဒၶဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မမူမီ
ေဗာဓိသတၲ(ဘုရားအေလာင္း) ဘ၀က ျဖစ္ေတာ္စဥ္ မ်ားဟု မ်က္ေမွာက္ေခတ္
ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစု ယူဆထားေသာ နိပါတ္ေတာ္လာ ဇာတ္ေတာ္ငါးရာ႔ငါးဆယ္
ပင္ျဖစ္သည္။
ေမာရသုတ္ ကို ဇာတ္အ႒ကထာလာ ေမာရဇာတ္ႏွင့္ မဟာေမာရဖာတ္၊ ခႏၶသုတ္ကို
ဇာတ္အ႒ကထာလာ ခႏၶဇာတ္၊ ၀႗သုတ္ကို စရိယာပိဋကတ္အ႒ကထာႏွင့္ ဇာတ္အ႒ကထာလာ
၀႗ဇာတ္တို႕၌ ေဗာဓိသတၲတို႕က ေဘးအႏၲရာယ္တို႕မွ အရံအတားသဖြယ္
အသံုးျပဳခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရေပသည္။
ေဗာဓိသတၲ ဥေဒါင္းမင္းဘ၀က ေမာရသုတ္ကို ရြတ္ဆိုခဲ့သျဖင့္
မင္းခုႏွစ္ဆက္တိုင္တိုင္ မုဆိုးမ်ား၏အႏၲရာယ္မွ လြတ္ကင္းခဲ့ပံု၊
ေဗာဓိသတၲရေသ့ၾကီးဘ၀က တပည့္ရေသ့မ်ားအား ခႏၶသုတ္ ကိုရြတ္ဆိုေစခဲ့သျဖင့္
ေျမႊဆိုးတို႕ရန္မွ ကင္းေ၀းခဲ့ပံု၊ ေဗာဓိသတၲ ငံုးငွက္ဘ၀က
၀႗သုတ္ကိုရြတ္ဆိုခဲ့သျဖင့္ မီးေဘးမွလြတ္ ေျမာက္ခဲ့ပံုအသီးသီးအား
အဆိုပါဇာတ္၊ အ႒ကထာဆရာမ်ား၏ ေရးသားခ်က္မ်ားအရ သိရွိရေပသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ
သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္အခါတြင္လည္း ပရိတ္တရားေတာ္မ်ားကို
ေဘးအႏၲရာယ္ကာကြယ္ရန္အလို႕ငွာ အသံုးျပဳခဲ့ဖူး ေၾကာင္း
ေႏွာင္းေခတ္အ႒ကထာဆရာတို႕၏ အာေဘာ္မ်ားအရ သိရွိႏိုင္ေပသည္။
ေ၀သာလီျပည္တြင္ ေရာဂါေဘး၊ သားရဲေဘးႏွင့္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈေဘးတို႕ႏွင့္
ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္တြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာကိုယ္တိုင္ ၾကြခ်ီကာ
ယင္းအႏၲရာယ္တို႕မွလြတ္ကင္းရန္ ရတနသုတ္ ကိုေဟာၾကားျပီး
ပရိတ္အျဖစ္ရြတ္ဆိုေစခဲ့သျဖင့္ ေဘးရန္ဆိုးတို႕ မွလြတ္ကင္းကာ
သတၲ၀ါငါးသိန္းေက်ာ္ တရားထူးရရွိၾကေၾကာင္း ဓမၼပဒ 'အ႒ကထာ'၊ ခုဒၵကပါဌ္
'အ႒ကထာ'၊ သုတၲနိပါတ 'အ႒ကထာ' တို႕၌ျပဆိုထားေပသည္။ ေတာေန ရဟန္းငါးရာအား
ရုကၡစိုးတို႕ေျခာက္လွန္႕မႈမွ ကင္းလြတ္ရန္ ဗုဒၶျမတ္စြာက ေမတၲသုတ္
ကိုပရိတ္အျဖစ္သင္ၾကားေပးခဲ့ျပီး ယင္းပရိတ္တန္းခိုးေၾကာင့္
၄င္းတို႕ရန္မွကင္းေ၀းကာ ရဟန္းတို႕တရားထူး ရေအာင္
အားထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟုလည္း ခုဒၵကပါဌ္ 'အ႒ကထာ' ႏွင့္ သုတၲနိပါတ
'အ႒ကထာ'တို႕၌ေဖာ္ျပထားေပသည္။ ခႏၶသုတ္ ပရိတ္ကို
