“တခါတရံမွာ နာက်င္ျခင္းက ခ်ဳိၿမိန္တယ္”

14 February 2012

‘ကုိယ့္ေဘးကလူ ျငဴစူမွာေၾကာက္လို႔ ထုတ္ေျပာခြင့္မရတ့ဲ

အခ်စ္ဦးဇာတ္လမ္းေတြက ရင္ထဲမွာ

ပိုၿပီး ၾကာရွည္ တြယ္ခိုေနတတ္တယ္။’

တိုးတိတ္ တိတ္ဆိတ္တဲ့အခန္းေလးတစ္ခုထဲကို က်ေနာ္ ေရာက္ေနခဲ့တာပါ။ ကုတင္တစ္လံုးလို အသံုးျပဳထားတဲ့ ဆိုဖာခံုတန္းေလးေပၚမွာ ပက္လက္အိပ္ရင္းေပါ့။ မ်က္နာက်က္က ႏွစ္ေပမီးေခ်ာင္းေလးကို ၾကည့္ေငးရင္း က်ေနာ္ျပံဳးမိျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ဆို ျပံဳးမိတာ သံုးခါရိွေနၿပီ။ အခုအျဖစ္အပ်က္က သိပ္အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းမွန္း က်ေနာ္သိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပံဳးမိတာ။ ဒီ ရွစ္ေပပတ္လည္ေလာက္ပဲ က်ယ္တဲ့ အခန္းထဲကို ဝင္လာျဖစ္တဲ့ ခံစားခ်က္ကိုက သိမ္ေမြ႔လွပလြန္းပါတယ္။

ပက္လက္အိပ္ေနရင္း ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ အခန္းနံရံေတြမွာ ဓါတ္ပံုေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ နဂါးပံုေတြ၊ ကင္းၿမီးေကာက္၊ အရိုးေခါင္း ၊ အသဲပံု၊ လိပ္ျပာ၊ ငါး ၊ ပန္းပြင့္၊ က်ား ၊ မီးလွ်ံ၊ ခ်ိန္ခြင္ ၊ ေက်ာက္ဆူး၊ ကႏုတ္ ၊ ၾကယ္ ၊ လ၊ ေန ၊ လက္ဝါးကပ္တိုင္ ပံုေတြ၊ ၿပီးေတာ့ စာတန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေရးထားတာေတြကို ေတြ႔ရမယ္။ အဲဒီပံုေတြအားလံုးက လူ႔ခႏၶာကိုယ္ အေရျပားေပၚမွာ အေရာင္စံုေတာက္ပစြာ ထိုးႏွံထားတာေတြပါ။ ဒီေနရာက (tattoo )တက္တူးထိုးတဲ့ ဆိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုအျဖစ္အပ်က္က သိပ္အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေနတယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တာေပါ့။

တက္တူးနဲ႔ ပါတ္သတ္ရင္ ေက်ာက္ေတာင္ကို လက္နဲ႔တူးမွ ေရထြက္ရမယ့္ ခက္ခဲမႈမ်ဳိးလို က်ေနာ္က တက္တူးထိုးဖို႔ စိတ္မကူးခဲ့ဖူးသူပါ။ အဲဒီလိုလူက တက္တူးဆိုင္ထဲကို ၾကည္လင္ေနတဲ့ စိတ္ရယ္ အနည္းငယ္ထက္ပိုျမန္ေနတဲ့ ႏွလံုးခုန္သံနဲ႔အတူ ဝင္လာခဲ့တာ မထူးဆန္းေနဘူးလား။ တက္တူးဆရာကို “က်ေနာ္ တက္တူးထိုးခ်င္လို႔ပါ” လို႔ ေျပာၿပီးၿပီးျခင္း ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းတစ္ခ်က္ ေဒါင္လိုက္ေဆာင့္ခုန္သြားတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အရာရာ ေအးခဲသြားသလို ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ဆံုျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခု ခိုင္မာလြန္းတဲ့ အခါမွာ ၿငိမ္သက္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။

က်ေနာ္ထိုးခ်င္တဲ့ပံုစံကို ေျပာၿပီးၿပီ။ ဒီဇိုင္းကို ေရြးၿပီးၿပီ။ အခု တက္တူးဆရာကို ေစာင့္ေနတာပါ။ ခပ္မတ္မတ္ ဆိုဖာကုတင္ေပၚမွာမွီအိပ္ရင္း ဝတ္လာတဲ့တီရွပ္ကို ခြ်တ္ၿပီး က်ေနာ္ ေစာင့္ဆိုင္းေနတယ္။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုေပၚမွာ ထိုးဖို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္တာဟာ ၁၅၀၀ ကိေလသာ သက္သက္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ အထိုက္တန္ဆံုးေနရာ တစ္ခုအျဖစ္ က်ေနာ္ တမင္ေရြးခ်ယ္မိတာ။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ခပ္ရိုးရိုး အစီအစဥ္တစ္ခုပါ။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုေပၚမွာ ခ်စ္သူ နာမည္ထိုးတယ္ေပါ့။ ဒီေလာက္ပဲ။ ဘယ္သူျမင္ျမင္ အမ်ာႀကီးေတြးစရာ မရိွတဲ့ အခုလို က်ေနာ့္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈမွာ သံမဏိႀကိဳးမွ်င္ေလးေတြလို ခိုင္မာလြန္းတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ပါဝင္ေနတယ္။

“ကိုယ့္ဆရာ အဆင္သင့္ပဲလား”
အနားေရာက္လာတဲ့ တက္တူးဆရာကို က်ေနာ္ ေခါင္းတခ်က္ညိတ္ျပလိုက္တယ္။

“ ဒါပထမဆံုးထိုးတာဆိုေတာ့ ထိုးခ်င္တာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္”

ဒီေမးခြန္းက ဒုတိယအႀကိမ္ေမးတဲ့ ေမးခြန္း။ ဒီဇိုင္းေတြ ေရြးၿပီးတုန္းက တစ္ေခါက္ေမးၿပီးၿပီ။
“ ေသခ်ာပါတယ္။ ကဲ... စၾကစို႔ ။”

တက္တူးဆရာက ဘီးပါတဲ့ခံုပုေလးကို ကုတင္ေဘးကို ဆြဲယူၿပီး ထိုင္လိုက္တယ္။ ေဆးဗူးေလးေတြနဲ႔ တက္တူးစက္ တင္ထားတဲ့ စားပြဲအေသးေလးကိုလည္း အနားကို ဆြဲယူျပန္တယ္။ လက္အိတ္လည္း စြပ္ၿပီးၿပီ။ တက္တူးဆရာက က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ထိုးခ်င္တဲ့ဒီဇိုင္းကို အရာေပးၿပီး က်ေနာ့္ကို မွန္ထဲကတဆင့္ ျပတယ္။ အိုေက ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ တက္တူးဆရာက စက္ကို စကိုင္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ အခုက်ေနာ္ မ်က္လံုးမိွတ္လိုက္ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။

