လူငယ္ဟူသည္ အနာဂတ္၏ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ လူငယ္တို႔၏ ကာယဥာဏ စာရိတၱ ဘက္စံုဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈျဖင့္ ႏုိင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳး၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးမ်ားကို စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည္။ လူငယ္တို႔သည္ ကာယခြန္အား ျပည့္စံုရမည္။ ဥာဏစြမ္းရည္ ထက္ျမက္ရမည္။ စာရိတၱဟူေသာ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမ်ား ရွင္သန္ေနရမည္။ ထိုသို႔ေသာ ကာယ၊ ဥာဏ၊ စာရိတၱ စြမ္းရည္မ်ား ထက္ျမက္ေစရန္ ျပည့္စံုလာေစရန္ မိမိတို႔၏ အသိပညာ၊ အသိတရား၊ လံု႔လ၀ိရိယဟူေသာ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ား ျပည့္စံုထက္ျမက္ေစရန္ မိမိကိုယ္မိမိ ေလ့က်င့္ထိန္းသိမ္း ေဆာင္ရြက္ရမည္ ျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံေတာ္၏ အင္အားစုတြင္ လူငယ္၏ အင္အားစုသည္ သံုးပံုတစ္ပံု ရွိသည္။ ထိုသို႔ေသာ အင္အားစုႀကီးျဖစ္ေသာ ယေန႔လူငယ္ အင္အားစုသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ပခံုးေျပာင္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမည့္ ေသြးသစ္အင္အားစုလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ အရည္အေသြးရွိသည့္ လူငယ္တို႔တြင္ ကာယစြမ္းအား၊ ဥာဏစြမ္းအား၊ စိတ္ဓာတ္စြမ္းအား၊ စာရိတၱမ႑ိဳင္ ၾကံ့ခုိင္ေရးစြမ္းအား ျပည့္စံုရန္ လိုအပ္သည္။ လူငယ္၏ သေဘာသဘာ၀သည္ ရွင္သန္သည္။ ႏုပ်ိဳသည္။ တက္ၾကြသည္။ လန္းဆန္းသည္။ တိမ္းလြယ္ယိမ္းလြယ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းကို တြယ္တာသည္။ ရွင္သန္တက္ၾကြႏိုးထေနေသာ ရြက္သစ္၊ ရြက္ညႊန္႔၊ ရြက္ႏု၊ ပုရစ္ဖူးမ်ားအသြင္ ရွိသည္။
ထိုသို႔ ႏုိးၾကားတက္ၾကြ ရွင္သန္ေနေသာ လူငယ္တို႔သည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္၏ အႏၲရာယ္ဆိုး တစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ မူးယစ္ေဆး၀ါးကို ေရွာင္ရွားရမည္ ျဖစ္သည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးသည္ ဆိုးက်ိဳးကိုသာ ေပးသည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲမႈေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခုိင္မႈ ယိုယြင္းလာသည္။
ကာယစြမ္းအား ဆုတ္ယုတ္လာသည္။ ဥာဏစြမ္းအား ေလ်ာ့ပါးလာေစသည္။ လံု႔လ၀ီရိယ ဇြဲသတၱိမ်ား ဆိတ္သုဥ္းကာ ေတြေ၀မိန္းေမာေစသည္။ မေကာင္းမႈမ်ားကို က်ဴးလြန္ရန္ ၀န္မေလးေတာ့ေပ။ စာရိတၱကို ပ်က္ယြင္းလာေစသည္။ ယင္းသို႔ ဆိုးက်ိဳးအေထြေထြကိုသာ ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္ မူးယစ္ေဆး၀ါး မသံုးစြဲမိေစရန္အတြက္ လည္းေကာင္း၊ မသံုးစြဲၾကရန္အတြက္ လည္းေကာင္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လႈံ႔ေဆာ္စည္း႐ံုး ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိသည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးကို လူသားအားလံုး အထူးသျဖင့္ လူငယ္တို႔၏ နယ္ပယ္တြင္ ေရွာင္ရွားၾကေစရန္ "ေရွာင္ေလေ၀းေ၀း မူးယစ္ေဆး" ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ "မူးယစ္ေဆး၀ါး တို႔ေရွာင္ရွား" ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေဆာင္ပုဒ္မ်ားျဖင့္ မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၲရာယ္ႏွင့္ လူငယ္တို႔ ကင္းေ၀း၊ ကင္းရွင္းေစရန္ လံႈ႔ေဆာ္၊ ပညာေပး၊ စည္း႐ံုးေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိသည္။
