ေရႊစာရံ၊ ထန္းရြက္ပုတီးဆဲြႀကိဳးႏွင့္ မႏၲေလး

မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ား ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး လည္ပင္းတြင္ အျမတ္တႏိုးဆြဲခဲ့ဖူးၾကသည့္ ဆဲြႀကိဳးေလးတစ္မ်ိဳးရိွပါသည္။ ထိုဆဲြႀကိဳးကုိ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ေရႊဆုိင္တန္းမွာလုပ္၍ မရႏိုင္ပါ။ လမ္း ၈၀ တစ္၀ိုက္က နာမည္ႀကီးေရႊဆုိင္ေတြမွာလည္း ၀ယ္ယူမရႏုိင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ယခုလို တေပါင္းလအခါမ်ိဳး ေရာက္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ မန္းသူ၊ မန္းသားမ်ား၏ လည္ပင္း၌ ထုိဆြဲႀကိဳးေလးေတြက အခံ့သားေနရာယူတတ္ၾကပါသည္။ ထိုဆဲြႀကိဳးေလးက အဖိုးနည္း၀န္မပါသည့္ ထန္းရြက္ပုတီးေလးမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထန္းရြက္ပုတီးဆဲြႀကိဳးေလးေတြက ဆြဲခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေကာက္၀ယ္ၿပီး ဆဲြလို႔ရသည္မဟုတ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕၏ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ မုိင္ ၂၀ ခန္႔အကြာတြင္ရိွေသာ ေရႊစာရံတေပါင္းပြဲေတာ္ႀကီးေရာက္မွသာ အားရပါးရလည္ပင္းၫႊတ္ေအာင္ ဆဲြၾကရတာျဖစ္ပါသည္။ ထန္းရြက္ပုတီးေလးေတြက တကယ္ေတာ့ ေရႊစာရံေဒသထြက္ပစၥည္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေရႊစာရံႏွင့္ မုိင္ဆယ္ခ်ီေ၀းသည့္ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕နယ္ ေညာင္၀န္းရြာမွ ထုတ္လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ေရႊစာရံႏွင့္ ထန္းရြက္ပုတီးဆုိတာ ခဲြလို႔မရေတာ့။ ထန္းရြက္ပုတီးဆဲြၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ၀င္လာၿပီဆိုလွ်င္ ေသခ်ာၿပီ။ သူေရႊစာရံကျပန္လာၿပီ။

ထန္းရြက္ပုတီးေလးေတြက ထန္းရြက္ျဖင့္ အလြယ္တကူျပဳလုပ္ထားျခင္းမဟုတ္ေပ။ တစ္ပင္မွာ တစ္အုပ္တည္းသာပါသည့္ ထန္းဖူးမွ ျပဳလုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေညာင္၀န္းရြာမွ ထန္းရြက္ပုတီးလုပ္ကုိင္သူမ်ားက ဆုိပါသည္။ ထန္းရြက္ပုတီးျပဳလုပ္ရန္ ျပာသုိလေလာက္ကတည္းက ေညာင္၀န္းရြာသူရြာသားမ်ား ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရပါ၏။ ထန္းဖူးကုိျဖန္႔ၿပီး ေနလွန္း၊ ေျခာက္ၿပီဆို ကုိယ္လုပ္မယ့္အ႐ုပ္ေပၚမူတည္ၿပီးျပန္ခြာ၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးေရာင္စံုဆုိးကာ ထန္းရြက္ပုတီးအပါအ၀င္ ေရႊစာရံပဲြေတာ္တြင္ ေရာင္းေနက်ျဖစ္သည့္ ငါး႐ုပ္၊ တံခြန္လံုး၊ ယပ္ေတာင္ အစရိွသည့္ပစၥည္းမ်ား ရက္လုပ္ရပါ၏။

နာမည္ေက်ာ္ထန္းရြက္ပုတီးကုိေတာ့ျဖင့္ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕ ေဖာင္ရြာရပ္ကြက္မွ ေဒၚေခြးဆိုသူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးက ေရႊစာရံေစတီတြင္ စတင္ျပဳလုပ္ေရာင္းခ်ခဲ့ပါ၏။ ေဒၚေခြးက သူ႔ထန္းရြက္ပုတီးေလး လူႀကိဳက္မ်ားလာတာေၾကာင့္ အျခားသူမ်ားကုိလည္း သူ႔လိုေရာင္းရဖို႔ သင္ျပေပးရာမွ ထန္းရြက္ပုတီးပညာ လက္ဆင့္ကမ္းလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထန္းရြက္ပုတီးသည္ ဦးတာကဆုိပါသည္။ ငါး႐ုပ္ကေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕က ဆရာမေဒၚမမေလး၊ ယပ္ေတာင္ကုိေတာ့ ပခုကၠဴၿမိဳ႕မွ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ားက ဆုိပါသည္။ ထိုထန္းပစၥည္းေလးေတြက ေပၚဦးေပၚဖ်ားထန္းရြက္ကုိ အသံုးျပဳထား၍ ထန္းဖူးနံ႔ေလးေတြ ေမႊးႀကိဳင္လုိ႔ပင္။

