✨✨✨✨✨✨
#မာန္ (ေတာင္လုံးျပန္)
ေတာင္ခ်မိုးသည္ ျမည္သံဟည္း၍ ငိုလုလုညိဳ႕ကာ မႈိင္းေလၿပီ။
ျမစ္ဆိပ္၌ ေခါင္မိုးအနိမ့္အျမင့္ စက္တပ္သမၺန္တစ္စင္း ဆိုက္ကပ္ထားသည္။ ထိုသမၺန္ထက္၌ ေက်ာက္ခဲ တစ္ေယာက္ သမၺန္ဦးပိုင္းမွ စပါးအိတ္မ်ား အေပၚသို႔ ဝါတာဖလူးစအား အလ်င္အျမန္ ဆြဲအုပ္ ေနရ၏။ ျမစ္မွာ အေျပးခ်န္ပီယံတို႔ တာမထြက္မီ ၿငိမ္ခ်က္ေကာင္းေနသည့္ဟန္မ်ိဳး။ မၾကာမီ ကဆုန္စုိင္းေတာ့မည့္ ျမင္း႐ိုင္းႏွယ္။ မိုးႏွင့္ေလႏွင့္ ကႀကိဳးသီရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။
ျမစ္ကမ္းနဖူးမွ မဗမ္း တစ္ေယာက္ ကြမ္းယာဆိုင္ ခင္းထားသည့္ ေရွ႕ထြက္ခံု ဗန္းႀကီးမရန္ ေအာ္က်ယ္ ဟစ္က်ယ္ ေခၚေနသျဖင့္ ဘႀကီးစိန္ ထလာရသည္။ သို႔ေသာ္ ဧကန္မုခ် ထိုခံုဗန္းႀကီးကို မ ႏိုင္မည္ မထင္။ မဗမ္းကေတာင္မွ မိုးကိုငဲ့ကာၾကည့္ရင္း မ ပါ ဘႀကီးစိန္ရဲ႕ဟု ဆြယ္တရား ေဟာေလသည္။ ဘႀကီးစိန္က ခံုေပၚမွ ပစၥည္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း …
"နင့္ဟာေတြ ေတာင္းေတြ၊ မုန္႔ပံုးေတြ ခ်ဦးေလဟာ။ ငါ ဘယ္ႏိုင္မလဲ။ ဟိုမွာ နင့္ေကာင္ တစ္ေကာင္ က်န္ေသးတယ္" ဟု ေက်ာက္ခဲရွိရာ ေရစပ္သို႔ လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္သည္။
"ေက်ာက္ခဲလား။ ဒီနားထိုင္းက မျပန္ေသးဘူးေပါ့။ ေနဦး ေနဦး"
မဗမ္းက ေက်ာက္ခဲ ရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္အၿပီး ေအာ္သံေပး၏။ နားေလးေသာ ေက်ာက္ခဲ မၾကား။ မဗမ္း ခဲတစ္လံုး လိုက္ရွာသည္။ မေတြ႕။ ဘႀကီးစိန္က ၾကံပိုင္းတို တစ္ေခ်ာင္းကို လွမ္းျပေပးသည္။ ထဘီကို တင္းတင္းတုတ္တုတ္ ျပင္ဝတ္ရင္း မဗမ္းက ၾကံပိုင္းတိုျဖင့္ သမၺန္ဆီသို႔ လႊဲပစ္သည္။ ၾကံပိုင္းတိုက ေရစပ္သို႔ က်၏။ ေက်ာက္ခဲ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ မဗမ္းက တက္လာခဲ့ပါရန္ အေမာတေကာ ေခၚပါေတာ့သည္။ ေက်ာက္ခဲက ခ်ည္လက္စႀကိဳးကို ျပရင္း ေခါင္းခါ၏။
