နရသိန္ကို ေလ့လာျခင္း

ေခတ္သစ္ကမၻာ့ အာဏာရွင္မ်ား သမိုင္းမွာ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ ရယ္စရာ အေကာင္းဆံုး စကားႏွစ္ခြန္း ရွိသည္။ ဇင္ဘာ ေဘြသမၼတ ေရာဘတ္ မူဂါဘီ၏ “ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံ ကိုငါပိုင္တယ္”ဆုိသည့္ စကားႏွင့္ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏ “ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မရွိပါဘူး”ဆုိသည့္ စကားမ်ားျဖစ္ပါသည္။

ယခုေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ ႏုိင္ငံျခားသြားခါနီးတုိင္း ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ျပေနသည့္ အတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားရွိ၊ မရွိ အျငင္းပြား စရာမလိုေတာ့ပါ။ အခုမနက္ အက်ဥ္းေထာင္မ်ား အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္ပါ။

လူ႕အဖြဲ႕အစည္း အတြင္းမွာ ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္ သူမ်ားကို ျပစ္ဒဏ္ခတ္ရန္ႏွင့္ အမွားျပင္ဆင္ခြင့္ေပးရန္ရည္ရြယ္ေဆာက္လုပ္သည့္ အက်ဥ္းစခန္းမ်ားသည္ အာဏာရွင္မ်ား လက္ထက္တြင္ ျပည္သူ႔အေရး လႈပ္ရွားသူ၊ ပညာတတ္ႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မ်ားကို မေသမရွင္ထားရာ ငရဲခန္းမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုမႈမ်ား ထပ္မံမျပဳလုပ္ ရဲေအာင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ မ်ားႏွင့္ မိသားစု၀င္ မ်ားကို ျပန္ေပးဆြဲၿပီး တံခါးပိတ္ေလွာင္ထားရာ ျပန္ေပးစခန္းႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ျပန္ေပးဂိုဏ္းတို႔၏ ႏွစ္ေထာင္ခ်ီသည့္ “ယဥ္ ေက်းမႈ”ႀကီးျဖစ္ပါသည္။

အက်ဥ္း စခန္းမ်ားကို အလြဲသံုးမႈ (Abuse) ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ စာရိတၱႏွင့္ လံုၿခံဳေရးအေပၚ အဓမၼျပဳက်င့္ျခင္းျဖစ္သည္။ “အမွားျပန္လည္ ျပင္ဆင္ႏုိင္ရန္ ေနရာ” (Correctional Facility)ဆုိသည့္ အက်ဥ္းစခန္း မ်ားသည္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ သူမ်ားကို ေနာင္တရခြင့္ေပးျခင္း ႏွင့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ရာမွာ ကူညီအားေပးျခင္းျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို သန္႔ရွင္းသထက္ သန္႔ရွင္းလာေအာင္ ျပဳလုပ္ရမည့္ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းေထာင္တို႔သည္ အက်င့္စာရိတၱအားနည္းသူႏွင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခြင့္ေပးမည့္အစား အာဏာရွိသူတို႔၏ ကလဲ့စား၊ အာဃာတႏွင့္ အမုန္းတရားတို႔ကို ခစား၀ပ္တြားခဲ့ၾကရသည္။

အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အက်ဥ္းေထာင္ေလ့လာမႈ စင္တာ International Centre for PrisonStudies ၏ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ စာရင္း ဇယားမ်ားအရကမၻာတစ္၀န္းမွာ အက်ဥ္းသားေပါင္း ၁၀ ဒသမ ၁ သန္းေက်ာ္ရွိသည္ဟု ဆုိသည္။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ခ်င္းမွာ အက်ဥ္းသား ၂ ဒသမ ၂၉ မီလီယံရွိသည့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက နံပါတ္တစ္ျဖစ္သည္။

