"အသုဘအေလာင္းကိစၥ ေက်ာ္သူရဲ႕ ရွင္းတမ္း "

ရွက္ဖို႔ ေကာင္းလွသည္ . . . ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ . . . အယူသီးပံု၊ အစြဲၾကီးပံုမ်ား တလြဲ ဆံပင္ေကာင္းမႈမ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့ သည္။ ဘာသာျခားမ်ား၊ တိုင္းတစ္ပါးမွ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားသိလွ်င္ အေတာ့္ကို ရယ္စရာၾကီးျဖစ္ေနမည္။

ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ား ကမာၻတြင္ ဟာသလူမ်ိဳးျဖစ္ကုန္မည္ကို စိုးရြ႔ံမိသည္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ (၁) ရက္ေန႔မွစ၍ အယူသီးမႈ၊ အစြဲအလန္းၾကီးမႈမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုက္ဖ်က္လာသည္မွာ ယခုအခ်ိန္ထိပင္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ယခုတိုင္ အခ်ိဳ႔ေသာသူတို႔သည္ ျပဒါးတစ္လမ္း . . . သံတစ္လမ္း၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေနအထားပင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ သူတို႔ ထံမွ တီးတိုး ေျပာသံမ်ား၊ အၾကံဥာဏ္ ေပးသံမ်ား၊ ဆရာၾကီး လုပ္သံမ်ား၊ အတင္းအဖ်င္း ေျပာသံမ်ား၊ ရႈတ္ခ်သံမ်ား၊ မေခ်မငံ ေျပာသံမ်ား စသည့္ လူမႈေရး တိုက္ခိုက္သံ၊ အယူသီးမႈ စကားလံုးမ်ား ယေန႔တိုင္ မၾကာမၾကာ ၾကားေနရဆဲပင္ ျဖစ္သည္။
ေရွးလူၾကီးမ်ား စကားမပယ္ဖ်က္ ေကာင္းဘူးတဲ့ . . . ဒါက သူတို႔ ေနာက္ဆံုး အႏိုင္ယူတဲ့ စကားလံုး။ ဒီေတာ့ . . . ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းျပီ၊ ရွင္းရျပီ . . . ရွင္းျပီ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေရးခဲ့ဘူးေသာ ‘ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္’ ဟူေသာစာစုမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ လူမႈေရးလမ္းျပ ၾကယ္ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးဘဒၵႏ ၱ ဦးတိကၡ၏ ေဟာၾကားခ်က္ စကားမ်ားမွ စရေတာ့မည္။

အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေကာင္းတာ လုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳး ေပးမည္။ မေကာင္းတာ လုပ္လွ်င္ မေကာင္းမႈမ်ား ရမည္ ဟူ၍ ေဟာၾကား ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား . . . ။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ လူမိ်ဳးမ်ားသည္ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳ ေလးစား ဦးခိုက္ၾကေသာ္လည္း ကံႏွင့္ပတ္သတ္၍ ယံုၾကည္မႈ အားနည္းမႈမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။

လူအမ်ားစုသည္ နာေရး ကိစၥမ်ားကို အယူသီး ၾကသည္။ နာေရးေၾကာင့္ စီးပြားပ်က္တယ္၊ လူေသ တတ္တယ္၊ ထိခိုက္ နစ္နာမယ္၊ ပ်က္စီး ဆံုးရႈံးတတ္၊ နိမိတ္ မေကာင္းမႈေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ ဟူ၍ ေရွးဘိုးေဘး ဘီဘင္ လက္ထက္ ကတည္းက အယူသီးမႈမ်ား၊ အရိုးစြဲမႈမ်ား၊ အမွားစြဲမႈမ်ား ရွင္သန္လာခဲ့ၾကသည္။

လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ အဆင္း၊ အနံ႔၊ အသံ၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔ ဟူေသာ အာရုံ ငါးပါးထဲတြင္ နစ္မြန္း ေနၾကသည္။ မိမိကိုယ္ မိမိတို႔ သုဘ (သို႔မဟုတ္) မဂၤလာဟု သတ္မွတ္ ေနၾကသည္။

အမွန္မွာ . . . ရွင္သူ၊ ေသသူတို႔ အားလံုးသည္ အသုဘမ်ား (သို႔မဟုတ္) အမဂၤလာမ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ . . . ေရမခ်ိဳးဘဲႏွင့္ ဆယ္ရက္ခန္႔ ေနၾကည့္လွ်င္ မိမိခႏၶာမွ အပုပ္ နံ႔မ်ားထြက္ လာမည္။ ဒြါဒ ေျခာက္ပါးမွ အနံ႔အသက္ မိ်ဳးစံု ထြက္ေနေတာ့မည္။ ရုပ္တရား၊ နာမ္တရား အားလံုးသည္ အသုဘခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ အရာမွ တည္ျမဲမႈကို မေဆာင္ႏိုင္ေခ်။

ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ လူမသာကို အိမ္ထဲသို႔၊ ရပ္ကြက္ထဲသို႔ သြင္းလွ်င္ ‘ခိုက္သည္’ ဟူ၍ မေဟာၾကားခဲ့ပါ။

စဥ္းစား ေစခ်င္သည္ . . . ရပ္ကြက္၊ အိမ္ျပင္ပတြင္ ဆံုးသြားပါက (ရပ္ကြက္) အိမ္ထဲသို႔ အသြင္းမခံၾက၊ သြင္းလွ်င္ ရြာနာတယ္၊ အရပ္နာတယ္၊ အိမ္သူ အိမ္သားေတြ ခိုက္တယ္ဟူ၍ မည္သည့္ က်မ္းဂန္တြင္မွ မပါရွိပါ။ သို႔ေသာ္ အားလံုး နီးပါး အယူသီးမႈမ်ားက လႊမ္းျခံဳေနမႈကို ခံေနရသည္။

ဒါဆို . . . ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့မည္။
( လူမသာၾကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲ၊ အိမ္ထဲ မသြင္းေကာင္းဘူးတဲ့ . . .။ အဲဒါဆိုလွ်င္ တိရစာၦန္ မသာမ်ား ၾကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ထဲ သြင္းၾက သနည္း။ သက္ရွိ ေလာကၾကီးထဲတြင္ လူသာလွ်င္၊ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္သည္လို႔ ေျပာၾကျပီး မည္သည့္ အတြက္ . . . နံနက္ဖက္ ေစ်းက ျပန္လာလွ်င္ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ငါကေတာ့ ၾကက္သား စားႏိုင္တယ္ . . . ငါကေတာ့ ဝက္သားစသျဖင့္ အျပိဳင္အဆိုင္ ေစ်းဝယ္လာျပီး ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ ေနအိမ္ထဲသို႔ တိရစာၦန္ မသာမ်ားကို ထည့္ျပီး . . . ခုတ္ထစ္ ေဆးေၾကာ၊ ေၾကာ္ေလွာ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး မိမိတို႔ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲသို႔ တိရစာၦန္ မသာမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ ထည့္ၾက သနည္း . . . ။ အရိုးမ်ားကို ႏူးေနေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္၍ ဝါးၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ ) ... suon won .. ႀကိဳက္တဲ႔စာသားမုိ႔ ....( - ) ...

ဒါေၾကာင့္ . . . လူ႔ဝမ္းဗိုက္သည္ တိရစာၦန္တို႔၏ သခ်ိၤဳင္း လူ႔ပါးစပ္သည္ တိရစာၦန္တို႔၏ မီးသျဂိၤဳလ္ စက္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

တိရစာၦန္ မသာက်ေတာ့ မိမိတို႔ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႔ ထည့္ျပီး လူမသာက်ေတာ့ အိမ္ထဲ (ရပ္ကြက္) ထဲသို႔အသြင္းမခံမႈ တို႔သည္ အဆိုးဝါး ဆံုးေသာ အယူသီးမႈ၊ မိစာၦဒိ႒ိ အယူဝါဒမွ ဆင္းသက္လာမႈပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

တစ္ဖန္ လူေသသြားလွ်င္ အိမ္ေနာက္ေဖးသယ္သြား၊ တံစက္ျမိတ္ေရ လက္ျပန္ေရႏွင့္ ေရခ်ိဳးေပး၊ အဝတ္ အစားဝတ္၊ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ဆံပင္ထံုးေပး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေပး၊ ပန္းပန္ေပးႏွင့္ ေသသြားမွ ၾကင္နာျပ၊ ဂရုစိုက္ ျပေနေတာ့သည္။ အေလာင္း လွေအာင္ လုပ္တာတဲ့။ ျပံဳးျပံဳးေလးေသမွ အေလာင္းလွတာတဲ့။ ေနာက္မွ ေခါင္းက ဆံပင္ကိုျဖတ္၊ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တုပ္ေတာ့သည္။ အိမ္မွာ ႏွစ္ညေတာင္ ထားရဦးမွာျဖစ္တဲ့ အတြက္တဲ့ဗ်ာ . . . ။ ေသတာေတာင္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရတဲ့ဘဝ။