တိုးတိတ္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ စက္သံ တဂ်စ္ဂ်စ္က က်ေနာ့္အတြက္ သာမန္ထက္ ပိုက်ယ္ေနတယ္။ ဒါမ်ဳိးကို က်ေနာ္ မႀကိဳက္ခဲ့ဘူး။ အခါခါ ရံႈ႕ခ်ခဲ့ဖူးတယ္။ နားရည္ဝေနတဲ့ စကားပံုကို အထပ္ထပ္ရြတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အိမ္ေထာင္မႈ ဘုရားတည္ ေဆးမင္ရည္စုတ္ထိုး ေနာင္ျပင္ရန္ခက္သည့္အမ်ဳိး ။ ေလာက မွာအျမဲေျပာင္းလဲေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဘာမွမတည္ျမဲဘူး။ ေသြးသားနဲ႔ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ လူ႔စိတ္က ပိုၿပီးအေျပာင္းလဲျမန္တယ္။ ဒီေတာ့ ေသရာပါမယ့္ အရာေတြ တစ္ခုမွ အစြဲထင္မခံခ်င္ခဲ့။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္က ေဆးထိုးရမွာေတာင္ တတ္နိင္သမွ် ျငင္းဆန္ခဲ့သူ။ အသားထဲ တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ တိုးဝင္လာမယ့္ အပ္ဖ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းရတာရယ္ တိုးဝင္လာတဲ့ခံစားခ်က္ရယ္ကို မႀကိဳက္တာ။ ဒီေတာ့ တက္တူး နဲ႔ က်ေနာ္ ေဝးေနတာ ဘာမွမဆန္း။

“...”

ဆတ္ခနဲတိုးဝင္လာတဲ့ စူးခနဲ နာက်င္ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသံမထြက္မိေအာင္ လက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္လိုက္မိတယ္။ မခံနိင္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္လို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ မုန္းတဲ့ အပ္ဖ်ား ေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ တဆတ္ဆတ္နဲ႔ တုိးဝင္လာၾကတယ္။ ျမင့္တက္လာတဲ့ နာက်င္ျခင္းမွာ ယုန္ကေလးရဲ႕ မ်က္နာကို ျမင္မိေတာ့ က်ေနာ္ ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ နာက်င္ျခင္းေတာင္ သက္သာသြားသလိုပဲ။

ယုန္ကေလးဆိုတာ က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့သူပါ။ ယုန္ကေလးသာ ေဘးနားပါေနရင္ သူ က်ေနာ့္လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး မ်က္နာလႊဲေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ တက္တူးဆိုင္ထဲ က်ေနာ္ဝင္မယ္လုပ္ရင္ သူက တားမွာ။ သူ႔နာမည္ ထုိးမယ္မွန္းသိရင္ “ဟင္ တကယ္” ဆိုျပီး အံ့အားသင့္လိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က ေသခ်ာေၾကာင္း အတည္ျပဳလိုက္ရင္ သူ႔လက္ဖ်ား ေျခဖ်ားေတြ ခ်က္ခ်င္းေအးလာမယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားတိုင္း လုပ္ေလ့ရိွတဲ့ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ ပုခံုးေလးတြန္႔ၿပီး အံႀကိတ္သံေလးနဲ႔ အီးး ခနဲ သူခပ္တိုးတိုးေအာ္မယ္။ ၿပီးရင္ သိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ သူတားမွာပါ။ သူ႔နာမည္ထိုးမွာဆို ပိုၿပီးေတာင္ တားျမစ္မွာ။ သူက သူ႔အတြက္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းထက္ က်ေနာ့္ကိုပိုၿပီး အေလးအနက္ထားသူ ဦးစားေပးသူေလ။ က်ေနာ္ နာက်င္မယ္ဆိုရင္ သူ ဘာပဲရရ လဲယူမယ့္သူမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က တကယ္ထိုးမွာ လို႔ တခြန္းထပ္ေျပာလိုက္ရင္ ယုန္ကေလးက တိတ္တိတ္ေလး က်ေနာ့္ေဘးနားကေန လိုက္ဝင္လာမယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္စကား ထပ္မဆိုေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္စကားက သူ႔ဘဝလို႔ မွတ္ထင္ထားရွာသူေလးပါ။ ခုေတာ့ သူ႔ကို မေခၚလာျဖစ္သလို က်ေနာ္တက္တူးထိုးမွာကိုလည္း သူၾကားရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားမွာပါ။ သူ႔အေရွ႕မွာတင္ တက္တူးထိုးထားတဲ့သူေတြကို ရံႈ႕ခ်ခဲ့ဖူးတာကိုး။

အဆိုးဆံုးက လက္ဖ်ံမွာျဖစ္ေစ ရင္ဘတ္မွာျဖစ္ေစ အမ်ဳိးသမီးနာမည္တခုခုကို ျမင္တိုင္း က်ေနာ္ ေလွာင္ျပံဳး ျပံဳးတယ္။ ကဲ.. အဲဒီအမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ေဝးသြားရင္ ဒီနာမည္ၾကီး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေနာက္မိန္းမ တစ္ေယာက္နဲ႔ ရရင္ေရာ။ အဲဒါပဲ။ က်ေနာ္ တက္တူးကို မႏွစ္သက္ခဲ့တာ။ က်ေနာ္က တတ္နိင္သမွ် ေနာင္တမရခ်င္သူ။ ဒီေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ အရုပ္ပံုတခုခုထက္ နာမည္ထိုးတာကို ပိုမႀကိဳက္တာ။ ခုေတာ့ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ ထိုးမိေနၿပီ။ က်ေနာ့္ေရြးခ်ယ္မႈ မမွားဘူးဆိုတာ သိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ယုန္ကေလးက က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပးဆပ္ဆပ္ သူက်ေနာ့္အေပၚ ေကာင္းသမွ်ကို မမွီနိင္ေစတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးပါ။

တက္တူးဆရာက စက္ကို နံေဘးခံုေပၚတင္ၿပီး ဆီဆြတ္ထားတဲ့ ဂြမ္းစေလးနဲ႔ ထိုးထားတဲ့ ေနရာကို ခပ္ဖြဖြသုတ္ေပးတယ္။ မွန္ေထာင္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယုန္ကေလးနာမည္ရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးစာလံုးေလးကို ခပ္ဝါးဝါးျမင္ရတယ္။ ယုန္ကေလးဆိုတဲ့ နာမည္ကို ထိုးတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔နာမည္ မိုးမခ ထဲက MOE ဆိုတဲ့ တစ္လံုးကို ထိုးတာ။ ယုန္ကေလးဆိုတာက ျဖဴစင္လြန္းသူ အျပစ္ကင္းလြန္းသူမို႔ က်ေနာ္ ေပးထားတဲ့ နာမည္ပါ။

