ေျခခင္းလက္ခင္း ညႇင္းညႇင္းသာဖို႔ ခံစားမႈကို ေနာက္တန္းပို႔
သတိထားမိေနတာ ၾကာၿပီ။ ထိုင္းက ျပန္မယ္လုပ္တိုင္း ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့
ကိုယ့္စိတ္အေျခအေနကို။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ပဲ သြား သြား၊ မိသားစုနဲ႔ပဲသြားသြား
ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ စိတ္က မေပ်ာ္ေတာ့တာ။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာ
ျပန္ရမွာကိုပဲ မျပန္ခ်င္ သလို ျဖစ္ေနတာ။ တစ္ေယာက္တည္း မိသားစုမပါဘဲ
သြားလည္း မိသားစုနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္သည့္တိုင္ ထိုင္းကို လြမ္းတမ္းတမ္း
ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ႀကီးက ရင္ကို လႊမ္းမိုးေနဆဲပဲ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေတာ္ မေက်မနပ္ျဖစ္မိတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္၊ ကိုယ့္ ေျမ၊
ကိုယ့္ေရ၊ ကိုယ့္ေဒသလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာျပဳ လို႔ မ်ား သူမ်ား တစ္တိုင္း၊
တစ္ႏိုင္ငံ၊ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာကို လြမ္းေနရတာလဲ။ ဟုတ္ေသးပါဘူးေပါ့။
အမယ္… ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဩစေၾတးလ်တုန္းကလည္း လြမ္းတဲ့ ၿမိဳ႕ေလး
ရွိသဗ်။ ဆစ္ဒနီေတြ၊ ခယ္(န္)ဘာရာေတြကို လြမ္းတာ မဟုတ္ဘဲ
ေမာ္လီမု(ခ္)ဆိုတဲ့ ကမ္းေျခ ၿမိဳ႕သိမ္ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကို လြမ္းတာပါ။ ဘယ္လို
ေလးမွန္း မသိဘူး၊ ခ်စ္စရာ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမို႔ ထင္ပါရဲ႕။
အလားတူပဲ၊ ျမန္မာျပည္ထဲမလည္း ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္ရြာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လြမ္းမိတဲ့
ၿမိဳ႕ေတြ ရွိသဗ်။ ျမစ္ႀကီးနား၊ လြိဳင္ေကာ္နဲ႔ သထံုတို႔ကို အဲသလို
လြမ္းဖူးတယ္ဆိုတာ ေတြးမိမွ ဘဝင္က်တယ္။ မႏၲေလးကေတာ့ ေမြးဇာတိျဖစ္တဲ့အတြက္
အထူး ေျပာစရာမလိုပါဘူး။ မႏၲေလးက ျပန္တိုင္း မျပန္ခ်င္စိတ္ႀကီးက
ဖိစီးေနခဲ့ဖူးတာလည္း လူပ်ိဳေပါက္ကေန အခုထိပါ။
သို႔ေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘန္ေကာက္နဲ႔ ဇင္းမယ္က ျပန္တိုင္း
အဲဒီ့ၿမိဳ႕ေတြကို လြမ္းမိတာကိုက်ေတာ့ ဘဝင္မက်ဘူး။ ဘာျပဳလို႔မ်ား အဲလို
ျဖစ္ေနရတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္မိရပါတယ္။ အဲေတာ့လည္း
အေျဖက ေငါက္ခနဲ ထြက္လာပါတယ္။ ေျခခင္းလက္ခင္း သာတာကိုး၊ စိတ္ေအး လက္ေအး
ရွိတဲ့ေနရာမွာ ေနရတာကိုး။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ၊ ပူပန္ မႈေတြ ကင္းစြာနဲ႔
ေနရတာကိုး။ ကိုယ္နဲ႔ အသားအေရာင္ခ်င္း၊ အလံုးအဖန္ခ်င္း၊ ေရေျမခ်င္း၊
အစားအေသာက္ခ်င္းက လည္း မနီး႐ိုးစြဲ၊ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ရာဘာသာခ်င္းလည္း
အတူတူပဲကိုး။
စားစရိတ္ ေနစရိတ္ကလည္း အလြန္႔ကို သက္သာ၊ သြားေရးလာေရးကလည္း မတရားအဆင္ေျပ၊
လမ္းေလွ်ာက္ရတာက အစ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ မဟုတ္၊ ခဲတံလို ေဒါက္ေသးေသးေလးနဲ႔
ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ စီးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြေတာင္ လမ္းေဘးကို ေငးၿပီး
ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လို႔ရတဲ့ လူသြားစႀကႍေတြ၊ လမ္းသြယ္၊ လမ္းမေတြ။
စားစရာ ေသာက္စရာဆိုလည္း လမ္းေဘးမွာ တြန္းလွည္းနဲ႔ေရာင္းတဲ့ သစ္သီးသည္၊
ေျပာင္းဖူးဖုတ္သည္ကအစ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔။ လမ္းေဘး
ေဈးသည္ေတြက တစ္ခါသံုး ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ လက္အိတ္ေတြ စြပ္လို႔ စားစရာေတြကို
ကိုင္တြယ္ေနၾကတာ။
သည္တစ္ေခါက္ ျပန္မယ့္ မနက္ကဆိုရင္ အခ်ိန္မရေတာ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္တည္းခိုတဲ့
