ေရြးခ်ယ္ခြင္႔နည္းပါးေသာ ေနရာမွ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မ်ားျပားသည္ထင္ရေသာေနရာမ်ားဆီ သူတို႔ေရာက္လာၾက သည္။ သူတို႔ေရြးခ်ယ္လိုေသာ အခြင္႔အလမ္းမ်ားက သူတို႔ကိုျပန္ေရြးခ်ယ္ခ်င္ေအာင္ ေန႔ရက္မ်ားကို တည္ ေဆာက္ၾကရသည္။တခ်ိန္က အိမ္ကို စြန္႔ခြာခဲ႔ၾကသည္။ အိမ္မဟုတ္ေသာ အိမ္မ်ား၌ ေနထိုင္လာရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ေတာ႔ ျဖစ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ အိမ္အစစ္၏ အရိပ္ေအာက္သို႔ တစ္ေက်ာ႔ျပန္ေရာက္လိုစိတ္က ကိုယ္စီ ရွိေနၾကေလသည္.........
"ေရာက္စတုန္းကေတာ႔ အိမ္ကမီးဖိုေဆာင္ေလာက္ေတာင္ မက်ယ္တဲ႔အခန္းေလးမွာ ေနမွေနႏိုင္ပါ႔မလား လို႔ထင္ခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ အခုေတာ႔လည္းေနသားက်ေနၿပီ"
အလင္းေရာင္နည္းပါးေသာ အခန္းေလးတစ္ခုထဲတြင္ျဖစ္သည္။ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးက လက္ပ္ေတာ႔ပ္ျဖင္႔ သင္ခန္းစာေလ႔က်င္႔မႈကို ခဏရပ္ထားရင္း ေျပာျပေနသည္။ အခန္းေလးသည္ အလင္းေရာင္ နည္းပါးရံုသာမက က်ဥ္းလည္း က်ဥ္းေျမာင္းေသးသည္။ ခုတင္တစ္လံုး ခ်ထားရံုထက္ နည္းနည္းသာပို၍ က်ယ္၀န္း သည္။ က်န္ေသာေနရာတြင္ စာၾကည့္စားပြဲကိုပင္ အတည့္ထား၍မရ။ တစ္ေစာင္းခ်ထားရသည္။ လူကလည္းပဲ တစ္ေစာင္းသာ ေလွ်ာက္၍ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ သည္အခန္းေလးထဲတြင္ပင္ ေနထိုင္ကာ တကၠသိုလ္ကဘဲြ႕ တစ္ခုေတာ႔ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ အခုလည္း သူသည္ ျပည္ပသို႔ အလုပ္အကိုင္အခြင္႔အလမ္းအတြက္ ထြက္ ခြာႏိုင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေလသည္။
တကယ္ေတာ႔ သည္လိုအခန္းေလးထဲတြင္ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ျဖစ္ရသည့္ၾကားက ႀကိဳးစားေနထိုင္ကာ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ေနၾကတာသည္ သူတစ္ေယာက္တည္းေတာ႔ မဟုတ္ပါေပ။ သူတို႔သည္ျမန္မာႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕အသီး သီးက ျဖစ္ၾကသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ေလယူေလသိမ္းက နယ္ေဒသအသီးသီး၊ တိုင္းရင္းသားအသီးသီးကို ကိုယ္ စားျပဳေနပါသည္။
နယ္ေဒသမ်ားတြင္ ဆည္းပူးရေသာ ပညာအခြင္႔အလမ္း၊ သည့္ေနာက္တြင္ရွာေဖြရရွိႏိုင္ေသာ အလုပ္အ ကိုင္အခြင္႔အလမ္းသည္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားႏွင္႔ မယွဥ္ႏိုင္။ သို႔ႏွင္႔ပင္ နယ္ၿမိဳ႕မ်ားက လူငယ္အမ်ားစု၏ ဦးတည္ရာသည္ ရန္ကုန္ျဖစ္လာသည္မွာ ႏွစ္မ်ားစြာၾကာခဲ႔ၿပီ။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စတင္တည္ရွိသည္မွ ႏွစ္မ်ားစြာအတြင္း လွည္းတန္းသည္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတို႔ ႏွင္႔ စည္းကားၿမဲ နာမည္ေက်ာ္အရပ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္ကပင္ ပုဂၢလိကေဘာ္ဒါေဆာင္တို႔ ေပၚေပါက္ေနၿပီ။