ဗုဒၶျမတ္စြာသင္ၾကားေပးခဲ့သျဖင့္ ရဟန္းတို႕ေျမြဆိုးေဘးမွ
ကင္းေ၀းခဲ့သည္ဟုလည္း ဇာတ္အ႒ကထာ ဆရာတို႕က ဆိုထားေပေသးသည္။ ဓဇဂၢသုတ္
ကိုရြတ္ဆိုျခင္းျဖင့္ ရဟန္းတို႕တရားဘာ၀နာပြားမ်ားရာ၌ ရဲရင့္မႈရွိေစပံု၊
ဗုဒၶ ၏ေနာက္လိုက္မ်ားအား မေကာင္းဆိုး၀ါးတို႕ မေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္ရန္
အေဆာင္အေယာင္အျဖစ္ အာဋာနာဋိယသုတ္ ကိုရြတ္ ဆိုပါေစမည့္အေၾကာင္း
ေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းၾကီးက ဗုဒၶျမတ္စြာအား ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပံု၊ အဂၤုလိမာလသုတ္ မွာ
အရွင္အဂၤုလိ မာလအား အမ်ိဳးသမီးမ်ား အလြယ္တကူသားဖြားႏိုင္ေအာင္
ကယ္တင္ျခင္းငွာ ဗုဒၶျမတ္စြာက စီစဥ္သင္ျပေပးခဲ့ပံု၊ အရွင္
ေမာဂၢလာန္၊အရွင္မဟာကႆပ ႏွင့္ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ မမာမက်န္းျဖစ္စဥ္
ေဗာဇၩဂၤသုတ္ ကိုရြတ္ဆိုေစၾကျခင္းျဖင့္ ေရာဂါ မ်ားေပ်ာက္ကင္း
ခ်မ္းသာခ့ဲပံုတို႕ကိုကား သက္ဆိုင္ရာ မူလပိဋကတ္မ်ား၌ပင္ ေတြ႕ရွိရေပသည္။
ဗုဒၶ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း(၅၀၀)ခန္႕တြင္
ေရးသားျပဳစုခဲ့သည္ဟု ခန္႕မွန္းၾကေသာ မိလိႏၵပဥႇာ၌ 'က်မ္းျပဳဆရာ' က
ရတနသုတ္၊ ေမတၲသုတ္၊ ခႏၶသုတ္၊ ေမာရသုတ္၊ ဓဇဂၢသုတ္၊ အာဋာနာဋိယသုတ္ႏွင့္
အဂၤုလိမာလသုတ္တို႕ကိုသာ ပရိတ္ တရားေတာ္မ်ားအျဖစ္ေဖာ္ျပခဲ့ေပရာ
ထိုေခတ္အခါအထိ ယင္းခုႏွစ္သုတ္သည္သာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေလာက၌ ပရိတ္ေတာ္မ်ား အျဖစ္
ရြတ္ဆိုခဲ့ဟန္ရွိသည္ဟု ေလ့လာသူမ်ားက ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကေလသည္။
သာသနာ သကၠရာဇ္(၉၀၀)ေက်ာ္တြင္ကား အ႒ကထာသစ္က်မ္းျပဳဆရာ 'အရွင္ဗုဒၶေဃာသ'
ေပၚထြန္းခဲ့ရာ ၄င္းေခတ္၌ သီဟိုဠ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားခဲ့ေသာ
ေရွးအ႒ကထာေဟာင္းမ်ားကို မူရင္းပိဋကတ္မ်ားႏွင့္တိုက္ဆိုင္ညႇိႏႈိင္းကာ ပါဠိ
ဘာသာျဖင့္ အ႒ကထာသစ္မ်ားကို ျပဳစုခဲ့ေပသည္။ ယင္းက်မ္းစာတို႕အလိုအရမူ
အရွင္ဗုဒၶေဃာသေခတ္က ပရိတ္ေတာ္ မ်ားအျဖစ္ ရတနသုတ္၊ ေမတၲသုတ္၊
ခႏၶသုတ္၊ေမာရသုတ္၊ ဓဇဂၢသုတ္၊ အာဋာနာဋိယသုတ္၊ ေဗာဇၩဂၤသုတ္ႏွင့္ ဣသိဂိလိ
သုတ္တို႕ကို ရြတ္ဖတ္နာယူသမႈ ျပဳၾကေၾကာင္းေတြ႕ရွိႏိုင္ေပသည္။
ဤတြင္ မိလိႏၵပဥႇာက်မ္းျပဳစဥ္ကာလႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေသာ္ ေဗာဇၩဂၤသုတ္ႏွင့္
