အေရွ႕ေတာင္ အာရွမွဟိႏၵဴအေငြ႕အသက္မကင္းေသာ ဂဠဳန္

အေရွ႕ေတာင္ အာရွႏုိင္ငံမ်ား တံဆိပ္ အခ်ဳိ႕တြင္ သူတို႔က ဂ႐ုဒ ဟုေခၚသည့္ ဂဠဳန္ပံု ကို ေတြ႕ရသည္။ ဟိႏၵဴ အေငြ႕အသက္ မကင္းေခ်။

အိႏိၵယႏိုင္ငံေတာ္ အထူးသျဖင့္ ဒကိၡဏေဒသျဖစ္ေသာ ေတာင္ပိုင္း အရပ္ေဒသမ်ားမွ ျဗဟၼဏဘာသာ၀င္ ဟိႏၵဴ အမ်ဳိးသားတို႔သည္ ေရွးအလြန္က်ေသာ ကာလမွစ၍ အေရွ႕ အာရွတုိက္ေတာင္ပိုင္း ႏုိင္ငံမ်ားသို႔ သြားေရာက္ေနထုိင္ၾက၏။ အခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ မင္းဆက္မ်ား ထူေထာင္ ခဲ့ၾက၏။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ဘုရင္မ်ား ဘိသိက္ခံျခင္း၊ နန္းတက္ျခင္း၊ သႀကၤန္ေတာ္ေခၚ ျခင္းစေသာ အေဆာင္အရြက္တို႔တြင္ ျဗဟ္ၼဏဘာသာ၀င္ ပုဏၰားမ်ား ရြက္ေဆာင္ၾကရေလသည္။ ဥပမာ- (ျမန္မာျပည္ပုဂံေခတ္ က်န္စစ္မင္းႀကီးလက္ ထက္ နန္းေတာ္သစ္ႀကီး ေဆာက္လုပ္ရာ အစီအစဥ္ အခမ္းအနားမ်ားအေၾကာင္းကို မြန္ဘာသာျဖင့္ ေက်ာက္စာရွည္ႀကီး၊ စာေၾကာင္းေရ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ ထုိးမွတ္ခဲ့၏။ ထုိေက်ာက္စာတြင္ နန္းေတာ္ေဆာက္လုပ္မည့္ေနရာ၌ “နာရာယဏ”မည္ေသာ ဗိႆႏုိး နတ္အား ပူေဇာ္ပသ ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ ပုဏၰားမ်ားပါ၀င္ေရွ႕ေဆာင္ၾကေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထား၏။ ထုိပုဏၰားမ်ားသည္ကား ျဗဟၼဏ ဘာသာ၀င္မ်ားပင္ ျဖစ္ၾကေလသည္။)