ထို႔ေနာက္ ေသသူႏွင့္ ပါးစပ္ထဲ မတ္ေစ့ (ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ မရႏိုင္ေတာ့) ထည့္သည့္ ‘ကူးတို႔ခ’ ဟုဆိုၾကျပန္သည္။ အသက္မရွိေသာ ခႏၶာႏွင့္ ဘယ္ကားကို တစ္မတ္ေပးစီး၍ ဘယ္ကိုသြားမည္နည္း။
တစ္ခ်ိဳ႔က ပါးစပ္ထဲ ထည့္ထားသည့္ မတ္ေစ့ကို အတင္းႏိႈက္ျပန္သည္၊ Lucky ေကာင္းတယ္တဲ့၊ ေငြပြားတယ္တဲ့ေလ။
အေလာင္းးကို အိမ္ကထုတ္ေတာ့ . . . ေျခကမထုတ္ရဘူး၊ ေခါင္းကမထုတ္ရဘူး၊ တံခါးေဘာင္နဲ႔ မထိရဘူး၊ အိမ္နံရံကို မထိရဘူး၊ ေလွကားက မဆင္းရဘူး စသျဖင့္ ‘ဘူး’ မ်ားပဲ့တင္ထပ္ေနေတာ့ သည္။ ေနာက္ထပ္ ေၾကးစည္ထု၊ ကနားဖ်င္းဖ်က္ျခင္း လုပ္ေတာ့သည္။ ေနာက္နိဗၺာန္ယာဥ္ေပၚသို႔ အေလာင္းတင္ေသာ္ ေရအိုး ကို ခြဲေတာ့သည္။ မင္းနဲ႔ငါတို႔ အိုးစားကြဲျပီ၊ အိမ္ျပန္မလာနဲ႔ ဟုဆိုသည္။ ေနာက္ငိုၾက၊ ယိုၾက၊ မသြားရဘူး၊ ေခၚမသြားရဘူး၊ ပစ္သြားျပီလား စသျဖင့္ အယူစြဲ၊ အယူသီးမႈမ်ား လႊမ္းျခံဳေနၾကသည္။ သုႆန္ေရာက္ေသာ္ အေခါင္းထဲမွ ပန္းတစ္ပြင့္ကိုယူ၍ ယူသည့္လူက စကားမည္သူ႔ကိုမွ်မေျပာေတာ့ေခ်။ ေသသူရဲ႔လိပ္ျပာကို ျပန္ေခၚတာတဲ့။ အိုးစားကြဲ လိုက္ၾက၊ ျပန္ေခၚ လိုက္ၾက၊ ေျခေထာက္ကို တုပ္ေႏွာင္ လိုက္ၾက၊ ငိုလိုက္ ၾကနဲ႔ ေသသူကို မီးသျဂိၤဳလ္ စက္ထဲသုိ႔ ထည့္မည့္အစား ထိုသူမ်ားကို စိတ္ေရာဂါ အထူးကုေဆးရုံသို႔ပင္ ပို႔ရမလို ျဖစ္ေတာ့သည္။

ေသဆံုးသူ၏ လံုခ်ည္၊ အကီ်ၤ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေမြ႔ယာမ်ားကို ခိုက္မွာစိုး၍ ခန္းစီးစမ်ား ခ်ဳပ္၍ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ကုိပို႔ၾကသည္။ ကုသိုလ္ရေအာင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာ္းတြင္ ခ်ိတ္ခိုင္း ဆြဲခိုင္းေတာ့သည္။ ဒါဆို ဘုန္းၾကီးေတြ က်ေတာ့ ခိုက္ေစတဲ့လား . . . ? ေသဆံုးသြားသူ၏ လက္ဝတ္ လက္စား၊ ဆြဲၾကိဳး၊ လက္စြပ္မ်ား ၾကေတာ့ ခိုက္မွာ စိုး၍ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို မလွဴၾကေတာ့ ဘူးလား၊ ဘယ္ေရာက္ ကုန္ပါလိမ့္ . . . ?

နာေရးယာဥ္ (နိဗၺာန္ယာဥ္) ကိုလည္း ရပ္ကြက္ထဲဝင္လွ်င္ ဟိုဖက္ကဝင္၊ ဒီဖက္က မဝင္ရဘူး စသျဖင့္ တားျမစ္ သူေတြ၊ မိမိအိမ္ေရွ႔တြင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ေခါင္း လာလွည့္တာကို မလိုခ်င္၊ နိဗၺာန္ယာဥ္ေမာင္းသည့္ ယာဥ္ေမာင္း မ်ားလည္း ယခင္ကမၾကာခဏ လက္သီးႏွင့္ အထိုး ခံရမႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္တြင္ ကန္ေတာ့ပြဲ ထိုးေပး ခဲ့ရသည္လည္း ရွိသည္။ ဒီလမ္းက နိဗၺာန္ယာဥ္မဝင္ရ၊ မသြားရတဲ့လမ္း စသျဖင့္ တားျမစ္ နယ္ေျမမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ ရွိေနဆဲပင္ . . . ။ ေကာင္းျပီ။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီ့လမ္းကလူေတြက မေသေတာ့မဲ့ သူေတြမ်ားလား . . . ?။ ေသခဲ့သည္ ရွိေသာ္ မိမိအိမ္မွ လမ္းထိပ္သို႔ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္သယ္ပိုျပီး ‘မ’ခ်မည္တဲ့လား . . . ? ။ ေနာက္ . ..
ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ေသဆံုး၍ ေသဆံုးသူ၏ ခႏၶာကိုယ္အား ျမန္မာျပည္တြင္ သျဂိၤဳလ္ခ်င္၍ ျပန္သယ္ လာေသာ အေလာင္းမ်ားသည္ ေလယာဥ္ျဖင့္ သယ္ေဆာင္ လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းထဲ မဝင္ရဘူး၊ ဟိုဘက္က မထြက္ရဘူး၊ ဒီဘက္က မဝင္ရဘူး၊ အိမ္ေရွ႔ကားမေကြ႔ရဘူး စသျဖင့္ ေျပာေနသူမ်ား စဥ္းစားၾကည ့္ေစခ်င္သည္။ မိမိတို႔ ဦးေခါင္းထက္မိမိတို႔၏ ေနအိမ္ထက္မွ ေန႔စဥ္အေလာင္း တင္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ျဖတ္သန္း ေနဆဲ၊ ပ်ံသန္းေနဆဲပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ နိဗၺာန္ယာဥ္ဝင္တာကိုေတာ့ မၾကိဳက္ၾက၊ နိဗၺာန္ယာဥ္ကို ျမင္ၾကလွ်င္ေတာ့ မိမိတို႔၏ ပိုက္ဆံအိတ္မ်ားကို ပုတ္ၾကကာ လာဘ္ရႊင္လို႔လား စဥ္းစားၾကပါ . . . ။ သိပ္ရွက္ဖို႔ ေကာင္းေန ပါျပီ။

မိမိတို႔၏ စိတ္ဓာတ္မ်ား၊ ခံယူခ်က္မ်ား၊ အယူသီးမႈမ်ားကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ေစလိုပါသည္။ ျပဒါးတစ္လမ္း . . . သံတစ္လမ္း မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါ။

ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္စစ္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။
မွားလား . . . မွန္လား။
မွန္လား . . . မွားလား ဆိုတာ။
မွားရင္ . . . ျပင္။ မွန္ရင္ . . . ဆက္လုပ္ ဖို႔က အားလံုးရဲ႕ တာဝန္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

Kyawthu- Facebook Page မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

ခေရပန္းဟာ အႏြမ္းပန္း မဟုတ္ပါ

ဒီမုိကေရစီရဲ႕ ဧရိယာထဲကို ေျခတစ္လွမ္းစလုိက္တာနဲ႔ NGO အဖြဲ႕၊ ဘာအဖြဲ႕၊ ညာအဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ လုိက္ၾကတာ။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္လုပ္တာ ဝမ္းသာစရာ၊ ခ်ီးက်ဴးစရာပါ။ ေဟာ … ခုတစ္ခါ ၾကားရျပန္ၿပီ၊ ခေရကြန္ရက္တဲ့၊ Sex Worker တဲ့။ ဒီအဖြဲ႕ေတြကို တရားဝင္ လုိင္စင္ေပးသင့္ မေပးသင့္ စဥ္းစားၾကျပန္ၿပီ။ အကယ္၍ တရားဝင္ ဖြဲ႕စည္းခြင့္ေပးလိုက္ေသာ္ ဝမ္းသာရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းရမွာလား၊ ႀကိဳဆိုရမွာလား၊ ကန္႔ကြက္ ရမွာလား ဆုိတာ စဥ္းစားလုိ႔ပင္ မရ။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ျပည့္တန္ဆာဆုိတာ ဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာ ကတည္းက ရွိခဲ့သလို ႏုိင္ငံတုိင္းမွာလည္း တရားဝင္ ခြင့္ျပဳထားတဲ့ အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း တရားဝင္ ခြင့္ျပဳ ေစခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာသူေတြ ေျပာၾကေတာ့ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ စဥ္းစားစရာ ရွိပါတယ္။

