"ဥယ်ာဥ္မွဴးေကာင္းေတြၿဖစ္ဖုိ႔"

စကားပံုေတြ မသံုးေတာ့ဘဲ လိုရင္းပဲ တည္႔တည္႔ေၿပာရရင္ ကေလးဆုိတာ တုိင္းၿပည္ရဲ႔ အနာဂတ္ပါပဲ။ အနာဂတ္က ဘာၿဖစ္မယ္ဆုိတာ မသိဘူးလို႔ ေၿပာတတ္ၾကေပမဲ့ အဲဒီအနာဂတ္ကုိ ပံုေဖာ္ၾကမဲ့ ခုလက္ရွိကေလးေတြရဲ႔ အေနအထားကို ၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ အနာဂတ္ကုိလည္း အနည္းနဲ႔အမ်ား ခန္႔မွန္းၾကည္႔လုိ႔ ရပါတယ္။ မွားယြင္းစြာ ပ်ိဳးေထာင္ခံထားရတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ရမဲ့အနာဂတ္ဟာ ရင္ေလးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမြးကင္းစအရြယ္ကစလုိ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀အထိ ကေလးကုိၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္တဲ့ေနရာမွာ သတိထားသင့္တာေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကို ေရးခ်င္ပါတယ္။

၁။ ကေလးမယူခင္ ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ပါ

အိမ္ေထာင္ဖက္ ေရြးခ်ယ္မႈကေနစၿပီး စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ၿပဳတယ္ဆုိတာ သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔၊ မခြဲႏုိင္ေတာ့လို႔ အတူေနၾကတာထက္ ပိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္တစ္ခုတည္းသက္သက္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္မဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ဟာ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးရွိသူ၊ ေအာက္တန္းက်တဲ့သူ၊ အလုပ္ကိုလက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ဘဲ ေရသာခုိတတ္သူ မၿဖစ္ဖုိ႔လည္း သတိရွိၾကေစခ်င္တယ္။

အိမ္ေထာင္ၿပဳၿပီးသြားတဲ့အခါ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ စီးပြါးေရး အဆင္မေၿပေသးဘဲ ကေလးယူမယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ကလည္း သိပ္ကပ္မယ္၊ ကေလးေတြအမ်ားၾကီး ေမြးထားမယ္၊ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊ အဲဒီကေလးေတြကုိ ပညာသင္ေပးဖုိ႔၊ စနစ္တက် ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖုိ႔ မေၿပာနဲ႔၊ အာဟာရၿပည္႔၀ေအာင္ ေကၽြးဖုိ႔ေတာင္ ခက္လာပါတယ္။ ဒီလို ေကာင္းေကာင္းၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၿခင္း မခံခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြဟာ ပညာေရးမွာလည္း အားနည္းတတ္ၾကတယ္၊ တခ်ိန္က် ၀င္ေငြလည္း ေကာင္းေကာင္းမရွာႏုိင္တဲ့အခါမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနၾကရတယ္။ ဒါကို မ်ိဳးဆက္တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကား ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ကူးစက္ၿခင္း (Intergenerational transmission of poverty) လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲတုိင္း ကေလးမယူရဘူးေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ယူေတာ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီကေလးကို ေကာင္းေကာင္းၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ႏုိင္ၿပီလားဆုိတဲ့ေမးခြန္းကုိ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပႏုိင္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။