ဟိႏၵဴအေငြ႕အသက္မကင္းသည့္ ဗုဒၶဘာသာစာေပႏွင့္ ျမန္မာ့စာေပမ်ားတြင္ တိရစၧာန္မ်ားကို ေဖာ္ျပ ထားသည္။ ဥပမာ- ျခေသၤ့၊ ကိႏၷရာ၊ နဂါး၊ ဂဠဳန္၊ မႏုႆီဟ၊ ဟသၤာ စေသာ လူလုိလုိ၊ တိရစၧာန္လိုလုိ၊ နတ္လို လို သတၱ၀ါမ်ားကို ေတြ႕ရ၏။ ျခေသၤ့သတၱ၀ါႏွင့္ ဟသၤာငွက္သည္ တကယ္ရွိေသာ္လည္း ျမန္မာ့စာေပမွ ျခေသၤ့ပံု သည္ တိရစၧာန္ ျခေသၤ့ ကဲ့သို႔ မဟုတ္ဘဲ မ်က္ျမင္အားျဖင့္ မေတြ႕ရ၊ မရွိေသာ အႏုပညာဆန္ဆန္ပံု ျဖစ္သည္။ ဟသၤာငွက္သည္လည္း ေရႊေရာင္ဘဲငွက္ ကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်က္ျမင္အားျဖင့္ မေတြ႕ရေသာ အႏုပညာ ဆန္ဆန္ တန္ဆာဆင္ထားသည့္ ငွက္ပံုျဖစ္ေန သည္။ ထူးျခားေသာ အစြမ္းသတိၱမ်ားလည္း ရွိၾကသည့္ အေၾကာင္းကို ထုိစာေပမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ေနာက္ခံ ဒ႑ာရီဆန္ေသာ သမုိင္းမွတ္ တမ္းမ်ားလည္း ရွိတတ္၏။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ေလာကီ က်မ္းမ်ားတြင္“တနဂၤေႏြဂဠဳန္”ဟု အမွတ္အသားျပဳကာသံုးစြဲသည္။ ေဗဒင္ က်မ္းဂန္မ်ား၌-
“တနဂၤေႏြဂဠဳန္ ေရွ႕ေျမာက္ၾကံဳ၊ ေနတံုေျခာက္ႏွစ္မွ်”
ဟူေသာ သံေပါက္လည္း ရွိသည္။ ဗုဒၶဘာသာစာေပ သံယုတၱနိကာယ္ ခႏၶ၀ဂၤသံယုတ္တို႔အနက္ သု၀ဏၰ သံယုတ္တြင္ ဂဠဳန္ေလးမ်ဳိးအေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ (၁) အ႑ဇ (၂) ဇလာဗုဇ (၃) သံေသဒဇ (၄) ၾသပ ပါတိက ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ နဂါးႏွင့္ ပတ္ သက္၍ ဗုဒၶဘာသာစာေပႏွင့္ ဟိႏၵဴ စာေပတို႔၌ ေဖာ္ျပပံုခ်င္း အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ား တြင္ ဆင္တူေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ သည္။ ဂဠဳန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္တူေနသည္။

ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တုိ႔က ဂဠဳန္ကို “ဂ႐ုဒ” ဟုပင္ေခၚဆို၏။ ဂ႐ုဒကို အဓိပၸာယ္ေဖာ္ရာတြင္ ဟိႏၵဴေရွး ေဟာင္း ယံုၾကည္မႈဆိုင္ရာ အဘိဓာန္၌ ေရွး ေဟာင္းပံုျပင္လာ ငွက္မ်ဳိး (သို႔မဟုတ္) လင္းငွက္တစ္မ်ဳိးျဖစ္၍ လူ၏ကိုယ္၊ ေျခႏွင့္ လင္းယုန္ငွက္၏ ဦးေခါင္း၊ ႏႈတ္ သီး၊ အေတာင္ႏွင့္ ေျခသည္း၊ လက္ သည္းမ်ားရွိသည္ ဟုလည္းေကာင္း၊ မ်က္ႏွာမွာျဖဴ၍ နီေသာအေတာင္ႏွင့္ ကိုယ္အေရာင္မွာ ေႂကြအဆင္းဟူ၍ ဆို သည္။
အထက္ပါငွက္ကား ဟိႏၵဴဘာသာ ၀င္တို႔ အယူအားျဖင့္ သာမန္ငွက္မ်ဳိး မဟုတ္ေပ။ ယင္း၏ဖခင္မွာ ျဗဟၼာ (ဘရမာ)၏ ေျမးျဖစ္ေသာ“ကႆ ယာပ”ျဖစ္သည္။ ကႆယာပမွာ လူတုိ႔ အား စတင္ေပါက္ဖြား သူ“မႏု”၏ အဘုိး လည္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟိႏၵဴ အလိုအားျဖင့္ ဂ႐ုဒ(ဂဠဳန္)ႏွင့္ လူသားတို႔ သည္ ေဆြမ်ဳိး ေတာ္စပ္လ်က္ ရွိေပ သည္။ လူႏွင့္သာ မဟုတ္ေသး အျခား မ်ားစြာေသာ သတၱ၀ါတို႔ႏွင့္လည္း ဂ႐ုဒ သည္ အမ်ဳိးေတာ္စပ္သည္ဆုိ၏။