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္မွာ ျပည့္တန္ဆာ ရွိခဲ့တာလည္း အမွန္ပါ။ အဲဒီတုန္းက ျပည့္တန္ဆာလုိ႔ မေခၚဘဲ ‘ျပည္တန္ဆာ’ လုိ႔ ေခၚတယ္ဆိုတာကလည္း အေထာက္အထားနဲ႔ ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီေခတ္က ျပည္တန္ဆာအိမ္ သြားခြင့္ရသူမ်ားက သူေဌး၊ သူၾကြယ္၊ မင္းညီ မင္းသားမ်ားသာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္တန္ဆာအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရသူမ်ား ကလည္း ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ အေခ်ာအလွျဖစ္သူ မ်ဳိး႐ိုးေကာင္းသူ မ်ားသာ လုပ္ခြင့္ရတယ္။ အခုေခတ္လုိ အေၾကြပန္းမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ အႏြမ္းပန္းလည္း မျဖစ္ပါ။ ဘဝတိုက္ပြဲ စိန္ေခၚမႈမ်ားေၾကာင့္ စားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္၊ အေျခအေနေၾကာင့္ လုပ္ကိုင္ စားရသူ မ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍ မရပါ။ ယခုအခါ အေျခအေနအရ လုပ္ကိုင္ေနေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ေမးၾကည့္ရင္ ဒီလုိ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာအလုပ္ကို ခံုမင္ႏွစ္သက္လုိ႔ လုပ္ခ်င္သူရွိမွာမဟုတ္ပါ။ ဘဝအေမာေတြ ၾကားမွာ ေငြေၾကးေနာက္လုိက္ရင္း လင္ေကာင္းသားေကာင္းမရဘဲ HIV ႏွင့္ညားၾကေလေတာ့ ရင္နာ စရာေကာင္းလွတယ္။

ဒီလုိ အေၾကာင္းတရားနဲ႔ တုိက္ဆုိင္မႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အျဖစ္ အပ်က္တခ်ဳိ႕ကို ေျပာျပခ်င္ပါ တယ္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္စြာ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္ သာဝတၴိ ျပည္၊ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ အလြန္ေခ်ာ အလြန္ လွတဲ့ ျပည္တန္ဆာမေလး တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေခတ္က ျပည္တန္ဆာဆုိတာ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ခြင့္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရင္မင္းျမတ္က ေရြးခ်ယ္တဲ့ လူမွ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရတာ။ ျပည္တန္ဆာ မေလးအိမ္ကို မင္းညီ မင္းသားမ်ားနဲ႔ သူေဌးသူၾကြယ္တို႔ လာၾကတယ္။ ျပည္တန္ဆာ မေလးရဲ႕ အလွမွာ ယစ္မူးစြဲလန္းၿပီး အိမ္ကို လူအဝင္မ်ားလာေတာ့ ျပည္တန္ဆာမေလးက စိတ္ကူးတယ္။ လူဝင္ လူထြက္မ်ားတဲ့ အတြက္ အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔ မိဘမ်ားပါ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူသူ မနီးတဲ့ ၿမိဳ႕စြန္ တစ္ေနရာမွာ အိမ္တစ္ေဆာင္ေဆာက္ျပီး အေစအပါး တစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေနတယ္။ ျပည္တန္ဆာမေလးနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ ရေသ့ႀကီး တစ္ပါးရဲ႕ေက်ာင္းသခၤမ္း ရွိတယ္။ 

နည္းနည္း အလွမ္းေဝးေပမယ့္ ရေသ့ႀကီးက ျပည္တန္ဆာမေလး ေက်ာင္းသခၤမ္းရဲ႕ အနီးအနား ေရာက္လာ ကတည္းက အကုသိုလ္ စိတ္ေတြကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ေတာ့ဘူး။ လူေတြကို ေၾကာက္လုိ႔ တစ္ပါးထဲ တရား အားထုတ္ဖို႔လာခါမွ အခုလို ျပည္တန္ဆာမေလး ေရာက္လာတာကို ဘယ္လုိမွ မခံစားႏုိင္ဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သစ္ပင္ေတြၾကားက ျပည္တန္ဆာမေလးရဲ႕ အိမ္ကိုပဲ လွမ္းၾကည့္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာလုိက္ တုတ္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တာလီမွတ္သလို မွတ္ေနခဲ့ရာ တရားအားထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ ေလ်ာ့သြားေတာ့တယ္။ ရေသ့ႀကီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ျပည္တန္ဆာမေလးကို မုန္းတီးၿပီး အကုသိုလ္ ေစတသိက္ေတြ ပြားၿပီးရင္း ပြားေနေတာ့တယ္။

ရေသ့ႀကီး ဒီလို စိတ္ခံစားေနရတာကို ျပည္တန္ဆာမေလးက လံုးဝမသိဘဲ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးၿပီး ရရွိတဲ့ အသျပာေငြေၾကးကို သံုးပံုခြဲတယ္။ တစ္ပံုက ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို လွဴဒါန္းဖို႔ အတြက္ ဦးစြာ ဖယ္ထားတယ္။ ဒုတိယ တစ္ပံုကိုေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ ဖယ္ထားတယ္။ တတိယ တစ္ပံုကို ျပည္တန္ဆာမေလးက မနက္ဘက္ ထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီး ရေသ့ႀကီးကို ဆြမ္းအုပ္နဲ႔ လွဴဒါန္းၿပီး က်န္တာကို လုိရာသံုးရန္ ခြဲထားတယ္။ ဒါတင္ မကေသးဘူး။ တစ္ေန႔တာ ေဖ်ာ္ေျဖေပးရတဲ့ လူဦးေရကို တြက္ၿပီး ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ပံုၿပီး လွဴဒါန္းမႈ အစုစုအတြက္ ေမတၱာပို႔ၿပီး ေမတၱာေရစင္ ေလာင္းေပးတယ္။ မင္းညီမင္းသား လူကုံထံ သူေဌးမ်ား ဤကဲ့သို႔ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘမ်ားကို လွဴဒါန္းႏုိင္ေအာင္ အသျပာမ်ားေပးတဲ့ အတြက္ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား က်န္းမာေစေၾကာင္း ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးတိုင္းလည္း ေမတၱာပို႔တယ္။

တစ္ေန႔မွာ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရား အမွဴးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္အပါး ၅ဝဝ ကို ဆြမ္းေလာင္းလွဴတယ္။ အနီးမွာရွိတဲ့ ရေသ့ႀကီးကိုလည္း ဆြမ္းပို႔တယ္။ ရေသ့ႀကီးက ျပည္တန္ဆာမေလး လွဴဒါန္းတဲ့ ဆြမ္းဒါနမ်ားကို ဘယ္ေသာ အခါမွ ဘုန္းေပးေတာ္ မမူဘဲ အၿမဲ သြန္ပစ္ေလ့ ရွိတယ္။ ျပည္တန္ဆာမေလးကေတာ့ ယေန႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးနဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားကို လွဴဒါန္းရတဲ့ ကုသိုလ္ဒါန အစုစုကို အမွ်ေပးေဝၿပီး တစ္ရပ္စာျမင့္မားေနတဲ့ ခဲပံုေပၚကို ေပးကမ္းသြားတဲ့ မင္းညီမင္းသား လူကံုထံမ်ားကို ရည္စူးၿပီး ေမတၱာေရနဲ႔ ေလာင္းခ်လုိက္တာနဲ႔ ခဲပံုႀကီးဟာ ေရႊတံုးေရႊခဲမ်ား ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ျပည္တန္ဆာမေလးဟာ အရမ္း အံ့ၾသၿပီး အဲဒီေရႊတံုးမ်ားကို ေရာင္းခ်ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေက်ာင္းေဆာက္ လွဴဒါန္းလုိက္တယ္။ အဲဒီ အက်ဳိးေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ အခါ အထက္ဘံုေရာက္ၿပီး အကုသိုလ္ စိတ္ေမြးျမဴမိတဲ့ ရေသ့ႀကီးက အပါယ္ငရဲ က်သြားတယ္လုိ႔ မွတ္သားဖူးတယ္။ (ျပည္တန္ဆာမေလးေသေတာ့ ဘာေရာဂါနဲ႔ ေသတယ္ဆုိတာ အေထာက္အထားမ ေတြ႕ရပါ။)

အခုေခတ္ ျပည့္တန္ဆာမေလးေတြ ေသဆံုးေသာ္ ဘယ္ဘံုသို႔ေရာက္မည္ မသိေသာ္လည္း မေသခင္ ေရာဂါဆုိးႀကီးနဲ႔ သူႏုိင္ကိုယ္ႏုိင္ အေသအလဲ လြန္ဆဲြရမွာ မလြဲဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ခုတစ္ခါ ျပည့္တန္ဆာ အခန္းမ်ား ႏုိင္ငံတကာမွာ ဖြင့္ခြင့္ျပဳလို႔ ျမန္မာျပည္မွာလည္း လုိင္စင္ခ်ေပးဖို႔ ေတာင္းဆို ေနၾကၿပီ။ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳတုိင္း ျမန္မာျပည္မွာေရာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳရေတာ့မွာလား။ အကယ္၍ ခြင့္ျပဳခဲ့ေသာ္ ေကာင္းက်ဳိးထက္ ဆုိးက်ဳိးသာ မ်ားေတာ့မယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔ သိႏုိင္ နားလည္ႏုိင္ၾကမွာပါ။