ေရႊစာရံဘုရားပဲြေတာ္ရက္ နီးလာေလေလာ ေညာင္၀န္းရြာသူရြာသားမ်ား အလုပ္မ်ားလာေလေလျဖစ္သည္။ လယ္အလုပ္လုပ္လုိက္၊ ပုတီးထိုးလုိက္ျဖင့္ တေပါင္းလက ဖင္လွည့္ေခါင္းလွည့္ျဖင့္ ေရာက္လာပါ၏။ တေပါင္းလဆန္း ၃ ရက္၀န္းက်င္ဆုိ ေညာင္၀န္းရြာမွ ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ား ေရႊစာရံဘုရားပြဲေတာ္ေစ်းသြားေရာင္းရန္ ျပင္ၾကၿပီ။ ပြဲေတာ္ႀကီးေပမုိ႔ အိမ္ရိွလူကုန္လိုက္ရသည္။ ရက္ရွည္ေနထိုင္ၿပီး ေရာင္းရမွာမု႔ိ ထမင္းဟင္းခ်က္စရာ အုိးခြက္ပန္းကန္ေတြကအစ ယူရသည္။ ပြဲေတာ္မွာေရာင္းမည့္ ထန္းရြက္ပုတီးတို႔ ငါး႐ုပ္ေတြကုိေတာ့ ႏွီးေတာင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ပိတ္ကာ လံုၿခံဳေအာင္သယ္ရ၏။ ထန္းရြက္ေတြမုိ႔ အလြယ္တကူက်ိဳးပဲ့သြားႏုိင္တာေၾကာင့္ လူထက္ပင္ ဂ႐ုစုိက္ရသည္ဟု ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ားကဆုိပါသည္။

ရြာထိပ္မွာ ခ်က္ဗလက္ကားသံုးစီးေလာက္က တန္းစီေစာင့္ေနသည္။ ေညာင္၀န္းရြာမွ ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ား အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္လာၿပီး ပစၥည္းေတြတင္ၾက၊ ဟုိလူ႔ေအာ္၊ ဒီလူေခၚျဖင့္ ဆူညံေနေလ့ရိွသည္။ ပစၥည္းေတြကုိ ကားအတြင္းထဲ ေသေသခ်ာခ်ာထည့္၊ ပစၥည္းေတြမ်ားတာမို႔ ေခါင္းမုိးေပၚတင္တန္တင္ျဖင့္ အလုပ္ေတြမ်ားၾကၿပီ။ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ လူထုိင္ဖို႔ေနရာက သိပ္မက်န္ေတာ့။ မတတ္ႏုိင္။ ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ား ရသည့္ေနရာ ကုတ္ကပ္တက္ကာ ေရႊစာရံသုိ႔ ခ်ီတက္ရသည္။

ကားစတင္ထြက္လာေတာ့ ကားေပၚမွာ ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ား ဆူလို႔ညံလို႔။ ၿပီးခဲ့သည့္ ေရႊစာရံဘုရားပဲြႀကီးက အေၾကာင္းေတြ စားၿမံဳ႕ျပန္ရင္း ရယ္လိုက္၊ ေမာလိုက္ျဖင့္ ကားတစ္စီးလံုး သူတုိ႔အသံ။ ယခင္က ျဖတ္လမ္းေတြ မေပၚေသးတာမို႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕သုိ႔ အရင္ေရာက္ေအာင္လာၿပီးမွ ေရႊစာရံသုိ႔ ဆတ္ကူးရသည္။ ကားစထြက္လာတုန္းက ဆူညံလာခဲ့သေလာက္ တျဖည္းျဖည္း အသံေတြက တိတ္ဆိတ္စျပဳလာသည္။ ညဥ့္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းနက္စျပဳလာ၏။ စီးလာသည့္ ခ်က္ပလက္ကားႀကီးက တကြၽိကြၽိ တအိအိအသံေတြကလည္း ထန္းရြက္ပုတီးသည္ေတြကုိ ေခ်ာ့သိပ္ေနသေယာင္ေယာင္။