ကႆယာပတြင္ ဇနီးမ်ားအျဖစ္ “ဒကၠသွ်” ၏ သမီး ၁၃ ေယာက္ ရွိ သည္။ ထုိ ၁၃ ေယာက္မွ ေမြးဖြားလာ သူမ်ားတြင္ နတ္ဆိုးမ်ား၊ ေႁမြနဂါးမ်ား၊ ငွက္မ်ား စသည္ သတၱ၀ါမ်ား ပါ၀င္ ၾကေလသည္။ ဂ႐ုဒ၏ မိခင္မွာ “ဗိနာတ” ျဖစ္၍ ယင္းမွဥေသာ ဥမွ ဂ႐ုဒကို ေပါက္ဖြားသည္ဟု ဆိုသည္။ ဗိသွ်နပုရာဏ္က်မ္းကမူ ဂ႐ုဒ၏မိခင္မွာ “ဗိနာတ” မဟုတ္ဘဲ “မိတီ” ျဖစ္သည္ ဟု ေဖာ္ျပသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရွိရေလ သည္။
မဟာဘာရတက်မ္းအဆုိအရ “ကႆယာပ” ႏွင့္ “ဗိနာတ” တုိ႔သည္ ဂ႐ုဒကို ဒုစ႐ိုက္ျပဳ လူသား တို႔အား စား ေသာက္ႏုိင္ခြင့္ေပးထားေလသည္။ သို႔ ေသာ္ ျဗဟၼဏ အမ်ဳိးသားတုိ႔အား လံုး၀ အႏၲရာယ္မျပဳရန္ တားျမစ္ၾကသည္။ တစ္ႀကိမ္ေသာအခါတြင္ ျဗဟၼဏ ဇနီး ေမာင္ႏွံတုိ႔ကို စားမ်ဳိမိရာ လည္ေခ်ာင္း တြင္ မီးေလာင္ ခံရသကဲ့သို႔ ပူျပင္းလွ သျဖင့္ ျပန္၍ အန္ထုတ္လုိက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဂ႐ုဒသည္ ျဗဟၼဏတုိ႔ အား ရန္မျပဳေတာ့ဟု ဆုိပါသည္။

ဂ႐ုဒကို ဖြားျမင္စဥ္က သူ၏ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါသည္ ေတာက္ပ လြန္းလွသျဖင့္ နတ္အေပါင္းတို႔သည္ အဂၢနိ ေခၚ မီးနတ္ဟု ထင္မွတ္ကာ ကုိးကြယ္ပူေဇာ္ၾကေသးသည္။ ဂ႐ုဒတြင္ အျခားအမည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ ကႆ ယာပ၏ သားျဖစ္သျဖင့္ ကႆသာမီ ဟုလည္းေကာင္း၊ ဗီနာတ၏ သားျဖစ္သျဖင့္ ေဗနာေတယ ဟုလည္းေကာင္း တြင္ေသး၏။ ထုိ႔ျပင္ သုပဏၰမွာလည္း အေတာင္တုိ႔၏ အရွင္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္သည့္ ယင္း၏ အမည္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။

ပါေမာကၡ ၀ီလ္ဆင္ ဆုိသူကမူ သုပဏၰဟူေသာအမည္ကို ဂဠဳန္(ဂ႐ုဒ) ကဲ့သုိ႔ တန္ခိုးရွိ၍ ထူးျခားေသာ ငွက္မ်ားကို ေခၚဆုိေသာ အမည္္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုေလသည္။ အျခားအမည္တစ္ခုမွာ “သာရပါရတီ” ျဖစ္၍ အဓိပၸာယ္မွာ ေႁမြတုိ႔၏ ရန္သူဟု ျဖစ္ေလသည္။ (ဤေနရာ၌ ျမန္မာတို႔ အယူအဆတြင္ ဂဠဳန္ႏွင့္ နဂါး သင့္ျမတ္မႈ မရွိသည့္ ရန္ဘက္ျဖစ္သည္ကို သတိျပဳရာ၏။)
ေႁမြနဂါးတို႔ႏွင့္ အေဖအေမကြဲ ညီအစ္ကုိလည္း ျဖစ္သည္။ အေမညီအစ္မ လည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂဠဳန္ႏွင့္ နဂါးတို႔သည္ ကမၻာ့ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရသည့္အေၾကာင္းမွာလည္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။