သမင္လည္ျပန္ၾကည့္ရင္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္က ေဝသာလီၿမိဳ႕အနီးတြင္ အမၺပါလီ အမည္ရွိတဲ့ ျပည္တန္ဆာရဲ႕ အမၺဝနရွိတယ္။ အမၺဝနဆိုတာ သရက္ေတာျဖစ္၍ အမၺပါလီလည္း သရက္ေတာပိုင္ရွင္ ျဖစ္တယ္။ ေဝသာလီၿမိဳ႕ဟာ အမၺပါလီရဲ႕ စြဲမက္ဖြယ္ရာ အာ႐ံုငါးျဖာေၾကာင့္ ပိုၿပီး ထင္ရွား လာခဲ့တယ္။ အမၺပါလီဟာ အလွၾကြယ္သူျဖစ္လို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါ၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ရတနာ တန္ဆာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ‘ျပည္တန္ဆာ’ လုိ႔ ဂုဏ္ျပဳခံရသူ ျဖစ္တယ္။ အမၺပါလီဟာ သူမရဲ႕ အလွအပကို လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈအားေပးသူထံမွ တစ္ဦးလွ်င္ အသျပာ က်ပ္ငါးဆယ္ ေကာက္ခံ ရရွိသူျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ေငြသံုးျဖဳန္းႏုိင္တဲ့ မင္းညီ မင္းသား လူကံုထံ မ်ားက ခဏတာမွ် ေပါင္းသင္းအပ္ေသာ ေဖ်ာ္ေျဖသမႈ မယားအလွကို အလိုရွိရင္ အမၺပါလီအိမ္သို႔ သြားၾကတယ္။ ေဝသာလီၿမိဳ႕ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံက မဂဓတုိင္း ဘုရင္ ဗိမၺိသာရမင္းဟာ အမၺပါလီအား ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖရင္ အခေၾကးေငြ ႏွစ္ဆတုိးေပးၿပီး ျပည္တန္ဆာလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေပးရန္ အလုိရွိခဲ့တယ္။ သို႔ရာတြင္ ရာဇ ၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕မွ ကုန္သည္သူေဌးတို႔ ဘုရင့္ အစီအမံကို လက္မခံဘဲ ရာဇ ၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သူ သာလာဝတီ အမည္ရွိတဲ့ အလွၾကြယ္သူ အမ်ဳိးသမီးကို ”ျပည္တန္ဆာ” ဘြဲ႕ေပးကာ လုပ္ကိုင္ေစတယ္။ အျဗဟၼစရိယ သီလအက်င့္ က်င့္ကုန္ေသာ ပုဏၰားတို႔က ဘုရင့္ အမိန္႔အရ ဖြင့္လွစ္တဲ့ ထုိျပည္တန္ဆာ လုပ္ငန္းကို ဘုရင္အား ပိတ္ပင္ခုိင္းခဲ့တယ္။

အမၺပါလီဟာ သိခီျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္တြင္ ရဟန္းမ တစ္ေယာက္ကို ျပည္တန္ဆာ အက်င့္ရွိသူဟု စြပ္စြဲေျပာဆုိခဲ့တဲ့ အတြက္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္မွာ ျပည္တန္ဆာျဖစ္လာ ရတယ္လု႔ိ ဆုိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အမၺပါလီဟာ မွန္ထဲမွာ မိမိမ်က္ႏွာ အသားအေရ တြန္႔လာတာကိုျမင္ၿပီး ဘိကၡဳနီ သံဃာေဘာင္ ဝင္ေရာက္ ရဟန္းျပဳရာ မိမိရဲ႕သား ဝိမလေကာ႑ညေထရ္ထံမွ တရားနာယူၿပီးေနာက္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ကာ ”ရဟႏၲာမ” ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ သာဝတၴိ ျမန္မာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ၏ မဇၩိမၿမိဳ႕ေက်းရြာမ်ားမွ သမုိင္း႐ုပ္ၾကြင္း ပံုရိပ္လႊာမ်ား စာအုပ္တြင္ေဖာ္ျပထားတယ္။

သမုိင္းပံုရိပ္မွာ ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို တရားဝင္ခြင့္ျပဳသလို ကန႔္ကြက္သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့တယ္။ သို႔ ေသာ္ ကြၽန္မတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ေထရဝါဒေၾကာင့္ တရားဝင္ခြင့္ျပဳရင္ ဘယ္လို အေျဖရွာမလဲ။ ခုခ်ိန္မွာေတာင္ တရားဝင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရွိဘဲ ေရာဂါသည္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ျမန္မာ လူမ်ဳိး အမ်ားစုကလည္း ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကပါ။ ျပည့္တန္ဆာ ဘဝ HIV ႏွင့္ AIDS ခြဲမရဘူးလုိ႔ ျမင္သူကလည္း ရွိေသးတယ္။ အေၾကြ ပန္းလုိ႔ပဲ ေခၚေခၚ၊ အႏြမ္းပန္းလို႔ပဲ တင္စားပါေစ အေကာင္းျမင္သူ နည္းပါေသးတယ္။ တစ္ခါက မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာ အထူးတန္းကို တက္ေရာက္သင္ၾကားေနတဲ့ အိမ္က ကေလးေတြကို သြားႀကိဳေတာ့ သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ ပညာေပး ေဟာေျပာပြဲ တစ္္ခု ျပဳလုပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး အေၾကာင္းရင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ NGO အဖြဲ႕က HIV ေဝဒနာ ရွိသူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ ေဆြးေႏြးပညာေပးရင္း ေဆးနဲ႔ဆန္ အခမဲ့ ေဝငွတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ဝင္စားသြားပါၿပီ။ မသိ မသာ ထုိလူမ်ားကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသက္ေလးဆယ္ေအာက္ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး မ်ားသာ တစ္ဦးခ်င္းလည္း ပါသလို လင္မယားစံုတြဲေတြလည္း ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ဆန္ထုပ္ ကိုယ္စီထမ္းၿပီး ထြက္သြား ၾကေတာ့တယ္။
ကြၽန္မ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ေမးခ်င္ေပမယ့္ အခြင့္မသာခဲ့ပါဘူး။ မၾကာပါဘူး ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ အခြင့္အေရးတစ္ခု ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က က်ဴရွင္ႀကိဳ ၿပီး ဘုရင့္ေနာင္ပြဲ႐ံုမွာ ဆန္ဝယ္ဖို႔ အတြက္ ဆန္နီ ပစ္ကပ္ေလး ယူလာတယ္။ တစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္လား။ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္လား။ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးပြဲ၊ ဆန္၊ ေဆးေထာက္ပံ့တဲ့ အခမ္းအနားလည္းၿပီးလို႔ ဆန္ထုပ္ ကိုယ္စီ ထမ္းၿပီး ျပန္ၾကၿပီ။ ဒီေန႔မွ ကေလးေတြ ႀကိဳဖို႔ ေနာက္က်ေနတာ။ ကြၽန္မတို႔ လမ္းသြယ္ထဲက ျပန္ထြက္ေတာ့ လမ္းၾကားထဲက အရိပ္ေလး တစ္ေနရာမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္၊ ဆန္ထုပ္ေလးခ်ၿပီး ေခြၽး သုတ္ေန တယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ပိန္ခ်ဳံးၿပီး နဂို႐ုပ္ရည္က မစိုျပည္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မက ေနာက္ခန္းက စီးလာတာမို႔ ကားေမာင္းတဲ့ တူေလးကို ကားရပ္ခုိင္းလုိက္ ပါတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ သူနဲ႔စကား ေျပာခဲ့ပံု အေမးအေျဖကို မျခြင္းမခ်န္ ေရးျပပါရေစ။

”ဟဲ့ … သမီး ဘယ္သြား မလုိ႔လဲ။ လုိက္ပို႔ေပးမယ္ေလ”
အမ်ဳိးသမီးေလးက အံ့ၾသသြားဟန္နဲ႔ ဝမ္းသာသြားပံုရတယ္။

”ကားဂိတ္ကို ပို႔ေပးရင္ ရပါတယ္ အန္တီ။ ေက်းဇူးပါပဲရွင္”
ေျပာေျပာဆုိဆို မႏုိင့္တႏိုင္ ဆန္အိတ္ကို ကားေပၚတင္ရင္း လုိက္လာခဲ့တယ္။ ျပည္လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မက သူ႔ကို စပ္စုမိျပန္တယ္။

”သမီး .. ဘယ္ကိုျပန္ရမွာ လဲ”

”လႈိင္သာယာကိုပါ အန္တီ။ ဒီေန႔ အမ်ဳိးသားက ဖ်ားေနေတာ့ သမီးတစ္ေယာက္တည္း လာရတာ။ 

သမီးလည္း ေကာင္းေကာင္းေနမေကာင္းဘူး”