ကမၻာ့အက်ဥ္းသားအေရ အတြက္၏ ငါးပံုတစ္ပံုက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံက ၁ ဒသမ ၆၅ သန္းႏွင့္ ဒုတိယလုိက္ၿပီး ႐ုရွားက တစ္သန္းနီးနီးျဖင့္ တတိယ လုိက္ပါသည္။ လူဦးေရျဖင့္ အခ်ဳိးခ်လွ်င္ လည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု က လူတစ္သိန္းမွာ အက်ဥ္းသား ၇၄၃ ေယာက္ႏႈန္းျဖင့္ နံပါတ္တစ္ ေနရာကိုယူ ထားသည္။ အာဖရိ ကတိုက္က ရ၀မ္ဒါက လူတစ္ သိန္းမွာ ၅၉၅ ေယာက္ႏႈႈန္းျဖင့္ ဒုတိယ၊ ႐ုရွားကတစ္သိန္းမွာ ၅၆၈ ေယာက္ႏႈႈန္းႏွင့္ တတိယ ေနရာအသီးသီးကို ယူထားၾက သည္။ စစ္တမ္းမ်ားအရ ကမၻာ့ တုိက္ႀကီးငါးတုိက္စလံုးမွာ အ က်ဥ္းသားအေရအတြက္က အဆက္မျပတ္ျမင့္တက္လာေန သည္။ အာဖရိကတုိက္ရွိ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ၇၁ ရာခုိင္ႏႈန္း၊ အေမရိကတုိက္ရွိ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ၈၂ ရာခုိင္ႏႈန္း၊ အာရွ၏ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္း၊ ဥေရာပ၏ ၇၄ ရာခုိင္ႏႈန္းႏွင့္ သမုဒရာႏုိင္ငံမ်ား၏ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ အက်ဥ္းသားအေရအတြက္ ပိုမိုျမင့္တက္လာေနသည္။

သို႔ေသာ္ အေရအတြက္တစ္ခုတည္းက အက်ဥ္းေထာင္မ်ားအေၾကာင္းကို မရွင္းျပႏုိင္ပါ။ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းေလးခုကို ေမးခ်င္ပါသည္။

(၁)ဘယ္သူေတြကို ထည့္ထားသလဲ။

အက်ဥ္းေထာင္မ်ားမွာဘယ္သူေတြကို ထည့္ထားသလဲဆိုသည့္အခ်က္က အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ သံလက္သီးျဖင့္ အုပ္္ခ်ဳပ္သည့္ႏုိင္ငံမ်ားမွာ တုိင္းျပည္ကို ထုဆစ္မည့္ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ ပညာတတ္ႏွင့္ လူငယ္မ်ဳိး ဆက္သစ္မ်ားကို အထဲမွာထည့္ ထားျခင္းျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို အာဏာရွင္တုိ႔ ဦးခ်ဳိးလုိက္သည္။ အျပင္ကမၻာမွာေနၿပီး ႏုိင္ငံကို ဦးေဆာင္ရမည့္သူမ်ားက အက်ဥ္း ေထာင္မ်ားတြင္းမွာ ဘ၀ကိုအဆံုး႐ႈံးခံလုိက္ၾကရသည္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ အနာဂတ္ကို ဖုတ္ၾကည္းသၿဂိဳဟ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

(၂)အထဲမွာ တကယ္ရွိရမည့္သူမ်ားက ဘယ္သူေတြလဲ။

ေထာင္ထဲမွာ လူဦးေရနည္းတုိင္းလည္း ဂုဏ္ယူ၀မ္းသာစရာ မဟုတ္ပါ။ “တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ” မွန္ကန္ရဲ႕လား၊ အျပစ္ေပးသင့္သူ မ်ားကို အေရးယူႏုိင္ရဲ႕လားဆုိသည့္အခ်က္က အလြန္႔အလြန္ အေရးပါသည္။ ဒုစ႐ိုက္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား၊ ျပည္သူ႔ဘ႑ာကို အလြဲသံုးစားျပဳသူမ်ား၊ ႏုိင္ငံ့သယံဇာတမ်ားကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္သံုးစြဲသူမ်ားကို ဘယ္လိုအေရးယူေနပါသလဲ။ အထဲမွာထည့္ထားၿပီး သင္ခန္းစာယူေစရမည့္သူမ်ားက အျပင္ေရာက္ၿပီး အျပင္မွာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ပခံုးထမ္းတြန္းတင္ရ မည့္သူမ်ားက အထဲမွာ ေရာက္ေနလား။