ကႆယာပ၏ ဇနီးမ်ားျဖစ္ေသာ ညီအစ္မ ၁၃ ေဖာ္အနက္ နဂါးတို႔၏ မိခင္ “ကဒၵဓု” ႏွင့္ “ဂ႐ုဒ” ၏ မိခင္ ဗိနာတတုိ႔သည္ သမုဒၵရာမွ ထြက္ေပၚ လာေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္၏အေသြးကို ျငင္းခုံၾကရာမွားလွ်င္ ကၽြန္ခံတမ္း အေလာင္းကစား ျပဳၾကေလသည္။ “ဂ႐ုဒ”၏ မိခင္သည္ ႐ႈံးနိမ့္သျဖင့္ ကဒၵဓု၏ ကၽြန္အျဖစ္ႏွင့္ နဂါးတို႔ျပည္သို႔ လုိက္ပါသြားခဲ့ရေလသည္။ ဤအေၾကာင္းသည္ပင္ ဂဠဳန္ႏွင့္ နဂါးတုိ႔ ကမ႓ာရန္ျဖစ္ရ သည့္အေၾကာင္း ျဖစ္၏။

ဂ႐ုဒသည္ မိမိ၏မိခင္ကို လႊတ္ပါရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း နဂါးတို႔က မလႊတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ လမင္းကို ဖမ္းယူေပးအပ္မည္ဆုိက ဗိနာတကို လႊတ္မည္ဟု နဂါးတို႔ကဆုိသည္။ ထုိေၾကာင့္ ဂ႐ုဒသည္ လမင္းကိုဖမ္းရန္ ထြက္သြား ေလသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ျဖစ္ပြားေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုသည္ ဂ႐ုဒ၏ အရြယ္ ပမာဏကုိ ေကာင္းစြာ ေဖာ္ျပေလသည္။

ခရီးမွာ ေ၀းကြာလြန္းသျဖင့္ ဂ႐ုဒသည္ လမ္းခရီးၾကားတြင္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ ျခင္းေၾကာင့္ ယင္း၏ ဖခင္ႏွင့္ လမ္းခရီးတြင္ေတြ႕ရာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား အဘယ္ မွာ ရႏုိင္မည္နည္းဟု ေမး၏။ ဖခင္ကႆ ယာပသည္ လိပ္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ဆင္တစ္ ေကာင္တုိ႔ သတ္ပုတ္ေနရာ ေရကန္တစ္ခုကို ၫႊန္ျပလုိက္ေလသည္။ ယခုေခတ္ လူတုိ႔ အတုိင္းအတာအားျဖင့္ ထိုလိပ္သည္ မုိင္ ၈၀၀ အလ်ားရွိ၍ ဆင္မွာမူ မုိင္ ၁၆၀ ရွိေလသည္။ ဂ႐ုဒသည္ ထုိသတၱ၀ါႏွစ္ေကာင္ကို ျမင္ေသာအခါ အနီးသို႔ခ်ဥ္း ကပ္ပ်ံသန္း၍ လိပ္ကို ေျခတစ္ဖက္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ဆင္ကို အျခားေျခတစ္ဖက္ တြင္လည္းေကာင္း ကုပ္ယူကာ ပ်ံသန္းခဲ့ေလ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ယင္းတို႔အား စားေတာ့ အံ့ဟုၾကံကာ မုိင္ ၈၀၀ အျမင့္ရွိေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚ နားေလသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း သစ္ပင္မွာ ဂ႐ုဒႏွင့္ ယင္း၏သားေကာင္ႏွစ္ေကာင္တုိ႔၏ အေလးခ်ိန္ကုိ မခံႏုိင္ေသာေၾကာင့္ လဲၿပိဳသြား ရသည္။

ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ျဗဟၼဏအမ်ဳိးသား လူပုေလး ၁၀၀၀ ခန္႔သည္ ထုိသစ္ပင္၏ အကိုင္းတစ္ခုေပၚ၌ ပူေဇာ္ပြဲျပဳလုပ္ေနၾကသည္ကို ဂ႐ုဒျမင္သည္။ သစ္ပင္ၿပိဳလဲ က်ဳိးက်လွ်င္ ထုိျဗဟၼဏအမ်ဳိးသားတုိ႔ ေသေက်ပ်က္ စီးၾကေတာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဂ႐ုဒသည္ လိပ္ႏွင့္ ဆင္ကို ေျခတြင္ကုပ္ထားရင္း လူပုေလးမ်ားရွိေသာ အကုိင္းကို ႏႈတ္သီးျဖင့္ခ်ီကာ တစ္ဖန္ပ်ံသန္းသြားရျပန္ေလသည္။ တစ္ခုေသာ ကြင္းျပင္အလယ္ရွိ ေတာင္ကုန္းတစ္ခု သို႔ေရာက္မွ ဆင္းသက္ကာသစ္ကုိင္းႏွင့္ လူပုေလးတုိ႔ကို ေဘးကင္း စြာ ခ်ထားၿပီးေနာက္ မိမိ၏အစာကို လ်င္ျမန္စြာ စားေသာက္ေနေတာ့သည္။

ဤကဲ့သုိ႔ အေႏွာင့္အယွက္ အခက္ အခဲမ်ားစြာကို ေက်ာ္လြန္ကာ ဂ႐ုဒသည္ လထံသို႔ ေရာက္ၿပီးလွ်င္ လအားဖမ္းယူ ကာ အေတာင္ၾကားတြင္ ၀ွက္ၿပီး နဂါး တို႔ ေဒသသုိ႔ ေဆာင္ၾကဥ္းရန္ လွည့္ျပန္ ေလေတာ့သည္။
လမ္းခရီးအၾကားတြင္ လတြင္ ပါ၀င္သည့္ မအို၊ မနာ၊ မေသျဖစ္ေစ ေသာ နတ္ေရစင္အခ်ဳိ႕သည္ ဖိတ္စဥ္၍ ေျမျပင္ရွိ ကုသျမက္ဖ်ာေပၚသို႔က်ရာ ေႁမြနဂါးတုိ႔သည္ လ်က္ယူ ေသာက္ လုိက္ၾကေလသည္။ ဤေရစင္ကို ေသာက္ရသျဖင့္ ေႁမြနဂါးတို႔သည္ အေရ လဲကာ မအုိ၊ မနာ၊ မေသဘဲရွိၾကသည္ ဟု အဆုိရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရစင္ ၏ ေလာင္ကၽြမ္းမႈေၾကာင့္ လွ်ာမွာ ႏွစ္ခြ ျဖစ္ ၾကရေလသည္ဟု ဆုိပါသည္။
လမင္းအား ဂ႐ုဒ ဖမ္းယူသြား သည္ဟု သိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ နတ္အေပါင္းတုိ႔သည္ ဂ႐ုဒ၏ ေနာက္သို႔ လုိက္ကာ၀ုိင္း၀န္းတိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ဤစစ္ပြဲတြင္ ႏွစ္ဖက္လံုးပင္ အထိ အခိုက္အားႀကီးသျဖင့္ အ႐ႈံးအႏုိင္မေပး ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ကမ္းလွမ္းကာ အဆံုးသတ္လုိက္ၾကသည္။