၂။ ကေလးအသက္(၅)ႏွစ္မတုိင္ခင္ကာလကုိ အထူးဂရုစိုက္ေပးပါ

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြက ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ သင္ယူမႈဟာ ေက်ာင္းတက္မွစတာ လုိ႔ ထင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးက မသိေသးပါဘူးဆိုၿပီး ကေလးကုိ လ်စ္လ်ဴရႈမိတာ၊ ကေလးေရွ႔မွာ အေဖနဲ႔အေမ ရန္ၿဖစ္ေနတာ၊ အေဖက အေမကုိ ရုိက္တာ၊ ဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္မိတတ္ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ ခုေနာက္ပုိင္း ပညာရွင္ေတြရဲ႔ ေလ့လာခ်က္အရ ကေလးေတြဟာ မိခင္၀မ္းဗုိက္ထဲမွာ ရွိေနစဥ္ကာလမွာကတည္းက စၿပီး သင္ယူေနၾကၿပီလို႔ ေၿပာလာၾကပါတယ္။ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာဆုိ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အသက္(၅)ႏွစ္မတုိင္ခင္မွာ ေလ့လာသင္ယူမႈ အားအေကာင္းဆံုးပါလို႔ေတာင္ ဖတ္ဖူးပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္မွာကတည္းက ဂရုစုိက္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။ အာဟာရၿပည္႔ၿပည္႔၀၀ စားဖုိ႔၊ အနားယူဖုိ႔၊ အေကာင္းၿမင္စိတ္ ေမြးဖို႔ လုိတယ္။ မိဘနဲ႔ရင္းႏွီးမႈပိုရေေအာင္ ကေလးကုိ စကားေတြေၿပာမယ္၊ ေတးဂီတေတြ၊ တရားေခြေလးေတြ ဖြင့္ၿပမယ္။ ေမြးလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာလည္း အၿပင္ကိုေခၚၿပီး ေလွ်ာက္လည္တာ၊ ကေလးကုိထားတဲ့အခန္းမွာ Decoration ေသခ်ာလုပ္ထားေပးတာ၊ စတာေတြဟာ ကေလးဥာဏ္ရည္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ အေရးၾကီးပါတယ္။ အဲဒီလိုငယ္ရြယ္စဥ္မွာ မိဘရဲ႔ ေႏြးေထြးမႈကို ရရွိခဲ့တဲ့ကေလးဟာ ၾကီးလာတဲ့အခါမွာ ပိုမိုထက္ၿမက္ေလ့ ရွိပါသတဲ့။

၃။ အာဟာရၿပည္႔၀ေအာင္ ေကၽြးပါ

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံဟာ ဆင္းရဲတဲ့တုိင္းၿပည္ၿဖစ္လို႔ ကေလးေသႏႈန္းမ်ားတယ္၊ အာဟာရခ်ိဳ႔တဲ့မႈေတြ ၿဖစ္တယ္၊ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ report တစ္ေစာင္အရဆို ကေလးအားလံုးရဲ႔ သံုးပံုတစ္ပံုေက်ာ္ဟာ ခႏၶာကိုယ္ဖြံ႔ၿဖိဳးၾကီးထြားမႈ ေႏွးေကြးေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္က သူမ်ားကို ႏွိမ့္ခ်ေၿပာခဲ့ၾကတဲ့အတုိင္း ခုေတာ့ ၿမန္မာငပုေတြ ၿဖစ္ေနၾကပါၿပီ။

အာဟာရခ်ိဳ႔တဲ့ၿခင္းဟာ မိဘဆင္းရဲတာနဲ႔လည္း ဆုိင္သလို၊ အာဟာရတန္ဖုိးကို ဂရုမစိုက္၊ ဗုိက္၀သြားဖို႔ကို ပိုဦးစားေပးတတ္ၾကတဲ့ မိဘေတြရဲ႔ အေလ့အထနဲ႔လည္း သက္ဆုိင္ပါတယ္။

၄။ ကေလးကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးပါ

အာဏာရွင္ကိုသာ ဆန္႔က်င္မယ္ဆုိေနၾကေပမဲ့ ကေလးကိုထိန္းတဲ့အခါက် ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ အေၾကာက္တရားကို အသံုးခ်ေလ့ရွိၾကတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ စိတ္မႏွံ႔သူ၊ ရုပ္ဆုိးသူ စသၿဖင့္ ရွိခဲ့ရင္ ထမင္းမစားရင္ အဲဒီလူ႔ဆီ ပို႔ပစ္လုိက္မယ္၊ လာဖမ္းလိမ့္မယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေၿပာတတ္ၾကတယ္။ ကေလးရဲ႔စိတ္ဆႏၵကို ဦးစားေပးဖုိ႔ထက္ လိမၼာတယ္၊ လူၾကီးစကားနားေထာင္တယ္ဆုိတာကို ပိုလိုခ်င္ၾကတယ္၊ အဲဒီအတုိင္း ပံုသြင္းတယ္။ စကားနားမေထာင္တဲ့ကေလးဆုိ ရုိက္ႏွက္ဆံုးမတယ္။ အဲဒီအခါ ကေလးက ပိုၿပီးအရြ႔ဲတုိက္လာတယ္၊ မိဘနဲ႔စိမ္းလာတယ္။

ကေလးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႊတ္ထားေပးတယ္ဆုိတာကလည္း ခပ္ရွားရွား၊ ထိမိခုိက္မိမွာစိုးလို႔ စိတ္အပူလြန္ၿပီး လူၾကီးနားမွာပဲ ထားေလ့ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံၿခားသားေတြ ကေလးေတြကုိ ဒီအတုိင္း လႊတ္ေပးထားတာမ်ား ၿမင္ရင္ ကိုယ္ေတြမွာ အသည္းတယားယားေပါ့။ ေၿပာလုိက္ေသးတယ္၊ ကေလးကို ဂရုမစိုက္ဘူး၊ တခုခုမ်ား ၿဖစ္သြားမွၿဖင့္ တဲ့။

အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ရခဲ့တဲ့ ကေလးေတြဟာ ၾကီးလာတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မႈရွိတယ္၊ သတၱိရွိတယ္၊ ရဲရဲတင္းတင္း ေၿပာတယ္ဆုိတယ္၊ အေၾကာက္အလန္႔ မရွိဘူး၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ကမာၻအႏွံ႔ တစ္ေယာက္တည္းေတြ ခရီးထြက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကေတာ့ တၿခားႏုိင္ငံမေၿပာနဲ႔၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံထဲက တၿခားၿမိဳ႔  သြားဖုိ႔ေတာင္ 'လူၾကီးပါမွ' ၿဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဟုိေနရာလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔၊ ဒီေနရာလည္း မ၀ံ့မရဲ။

၅။ ကေလးကို ဆံုးၿဖတ္ခြင့္ေပးပါ

တစ္ခုခုကို မလုပ္မၿဖစ္ လုပ္ရမယ္ဆုိတာထက္ ကေလးကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပး၊ ဆံုးၿဖတ္ခြင့္ေပးလိုက္တာက ကေလးရဲ႔ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို အေထာက္အကူေပးပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ ခံစားခ်က္ကုိ ေလးစားမခံရဘူး၊ သူဘာၿဖစ္ခ်င္လဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ဆုိတာေတြက မိဘက ေစတနာနဲ႔ ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ လုပ္ေပးတာဆိုတဲ့ စကားရဲ႔ေအာက္မွာ အကုန္ေပ်ာက္ဆံုးသြားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးရဲ႔ဆႏၵကို ေလးစားေပးဖို႔ လိုပါတယ္။

ၾကီးလာတဲ့အခါမွာလည္း သူထားခ်င္တဲ့ဖက္ရွင္ကစလို႔ အခ်စ္ေရး အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥအလယ္ ေနာက္ဆံုး တက္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္း၊ လုပ္ခ်င္တဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အလုပ္ ဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ မွားေနလည္း ဘာမွ၀င္မေၿပာရဘူးလို႔ေတာ့ မဆုိလိုေပမဲ့ သားသမီးရဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ဆံုးၿဖတ္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ဆႏၵကို ေလးစားေပးသင့္ပါတယ္။

၆။ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ ၿဖစ္လာေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးပါ

ငယ္ငယ္ကတည္းက စာအုပ္စာေပနဲ႔ ရင္းႏွီးေနတဲ့ ကေလးဟာ ရင့္က်က္ၿမန္တယ္။ စာအုပ္ေတြကတစ္ဆင့္ ဘ၀မွာ ၾကံဳရႏုိင္တဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ တၿခားလူေတြရဲ႔ အမွားေတြကုိ သိေနေလေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀မွာ ၾကီးၾကီးမားမား အမွားလုပ္မိတယ္ဆုိတာ နည္းတယ္။ အေရးမပါတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မေနေတာ့ဘူး။ သာမန္မိသားစုဘ၀ေလးကေန အၾကီးအက်ယ္ ေအာင္ၿမင္ၿဖစ္ထြန္းလာတဲ့သူေတြကုိ ၾကည္႔လိုက္ရင္ အမ်ားစုမွာ အဲဒီလို ငယ္ငယ္ကတည္းက စာဖတ္၀ါသနာပါေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ မိဘ (သုိ႔မဟုတ္) အုပ္ထိန္းသူတစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနတာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