(၃)အထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ထည့္ထားသလဲ။

ဆိုခဲ့ၿပီးသည့္အတုိင္း အက်ဥ္းေထာင္စနစ္သည္ အျပစ္က်ဴးလြန္သူမ်ားကို ဒဏ္ခတ္ရန္ႏွင့္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ႏိုင္ရန္ထား ရွိသည့္ စနစ္ျဖစ္သည္။ အလြန္႔အ လြန္အႏၲရာယ္ရွိသူမ်ားမွအပ က်န္သူမ်ား အထူးသျဖင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးခံရသူ မ်ားကို ေထာင္ဒဏ္အႏွစ္ ၂၀၊ ၃၀၊ ၄၀၊ ၅၀၊ ၆၀ အထိ ခ်မွတ္သည့္ တရားစီရင္ေရးစနစ္ကိုေတာ့ ေျပာစရာစကားမက်န္ ေတာ့ပါ။

(၄)အထဲမွာ သူတုိ႔ကို ဘယ္လိုဆက္ဆံသလဲ။

၁၉၅၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၃၀ ရက္မွာ ကမၻာ့ကုလသမဂအဖြဲ႕ႀကီးက ျပ႒ာန္းခဲ့သည့္ “အက်ဥ္းသားမ်ားကို ဆက္ဆံရာတြင္ လုိက္နာရမည့္ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းမ်ား” (The Standard Minimum Rules for the Treatment of Prisoners) တြင္ လမ္းၫႊန္ခ်က္ မ်ား ပါ၀င္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သုိ႔တုိင္ႏုိင္ငံေတာ္ျပန္ေပးဂိုဏ္းႀကီးမ်ား ၏ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားမွာေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ျခင္း၊ ဂုဏ္သိကၡာ မဲ့စြာ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံျခင္း၊ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးေစာင့္ေရွာက္မႈမေပးျခင္း၊ လာဘ္စားျခင္းႏွင့္ ၾကားျဖတ္ယူအႏုိင္က်င့္ျခင္း စသည့္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုမွာ ေျပာျပရန္ပင္ မသင့္ေလ်ာ္သည့္ ႏွိပ္စက္ ညစ္ပတ္မႈမ်ားအားလံုးကို တက္စံုရြက္ကုန္လႊင့္ၾကပါေတာ့သည္။ ဆရာႀကီးဦး၀င္းတင္၏ စကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ “လူ႔ငရဲ”။ သေဘာကေတာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ အရွင္လတ္လတ္ “ငရဲခန္း”တစ္ခုကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

ပညာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး က႑မ်ားကို အေရးတႀကီးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္သလို လူ႔အ ဖြဲ႕အစည္း၏ စာရိတၱႏွင့္ ေအး ခ်မ္းသာယာမႈအတြက္ အေရးပါသည့္ အက်ဥ္းေထာင္စနစ္ကို လည္း အျမန္ဆံုးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ေခတ္မီ သစ္ လြင္ေသာ ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးတစ္ခု၊ ေျဖာင့္တန္းေသာ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆည္ႀကီးမ်ားကို ၫႊန္ ျပဂုဏ္ယူတတ္သလို သေဘာထားႀကီးမားၿပီး စည္းကမ္းစနစ္ ျပည့္၀သည့္ “အမွားျပန္လည္ျပင္ဆင္ေပးသည့္စနစ္”ကို တည္ေထာင္ဂုဏ္ယူတတ္သည့္ စိတ္ဓာတ္အဆင့္အတန္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးျမဴဖို႔လိုအပ္ပါသည္။

မိမိအစိုးရျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔မွသာ ကံအေၾကာင္းမလွလို႔ နရသိန္ကို အ လည္အပတ္ေရာက္ခဲ့လွ်င္ မွန္ကန္စြာ အမွားျပင္ဆင္ခြင့္ရပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသည္ အပုိင္း ၁၀၀ ေက်ာ္သည့္ ကိုရီးယား႐ုပ္သံဇာတ္လမ္းတြဲထက္ ပိုမို႐ႈပ္ေထြးနက္နဲသည္မဟုတ္ပါလား။ 

ရဲမိုး Credit: 7 Day News Journal