ကိုယ္ခံအား

ဒီဘက္ေခတ္မွာ ျမန္မာလူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ႏိုင္ငံျခား သားေတြနဲ႔ အထိအေတြ႕မ်ားလာ တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ေတြက လည္း ဒီကိုအေရာက္ အေပါက္မ်ား လာတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ အေနနဲ႔လာၾကသလုိ တခ်ဳိ႕ကလည္း အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း အတြက္လာၾက တာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ေတြေၾကာင့္ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာ သုေတသီေတြ၊ အလုပ္သင္ေတြ အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စားက်က္အသစ္ပါပဲ။

ဒီေတာ့ ၿမိဳ႕မွာလည္း ၿမိဳ႕ အေလ်ာက္၊ နယ္မွာလည္းနယ္ အေလ်ာက္ ျမန္မာလူငယ္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ  ထိေတြ႕မႈပိုမ်ား လာတယ္။ ေနာက္လည္းပိုမ်ား လာဖုိ႔ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသား အ ေပၚအျမင္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြရဲ႕ သေဘာသဘာဝကို နည္းနည္း ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္။

ဒီလိုေဆြးေႏြးတာအေၾကာင္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဟာ ႏိုင္ငံျခားသားဆို သိပ္အထင္ ႀကီးတတ္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ေျပာတာမွ အမွန္လို႔ထင္တတ္ တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားက လူ႔အခြင့္ အေရးတစ္လံုးေျပာရင္ သူတို႔က ၁၀ လံုး၊ ၁၅လံုးေလာက္ေျပာ တတ္တယ္။ ဒီလိုေလႀကီးမုိးႀကီး လူ႔အခြင့္အေရးတို႔၊ ဒီမိုကေရစီတို႔ ေျပာမွ လူရာဝင္မယ္၊ ေနရာရ မယ္လို႔အထင္ေရာက္ေနသူေတြ ရွိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေနာက္ရဲ႕ အေတြးအေခၚထဲမွာ မိႈင္းမိၿပီး တစ္ဖက္ပိတ္အေတြးအေခၚေတြ ျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ အေနာက္ ႏိုင္ငံသားေတြကိုအထင္ႀကီးတယ္ ဆိုတာ ဒီမွာတင္မဟုတ္ဘူး။ အာရွႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ စာေရးသူတို႔ အာရွတုိက္သားအမ်ားစုက ခပ္ကုပ္ကုပ္ေနတတ္တယ္။ ခပ္ေအးေအးေနတတ္တယ္။ ႐ံုးၿပီးရင္ အိမ္၊ အိမ္ၿပီးရင္ ႐ံုးသမားေတြ မ်ားတယ္။ မိသားစုသံေယာဇဥ္ႀကီး တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ က်ေတာ့  သူတို႔ရဲ႕လူေနမႈဝန္းက်င္ ကိုက ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖို႔  အေျခ အေနေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖန္တီးထားတယ္။ (၁၈) ႏွစ္ေက်ာ္ တာနဲ႔ အိမ္ကထြက္ၿပီးအလုပ္ လုပ္၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ေက်ာင္း တက္၊မိဘကိုျပန္ဆပ္၊ ဒါမ်ဳိးေတြရွိတယ္။ သူတို႔ပညာေရး စနစ္ဆိုလည္း ဆရာသင္တာတစ္ဝက္၊ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးတာ တစ္ဝက္ျဖစ္တယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာဆိုလည္း အဆင့္ေတြသာခြဲထားတာ၊ အႀကီးအကဲကအစ ေအာက္ေျခအလုပ္မ်ဳိးေတြ ဝင္လုပ္ရတာမ်ဳိး၊ ကိုယ့္အိတ္ ကိုယ္ဆြဲ ကိုယ့္ဝန္ကိုယ္ထမ္းရတာမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာ၊ ေက်ာင္းမွာ၊ အလုပ္မွာကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖိို႔ဆိုတာ မျဖစ္မေနဖန္တီးထားတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ အသက္ (၂၀) ေက်ာ္၊ (၃၀)ေက်ာ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကမၻာလွည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၾက တယ္။ အလုပ္ရွာၾကတယ္။ ဒီ ေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳေပါင္းစံုက တစ္ဆင့္ လူရည္လူေသြးက ပို တက္လာတယ္။ ပိုေကာင္းလာ တယ္။ ဆိုရရင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြနဲ႔ အေနာက္ကလူငယ္ ေတြဆိုတာ အမ်ားႀကီးဟေန တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ဦးခ်င္းစီကေန လူ႔အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ခ်ီၿပီး စဥ္းစား လိုက္ေတာ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲဆို ၿပီး ျဖစ္လာတယ္။

