ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္၊ ျမန္မာလူငယ္ေတြ မေတာ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ေတာ္ၾကတယ္ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္မီေအာင္ (format) ဝင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကေသးဘူးလို႔ပဲထင္တယ္၊ ျပန္လွန္ေဝဖန္တာေတြေတာ့ ရွိမွာေပါ့ က်ေနာ္တို႔ က်မတို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ဒီအရြယ္ေလးနဲ႔တင္ လုပ္ႏိုင္တာ ဘာလို႔ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ပစ္စက္လတ္ခတ္ ေျပာသလဲေပါ့၊ ဒါကေတာ့ ဘာမွ ျပန္ေျပာမရာမရွိဘူး သူတို႔က ဟုတ္လို႔ ျပန္ေျပာတာ ေျပာပါေစေပါ့။ ေလးစားပါတယ္။ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။
ဘိုလို စကားပံုတခုရွိတယ္ ဘာတဲ့ “If you have done, it is not bragging” တဲ့ ဆိုလိုတာက “မင္းသာတကယ္လုပ္ခဲ့ၿပီးရင္ ဒါဟာၾကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔ လက္ခံ၊ အသိအမွတ္ျပဳတာပါ။ (ဆရာေကာင္းသန္႔ ေစတနာနဲ႔ ဘာသာျပန္ၿပီး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္)။
အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ေတာင္သိေျမာက္သိ၊ ၾကားဖူးနားဝ ဉာဏ္ရည္တိမ္တိမ္နဲ႔ စကားမ်ားမ်ားေျပာ လူျဖစ္တယ္ထင္ရင္ေတာ့ မွားမယ္။ ကမၻာမွာ ပိရမစ္အသိေခၚမလား လူေတြလက္ခံထားတဲ့ နည္းနာနိႆရ တခုရွိတယ္။
ဆရာ သင္ၾကားတာကို နာယူ၊ စြဲမွတ္ဖူးတာက မွန္းေခ် (၅%)ေလာက္ မွတ္မိႏိုင္တယ္ (ပကတိ ရွိရင္းစြဲ အေျခအေန) ေပါ့ေလ။
စာဖတ္တာၾကေတာ့ သူ႔ထက္ပိုတယ္ (၁၀%)ေလာက္ မွတ္မိႏိုင္တယ္။
ဒီလို မဟုတ္ဘဲ နားေထာင္ၾကည့္တာၾကေတာ့ (၂၀%) ေလာက္ မွတ္မိႏိုင္တယ္။ ဒါကလည္း ဆိတ္ၿငိမ္ ေအးေဆးတဲ့ အေျခအေနတခုေတာ့ ရွိဖို႔လိုမယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ မဟုတ္ဘဲ ကာရာအိုေကမွာသီခ်င္းဆိုၿပီး ေဖ့စ္ဘုတ္က ေဖေတာ့ေမာင္ေတာ့ေတြကို အလြယ္တကူ စာဖတ္တယ္လို႔ အသိအျမင္ မွားတာေတြ ေတာ့မပါဘူး။
ဒါထက္ပိုသြားတာၾကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္တာ၊ သူက နည္းနာနိႆရ အရလည္း သိသလို ဘာလုပ္ရင္ ဘာအေျဖထြက္တယ္ ဘာကို မလုပ္ရင္ ဘာမရဘူးဆိုတာ သိသြားျပန္ေရာ ဒီေတာ့ အက်ိဳးရလာဒ္က ပိုတယ္။ သူက (၃၀%) ေလာက္ရွိတယ္။
ဒီထက္ပိုျမင့္လာၿပီဆိုပါေတာ့ အုပ္စုလိုက္ ေဆြးေႏြး အေျဖရွာမႈေတြ၊ ဒီေနရာမွာ တခုေတာ့ ေျပာရမယ္ ျမန္မာျပည္သားေတြမွာက စကားမ်ားမ်ားေျပာၿပီး၊ “ငါ့စကားႏြားရ” ေျပာတတ္ရင္ပဲ လူရာဝင္တယ္ ထင္ျပန္ေကာ၊ ဒါက မွားေနတယ္ တိတိက်က် မွန္မွန္ကန္ကန္ေျပာရရင္ ဘာမွ သံုးမရဘူး၊ တလြဲ အယူအဆေတြနဲ႔ လူပံုအလယ္မွာ ကိုယ့္အရွက္ကိုယ္ခြဲသလို ျဖစ္ျပန္ေကာ၊ အေတာ္ကို မလုပ္သင့္တဲ့အရာ ျဖစ္တယ္၊ ရွက္စရာလည္းေကာင္းတယ္ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကို္ယ္ခံအား (ပင္ကိုယ္စဥ္းစားစြမ္းရည္၊ အေတြ႕အႀကံဳ ဗဟုသုတ၊ လက္ေတြ႔) အားနည္းေနလို႔ပဲ။ ဆိုလိုတာက သူ႔ထက္ပိုသိတဲ့ သူေတြက ေထာက္ျပရင္ ကြဲေကာ။ ဆိုေတာ့ ဒီလို