"ဟိုမွာ ဟိုမွာ မုန္တိုင္းလာေတာ့မယ္ မသာရဲ႕။ တကတဲမွပဲ သူတို႔အားကိုးလို႔ကေတာ့ ဟြန္း"
မဗမ္း ၾကမ္းေခ်ၿပီ။ ဘႀကီးစိန္က ဟားတိုက္ရယ္ေမာရင္း သူ႔တဲအိမ္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သြားကာ …
"လင္ တစ္ေယာက္ေတာ့ အမိသာဖမ္းဟဲ့ မိဗမ္းရဲ႕။ နင့္မွာ လင္ဆက္မ်ား သေလာက္ အရွင္ခ်ည္းဘဲ"
ဘႀကီးစိန္ စကားအဆံုး၌ ေက်ာက္ခဲတစ္ေယာက္ စက်င္ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ား ခင္းထားေသာ ျမစ္ဆိပ္ အခင္း အတိုင္း ခုန္ေက်ာ္ တက္လာေတာ့သည္။
"လာပါဟဲ့ ျမန္ျမန္။ ပင့္လိုက္ရတာ ဦးရွင္ႀကီး ေယာက္ဖက်ေနတာပဲ"
"ငါ မျပန္ေသးဘူး။ ဘာမွာ မလို႔လဲ"
"အမယ္ေလး နားထိုင္းရယ္။ လာလာ ဒီဆိုင္ခံု မ မလို႔"
မဗမ္း ေျပာသည္ကို သေဘာေပါက္သြားသည္ႏွင့္ ေက်ာက္ခဲက ဆိုင္ခံုအား ဆြဲမ၍ ကြမ္းယာဆိုင္ အတြင္းသို႔ ပို႔ေပးလိုက္၏။ ကဲလားကိုပါ ျဖဳတ္ခ်၍ ေဘးတံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ေထာက္ထားသည့္ ေဒါက္တိုင္မ်ားကိုပါ ခ်ရင္း ဆိုင္တံခါးပိတ္ ေပးျပန္သည္။
"ရတနာ ခုနစ္ပါးရယ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားလည္း စီးမယ္၊ ဆင္းရဲတာ နားမလည္"
ေက်ာက္ခဲက သီခ်င္းေလး တေအးေအးျဖင့္ သက္ေသာင့္သက္သာ လုပ္ကိုင္ေပးေနသည္။ မဗမ္းက ေငးေနမိ၏။ ေက်ာက္ခဲ၏ သြင္ျပင္ ဟန္ပန္ကို ၾကည့္၍ အာဂ ေက်ာက္ခဲ ပါလားဟု ေတြးေန၏။ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ အရြယ္ျဖင့္ မလိုက္ေအာင္ ထြားက်ိဳင္း သန္မာသည္။ အသားမ်ားမွာ တင္း၍ ျမစ္ေရာင္ ထေန၏။ မ်က္ႏွာထားမွာလည္း ေခလွသူ မဟုတ္။ လင္တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ေရြးရပါလွ်င္ မဗမ္းအဖို႔ နည္းနည္းပင္ ပိုေနေသး၏။
"ဟဲ့ ေက်ာက္ခဲ။ နင္ မျပန္ေသးရင္ ထမင္းလာစားေခ်"
" … …."