”ဒါဆို အေတာ္ပဲ အန္တီတို႔လည္း ဘုရင္ေနာင္သြားမလုိ႔ အိမ္အထိ လုိက္ပို႔ေပးမယ္”

”အားနာစရာ အန္တီရယ္”

”အားမနာပါနဲ႔၊ ဟဲ့ … ေအာင္ေအာင္ေရ၊ လႈိင္သာယာကို ေမာင္းေဟ့”

ကြၽန္မက သူမကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ ေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲ က်သြားပါေတာ့တယ္။

”အားနာနာနဲ႔ပဲ ေမးရဦးမယ္။ သမီးက ေဝဒနာရွင္လား။ ေယာက်္ားရွိတယ္ဆို ကေလးေရာ ရွိလား”

”ကေလး မယူပါဘူး အန္တီ၊ လက္ထပ္ကတည္းက ပညာေပးေဆြးေႏြးပြဲ လာၾကရင္း ဘဝတူခ်င္း ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး လက္ထပ္တာပါ။ သမီးကလည္း မိဘမရွိေတာ့ အေဖာ္လုိတယ္ေလ”

ကြၽန္မ ရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒီလင္မယားဟာ မၾကာခင္ လူ႔ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့မွာလား လုိ႔ေတြးရင္း သိခ်င္တာ တခ်ဳိ႕ကို ဆက္ေမးမိျပန္တယ္။

”သမီး အရင္က ဘာအလုပ္ …”

”ေအာ္ … အန္တီရယ္ သမီးအရင္တုန္းက ျပည့္တန္ဆာေပါ့။ ဒီဘဝကို သမီးျမတ္ႏုိးခံုမင္လုိ႔ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ သမီးတို႔ ဆင္းရဲသူေတြရဲ႕ အဓိက ရန္သူဟာ ႐ုပ္လွျခင္းပဲ အန္တီ၊ သမီး ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြ ဆံုးသြားေတာ့ အေဒၚနဲ႔ေနခဲ့ရတယ္။ သမီး ၁၄ ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္မွာ အေဒၚေယာက်္ား အမူးသမားရဲ႕ ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံရတယ္။ အေဒၚကလည္း ေယာက်္ားေၾကာက္ရသူ ဆုိေတာ့ မေျပာရဲဘူး။ တစ္ေန႔ အေဒၚ ညအိပ္ ခရီးသြားတုန္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အရက္ဝိုင္းဖြဲ႕ ေသာက္စားၿပီး လူသံုးေယာက္နဲ႔ လႊတ္ေပးတယ္။ ေနာက္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကိုညိဳႀကီး ဆိုတဲ့ လူနဲ႔ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ကိုညိဳႀကီးက ”ေခါင္း”ေပါ့ အန္တီရယ္။ သမီးလည္းေျပးစရာ ေျမမရိွေတာ့ အဲဒီ ဘဝထဲမွာပဲ က်င္လည္ ခဲ့ရေတာ့တယ္” ၾကားရတဲ့ စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မရင္ထဲမွာ နင့္နင့္စူးစူး ခံစား လုိက္ရေတာ့တယ္။

”သမီး အဖမ္း ခံရဖူးလား”

”ခံရဖူးတာေပါ့ အန္တီရယ္။ လြတ္လာေတာ့လည္း သြားစရာ မရွိေတာ့ ဒီႏြံထဲပဲ ျပန္ေရာက္တာေပါ့”

”သမီးေရာဂါ မရေအာင္ အကာအကြယ္ ပစၥည္း ကြန္ဒံုးလို ဟာမ်ဳိး မေဆာင္ဘူးလား”

ကြၽန္မ အေလာတႀကီးေမးမိတယ္။

”သမီး ဒီေလာကထဲေရာက္ေတာ့ သမီးကို အစစအရာရာ သင္ေပးတဲ့ အစ္မ မရီေဝက ပညာ ေပးႏႈိးေဆာ္ခ်က္ေတြကို သိထားၿပီး သမီးကို ကြန္ဒံုးေဆာင္ခုိင္းတယ္။ အမ်ဳိးသား အခ်ဳိ႕က ကြန္ဒံုးမပါရင္ သမီးကေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အန္တီရယ္ အခ်ဳိ႕ အမ်ဳိးသားေတြက သမီး ကြန္ဒံုးေပးရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ ခံစားမႈ မဲ့တယ္ေပါ့။ အဲဒီလုိ လူမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ အျပန္အလွန္ေရာဂါ ေပးေနသလိုေပါ့။ အစ္မ မရီေဝက သမီးတို႔ကို ေျခာက္လ တစ္ခါ ေဆးစစ္ခုိင္းတယ္။ သမီး လုပ္သက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ အထိ ဒီေရာဂါ မရေသးဘူး။ ေနာက္သမီး အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ က်န္းမာေရးမေကာင္း ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဆးစစ္လုိက္ေတာ့ သမီးမွာ HIV ပိုးေတြ႕ေနၿပီ။ အစ္မ ရီေဝက မထူးဇာတ္ ခင္းဖို႔ေျပာၿပီး ဒီအလုပ္ ဆက္လုပ္ခိုင္းတယ္။ သမီးက ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါး ပုိးကူးမွာစုိးလုိ႔ လံုးဝ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ စားဝတ္ေနေ၇း ခက္ခဲသြားတာေပါ့။

အဲဒီမွာ အခုလာတဲ့ ပညာေပး ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးတဲ့ အဖြဲ႕နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မိ သြားတာေပါ့။ ေဆးလည္းေပးတယ္။ ဆန္လည္းေပးတယ္။ သမီး လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ လႈိင္သာယာမွာ အေဆာင္ငွားေနတယ္။ ပလတ္စတစ္ ပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္းတယ္။ တစ္ေန႔ သံုးေလးေထာင္ ျမတ္တယ္။ ေသေန႔ကိုေစာင့္ရင္း စားဝတ္ေနေရးကို ႐ုန္းကန္ေနရ တာေပါ့ … အဲ … အန္တီ ဟိုေရွ႕က ဆုိက္ကားဂိတ္မွာ ရပ္ေပးပါ။ သမီး ဒီကပဲ ဆုိက္ကား ငွားစီးသြားမယ္။ လုိက္ပို႔ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္” 

ကားရပ္ေပးေတာ့ သူေလးက ဆန္ထုပ္ကို မႏိုင္မနင္း ဆြဲခ်ၿပီး ဆိုက္ကားနဲ႔ ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ကြၽန္မ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ လုိရာ ခရီးႏွင္ရျပန္တယ္။ ကြၽန္မတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သူလုိ ကေလးမ်ဳိး ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ လက္မႈ ပညာသင္ၿပီး စက္ခ်ဳပ္ အလွျပင္လုပ္ငန္း ေနာက္ဆံုး လမ္းေဘးမွာ ေစ်းေရာင္းရင္ေတာင္ ရႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ ”အေျခအေနအရ” ဆိုတဲ့ စကား နဲ႔ ဘဝကိုေရစုန္မေျမာေစခ်င္ပါ။

ခေရပန္းဟာ ေတာ္ဝင္ပန္း မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခေရပန္းဟာ အဖူးက စၿပီး ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ အထိ ေမႊးေနတုန္းပါ။ ဘုရား၊ ေက်ာင္းကန္တုိင္းမွာ ခေရပင္ မရွိမျဖစ္ စိုက္ပ်ဳိးထားပါတယ္။ ခေရ ရိပ္ဟာ အၿမဲေအးျမ ပါတယ္။ အၿမဲစိမ္းလန္းတဲ့ အပင္မ်ဳိးပါ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး စိမ္းလန္းေနတာပါ။ ေၾကြလည္း တစ္ရြက္စႏွစ္ရြက္ စေၾကြပါတယ္။ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးက မိန္႔ၾကားဖူးပါတယ္။ ပင္လံုး ကြၽတ္မေၾကြတဲ့ အပင္ဆုိလုိ႔ ခေရပင္နဲ႔ အုန္းႏွဲပင္သာ ရွိတယ္။ ဒီလို အပင္မ်ဳိးကို စိုက္သင့္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အေၾကြပန္းေပမယ့္ ခေရပန္းကို လူတုိင္းႏွစ္သက္ၾက ပါတယ္။ သီကံုးၿပီး ပန္ရင္ေတာင္ ဆံေကသာမွာ အနံ႔စြဲၿပီး ေမႊးပ်ံ႕ သင္းႀကိဳင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခေရပန္းကိုေတာ့ Sex Worker မ်ား အေနနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ပန္းလို႔ မယူဆေစခ်င္ပါ။ အပြင့္ေသးၿပီး သဘာဝ အေလ်ာက္ေၾကြက်ေပမယ့္ ရနံ႔သင္းတဲ့ ခေရပြင့္မ်ားကို မက္ေမာၾကပါတယ္။ အကယ္၍မ်ား လုိင္စင္တစ္ခု ခ်ေပးၿပီး တရားဝင္ ခြင့္ျပဳခဲ့ရင္ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာႏုိင္ငံအေနျဖင့္ ရင္ေလး ရပါလိမ့္မယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ဖြဲ႕လုိက္ရင္ အဖြဲ႕ဝင္ေသာင္းဂဏန္းမွ သိန္းဂဏန္းျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ရင္ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာသလို ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံ ”....” ႏုိင္ငံ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