ညေနကစားထားခဲ့သည့္ ထမင္းတန္ခိုးက ျပစျပဳလာသည္။ မ်က္လံုးေတြ တျဖည္းျဖည္း ေမွးစင္းလာၾကၿပီး ထန္းရြက္ပုတီးသည္အခ်ိဳ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကပါ၏။

မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ ေအာင္ပင္လယ္ေပါင္႐ိုးကေန ေရႊစာရံသုိ႔အကူး လမ္းေတြက ၿမိဳ႕ထဲကလို မေကာင္းေတာ့။ ခ်က္ဗလက္ကားႀကီးေတြကလည္း တ၀ုန္း၀ုန္း တဒိုင္းဒုိင္း အသံေတြထြက္တဲ့အထိ ရေအာင္ေတာ့ ႐ုန္းေပးရွာပါသည္။ ထန္းရြက္ပုတီးသည္ေတြလည္း ဆန္ခါခံုးထဲ ဆီးျဖဴသီးထည့္အလွိမ့္ခံရသလုိ တလူးလူးတလွိမ့္လွိမ့္။ သုိ႔ေသာ္ လူကသာခံႏုိင္ေပသိ ကားေပၚတင္လာသည့္ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ဒဏ္မခံႏုိင္။ ကားေခါင္မုိးေပၚတင္ထားသည့္ ထန္းရြက္ပုတီးအထုပ္ေတြက တဖုတ္ဖုတ္ျပဳတ္က်၏။ ထမင္းအုိး၊ ဟင္းအုိးေတာင္းေတြ ျပဳတ္က်ပါ၏။ အိပ္ခ်င္မူးတူး မ်က္စိမႈန္တိမႈန္၀ါးျဖင့္ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းညဥ့္နက္မွာ ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ား မိမိတို႔ပစၥည္းထုပ္ေလးေတြ ဆင္းဆင္းေကာက္ရပါ၏။ ေမာင္းလုိက္၊ ေကာက္လုိက္ျဖင့္ အုန္းေခ်ာသုိ႔ ေရာက္လာပါ၏။ အုန္းေခ်ာကေန ေရႊစာရံကုိ ဆက္ကူးရမည့္လမ္းက သံုးမုိင္ေလာက္သာ ရွည္ေသာ္လည္း ျဖတ္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြထက္ေတာ့ ပုိဆိုးသည္။ ေျမသားလမ္းႀကီးမို႔ ညေမွာင္ေမွာင္ ဖုန္ေတြတလူးလူးျဖင့္ ေရႊစာရံသုိ႔ ဆက္ကူးၾက၏။ ညသန္းေခါင္မတုိင္မီ ေရႊစာရံဘုရားသုိ႔ ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ား ဆုိက္ေရာက္ၾကပါသည္။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ေရႊစာရံဘုရားဦးခိုက္ၾက၏။ ဘုရားဒါယကာမ မိဖုရားေစာမြန္လွအား သားသမီးမ်ား ေရာက္ၿပီဆုိသည့္ အေၾကာင္းအသိေပးကန္ေတာ့ၾက၏။ ညဥ့္သန္းေခါင္ေက်ာ္ၿပီမုိ႔ ထန္းရြက္ပုတီးသည္ေတြ ပင္ပန္းေနၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းေတြကုိ က်က်နနမသိမ္းႏုိင္ေတာ့။ ကားေပၚကခ်ၿပီး ပံုသာထားလိုက္ရသည္။ လမ္းၾကမ္းၾကမ္းဒဏ္ေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္မ်ား ႐ုိက္ထားသလို နာက်င္လာ၍ သင့္ေလ်ာ္ရာ ဖ်ာခင္းၿပီး ထုိးအိပ္ၾကေတာ့၏။ အဲလုိအိပ္ေနရင္း ေရႊစာရံဘုရားေပၚက ဆည္းလည္းေလးေတြ တခြၽင္ခြၽင္ျမည္ၿပီဆုိ ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ား အိပ္ရင္းၿပံဳးမိၾက၏။ ဆည္းလည္းေလးေတြ ျမဴးၿပီဆုိ ေစ်းေရာင္းေကာင္းတာမို႔ ဒီႏွစ္ေရာင္းေကာင္းၿပီလုိ႔ေတြးကာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာမိၾကသည္ဟု ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ားက ေျပာျပသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္လင္းေတာ့ ဘုရားလူႀကီးအား မိမိိတို႔ေရာက္ေၾကာင္း သတင္းပို႔ကာ ဆုိင္စတင္ေဆာက္ၾကပါ၏။ အမ်ားစုကေတာ့ ေရႊစာရံဘုရားနဲ႔ ဒု႒၀တီျမစ္အၾကားမွာပင္ ေဆာက္ၾကသည္။ ဆုိင္ေဆာက္ၿပီးေတာ့ ရြာမွ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ရသည္။ အၾကမ္းထည္ထုိးလာတဲ့ ငါး႐ုပ္ေတြ လက္စသပ္ၾကသည္။ ေရႊစာရံဘုရားပဲြက တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၄ ရက္ေန႔ေလာက္မွ စတာျဖစ္ေသာ္လည္း တေပါင္းလျပည့္ေန႔ေလာက္ကတည္းက လူစည္ေလ့ရိွသည္။ လျပည့္ေန႔ဆုိ ေစ်းခ်ိဳပိတ္တာေၾကာင့္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ား အမ်ားဆံုးလာေရာက္တတ္ၾကသည္။

