ၾကာပြင့္စားသူမ်ား

(ဂ်ဴး)

'အိုဒက္ဆီ'တြင္ ဟိုးမားေရးထားသည့္ 'ၾကာပြင့္စားသူမ်ား'အေၾကာင္းကိုဖတ္ရသည့္အခါ ကြၽန္မရင္ထဲမွာ တမ္းတမႈတစ္ခု ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ကြၽန္မလည္း ၾကာပြင့္ေတြ စားခ်င္လိုက္တာ။

ဟိုးမား၏ 'ၾကာပြင့္စားသူမ်ား'သည္ ပင္လယ္ျပင္ထဲက ကြၽန္းကေလးတစ္ကြၽန္းတြင္ေနထိုင္သည္။ ဟိုးမား၏သေဘၤာ ထိုကြၽန္းသို႔ ဆိုက္ ကပ္မိေသာအခါ ကြၽန္းသူ ကြၽန္းသားမ်ားသည္ ဘယ္လိုလူသတၲ၀ါမ်ိဳးလဲ၊ ရန္ျပဳမွာလား၊ ရိုင္းစိုင္း သလားစသျဖင့္ မသိရေသး ေသာ ေၾကာင့္ စာေရးသူက သေဘၤာသားႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ကိုလႊတ္ျပီး စနည္းနာ စံုစမ္းခိုင္းသည္။ ျပန္မလာ၊ သတင္းလည္း ျပန္မပို႕၊ တကယ္ေတာ့ သေဘၤာသားေတြကို ကြၽန္းသူကြၽန္းသားမ်ားက အႏၲရာယ္ျပဳတာမဟုတ္။ ၾကာပြင့္မ်ားကိုေကြၽးျပီး ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္စြာျပဳစု ေနၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ သူတို႔ေကြၽးေသာ ၾကာပြင့္ၾကာဆံတို႔၏ ခ်ိဳျမသည့္၀တ္ရည္မ်ားကို စားသံုးကာ သေဘၤာသားမ်ား ယစ္မူးခ်မ္းေျမ႕ ၾကသည္။ သေဘၤာဆီသို႔ မျပန္လို၊ ဘာသတင္းမွလည္း ျပန္မပို႔လို၊သူတို႔ေရာက္သည့္ေနရာမွာပဲ သူတို႔စိတ္ခ်မ္းေျမ႕သည္။ သူတို႔မွာ အတိတ္မရွိ၊ သူတို႔မွာ အနာဂတ္မရွိ။ၾကာပြင့္မ်ားျဖင့္ မိန္းမူးစြာ သူတို႔ႏွစ္သိမ့္ ေက်နပ္ခဲ့ၾကသည္။

ကြၽန္မစဥ္းစားၾကည့္သည္။အဲသည္လူေတြ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ သူတို႔ဘ၀ကို သူတို႔ျပန္သြားခ်င္လာၾကမွာလဲ။ ၾကာပြင့္ေတြ၏ အာနိသင္ ကုန္သြားမွလား။ သို႔မဟုတ္ တစ္သက္လံုး မိန္းေမာယစ္မူးေနမလား။ အိုဒက္ဆီမွာေတာ့ သေဘၤာသားေတြကို ဇြတ္ဆြဲေခၚျပီး အခြံသက္ သက္ သေဘၤာၾကီးဆီ ျပန္ေခၚေလွာ္ခတ္ ခိုင္းရသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ကြၽန္မ ၾကာပြင့္ေတြ စားခ်င္သည္။

ေလာက၏၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြ၊ဖိစီးမႈေတြ။ တြန္းအားေတြမ်ားလြန္းသည့္ ကြၽန္မလိုဘ၀တူေတြ ၾကာပြင့္ေတြေတာ့ စားၾကရမွာ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔ ယစ္မူးမိန္းေမာရမည့္ အရသာ ကိုယ္စီကို ရွာေဖြစားေနၾကတာ ကြၽန္မအျမင္ပါပဲ။

