အခုတေလာစာေရးရတာ ေပ်ာ္တယ္လုိ႔ ခံစားမိလာသလုိလုိ ရႇိတယ္။ စာေတြကို စက္နဲ႔လႇည့္ထုတ္သလုိ ႏႇစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးေနေပမယ့္၊ တာ၀န္၀တၲရားတစ္ခုအေနနဲ႔သာ ေရးလာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ စာေရးရတာ ေပ်ာ္တယ္လို႔ မခံစားရတာ ၾကာလႇၿပီ။ ႏႇစ္ေပါင္း ၅၀ ေတာင္ ရႇိခဲ့ၿပီ။
လူမေျပာင္း စနစ္ေျပာင္း
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏႇစ္ကစၿပီး အစုိးရပုံသဏၭာန္အေျပာင္းအလဲ လုပ္လုိက္တယ္။ အရင္ကလည္း ဒီလူေတြ၊ အခုလည္း ဒီလူေတြျဖစ္ေနေပမယ့္ 'လူမေျပာင္း စနစ္ေျပာင္း' ဆုိသလုိ၊ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ အာဏာရႇင္ပုံစံကေနၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲတုိ႔၊ လႊတ္ေတာ္တုိ႔ ပုံစံကုိ ေျပာင္းလဲက်င့္သုံးလုိက္တယ္။ အစုိးရအဖြဲ႔သစ္ရဲ႕ သမၼတႀကီးက လႊတ္ေတာ္မႇာ ပထမဆံုးမိန္႔ခြန္းေျပာၾကားေတာ့ အစိုးရအဖြဲ႔နဲ႔တကြ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလႇယ္ေတြအားလံုးဟာ မဲဆႏၵရႇင္ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားသူမ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို အၿမဲတမ္းဦးထိပ္ထား ေလးစားလိုက္နာၾကရမႇာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ကိစၥမဆို ျပည္သူေတြစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရ မႇာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သေဘာ ထား အယူအဆ မတူကြဲျပားသူမ်ားႏႇင့္လည္း လက္တြဲေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္ နည္းလမ္းမ်ား ရႇာၾကံၾကရမႇာျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကိုလည္း မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ၿပီး သတင္းမီဒီယာမ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး စတုတၴ မ႑ိဳင္ခိုင္ၿမဲေစေရးကိုလည္း အေလးထားေဆာင္ရြက္သြားရမႇာျဖစ္ေၾကာင္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားသြားခဲ့တယ္။
ယံုရခက္ႀကီးပါပါ
ဒီမိန္႔ခြန္းကို ၾကားရသူတိုင္း တအံ့တၾသ ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏႇစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး မၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ဦးထိပ္ထားရမယ္တို႔ အယူအဆမတူသူေတြ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို လက္မခံႏိုင္ေသးသူေတြနဲ႔ ေတာင္ မတူတာေတြအသာထားၿပီး တူတာေတြ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုတာတို႔ကိုလည္း မယံုရခက္၊ ယံုရခက္နဲ႔ ''ယံုရခက္ႀကီးပါပါ''ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလိုျဖစ္ေနၾကတယ္။ ယံုရခက္ေနသူေတြကိုလည္း အျပစ္ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။သူတို႔မႇာလည္း အေတြ႔အၾကံဳေတြက မနည္းေတာ့ဘူးကိုး။ ရႇင္ႀကီး၀မ္းလည္း ၀င္ခဲ့ဖူး၊ ရႇင္ငယ္၀မ္းလည္း ၀င္ခဲ့ဖူးဆိုသလိုျဖစ္ေနၾကေလေတာ့ ေျပာတိုင္း မယံုတတ္ၾကေတာ့ဘူး။
မရဲတရဲေသြးတိုးစမ္း