ၿမိဳ႕လယ္နားက လမ္းေဘးထမင္ဆိုင္ ေလးမွာ ဝင္စားမိတယ္။ အသားဟင္းႏွစ္မ်ိဳးကို
ထမင္းေပၚ ပံုခိုင္းၿပီး စားတာဗ်ာ၊ ထမင္းကိုေတာင္ သူထည့္ေနက်ထက္ တစ္ဝက္ပဲ
ထည့္ဖို႔ ေတာင္းပန္ယူရတယ္။
အသားဟင္းေတြကလည္း အလွ်ံပယ္။ ထမင္း ပန္းကန္တစ္ဝက္မကကို ဖံုးလို႔။ အဲဒါကို
ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ဘတ္ ၃၀ တဲ့။ သည္စာေရးတဲ့အခ်ိန္ ေပါက္ေဈးနဲ႔ ဆိုရင္
အဲဒီ့ထမင္းတစ္ပြဲဟာ က်ပ္ေငြ ၆၉၀ ပဲက်ပါတယ္။ စားလို႔ကလည္း ၿမိန္၊
အစပ္ကလည္း တည့္တဲ့အျပင္ သန္႔ရွင္းမႈကလည္း အပီအျပင္။ ခင္းထားတဲ့ စားပြဲမွာ
ဆီေဝ့မေနဘူး။ ႀကိဳက္သေလာက္ ယူစားလို႔ရေအာင္ ခ်ေပးထားတဲ့ ပဲပင္ေပါက္၊
ေဂၚဖီထုပ္၊ ပဲေတာင့္ရွည္ေတြကလည္း သန္႔လို႔၊ ရွင္းလို႔၊ လတ္ဆတ္လို႔။
ယင္ေကာင္လည္း တစ္ေကာင္တစ္ၿမီး မေတြ႕ရဘူး။
ဟိုတယ္က အင္တာနက္ အလကားေပးထားတယ္။ ေနေနတဲ့ တစ္ပတ္လံုးလံုး အင္တာနက္က
အခုဝင္ အခုရပဲ။ ဓာတ္ပ ေတြ တင္တယ္၊ ဘာမွ မၾကာဘူး၊ အကုန္လံုး လြယ္လြယ္ကူကူ။
အဆင္ေျပေျပ၊ အခ်ိန္ကုန္ သက္သာ။ ဇနီးသည္နဲ႔ အင္တာနက္ကတစ္ဆင့္ ေန႔စဥ္
အျပန္အလွန္ စကားေျပာၾကတယ္။ နာရီနဲ႔ ခ်ီၿပီး ေျပာတာ။ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ
ထပ္ မကုန္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ နိပ္သလဲ။
အငွားယာဥ္ငွားစီးရင္ မီတာစတက္တာ ၃၅ ဘတ္။ အခုေဈးနဲ႔ ၇၅၀ ပဲ။
ဟိုနားသည္နားေလာက္ေတာ့ က်ပ္တစ္ေထာင္ ေတာင္ အကုန္ခံစရာမလိုဘဲ
သြားလို႔ရတယ္။ အငွားကားတိုင္းက သစ္သစ္လြင္လြင္။ ေလေအးစက္ေတြက စိမ့္လို႔။
စတိုင့္ကို က်လို႔။
အဲလိုမွ မဟုတ္ဘဲ မိုးပ်ံရထားစီးရင္လည္း တစ္ဘူတာတည္းဆို ၁၅ ဘတ္။
အေဝးဆံုးမွ ဘတ္ ၄၀။ မတ္တတ္ရပ္လည္း ေအးေအးေဆးေဆး ရပ္လို႔ ရတယ္။ ေဝးရင္
ထိုင္စရာေနရာက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ရဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္။ အလုပ္ဆင္း၊
အလုပ္တက္ခ်ိန္သာ နည္းနည္း တိုးတိုးေဝွ႕ေဝွ႔ ရွိတာ။ သို႔တိုင္ေအာင္
ေခြ်းတလံုးလံုးနဲ႔ လူေတြကို တိုးေဝွ႔ေနရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျမေအာက္ရထားဆိုလည္း
ေျမေအာက္ရထားမို႔လို႔ မနီး႐ိုးစြဲပဲ။ ေလေအးစက္ေတြနဲ႔ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ရထား၊
စည္းကမ္းရွိစြာ အခ်ိန္မွန္ ေရာက္လာတဲ့ ရထားေတြ။
ဒါက ဘန္ေကာက္။ ခ်င္းမိုင္မ်ားဆို သည့္ထက္နိပ္ေသး။ ဘယ္သြားသြား၊
တစ္ေယာက္ကို ဘတ္ ၂၀ ေပးစီးလို႔ရတဲ့၊ ကုန္တင္ယာဥ္ငယ္ကို ခရီးသည္တင္
ေျပာင္းထားတဲ့၊ ဟိုင္းလပ္(စ္)ကားေတြ တားစီးရင္ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာ
ေရွ႕အေရာက္ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ပို႔ေပးတာခ်ည္းပဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ္မူပါခင္ဗ်ာ။
ဘတ္ ၂၀ ဆိုတာ အခုကာလ က်ပ္ ၄၆၀ ပဲ ရွိ ပါတယ္။ အဲလိုကားေတြက်ေတာ့
ႀကိတ္ႀကိတ္ မတိုးဘူးခင္ဗ်။ တစ္စီးလံုးမွ အမ်ားဆံုးပါတာ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ပဲ
ၾကံဳဖူး တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ေလး-ငါးေယာက္ရယ္။ တစ္ခါတေလ
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း စီးေနရလည္း သည္ေဈးပဲ ေပးရတာပဲ။ ကိုယ္သြားခ်င္ရာ
အေရာက္ပို႔ ေပးတာခ်ည္းပဲ။
ေလယာဥ္ကြင္းကေန ၿမိဳ႕ထဲအထိေတာင္မွ အဲဒီ့ကား ကြ်န္ေတာ္ စီးဖူးေသးတယ္။
တြက္ၾကည့္ဗ်ာ၊ ေလယာဥ္ကြင္းကေန ၿမိဳ႕ထဲက ဟိုတယ္ ဆင္ဝင္ေအာက္ အေရာက္ကို
က်ပ္ ၄၆၀ ပဲက်တဲ့ကား။ ဘယ္ေလာက္ တန္သတံုး။ ဘန္ေကာက္မွာ ေတာ့ ဘတ္(စ္)ကား
မစီးတတ္လို႔ မစီးတာ။ ၂၀ဝ၂ ေလာက္တုန္းကေတာ့ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့သူ ရွိလို႔
စီးဖူးတယ္။ သူလည္း နိပ္တာပဲ။ ေဈးသက္သာတယ္၊ ေလေအးစက္နဲ႔ပဲ။
လိုက္ပို႔ေပးတဲ့သူက လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး ေျပာေသးတယ္။ "ဆင္းရဲသားကား"လို႔