၇။ 5 dimensions of intelligence စံုပါေစ

တကယ္ေတာ့ Intelligence ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ IQ ဆုိတဲ့ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးကိုပဲ အဓိကေဇာင္းေပးၾကည္႔တတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ Intelligence က ေနာက္ထပ္ (၄)ခု က်န္ပါေသးတယ္။

Physical intelligence လို႔ေခၚတဲ့ ကုိယ္ခႏၶာက်န္းမာသန္စြမ္းမႈရွိဖုိ႔အတြက္ ကေလးကို ေဆာ့ကစားခြင့္ ေပးပါ၊ စာမွာပဲ နစ္မေနပါေစနဲ႔။

Emotional intelligence ေကာင္းဖုိ႔အတြက္ လုပ္ေပးလုိ႔ရတာကေတာ့ ကေလးကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာေပးပါ၊ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြ နားေထာင္ေပးပါ။ သူကုိယ္တုိင္ သူတစ္ပါးဆီက ကုိယ္ခ်င္းစာမႈကို ခံစားဖူးသြားတဲ့ ကေလးဟာ သူတစ္ပါးကိုလည္း ကုိယ္ခ်င္းစာေပးႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

Cultural intelligence နဲ႔ပတ္သက္ရင္လည္း ၿမန္မာစကား မေၿပာတတ္၊ ၿမန္မာစာ မေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္ေတာ့တာ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္သလို၊ ၿမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆုိတဲ့ စကားလံုးရဲ႔ေအာက္မွာ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္၊ ႏုိင္ငံတကာက လူေတြနဲ႔ မဆက္ဆံတတ္၊ မဆက္ဆံႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ ၿဖစ္မသြားဖုိ႔လည္း လိုပါတယ္။

Spiritual intelligence အတြက္ မိဘကုိယ္တုိင္က ငါတုိ႔ဘာသာကလြဲရင္ က်န္တာမေကာင္းဘူး၊ ကဲ့ရဲ႔ေနမယ္၊ ႏွိမ့္ခ်ေၿပာေနမယ္ဆုိရင္ ကေလးဆီလည္း အဲဒီစိတ္ေတြက ကူးစက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ My name is Khan ဆုိတဲ့ ဇာတ္ကားမွာ မြတ္စလင္ၿဖစ္တဲ့သားကုိ ဟိႏၵဴေတြက အႏုိင္က်င့္တဲ့အခါ အေမၿဖစ္သူက သင္ေပးပါတယ္၊ ေလာကမွာ ေကာင္းတဲ့လူနဲ႔ မေကာင္းတဲ့လူပဲ ရွိသတဲ့။ ဟိႏၵဴရယ္၊ မြတ္စလင္ရယ္ မရွိဘူး၊ ဆုိလိုတာက သားကို အႏုိင္က်င့္လိုက္တာ ဟိႏၵဴေတြ မဟုတ္ဘူး၊ မေကာင္းတဲ့လူေတြပါတဲ့။

ဒီလိုမိဘမ်ိဳး ၿဖစ္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

၈။ အသက္အရြယ္အလိုုက္ မ်ိဳးဆက္ပြါးက်န္းမာေရးအသိပညာ ေပးပါ

ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀၊ အပ်ိဳေဖာ္ လူပ်ိဳေဖာ္၀င္လာၿပီဆိုတဲ့အခါ ကုိယ့္ခႏၶာကိုယ္မွာ ေၿပာင္းလဲမႈေတြ ၿဖစ္လာတယ္၊ ဒီအေပၚမွာ ရွက္ရံြ႔တယ္၊ အထူးတဆန္း ၿဖစ္ေနၾကတယ္။ ရာသီေသြးေပၚတာ ဘာေၾကာင့္၊ ကုိယ္၀န္ရတယ္ဆုိတာ ဘာေၾကာင့္၊ စသၿဖင့္ ေၿပာၿပေပးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဒါေတြကို သိထားရင္ တလြဲသံုးေတာ့မွာပဲလုိ႔ မထင္ပါနဲ႔။ လိင္ဆက္ဆံမႈမစခင္ ဒီလုိအသိပညာေတြ ရထားတဲ့ လူငယ္ေတြဟာ မရထားခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေအာင္ၿမင္ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့လူငယ္ဘ၀ကို ပုိၿပီးရေနၾကပါတယ္။