သမၼတႀကီးမိန္႔ခြန္းေျပာၿပီး မၾကာခင္မႇာပဲ သိသာထင္ရႇားတဲ့အေျပာင္းအလဲကို အရင္ဦးဆံုးျပလိုက္တာကေတာ့ စာေပစိစစ္ေရး ျဖစ္တယ္။ ခ်ဳပ္ကိုင္တင္းက်ပ္မႈေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေလ်ာ့ေပးလိုက္တယ္။ အရင္ က လံုး၀ေရးလို႔မရတာေတြ ေရးလုိ႔ရလာတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔၊ ဦး၀င္းတင္တို႔နာမည္ေတြကို ေရးလို႔ရလာ႐ုံတင္မက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့စာေတြပါ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခြင့္ ျပဳလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ပံုေတြ စာေစာင္မႇန္သမွ်မႇာ ေန႔စဥ္မလြတ္တမ္း ျမင္ေတြ႔လာရတယ္။ ဂ်ာနယ္သမားေတြကလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မရဲတရဲနဲ႔ ေသြးတိုးစမ္းသလို ဟိုဟာေလးနည္းနည္းေရးလိုက္ ဒီဟာေလး နည္းနည္းတို႔ၾကည္လိုက္နဲ႔ စာေပစိစစ္ေရးကို အကဲစမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။
အရဲကိုးၿပီးေမးၾကည့္ ေျပာၾကည့္
ျပည္သူလူထုဘက္ကလည္း အလားတူပဲ။ စစခ်င္းေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေလာက္ကို ျပန္ေျပာၾကည့္တယ္။ ေျပာလို႔ရေတာ့ အရဲကိုးၿပီး ရပ္ကြက္လူႀကီးကို ျပန္လႇန္ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္၊ ျဖစ္ခ်င္တာ ေျပာၾကည့္တယ္။ ရမႇန္းသိေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ ႐ုံးေတြ၊ ဌာနဆိုင္ရာေတြအထိ ေျပာစရာရႇိတာေျပာ၊ ေမးစရာရႇိတာေမး လုပ္၀ံ့လာၾကတယ္။ ျပည္သူေတြက အဲဒီလိုေမးၾကေျပာၾကတာေတြကို သတင္းမီဒီယာေတြကလည္း အမႇန္အတိုင္း ေရးသားေဖာ္ျပလာၾကတယ္။ အခုတစ္ႏႇစ္နီးပါးရႇိလာေတာ့ စာနယ္ဇင္းဆိုတာ ျပည္သူလူထု အားကိုးအားထားျပဳစရာ ေနရာတစ္ခုပါလားလို႔ ျပည္သူေတြက လက္ခံယံုၾကည္လာၾကတယ္။ သူတို႔ ရင္ဖြင့္စရာရႇိတာေတြကို ဖြင့္ဟတိုင္တည္ၾကတယ္။ သူတို႔ကိုယ္စား ေျပာ ေပး ေရးေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။
ျပည္သူကိုသစၥာရႇိရတယ္
စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတာ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားသူမ်ားမဟုတ္ေပမယ့္ ျပည္သူေတြ ၀ယ္ယူအားေပးၾကတဲ့ ပိုက္ဆံကို စားေနၾကရတာျဖစ္ေလေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ လိုအင္ဆႏၵေတြကို အျမဲတမ္းဦးထိပ္ထားၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးၾကရတယ္။ ျပည္သူ႔အေပၚမႇာ အျမဲတမ္းသစၥာရႇိရမယ္။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏႇာကို အျမဲတမ္း ေထာက္ထားရတယ္။ ျပည္သူကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မ်က္ႏႇာကိုမႇ မၾကည့္ရဘူး။ အစိုးရကို မ်က္ႏႇာခ်ဳိေသြးၿပီး အခြင့္အေရးမယူရ၊ မေတာင္းရသလို ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေျမႇာက္ပင့္ၿပီး''သာေပါင္းညာစား''လည္း မလုပ္ရဘူး။ အခုအခ်ိန္မႇာ အားကိုးအားထားျပဳေလာက္တဲ့ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ႏိုင္တဲ့ စာနယ္ဇင္းက အေရအတြက္အားျဖင့္ နည္းေနေသးေပမယ့္ စာနယ္ဇင္းသမားရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ စည္းကမ္းက်င့္၀တ္ေတြကို ေလးေလးနက္နက္ လိုက္နာေစာင့္ထိန္းတဲ့ လူငယ္စာနယ္ဇင္းသမားေလးေတြရဲ႕ အေရအတြက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အားရစရာေကာင္းတာ ေတြ႔ရတယ္။