သူတို႔ အမည္ ေပးထားတဲ့ ဘတ္(စ္)ကားေတြ အေၾကာင္း။ အဲဒါက်ေတာ့ ေလေအးစက္
မပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ ပိုက္ဆံလည္း တစ္ျပားမွ မေပးရတဲ့ လိုင္းကားေတြ
တဲ့ခင္ဗ်။ ပိုက္ဆံမေပးရလို႔ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနလားဆိုေတာ့ တိုးမေနဘူး။
၄-၅-၁၀ေယာက္ေလာက္သာ ပါပါသြားတာ ယေန႔ထက္တိုင္ ျမင္ေနရပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြ ရန္လိုေနတာ မေတြ႕ရ ဘူး။
ယာဥ္ေၾကာ ၾကပ္သိပ္႐ႈပ္ေထြးေနလို႔ မေတာ္ တေရာ္ တိုးဝင္တဲ့ ကားေတြလည္း
ရွိတာပဲ။ အဲလိုက်လည္း သူ႔ေနာက္က အလားတူ မေတာ္တေရာ္တိုးဝင္မယ့္ ကားေတြ က
ရန္ကုန္မွာလို တစ္သီႀကီး ပါမလာဘူး။ တိုးဝင္တဲ့ကားကိုလည္း
တန္းစီေနတဲ့ကားက အသာတၾကည္ အေလွ်ာ့ေပး တယ္။ သူလည္း အလ်င္လိုရင္ အဲလိုပဲ
တိုးဝင္ခ်င္ ဝင္မယ့္ဟာကိုး။
ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူေတြအတြက္လည္း အဆင္ေျပေျပစားလို႔ ေသာက္လို႔၊ သြားလို႔ရမယ့္
ေနရာေတြ တစ္ပံုတစ္မ။ ခပ္ကဲကဲ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ညခင္းက်ေတာ့ အီတာလ်ံ
ဆိုင္ႀကီးကႏၷားႀကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ညစာ ဝင္စားလိုက္တယ္။
တစ္ေယာက္တည္းစားတာ ျမန္မာေငြနဲ႔ တြက္ရင္ ခုနစ္ေသာင္းေလာက္က်တယ္။ ဒါ
အလယ္အလတ္တန္းေလာက္ ရွိတဲ့ ဆိုင္ပါ။ သည့္ထက္ အမ်ားႀကီးေဈးႀကီးမယ့္
ဆိုင္ေတြလည္း အပံု။
ဘီယာဆိုင္ဆိုလည္း ဟိုတံဆိပ္ စည္ဘီယာ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ သည္တံဆိပ္က်ေတာ့
ပုလင္းပဲ ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ လိုခ်င္တာ အကုန္ရတယ္။
ဝန္ထမ္းေတြ မ်က္ႏွာခ်ိဳတာေတာ့ မေျပာနဲ႔။ သည္တစ္ေခါက္မွာ ဘူတာ အဆင္းအတက္
ေလွကားမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ စီးကရက္ဖြာမိတယ္။ မၾကာဘူး၊
တူညီဝတ္စံုဝတ္ ဘူတာ လံုျခံဳေရး ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ တယ္။ သည္ေနရာမွာ
မေသာက္ပါနဲ႔၊ ေလွကားေျခရင္းက အမိႈက္ပံုးနားမွာ သြားေသာက္ေပးပါလို႔
ေခ်ေခ်ငံငံပဲ လာ ေျပာတယ္။ ေဟာက္တာ၊ ဟန္႔တာ၊ မာေရေက်ာေရႏိုင္တာ၊ မ်က္ႏွာ
ထားတင္းတာ တစ္ခုမွ မပါဘူး။ စကၤာပူမွာသာ ေဆးလိပ္မေသာက္ရမယ့္ေနရာမွာ
နေမာ္နမဲ့နဲ႔ အဲသလို သြားေသာက္မိရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒဏ္ေငြ႐ိုက္ခံရမွာ
ေတြးမိၿပီး သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာလိုက္မိရေသး။
ပါေလရာဖုန္းအေၾကာင္း ေျပာဦးမလား။ ဘယ္မွာ ဝယ္ဝယ္ ဘတ္ ၂၀၀ ေပးရင္
ဖုန္းကတ္တစ္ကတ္ေတာ့ ရတာခ်ည္းပဲ။ ကုမၸဏီမွာ သြား ေလွ်ာက္၊
ေန႔ခ်င္းၿပီးလို႔ ေၾကာ္ညာေနစရာ မလိုဘူး။ ေတြ႕တဲ့ ကုန္စံုဆိုင္မွာ
ဝယ္႐ံုပဲ။ ေရာ့… ဘတ္ ၂၀၀၊ ေပးဖုန္းကတ္၊ အခုခ်က္ခ်င္း ကိုယ့္ပါတဲ့
ဖုန္းမွာ ထိုးထည့္၊ အခု ေကာက္ေျပာ။ ကိစၥက ျပတ္ေရာ။ ဖုန္းေျပာတာလည္း
အမိုးေအာက္ ေရာက္ေနလို႔တို႔၊ အခန္းထဲ ေရာက္ေနလို႔တို႔ မၾကားတခ်က္
ၾကားတခ်က္ေတြ၊ အိုးခြက္ ထုသံေတြ တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ရေပါင္။
အဲ… ကုန္တိုက္ႀကီးေတြမွာ ေဈးဝယ္ရင္ ဘတ္ ၂၀ဝ၀ ဖိုး (ျမန္မာေငြ
ေလးေသာင္းခြဲေလာက္) ေက်ာ္တာနဲ႔ ေလဆိပ္က်ရင္ တန္ဖိုးမွာ ထပ္ေပါင္းထားတဲ့
အခြန္ေငြ ၇ % ကို ျပန္ထုတ္ေပးတဲ့ စာရြက္တစ္ခုကို သြားလုပ္ထားလို႔
ရေသးတယ္။ ၂၀ဝ၀ ဖိုး ဝယ္တဲ့သူက ဘတ္ ၁၄၀ ျပန္ရမယ္။ ႏွစ္ေသာင္းဖိုးဝယ္တဲ့သူက
၁၄၀ဝ၊ ႏွစ္သိန္းဖိုးဝယ္ရင္ တစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ေလဆိပ္က်ေတာ့ အတိအက်
ျပန္ရမယ္။ေလဆိပ္မွာ ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးတဲ့ အေကာက္ခြန္ဝန္ထမ္းကလည္း ျပံဳးလို႔
ခ်ိဳလို႔ဗ်။ ဘာမွ ခက္ခက္ခဲခဲ မရွိဘူး။ စာအုပ္ႀကီးအတိုင္းလည္း
ကိုယ္ဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ တစ္ခုခ်င္း ထုတ္ျပစရာ မလိုဘူး။ အားလံုး