ယခုေနာက္ပိုင္း၌တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားမထားရွိခ်ိန္မွာေတာ႔ အေဆာင္ဖြင္႔ လွစ္မႈကပိုမ်ားလာပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ တကၠသိုလ္ပညာသင္ယူရန္ႏွင္႔အလုပ္အကိုင္အတြက္ေရာက္လာၾက ေသာလူငယ္အမ်ားစုသည္ လွည္းတန္းတစ္၀ိုက္က အေဆာင္မ်ားတြင္သာ အခန္းရွာဖို႔ ဦးဆံုးႀကိဳးစားၾကသည္။
"၂၀၀၄၊ ၂၀၀၅ တစ္၀ိုက္က အေဆာင္ေနစရိတ္က က်ပ္ ၅၀၀၀၊ ၆၀၀၀ ပဲ။ အဲဒီတုန္းက အေဆာင္ေလး ေတြက အုတ္ခံႏွစ္ထပ္အိမ္၊ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးေတြပဲရွိေသးတယ္။ တစ္ခန္းကို သံုးေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီလို ေနၾကတာေပါ႔။ တခ်ိဳ႕အေဆာင္ေတြက အေဆာင္ရွင္က သီးသန္႔ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕အေဆာင္ေတြမွာေတာ႔ အေဆာင္ ရွင္ကေအာက္ထပ္ေန၊ အေဆာင္ေနတဲ႔သူေတြက အေပၚထပ္ေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ အဲဒီအိမ္ေလးေတြ ျပင္ေဆာက္ၾကတယ္။ အခုလွည္းတန္းမွာ တိုက္ခန္းေတြပဲ ေဆာက္ကုန္ၾကေတာ႔ အေဆာင္ေတြကလည္း တိုက္ခန္းေတြမွာ အခန္းေသးေလးေတြဖြဲ႕ထားတာေတြပဲမ်ားလာတယ္" လွည္းတန္းတြင္ ခုႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနထိုင္ခဲ႔သူ အသက္ ၂၈ ႏွစ္အရြယ္ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းမသူဇာက ေျပာျပသည္။
တကယ္ေတာ႔ မိဘအိမ္ မဟုတ္ေသာ ေနရာသစ္တြင္ က်င္လည္ရသည္မွာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူလွ ေပ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ အိပ္မက္မ်ားစြာကိုထမ္းပိုးကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အေဆာင္မ်ားဆီ အေဆာင္သူ၊ အေဆာင္ သားမ်ားအျဖစ္ေရာက္လာၾကသည္။ လူေနမႈစရိတ္ျမင္႔ တက္လာေသာ သည္ဘက္ေခတ္တြင္ အေဆာင္ေနစရိတ္၊ တစ္ဦးခ်င္းေနထိုင္စားေသာက္စရိတ္ကလည္းေျပာင္းလဲခဲ႔ၿပီ။ အေဆာင္စရိတ္ကပင္ တစ္လကို က်ပ္ႏွစ္ေသာင္း ေလာက္ကုန္က်လာသည္။ စားေသာက္စရိတ္၊ အေထြေထြအသံုးစရိတ္မ်ားကလည္း လိုက္ပါျမင္႔တက္လာသည္။ တစ္ရက္ကို ေခၽြတာမည္ဆိုလွ်င္ပင္ က်ပ္ ၂၅၀၀ ၀န္းက်င္မွာကုန္က်ေနသည္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္တို႔ကေတာ႔ အိမ္က အေထာက္အပံ့ျဖင္႔ေနၾကသည္။ အလုပ္လုပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လူငယ္တို႔ကားရသည့္လခထဲမွ ေနစရိတ္၊ စား စရိတ္မ်ားအျပင္ အိမ္ကို ေငြပို႔ႏိုင္ဖုိ႔ပါ စီမံခန္႔ခြဲၾကရပါသည္။
