ေမတၱာရွင္ စာေရးဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္

ဒီတပတ္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးရာ အစီအစဥ္မွာ ဘဝသရုပ္ေဖာ္ စာေပေတြေရးသားၿပီး စာေပေလာကကို ေျခခ်ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာမ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ဟာ ခိုကိုးရာမဲ့တဲ့ အဖိုးအဖြားေတြအတြက္ ဆည္းဆာရိပ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ကမၼကထလုပ္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔မွာ ဖြင့္လွစ္ေပးထားပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမို ႔နာေရးကူညီမႈအသင္း ဒု-ဥကၠ႒လည္းျဖစ္တဲ့ ဆရာမသန္းျမင့္ေအာင္ က အခု အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ေလ့လာေရး ခရီး ေရာက္ရွိေနပါတယ္။ အေမရိကန္ ခရီးစဥ္မွာလည္း အေမရိကေရာက္ ျမန္မာမိသားစုေတြနဲ႔ အတူ ရခိုင္နဲ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဒုကၡသည္ေတြ အတြက္ ရန္ပံုေငြ ရွာေဖြေရးမွာလည္း အကူအညီေပးခဲ့ပါတယ္။ ဗီြအိုေအ ျမန္မာအသံကို လာေရာက္ေလ့လာခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာမေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ ကို ဗီြအိုေအဝိုင္းေတာ္သူ မေမၿငိမ္း က ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားပါတယ္။

ေဒၚေမၿငိမ္း ။ ။ အမ က်မတုိ႔ အတူတူစာေရးခဲ့ၾကတာ၊ အမရဲ ႔ ဝထၳဳတိုေတြကို ေစာင့္ဖတ္ခဲ့ၾကရတာ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်မ ဒီလုိထြက္လာအခါၾကေတာ့လည္း အမ ပရဟိတေတြ အမ်ားႀကီးဆက္လုပ္ေနတယ္။ က်မ ဗမာျပည္မွာကတည္းက အမ လုပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကို သိခ်င္လို႔ရွိရင္ က်မတို႔ကေတာ့ အမ ရန္ကုန္မွာ ေျပာေနတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ နားမေထာင္ရဘူး။ နားမေထာင္ရတဲ့အခါၾကေတာ့ အမ ဝထၱဳ ထဲက အမေျပာျပတဲ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းေလးေတြကို က်မ ဖတ္ရတယ္။ ဖတ္တဲ့အခါၾကရင္ က်မကိုယ္တိုင္ စာေရးတဲ့သူျဖစ္ေပမဲ့ ဖတ္ရင္နဲ႔ က်မမွာ မ်က္ရည္ေတြဘာေတြ လည္ရတယ္။ ဆိုေတာ့ အမက အမလုပ္ေန တဲ့ မရဟိတလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္။ ဘယ္လို ဒီလူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြထဲမွာ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းေတြအတြက္ လုပ္ေနတယ္ေပါ့ ဆုိတာေတြကို က်မတုိ႔ သိရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝထၱဳ ထဲမွာ ေရးျဖစ္တဲ့ အခါမွာ အမ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတယ္ဆိုတာေလးေတြကို ပရိသတ္လည္း သိရေအာင္လို႔ ေျပာျပပါအုန္း။

ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ ။ ။ အမ က ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လုပ္ျဖစ္တာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ပင္တုိင္အေနနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ နာေရးကူညီမႈအသင္းဆိုတာ အားလံုးသိၾကတယ္။ ကိုေက်ာ္သူ၊ မေရႊဇီးကြက္၊ က်မတို႔ လုပ္ေနၾကတာ။ အခုဆိုရင္ အမတို႔ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ အင္အားေတြႀကီးလာတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ကိုေဆာင္းဦးလႈိင္၊ ဦးရဲလြင္တုိ႔ ပါလာၾကတယ္။ အႏုပညာသမားေတြ ပါလာၾကတယ္။ အသင္းအဖြဲ႔ ကလည္း ႀကီးမားလာတယ္။ အဲဒီလို အသင္းအဖြဲ႔ ႀကီးမားလာတာနဲ႔ အမွ် အလုပ္ေတြကလည္း မ်ားလာတယ္။ နာေရးဆိုလည္း အမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္။ က်န္းမာေရး ဆုိရင္လည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာတယ္။

သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြ အပါအဝင္ အဲဒီလုိေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းက အမ အေတြ႔အႀကံဳအရ ဘာလဲဆုိရင္ေတာ့ တခုလုပ္ၿပီဆုိရင္ ဆက္တုိက္ဆက္တိုက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေတြ႔လာ တယ္။ အမတို႔ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး အမ်ားႀကီး။ အဲဒီေတာ့ ဒီ နာေရးကူညီမႈအသင္းလုပ္ရင္မွ အမ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ၊ အသက္ႀကီးၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ခါမွ လူတေယာက္ရဲ ႔ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔အညီ မေနမထိုင္ရဘဲနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေျပာဖို႔ေတာင္မွ အမ ရင္နဲ႔မဆန္႔ဘူးေပါ့။

တိရစာၦန္တေကာင္လို ဒို႔ျမန္မာျပည္က သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြက ပိုးဆိုးပက္စက္္ ေရာဂါေဝဒနာဒဏ္ ခံရၿပီးေတာ့ ၾကည့္မယ့္ေစာင့္မယ့္လူမရွိ၊ အမိုးအကာမဲ့ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ေတြ႔ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ မခံစားႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္က စာေရးဆရာလည္းျဖစ္တဲ့အခါၾကေတာ့ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို ေတြ႔တဲ့အခါမွာ အမက မေနႏိုင္ေတာ့ ရွိတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာပဲ စာေကာက္ေရးျဖစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလို စာေကာက္ေရးလုိက္တာဟာ အမအတြက္နဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အုိအတြက္ အက်ဳိးရွိလာတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္က ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူ ခံစားသြားရတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူ ခံစားသြားရတယ္အခါၾကေတာ့ သူတုိ႔က အဲဒီအေပၚမွာကို အေစာကေျပာသလို စာအုပ္ကေလးေတြ။ အဲဒီ ေဆာင္းပါးေလးတပုဒ္၊ ဝထၱဳေလးတပုဒ္ေလးကို စာအုပ္ေလးေတြလုပ္ၿပီးေတာ့ ဓမၼဒါနလို သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းမွာ ျဖန္႔ေဝၾကတယ္။ ျဖန္႔ေဝေတာ့ အမ ဝထၱဳက အမ်ားႀကီးပြားသြားတာေပါ့။ ပြားၿပီးေတာ့မွ အဲဒါေတြကို အမကိုယ္တုိင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ အမ က ရင္ဖြင့္လိုက္တဲ့သေဘာ။

အဲဒီၾကားတဲ့လူေတြ လုပ္ၾကပါအုံး။ ဒါကို က်မတုိ႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲဆိုၿပီးေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္ကို တိုင္တည္လိုက္တဲ့သေဘာ။ အဲဒီအခါမွာ အမ်ားက စုလာၾကတယ္။ ဆိုေတာ့ အမတုိ႔ ျမန္မာေတြရဲ ႔ ႏွလံုးသားက အင္မတန္ ႏုညံ့တယ္။ အင္မတန္လည္း ေႏြးေထြးတယ္။ ဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ဝိုင္းၿပီးေတာ့ ကူခ်င္ၾကတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကေန စုလာတဲ့အခါမွာ ဒီ ပရဟိတေဂဟာတခု ထပ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ မိဘမဲ့ ခေလးေတြ အတြက္ လုပ္ေနတယ္။ မိဘမဲ့ခေလးအတြက္ လုပ္ေနရင္က HIV positive ျဖစ္လာတဲ့ မိဘမဲ့ခေလးတေယာက္ ကိုယ့္ဆီလာပို႔တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဂဟာေတြ အမ ေလ်ွာက္ပို႔တယ္။ ေလွ်ာက္ပို႔တဲ့အခါၾကေတာ့ ဘယ္ေဂဟာမွ လက္မခံႏိုင္ၾကဘူး။ လက္မခံႏိုင္တဲ့အခါမွာ အမတို႔ စိတ္တူကိုယ္တူ ဝါသနာတူၾကတဲ့ လူေတြအခ်င္းခ်င္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ စာမေရးျဖစ္ဘူး။