တခ်ိဳ႕က ေကာ္ဖီျဖင့္ ယစ္မူးသည္။ တခ်ိဳ႕က ဘီယာျဖင့္ယစ္မူးသည္။ တခ်ိဳ႕က ကြမ္းယာျဖင့္ယစ္မူးသည္။ ဂ်ပန္ေတြက ဟင္းအျဖစ္လည္း ခ်က္စားလို႔ရေသာ ငါး သို႔မဟုတ္ မႈိျဖင့္ယစ္မူးသည္ဟု ၾကာဖူးပါသည္။ ကြၽန္မ ငယ္ငယ္က မိႈၾကက္ ေတာင္ဟုေခၚေသာ မႈိတစ္မ်ိဳးကို မီးကင္ျပီး စားဖူးသည္။ ေတာ္ေတာ္ရွားသည့္ မႈိျဖစ္သျဖင့္ ေန႔စဥ္မႈိရွာေပမယ့္ တစ္ပတ္ ေလာက္ၾကာမွ တစ္ပင္ပဲ ေတြ႔ခ်င္ေတြ႕တတ္သည္။ ခပ္ရွည္လ်ားလ်ား၊ သူမ်ားမိႈလို ထီးကားကား ၀ိုင္း၀ိုင္းျပန္႔ျပန္႔ မဟုတ္။ ရိုးတံသာသာပဲ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးလံုးေနေသာ ထိပ္ရွိသည္။ ထိုမႈိကိုမီးကင္ျပီး ကြၽန္မတို႔ကေလးတစ္ေတြ ဆားေလးျဖဴး ကာ ေ၀မွ်စားၾကရ၏။ စားျပီးသည့္အခါ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေလး ေပၚ ပက္လက္ လွန္ကာ မိုးေကာင္းကင္က တိမ္ေတြတရိပ္ရိပ္ ေျပးတာ ေစာင့္ၾကည့္ရတာ အလြန္အရသာရွိသည္။ မိႈကခ်ိဳလြန္း ဆိမ့္လြန္းသျဖင့္ ယစ္မူး ေက်နပ္ၾကရျခင္းျဖစ္မည္ဟု ကေလးအေတြးျဖင့္ ယူဆခဲ့၏။

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ကေလးတစ္သိုက္ သုခဘံုတစ္ခုဆီသို႔ အလည္သြားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေမေမဆူ မွာလည္း မေၾကာက္။ မနက္ျဖန္စာမရလို႔ ဆရာရိုက္မွာလည္း မေၾကာက္။ မနက္က စဥ္႔အိုးတစ္အိုးအျပည့္ ေရခပ္ခဲ့ရသည့္ လက္ဖ၀ါးေတြလည္း သိပ္မနာေတာ့သလို ထင္ရသည္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ မိႈပဲ။ ေန႔စဥ္ရွာမေတြ႔တာ နာတာပဲ....ဟု ေရရြတ္တမ္းတခဲ့မိသည္။

ကြၽန္မ ေသခ်ာ စဥ္းစားမၾကည့္မိလို႔ပါ။ ကြၽန္မမွာ ယစ္မူးသာယာမႈတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ အျမဲရွိေနခဲ့သည္။ ထန္းသီး ဆံႏုႏုေလးေတြ ကို စားဖူးသည္။ ေပသီးႏုႏုေလးေတြ စားၾကည့္ဖူးသည္။ ၾကာခြက္ဟုေခၚေသာ အစိမ္းေရာင္ အထုပ္ ကေလးထဲမွ ၾကာေစ့ အစိမ္းႏုအဆံ ေလးေတြ ထုတ္ယူျပီး အတြင္းက အႏွစ္ကို စားဖူးသည္။အဲဒါက ကေလးဘ၀ တုန္းကေပါ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္မွာေတာ့ ျမန္မာပီပီ ကြမ္းယာကို တစ္ခါျမည္းၾကည့္ဖူးသည္။ ေဆးရြက္ၾကီး ပါသြားသျဖင့္ မူးေ၀သြားခဲ့သည္။