ကမၻာ့သမုိင္းေၾကာင္းကို ေလ့လာလွ်င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္၌ တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး၏ ဆိုးက်ိဳးႏွင့္ အနိ႒ာ႐ံုမ်ားကိုသာ ေပးခဲ့ေၾကာင္း အထင္အရွား ေတြ႕ရွိႏုိင္သည္။ လူဦးေရ မ်ားျပားၿပီး၊ စည္းလံုးညီညြတ္၍ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးၾကြယ္၀ခဲ့ေသာ ေရွးေခတ္တ႐ုတ္ျပည္တြင္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔သည္ မူးယစ္ေဆး၀ါးျဖစ္ေသာဘိန္းကို ႏုိင္ငံ၏ စည္း႐ံုးမႈ ၿဖိဳခြဲေရး လက္နက္အျဖစ္ အသံုးခ်ခဲ့သည္။ ဘိန္းစစ္ပြဲမ်ားျဖင့္ စာရိတၱၾကံ့ခိုင္မႈ၊ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ အားမာန္ကို ယိုယြင္းပ်က္စီး ေစခဲ့သည္။
| စာရင္းဇယား အေထာက္အထားမ်ားအရ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲသူမ်ားအနက္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွ ၃၀ အရြယ္ လူငယ္၊ လူလတ္ပိုင္းတို႔သည္ အမ်ားဆံုး မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲေသာ အရြယ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း . . . . . |
ထုိနည္းတူ ျမန္မာ့သမုိင္းေၾကာင္းတြင္လည္း ေတာင္ငူေခတ္တြင္ လက္႐ံုးရည္၊ ႏွလံုးရည္ျဖင့္ ျပည့္စံုထင္ရွားခဲ့ေသာ တပင္ေရႊထီးမင္းသည္ မူးယစ္ေဆး၀ါးျဖစ္ေသာ အရက္ကို စြဲခဲ့ေသာေၾကာင့္ အသက္ဆံုး႐ံႈး ခဲ့ရသည္အထိ ဘ၀ဆိုးက်ိဳးကို ေတြ႕ၾကံဳခံစားခဲ့ရသည္။ ျမန္မာဘုရင္မ်ား လက္ထက္ကပင္ မူးယစ္ေဆး၀ါး၏ အႏၲရာယ္ဆိုးက်ိဳးႏွင့္ အနိ႒ာ႐ံုမ်ားကို နားလည္သိရွိ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၲရာယ္ ကာကြယ္ေရး အမိန္႔ေတာ္မ်ားကို ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ ခဲ့ၾကသည္။ က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္သူတို႔အား ဥပေဒႏွင့္အညီ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္း မႏၲေလး (ရတနာပံု) ေခတ္၊ မင္းတုန္းမင္းႀကီး လက္ထက္တြင္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၆၉ ခုႏွစ္၌ 'ဘိန္းဘင္းကေဇာ္၊ ေလွာ္စာ၊ အရက္ေသစာတို႔ကို ေသာက္စားမူးယစ္ျခင္း၊ ခ်က္လုပ္ျခင္း၊ ေရာင္းခ်ျခင္း မျပဳလုပ္ရန္ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ အမိန္႔ေတာ္" ကို ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ ယင္းအမိန္႔ေတာ္တြင္-
"ျပည္သူျပည္သားတို႔သည္ ဘိန္းကင္းကေဇာ္၊ ေလွာ္စာ၊ အရက္ေသစာမ်ားကို ေသာက္စားမူးယစ္ျခင္း၊ ခ်က္လုပ္ျခင္း၊ ေရာင္းခ်ျခင္း၊ မျပဳလုပ္ရ၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္မ်ားသည္ မူးယစ္ေဆး၀ါးမ်ား သံုးစြဲျခင္း လံုး၀မျပဳလုပ္ရ။ ယင္းဥပေဒကို မလုိက္နာ၊ က်ဴးလြန္လွ်င္ ႀကိမ္ဒဏ္ႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ က်ရမည္" ဟု သတ္မွတ္တားျမစ္ခဲ့သည္။
မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၲရာယ္မ်ားကို ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိေနသည္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ထု အတြင္းသို႔ ဘိန္းျဖဴႏွင့္ စိတ္ၾကြေဆး စေသာမူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲမႈမ်ား စိမ့္၀င္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနမႈ အႏၲရာယ္သည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ လူငယ္ေလာက၏ အႀကီးမားဆံုးေသာ အႏၲရာယ္ဆိုးႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္ထု နယ္ပယ္မ်ားျဖစ္ေသာ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ အနယ္နယ္ရွိ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၲရာယ္ အသိပညာေပးေရး အဖြဲ႕မ်ား ဖြဲ႕စည္း၍ ပညာေပးလံႈ႔ေဆာ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ ဥပေဒျဖင့္လည္း အေရးယူ ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိေနသည္။