ထုိေန႔လုိေန႔မ်ိဳးဆုိ နံနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ဆုိလွ်င္ ကားႀကီးကားငယ္အသြယ္သြယ္ျဖင့္ မန္းသူမန္းသားမ်ားလာၾကၿပီ။ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းလမ္းကုိ ျဖတ္လာရသည္မုိ႔ မန္းသူ၊ မန္းသားမ်ား ေမ်ာက္ျဖဴေတြအလား ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရႊစာရံဘုရားဖူးၿပီးေနာက္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားႀကီးေက်ာင္း၀င္းအတြင္းျဖစ္ေစ ေနရာခ်ၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ ဒု႒၀တီျမစ္တြင္ေရခ်ိဳးရန္ ငါးႀကီးဆိပ္သို႔ ဆင္းၾက၏။ က်ဥ္တက္ေအာင္ ေအးလွသည့္ ဒု႒၀တီျမစ္ေရကုိ ယမကာခံကာ အန္တုသူမ်ားလည္း ရိွပါ၏။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ နားေတာင္းက်ေခ်ာင္းသို႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္သြားခ်ိဳးသူလည္းရိွ၏။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ပါလာသည့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ဖြင့္စားၿပီးေနာက္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကပါၿပီ။

မန္းသူ၊ မန္းသားမ်ားက ထန္းရြက္ပုတီးေတြကို ကုိုယ့္လည္ပင္းတြင္ ၫႊတ္ေနေအာင္ဆင္႐ံုမက အိမ္မွာရိွသည့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ အိမ္နားနီးခ်င္း၊ မိတ္ေဆြရင္းမ်ား၏ သားသမီးမ်ားအတြက္ ထန္းရြက္ပုတီးမ်ား၊ ၀ါးေသနတ္မ်ား၊ ၀ါးယပ္ေတာင္မ်ားကုိ စိတ္ျဖင့္ခဲြတမ္းခ်ကာ ၀ယ္ယူၾကပါ၏။ မန္းသူ မန္းသား ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို ေစ်းေတာ့မဆစ္တတ္ၾက။ သုိ႔ေသာ္ အပုိအဆစ္ေတာ့ ေတာင္းတတ္ၾကသည္။ ထန္းရြက္ပုတီးေလးသံုးေလးကံုးမွ် လက္ေဆာင္ရသြားၿပီဆုိရင္ျဖင့္ မန္းသူမန္းသားမ်ား ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဒါေၾကာင့္ ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ား မန္းသူ၊ မန္းသားမ်ားဆုိလွ်င္ ေစ်းပိုမဆိုရဲ။ ေရာင္းႏုိင္မည့္ ေအာက္ဆံုးေစ်းကုိ တန္းေျပာေရာင္းရ၏။ မန္းသူ၊ မန္းသား ထံုးစံအတိုင္း ေဖာက္သည္ထားသည့္ ဓေလ့ကလည္း ေရႊစာ႐ံုမွာ ႐ုိးရာမျပတ္။ ‘‘ေနရာသာ ေျပာင္းမေရာင္းနဲ႔။ သူတုိ႔က မွတ္ကုိထားတာ။ ႏွစ္တုိင္းကုိ လာ၀ယ္တာ’’ဟု ဦးတာက မန္းသူ၊ မန္းသားမ်ား၏ စ႐ုိက္အား သတိတရေျပာျပပါသည္။ ဒီၾကားထဲ မူးလာၿပီး လက္ေဆာ့ေျခေဆာ့လုပ္ကာ ထန္းရြက္ပုတီး ျဖဳတ္ယူသြားသူေတြလည္းရိွပါ၏။ ‘‘မူးေနတဲ့သူဆုိေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ သည္းခံရလုိက္ေတာ့ ပါသြားတာပါပဲ’’ဟု ထန္းရြက္ပုတီးသည္ ကုိေဇာ္လင္းထြန္းက အေတြ႕အႀကံဳကုိမွ်ေ၀သည္။