ဣသိဂိလိသုတ္တို႕ တိုးလာျပီး အဂၤုလိမာလသုတ္ ေလ်ာ့သြားသည္ကို
ေတြ႕ရွိရေပမည္။ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေဗာဓိဥာဏ္ရရာတရား ခုႏွစ္ပါးပင္ျဖစ္ေသာ
ေဗာဇၩဂၤသုတ္မွာ ယခု ေခတ္တိုင္ ပရိတ္ေတာ္အျဖစ္
ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ေနၾကေသးေသာ္လည္း ဣသိဂိလိေတာင္၌ သီတင္းသံုးေနထိုင္ၾကသည္ဆို
ေသာ ပေစၥကဗုဒၶါတို႕၏အမည္မ်ားကို ေဖာ္ျပထားသည့္ ဣသိဂိလသုတ္ကိုကား
ပရိတ္အျဖစ္ ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္မႈ မျပဳၾက ေတာ့ေခ်။
ဗုဒၶသာသနိက မွတ္တမ္းမ်ားအလိုအရမူ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ပရိတ္ရြတ္ဖတ္နာယူသည့္
အေလ့အထသည္ အေသာကမင္းၾကီး ေစလႊတ္လိုက္သည့္ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္ အရွင္ေသာန
ႏွင့္ အရွင္ဥတၲရတို႕ သု၀ဏၰဘုမၼိသို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ရာမွ အစျပဳေပ သည္။
ထုိအရွင္ႏွစ္ပါးက ျဗဟၼဇာလ သုတ္ကို ပရိတ္အျဖစ္ ရြတ္ဖတ္ေပးျခင္းျဖင့္
ပင္လယ္ဘက္မွလာေရာက္၍ ကေလး မ်ားအား ဖမ္းဆီးစားေသာက္ေလ့ရွိသည့္
ဘီဘူးမ်ားေဘးရန္မွ အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ရာ ထိုကာလမွအစျပဳလ်က္ ျမန္မာ
တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဓမၼေဒသနာေတာ္မ်ားကို အႏၲရာယ္ကင္း
ေဘးရွင္းစသည့္အရံအတား ပရိတ္မ်ား အျဖစ္မွတ္ယူကာ သံဃာေတာ္မ်ားအား
မိမိတို႕အိမ္ေဂဟာသို႕ပင့္ဖိတ္လ်က္ ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ေစခဲ့ၾကေၾကာင္း အဆိုရွိ
ေပသည္။
ပုဂံျပည္သို႕ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာေတာ္ မေရာက္ရွိမီကာလက အရည္းၾကီးတို႕၏
မဟာယာနႏႊယ္ေသာ အမည္ခံဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားခဲ့သည္။ အရည္းၾကီးတို႕
စီမံထားသည့္ပရိတ္မ်ားကို ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ျခင္းအားျဖင့္ ေလာကီ
အက်ိဳးစီးပြားတိုးေစ မည့္အျပင္ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္မ်ားေျပေပ်ာက္ကာ
မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကိုပင္ အားထုတ္စရာမလိုဘဲ ေရာက္ရွိႏိုင္သည္ဟု
ယံုၾကည္ခဲ့ၾကဖူးသည္။
ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာျပဳမ်ား ေရာက္ရွိလာျပီး အရည္းၾကီးသာသနာ
ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားသည့္ေနာက္တြင္မူ ဤမွ်အယူမသီးၾက ေတာ့ေပ။ သို႕ေသာ္
ျမန္မာ့ရာဇ၀င္တစ္ေလွ်ာက္ ပေဒသရာဇ္အသီးသီးတို႕သည္ သူတို႕၏ အေရးပါေသာ
နန္းေတာ္တည္ပြဲ၊ နန္းသိမ္းပြဲ စသည့္အခမ္းအနားမ်ား၌
ရဟန္းေတာ္မ်ားအားပင့္ကာ ဗုဒၶဘာသာပရိတ္ေတာ္ မ်ားကို ရြတ္ဖတ္ေပးေစခဲ့သည္။
ထူးျခားသည္ကား ထိုအခမ္းအနားမ်ားသို႕ ျဗာဟၼဏပုေရာဟိတ္ၾကီးမ်ားကိုလည္း
အေရးၾကီးပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္ တက္ေရာက္ ေစကာ ၄င္းတို႕ကြၽမ္းက်င္ရာ
ေ၀ဒက်မ္းဂန္လာ မႏၲန္မ်ားကို ရြတ္ဖတ္ေစခဲ့ၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြင္း လူတန္းစားအလႊာ အသီးသီး၌ ပရိတ္ရြတ္ဖတ္
နာယူသည့္အေလ့အထထြန္းကားခဲ့ရာ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ကိုးရာ၀န္းက်င္၌ကား မဂၤလသုတ္၊
ရတနသုတ္၊ ေမတၲသုတ္၊ ခႏၶသုတ္၊ ေမာရသုတ္၊ ဓဇဂၢသုတ္၊ အာဋာနာဋိယသုတ္၊
အဂၤုလိမာလသုတ္ဟူ၍ ပရိတ္ၾကီး(၉)သုတ္ ရွိလာခဲ့ေၾကာင္း သကၠရာဇ္-၉၆၇ခုဖြား
တိေလာကာလကၤာရဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ အရွင္ေတေဇာဒီပမေထရ္ ျပဳစုခဲ့ေသာ
ပရိတၲဋီကာပါဌ္ ကိုေထာက္ထား၍ ပညာရွင္မ်ားက ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ေပသည္။
မည္သို႕ဆိုေစ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ကား မူလပိဋကတ္ေတာ္လာ ဘုရားေဟာ
သုတၲန္ေဒသနာအမ်ားစုႏွင့္ ေႏွာင္းေခတ္ သာသနာ့ပညာရွင္မ်ား
ဥာဏ္ကြန္႕ျမဴးမႈတို႕၏ ရလဒ္အျဖစ္ ပရိတ္ၾကီး(၁၁)သုတ္သည္ ထည္ထည္၀ါ၀ါ
တည္ရွိေနေပျပီ။ ေႏွာင္းလူတို႕၏တာ၀န္ကား အရာရာကို စာမွာပါ ပါသည့္အတိုင္း
ေလွနံဓားထစ္မမွတ္ယူၾကဘဲ ကိုယ္ပိုင္ေလ့လာသိျမင္မႈ (သုတမယဥာဏ္)၊
ေတြးေခၚၾကံဆသိျမင္မႈ (စိႏၲာမယဥာဏ္)၊ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ (၀ိပႆနာဥာဏ္)
တို႕ကို အားကိုးအား ထားျပဳလ်က္ မိမိတို႕ဘ၀တြင္ အက်ိဳးရွိေအာင္
အသံုးခ်သြားၾကရန္သာ ျဖစ္ေပသည္။ သို႕ဆိုပါက ဤပရိတ္ၾကီး (၁၁) သုတ္သည္
သံုး၍မကုန္လွဴ၍မခန္းႏိုင္သည့္ ပညာရတနာသိုက္ၾကီးပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း
တင္ျပလိုက္ရေပသည္။
က်မ္းကိုး။ ။ ပရိတၲဋီကာနိႆယ (သာသနာေရး ဦးစီးဌာန)
ELEVEN HOLY DISCOURSES OF PROTECTION
BY SAO HTUT HMAT WIN

၀င္းသိန္းဦး
(၂-၁၁-၉၃)
ဓမၼရံသီ၊၁၉၉၄ခုႏွစ္၊မတ္လ။