“ေအးေဆးပဲ မဟုတ္လား”

က်ေနာ့္ ခံနိင္ရည္ကို ေမးဟန္တူပါတယ္။ က်ေနာ္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး မ်က္လံုးျပန္မိွတ္ေနလိုက္တယ္။ တက္တူးစက္သံ တဂ်စ္ဂ်စ္က အသဲယားစဖြယ္ ျပန္ထြက္လာၿပီ။ ေထြေထြထူးထူး မဖန္တီးရဘဲ ယုန္ကေလးက က်ေနာ့္အေတြးထဲ အလြယ္တကူ ျပန္ဝင္လာတယ္။ စူးခနဲ ဆစ္ခနဲ နာက်င္မႈေတြ မၾကာမၾကာ ဝင္လာေနေပမယ့္ ယုန္ကေလးကို သတိရေနတာကို အေႏွာင့္အယွက္မေပးနိင္ခဲ့ဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ နာက်င္မႈေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ရာက ယုန္ကေလးအေၾကာင္းျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ႕ ေနထိုင္မႈပံုစံေတြအားလံုးကို ယုန္ကေလးက ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ဆႏၵအတိုင္း တေသြမတိမ္း လိုက္နာေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ဘဝတစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တယ္။ သူဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာ တခါမွ မေျပာရဘဲနဲ႔ကို က်ေနာ္ ေျပာင္းလဲသြားရတာ။ သိပ္ထူးဆန္းလြန္းပါတယ္။ သူေတာက္ေလွ်ာက္ သံုးခဲ့တာ သီးခံျခင္းနဲ႔အလိုလိုက္ျခင္း။ ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ျခင္း။ ခ်စ္သူသက္တမ္း ႏွစ္ ႏွစ္မွာ သူ႔ဆီက က်ေနာ့္ကို ျငဴစူဟန္ တႀကိမ္မွ မျမင္ခဲ့ဖူးဘူး။ က်ေနာ္သူ႔ကို ေအာ္ဟစ္ခဲ့တဲ့ ပံုစံတူ အျဖစ္အပ်က္ေတြ က်ေနာ္ ျပဳမူမိတိုင္း သူ မသိသလိုသာ ေနေနခဲ့တယ္။

ယုန္ကေလးက က်ေနာ့္ထက္ အသက္ငယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို ေမာင္ လို႔ပဲ ေခၚေစတယ္။ အဲဒါလည္း က်ေနာ့္အတၱပါ။ ေဝးကြာခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဦး ေခၚသလို သူ႔ကို ေခၚခိုင္းခဲ့တာ။ သူသိသိနဲ႔ ၾကည္ၾကည္သာသာ ေခၚခဲ့တယ္။ အခ်စ္ဦးနဲ႔ ပါတ္သတ္ရင္ ယုန္ကေလးက သူငယ္ခ်င္းလို ဆက္ဆံေပးတတ္သူပါ။ ဥပမာ က်ေနာ္ ညက သူမကို အိမ္မက္ မက္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ရင္ သူ ျပန္ေျပာတဲ့စကားက “ေနမေကာင္းလို႔မ်ားလားမသိဘူး။ ဖုန္းဆက္ၿပီး သတင္းေမးလိုက္ပါလား” တဲ့။ သူ႔စိတ္ရင္းအတိုင္း ေျပာတဲ့စကားေတြေပါ့။ သူနဲ႔က်ေနာ္ အျပင္သြားရင္လည္း က်ေနာ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေဟာင္းေတြ ေရာက္တိုင္း ဒီေနရာက အခ်စ္ဦးနဲ႔ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတယ္။ ဒီေနရာက အရင္တုန္းက ဒီလိုပံုစံမဟုတ္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ ဒါေတြစားဖူးတယ္။ အဲဒီလိုေတြ အတိတ္ကို က်ေနာ္ ျပန္တူးဆြတိုင္း သူက ထြက္လာသမွ်ကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေပးသူလို စကားလံုးတုိင္းကို ျငဴစူဟန္မရိွဘဲ နားေထာင္ေပးရွာတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လာလည္း သိလား။ အခ်စ္ဦးကို ေမ့သြားရေတာ့တာေပါ့။ ရင္ဖြင့္စရာေတြလည္း ကုန္သြားၿပီ။ သြားဖူးတဲ့ေနရာေတြလည္း ေျပာရတာ စံုသြားၿပီ။ က်ေနာ္ ဘာထပ္ရင္ဖြင့္ရအံုးမလဲ။ မရိွေတာ့ဘူး။ အားလံုးကုန္သြားၿပီ။ ရင္ထဲက အခ်စ္ဦးပါ အလိုလို ေမွးမိွန္သြားရေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္သိလိုက္တယ္။ ကုိယ့္ေဘးကလူ ျငဴစူမွာေၾကာက္လို႔ ထုတ္ေျပာခြင့္မရတ့ဲ အခ်စ္ဦးဇာတ္လမ္းေတြက ရင္ထဲမွာ ပိုၿပီး ၾကာရွည္ တြယ္ခိုေနတတ္တာ က်ေနာ္သိသြားရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္ဖြင့္စရာေတြ ကုန္ခန္းသြားၿပီ။ ထပ္ေျပာစရာလည္း မရိွေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ တကူးတက မလုပ္ရဘဲနဲ႔ကို က်ေနာ္ အတိတ္ေမ့သြားရေတာ့တယ္။ ယုန္ကေလး သံုးခဲ့တာ ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ သီးခံျခင္းပါ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ဘဝ တဆစ္ခ်ဳိး စေျပာင္းသြားရတယ္။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ရပ္တည္လာနိင္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ယုန္ကေလး မၿငိမ္းခ်မ္းနိင္ခဲ့ေသးဘူး။ က်ေနာ္က ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာရပ္တည္ေတာ့ သူ႔အတြက္ က်ေနာ္ ေပးတဲ့ မုန္တိုင္းေတြက ပိုျပင္းလာတယ္။

တက္တူးစက္သံရပ္သြားၿပီး ဆီဆြတ္ထားတဲ့ ဂြမ္းစ ရင္ဘတ္ေပၚကိုခပ္ဖြဖြေရာက္လာတယ္။

“ကိုယ့္ဆရာ ခဏ နားဦးမလား။ မခံနိင္မွာ စိုးလို႔”

“ရတယ္ဗ်ာ ။ တခါတည္းတာ ထိုးေပး။ က်ေနာ္ အခ်ိန္သိပ္မရိွလို႔”

“အိုေက... ျဖစ္တယ္ဗ်ာ”