အုပ္စုလိုက္ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ သူဘာေျပာလဲ၊ ကိုယ္ဘာသိလဲ၊ ကိုယ္ဘာတင္ျပမလဲ၊ သူေျပာတဲ့အထဲက ကိုယ္ဘာေတြရမလဲ (ဒီေနရာမွာ ျမန္မာေတြက ကိုယ့္ကိုေထာက္ခံမယ္ပဲ ထင္တတ္တာ၊ မဟုတ္ဘူး သူျပန္ေျပာတဲ့အထဲက ကိုယ့္အယူအဆကို ဘာေတြ အေထာက္အပံ့ ထပ္ျဖည့္ႏိုင္ခြင့္ရမလဲ လူေတြက ဘာကို လက္မခံႏိုင္သလဲ အဲဒီလို စဥ္းစားရမွာ) ဒါေတြကို ျဖည့္သြင္းစဥ္းစားရမွာ။ ဒါမွ ပိုတိုးတက္မွာေပါ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ (ဗုဒၵေတာင္မွ အလံုးစံုသိႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာခဲ့တာေတြ မရွိခဲ့ေသးတာဘဲ) ထိန္းသိမ္းခဲ့ရတာေတြ ရွိတာပဲ။ ဘာလို႔ကိုယ္ေတြက ဆရာႀကီး လုပ္ေနရမွာလဲ၊ အခုေခတ္ဆိုရင္ ပညာေတြက ပိုက်ယ္ျပန္႔ေပါ့ တီေကာင္မိတ္လိုက္တာက အစ တျခားၿဂိဳလ္က ၿဂိဳလ္သားေတြ လာၿပီး ကိုလိုနီ အျပဳခံရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြေတာင္ ေပၚေပၚလာေနတာ။ ဒီေတာ့ ဒီအုပ္စုက အနည္းဆံုး ၅၀%ေလာက္ေတာ့ သင္ၾကားနာယူႏိုင္ျပန္ေကာ၊ ကြာလာပံုေျပာပါတယ္၊ စဥ္းစားဖို႔ပါ။
ေနာက္တခုက လူပ်င္း မဟုတ္တဲ့အစု၊ သူတို႔က ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ ေလ့က်င့္ၾကည့္တယ္ အိပ္မေနဘူး၊ အိပ္ၿပီး စဥ္းစား၊ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားကို အညႊန္႔ခူးစားတတ္တဲ့ ငပ်င္း မဟုတ္ျပန္ဘူး သူတို႔က လက္ေတြ႔ လုပ္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီမွာ အေျဖက စတာပဲ။
ဘာေတြ လုပ္လို႔ရတယ္၊ မရဘူး၊ လက္ေတြ႔မွာ ဘာေတြက ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ မွားေနတယ္၊ ဘာေတြကေတာ့ မွန္ေနေသးတယ္ ဆက္သံုးလို႔ရတယ္၊ စသျဖင့္ အေျဖထြက္တယ္၊ ဆိုလိုတာက စစ္တမ္း (survey) ေကာက္သလိုေပါ့ အခ်က္အလက္၊ အေျခအေန၊ လက္ေတြ႔ အကုန္ရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ သူမ်ားေတြကို “အမွန္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ဒီလိုေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနတယ္ ဒါကို ဒီလိုလုပ္ရင္ ဒီလို ျဖစ္လာႏိုင္တယ္” စသျဖင့္ နည္းလမ္းရွာေဖြ သင္ျပႏိုင္တဲ့ အဆင့္ျဖစ္ေကာ။
ကြာလာပံုေျပာပါတယ္။ သူတို႔က လံု႔လဝီရိယ အက်ိဳးေျပာရမလားမသိ သိေနၿပီ၊ သူမ်ားလို ေလသံၾကား ဖမ္းတရားနာတာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ခိုင္သြားၿပီကိုး။
သူတို႔ထက္ပိုၿပီး တိက်၊ ခိုင္မာ၊ အေထာက္အထား ယူႏိုင္တာက လက္ေတြ႔ေလ့က်င့္တဲ့သူေတြပဲ၊ သူတို႔က သူတို႔သိတာကို ေပ်ာ္ဝင္ေအာင္လုပ္ၿပီးခံစားၾကည့္၊ ေလ့လာၾကည့္၊ သင္ယူၾကည့္၊ လုပ္ကိုင္ၾကည့္ အဲဒီလိုဟာမ်ိဳးေတြ၊ ေဆြးေႏြးတဲ့ အုပ္စုထက္ သာသြားျပန္ေကာ သူတို႔က လက္ေတြ႔ လုပ္ခဲ့ရတာကိုး ဒီေတာ့ပိုၿပီး အက်ိဳးအျမတ္၊ အေျဖရလာဒ္ စတာေတြကို (၇၅%) ေလာက္သူမ်ားထက္ပိုသိသြားေတာ့တာပဲ။