သို႔ေသာ္ အမတို႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ေနာက္တခု အေမရိကန္သံရံုးမွာ HIV Training တခုဆင္းတယ္။ HIV-AIDS နဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ အဲဒီမွာ သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ အမ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ေျပာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုပဲ ခေလးေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လာေပးတဲ့အခါ အဲဒီ ခေလးေတြကို ျပန္လႊတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ ခေလးေတြက အခ်ိန္မတိုင္ခင္မွာ ဘဝကူးသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီခေလး သူငယ္ေတြကို မိခင္ေမတၱာ ေပး ခ်င္တယ္။ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ အမတို႔ သင္တန္းတက္တာေတြကို စာနယ္ဇင္းေတြ အကုန္မွာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဓိကကေတာ့ ဆရာမဆုထား၊ ဆရာမဂ်ဴး၊ ၿပီးေတာ့ American Center က ဆရာ ဦးေအးမင္း။ ေနာက္ အမတို႔ဆီမွာ အခုသင္တန္းတက္ေနတဲ့ journalism ေတြ အမ်ားႀကီးပါလာတယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ အမတို႔ သုခရိပ္ၿမံဳကို စလုပ္ျဖစ္တယ္။

ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခံစားမႈက စလာတာပဲ။ အေတြ႔အႀကံဳကေန ခံစားမႈေပါ့။ ရင္ထဲေရာက္လာတယ္။ ကိုယ့္ရင္ထဲကေန ကိုယ္ေဖာက္ထြက္လိုက္တယ္။ ေဖာက္ခြဲလိုက္တဲ့အခါမွာ လႊင့္စင္သြားတဲ့ အစအနေတြက သူမ်ားရင္မွာ သြားၿပီးသြားစိုက္တယ္။ စိုက္ၿပီး အမတို႔ ျပန္စုၾကတယ္။ စုၾကတဲ့အခါမွာ ဒီလုိ ပရဟိတေတြ ျဖစ္လာတယ္။

ေဒၚေမၿငိမ္း ။ ။ ဆည္းဆာရိပ္အေၾကာင္းလည္း က်မ သိခ်င္ေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ လြန္ခဲ့တဲ့ (၇) ႏွစ္ (၈) ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အမ အဲဒီကိစၥကို တကယ့္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေနရတယ္ ဆိုေတာ့။ အခု အဲဒီ ဆည္းဆာရိပ္ ဂိလာနဘိုးဘြားရိပ္သာ အေၾကာင္းေလးလည္း နည္းနည္းေျပာျပပါအံုး။

ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ ။ ။ ဆည္းဆာရိပ္က နာေရးကူညီမႈအသင္းကိစၥေတြ လုပ္ရင္နဲ႔ ျဖစ္ေပၚလာတာ။ နာေရးကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နာေရးသြားသယ္တဲ့အခါမွာ ေလျဖတ္ေနတဲ့ ဂိလာနႀကီးကို အသက္ (၅၀) ေလာက္ သားက ျပဳစုတယ္။ ကိုယ္သြားသယ္လိုက္ေတာ့ အသက္ (၅၀) ေလာက္ သားက ကြယ္လြန္တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေလျဖတ္ေနတဲ့ ဂိလာနႀကီးက ဆီးေတြဝမ္းေတြ အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဂိလာနမ်ဳိးကို အမကို ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က အပ္ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ အမတုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီလုိ ဆီးေတြဝမ္းေတြ သုတ္သင္ေပးရမယ့္၊ ထမင္းခြံ႔ေကၽြးရမယ့္၊ ေဆးဝါးတုိက္ေကၽြးရမယ့္ ေဂဟာေတြ မရွိဘူး။ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြမွာ သြားရွာေတာ့။ မရွိတဲ့အခါမွာ အဲဒီလိုမ်ဳိး အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေလးငါးခု ေတြ႔တဲ့အခါမွာ စိတ္တူကိုယ္တူ၊ ဝါသနာတူေတြနဲ႔ ဆည္းဆာရိပ္ကေလးကို ထူေထာင္ျဖစ္တာပါ။ အမ ဒီကိုလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အမ ဘိုးဘြား ရိပ္သာမွာ ဘိုးဘြား (၄၄) ဦး က်န္ခဲ့ပါတယ္။

ေဒၚေမၿငိမ္း ။ ။ ပံုမွန္ေလးေတာ့ လည္ပတ္ႏိုင္လားရွင္။

ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ လည္ပတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ျပည္တြင္းျပည္ပက တဦးခ်င္း အလွူရွင္ေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနပါတယ္။