လစာတိုးေပးေရးကိစၥ
ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵကို ဦးထိပ္ထားရမယ့္ ၀တၲရားရႇိတာနဲ႔အညီ အခုလည္း ျပည္သူေတြ ေရးေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းတခ်ဳိ႕ကို ေရးလိုက္ရပါတယ္။ ေရးလို႔ ျဖစ္ မျဖစ္၊ ေရးဖို႔ သင့္ မသင့္ ခ်ီတံု ခ်တံုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာင္ ေနာက္က်သြားတယ္။ အခုေတာ့ နယ္ပယ္ေပါင္းစံုက ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြက နားမဆံ့ေအာင္ ၾကားေနရတာေၾကာင့္ ဘယ္ကိစၥမဆို ျပည္သူေတြစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ သမၼတ ႀကီးရဲ႕စကားကို လက္ကိုင္ျပဳၿပီး ေရးသင့္ ေရးအပ္တာကို ေရးလုိက္တာျဖစ္တယ္။ ပထမဆံုး ျပည္သူေတြေျပာေစ ေရးေစခ်င္တာက ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းအား လံုးလစာတိုးေပးေရးကိစၥ ျဖစ္တယ္။ ဒီကိစၥကို ျပည္သူေတြကစၿပီး ေတာင္းဆိုခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ေတာင္းတိုင္းရတာ မဟုတ္လို႔ မေတာင္းဘဲ ၿငိမ္ေနခဲ့ၾကတာၾကာပါၿပီ။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ သူရဦးေရႊမန္းက ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မႇာ အဆိုတင္သြင္းခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈမရႇိ
သူရဦးေရႊမန္းက အဆိုတင္သြင္းရာမႇာ ''ယေန႔တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းရဲ႕ လက္ရႇိရရႇိေနေသာ လုပ္ခ၊ လစာစရိတ္ႏႇင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြမ်ားမႇာ ယေန႔ေခတ္ကာလနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ မရႇိပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ယေန႔၀န္ထမ္းမ်ား၏ လုပ္ခ လစာစရိတ္ႏႇင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြမ်ားအား ထုိက္သင့္သလို အလ်င္အျမန္ တိုးေပးရန္လိုသည္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေထာက္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အူမေတာင့္မႇ သီလေစာင့္ႏိုင္မႇာျဖစ္သလို အူမေတာင့္ၿပီး သီလမေစာင့္ရင္ေတာ့ သူ႔တာ၀န္ပဲျဖစ္ၿပီး သူတို႔တရားကို သူတို႔စီရင္မႇာ ျဖစ္ပါတယ္''လို႔ ေျပာသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအဆိုကို အစိုးရအဖြဲ႔ကိုယ္စား ဘ႑ာေရးနဲ႔ အခြန္၀န္ႀကီးဌာန၀န္ႀကီး ဦးလႇထြန္းက ျပန္လည္ေျဖၾကားရာမႇာ ဘ႑ာေရး႐ႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးက ႐ႈျမင္တြက္ခ်က္ၿပီး အဆိုတင္သြင္းသလို ၂၀၁၂-၂၀၁၃ ဘ႑ာေရးႏႇစ္မႇာမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ ၂၀၁၃-၂၀၁၄ ဘ႑ာေရးႏႇစ္မႇာမႇ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ ရႇင္းလင္းေျပာၾကားသြားတယ္။