နာက်င္တဲ့ဒဏ္ကို တရံမလပ္ ခံစားေနရေပမယ့္ က်ေနာ္ အၾကာႀကီး အခ်ိန္မကုန္ခ်င္ပါ။ ယုန္ကေလးရဲ႕ အေဝးမွာ က်ေနာ္ အၾကာႀကီး မေနခ်င္လို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္ေပးခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြအတြက္ ယုန္ကေလးအနားမွာ အျမဲေနေပးခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔သာ က်ေနာ္ အခုရွင္သန္ေနတာပါ။ သာမန္အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ မခံနိင္ေလာက္တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ က်ေနာ္ ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုက်ေနာ္ ဘယ္လိုျပန္ေပးဆပ္ရမလဲဘဲ တရံမလပ္ ေတြးေနမိေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ေပါ့ပါးလြန္းတဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေလးနက္သြားေအာင္ အထူးျခားဆံုး ေျပာင္းလဲေပးလိုက္နိင္တဲ့ ယုန္ကေလးရဲ႕ ျမင့္မားတဲ့ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ယုန္ကေလး ေပးလိုက္ရတာေတြကလည္း တနင့္တပိုးဆိုတာ အခ်ိန္ေတြေႏွာင္းမွ က်ေနာ္ သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ အတိတ္ကို သတိမရေတာ့ဘဲ ပစၥဳပၸန္မွာ ရပ္တည္လာနိင္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ မုန္တိုင္းအသစ္ေတြ ထပ္ေမႊးခဲ့ျပန္တယ္။ ယုန္ကေလးနဲ႔ မဆံုခင္ကတည္းက ထားခဲ့တဲ့ ရည္းစားေတြ ၊ ဆံုၿပီးမွ ထပ္ထားတဲ့ ရည္းစားေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနခ်ိန္ ယုန္ကေလးက က်ေနာ့္ရဲ႕ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကို သူ႔အနာဂတ္ လမ္းလို႔ မွတ္ယူေနထုိင္ခဲ့တယ္။

“မ်က္နာေပၚမွာ ဘာမွ မလိမ္းတာပဲႀကိဳက္တယ္။ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ေတြ သေဘာမက်ဘူး”

က်ေနာ္ အဲဒီစကားဆိုၿပီး ေနာက္တေန႔ကစလို႔ ယုန္ကေလးမ်က္နာမွာ ဘာအေရာင္မွ မခ်ယ္သ ေတာ့တာ အခုထက္ထိပဲ။ တခါတခါေတာ့ အျပင္သြားရင္း သူဆိုရွာတယ္။

“ဟိုမွာၾကည့္..။ သူတို႔ ျပင္ထားတာ လွတယ္မထင္ဘူးလားေမာင္ရဲ႕”
“ဟင္အင္း... ေမာင္မႀကိဳက္ဘူး”

အဲဒီေတာ့ ယုန္ကေလးမ်က္နာေပၚမွာ ဘာအေရာင္တစ္စမွ ရိွမေနတာ မဆန္းေတာ့ဘူး။ ယုန္ကေလး အရာရာလိုက္ေလ်ာေလ က်ေနာ္ အတၱေတြ ေရွ႕တန္းတင္မိေလပါပဲ။ သူ႔ရင္ထဲကို ျမင္ၾကည့္ဖို႔ထက္ က်ေနာ္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုပဲ ေတြးေနမိခ်ိန္ေပါ့။ က်ေနာ္က ရည္းစားေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနရတာကို သူ ဘာတခြန္းမွ မေျပာရွာဘူး။ ဒါေတြက သူ႔အတြက္ က်ေနာ္ေပးတဲ့ မုန္းတုိင္းေတြဆိုတာ သတိမထားမိဘဲ မုန္တိုင္းရဲ႕ ဗဟိုကို ယုန္ကေလးရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ေပးမိတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ ကိုရီးယားသံရံုးမွာ ဗီဇာ ရလာတဲ့ေန႔ဆိုတာ က်ေနာ့္ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး မွတ္မိေနမွာပါ။

“မိုး .. ေမာင္ ခရီးတခု ထြက္မလို႔”
(အဲဒီတုန္းက သူ႔ကိုက်ေနာ္က ယုန္ကေလးလို႔ မေခၚျဖစ္ေသးဘူး)
“ဟင္ ေမာင္ ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“အင္းးး ကိုရီးယားသြားလည္မလုိ႔”
“ ေမာင္ တေယာက္ထဲလား”
“အင္း .... သိပ္ေတာ့မၾကာပါဘူး ငါး ရက္ ေလာက္ပါပဲ”

ယုန္ကေလး ခဏ ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးတယ္။
“ ႏွင္းပြင့္ ဆီသြားမွာေပါ့”

ႏွင္းပြင့္ဆိုတာ ကိုရီးယားက က်ေနာ့္ရည္းစား တစ္ေယာက္ပါ။ ယုန္ကေလးက က်ေနာ့္ရည္းစားေတြ နာမည္အကုန္နီးနီးသိသလို ေနတဲ့နိင္ငံေတြပါ သိထားတယ္။ က်ေနာ္က ရည္းစားေတြအေၾကာင္း သူ႔ကို ၾကံဳရင္ အျမဲေျပာျဖစ္သလို က်ေနာ့္ password ေတြအကုန္သိထားတာေၾကာင့္ ႏွင္းပြင့္ဆီကိုသြားမယ္မွန္း တန္းေျပာနိင္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လိမ္ဖို႔ မျဖစ္နိင္သလို လိမ္ဖို႔လည္း မလိုအပ္ဘူးလို႔ ေတြးမိၿပီး...

“အင္း သူအလည္ေခၚတာရယ္ ေမာင္လည္းမေရာက္ဖူးတာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ မၾကာပါဘူးမိုးရဲ႕။ ေမာင္ တပါတ္ေတာင္မေနဘူး။ အဟုတ္”
“ ေမာင္ သြားခ်င္တယ္ မဟုတ္လား သြားေပါ့”

အဲဒီစကားကို ခပ္တိုးတိုးအသံနဲ႔ ဆို တာကလြဲရင္ ယုန္ကေလး မ်က္နာမပ်က္ဘဲ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ယုန္ကေလး ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ စိတ္မဝင္စားနိင္တာ အမွန္ပါပဲ။ က်ေနာ့္ အာရံုထဲမွာ ခရီးစဥ္ပဲ ရိွေနတယ္။ အျမဲအျပစ္မေျပာမွန္းသိလို႔ ယုန္ကေလးခံစားခ်က္ထက္ က်ေနာ့္ စိတ္ဆႏၵန႔ဲ အတၱပဲ ႀကီးစိုးေနတယ္ေလ။