နီနီႏိုင္(သထံု)

Myanmar Daily News - ခေရပန္းဟာ အႏြမ္းပန္း မဟုတ္ပါ 

Contest, Competition

ခုတစ္ေလာရင္ဖြင့္သံေတြၾကားေနရတယ္...ၿပိဳင္ပြဲေတြနဲ႕ပတ္သတ္လို႕ေပါ့.သီခ်င္းဆုိၿပိဳင္ပြဲ၊ဓာတ္ပံုဆရာေလာက၊ ေမာ္ဒလ္ေလာက၊ ဆရာ၀န္ေလာက ေပါင္းစံုမွာပါ။ ဆုရတဲ့သူေတြကလည္း ၾကြားၾကသလို၊ ၿပဳတ္တဲ့သူေတြကလညး္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကနဲ႕ေပါ့။

ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုၿပိဳင္တယ္ဆုိတာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးစံုရွိၾကပါတယ္
၁။ ဂုဏ္ရွိခ်င္လို႕
၂။ ဆုေၾကးေငြလုိခ်င္လုိ႕
၃။ သေဘာတူညီထားေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ ဆုရပါက ထိုအတုိင္းရမည္ဟုေမွ်ာ္လင့္ထားသူမ်ား
၄။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေမြးရာပါ ၿပိဳင္ေနရတာကုိ သေဘာက်တာ
၄။ မိဘက ငယ္ငယ္က သူတို႕မၿပိဳင္ခဲ့ရတဲ့ပြဲကုိ သားသမီးလက္ထက္မွာ အတိုးခ်ၿပိဳင္ၾကတာ
၅။ ရိုလာကုိစတာစီးသလို အတက္အက် emotion ကို ကစားခံရတာကိုက အရသာရွိတယ္လုိ႕ ယူၾကသူမ်ားနဲ႕
အစံုရွိၾကပါတယ္။

ၿပိဳင္ပြဲၿပိဳင္ၾကတဲ့သူေတြအကုန္လံုးက အႏိုင္ရခ်င္လို႕ဘဲၿပိဳင္ၾကပါတယ္။ ကံမေကာင္းအေၾကာငး္မလွလုိ႕အၿဖဳတ္ခံရလုိ႕ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ကုိယ္ညံ႕လုိ႕ ၿပဳတ္သြားလို႕ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ အရံႈးနဲ႕အႏိုင္(၂)ခုထဲက (၁)ခုေတာ့ ရမယ္ဆုိတာ စိတ္ထဲမွာထားဖို႕လုိပါတယ္။


ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဒုိင္မ်ား
ပြဲတစ္ခုအဆင့္အတန္းရွိမရွိ ဒိုင္ေတြကုိၾကည္႕လို႕ရပါတယ္။ တစ္ခါမွမၿမင္ဖူးမၾကားဖူးတဲ့သူေတြကို အရုပ္လုိထည္႕ထားတာေတြရွိပါတယ္။ Company တစ္ခုက က်င္းပတယ္ဆုိလုိ႕ရွိရင္ ၿပိဳင္ပြဲအေၿဖဟာသူ႕ပါးစပ္ထဲမွာဘဲရွိပါတယ္။ အဲဒီ Company ဟာ အႏုပညာနဲ႕ပတ္သတ္လုိ႕မသိနားမလည္တာရွိလုိ႕ Organizer လို႕ေခၚတဲ့ Agency တစ္ခုကုိသာအပ္မိၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ အဲဒီ ဦးစီးက်င္းပတဲ့ Agency အဖြဲ႕အစည္းကလူေတြဘဲ ရတတ္ပါတယ္။ ဒိုင္လူၾကီးအၿဖစ္ဖိတ္ၾကားခံရၿပီဆိုရင္ မိမိေပးတဲ့အမွတ္ကို တကယ္ထည္႕တြက္မတြက္၊ ဗန္းၿပအေနနဲ႕လာထုိင္ခုိင္းလားဆိုတာကို အဲဒီလူၾကီးမင္းကလညး္ ခ်ိန္ဆတတ္ရပါမယ္၊ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႕ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ အႏုပညာရွင္မ်ားကေတာ့ ဒီအခ်က္ကိုခ်ိန္ဆခ်င့္ခ်ိန္တတ္ၾကပါတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ Fair ၿဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမွတ္ေပးဒုိင္မ်ားဟာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ညိွနိဳင္းတုိင္ပင္လုိ႕မရမယ့္အကြာအေ၀း(သုိ႕)မၿမင္ႏိုင္ေအာင္ အကာနဲ႕ကာထားေပးရပါမယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ပရိသတ္အကုန္ၿမင္ႏိုင္တဲ့ LED monitor မ်ားနဲ႕ သူတို႕အမွတ္ဘယ္ေလာက္စီေပးတယ္ဆိုတာ ၿမင္သာရပါမယ္။ ဥပမာ ဒိုင္တစ္ေယာက္သည္ ၿသဇာတိကၠမ ၾကီးၿပီးလႊြမ္းမိုးႏိုင္သူၿဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ သူ႕ရဲ႕လူ ပြဲထဲမွာပါလာၿပီဆိုရင္၊ က်န္တဲ့ ဒိုင္ေပါက္စမ်ားက သူ႕အလုိကိုဘဲလုိက္ၿပီး ဆံုးၿဖတ္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မွာၿပတ္သားၿပီး၊ မိမိထင္ၿမင္ခ်က္ကိုပိုိင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခုခံကာကြယ္ရဲတဲ့ သူမ်ိဳးမ်ားကုိသာ ဒုိင္သူၾကီးအၿဖစ္တာ၀န္ေပးသင့္ပါတယ္။

ၿပိဳင္ပြဲ၀င္သူမ်ား
ဆုရဖူးသူႏွင့္ ဆုမရဖူးသူမ်ားခြဲေပးသင့္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ဆုေတြလညး္ရ၊ အေတြ႕အၾကံဳလညး္မ်ားၿပီး အစာအိမ္သံုးခုရွိတဲ့ၿမင္းက ဘယ္ေလာက္စားစားဗိုက္မ၀သလို ပြဲေတြမွာဆုေတြသိမ္းၾကံဳးယူေလ့ရွိပါတယ္။ ဆုအမ်ားၾကီးရွိၿပီးသားသူဟာ ပြဲအေတြ႕အၾကံဳလညး္မ်ားသလုိ၊ ပုိင္ရာဆုိင္ရာေတြနဲ႕လညး္ေတာ္ေတာ္ေလးရငး္ႏွီးေနၿပီၿဖစ္တဲ့အတြက္ မ်က္ႏွာၾကီးရာဟင္းဖတ္ပါရတာ ပြဲေတြရဲ႕ထံုးစံပါဘဲ။

ဆုေရြးခ်ယ္ၿခင္း
ၿမန္မာၿပည္ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ Questions & Answers ပါတယ္ဆုိရင္ ဘာမွလည္းစာမက်က္ပါနဲ႕ သိေအာင္လညး္မၾကိဳးစားပါနဲ႕၊ မလုိပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္စာေတာ္ေတာ္ ရုပ္မလွရင္မေပးပါဘူး. ဒါနဲ႕ဆန္က်င္ဘက္ပဲ... ရုပ္သာရွိမယ္ဆုိရင္၊ စာမတတ္လည္း Brand Ambassador ၿဖစ္ခြင့္ရွိၾကပါတယ္။ တစ္ခါက က်န္းမာေရးနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ ေဆးရည္တစ္ခုၿပိဳင္ပြဲမွာ...ဒီေဆးရည္ကို ဘာလုိ႕ၾကိဳက္တာလဲေမးေတာ့ " ေခ်းခၽြတ္လုိ႕ရလုိ႕ပါတဲ့" ..အဲဒီလူက ပထမဆု ရသြားပါတယ္။ Miss ေရြးပြဲတစ္ခုမွာ English လို တူရိယာတစ္ခုတီးခတ္တတ္လားေမးတာကို အခ်က္အၿပဳတ္အရမ္း၀ါသနာပါလုိ႕ မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပတ္တစ္ခါလုပ္စားၿဖစ္တယ္လုိ႕ေၿဖတဲ့သူေတြလညး္ ဆုရတတ္ၾကပါတယ္။ ကမၻာ့လူဦးေရေတြမ်ားလာၿပီး ကပ္ေဘးဆုိက္တာကို ဘယ္လုိေၿဖရွင္းမလဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းကို အင္ နဲ႕ အယ္ ကလြဲၿပီး ဘာမွထြက္မလာဘဲနဲ႕ First runner up ရသြားသူမ်ားလညး္ ရွိပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္အသစ္ေလးမ်ားအပင္ပန္းခံၿပီး စာမက်က္ၾကပါနဲ႕လို႕၊ အဲဒီအစား Plastic surgery လုပ္ၿပီး Gym မ်ားမ်ားကစားႏိုင္ဖို႕အၾကံၿပဳလုိပါတယ္။