နတ္တို႔သနင္း သိၾကားမင္း(အိ ၏ မုိးႀကိဳးလက္နက္ပင္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ သည္။ လမင္းကိုကား နတ္တို႔ ျပန္ရ ေလသည္။ ဂ႐ုဒကိုမူ ဗိသွ်ႏုနတ္က ကမ႓ာတည္ေစမည္ဟု ကတိျပဳကာ အဆင့္အတန္းကိုလည္း ျမႇင့္ေပး လိုက္ ေလသည္။ ဂ႐ုဒကလည္း ဗိသွ်န၏ ရင္ထိပ္တြင္ ဂဠဳန္၏ပံုပါေသာ တံခြန္ကို လႊင့္ထူထားေလသည္။

အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ား ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဂ႐ုဒဆုိသည့္ ဂဠဳန္ ၏ အရြယ္ပမာဏကို သိရေပသည္။ ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းတြင္-
“ေလးေသာ၀န္ကို ေဆာင္ယူတတ္ ေသာ သတၱ၀ါသည္ ဂဠဳန္မည္၏ဟု မာဂဓအဘိဓာန္မ်ားက အဓိပၸာယ္ေဖာ္ျပ ေၾကာင္း ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။ ထုိ႔ ျပင္ ဂဠဳန္သည္ ငွက္တုိ႔၏မင္း ျဖစ္ သည္။ ဂဠဳန္ငွက္မင္းသည္ ယူဇနာ ၁၅၀ ခန္႔ အရြယ္ရွိေၾကာင္း၊ သုတ္မဟာ ၀ါအ႒ကထာ၊ မဟာနိဒါနသုတ္၌လည္း ပါရွိသည္။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရအား ပုန္ ကန္ေတာ္လွန္ေသာ ဆရာစံ သူပုန္ေပၚ ေပါက္ခဲ့သည္။ စေနနံ နဂါး႐ုပ္ျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္ကို ေအာင္ႏုိင္ေစျခင္းငွာ ဆရာစံ သည္ သုပဏၰက ဂဠဳနရာဇာ (ဂဠဳန္ မင္း) ဘြဲ႕ကို ခံယူခဲ့သည္။ ျမန္မာစာေပ တုိ႔တြင္လည္း ဂဠဳန္အေၾကာင္းကို “ဂဠဳန္ နဂါး ပံုမျခား စံုမ်ားတဲ့႐ုပ္ေကာင္” ဟူ၍ စိန္ျခယ္ျဖာေရာင္လင္း ႀကိဳးသီခ်င္းတြင္ တိမ္ကုိတင္စားႏႈိင္းဖြဲ႕ခဲ့သည္။ ရွင္ဥတၱမ ေက်ာ္ေတာလားရတုတြင္လည္း “ယုဂန္ ထက္က ေလးဖက္လံုးျခံဳ တိမ္ဂဠဳန္ လည္း နဂါးယံုေႂကြ႕ ရန္ခ်င္းေတြ႕ေသာ္ ခုိးေငြ႕လႊတ္ၿပိဳင္ ဂုဏ္ခ်င္းဆုိင္ခဲ့” ဟူ၍ တိမ္ကိုပင္ သက္၀င္လႈပ္ရွား ဂဠဳန္ငွက္ အလား တင္စားႏႈန္းဖြဲ႕ခဲ့သည္။ ျမန္မာ့ ေ၀ါဟာရတြင္ စစ္ဆင္ရာ၌ “ဂဠဳန္ ေတာင္ျဖန္႔သည္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေဆးပင္၊ ၀ါးပင္မ်ားတြင္ “ဂဠဳန္လက္ သည္းပင္” ဟူ၍လည္းေကာင္း ဂဠဳန္ ငွက္ကို အထူးတင္စား၍ ဆုိေလ့ ရွိၾက သည္။ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္သည္ပင္ ဂဠဳန္မင္းျဖစ္ခဲ့ ဖူးသည္ဟု ဘုရားေဟာ မုကၡပါဌ္ ငါးရာ့ ငါးဆယ္ျဖစ္စဥ္ တႎသနိပါတ္ပ႑ရက ဇာတ္ေတာ္၌ ေတြ႕ရသည္။”
ဟု ေရးသားေဖာ္ျပထား၏။