"အေဆာင္ လာေနၾကတဲ႔သူေတြကေတာ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ႔ေလ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔လည္း အိမ္မွာလိုပဲ ကိုယ္႔စိတ္ နဲ႔ပဲေနတတ္တာရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔လည္း လိုက္ေလ်ာညီေထြေနတာရွိတယ္။ ျပႆနာေလးေတြေပၚလိုက္၊ ျပန္ေျပလည္လိုက္နဲ႔ေပါ႔။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔လည္း သံုး၊ေလးႏွစ္ အတူေနလာၾကေတာ႔ ညီအစ္မေတြလိုပဲျဖစ္သြားၾက တယ္။ ေယာက်္ားေလးေတြဆိုလည္း အခ်င္းခ်င္းငယ္ေပါင္းေတြလိုပဲ။ အေဆာင္ရွင္ကေတာ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ မိသားစု လိုေနတတ္တာရွိတယ္။ သီးသန္႔ဆန္ဆန္ေနတတ္တာလည္းရွိတယ္"
မသူဇာက အေဆာင္ျမင္ကြင္းကို ျပန္ေျပာျပသည္။
က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အခန္းေလးမ်ားတြင္ ေနထိုင္ေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း လူငယ္တို႔တြင္ စိတ္ကူးေမွ်ာ္လင္႔ ခ်က္ကေတာ႔ အေရာင္အေသြးစံုပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္တို႔ကေတာ႔ ေက်ာင္းၿပီးသည္ႏွင္႔ အလုပ္ ေကာင္းရရန္၊ အလုပ္၀င္ေနဆဲလူငယ္တို႔ကေတာ႔ မိမိတစ္ကိုယ္စာအျပင္ အိမ္ကိုပါ ေကာင္းစြာပံ့ပိုး ႏိုင္ရန္ ေမွ်ာ္လင္႔ၾကသည္။
"တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ ႏိုင္ငံျခားသြာားဖုိ႔ သင္တန္းလာတက္ရင္းအေဆာင္ခဏလာေနတာရွိတယ္။ စင္ကာပူ၊ ဂ်ပန္၊ နယူးဇီလန္ စသျဖင္႔ သြားဖို႔သင္တန္းတက္ၾကတာေပါ႔။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနမွ သြားၾကသလို တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔လည္းေလး၊ ငါးလေနၿပီး သြားၾကတယ္" ဟု အေဆာင္ေနလူငယ္တစ္ဦးကဆိုသည္။
လွည္းတန္း တစ္၀ိုက္တြင္ အလွ်ဳိလွ်ိဳေပၚလာေသာ တိုက္ခန္းမ်ား၌ အေဆာင္မ်ားကလည္း တိုး၍ပါ၀င္လာ သည္။ ပံုမွန္တိုက္ခန္းတစ္ခန္း၌ပင္ အခန္းငယ္ေပါင္း ရွစ္ခန္းေလာက္ပါေအာင္ ဖြဲ႕ၾကသည္။ လူဦးေရကေတာ႔ ၁၅ဦး၀န္းက်င္ထားၾကသည္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနလိုလွ်င္ ေစ်းပိုေပးရေပမည္။ အခ်ိဳ႕အခန္းမ်ားတြင္ အခန္းအ၀င္တံခါးမတစ္ခုကလြဲလို႔ ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္မွ်မပါ။ ေန႔ခင္းမွာပင္ ေမွာင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ တစ္ခင္းစာခက္ခဲေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေၾကးမ်ားမေနႏိုင္ၿပီမို႔ ေနသူတို႔က ေနၾကရသည္။
အေဆာင္၀န္းက်င္မ်ား၌ ဖြင္႔လွစ္ၾကေသာ ေစ်းခ်ိဳသာသည့္ ထမင္းဆိုင္ေလးမ်ားမွာစားေသာက္ၾကရသည္။ အေဆာင္အခ်ိဳ႕တြင္ လွ်ပ္စစ္မီးႏွင္႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ျခင္းကို ခြင္႔ျပဳမထားေပ။ ဖုန္းအတြက္ကေတာ႔ အေဆာင္ဖုန္ ကေခၚေပးသည္လည္းရွိသလို နီးစပ္ရာက ဖုန္းမ်ားကတစ္ဆင္႔ ေခၚေပးတာလည္းရွိသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ကိုယ္ပိုင္ ဖုန္းေလးမ်ားႏွင္႔။