အနိမ့္ဆံုးလစာ တစ္သိန္းေပးသင့္ သူရဦးေရႊမန္းကေတာ့ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားၿပီး အက်ဳိးမရႇိတဲ့ စီမံကိန္းမ်ားကို ရပ္ပစ္လုိက္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ ဘ႑ာထဲလာသင့္ေပမယ့္ ၀င္မလာတဲ့ ယိုေပါက္၊ ထြက္ေပါက္ေတြကို ပိတ္ပစ္ လိုက္ရင္ တိုးေပးႏိုင္ပါတယ္လို႔ ထပ္မံ ေဆြးေႏြးတင္ျပတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၁ ရက္ေန႔စြဲနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ဆီကို ေပးပို႔တဲ့ သ၀ဏ္လႊာမႇာလည္း သူရဦးေရႊမန္းက ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းမ်ား အတြက္ လုပ္ခလစာမ်ားအား အနိမ့္ဆံုး က်ပ္တစ္သိန္းျဖစ္သင့္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒီအဆိုကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုး ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ႐ုံးမႇာ အရာရႇိႀကီးျဖစ္ေန၊ တကၠသိုလ္မႇာ ဆရာမႀကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ ျပင္ပက ပန္းရန္ဆရာတစ္ေယာက္ လက္သမားဆရာတစ္ေယာက္၊ တကၠ စီေမာင္းသူတစ္ေယာက္ေလာက္မႇ မရတဲ့လစာရိကၡာေလးနဲ႔ ထီးျဖဴ ဖိနပ္ပါး ျဖစ္ေနၾကရသူေတြအဖို႔ေတာ့ လစာတိုးမယ္ဆိုတဲ့ စကားေလာက္ ဘယ္စကားမႇ နား၀င္မခ်ဳိပါဘူး။
ကူၾကပါ၊ ကယ္ၾကပါ
ဒါေပမယ့္ ၀န္ႀကီးဦးလႇထြန္းက လစာတိုးေပးလိုက္ရင္တိုးလာမယ့္ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ျပၿပီး၂၀၁၂-၂၀၁၃ ဘ႑ာေရးႏႇစ္မႇာ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ အျမင့္ဆံုးေရာက္သြားတဲ့ စိတ္ ဓာတ္ေတြ ေအာက္ဆံုးထိေအာင္ ''ဖုတ္ ကနဲ'' ျပဳတ္က်သြားေတာ့တယ္။ လက္လႇမ္းမီရာ သတင္းမီဒီယာသမားေတြဆီ လႇမ္းၿပီ ကူၾကပါဦး၊ ကယ္ၾကပါဦး၊ ေရးေပးၾကပါဦးနဲ႔ ပူဆာၾကတယ္။ ဒီေတာ့လည္း တာ၀န္ေက်ဖို႔ မႀကိဳးစားဘဲ ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေရးရ ေျပာရေတာ့တယ္။ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးတြက္ခ်က္ျပတဲ့ ကုန္က်စရိတ္ေတြ သိပ္ၿပီး ျမင့္တက္လာမယ္ဆိုတာ မႇန္ပါတယ္။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈလည္း မလႊဲမေရႇာင္သာ ရင္ဆိုင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္၀န္ႀကီးက ကုန္က်မယ့္ဘက္ တစ္ခုကိုပဲ ေျပာသြားၿပီး ရလာဖို႔ရႇိတဲ့ ဘက္ေတြကိုေတာ့ ေျပာမသြားခဲ့ပါဘူး။
၀င္ေနတာေတြရႇိပါတယ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔မႇာ ႏႇစ္စဥ္ေဒၚလာ သန္းနဲ႔ခ်ီ၀င္ေနတဲ့ မုတၲမကမ္းလြန္က ဓာတ္ေငြ႔၀င္ေငြေတြရႇိေနၿပီး တျခားေနရာေတြကထြက္ေနတဲ့ ဓာတ္ေငြ႔ေတြကလည္း ၀င္လာဦးမႇာပါ။ ႏႇစ္စဥ္ ႏႇစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ က်င္းပေနတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ တျခားရတနာေက်ာက္မ်က္ေတြ ပုလဲေတြက ၀င္ေငြေတြ ရႇိပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ျပင္ပေပါက္ေစ်း က်ပ္သိန္းေထာင္နဲ႔ခ်ီ တန္ဖိုးရႇိတဲ့ ႏိုင္ငံပိုင္႐ုံးအေဆာက္အဦေတြနဲ႔ စက္႐ုံႀကီးငယ္ေတြ ထုတ္ေရာင္းေနတာလည္း ရာနဲ႔ခ်ီရႇိေနပါၿပီ။ အဲဒီကေငြေတြလည္း နည္းမႇာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႀကီး သူရဦးေရႊမန္းေျပာခဲ့တဲ့ မလိုအပ္တဲ့ စီမံကိန္းႀကီးေတြ ပယ္ဖ်က္တာေတြ၊ ေလ်ာ့ခ်တာေတြလုပ္ခဲ့ရင္ ထြက္လာမယ့္ ေငြေၾကးအလံုးအရင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ အရင္အစိုးရေတြလက္ထက္မႇာ လုပ္ခဲ့တဲ့ တခ်ဳိ႕စီမံကိန္းမ်ားဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာအျဖစ္ရလိုက္တာ နည္းနည္း၊ ျပင္ပစီးပြားေရးသမားနဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရႇိသူ လက္၀ါးခ်င္း႐ိုက္ၿပီး သူတို႔အိတ္ေတြထဲ ေရာက္သြားတာက မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနတာေတြရႇိပါတယ္။ ဒါေတြကို ဥပေဒအတုိင္း တိတိက်က် စစ္ေဆးလိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာအမ်ားႀကီး တိုးသြားစရာရႇိပါတယ္။