ရာမယနဇာတ္ေတာ္တြင္ လကၤာဒီပ စစ္ပြဲ၌ ဂ႐ုဒသည္ ရာမမင္းအား ႀကီးစြာ ေသာ အကူအညီကို ေပးေသးသည္။ လကၤာဒီပျပည့္ရွင္ ရာဗန၏သားေတာ္ အိိÿာဂ်စ္(အိÿာနတ္ကို ေအာင္ႏုိင္သူ) သည္ ရာမ၊ လကၡဏာႏွင့္ ဟာႏုမာန္ တုိ႔အား နဂါးျမားတုိ႔ျဖင့္ ပစ္ေလရာ ရာမ မင္း၏ ေရွ႕ေတာ္သုိ႔ ေရာက္လာကာ ဂဠဳန္ျမားတုိ႔ကို ေပးျပန္သည္။ ရာမမင္း ၏ ဂဠဳန္ျမားတုိ႔သည္ အိ ဂ်စ္၏ နဂါး မ်ားတို႔ကို ဖ်က္ဆီးပစ္ႏုိင္ခဲ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဂ႐ုဒႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရာမယနတြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဖာ္ျပ ထားေလသည္-

“ေလ၏အသံသည္ ျပင္းထန္၍ လာေလသည္။ တိမ္ယံၾကားမွ နီရဲေသာ လွ်ပ္စစ္ေရာင္တုိ႔လည္း တလွ်ပ္လွ်ပ္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ေတာင္မ်ားပင္ တုန္ဟည္း၍ သမုဒၵရာပင္ လႈိင္းႀကီးမ်ား ထၾကသည္။ ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေပါက္ေရာက္ေနၾကေသာ ျမင့္မားသည့္ သစ္ပင္ႀကီးတုိ႔သည္ ေလ၏ဒဏ္ကုိ မတြန္း လွန္ႏိုင္သျဖင့္ ယုိင္လဲၾကရေလ သည္။ အဏၰ၀ါအတြင္းရွိ သတၱ၀ါအား လံုး၊ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားလ်က္ ရွိေတာ့ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ နတ္တို႔၏ဘုရင္ ဂ႐ုဒ သည္ ကိုယ္ထင္ထြက္ေပၚလာေလ သည္။ အံ့ဖြယ္သရဲရွိလွ၏။ မီးလွ်ံ ကဲ့သို႔ ေသာ ကိုယ္ေရာင္တုိ႔ျဖင့္ ေတာက္ပ လ်က္ရွိသည္။ ယင္း၏တင္းမာေသာ မ်က္ေစာင္းအရွိန္မွ နဂါးတို႔ သည္ ေ၀း ရာသို႔ ေဆာလ်င္စြာ ေျပးၾကရသည္။ မင္းသားမ်ား (ရာမႏွင့္ လကၡဏာ) တုိ႔ ကို ၀ိုင္းရံလ်က္ရွိေသာ “နဂါးမ်ား” တို႔ သည္ ေျမတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ၾကေလ သည္။”
ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ဂ႐ုဒ (ေခၚ) ဂဠဳန္အေၾကာင္းကို ရာမယနဇာတ္ ေတာ္တြင္ အထက္ပါအတုိင္း ေဖာ္ျပ ထားေလသည္။ ထုိ႔ျပင္လည္း ဗုဒၶစာေပ တြင္ သုပါဏၰသံယုတ္ဟူ၍ ဂဠဳန္ အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပေသာ စာေပရွိေလ သည္။ ပုဂံ၌ အမ်ားက “နတ္ေလွာင္ ေက်ာင္း” ဟု ေခၚေနေသာ ဗိမာန္ တန္ေဆာင္းေတာ္တြင္ ျဗဟၼဏဘာသာ ၀င္တုိ႔၏ ဗိႆႏိုးနတ္မင္းႀကီး႐ုပ္တုရွိ သည္။ ထုိ႐ုပ္တုအစိတ္အပုိင္းတစ္ခုလံုး သည္ ပလႅင္ေတာ္မွ ၾကာပြင့္ခ်ပ္မ်ားေပၚ တြင္ ထုထားသည္။ ပဒုမာသန ၾကာ ေနရာေပၚတြင္ ထုိင္ေနေသာ နတ္မင္း ကား ျပံဳးရႊင္ေန၏။ ဂဠဳန္ငွက္ယာဥ္ သည္ကား ပ်ံတက္ေတာ့မည့္ဟန္အသြင္ ကို ေဆာင္သည္။ ၄င္းဂဠဳန္ငွက္သဏၭာန္ မွာ ကိုယ္က လူ႔ကိုယ္ခႏ္ၶာျဖစ္၍ ေလး လံေသာ အေတာင္ပံမ်ားကို ျဖန္႔လ်က္ထား သည္။ ႐ုပ္တုမွာ ေက်ာက္သား တြင္ ထုလုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ပံုသဏၭာန္အားျဖင့္ အေတာင္ျဖန္႔ေနေသာ ဂဠဳန္ငွက္ေပၚမွ ၾကာပလႅင္တြင္ထက္ ၀ယ္ဖြဲ႕ေခြ ထုိင္လ်က္ေနေသာ ဗိႆႏုိး နတ္မင္းႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။