အခုအခါမွာေတာ့ ကြၽန္မ၏ ယစ္မူးမႈက ရသအမ်ိဳးအစားေျပာင္းသြားသည္။ အစားအေသာက္ျဖင့္ ယစ္မူးျခင္းမဟုတ္ ေတာ့ဘဲ ျဒပ္မဲ့ အရာမ်ားျဖင့္ ယစ္မူးလာသည္။ ကဗ်ာျဖင့္ ယစ္မူး၏။ ရုပ္ရွင္ျဖင့္ ယစ္မူး၏။ ဂီတျဖင့္ ယစ္မူး၏။ ကဗ်ာ၊ ရုပ္ရွင္ႏွင့္ ဂီတသည္ လူတခ်ိဳ႕ အတြက္ေတာ့ တဒဂၤစိတ္ခ်မ္းေျမ႔မႈဆီသို႔ အေရာက္ပို႔ေပးမည့္ယာဥ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။

လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ ယစ္မူးမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျမည္းစမ္းဖူးသူေတြခ်ည္း ျဖစ္မလားဟု ကြၽန္မေတြးမိသည္။ ရာသီဥတု၏ ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္၊ လူမႈ ပတ္၀န္းက်င္၏ ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္၊ စီးပြားေရးၾကပ္တည္းမႈဒဏ္၊ထြက္ေပါက္မဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ မြန္းၾကပ္မႈဒဏ္၊ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္အားလံုးမွာ နာက်င္ေစခ်ည္းပဲျဖစ္သည္။ ထိုနာက်င္မႈေတြကို ကုသဖို႔ဘာလိုသလဲ ဟုေတြးၾကည့္သည္။ ေငြလိုသလား။ေငြလိုတာေတာ့မွန္၏။ ေငြ သည္ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပီးေျမာက္ေစသည္မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ေငြျဖင့္ ကုသလို႔ရသည့္ ဒဏ္ရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အတြက္ပင္လွ်င္ ကြၽန္မတို႔မွာ လံုေလာက္သည့္ေငြမရွိ။ ထို႔ထက္ပို ဆိုးသည္မွာ ေငြျဖင့္ ကုလို႔မရသည့္ ဘ၀ဒဏ္ရာေတြလူတိုင္းမွာရွိ သည္။ ထိုဒဏ္ရာမ်ားကိုေတာ့ တစ္ခုခုကို ယစ္မူးျခင္း ႏွင့္သာ ကုသႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ထိုယစ္မူးမႈမ်ိဳးကို နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၾကသည္။ အိပ္မက္ဟုတစ္ခ်ိဳ႕က နာမည္ေပးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က စိတ္ထြက္ေပါက္ဟု နာမည္ေပး သည္။ ကမၻာေက်ာ္ ျပင္သစ္ကဗ်ာဆရာၾကီး ရွားလ္ဘို႔ဒ္လဲ(ရ္) (Charles Baudelaire) ကေတာ့ သုခဘံုအတု (Artificial Paradise) ဟုနာမည္ေပးခဲ့ပါသည္။

သုခဘံုအတုကိုဖန္တီးရာ၌ အစြမ္းအထက္ဆံုး အာနိသင္ကိုေပးႏိုင္သည့္အရာမွာ ၾကာပြင့္ေတြလား။ ဟိုလ္ဒါလင္၏ ကဗ်ာ ထဲက ေမ႔ေစ ေသာျမစ္(လီလီျမစ္)၏ ေရလား။ တံတားဦးက ကြမ္းႏု၀ါႏွင့္ ငန္းျမာကေဆးလား သို႔မဟုတ္ ဘရန္း၏ ဂီတ လား၊ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ ၏ သူေဌး၀ါဒ သီခ်င္းလား။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေသခ်ာေအာင္ ထိုအရာအားလံုးကို ျမည္းစမ္းလိုက္ ခ်င္ပါသည္။ ေဒါသေတြကို ေမ့ဖို႔၊ နာက်င္မႈ ေတြကို ေမ့ဖို႔၊ ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးေၾကာဖို႔ျဖစ္သည္။