အခြန္ေရႇာင္တာ၊ လိမ္တာ
တစ္ဖက္ကလည္း အခြန္ေရႇာင္တာ လံုး၀မေဆာင္တာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိစစ္ေဖာ္ထုတ္လုပ္သင့္ပါတယ္။ မႏႇစ္က Weekly Eleven ဂ်ာနယ္မႇာ ႏႇစ္စဥ္ အခြန္အမ်ားဆုံး ေပးေဆာင္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းရႇင္ ၁၀ ဦးဆို တဲ့စာရင္းတစ္ခု ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္သူေဌးႀကီးအျဖစ္ စာရင္း၀င္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းရႇင္ႀကီးေတြထဲက တစ္ဦးမႇပါတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ မႇားေနၿပီဆိုတာ ဒီမႇာတင္ ထင္ရႇားေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမႇ ျပဳျပင္ဖို႔ စိတ္ကူးမရႇိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီလိုအခြန္ေရႇာင္တာ၊ လိမ္တာ လံုး၀မသြင္းဘဲေနတာေတြကိုသာ အေသအခ်ာ ၾကပ္မတ္လိုက္ရင္ ၀န္ထမ္းအနိမ့္ဆံုးလစာကို တစ္သိန္းမဟုတ္ဘူး။ သံုးသိန္းေလာက္ေတာင္ ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။
| ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈမရႏိုင္ရင္ ဘယ္လုပ္ငန္းမႇ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ အခုလိုဆန္႔က်င္ဘက္တစ္ခုကေန တျခားဆန္႔က်င္ဘက္တစ္ခုကို ခုန္ၿပီး ကူးေျပာင္းတဲ့ အေျပာင္းအလဲမ်ဳိးမႇာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈဟာ အခရာအက်ဆံုးျဖစ္တယ္ ... |
ဖုန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကိစၥ
ဖ်က္သိမ္းပစ္သင့္တဲ့ စီမံကိန္းေတြထဲမႇာ ေစ်းအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး ေရာင္းေနတဲ့ ဖုန္းစီမံကိန္းေတြလည္း ထိပ္ဆံုးက ပါသင့္တယ္။ ၁၅ သိန္းတန္၊ ၁၀ သိန္းတန္၊ ငါးသိန္းတန္ အခု ႏႇစ္သိန္းတန္ဆိုၿပီး ေရာင္းေနတဲ့ ဖုန္းေတြကိစၥ အရင္က သာမန္ျပည္သူေတြ ဘာမႇမသိၾကဘူး။ တေလာက ပုဂၢလိကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရႇင္တစ္ေယာက္က ပိုက္ဆံ ၅၀၀၀ ရႇိ႐ုံနဲ႔ လူတိုင္း ဖုန္းကိုင္ႏိုင္မယ့္ စီမံကိန္းကို သမၼတႀကီးဆီ တင္ျပထားတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အေကာင္ အထည္ေပၚလာမယ္လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့မႇ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အံုးအံုးကြၽက္ကြၽက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးက သတင္းစာရႇင္းလင္းပြဲလုပ္ၿပီး နည္းပညာအရေရာ၊ ဥပေဒအရပါ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလုိ႔ ျငင္းတယ္။
ပုတ္သင္ဥေပၚသလို