က်ေနာ္ ဘာေတြပဲ ဆံုးျဖတ္ဆံုးျဖတ္ က်ေနာ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေစခ်င္တဲ့ ေပးဆပ္တတ္တဲ့ စိတ္မ်ဳိး ယုန္ကေလးမွာ အျပည့္ရိွတယ္။ က်ေနာ္ ခရီးမထြက္ခင္ ညေနခင္းမွာ ယုန္ကေလး က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာၿပီး ခရီးစဥ္အတြက္ အဝတ္အစားေတြ ထည့္ေပးတယ္။ လုပ္ရိုး လုပ္စဥ္အတိုင္း ဘာနဲ႔ ဘာ တြဲဝတ္ဖို႔ေတြ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ အျပင္ထြက္တုိင္း ယုန္ကေလးက ဘယ္လို အေပၚေအာက္ ဝတ္စံုေတြ တြဲဝတ္ဖို႔ အျမဲအၾကံေပးတတ္သူေလ။ အခုလည္း ခရီးစဥ္အတြက္ အဝတ္အစားေတြ ထည့္ေပးရင္းနဲ႔ တရက္စာ ဝတ္ဖို႔ အေပၚေအာက္ ဝတ္စံုေတြကို တြဲတြဲၿပီး ထည့္ေပးတယ္။ ႏႈတ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ ေျပာတယ္။

“အခုက ေႏြဦးေပါက္ဆိုေတာ့ သိပ္ခ်မ္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနသာ ေနရင္ ဒီတီရွပ္အျဖဴေလးကို ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အေရာင္ေဖ်ာ့ေလးနဲ႔ တြဲဝတ္ေနာ္။ လူကို ပို လင္း ေစတယ္”

“အင္း...”

“ တကယ္လို႔ ရာသီဥတုက ေအးေနရင္ေတာ့ ရွပ္အက်ၤ ီအကြက္ေလးေပၚက ဒီမီးခိုးေရာင္ ဝတ္စကုတ္ေလး ထပ္ဝတ္။ သူက စတိုင္ေဘာင္းဘီ အနက္ေလးနဲ႔ လိုက္တယ္။ တခါတည္း တြဲေပးထားတယ္ေနာ္”

“အင္း”

“ ေျခအိတ္ေတြက ေသတၱာ ညာဘက္မွာေနာ္”
“အင္း ပါ”

“ ဖုန္း နဲ႔ ကင္မရာအတြက္ ဘတၳရီအားသြင္းဖို႔ ႀကိဳးေတြက အေပၚ ဇစ္အိတ္ထဲမွာ”
“ကဲ.... မိုး ... ေတာ္ၿပီကြာ။ ေမာင့္ဘာသာ ညမွထည့္လိုက္မယ္။”

“က်န္မွာ စိုးလို႔ပါ။”

“ရတယ္။ မက်န္ေအာင္ ဂရုစိုက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား။ အဲဒါေတြ ဆက္မလုပ္နဲ႔ေတာ့။ ေတာ္ၿပီ။”

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ျဖစ္ေနတာက ယုန္ကေလးအေပၚ မ်က္နာပူ အားနာသလို ျဖစ္ေနတာပါ။ အဲဒါ ပထမဆံုး ခံစားဖူးတာပဲ။ ေနရခက္တယ္။ ယုန္ကေလးက အရြဲ႕တိုက္ၿပီး လုပ္ျပေနရင္ေတာင္ အဲဒီလို ခံစားမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုက က်ေနာ္ အဆင္မေျပမွာ စိုးတဲ့စိတ္နဲ႔ ျဖဴစင္စြာ လုပ္ေပးေနေတာ့ က်ေနာ္ ရင္ထဲပူလာတယ္။ မ်က္နာ ထားရခက္လာတယ္။ အဲဒါ ယုန္ကေလးနဲ႔ ပါတ္သတ္လို႔ က်ေနာ္ ပထမဆံုး ခံစားဖူးတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ။

ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဖုန္း ျမည္လာလို႔ အတိတ္မုန္တိုင္းထဲက က်ေနာ္ လြတ္ေျမာက္လာတယ္။ ဖုန္းေခၚသူက ယုန္ကေလး။ တက္တူးဆရာကုိ လက္ကာျပၿပီး ခဏ ခြင့္ေတာင္းလိုက္တယ္။

“ အင္း... ယုန္ေလး ... ေျပာ”
“ ေမာင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ”
“ ေမာင္ အျပင္ ေရာက္ေနတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ေမးၾကည့္တာ”
“အင္း ေနာက္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေနရင္ ျပန္လာမယ္ေနာ္။ ”
“ဟုတ္။ ဂရုစိုက္ေနာ္ ေမာင္”
“ အင္း စိတ္မပူနဲ႔ ျပန္လာရင္ ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္”
“ဟုတ္”

ဖုန္းကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ျပန္ထိုးထည့္ရင္း တက္တူးဆရာကို “sorry ဗ်ာ” လို႔ေျပာေတာ့ သူက ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ဆီစြတ္ထားတဲ့ ဂြမ္းစနဲ႔ တက္တူးထိုးထားတဲ့ေနရာကို သုတ္ေပးတယ္။ ထိုးတာ ၾကာလာေတာ့ နာသလိုလို ထံုသလိုလိုပဲ။ ေသခ်ာတာေတာ့ ေနာက္ထပ္ အပ္ စိုက္ခ်က္ေတြကို မေၾကာက္ရြံ႕ပဲ ၾကိဳဆိုနိင္ၿပီ။ မွန္ထဲကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့ MOE ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးေတာင္ ၿပီးခါနီးျပီ။ အနီေရာင္ ကာလာေလး ထပ္ကြပ္လိုက္ရင္ က်ေနာ္လိုခ်င္တ့ဲ ပံုစံမ်ဳိးေပါ့။ တက္တူးဆရာက စက္ကို ျပန္ကိုင္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး အာရံုေတြကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။

ကိုယ့္အသားမွာ ခ်စ္သူနာမည္ထိုးတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္ဘဲ
ခ်စ္သူအတြက္ေပးဆပ္မႈသက္သက္ဆိုတာ သိသြားၿပီ။

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပယ္ဖ်က္ခ်င္တဲ့ကိစၥရယ္ ေက်နပ္မိတဲ့အျဖစ္အပ်က္ရယ္ ထပ္တူက်တာဆိုလို႔ အဲဒီ ကိုရီးယား ခရီးစဥ္တခုပဲ ရိွတယ္။ ျဖစ္နိင္ရင္ အဲဒီလို လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကို တသက္တာအာရံုထဲက ပယ္ဖ်က္ပစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီခရီးစဥ္ကို က်ေနာ္ အေက်နပ္ဆံုး ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ပယ္ဖ်က္ခ်င္စိတ္ေရာ ေက်နပ္စိတ္ေရာက ယုန္ကေလးနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပါတ္သတ္ေနပါတယ္။ ပယ္ဖ်က္ခ်င္စိတ္က မုန္တိုင္းေၾကာင့္လို႔ တင္စားရရင္ ေက်နပ္မိတဲ့စိတ္က မုန္းတိုင္းၿပီးတဲ့ ေလျပည္ေၾကာင့္လို႔ ေျပာမွ ျပည့္စံုမယ္။