"အေဆာင္ေနစက ဘယ္လိုမွေနသားမက်ဘူး။ ေဘးအခန္းေတြက ဆူရင္အိပ္မေပ်ာ္ဘူးေလ။ ဆူညံရင္ လည္း စာၾကည့္ေနတဲ႔အခါစိတ္ရႈပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔လည္း တျဖည္းျဖည္း ေနတတ္သြားတယ္။ အေဆာင္မွာ ေတာ႔ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းနဲ႔ေက်ာင္းသူ၊သင္တန္းသူေတြပဲရွိတယ္။ အေဆာင္ရွင္ေတြက လူကိုေတာ႔ ကန္႔သတ္ေရြး ခ်ယ္ၾကတာမ်ားတယ္။ အေဆာင္လာငွားရင္ လူကိုၾကည့္ၿပီးလက္ခံၾကတယ္။ လက္ခံလိုက္ၿပီးလာေနတဲ႔အခါမွ မ ႀကိဳက္ရင္လည္း မေနခိုင္းတာမ်ိဳး အေဆာင္မွာေတြ႕ဖူးတယ္" ဟု အသက္ ၂၆ ႏွစ္အရြယ္ မထက္ထက္က ေျပာပါ သည္။
အေဆာင္ေနၾကသူတို႔သည္ ညေနခင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ သင္တန္းတက္သူတို႔က တက္ၾကသည္။ အလုပ္တစ္ ဖက္ႏွင္႔ပင္ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္၌ စာက်က္အကူလုပ္ကာ ၀င္ေငြတိုးဖို႔ရွာသူကည္း မရွား။ ေငြကို ေရလိုသံုးႏိုင္သည္ဆို သည္မွာ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားအတြက္သာ အက်ံဳး၀င္ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကလည္းအိမ္ကပို႔ေသာ ေငြမ်ားကို တစ္လႏွင္႔တစ္လ ေလာက္ငေအာင္ သံုးရသည္။ ၀န္ထမ္းကလည္း လစာကို ေလာက္ငေအာင္ စီမံရသည္။
အေဆာင္ ပိတ္ခ်ိန္မ်ားကေတာ႔ ညကိုးနာရီ၀န္းက်င္ျဖစ္တတ္သည္။ အထူးသျဖင္႔ မိန္းကေလးအေဆာင္ တို႔၏ အေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားေလးအေဆာင္မ်ားကေတာ႔ ညဥ့္နက္သည္အထိ အ၀င္အထြက္ရွိေန သည္သာမ်ားပါသည္။
နံနက္ အလင္းေရာက္လွ်င္ေတာ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးမ်ားထဲကႏိုးထၾကရသည္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔သြားသူသြား၊ အလုပ္သြားသူသြား ၾကသည္။ ကိုယ္႔၀န္းက်င္ကိုယ္ က်င္လည္ၾကရသည္။ ညေနတိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ႔ မိဘအိမ္မ ဟုတ္ေသာ နားခိုရာ အခန္းေလးမ်ားဆီ ျပန္ေရာက္ၿမဲ။ ဒါသည္ပင္ လည္ပတ္ၿမဲ သံသရာျဖစ္ရသည္။
ေရြးခ်ယ္ခြင္႔နည္းပါးေသာ ေနရာမွ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မ်ားျပားသည္ထင္ရေသာေနရာမ်ားဆီ သူတို႔ေရာက္လာၾက သည္။ သူတို႔ေရြးခ်ယ္လိုေသာ အခြင္႔အလမ္းမ်ားက သူတို႔ကိုျပန္ေရြးခ်ယ္ခ်င္ေအာင္ ေန႔ရက္မ်ားကို တည္ ေဆာက္ၾကရသည္။
တခ်ိန္က အိမ္ကို စြန္႔ခြာခဲ႔ၾကသည္။ အိမ္မဟုတ္ေသာ အိမ္မ်ား၌ ေနထိုင္လာရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ေတာ႔ ျဖစ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ အိမ္အစစ္၏ အရိပ္ေအာက္သို႔ တစ္ေက်ာ႔ျပန္ေရာက္လိုစိတ္က ကိုယ္စီ ရွိေနၾကေလသည္။
ျဖဴႏု
No comments:
Post a Comment