၉။ ပြင့္လင္းမႈ ရွိပါေစ

ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀မွာ ကေလးေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းတာက အေကာင္းဆံုးပါ။ လူငယ္ေတြနဲ႔တြဲၿပီး လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ လူငယ္ေတြဟာ သူတုိ႔ဘာသာစကား (ေခတ္ေပၚအသံုးအႏႈန္းေတြ)နဲ႔ေၿပာရင္၊ သူတို႔ကို မဆူမေငါက္ဘဲ နားလည္ေပးရင္ သိပ္ေပ်ာ္ၾကတယ္၊ အဲဒီအခါ သူတို႔အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဖြင့္ဟေဆြးေႏြးလာေတာ့တာပဲ။ သူစိတ္၀င္စားတဲ့ မိန္းကေလး၊ သူ႔ကို ရည္းစားစကား လာေၿပာတဲ့သူအေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ အကုန္လံုးကို အမွန္အတုိင္း ေၿပာၾကေတာ့တာ။ အၿပင္လူနဲ႔မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အိမ္က မိဘနဲ႔ပါ ဒီလိုဆက္ဆံေရးမ်ိဳးေလး ရွိေနရင္ လက္ရွိလူငယ္ေတြ ၾကံဳေနရတဲ့ ၿပႆနာအေတာ္မ်ားမ်ား ေၿပလည္သြားမယ္ထင္ပါတယ္။

၁၀။ အလြန္အကၽြံ မၿဖစ္ပါေစနဲ႔

သားသမီးကို အလိုေတာ့လိုက္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ လိုခ်င္တာမရတုိင္း ေနမရထုိင္မရ ပူေလာင္ေနေတာ့တဲ့အထိေတာ့ မၿဖစ္ေစနဲ႔။

သားသမီးကို လိုအပ္တာ လိုက္လုပ္ေပးပါ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဟာသူ ဘာမွကို မလုပ္တတ္ေတာ့တဲ့အထိေတာ့ မၿဖစ္ေစနဲ႔။

သားသမီးကို လူတန္းေစ့ေနႏုိင္ေအာင္ ၿဖည္႔ဆည္းေပးလို႔ ရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံကိုတန္ဖိုးမထား၊ ေအာက္သက္မေၾက၊ ဘ၀အသိ မရွိေတာ့တဲ့အထိေတာ့ မၿဖစ္ေစနဲ႔။

သားသမီးကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဒၤဂစိတ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္ သိသင့္သိထုိက္တာေတြကို ဖံုးကြယ္ထားတာမ်ိဳး မလုပ္မိပါေစနဲ႔။ အိမ္ရဲ႔စီးပြါးေရးအေနအထားကို အမွန္အတုိင္း ေပးမသိဘဲ သားသမီးေတာင္းဆုိသမွ် ၿဖည္႔ဆည္းေပးေနတာဟာ ေရရွည္မွာ မိဘအတြက္ေရာ သားသမီးအတြက္ပါ မေကာင္းႏုိင္ပါဘူး။

နဖူးေပၚနားေနတဲ့မွက္ကို ဖယ္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ ပညာလိုေသးရင္ သားသမီးကို ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္တဲ့အခါမွာဆုိ ေၿပာစရာေတာင္ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။

ဒီေန႔ေခတ္လို အေနအထားမ်ိဳးမွာေတာ့ မိဘေကာင္းၿဖစ္ဖုိ႔က ပိုလို႔ေတာင္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလာပါေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ မိဘကို ေရြးခ်ယ္လို႔မရေပမဲ့ ကုိယ့္ဆီေရာက္ေနတဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေရာက္လာမဲ့သားသမီးေတြအတြက္ ဘယ္လိုမိဘမ်ိဳး ၿဖစ္ေပးမလဲဆုိတာကိုေတာ့ ေရြးခ်ယ္လုိ႔ ရပါတယ္။

ကေလးေတြဟာ တုိင္းၿပည္ရဲ႔အနာဂတ္မို႔ အဲဒီ'အနာဂတ္'ေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ပ်ိဳးေထာင္ႏုိင္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ေရးသားသူ - ေဒါက္တာ ၿဖိဳးသီဟ