ဟိႏၵဴေရွးေဟာင္းပံုျပင္ဒ႑ာရီ မ်ားႏွင့္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ အယူအဆ မ်ားတြင္ ဂဠဳန္ငွက္မွာ အခုိင္အမာရွိခဲ့ ေၾကာင္း မွတ္သားရသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္တုိ႔၏ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ က်မ္းမ်ား တြင္လည္း ဂဠဳန္ကို တိတိက်က်ရိွခဲ့ဖူး ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း သိပံၸႏွင့္ နည္း ပညာမ်ား၊ အယူအဆသစ္မ်ား တုိး တက္ေနသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ဂဠဳန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မ်က္ျမင္ဒိ႒ အေထာက္ အထားမ်ား တိတိက်က်ရွာေဖြ၍ မရ သျဖင့္ ဂဠဳန္ငွက္သည္ အမွန္တကယ္ရွိ ခဲ့သည္၊ မရွိခဲ့သည္ဆုိသည္ထက္ ဂဠဳန္ ငွက္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေရွးေဟာင္း အယူအဆႏွင့္ စာေပမ်ားကိုသာ စာဖတ္ သူမ်ားေလ့လာသိရွိႏုိင္ရန္ ရွာေဖြတင္ျပ လုိက္ရပါသည္။

ေမာင္သန္းေဆြ၊ထား၀ယ္၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀၁၃)

ကိုးကားခ်က္
၁။    သံယုတ္ၱနိကာယ္၊ ခႏ္ၶ၀ဂၤသံယုတ္၊
သုပဏ္ၰသံယုတ္
၂။    ဗိသွ်ႏု ပုရာဏ္က်မ္း၊
၃။    ရာမယနဇာတ္
၄။    ဂ႐ုဒပုရာဏ
(ဂဠဳန္ပုရာဏ္ဖက်မ္း)
၅။    မဟာဘာရတက်မ္း
၆။    ၁၉၅၇ ခု၊ ေအာက္တုိဘာလထုတ္
႐ႈမ၀ “ဟိႏ္ၵဴဂဠဳန္” ေဆာင္းပါး
၇။    ၁၉၈၅ ခု၊ ဇြန္လ စႏ္ၵာမဂ္ၢဇင္းမွ
ျမကမာ၏ “ဟိႏ္ၵဴဂဠဳန္”
ေဆာင္းပါး
၈။    မြန္ဗိုေက၏ ပုဂံမွ ဗိႆႏုိးဗိမာန္
တန္ေဆာင္းေတာ္ေဆာင္းပါး
၉။    ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း အတြဲ (၃)