oဒီေနရာမွာ ေနာက္ဆံုးပိတ္ တခုေျပာမယ္၊ ကိုယ္သိတာကို သိသေလာက္ မွ်ေဝေပးတတ္တာ၊ သင္ၾကားေပးတတ္တာ အဲဒီလူေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သူသိခဲ့၊ ၾကားခဲ့၊ နာခဲ့၊ လုပ္ေဆာင္၊ ျဖတ္သန္း၊ ရင္ဆိုင္၊ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေတြအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ဘူး ဆိုလိုတာက (၁၀၀%) မရွိေတာင္မွ သူတို႔က (၉၀%) ေတာ့ အၿမဲရွိေနတယ္၊ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြပဲ ကမၻာေပၚမွာ သိကၡာရွိရွိ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကတာ မ်ားတယ္။
ဒီေတာ့ ျပန္ၿပီးနိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ (၅%) ကေနစလို႔ (၃၀%) ရာခိုင္ႏူန္းက သူမ်ားျပဳတာကို ခံရၿပီးသင္ယူရတဲ့ ပညာေတြ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႔ မေလ့လာ၊ မစမ္းသပ္ရဘဲ နာယူေနရတဲ့ စနစ္။
ေဟာ (၅၀%) ကေန (၉၀%)ၾကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္းပါတယ္၊ လက္ေတြ႔လည္း ေလ့လာရတယ္၊ ေလ့က်င့္လို႔လည္းရတယ္၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခြင့္လည္းရွိတယ္၊ ဒီထက္ပိုရင္ တီထြင္ထန္တီးခြင့္လည္းရွိတယ္။ ကဲအဲဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာေတြ ဘာလုပ္မလဲ။
လက္ရွိ ရွိေနတဲ့ ဗဟုသုတ၊ ပညာဆိုင္ရာ ကိစၥေတြကို ကိုယ္ေရႊျမန္မာတို႔ ဘယ္လမ္းေရြးၿပီး တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္မလဲ၊ ဒါကိုစဥ္းစားရေတာ့မယ္၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေပါတိေပါခ်ာဘြဲ႔ေတြနဲ႔ ကမၻာက ပ်က္ရယ္ျပဳတာ ခံၾကရေတာ့မယ္။
တိုင္းနိုင္ငံတခုကို ခ်စ္ရင္၊ မ်ိဳးဆက္ေတြကို မွန္ကန္တဲ့၊ နည္းလမ္းက်တဲ့၊ စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္ခြင့္၊ လက္ေတြ႕က်င့္သံုး ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ “ပညာေရးစနစ္” ကို က်ေနာ္တို႔ ေပးအပ္ရပါမယ္၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ လင္လု၊ ရာထူးလု၊ ေငြမက္ေမာ၊ ရိုင္းစိုင္းတဲ့ အျပဳအမႈ၊ အေျပာအဆိုေတြကို အာသာေျပ လႊင့္ေန၊ ျပေန ယံုနဲ႔ေတာ့ က်ေနာ္ေတာ့ “ဒီတိုင္းျပည္ကိုခ်စ္လို႔” ဆိုတာ လက္မခံပါဘူး။
က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဆံုး တခုေျပာပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က လူျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခြင့္ (ဗဟုသုတ၊ ပညာ၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာ) ရခဲ့တဲ့ လမ္းေဘး စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒီလို ဆံုးရွံဳးမႈဟာ က်ေနာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုလံုးမွာ တာဝန္ရွိပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ ရပါမယ္၊ ပ်ိဳးေထာင္ရပါမယ္၊ မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္ေတြကို ႏွစ္သလို၊ မႊန္းသလို ျဖစ္သြား ပါေတာ့မယ္၊ အားလံုးဝိုင္းဝန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေစခ်င္ပါတယ္။
သက္ခိုင္
(၂၁း၁၆)
(၇.၁၀.၂၀၁၅)
No comments:
Post a Comment