စည္ကမ္း
လုပ္ပြဲမ်ားၿဖစ္လုိ႕ကေတာ့ Rehearsal မွႏ္မွန္လာ၊ အပင္ပန္းခံၾကိဳးစားတာေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္၊ သူ႕လူနဲ႕သူ ရွိၿပီးသားပါ။

Sponsor ကိစၥ
သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ ဒီဇုိင္နာ၊ မိတ္ကပ္ပညာရွင္ဆုိတာရဲ႕ ေနာက္မွာ ၀ွက္ဖဲေတြအမ်ားၾကီးပါ။ ပုိင္တဲ့ဆုိင္တဲ့သူဆိုရင္ Make-up Artist ကုိယ္တုိင္ အရင္လာပါဆိုၿပီးေခၚလိမ္းေပးပါတယ္။ အေကာင္းစားသံုးပါတယ္။..ထံုထံု အ အ ႏွာေခါင္းသာမပါရင္ ဟုိဟာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့သူမ်ားကေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ ဇက္ေညာငး္ခံထုိင္ေစာင့္ၿပီး အေက်ာ္ခံရတာေတြအမ်ားၾကီးပါဘဲ။ စစ္မွန္ၿပီး ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ Contest ေတြက စပြန္ဆာကုိ ေခါငး္စ ေၿခဆံုး Unisex ေပးပါတယ္။ ဘယ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္သည္ ဘယ္ Professional နဲ႕ေတြ႕ရမယ္ဆုိတာ မဲႏိႈက္မွ စစ္မွန္တယ္ေခၚပါတယ္။ အဲလုိမဟုတ္ဘဲ All black , All White, Jean, Office style ေလးမ်ား၀တ္ခဲ့ပါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါၿပီ..အဆင့္မရွိတဲ့ပြဲပါဘဲ။

ဆုေရြးခ်ယ္ၿခင္း
ဆုေၾကၿငာခါနီးမွာ Announcer နဲ႕ ဒုိင္ေတြခဏေပ်ာက္သြားတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပတဲ့ ဟုိတယ္ၾကီးရဲ႕အထပ္တစ္ထပ္ကုိတက္သြားၾကၿပီး ေခါင္းခ်င္းဆုိ္င္ေဆြးေႏြးၾကတယ္တဲ့။ ဒီဇင္ဘာ(၂၅)ရက္တုိင္းက်င္းပတဲ့ ဒီပြဲေလးမွာ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႕ဆုမရခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုယ္စား ေဖာ္ၿပရၿခငး္ပါ။
သူတို႕ေတြေပးလုိတဲ့ လူကတစ္ေယာက္၊ သူလုိမ်ိဳးအရည္အခ်င္းမ်ိဳးတူတဲ့ ၿပိဳင္ဖက္တစ္ေယာက္ပါလာၿပီဆိုရင္ ဆန္ခါတင္အဆင့္မွာကတည္းက ၿဖဳတ္ခ်ေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ့္မွန္မွန္ကန္ကန္ဆံဳးၿဖတ္တဲ့ဒိုင္ေတြလာမယ္ဆိုရင္ ဒီအကြက္ေတြသံုးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဆုိလုိတာက တၿခား ဂြမ္းတဲ့သူေတြနဲ႕ တကယ့္လူေရွ႕စင္ေပၚမွာ အႏုေတာလူေခ်ာ Strategy ကိုသံုးၿခင္းလုိ႕ေခၚပါတယ္။ ပုိသနားစရာေကာငး္တာက ခုနက ဓားစာခံၿဖစ္သြားတဲ့ ဂြမ္းစိန္ေလးေတြခမ်ာပိုက္ဆံေတြကုန္၊ အခ်ိန္ေတြကုန္သလို ဆန္ခါတင္မွာ အၿဖဳတ္ခံလုိက္ရတဲ့အရည္အခ်င္းရွိသူမ်ားရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕စကားေတြ၊ တကယ့္တကယ္သူတို႕ဆုမရတဲ့အခါက်ရင္ အဟားခံလုိက္ရတဲ့အၿဖစ္ေလးေတြပါ။

Money makes everything
ေစ်းၾကီးၾကီး ၀တ္စံုေကာင္းေကာင္းကုိ နာမည္ၾကီးဒီဇုိင္နာနဲ႕ခ်ဳပ္၊ ေငြကိုေရလုိသံုးႏိုင္ရင္လညး္ဆုရတတ္ၾကပါတယ္။ ၀တ္စံုမွ မဟုတ္ပါဘူး အရာရာေငြကို ေရလိုသံုးႏိုင္ေလ ေကာင္းေလေပါ့။ ဒုိင္မ်ားနဲ႕ဒီဇိုင္နာမ်ားဟာလညး္ အလုပ္သေဘာရဆက္ဆံေနရတာၿဖစ္လုိ႕ ဘယ္သူ႕လက္ရာမွန္း ဒိုင္ေတြသိၾကပါတယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ အဲဒီဒုိင္ဟာ မဂၢဇင္း(သို႕မဟုတ္)ဓာတ္ပံုပို္င္းဆုိ္င္ရာကၿဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ သူ႕လုပ္ငန္းကို စပြန္ေပးေနက် ဒီဇုိင္နာခ်ဳပ္ေပးတဲ့ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဆုိေပးရေလ့ရွိပါတယ္။

Eye-Candy
ဒိုင္ထဲမွာ ႏွာဗူးက်တာေတြ၊ ပရိတ္သတ္ၾကီးကလညး္ ရမၼက္အသားေပးေတြဆုိရင္ေတာ့ေသခ်ာပါတယ္၊ ကုိယ္ခႏၶာေကာက္ေၾကာင္းလွတဲ့သူေတြ၊ ဆုရၿပီးေနာက္ပုိင္းလညး္မိတ္ၿဖစ္လုိ႕ရတဲ့ သူေတြဆုရတတ္ပါတယ္။ ဆယ္တနး္စာေမးပြဲေတာင္မွ လက္ေရးလွရင္ စာစစ္တဲ့ဆရာမေတြကုိ စိတ္ၾကည္လင္ေစတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ထူးထြက္တတ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အရည္အခ်င္းရွိရွိ 18+ ကိစၥနဲ႕ပတ္သတ္လို႕ ဆြဲေဆာင္အားနညး္မယ္၊ သားလိမၼာ သမီးလိမၼာေလးၿဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စလြယ္မပါဘဲ အိမ္ၿပန္ရတတ္ပါတယ္။

ဒါေတြေၾကာင့္ ကုိယ္အရည္အခ်င္းမရွိဘဲနဲ႕ရလာတဲ့ဆုၾကီးကို အိပ္ရာထဲဖက္အိပ္ရင္ေတာင္ အိပ္မက္လွလွမမက္တတ္ၾကပါဘူး။ Title ဆုရေသာ္လညး္ မိမိကုိယ္ပုိင္အရည္အခ်င္းနဲ႕ရလာတဲ့ဆုဆုိတာ အခ်ိန္မေရြးေတြးလိုက္ရင္ေတာင္ ပီတိၿဖစ္စရာပါ။ ပြဲေတြလုပ္မယ္ဆုိလည္း ေကာ္ပီေတြမကူးၾကပါနဲ႕။ Make me supermodel ကုိ တုၿပီး TV မွာ က်င္းပေနတဲ့အစီအစဥ္ေတြေတြ႕ရင္ စိတ္ပ်က္စရာၾကီးပါ။ ကုိယ့္လက္ထဲကုိ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရလာတဲ့အရာတစ္ခုကို ကုိယ္ပုိင္ Idea တစ္ခုနဲ႕ထုဆစ္ၾကပါလုိ႕။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လညး္ ဘယ္သူမၿပဳမိမိမႈပါဘဲ၊ ကုိယ္သည္ ဒီပြဲတစ္ခုၿပိ္ဳင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႕လက္ခုပ္ထဲကေရၿဖစ္သည္႕အတြက္ သြန္ခ်င္သြန္၊ ေသာက္ခ်င္ေသာက္လက္ခံႏို္င္မွသာ ပြဲတစ္ခုကုိၿပိဳင္ေစခ်င္ပါတယ္။

by Kyaw Han Thar Myint

ငါးက်ည္းေျခာက္ ငါးပိခ်က္၊ ၾကက္သားသုပ္၊ ဘူးညြန္႕ေၾကာ္ခ်က္

 ငါးက်ည္းေျခာက္ ငါးပိခ်က္၊ ၾကက္သားသုပ္၊ ဘူးညြန္႕ေၾကာ္ခ်က္ သို႕ ဘူးညြန္႕ဟင္းခ်ိဳ(ပုစြန္ေျခာက္)