ေရွာေရွာရွဴရွဴ။ သက္ဆိုင္ရာ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ ဆိုင္က ေငြရေျပစာ ပိစိေလး
ပါလာတာနဲ႔ ၇ % အတိအက် ျပန္ရခဲ့တာခ်ည္းပဲ။
အဲေတာ့မွ သတိထားမိတယ္။ သူတို႔က ခရီးသြားလုပ္ငန္းကေန ႏိုင္ငံရဲ႕ ဝင္ေငြကို
လွိမ့္ရွာတတ္ၾကမွန္း။ ၂၀ဝ၉ ခုႏွစ္တုန္း က မဲေခါင္ေဒသႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕
ဌာနဆိုင္ရာ အစည္းအေဝးတစ္ခုမွာ နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ရဖူးတယ္။ ၂၀ဝ၈
ခုႏွစ္တစ္ႏွစ္ တည္းမွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းက ဝင္တဲ့ ဝင္ေငြဟာ ဘတ္ဘီလ်ံေပါင္း
၅၇ သန္း ဝင္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့ထဲက ဘီလ်ံ ေပါင္း ၄၈ သန္းကို လူထုအတြက္
ျပန္လည္ သံုးစြဲၿပီးခဲ့ပါၿပီတဲ့။ ထိုင္း ခရီးသြားလုပ္ငန္း ဝန္ႀကီးဌာနက
တရားဝင္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကား။
ထိုင္းမွာ ခရီးသြားေတြ ေပ်ာ္ၾကတာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။
အေနာက္တိုင္းသားေတြတင္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဂႏၶာလရာဇ္က ဟာေတြေရာ၊ ဂ်ပန္ေတြေရာ၊
အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ႏိုင္ငံေတြက လူေတြaရာ စံုတကာ့ကို ေစ့ေနတာပဲ။
ပိုက္ဆံရွိသူေတြကလည္း ပိုက္ဆံျဖဳန္းၿပီး ေပ်ာ္ႏိုင္သလို
ပိုက္ဆံသိပ္မရွိသူေတြလည္း သူ႔ဟာေလးနဲ႔သူ နည္းနည္းနဲ႔ က်ဲက်ဲဝိုင္းၿပီး
ေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ သူတို႔က ဖန္တီးေပးထားတယ္။
ထိုင္းခရီးသြားလုပ္ငန္းက ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေၾကာ္ျငာပံုကလည္း သင္းတယ္၊
"အျပံဳးေတြနဲ႔ ေျမ"လို႔ ေၾကာ္ျငာတယ္။ ဘန္ေကာက္ကိုက်ေတာ့
"သက္ရွိၿမိဳ႕"တဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ ဘန္ေကာက္က အသက္ဝင္ေနတယ္။ ဘဝက ေနေပ်ာ္ေနတယ္။
အဲလိုျဖစ္ေအာင္လည္း ဖန္တီးထားတယ္။
မႏွစ္ကတုန္းကဆို အက်ႌနီေတြ ဆႏၵျပေနခိုက္ ေရာက္သြားလို႔ သူတို႔ စီးထားတဲ့
ၿမိဳ႕လယ္ပိုင္းကို ဝင္လို႔ မရခဲ့ဘူး။ သို႔ေပမယ့္ ၿမိဳ႕ရဲ႕ က်န္တဲ့
အပိုင္းေတြမွာေတာ့ သြားခ်င္သလို သြားပဲ။ ဘာမွလည္း ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား
မျဖစ္တာ ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြက သူတို႔ဟာ သူတို႔ ျပေနၾက၊
က်န္တဲ့သူေတြက ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ ေနၾကပဲ။ အငွားယာဥ္ဆရာေတြကေတာ့
ေရဒီယိုကေန အဲဒီ့ ဆႏၵျပပြဲက ေျပာေဟာေနတာေတြကို နားေထာင္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။
ဒါေလာက္ပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဟိုတယ္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီ့ဆႏၵျပပြဲကို
တိုက္႐ိုက္လႊင့္ျပတဲ့ လိုင္းေတြကို ၾကည့္မိတယ္။ ေျပာေန ေဟာေနတာက
လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းၿပီး တံေတြးစင္ေအာင္ ေျပာေနတာေတြ မေတြ႕ရဘူးဗ်။
ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာဆိုေနၾကတာ။ မ်က္ႏွာထားေတြကလည္း ေအးေအးပဲ။ ဘာေတြ
ေျပာေနမွန္းေတာ့ သူတို႔စကား မတတ္ ေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္
ကိုယ္ခႏၵာဘာသာစကားနဲ႔ ျပေနတာ ကေတာ့ သူတို႔ ရန္လို မေနၾကဘူး။ ပရိသတ္ကလည္း
စည္းကမ္းရွိရွိ။
အားလံုးျခံဳလိုက္တဲ့အခါ သူတို႔မွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ စနစ္တစ္ခုနဲ႔
ႏွစ္လိုဖြယ္ လူမ်ိဳးစ႐ိုက္တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေမာ္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့
ႏိုင္ငံ။ အဲဒီ့ႏွစ္ ၄၀ အတြင္း အဲဒီ့ႏိုင္ငံမွာလည္း ႏိုင္ငံေရး
မုန္တိုင္းက ထန္ခဲ့တာ တစ္ကမၻာလံုး အသိပဲ။ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ စည္းမ်ဥ္းခံ
ဘုရင္စနစ္ကို ေျပာင္းလဲခ်ိန္ကစၿပီး ယေန႔ထက္ထိ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ
ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ စုစုေပါင္း ၁၇ ႀကိမ္ ေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ။ အခု
ေနာက္ဆံုး ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒဆိုရင္ ၂၀ဝ၇ ခုႏွစ္ကမွ ျပ႒ာန္းတာပါ။
စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာဆိုရင္လည္း ေအာင္ျမင္တာက ၁၁ ခု၊ မေအာင္ျမင္တာက ၇ ခု
အပါအဝင္ စုစုေပါင္း ၁၈ ႀကိမ္ ရွိခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ ထိုင္းရဲ႕ စီးပြားေရး
ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အရွိန္အဟုန္ အျမင့္မားဆံုး ကာလျဖစ္တဲ့ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ကေန
၁၉၉၇ ခုႏွစ္အတြင္းမွာကိုပဲ စစ္တပ္က အာဏာ သိမ္းမႈ ခုနစ္ႀကိမ္
ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး အဲဒီ့ထဲက ႏွစ္ႀကိမ္ပဲ မေအာင္ျမင္ခဲ့တာ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
ႏိုင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္သေလာက္ စီးပြားေရးက် တည္ၿငိမ္ခဲ့တာ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္။
လတ္တေလာအေနအထားမွာေတာ့ ထိုင္းရဲ႕ တစ္ႏိုင္ငံလံုး စာတတ္ေျမာက္မႈ
အတိုင္းအတာက ၉၄.၁ % ျဖစ္ၿပီး ေဒသ တြင္းမွာ အျမင့္ဆံုးထဲက တစ္ခု
အပါအဝင္ျဖစ္ေနတယ္။ အိႏၵိယရဲ႕ စာတတ္ေျမာက္မႈႏႈန္း ၇၄.ဝ၄ နဲ႔
ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ၾက ပါလိမ့္မယ္။ ဝယ္ႏိုင္အားနဲ႔ တြက္ရင္
ကမၻာ့စီးပြားေရး အင္အား ႀကီးမားတဲ့ ႏိုင္ငံစာရင္းမွာ အမွတ္စဥ္ ၂၄ က
ရွိေနၿပီး အာရွ မွာေတာ့ အမွတ္စဥ္ ၂ မွာ ရွိေနပါတယ္။ (အမွတ္စဥ္ ၁ မွာ
ေနရာယူထားတာက အင္ဒိုနီးရွားပါ။) သို႔ေပမယ့္လည္း ၾကြယ္ဝ မႈ ျဖန္႔က်က္မႈ
ႏႈန္းထားက်ေတာ့ အလယ္အလတ္ပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါသတဲ့။
တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ျပည္တြင္း အသား တင္ ထုတ္လုပ္မႈ တန္ဖိုးအရ
ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အာရွမွာ စတုတၳဆင့္ပဲ ရွိေသးလို႔ပါ။ သူ႔ေရွ႕ မွာ
စကၤာပူ၊ ဘ႐ူႏိုင္းနဲ႔ မေလးရွားတို႔ ရွိေနပါတယ္။
စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာက သူ႔ရဲ႕ ေမာ္ေတာ္ကား ထုတ္လုပ္ေရး အင္အားဟာ ၂၀၁၀
ျပည့္ႏွစ္မွာ ၆၃ % တိုးတက္လာ ၿပီး အဲဒီ့ႏွစ္မွာ ကားအစီးေရေပါင္း
တစ္သန္းနဲ႔ ေျခာက္သိန္းထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာမို႔ ကမၻာ့
ေမာ္ေတာ္ကားထုတ္လုပ္ေရး ႏိုင္ငံ မ်ားအနက္မွာ အမွတ္စဥ္ ၁၃ ကို
ေရာက္ေနတာပါပဲ။ ကြ်မ္းက်င္သူေတြကေတာ့ သည္ႏႈန္းအတိုင္းသာ သြားမယ္ဆိုရင္
ထိုင္းဟာ ကမၻာ့ထိပ္တန္း ကားထုတ္လုပ္တဲ့ ႏိုင္ငံ ဆယ္ႏိုင္ငံစာရင္းကို ၂၀၁၅
ခုႏွစ္မွာ ဝင္ေရာက္သြားႏိုင္တယ္တဲ့။
အလုပ္လက္မဲ့ ႏႈန္းထားက ၁.၂ % ရွိၿပီး ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ ၁%
အထိက်ဆင္းသြားမယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားၾကတယ္။ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကိုရီးယား၊
ထိုင္ဝမ္၊ ဘ႐ူႏိုင္းနဲ႔ မေလးရွားႏိုင္ငံမ်ားနည္းတူပဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ
ႏႈန္းထား အနိမ့္ပါးဆံုး အာရွႏိုင္ငံ ထဲမွာလည္း ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ့လူဦးေရရဲ႕
၂ % ေအာက္သာလွ်င္ တစ္ေန႔ကို လူတစ္ဦးဟာ က်ပ္တစ္ေထာင္ ႏႈန္းထက္ နည္းၿပီး
ရပ္တည္ရွင္သန္ေနပါသတဲ့။
ထိုင္းရဲ႕ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ စနစ္ကို ကမၻာ့က်န္းမာေရး အဖြဲ႕ႀကီးက
၂၀ဝ၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ အဆင့္ ၄၇ သတ္မွတ္ေပး ထားပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕
အဆင့္က ၃၇ နဲ႔ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္ကို ၁၈ သတ္မွတ္ေပးထားနဲ႔
ယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ထိုင္းအဆင့္က မေသးမွန္း ထင္ရွားပါတယ္။ ၂၀ဝ၈ ခုႏွစ္
တရားဝင္ ကိန္းဂဏန္း ထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားအရ ထိုင္းကို လာ ေရာက္ကုသတဲ့
လူနာအေရအတြက္ဟာ တစ္သန္းခြဲ ရွိပါတယ္။ လာကုတဲ့သူမ်ားဟာ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက
ျဖစ္ေပမယ့္ အဓိက အားျဖင့္ကေတာ့ ဂ်ပန္၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံမ်ား၊
အေမရိကန္၊ တ႐ုတ္၊ ၿဗိတိန္၊ အေနာက္ဥေရာပနဲ႔ ဩစေၾတးလ် ႏိုင္ငံေတြက
အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာၿပီး ကုသေနၾကတာပါ။
ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ ကိန္းဂဏန္း အခ်က္အလက္ေတြပါပဲ။
ထိုင္းေတြက ေရႊေတြေလာက္ ဉာဏ္ မေကာင္းေပမယ့္ သူတို႔လူ႔ေဘာင္က ေရႊေတြရဲ႕
ေရွ႕၊ ဟိုးအေဝးႀကီးမွာ ေျပးေနတာ သိသာလြန္းလွပါတယ္။ အဲဒါကို
ရင္နာေနသူတစ္ေယာက္က အဲဒီ့ဉာဏ္ကိစၥကို ေျပာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပံဳးမိတယ္။
ဉာဏ္ရည္အေၾကာင္းကို အေနာက္ကမၻာက စတင္ေျပာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အာရွသားေတြ
ထိပ္တန္းကို တက္လာတဲ့အခါ အေနာက္တိုင္း က ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ပညာရွင္ေတြ
မ်က္စိေတြလည္ကုန္ၾကတယ္။ ဉာဏ္ရည္မွာ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ က ပိုသာတယ္လို႔
တစ္ေလွ်ာက္လံုး ယံုထားခဲ့တာကိုး။ အေနာက္တိုင္းကို ယွဥ္ႏိုင္တဲ့ ပထမဆံုး
လူ႔ေဘာင္အျဖစ္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ က ရပ္တည္လာကတည္းက အေနာက္တိုင္းသားေတြ
မ်က္လံုးမ်က္ဆံ နည္းနည္းက်ယ္လာတယ္။ အာရွက်ားေတြ အလွ်ိဳ လွ်ိဳေပၚလာေတာ့
မ်က္လံုးျပဴးကုန္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေတာ့ အေနာက္က
ပညာရွင္ေတြဟာ ဉာဏ္ရည္ (အိုင္ခယူ) ထက္ ပိုအေရးႀကီးတဲ့
ခံစားမႈထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း (အီးခယူ)ကို သြားေတြ႕လာၾကပါတယ္။ သည္မွာတင္
ဉာဏ္ရည္ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမင့္ ခံစားမႈထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းသာ မျမင့္မားရင္
လူတစ္ေယာက္ဟာ အစြမ္းရွိသေလာက္ မတိုးတက္လာ ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့
အသိအျမင္တစ္ခုကို ရလာခဲ့ၾကပါတယ္။
ထိုင္းေတြဟာ ေရႊေတြထက္ ဉာဏ္နိမ့္ခ်င္လည္း နိမ့္မယ္၊ တန္းတူ ျဖစ္ခ်င္လည္း
ျဖစ္မယ္၊ သာခ်င္လည္း သာမယ္။ ဒါက သိပ္အေရးမႀကီးဘူး။
ထိုင္းလူ႔ေဘာင္တိုးတက္မႈအတြက္ အခရာက အဲဒီ့ ခံစားမႈထိန္းခ်ဳပ္ ႏိုင္စြမ္း၊
တစ္နည္းေျပာရရင္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းက အခရာက်တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ျမင္လာရတယ္။
ယေန႔ေခတ္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ မိန္းမလ်ာဦးေရက သိသိသာသာ ျဖစ္ေနတာကို
ေတြးမိရာကေန သည္အခ်က္ကို စျမင္မိခဲ့တာ။ သူတို႔လူ႔ေဘာင္မွာ အပုန္းေတြ
နည္းလာၿပီး အပြင့္ေတြ မ်ားလာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း၊ ထိုင္းေတြက မတူ
ကြဲျပားမႈကို သည္းခံႏိုင္လို႔။ ကိုယ္နဲ႔ မတူတိုင္း မတူသလို မတန္သလို
သေဘာထားတာေတြ၊ ခ်ိဳးဖဲ့တာေတြ၊ ရန္လိုတာေတြ သိပ္ မလုပ္ၾကလို႔ပဲ။ သူလည္း
သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနတာပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေရငံုေနတတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္သာ
ကိုယ္မဲၿပီး လုပ္ေနၾကတယ္။ စီးပြားေရး လပ္ျမင္သူေတြကဆိုရင္
သည္မိန္းမလ်ာေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကို အသံုးခ်ၿပီး ခရီးသြားလုပ္ငန္းရဲ႕
ဆြဲေဆာင္မႈတစ္ရပ္အျဖစ္ေတာင္ အသံုးျပဳလာၾကတယ္။