ေဒၚေမၿငိမ္း ။ ။ က်မလည္း အဲဒါေတြကို အမ ဝထၱဳေတြကတဆင့္ေတာ့ က်မတို႔က သိရတာ မ်ားပါတယ္။ ဝထၱဳေတြ ဖတ္တဲ့အခါၾကေတာ့ အမေတာ့ မိဘမဲ ခေလးေတြလည္း HIV Positive ခေလးေတြကိုလည္း ၾကည့္ေနျပန္ၿပီ။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြဆိုလည္း ဂိလာနဘိုးဘြားေတြကို ၾကည့္ေနျပန္ၿပီဆိုၿပီး က်မသိတယ္။ ေနာက္တခါၾကေတာ့ ေအာင္ေျမဆိုတာေလးလည္း အမ လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္ေနာ္။ ဆယ္တန္း ပညာဒါနေက်ာင္း။

ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ ။ ။ အဲဒါေတြကို အမ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ကတည္းက စပါတယ္။ ကိုစိုးမင္းဆိုတဲ့ အမရဲ ႔ ေမာင္ေလးတေယာက္လုိ ခ်စ္ရခင္ရတဲ့ ခေလးတေယာက္နဲ႔ ၂၀၀၀ ခုနွစ္ကတည္းက စလာတယ္။ ကိုစိုးမင္း က ၂၀၀၈ မွာ ကြယ္လြန္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီမွာ ဝိုင္းလုပ္ၾကတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအားလံုး အမနဲ႔ ပါလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေမးပြဲနီးၿပီဆုိရင္လည္း အမတို႔ စာေပေလာကထဲက ဆရာဦးရဲေဝ (ျမန္မာစာ) တုိ႔၊ ဆရာေကာင္းသန္႔၊ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ၊ ဆရာဦးသိန္းလြင္ တုိ႔ အဲဒီ ဆရာေတြကလည္း ဝိုင္းဝန္းၾကည့္ၾကေတာ့ ေအာင္ေျမပညာဒါနေက်ာင္းေလးလည္း အခုအခ်ိန္အထိ။ အဲဒီ ေက်ာင္းကေလးကေတာ့ ဆယ္တန္းေျဖဖို႔ အခက္အခဲရွိေနတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ က်ဴရွင္ယူဖုိ႔ အခက္အခဲျဖစ္ေနတဲ့ ခေလးေတြ။ အမတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ပညာေရးစနစ္က ဘယ္ေလာက္ႏိွမ့္က် တယ္ေျပာေျပာ ခေလးတေယာက္ ဆယ္တန္းမေအာင္ျပန္ရင္လည္း အဲဒီ ခေလးတေယာက္ရဲ ႔ အနာဂတ္က မေကာင္းဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္ျခင္း၊ ရႈံးျခင္းက ခေလးတေယာက္ရဲ ႔ အနာဂတ္ကို ျပဌာန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ အမလည္း ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီး မရွိတဲ့လူဆိုေတာ့ ဆယ္တန္းတခုကိုပဲ အမလုပ္ျဖစ္တယ္။ အခုအခ်ိန္အထိပဲ။

ေဒၚေမၿငိမ္း ။ ။ ၾကားတယ္။ အဲဒါေလး က်မထင္တယ္။ အမ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာလည္း အမ ေျပာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဝးႀကီးမွာ ရွိေနတဲ့ ဒီလုိ ဓနျပဳခ်င္တဲ့လူ၊ ကူခ်င္တဲ့လူ၊ ဗမာျပည္ရဲ ႔ ခေလးေတြ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔ လူေနမႈစနစ္အေၾကာင္းေတြ သိခ်င္တဲ့ လူေတြၾကေတာ့ အမ ဝထၱဳေတြကေနတဆင့္ က်မတို႔က သိရတယ္။ ဆိုတဲ့အခါၾကေတာ့ က်မလည္း စဥ္းစားမိတယ္။ တခ်ဳိ ႔ အမ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္လာတာဟာ အမ ဝထၱဳေတြ ေရးၿပီးေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြ မွ်ေဝႏိုင္လို႔။ ေနာက္တခါ အဲဒီ ဝထၱဳေတြကတဆင့္ သြယ္ဝိုက္ၿပီးေတာ့ သတင္းစကားေတြ ပါးႏိုင္လိုလို႔ က်မထင္တယ္။ ဆုိေတာ့ အမ အခုေကာ စာေရးျဖစ္ရဲ ႔လား။ ေရးႏုိင္ရဲ ႔လား။

ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ ။ ။ အမ အခု စာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာၿပီထင္တယ္။ (၂) ႏွစ္ေလာက္ ရွိေလာက္ၿပီထင္တယ္။ ရခိုင္ေဒသက ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဆာင္းပါးေလး တပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။ ကစၥပနဒီရဲ ႔ ငိုရိႈက္သံ။ ရခုိင္မွာျဖစ္ေနတဲ့ ေၾကကြဲမႈေတြကိုေပါ့။ ေပၚျပဴလာမွာ ေရးျဖစ္တယ္။ အဲဒါေလးပဲ ေရးျဖစ္တယ္။

ေဒၚေမၿငိမ္း ။ ။ အမ အခုဆိုရင္ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း မ်က္ႏွာလႊဲလို႔ရတယ့္ အသိုင္းအဝိုင္းေတြလည္း ရွိေနၿပီ။ အမကို ကူညီပံ့ပိုးတယ့္ လူေတြလည္း ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ အမ စာေတာ့ ျပန္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ကိုယ္က ဇစ္ျမစ္က စာေရးဆရာ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ စာေရးၿပီးေတာ့ ေဝမွ်တာေတြက က်မတုိ႔က သမုိင္းတြင္ၿပီး က်န္ခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အမ စာေရးဖုိ႔ ဘယ္လုိအခ်ိန္ေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားထားသလဲ။

ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ ။ ။ စိတ္ကူးေနပါတယ္။ စာေရးျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ တကယ္ စိတ္ကူးေနပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ ညီမ ေမးသလိုပဲ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကလည္း အရမ္းေမးတယ္။ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ အားလံုး အမ ေအာင္ျမင္တာဟာ စာေရးျခင္းရဲ ႔ အက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္။ အဲဒီေတာ့ ဒါကိုေတာ့ အမ လုပ္ျဖစ္မွာပါ။ ၿပီးေတာ့ ညီမေျပာသလိုပဲ ဒီ ပရဟိတေဂဟာေတြကလည္း အမအေပၚမွာ တကယ္ ေစတနာ ရွိၿပီးေတာ့၊ တကယ္ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခ်င္တဲ့သူေတြ၊ စိတ္တူကိုယ္တူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဝိုင္းကူၿပီး ေနာက္ကေန လုပ္ေနၾကပါတယ္။

ေဒၚေမၿငိမ္း ။ ။ ဟုတ္တယ္။ အမ က စာေရးတဲ့အခါၾကေတာ့ က်မတုိ႔ ဒီမွာ မိတ္ေဆြေတြ၊ အေပါင္းအသင္း ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ေတြ႔တဲ့အခါမွာ ဗမာျပည္ရဲ ႔ တကယ္တမ္း ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ လူမႈ႔အခက္အခဲေတြ၊ ဘဝ အခက္အခဲေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ က်မတုိ႔က အမရဲ ႔ ဝထၱဳတိုေလးေတြကို က်မတုိ႔က ေျပာျပတဲ့အခါၾကေတာ့ ခံစားခ်က္ပါပါတဲ့ သတင္းစကား ေပးႏုိင္တာေပါ့။ က်မက ကိုယ္ကလည္း စာေရးတဲ့လူ၊ စာဖတ္တဲ့ လူဆိုတဲ့ အခါၾကေတာ့ အမဆီက စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ဆက္ၿပီးဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီလုိမ်ဳိး အခု နယ္တကာလွည့္ၿပီးေတာ့ ပရဟိတလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ရင္ အမ စာေရးတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြလည္း ေျပာေပးပါအုံးလို႔ က်မက ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာကေနၿပီးေတာ့ အမရဲ ႔ စကားကို အၿမဲတမ္း နားေထာင္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက ပရိသတ္ေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္က ကိုယ့္ရဲ ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကို က်မတို႔ဆီကေန တခုခု ႏႈတ္ဆက္ေပးပါ။

ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ ။ ။ က်မတုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေလ ေစာေစာက ေျပာသလုိပဲ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး အမ်ားႀကီး အစစအရာရာ လိုအပ္ေနတာရွိတယ္။ ရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔ ရွိတဲ့ လိုအပ္ ခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ ပရဟိတ သမားေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ပရဟိတလုပ္ငန္းႀကီးေတြ ျဖစ္လာတာ။ 

အမတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြနဲ႔ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြ ဒီ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြမွာ စိတ္ပါဝင္စားၾကတယ္။ လူကိုယ္တုိင္ မလုပ္ႏုိင္ရင္ အလွဴေငြေလးျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ လွမ္းၿပီးေတာ့ ပို႔ေပးၾကတယ္။ အဲဒါကလည္း ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြရဲ ႔ ေအာင္ျမင္မႈေပါ့။ အမတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီ ပရဟိတေဂဟာႀကီးေတြ မေထာင္ခင္မွာကတည္းက အမ၊ ဆရာေလး ေဒါက္တာတင္ဆန္းဦး၊ ကိုေအာင္ႀကီးရယ္၊ အမ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ေလးတဦးနဲ႔ အမတို႔က ေဆးအိတ္ကေလး ဆြဲၿပီးေတာ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းတခုမွ မရွိခ်ိန္ကတည္းက ဟိုအရင္ကတည္းက ေဆးအိတ္ကေလးဆြဲၿပီး ေလွ်ာက္ၿပီး ေဆးကုခဲ့တာ။ ေဆးကုခဲ့တာဆိုေတာ့ အမတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း (၃) ဦး လုပ္ထားတဲ့ ဓိ႒ာန္တခုရွိတယ္။ အဲဒါ ဘာလဲဆိုေတာ့ အမ်ားအတြက္ လူျဖစ္ရခ်င္းသာ ေနေပ်ာ္တဲ့ဘဝ ျဖစ္တယ္။ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ လူျဖစ္ေနရတာထက္ အမ်ားအတြက္ လူျဖစ္ေနရတာဟာ လူျဖစ္ရက်ဳိးႏွပ္တယ္။ ေနေပ်ာ္တဲ့ဘဝလည္း ျဖစ္တယ္။

အခု တျဖည္းတျဖည္းနဲ႔ ပရဟိတလုပ္ငန္းကို လုပ္ေနရင္းနဲ႔ အဲဒါကို တျဖည္းျဖည္း ပိုေလးနက္လာတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ေလး ေျပာတယ္လို႔ထင္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေလးနက္လာတယ္။ အမတို႔ ဘဝကိုလည္း ေက်နပ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ ေျပာခ်င္တာက ကုိယ့္အတြက္ကိုယ္ျဖည့္ပါ။ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ ျဖည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အမ်ားအတြက္ ျဖည့္ဖုိ႔လို႔ ႀကိဳးစားေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကလည္း အရမ္းလုိအပ္ေနတာမုိ႔ပါ။ တကယ္ကို ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝတဲ့ အရာရာ အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြဆိုရင္ ဒါေတြ မလုိအပ္ပါဘူး။ အမတုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ေတာ့ အရမ္းလိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ အမ်ားအတြက္ လူျဖစ္ရတဲ့ ႏွလံုးသားမ်ဳိးေတြ ပိုင္ဆုိင္ေပးၾကပါ။ ေနာက္တခါ တခ်ဳိ ႔ၾကေတာ့ ပရဟိတ၊ ပရဟိတဆိုတာကို လြယ္လြယ္ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြကို ကိုယ့္အတြက္ အသံုးခ်ျခင္းထက္ကို ကိုယ္ကသာ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြအတြက္ အသံုးဝင္တဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္ပါေစ။ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြက ကိုယ္ကို အသံုးခ်သြားပါေစ။ အမ်ားအတြက္ ကိုယ္သည္ အသံုးဝင္တဲ့လူတေယာက္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က အမ်ားအတြက္သာ ရွင္သန္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကို အမ်ားက အသံုးခ်သြားပါေစ။ အမ်ားကို ကိုယ္က အသံုးခ်တဲ့လူ မျဖစ္ေအာင္လည္း အမတုိ႔ အမ်ားႀကီး ဂရုစိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီလိုလည္း ဂရုစိုက္ေပးၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေဒၚေမၿငိမ္း ။ ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အမ။

ဗြီအိုေအ - ေမတၱာရွင္ စာေရးဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္