သုိ႔ေသာ္ မန္းသူ၊ မန္းသားမ်ား ေရႊစာရံဘုရားပဲြသို႔ မလာေရာက္ႏုိင္သည့္ အေျခအေနမ်ိဳးေတြလည္း ရိွတတ္ပါသည္။ မႏၲေလးက မီးေဘးမၾကာခဏႀကံဳေနရသည္မုိ႔ မီးေလာင္တာမ်ိဳး၊ ေနာက္ၿပီး မႏၲေလးမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာမ်ိဳးဆိုလွ်င္ မန္းသူ၊ မန္းသားမ်ား ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြေဘးခ်ိတ္ရသည္မုိ႔ မလာတတ္ၾကေတာ့။ ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ားအဖို႔ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းမ်ား အိမ္ျပန္သယ္ဖို႔သာျပင္။ ယမန္ႏွစ္က ဘာသာေရးအသြင္ေဆာင္ထားသည့္ ျဖစ္စဥ္မ်ားေၾကာင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္ ေရႊစာရံဘုရားပြဲေတာ္သုိ႔ မန္းသူမန္းသားမ်ား လာေရာက္လည္ပတ္မႈနည္းပါးခဲ့ကာ ထင္သေလာက္ မေရာင္းခဲ့ရပဲ အရင္းပါ႐ႈံးခဲ့ေၾကာင္း ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ားကေျပာျပသည္။ ‘‘မႏၲေလးမွာ မီးမေလာင္ပါေစနဲ႔၊ တစ္ခုခုမျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေနရတယ္။ ပြဲစၿပီဆို မီးေလာင္တာေတြ၊ ဘာေတြ ၾကားကုိမၾကားခ်င္ဘူး’’ဟု ထန္းရြက္ပုတီးသည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကဆုိပါသည္။

သဘာ၀ေဘးဒဏ္ကုိလည္း ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ား ႀကံဳရပါေသးသည္။ မုိးဦးေလဦး ေစာၿပီး၀င္လာသည့္အခါ မိုးေတြ၊ ေလေတြက်ၿပီး ဘုရားပတ္လည္ရိွ ထန္းရြက္ပုတီးဆိုင္ေလးမ်ားအတြင္း မုိးေရမ်ား ဒလေဟာ၀င္ေရာက္လာတတ္သည္။ ဆုိင္အမုိးကာမ်ား ေလဒဏ္ေၾကာင့္ လန္ထြက္ကုန္တတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးဆုိ မိုးေရေၾကာက္သည့္ ထန္းရြက္ပုတီးႏွင့္ ငါး႐ုပ္ကေလးမ်ား ပ်က္စီးရပါ၏။ စိုက္ထားသည့္ အရင္းေတြကမ်ားတာမို႔ ထန္းရြက္ပုတီးသည္မ်ား ပြဲမၿပီးမခ်င္း ရင္တမမႏွင့္ေနရ၏။ ‘‘ဘုရားပြဲႀကီးၿပီးၿပီဆုိမွ ဒီတစ္ပဲြေတာ့ လြတ္ၿပီဟဲ့ဆိုၿပီး ဟင္းခ်ႏုိင္တယ္’’ဟု ဦးတာကဆုိပါသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေရႊစာရံဘုရားပြဲေတာ္ႀကီးကေတာ့ျဖင့္ ႏွစ္စဥ္အစဥ္အလာမပ်က္က်င္းပေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ထန္းရြက္ပုတီးေလးေတြကုိ တမက္တေမာ၀ယ္ၾကမည့္ ေစ်း၀ယ္သူမ်ားကုိ အေမွ်ာ္ႀကီးေမွ်ာ္ေနၾကမည့္သူမ်ားလည္း ရိွေနဦးမည္ျဖစ္ပါသည္။

7Day News Journal

ဓာတ္ပုံ- ညီညီေဇာ္
ေရးသားသူ- ညီညီေဇာ္