ေလဆိပ္ကို ဆင္းတဲ့အခ်ိန္ထိ က်ေနာ့္ ခရီးစဥ္အတြက္ တက္ၾကြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစိတ္က ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ ေလယာဥ္စထြက္ခ်ိန္မွာပဲ ယုန္ကေလးကို သတိရတဲ့စိတ္ စ ဝင္လာတယ္။ ယုန္ကေလး ဘယ္လုိက်န္ေနခဲ့မလဲ ပထမဆံုး ေတြးမိတယ္။ အဲဒါေတြ မေတြးနဲ႔။ ဟိုေရာက္ရင္ ဘာလုပ္မလဲ ေတြး။ လာႀကိဳေနမယ့္ ႏွင္းပြင့္ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြးေလ။ ယုန္ကေလး ငိုေနမလားမသိဘူး။ သူက စိတ္ထား သိပ္ႏုရွာတာ။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ေတာင္ လူဆိုးျဖစ္ျဖစ္ မင္းသားျဖစ္ျဖစ္ အခ်အႏွက္ခံေနရရင္ ဆက္မၾကည့္ခ်င္တဲ့သူ၊ သတ္ေတာ့ ျဖတ္ေတာ့မွာ ျမင္ရင္ မ်က္လံုး လက္ဝါးနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့သူ။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဝမ္းနည္းစရာ စကား ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမင္ရင္ မ်က္ရည္ခ်က္ခ်င္းက်လာတဲ့သူေလး။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လို႔ ဝမ္းနည္းစရာ အခန္းစလာတာနဲ႔ သူ႔ ငုိေတာ့မွာကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ အခါတိုင္း မ်က္ရည္ဝဲေနတဲ့ မ်က္ဝန္ေလးန႔ဲ ငါ့ကို ၾကည့္ျပီး ရွက္ေနျပန္ေရာ။ အခုဆို သူေတာ္ေတာ္ ဝမ္းနည္းေနမွာပဲ။ မေတြးနဲ႔ေတာ့။ မေတြးနဲ႔။ ဒါထက္ ႏွင္းပြင့္ မ်က္နာေပၚက မွဲ႕ကေလးက ညာဘက္ ပါးေပၚမွာလား ဘယ္ဘက္မွာလား။ မွန္ေအာင္ေတြးကြာ။ ယုန္ကေလးရဲ႕ ညာဘက္ပါးေပၚမွာ မွဲ႔ေသးေသးေလး တစ္လံုးရိွတယ္ေလ။ ဘယ္ဘက္ ႏွာေခါင္းအဝေလးနားမွာလည္း ေသးေသးေလး တစ္လံုးရိွေသးတယ္။

ယုန္ကေလးကို သတိမရဖို႔ သတိထားရင္းနဲ႔ သတိရျခင္းေတြက ဆင့္ကာဆင့္ကာ ဝင္လာတယ္။ ဟုိကိုေရာက္ရင္ ဒါေတြ သက္သာသြားမယ္လို႔ ထင္ထားမိေပမယ့္ ႏွင္းပြင့္ရဲ႕ ဆီးႀကိဳေနတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာပဲ ယုန္ကေလးရဲ႕ အေငြ႕အသက္ကို တမ္းတမိျပန္တယ္။ ဒီလိုသာဆို ခက္လွခ်ည္ရဲ႕။ ႏုညံ့စြာ ရႈပ္ေထြးမႈေတြက ျဖည္ရခက္သလိုမ်ဳိးပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခရီးစဥ္ေန႔ရက္ေတြက အတင္းလုပ္ယူထားတဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ သူ႔အလိုလို ဝင္လာတဲ့ သတိရျခင္းေတြ အခ်ိန္တိုင္း လြန္ဆြဲေနၾကတယ္။

ႏွင္းပြင့္က က်ေနာ့္ကို ၾကင္နာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယုန္ကေလးရဲ႕ သူ႔အတြက္ ဘာအတၱမွ မခ်န္ထားတဲ့ ၾကင္နာမႈမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ႏွင္းပြင့္က ဂရုစိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယုန္ကေလးက က်ေနာ့္ မ်က္နာကို အျမဲၾကည့္ရင္း ျဖည့္ဆည္းတတ္တဲ့ က်ေနာ့္စကားတခြန္းက ႏွစ္ေယာက္သားအတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္လိုမ်ဳိး ဂရုစိုက္မႈ မဟုတ္ဘူး။ ႏွင္းပြင့္နဲ႔ ပိုၿပီး စိတ္ခ်င္းရင္းႏွီးလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယုန္ကေလးနဲ႔လို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစိတ္တဝမ္းထဲျဖစ္တဲ့ ရင္းႏွီးမႈမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ တကူးတကလုပ္မယူရဘဲနဲ႔ ႏွင္းပြင့္ကို ယုန္ကေလးနဲ႔ အလိုလို ႏိႈင္းယွဥ္ေနမိပါတယ္။ ယွဥ္မိေလ သတိရေလပါပဲ။

ႏွင္းပြင့္ မ်က္နာေပၚက ျခယ္သ ထားတာေတြကို က်ေနာ္ မႀကိဳက္ေၾကာင္းလည္း ထုတ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ယုန္ကေလးရဲ႕ ျဖဴစင္အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္နာေလးကိုပဲ သတိရေနမိတယ္။ အဲဒီရက္ေတြမွာ ယုန္ကေလးက ဖုန္းပိတ္ထားတယ္။ ဒီေလာက္ေတာ့ စိတ္ေကာက္သင့္တာေပါ့လို႔ ေျဖေတြး ေတြးမိတယ္။ ေသေရးရွင္ေရး အခ်ိန္ေရာက္မွ အသက္ရဲ႕ အေရးပါမႈနဲ႔ တန္ဖိုးကို သတိထားမိသလို ယုန္ကေလးနဲ႔ ေဝးတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ ၾကံဳမွပဲ ယုန္ကေလးအေပၚ က်ေနာ့္ရဲ႕ တြယ္ၿငိမႈေတြကို သတိထားမိလာတယ္။ မုန္းသြားေတာ့မလားလို႔ အခါခါ ေတြးၿပီး စိုးရိမ္တတ္လာတယ္။