လူငယ္ထုအတြင္း မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၲရာယ္ ကာကြယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ပညာေပးျခင္း၊ ဥပေဒျဖင့္ အေရးယူျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္သည့္နည္းတူ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး သယ္ေဆာင္ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ေနသူမ်ားကိုလည္း မ်က္ႏွာႀကီးငယ္မလုိက္၊ တရားဥပေဒႏွင့္အညီ ထိေရာက္ေသာျပစ္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကိုလည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ေနမည္ ျဖစ္သည္။
စာရင္းဇယား အေထာက္အထားမ်ားအရ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲသူမ်ားအနက္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွ ၃၀ အရြယ္ လူငယ္၊ လူလတ္ပိုင္းတို႔သည္ အမ်ားဆံုး မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲေသာ အရြယ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၲရာယ္သည္ လူသားတို႔အတြက္ ဆုိးက်ိဳးလက္နက္မ်ားထက္ ပိုမိုေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္ ျဖစ္သည္။ လူသားတို႔အား တျမည့္ျမည့္ႏွင့္ ေဆြးေၾကပ်က္စီးေစတတ္ေသာ ကရြတ္ေခြကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ ဖြဲမီးကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးႏွင့္ လူငယ္ဟူသည္ "အျဖဴႏွင့္အမည္း" ကဲ့သို႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အသြင္ေဆာင္ေနသည္။ လူငယ္ဟူသည္ ႏုိးၾကားသည္။ တက္ၾကြသည္။၊ ႏုပ်ိဳသည္။ ဇြဲလံု႔လ သတၱိ၀ီရိယ အားမာန္ျပည့္၀သည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးသည္။ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ကာယခြန္အား စာရိတၱခြန္အားကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစသည္။ ေတြေ၀မိန္းေမာ ေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္ဟူသည္ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းေသာ သရက္ပင္ပ်ိဳႏွင့္ တူသည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးသည္ ဖ်က္ဆီးတတ္ေသာ ေညာင္ပင္ႏွင့္ တူသည္။ မ်ိဳးေကာင္းသရက္ပင္ပ်ိဳႏွင့္တူေသာ လူငယ္တို႔သည္ ေညာင္ပင္ႏွင့္တူေသာ မူးယစ္ေဆး၀ါးကို သံုးစြဲလွ်င္ သရက္ပင္ပ်ိဳသည္ ေညာင္ပင္၏ ၀ါးမ်ိဳျခင္း ခံရသကဲ့သို႔ ပ်က္စီးမည္။ ဘ၀ဆံုးမည္။ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ေတြ႕ၾကံဳခံစားရမည္မွာ မလြဲဧကန္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္တစ္ရပ္လံုးသည္။ အမ်ိဳးသား ရန္သူသဖြယ္ျဖစ္ေသာ မူးယစ္ေဆး၀ါးကို ေ၀းစြာေရွာင္ရွားရမည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၲရာယ္ကို က်ဴပင္ခုတ္၊ က်ဴငုတ္မွ်မက်န္ေအာင္ တြန္းလွန္ေခ်မႈန္း ပစ္ရမည္။
မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၲရာယ္သည္ တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး၏ အႀကီးမားဆံုးႏွင့္ အဓိကအႏၲရာယ္ တစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲမိလွ်င္ မူးယစ္ဆး၀ါးစြဲေနလွ်င္ မေကာင္းမႈကို က်ဴးလြန္ရန္ ၀န္မေလးေတာ့ေပ။ မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၲရာယ္သည္ ဘ၀၏ အႏုတ္လကၡဏာ ျဖစ္သည္။ ဆိုးက်ိဳးကိုသာ ေပးတတ္ေသာ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲမႈကို လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီးမ်ားအားလံုး လံုး၀ေရွာင္ရွားျခင္းျဖင့္ ေလာကီသုခကို ရေစမည္ျဖစ္သည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါး မွန္သမွ်ကို ေ၀းစြာေရွာင္ရွားေရးသည္ လူငယ္မွအစ လူသားတိုင္း၏ အဓိက တာ၀န္ႀကီးတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
Written by လွျမင့္ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
No comments:
Post a Comment