ေနာက္ထပ္ ထင္ရွားတဲ့ ထိုင္းတို႔ရဲ႕ သည္းခံႏိုင္စြမ္းက ျပည့္တန္ဆာကိစၥပဲ။
ထိုင္းႏိုင္ငံဟာ ကမၻာေပၚမွာ ျပည့္တန္ဆာ အေပါမ်ားဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါကို ထိုင္းေတြက မမႈဘူး။ ရမယ္လည္း ရွာမေနဘူး။ သူတို႔ဆီမွာ ျပည့္တန္ဆာ
ႏွိပ္ကြပ္ေရး ဥပေဒက ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ ကတည္းက အခိုင္အမာရွိခဲ့ၿပီး ၁၉၉၆
ခုႏွစ္မွာ ျပင္ဆင္ျပ႒ာန္းခဲ့ျပန္ေသးေပမယ့္ အစိုးရ အဆက္ဆက္က သည္ကိစၥကို
လက္ေရွာင္ထားတယ္။ ထိုင္းရဲ႕ တရားေရးဌာနကဆိုရင္ ၂၀ဝ၃ ခုႏွစ္မွာ
ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ကို တရားဝင္ အသက္ေမြးမႈတစ္ခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔အထိ
အားထုတ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ဒါမွ က်န္းမာေရးကိစၥေတြလည္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မယ္၊
ဝင္ေငြခြန္ေတြလည္း ေကာက္ခံႏိုင္မယ္၊ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြလည္း
ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္မယ္၊ သည္အလုပ္ကို လုပ္ေနသူေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြလည္း
တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ခဲ တစ္လံုးတည္းနဲ႔ ငွက္ေလးေကာင္
ပစ္ဖို႔ ရည္သန္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာ အေကာင္အထည္မွ
ေပၚ မလာခဲ့ေသးတာကေတာ့ ယေန႔ထက္တိုင္ပါပဲ။ တစ္ဖက္ကလည္း ျပည့္တန္ဆာကိစၥကို
ထိုင္းတစ္မ်ိဳးသားလံုးကလည္း ေရးႀကီးခြင့္က်ယ္ လုပ္မေနၾကဘူး။ လူမႈေရးဘဝရဲ႕
ေရွာင္လို႔မရတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပဲဆိုတဲ့ ေယဘုယ်အျမင္ရွိတယ္။
ဒါေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးလိုက္ရင္ ထိုင္းေတြဟာ ရင္ဘတ္ထဲက ခံစားမႈထက္
ဦးေႏွာက္ထဲက ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကို ပိုၿပီးေတာ့ အေလး ထားတယ္။ တစ္နည္းေျပာရင္
ခံစားမႈ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း ျမင့္မားတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးတစ္ခု ရလာပါတယ္။
သည္အခ်က္က လူ႔ေဘာင္တစ္ခု တိုးတက္ေရးအတြက္ အေရးႀကီးတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာလည္း
ထို႔အတူပဲ၊ ထိုင္းလူမ်ိဳး ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးဟာ သူတို႔အရာ မဟုတ္ဘူးလို႔
သေဘာထားၾကသလားပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း မတည္ၿငိမ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး
ဝဲဂယက္ေတြၾကားမွာ သူတို႔ႏိုင္ငံက အရွိန္မပ်က္ ဖြံ႕ၿဖိဳး
တိုးတက္ခဲ့တာပဲလို႔ ေတြးမိလာရတယ္။ သူတို႔က သမိုင္းစဥ္အရ ဘုရင္စနစ္နဲ႔
တစ္ေလွ်ာက္လံုး အသားက်လာခဲ့တာမို႔ ႏိုင္ငံေရးသည္ ဘုရင့္ကိစၥပဲလို႔
ခံယူခဲ့ၾကတာလားေတာ့ မသိဘူး။ စည္းမ်ဥ္းခံ ဘုရင္ စနစ္မွာလည္းပဲ
ႏိုင္ငံေရးမွာ တြင္က်ယ္ေနသူေတြက အခြင့္ထူးခံေတြ၊ စစ္တပ္က
ထိပ္ပိုင္းပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြသာ ျဖစ္တယ္။ တျခား အရပ္သားေတြက
ဝင္ၿပီး စြာက်ယ္ စြာက်ယ္ မလုပ္ၾကဘူး။ ဒါ သူတို႔ အရာလို႔ လည္း ခံယူထားပံု
မရဘူး။
သိပ္လိုအပ္လာတဲ့အခ်ိန္က်မွသာ သာမန္ ႏိုင္ငံသားေတြက သူတို႔ရဲ႕ ဆႏၵေတြကို
ထုတ္ေဖာ္ျပသခဲ့ၾကတာ ထိုင္းရဲ႕ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း သမိုင္းစဥ္မွာ
ေတြ႕ရပါတယ္။ ခဏခဏ ဆႏၵေတြ ထမျပၾကဘဲ လိုအပ္မွ ျပၾကတာမို႔လည္း ဘုရင္ေရာ
စစ္တပ္ကပါ အဲလို လူထုက ဆႏၵျပတဲ့အခါ အေလးအနက္ထားၿပီး ျပင္သင့္တာ ျပင္ၾက၊
ဆင္ျခင္သင့္တာ ဆင္ျခင္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ပမာေဆာင္ရရင္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္က
အာဏာသိမ္းတာကို လူထုက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ ခဲ့ၾကတာမို႔
၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ဘုရင့္ရဲ႕ ၾကားဝင္ေဆာင္ရြက္မႈနဲ႔အတူ အစိုးရသစ္တစ္ရပ္
ေပၚထြန္းလာခဲ့ၿပီး စစ္တပ္ကို ဖယ္ရွားေပးခဲ့တာဟာ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကပါပဲ။
သည့္ထက္အေရးႀကီးတာက ပညာေရး။ ၁၉၆၀ ျပည့္လြန္စအခ်ိန္မ်ားမွာ
စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ပန္းတိုင္ေတြနဲ႔ အစိုးရ က အေထာက္အပံ့ေပးတဲ့
ပညာေရးတို႔ကို ခ်ိတ္ဆက္လိုက္တာဟာ ၂၀ ရာစု ကုန္ခါနီး ဆယ္စုႏွစ္မ်ားအတြင္း
ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္အား လံုးလံုးလ်ားလ်ား
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ တြန္းပို႔ေပးလိုက္တာပါပဲ။
ထိုင္းရဲ႕ မသင္မေနရ အေျခခံ ပညာဟာ ကိုးႏွစ္သက္တမ္း ရွိတယ္။
တစ္နည္းေျပာရရင္ လူတိုင္းဟာ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ အထိ ပညာကို မသင္ဘဲ ေနလို႔
မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီ့ေနာက္ အထက္တန္းပညာေရး သံုးႏွစ္တာကို ဆက္လက္သင္ၾကား
မယ္ဆိုလည္း အစိုးရက ပံ့ပိုးေပးျပန္တယ္။ သည္ေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕
ပညာေရးက တအားျမင့္လာပါတယ္။ ပညာရည္ျမင့္လာတာနဲ႔အညီ အသိပညာလည္း
တိုးလာခဲ့တယ္။
မူလက သည္းခံႏိုင္စြမ္း အျပည့္ရွိၿပီး မတူကြဲျပားတာကို
အသာတၾကည္လက္ခံႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးစ႐ိုက္၊ မဟုတ္တာေတြအတြက္ ဇာခ်ဲ႕ဖို႔
အားမသန္တဲ့ စ႐ိုက္မ်ားမွာ ပညာကို ထပ္ေဆာင္းေပးလိုက္ေတာ့
ဆင္ျခင္တံုတရားရွိတဲ့ လူ႔ေဘာင္တစ္ရပ္က ထိုင္းမွာ ေပၚထြန္းလာတယ္။ သည္အခါ
ထိုင္းႏိုင္ငံက ေျခခင္းလက္ခင္းသာလာတယ္။
စဥ္းစားစရာေတြက မ်ားလွသလို ေရးမယ္ဆိုလည္း ေရးစရာေတြက ေတာ့ အမ်ားႀကီး
က်န္ပါေသးတယ္။ ဖတ္မယ္ဆိုရင္ လည္း ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ကို ဖတ္စရာေတြ
တစ္ပံုတစ္ပင္ က်န္ေသးတယ္။ စာတစ္အုပ္ ေပတစ္ဖြဲ႕၊ စာတမ္း တစ္ေစာင္အထိကို
ထိုင္းရဲ႕ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း သမိုင္း၊ လူမ်ိဳးစ႐ိုက္မ်ားကို
ေလ့လာစူးစမ္းသင့္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို
သူတို႔နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ဆင္ျခင္သင့္တယ္လို႔ ျမင္မိရပါတယ္။
ရွင္ျပဳတုန္းက ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ဖူးၾကေပမယ့္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့မွ
မူးယစ္ေဆးစြဲကာ ေသြးေၾကာထဲ မူးယစ္ေဆးသြင္းရင္း အိပ္(ခ်္)အိုင္ဗွီ
ပိုးဝင္သြားတဲ့လူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ အဲေတာ့ ေရႊထီးကိစၥကို ေမ့ထားၾကၿပီး
ကိုယ္ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲဆို တာကို အမ်ားအေနနဲ႔ ဝိုင္းစဥ္းစားသင့္တယ္လို႔
ခံယူမိတဲ့အတြက္ သည္စာကို ေရးပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ လူမ်ိဳးစ႐ိုက္ကို ဆင္ျခင္ေနမိတာပါပဲ ခင္ဗ်ား။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၲေက်ာ္
(ရန္ကုန္ – ၂၄၀၈၁၁)
က်မ္းကိုးစာရင္း
1. Encyclopedia Britannica, 2010
2. Hello My Big Big Honey!: Love Letters to Bangkok Bar Girls and
Their Revealing Interviews by Dave Walker and Richard S. Ehrlich
(2000, ISBN 0-86719-473-1)
3. Thailand Tourism Review, Bangkok Post, 2010-09-16
4. CIA – The World Factbook – Thailand. 2009-10-03
5. http://en.wikipedia.org/wiki/Thailand
6. http://www.health-tourism.com/thailand-medical-tourism/
(၁၅-၀၉-၂၀၁၁ နဲ႔ ၂၂-၀၉-၂၀၁၁ ေန႔မ်ားမွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ Bi Weekly Eleven
ဂ်ာနယ္မွာ ႏွစ္ပတ္ခြဲၿပီး ေဖာ္ျပခဲ့တာေလးကို ျပန္လည္တင္ဆက္လိုက္တာပါ။)
Credit: http://atkbooks.wordpress.com/2011/09/22/el-and-dev/
No comments:
Post a Comment