ဂ်ပန္လို၊ ကုိရီးယားလိုႏိုင္ငံ သားေတြေတာင္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လူရည္လူေသြး၊ စိတ္ဓာတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာမွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲလို႔ပဲ သတ္ မွတ္တယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲဆိုတာ မ လြတ္လပ္တာ၊ လူရာမဝင္တာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအား နည္းတာ၊ သေဘာထားမႀကီးတာ အားလံုးပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ အာရွလူ႕အဖြဲ႕အစည္းက အနည္း အမ်ားဆုိသလို မိဘအုပ္ထိန္းမႈနဲ႔ ကင္းခဲတယ္။ ဆရာသမားဆုိတာ နဲ႔ ကင္းကြာလို႔မရဘူး။ အလုပ္ထဲ မွာလည္း အထက္လူႀကီးဆိုရင္ အေတာ္ကို ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိးရွိရတာ ကလား။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာ၊ ေက်ာင္း မွာ၊ အလုပ္မွာ မွီခိုဖို႔၊ မလြတ္လပ္ ဖုိ႔ဆုိတာ ဖန္တီးထားသလိုျဖစ္ေန တယ္။ ဒီေတာ့ စာေရးသူတို႔ အေရွ႕တုိင္းလူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ အမ်ားစု လက္ခံထားတဲ့အယူ အဆနဲ႔ ကင္းကြာသြားသူဟာ၊အုပ္စုကေနခြဲထြက္သြားသူဟာ မရွင္သန္တတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အရိပ္အျခည္ၾကည့္ၿပီး လုပ္က်င့္ ကစြဲေနတယ္။ ဘယ္စာနယ္ဇင္း က ဘာကိုေဇာင္းေပးလဲ၊ လိုက္ သာေရး၊ ဘယ္လူႀကီးကဘာ ႀကိဳက္လဲ၊ အလိုက္တသိသာပ့ံပုိး ေပး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသမားက ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ၊ ျဖစ္ေအာင္သာ လုပ္ေပး၊ OK ပဲ၊ ရွင္သန္တယ္။ ရွင္သန္႐ံုမက ႀကီးထြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္လိုႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ ႐ုပ္ ဝတၳဳသာတိုးတက္တယ္။ ဂ်ပန္ ေတြဟာ အေရွ႕ရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြဆုိ သိပ္ အထင္ႀကီးတတ္တယ္။ ဒါက လည္း သူတုိ႔လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို က မြန္းက်ပ္ၿပီး အဲဒီလုိမမြန္း က်ပ္ခ်င္လို႔ အုပ္စုကခြဲထြက္သြား လည္း မရွင္သန္ႏိုင္ဘူးေလ။ဒါ ေပမဲ့ ဂ်ပန္က အေနာက္ကိုအထင္ သာႀကီးတာေနာ္၊ အေနာက္က ေကာင္းတာေတြ အတုခုိး၊ သူတို႔ ႏိုင္ငံသေဘာသဘာဝနဲ႔  သင့္ ေလ်ာ္မယ့္အရာေတြကို ဂ်ပန္မႈျပဳ လိုက္တာမ်ားတယ္။

  အခုစာေရးသူတို႔ ျမန္မာ ျပည္ဆီမွာ လူငယ္အမ်ားစုဟာ ယံုၾကည္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေန တယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း အထင္ ႀကီးေလးစားမႈဆုိတာမရွိလွဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားဆို အထင္တႀကီးရွိ တယ္။ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္း ေတြဆို ေလးစားယံုၾကည္မႈ ပို တယ္။ စာနည္းနည္းဖတ္ၿပီး ခပ္ ႀကီးႀကီးေတြးတယ္။ တကယ္ ေတာ့ အားလံုးကလူသားေတြပဲ။ ေျခႏွစ္ဖက္၊ လက္ႏွစ္ဖက္၊ ဦး ေႏွာက္တစ္ခုနဲ႔ပဲ။ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈကလြဲရင္ အထင္တႀကီးရွိစရာမလုိဘူး။