ငါးရက္တာ ခရီးစဥ္ၿပီးခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ စိတ္ေပါ့ပါး လြတ္လပ္သြားတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ က်ေနာ္ အခါခါ ေတြးမိတာက ယုန္ကေလးကို ေတြ႔ရင္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္မယ္။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို က်ေနာ့္ ရင္ခြင္ထဲမွာ ႏွစ္သိမ့္ေပးမယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ရက္စက္မႈကို ေတာင္းပန္ၿပီး သူ႔အနားကေန အေဝးကို ဘယ္ေတာ့မွ မထြက္သြားေတာ့ဘူးဆိုတာ ေျပာျပမယ္။ ယုန္ကေလးအေပၚတြယ္ၿငိမႈေတြကို ဝန္ခံေတာ့မယ္။

က်ေနာ္ ခရီးစဥ္က ျပန္ေရာက္ၿပီး ယုန္ကေလးန႔ဲ ပထမဆံုး ျပန္ဆံုတဲ့ ညေနကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ စိတ္က လူကို သတ္နိင္တယ္ဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီစိတ္က လူတစ္ေယာက္ကို ငါးရက္အတြင္းမွာ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့တယ္။ ယုန္ကေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း က်ေနာ္ရင္ထဲဆို႔သြားရတယ္။ လည္ေခ်ာင္းဝမွာ တခုခု ပိတ္ဆို႔ေနသလို က်ေနာ္ ဘာစကားသံမွ ခ်က္ခ်င္း မထြက္လာနိင္ခဲ့ဘူး။ မယံုနိင္ေလာက္ေအာင္ကို ယုန္ကေလး ပိန္ က် သြားတယ္။ မ်က္နာေလးက ႏြမ္း ေနရွာတယ္။ အရင္လို ေတာက္ပတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြ မရိွေတာ့ဘူး။ သူ႔လက္ကေလး ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ အရင္လို ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး မဟုတ္တာ ခ်က္ခ်င္း သိသာေစတ့ဲ အထိပါပဲ။

ေတြေတြေငးေငးေလးနဲ႔ သူ႔ဘက္ကလည္း ဘာစကားမွ စ မဆိုလာဘူး။ သူ႔လက္ကို ခပ္ဖြဖြ အုပ္ရင္း က်ေနာ္တို႔ အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ သိပ္ တန္ဖိုးရိွတဲ့ တိတ္ဆိတ္ျခင္းပါ။ အဲဒီတိတ္ဆိတ္မႈထဲမွာ က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ယုန္ကေလးရဲ႕ က်ေနာ့္အေပၚထားတဲ့အခ်စ္စိတ္ ၊ ဒီ ငါးရက္တာ ကာလကို သူဘယ္လို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာထင္ထင္ရွားရွား သိျမင္ေစတဲ့ သူ႔ကိုယ္ဟန္အေနအထား၊ က်ေနာ္ ယုန္ကေလးကို ဘယ္ေလာက္ ရက္စက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေစတဲ့ျမင္ကြင္း ၊ ၿပီးေတာ့ ရင္ထဲက အတိုင္းအဆမရိွတဲ့ ေနာင္တ ၊ အဲဒီတိတ္ဆိတ္မႈထဲမွာ က်ေနာ္ အားလံုး ရရိွလိုက္တယ္။

ယုန္ကေလးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္လိုက္တယ္။ ကမာၻမွာ မက္ေမာစရာ ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘဲ ယုန္ကေလးကို ေပြ႔ဖက္ျခင္း တခုတည္း က်န္ေတာ့တဲ့ မက္ေမာမႈမ်ဳိးနဲ႔ကို ေပြ႔ဖက္မိတာ။ ေနာက္ဆံုး မွီတြယ္စရာ ဒီတခုတည္း က်န္ေနတယ္ဆိုတဲ့ တြယ္တာမႈမ်ဳိးနဲ႔ကို ေပြ႔ဖက္ခဲ့မိတာ။

က်ေနာ္က ရက္စက္ျခင္းေတြကို မုန္တိုင္းတခုလို ဖန္တီးၿပီး ယုန္ကေလး ရင္ထဲ ထည့္ေပးခ်ိန္မွာ ယုန္ကေလးက ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ေပးဆပ္ျခင္းကို က်ေနာ့္ရင္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးၿပီး အမွန္တရားကို ျမင္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ သူ႔ကို က်ေနာ့္အသက္ေလာက္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသြားရတယ္။ ေပြ႔ဖက္ထားခ်ိန္မွာ ယုန္ကေလး ဘာစကားမွ မဆိုဘဲ သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုတယ္။ ဝမ္းနည္းျခင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။

အဲဒီခရီးစဥ္ဟာ က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုးအရာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိျမင္ေစခဲ့လို႔ ေက်နပ္မိသလို ၊ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေတြးေတြး ယုန္ကေလးအတြက္ စိတ္နာက်င္ရလို႔ မွတ္ဥာဏ္ထဲက ပယ္ဖ်က္ပစ္ခ်င္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ယုန္ကေလး ျဖတ္သန္ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီေန႔ရက္ေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ဆံုတဲ့ ညေနမွာ ဘာမွ ေမးမရေပမယ့္ ေနာက္ရက္ေတြမွာ တစတစနဲ႔ က်ေနာ္ သိလာရတယ္။ ယုန္ကေလးက သူ႔ရဲ႕ ဝမ္းနည္းျခင္းနဲ႔ စိတ္အလိုမက်ျခင္းေတြကို ခ်က္ခ်င္းထုတ္ေျပာတတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ ႀကိတ္ခံၿပီး သက္သာလာၿပီဆိုမွ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ျပန္ေျပာျပတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးပဲ လုပ္ေလ့ရိွတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္က သူတခုခု ျဖစ္ေနခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္းေျပာရင္ က်ေနာ္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ။

“ အဲဒီတုန္းက မုိးေလ တကယ္ရူးသြားေတာ့မယ္ေတာင္ ထင္ေနတာ။ ဘာမွစားလို႔မရဘူး။ ေရတေပါက္ မ်ဳိခ်ဖို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမွာ လုပ္ခ်င္စိတ္မရိွဘူး။ ညေတြဆိုလည္း ဘယ္လိုမွကို အိပ္လို႔မရတာ။ ရင္ထဲမွာ ပူ ေနတာပဲ ေမာင္ရယ္”

က်ေနာ္ ယံုပါတယ္။ ယုန္ကေလးကို ျပန္ဆံုခ်ိန္မွာ ျမင္ရတဲ့ မယံုနိင္ေလာက္ေအာင္ ပိန္သြားတဲ့ ခႏၶာကုိယ္အေနအထားအရ သူေျပာတာ လိုေနအံုးမယ္လို႔ေတာင္ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ယုန္ကေလး ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။