ေညာင္ျမစ္တူးရင္း ပုတ္သင္ ဥေပၚသလို ျဖစ္ကုန္တယ္။ ၅၀၀၀နဲ႔ ေရာင္းမယ္ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီဘက္ကလည္း နည္းပညာေတြ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမင့္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ထပ္ၿပီး စာနယ္ဇင္းရႇင္းလင္းပြဲလုပ္ၿပီး ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုအျပန္အ လႇန္ရႇင္းၾကေတာ့မႇ အရင္က ဖုန္းေစ်းေတြ ၁၅ သိန္း၊ သိန္း ၂၀ ထိ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့တာလဲဆိုတာ လူေတြက သိကုန္ၾကတယ္။ ပြစိပြစိနဲ႔ ေျပာကုန္ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္၊ ေဆာင္ရြက္ၾကရမယ္လို႔ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးကိုယ္တိုင္ မၾကာခဏ ေျပာၾကားေနတာေတာင္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ဆက္ၿပီး ရႇိေနဆဲပါလားလို႔ ညည္းတြားမိၾကတယ္။
လက္ေတြ႔လုပ္ျပဖို႔လို
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုတာ ပါးစပ္နဲ႔တင္ ေျပာင္းေနလို႔မရဘူး။ စာရြက္ထဲမႇာ ေရးထား႐ုံနဲ႔လည္း မရဘူး။ ''Actions Speak louder than words" ဆိုတဲ့စကားလို လက္ေတြ႔ျပဖို႔ လိုတယ္။ ျမန္မာ့ဆိုရႇယ္လစ္ အစိုးရေခတ္ တုန္းကလည္း အေျပာေတြကေတာ့ ခ်ဳိေနတာပဲ။ ေရႇးကေက်ာမြဲေတြ ငဘ ေတြလို႔ေခၚေနတဲ့ လယ္သမားဆင္းရဲသားေတြကို ''ဦးႀကီး ဦးႀကီး''နဲ႔ ရႊန္းရႊန္းကို ေ၀ေနတာပဲ။ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း ''လုပ္သားျပည္သူ''ေတြလို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ လုပ္သားျပည္သူေန႔ စဥ္သတင္းစာထဲမႇာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္စီမံကိန္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ ေအာင္ျမင္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မႇာေတာ့ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုး ၀ယ္ရဖို႔ေတာင္ ျပည္သူမုန္႔တိုက္ေရႇ႕ မနက္အေစာႀကီး သြားတန္းစီရတယ္။ မစီႏိုင္ရင္ ဗီဗီအိုင္ပီ(VVIP) ေတြရထားတဲ့ ပါမစ္ကို ၀ယ္ထားရတယ္။ ေပါင္မုန္႔ပါမစ္ကိုေတာင္ အလြတ္မေပးဘဲ ယူသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။
တ႐ုတ္စာဖတ္သလို
အဲဒီေတာ့ ဌာနဆိုင္ရာေတြက ေျပာတဲ့စကားေတြကို ျပည္သူေတြက အယံုအၾကည္ မရႇိေတာ့ဘူး။လုပ္သား ျပည္သူ႔ေန႔စဥ္လို အစိုးရသတင္းစာထဲပါတာေတြကိုလည္း မယံုၾကည္ေတာ့လို႔ ဘယ္သူမႇ မဖတ္ေတာ့ဘူး။ သတင္းစာဖတ္တဲ့အခါ တ႐ုတ္စာအုပ္ေတြ ဖတ္သလို ေနာက္ဆံုးကစၿပီးလႇန္တဲ့ အေလ့အက်င့္ဟာ လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္ေခတ္က စလိုက္တာျဖစ္တယ္။ အခုအထိ လူတိုင္း ဒီအက်င့္ႀကီးစြဲေနတုန္းပဲ။ သတင္းစာေရာက္တာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏႇာကို အရင္လႇန္ ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈ မရႏိုင္ရင္ ဘယ္လုပ္ငန္းမႇ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ အခုလို ဆန္႔က်င္ဘက္တစ္ခုကေန တျခားဆန္႔က်င္ဘက္တစ္ခုကို ခုန္ၿပီးကူးေျပာင္းတဲ့ အေျပာင္းအလဲမ်ဳိးမႇာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈဟာ အခရာအက်ဆံုးျဖစ္တယ္။ အေျပာေတြ၊ ကိန္းဂဏန္းေတြ၊ စာရင္းဇယားေတြကို ျမန္မာ့ဆိုရႇယ္လစ္ေခတ္မႇာကတည္းက ၿငီးေငြ႔လႇပါၿပီ။ အခုေတာ့ လက္ေတြ႔လုပ္ျပတာပဲ ျမင္ေတြ႔ခ်င္ၾကၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျပည္သူမ်ားက ေျပာေစခ်င္တဲ့အတိုင္း ေျပာလိုက္ရပါတယ္ဗ်ာ။
Written by လူထုစိန္၀င္း
No comments:
Post a Comment