သို႔ေသာ္ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တာ သူလုပ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ေလးစားအားက်မႈမ်ဳိးေတာ့ရွိရမယ္။  ဘာေၾကာင့္ သူတို႔မွာ ဒီလိုစြမ္းေဆာင္ရည္ (Capacity) မ်ဳိးရွိၿပီး ငါတို႔မွာ ဒါမ်ဳိးမရွိတာလဲ ေတြးရမယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကိုသံုးသပ္ရမယ္။ ဆိုလုိတာ လက္ရွိကိုယ္ေနထိုင္ႀကီးျပင္းရာဝန္းက်င္ကေနမွ ကိုယ့္ခြင္ကိုကိုယ္ခ်ဲ႕ယူရမယ္။ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အေနာက္ပံုစံ၊ အေနာက္အခ်ဳိး၊ အေနာက္ အေတြးအေခၚနဲ႔ ကိုုယ့္အဖြဲ႕ အစည္းမွာေတြးေခၚျပဳမူေနထိုင္ က်င့္သံုးမယ္ဆိုရင္ အတြင္းက လူေတြည့ံရင္ေတာ့ အေၾကာင္း မဟုတ္၊ မည့ံရင္ေတာ့ ထိပ္တိုက္ ေတြ႕ၾကရလိမ့္မယ္။

စာေရးသူအေတြ႕အႀကံဳ အရ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြဟာ သည္းခံနားလည္စြမ္းအားျမင့္မား ၾကတယ္။ အားနည္းသူေတြဘက္ ကရပ္ခံၾကတယ္။ မတရားဘူးလို႔ ထင္တာမ်ဳိးကို မသိက်ဳိးကြၽံမျပဳ တတ္ဘူး။ သူတို႔ဝန္းက်င္လုိမ်ဳိး တျခားလူ႔အဖြဲ႕အစည္းဝန္းက်င္ ေတြကို ဖန္တီးေစခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔သင္ၾကားႀကီးျပင္းရတဲ့ဝန္း က်င္ကလည္း ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔ အခြင့္အေရးဝန္းက်င္သာျဖစ္ တယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ဆီကၾကားရ မွာလည္း ဒီမိုကေရစီနဲ႔လူ႔အခြင့္ အေရးသာျဖစ္တယ္။ အမွန္ တရားဆန္ဆန္ေတြသာျဖစ္ တယ္။ ျငင္းပယ္ရခက္ခဲတဲ့အရာ ေတြျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သာမန္ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ အဆက္အဆံ နည္းတဲ့၊ ဆက္ဆံေရးမ်ားသည့္ တိုင္ အမ်ဳိးသားေရးအေျခခံစိတ္ ဓာတ္အားနည္းတဲ့သူေတြအဖို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကုိ အထင္ တႀကီးရွိၾကတာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

စာေရးသူက ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာအလုပ္လုပ္ ေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္းသိေလ ပိုအထင္မႀကီးေလပဲ။ တစ္ခါ တေလ ႏိုင္ငံျခားသားဆုိသူေတြ ဟာ စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ အခ်ဥ္ဆိုၿပီး ေလ့က်င့္ေရးကြင္း သာသာ လာအလုပ္လုပ္ေနတာ မ်ဳိးရွိတယ္။ ဒီကအေတြ႕အႀကံဳ ေတြယူသြား၊ ေနာက္တစ္ႏိုင္ငံ ေျပာင္း၊ ဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕ အစည္းဆုိတာသူတို႔ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ လူသား ရင္းျမစ္စြမ္းရည္ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းသာသာရွိ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ဆီမွာ အသက္ (၃၀)ဝန္းက်င္ဆုိ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာအႀကီးအကဲ ရာထူးေတြရေနၿပီ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ရဲ႕စီမံခ်က္ေတြ (Project)ကို စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္ေနၿပီ။ ေရာက္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ အဲဒီကႏိုင္ငံသားဝန္ထမ္းေတြကို ဘယ္လိုလွည့္ပတ္အုပ္ခ်ဳပ္၊ ဦးေႏွာက္ေဖာက္စားရမယ္ ဆိုတာသိေနၿပီ။

  ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္း ေတြမွာအလုပ္လုပ္ရင္း ႏိုင္ငံသား ဝန္ထမ္းတခ်ဳိ႕ စိတ္ညစ္လို႔ထြက္ သြားတာေတြ ခဏခဏရွိတယ္။ စာေရးသူဆီ စာေရးမွန္းသိေတာ့ လာရင္ဖြင့္ၾကတာေတြရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ဇာတ္လမ္းေပါင္းစံုမ႐ိုး ေအာင္ၾကားရတယ္။ စာေရးသူ က ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြဆုိ အဲဒီလိုထြက္သြားတာမ်ဳိးကို အား မေပးဘူး။ မတရားဘူးထင္ရင္ အတြင္းကပဲ ျပန္တိုက္ေစခ်င္ တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေမးခ်င္မွာေပါ့။ ဘယ္လိုျပန္တိုက္ရမလဲ။ ႏိုင္ငံ ျခားသားနဲ႔တိုက္ရင္ ကိုယ္ပဲ႐ံႈးမွာ ေပါ့လို႔။ စာမ်ားမ်ားဖတ္ပါလို႔သာ ေျဖပါရေစ။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံ တကာအဖြဲ႕အစည္းဆိုတာ သေဘာသဘာဝက မြန္ျမတ္ၿပီး သား။ အတြင္းကလူေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္စရာေတြျဖစ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ သူတို႔လႊမ္းသလုိ ကိုယ္ ကလည္းလႊမ္းေအာင္ႀကိဳးစားရ မည္။ သူတို႔အေတြးအေခၚေတြ ကိုယ့္ကိုုသြတ္သြင္းဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္ ကိုယ့္အေတြးအေခၚေတြလည္း သူတို႔ဆီျပန္သြတ္သြင္းဖို႔ႀကိဳးစား ရမယ္။ ဘယ္လိုသြတ္သြင္းရမလဲ ဆိုရင္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ပါလို႔ပဲ ေျဖပါရေစ။

ဒီေတာ့ လူလူခ်င္းအတူတူ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွအထင္ႀကီး စရာမလုိဘူး။ အထင္ေသးစရာ လည္းမလိုဘူး။ အမ်ဳိးသားေရး ကိုယ္ခံအားေကာင္းဖို႔ပဲလုိတယ္။ အဲဒီလုိကိုယ္ခံအားေကာင္းဖုိ႔ ကိုယ့္ဘက္ကႀကိဳးစားမႈရွိဖို႔ေတာ့လို တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလုိ ကမၻာပတ္အေတြ႕အႀကံဳေတာ့ မရွာႏိုင္ဘူးေပါ့။ သူတို႔ရွင္သန္ရာ ဝန္းက်င္မ်ဳိးလည္း မဖန္တီးႏိုင္ ဘူးေပါ့။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အင္အားနဲ႔၊ အသိဉာဏ္နဲ႔ ကိုယ့္  ကိုယ္ကုိယ္ျဖည့္ဆည္းတည္ ေဆာက္ဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ခံအားေကာင္းတဲ့သူက ေျပာ သမွ်ကုိ ခ်င့္ယံုတယ္။ကိုယ့္အမ်ဳိး သားအက်ဳိးစီးပြားကိုဦးစားေပး တယ္။ ေရရွည္ကိုၾကည့္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အႏၲရာယ္ရွိမယ္ မွန္းသိသည့္တိုင္ အမ်ဳိးသား အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ဆုိ အမုန္းခံတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ   လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္လည္းျဖည့္ဆည္းတည္ ေဆာက္ရင္း အမ်ဳိးသားေရးကိုယ္ ခံအားေတြကိုလည္းမ်ားမ်ားေမြး ျမဴ၊ အဲဒီလိုေမြးျမဴႏိုင္ၾကဖို႔ ျပည္ တြင္းလူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ မီဒီယာေတြကလည္း ဝိုင္းဝန္း ပံ့ပိုးကူညီၾကပါလို႔ ဒီေဆာင္းပါး ကတစ္ဆင့္ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ပါရေစ။

Author: ေအာင္ေအာင္(IR)

7DAY DAILY