က်ေနာ့္အတြက္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို က်ေနာ္ ျပန္လည္ ႏိႈးထေပးရတဲ့ ကာလေတြျဖစ္လာတယ္။ သူ႔အနားမွာပဲေနတယ္။ ဂရုစိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္နာေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။ ဘဝ ႏွစ္ခု လူႏွစ္ေယာက္ကေန ၊ ဘဝတစ္ခု လူတစ္ေယာက္ထဲအထိ ေပါင္းစည္းလာမိၾကတယ္။ တည္ၿငိမ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ ခံစားမိလာတယ္။ တခုတည္းေသာ အာရံုကို ဖမ္းဆုပ္နိင္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တိုင္းက ယုန္ကေလးအတြက္ပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ အရင္လို ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရတဲ့ ဘဝထက္ သူ႔အနားမွာ ေအးခ်မ္းၾကည္ေမြ႔စြာ ေနဖို႔ကို ပိုမက္ေမာလာတယ္။ အခ်စ္ရဲ႕အရသာ စစ္စစ္ကို ယုန္ကေလးက ျပေပးနိင္ခဲ့တယ္။ သူ စကားေတြ အမ်ားႀကီး မဆိုခဲ့ပါဘူး။ အျပစ္မျမင္တတ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ မ်ဳိသိပ္ေပးဆပ္ျခင္းကိုပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္သံုးစြဲခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တာေပါ့။ သူလိုခ်င္တာ ဘာမွ မေတာင္းဘဲနဲ႔ က်ေနာ္ သူ႔အလိုက် ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရတယ္လို႔။

ဒီေန႔ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ယုန္ကေလးကို ဘာလက္ေဆာင္ေပးရမလဲ ဆိုတာ လြန္ခဲ့တဲ့ တပါတ္ထဲက က်ေနာ္ အျပင္းအထန္ေတြးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတြးမရခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္အရာကမွ ယုန္ကေလး က်ေနာ့္အေပၚ ေကာင္းခဲ့သမွ်ကို မွီေအာင္ ျပန္မလုပ္ေပးနိင္မွန္း ေသခ်ာလို႔ပါပဲ။ ဒီေန႔မွာတခုခု ဝယ္ဖို႔ ထြက္လာရင္း tattoo ဆိုင္ကို ေတြ႔မိေတာ့ ဒီစိတ္ကူးကို ရသြားခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ မႏွစ္သက္တဲ့ အရာကို တသက္တာလံုး က်ေနာ္နဲ႔အတူထားရင္း ယုန္ကေလးကို ေပးဆပ္ဖို႔ ဖ်တ္ခနဲေတြးမိသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခ်က္ခ်င္း ဆိုင္ထဲ ဝင္လာခဲ့မိတာေပါ့။

“ကဲ... ကိုယ့္ဆရာ ... ၾကည့္လိုက္အံုး”

တက္တူးဆရာစကားၾကားေတာ့ က်ေနာ္ မွန္ဝိုင္းေလး မ ၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုေပၚမွာ ခ်စ္သူနာမည္က ေတာက္ေတာက္ပပ ၾကြားၾကြားဝံ့ဝံ့။ ႏွစ္သက္လြန္းလွခ်ည္ရဲ႕။

“တပါတ္ေလာက္ေတာ့ အသားမစားနဲ႔ အေညွာ္ေရွာင္ ”
“ အင္း ေက်းဇူးဗ်ာ။ ပံုေလး သေဘာက်တယ္။”

ခံုေပၚက ဆင္းၿပီး မွန္ေရွ႕သြားရပ္ၾကည့္တယ္။ တစ္သက္တာလံုး က်ေနာ့္နဲ႔အတူ စြဲထင္ေနမယ့္ ခ်စ္သူ နာမည္ေလးက ေတာက္ပ ေနေလရဲ႕။ ယုန္ကေလးျမင္ရင္ သူ ငို လိမ့္မယ္။ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္းေတြ အမွတ္မထင္ ျပလိုက္တုိုင္း ၾကည္ႏူးမ်က္ရည္ က်တတ္တဲ့ ယုန္ကေလး သူ႔နာမည္ေလးကို ျမင္ရင္ ငိုမွာ ေသခ်ာတယ္။ ငိုပါေစေလ။ သူ႔အတြက္ ၾကည္ႏူးမ်က္ရည္ေတြလည္း က်သင့္တာပဲမဟုတ္လား။ ယုန္ကေလးဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့....

ျပင္းထန္တဲ့လိႈင္းလံုးေတြကို ျမက္ပင္ေလးေတြက အလိုက္သင့္ဆီးႀကိဳသလိုမ်ဳိး က်ေနာ့္ရဲ႕ အတၱေတြကို ဝံ့ဝံ့ရဲရဲ ဆီးႀကိဳသူ....

ေမာက္မာတတ္တဲ့ ေျခသံေတြကို ကတၱီပါအခင္းက တိုးတိတ္ေစသလိုမ်ဳိး က်ေနာ့္ရဲ႕ ေဒါသေတြကို ၿငိမ္းသတ္ေပးသူ....

ရက္စက္တဲ့မိုးစက္ေတြကို သစ္ရြက္ေလးေတြမွာ တြဲခိုေစၿပီး ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ လင္းလက္ေတာက္ပ ေစသလိုမ်ဳိး က်ေနာ့္ရဲ႕ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ အက်င့္ေတြကို သူ႔ရဲ႕ ႏုညံ့ ခြင့္လႊတ္ျခင္းမွာ တြဲခိုေစၿပီး လွပသပ္ရပ္စြာ ပံုေျပာင္းေပးသူ....

တက္တူးဆရာကုိ က်သင့္ေငြရွင္းၿပီး အက်ၤ ီျပန္မဝတ္ခင္ မွန္ထဲမွာ တစ္ေခါက္ ထပ္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားေပၚမွာ သူ႔နာမည္ေလး တြဲခိုေနေလရဲ႕။

“ MOE”

က်ေနာ္အခုေတာ့ သိသြားပါၿပီ။ ကိုယ့္အသားမွာ ခ်စ္သူနာမည္ထိုးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္ဘဲ ခ်စ္သူအတြက္ေပးဆပ္မႈသက္သက္ဆိုတာ သိသြားၿပီ။

ဆိုင္ကအထြက္မွာ ဘယ္ဘက္ရင္အံုေပၚကို ခပ္ဖြဖြ အုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေရာင္ကုိင္း နာက်င္မႈ အရသာက စိမ့္တက္လာတယ္။ အဲဒီ ခံစားခ်က္ကို မမုန္းဘူး။ သေဘာက်တယ္။ တခါတရံမွာ နာက်င္ျခင္းက ခ်ဳိၿမိန္တယ္ မဟုတ္လား။

။..............................................................................။

စာဖတ္သူမ်ားကို ခ်စ္ခင္ေသာအားျဖင့္

ျမစ္က်ဳိးအင္း

Credit: http://www.myitkyoeinn.com/2012/02/blog-post.html