ရံုပတီသီး၊ မုန္လာဥ၊ ခရမ္းသီး၊ မုန္လာခ်ဥ္ တို႕စရာ

အိမ္ကအေဖကေလ ငါ့သား မင္းရန္ကုန္ကျပန္လာရင္ ငါးက်ည္းေျခာက္၀ယ္လာခဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်က္စားလို႕ရတယ္ဆိုတာၾကီး ပဲဗ်။ တျခားမုန္႕ေတြဘာေတြမမွာဘူးရယ္။ မဆီမဆိုင္ေျပာတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ဒီတစ္ပတ္ ငါးက်ည္းေျခာက္ငါးပိခ်က္ေလး ခ်က္စား လို႕သတိတရေျပာမိျခင္းပါ။

ငါးက်ည္းေျခာက္ငါးပိခ်က္ေလးရယ္ ၾကက္သားကိုဆီမပါဘဲသုပ္မယ္ ျပီးေတာ့ ဘူးညြန္႕ေၾကာ္ခ်က္ေလးကိုခ်က္မယ္ေနာ္။ ျပီးေတာ့ ရံုးပတီသီး မုန္လာဥ ခရမ္းသီးတို႕ကို ေရေႏြးနဲ႕အေနေတာ္ေဖ်ာကာ မုန္လာခ်ဥ္ကိုေတာ့ ပန္းကန္ေလးနဲ႕ထည့္ျပီး အတို႕အျမွဳပ္အစံု အလင္အျဖစ္ ဖန္တီးလိုက္မယ္ ထမင္းျမိန္ေစေရာေပါ့။

တစ္ခုေတာ့ထပ္ေျပာရဦးမယ္ ကၽြန္ေတာ္က အသီးအရြက္ေတြ မေၾကာ္မခ်က္ခင္ Good maid ကထုတ္တဲ့ အသီးအႏွံ႕ေဆးတဲ့ အရည္ေလးနဲ႕ ေသခ်ာေဆးျပီးမွ ေရနဲ႕ဖြားဖြားပါေအာင္ျပန္ေဆးလိုက္ေသးတာ။ ပစၥည္းေၾကျငာေပးတာေတာ့ဟုတ္ဘူး ဟိုတေလာက ဂ်ာနယ္မွာဖတ္လိုက္ရပါတယ္ မိသားစုတစ္စုလား အလုပ္သမားတစ္စုလားမသိ ပိုးသတ္ေဆးအၾကြင္းအက်န္ေတြ မကင္းေသးတဲ့ အသီးအရြက္ေတြကို ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္စားလိုက္တာ အစာအဆိပ္သင့္ျပီး ဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သတိတရ ထည့္ေျပာလိုက္ျခင္းပါေနာ္။

ငါးက်ည္းေျခာက္ငါးပိခ်က္

ပါ၀င္သည့္ပစၥည္းမ်ား

ငါးက်ည္းေျခာက္၊ ၂ ၁/၂ က်ပ္သား၊ ငရုတ္သီးေျခာက္ ၂ ၁/၂ က်ပ္သား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ၄ဥ၊ ၾကက္သြန္နီ ၄ ဥ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ၅၀က်ပ္သား၊ စိမ္းစားငါးပိ ဆီးျဖဴသီး ၂လံုးခန္႕၊ ငံျပာရည္ ၂ဇြန္း၊ ဆား အေနေတာ္၊ ဟင္းခတ္မႈန္႕ အေနေတာ္၊ နံနံပင္ အေနေတာ္၊ ငရုတ္သီးစိမ္း ၁၅ေတာင့္ခန္႕၊ ဆီ ၂က်ပ္သား၊

ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္နည္း

ပထမဦးစြာ ငါးက်ည္းေျခာက္ကို ေရစိမ္ပါ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို အေစ့ထုတ္ျပီး ပါးပါးလွီးပါ။ ငရုတ္သီးေျခာက္ကို မညက္တညက္ေထာင္းပါ။

ၾကက္သြန္နီ ၁ဥကို ရွစ္စိတ္ခန္႕ စိတ္ပါ။ ၾကက္သြန္ျဖဴ မညက္တညက္ေထာင္းပါ။ 

ၾကက္သြန္ျဖဴနီ ဆီသတ္ပါ။ ငရုတ္သီးေျခာက္ ေထာင္းထည့္ပါ။ ငရုတ္သီးစိမ္းညွပ္ထည့္ျပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီး ဆီျပန္လာလွ်င္ ေရစိမ္ထားေသာ ငါးက်ည္းေျခာက္ကို အေနေတာ္ အရြယ္ေလးမ်ား ႏႊင္ထည့္ပါ။

ငံျပာရည္နည္းနည္းထည့္ပါ။ လိုအပ္လွ်င္ ဆား၊ဟင္းခတ္မႈန္႕ ထည့္ပါ။

နံနံပင္ထည့္ပါ။

အေပါ့အငံျမည္းပါ။ ေရစပ္စပ္ထည့္ျပီး ဆီျပန္လာလွ်င္ ခ်လိုက္ပါ။

အသင့္စားသံုးႏိုင္ပါျပီ။

ၾကက္သားသုပ္ (ဆီမပါ)

ပါ၀င္သည့္ပစၥည္းမ်ား

ၾကက္သား (စီပီ) ၂၅က်ပ္သား၊ ၾကက္သြန္နီ(ဥၾကီး) ၁၀က်ပ္သား၊ နံနံပင္ ၁၀ပင္၊ ငရုတ္သီးစိမ္း ၁၅ေတာင့္၊ ဟင္းခတ္မႈန္႕၊ဆား လိုသေလာက္၊ သံပရာသီး ၁ လံုး

ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္နည္း

CP ၾကက္ ၂၀က်ပ္သား ေရစင္ေအာင္ေဆးျပီး ဆားဟင္းခတ္မႈန္႕ထည့္၊ ေရနည္းနည္းထည့္ျပီး အဖံုးဖံုးကာ ေရခန္းေအာင္ျပဳတ္ပါ။

အက်က္ညီေအာင္ ျပန္လွန္ေပးပါ။

ၾကက္သားျပဳတ္ထားစဥ္ ၾကက္သြန္နီ ပါးပါးလွီးထားပါ။

ငရုတ္သီးစိမ္းကို ပါးပါးညွပ္ထားပါ။

ၾကက္သားက်က္လွ်င္ အေအးခံျပီး အမႊာေလးမ်ားျဖစ္ေအာင္ ႏႊာလိုက္ပါ။

ထမင္းပြဲျပင္ကာနီးမွ ငရုတ္သီးစိမ္း၊ ၾကက္သြန္၊ ဟင္းခတ္မႈန္႕၊ ဆား၊ နံနံပင္ တစ္၀က္ထည့္ျပီး ေရာနယ္ပါ။

သံပရာရည္ ညွစ္ထည့္ႇ၍နယ္ျပီး ဟင္းကို ပန္းကန္ထဲကို ထည့္ျပီးမွ က်န္ေနသည့္ နံနံပင္ကို လွေအာင္ျဖဴးလိုက္ပါ။

ဘူးညြန္႕ဟင္းခ်ိဳ

ပါ၀င္သည့္ပစၥည္းမ်ား

ဘူးညြန္႕ လတ္လတ္ထြားထြား ၆ ညြန္႕ခန္႕၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ၂ဥ၊ စိမ္းစားငါးပိ(ရခိုင္) ဆီးျဖဴသီးခန္႕၊ ပုစြန္ေျခာက္ ၁၅ေကာင္ (သို႕) ၾကက္သား(ရိုး) ၅က်ပ္သား၊ နံနံပင္ ၂ ပင္၊ ဆူးပုပ္ညြန္႕ ၃ညြန္႕

ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္နည္း

ပုစြန္ေျခာက္ကို ညက္ေအာင္ ေထာင္းပါ။ ပုစြန္ေျခာက္မႈန္႕ကို ေရႏို႕ဆီ ၃လံုးခန္႕ထည့္ျပီး ေရဆူအိုးတည္ပါ။

ငါးပိထည့္ပါ။

ဘူးညြန္႕ကို အရိုးအရြက္သီးျခားဆီ ႏႊင္ျပီး ေရေဆးထားပါ။

ဟင္းရည္အိုး က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူလာလွ်င္ ဆား၊ဟင္းခတ္မႈန္႕ ထည့္ပါ။ ျပီးလွ်င္ ဘူးရိုးကို အရင္ထည့္ပါ။ ဘူးရိုးႏူးခ်ိန္တြင္ ဘူးရြက္ထည့္ပါ။

အဖံုးခဏ အုပ္ထားပါ။ ၃ မိနစ္ခန္႕ရွိလွ်င္ အဖံုးဖြင့္လိုက္ပါ။ အေပါ့အငန္ျမည္းပါ။

အေပါ့အငန္ေတာ္လွ်င္ ဆူးပုပ္ရြက္ႏွင့္ နံနံပင္ခပ္ပါ။ မညက္တညက္ေထာင္းထားေသာ ၾကက္သြန္ျဖဴထည့္ပါ။ ငရုတ္သီး ဆားေထာင္းႏွင့္ လိုက္ဖက္ပါသည္။