အီဇာဘယ္အာယန္ေဒး၏ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ အစားအေသာက္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ယစ္မူးမႈရယူႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ မလဲ။ ခ်စ္ျခင္း ေမတၲာကိုရေအာင္၊ ခ်စ္ရမၼက္ကိုရေအာင္၊ ဘယ္အသီးအရြက္၊ ဘယ္လုိအေရာင္၊ ဘယ္လိုအရသာကို ဘယ္ လိုျပင္ဆင္မလဲဟု စနစ္ တက် ေရးထားသည္။ ဖတ္လို႔ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ဒါလည္းသုခဘံုအတုတစ္ခုကို ျပင္ဆင္ျခင္း ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။

တခ်ိဳ႕က ေဘာလံုးပြဲေတြကိုၾကည့္သည္။ေဘာလံုးတစ္ပြဲစာေတာ့ သူတို႔ယစ္မူးခြင့္ရလိမ့္မည္။ ဒါလည္းတစ္နည္းေတာ့ သုခဘံုအတုပဲျဖစ္ မလားမသိပါ။ ဘို႔ဒ္လဲ(ရ္)စမ္းသပ္ခဲ့သည့္ သုခဘံုအတုက ယစ္မူးေစတတ္ေသာ အပင္တစ္ခုျဖင့္ ေဖာ္စပ္ ထားေသာ အစားအေသာက္ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အာရုံေၾကာကို ေျပေလ်ာ့ေစသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္။ ယစ္မူး ေစသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္လို လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးေစသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ကင္းဒမ္း၀ါ့(ဒ္)ဟူေသာ ရုကၡေဗဒပညာရွင္ၾကီး တစ္ေယာက္၏ ခါကာဘိုရာဇီသြား ေတာလားမွတ္တမ္း တြင္ ကြၽန္မဖတ္ လိုက္ရတာက ေတာ့ သူ႔အထမ္းသမားအခ်ိဳ႕ အသီးတစ္မ်ိဳးကို စားျပီး မူးေ၀မိန္းေမာကုန္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ သဘာ၀ တရားၾကီးသည္ ဒုကၡဆင္းရဲ မႈေတြ မ်ားလွေသာ လူသားေတြအတြက္ သက္သာရာရေအာင္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ေျဖေဆးေလးေတြ ေပးထားသားပဲ....ဟု ကြၽန္မေတြးမိ၏။

အရင္ေခတ္က လူေတြထက္ သည္ေခတ္လူေတြက သုခဘံုအတု ပိုျပီးလုိလားေလသလားမသိ။ ေနရာတကာမွာ ယစ္မူးမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လူေတြဘ၀ေမ့ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာကို ျမင္ျမင္ေနရသည္။ တခ်ိဳ႕နည္းက အႏၲရာယ္ၾကီး၏။ သူတို႔က စြန္႔စားတာ ကို ၾကိဳက္ဟန္တူပါသည္။

ကြၽန္မအတြက္ကေတာ့ ဟိုးမား၏ ၾကာပြင့္ကို လက္လွမ္းမမီ၊ ၀ိုင္ကိုၾကိဳက္ေသာ္လည္း သိပ္မတည့္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂြၽန္လင္ႏြန္ ၏ Imagine သီခ်င္းျဖင့္ ယစ္မူးသည့္အခါလည္းရွိ၊ ဓူ၀ံ၏မာလာ၀တၳဳျဖင့္ ယစ္မူးသည့္အခါလည္းရွိ၊ ေရာ္ဘင္၀ီလ်မ္(စ္) သရုပ္ေဆာင္ေသာ Jakob the Liar ရုပ္ရွင္ျဖင့္ ယစ္မူးမိေသာအခါေတြလည္း ရွိသည္။ သိပ္မဆိုးလွပါ။

သုခဘံုအစစ္ကို မရႏိုင္သည့္အခါ အတုကလည္းေတာ္ေတာ္အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။

Ref:

- The Odyssey by Homer.

- Artificial Paradise by Charles Baudelaire

(Eleven News Vol: 1/No: 25, 12-5-2002)