ေက်ာက္ခဲက ဘာမွန္း မသဲကြဲ။
ထမင္း ထမင္းဟု ဆင့္ေအာ္ေျပာရင္း ေျခဟန္လက္ဟန္ပါျပ၍ ပင့္ရ ဖိတ္ရျပန္သည္။
"ေနပါေစ။ ေလွထဲမွာ ပါတယ္။ ကဲ မိုးက်ၿပီး သြားဦးမွ"
"ေနပါ …"
မဗမ္း တားသည္ကို ေက်ာက္ခဲ မၾကားေတာ့။ ပစ္ေပါက္လိုက္ေသာ ခဲတစ္လံုးလို ျမစ္ထဲသို႔ ေစြ႔ခနဲ ျပန္ခုန္ဆင္း သြားေလၿပီ။
နင္ မလာေတာ့ ငါလာတာေပါ့ဟဲ့ဟု ရည္ရြယ္ရင္း ကြမ္းယာဆိုင္ခံု အတြင္းမွ ေအာက္ၾကမ္းခင္းထဲသို႔ ငံု႔ဝင္လိုက္ၿပီး ထမင္းခ်ိဳင့္အား ဆြဲသည္။ မဗမ္းသည္လည္း မေခလွ။ လင္ခ်ည္း သံုးေယာက္ပိုင္ပိုင္ ေပါင္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ အသက္မွာ သံုးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္။ အေျပာအဆို ၾကမ္းေသာ္ျငား ငြားငြားစြင့္ေနေသာ လံုးႀကီးေပါက္လွ ခႏၶာႏွင့္တကြ ဆိုက္ကားႏွစ္စီး၊ ကြမ္းယာဆိုင္ တစ္ဆိုင္ျဖင့္ လြတ္လပ္ေသာ မိန္းမသားဘဝကို ပိုင္ထားေလသည္။ သူ႔လင္မ်ားက သူ႔အား ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္မွာ မဗမ္း အေျပာၾကမ္း၊ အေနၾကမ္းၿပီး ထင္ရာစိုင္းလြန္း၍ဟု အမ်ားက သိၾကသည္။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ မိန္းမရြယ္ တစ္ေယာက္အဖို႔ အဘယ္မွာလွ်င္ ေအာက္က်ိဳ႕ရေသာ လင္သားမ်ိဳးကို ရွာမည္နည္း။ သည္ျမစ္ဆိပ္ တစ္ဝိုက္တြင္ မဗမ္း၏ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ိဳးသည္ ေမာ္ေလာက္ႂကြားေလာက္ ေပသည္ကိုး။
"အစ္မေရ အစ္မႀကီး၊ ဆင္မင္းေခ်ာင္ေလွ ရွိေသးလားဟင္"
ေနာက္မွ လွမ္းေမးသံေၾကာင့္ မဗမ္း ပိတ္လက္စ ဆိုင္တံခါးခ်က္ကို ျပန္လႊတ္ထားရင္း လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဆြဲျခင္းတစ္လံုး ဆြဲလ်က္ အဝတ္အိတ္ တစ္လံုးကို လြယ္ထားေသာ ေခတ္ဆန္ဆန္ မိန္းကေလးတစ္ဦးကို ေတြ႕ေတာ့ …
"မိုးနဲ႔ေလနဲ႔ ညီမရဲ႕။ အခုပဲ ေျခာက္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ၊ ထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး"
"ေလွ မရွိလို႔လားရွင္"
"ဟိုးမွာ"
မဗမ္း စကားပင္ မဆံုးေခ်။ မိုးေဒဝါသည္ ငါလာေလၿပီဟု ေအာ္သံေပးကာ ကဆုန္ေျပး၍ လာေတာ့သည္။ မဗမ္းက မိန္းကေလး လက္ထဲမွ ဆြဲျခင္းကို ကူဆြဲေပးရင္း ဘႀကီးစိန္ ရွိရာသို႔ အေျပးကေလးေခၚသြားရင္း …
"ဟယ္ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔လား။ ျဖည္းျဖည္းေနာ္။ ေရညႇိေတြနဲ႔"
မိုးသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို မမိလိုက္။ က်ားပါးစပ္မွ လြတ္သြားေသာ သမင္ငယ္ တို႔အား ႀကိမ္းဝါး မာန္မဲေလဟန္ျဖင့္ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲကာ အၿငိဳးျဖင့္ သည္းေခ်ၿပီ။
"လာၾကကြဲ႕။ တူမႀကီးက ဘယ္တံုး။ ညႀကီး ေမွာင္မွကြယ္"
"ဆင္မင္းေခ်ာင္တဲ့ အဘေရ။ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ"
"အင္း ေက်ာက္ခဲကလည္း မိုးေၾကာက္တဲ့ေကာင္၊ ရြာထဲ အသိ မရွိဘူးလား"
မိန္းကေလးက မေျဖ။ ဆြယ္တာအက်ႌျဖင့္ သူ႔ဗိုက္စူစူေလးကို ဆြဲ၍ ဖံုးရင္း …
"ေလွသမားကို ေခၚေပးပါ အစ္မရယ္။ ကၽြန္မ ေျပာပါ့မယ္"
မဗမ္းက ေခါင္းကုတ္သည္။ မိန္းကေလး၏ ေလသံက ဘာမဆို လုပ္ႏိုင္သည့္ ေလသံမ်ိဳးမို႔ ဘႀကီးစိန္အား ငဲ့ၾကည့္ျဖစ္သည္။
"ဒီေကာင္ လာမွာပါဟ၊ အၾကမ္းဖက္ ကုန္လို႔ ေလွထဲ သြားႏႈိက္ေပးေနတယ္။ ထိုင္ထိုင္ တူမႀကီးထိုင္။ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္နဲ႔ကြယ္။ အေဖာ္ေလးဘာေလး ေခၚလာေရာေပါ့"
ဘႀကီးစိန္ စကားမဆံုးခင္ တဲေပါက္ဝ၌ ေက်ာက္ခဲ ေပၚလာသည္။ တဲအတြင္းသို႔ မဝင္။ အၾကမ္းဖက္ေျခာက္အား ဘႀကီးစိန္ထံ ပစ္ေပးလိုက္သည္။
"လာ ေက်ာက္ခဲ၊ ေရေႏြးေသာက္"
ဘႀကီးစိန္က အၾကမ္းလက္ဖက္ေျခာက္ကို ဖမ္းရင္း ေရေႏြး ကရားဖံုးကို ဖြင့္သည္။ အၾကမ္းဖက္ အနည္းငယ္ ထည့္ရင္း ေက်ာက္ခဲကို ေခါင္းညိတ္ကာ ထပ္ေခၚ၏။ အေပၚအက်ႌမပါသျဖင့္ ေက်ာက္ခဲ၏ အေပၚပိုင္း၌ ေရရႊဲရႊဲစိုေနသည္။ ဆံပင္တိုတိုကို တစ္ခ်က္သပ္ခါရင္း ေက်ာက္ခဲက မိန္းကေလးအား လွမ္းၾကည့္မိသည္။
"ကၽြန္မ ဆင္မင္းေခ်ာင္ လိုက္ခ်င္လို႔၊ စင္းလံုးခ ေပးမယ္"
"ေနေန ညီမ၊ သူက နားေလးတယ္။ ဟဲ့"
မဗမ္းက ၾကားဝင္ရင္း အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ေျပာေတာ့ ေက်ာက္ခဲက ေခါင္းကုတ္သည္။ မလိုက္ဘူးဟူသည့္ သေဘာပင္။ မိန္းကေလးက စိတ္မရွည္ခ်င္။
"ဒီမွာ ဒါေတြ ႐ိုးေနၿပီ။ သံုးဆေပးမယ္ရွင္ ေရာ့"
အလို …
ဆြဲျခင္းတစ္ဖက္ကို ဆြဲဖြင့္ရင္း တစ္ေထာင္တန္ ေျခာက္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္ကာ ေက်ာက္ခဲအား ေပးလာသည္။ ေက်ာက္ခဲ မ်က္ႏွာမည္းသြားသည္။ ဘႀကီးစိန္က ေခ်ာင္းဟန္႔ရင္း …
"ဒီမိုးနဲ႔ သြားလို႔မရဘူး တူမႀကီးရဲ႕၊ ေငြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး"
"ကၽြန္မ ဒုကၡေရာက္လာလို႔ ဘႀကီးရယ္။ ရွိႀကီးခိုးပါတယ္။ ဆင္မင္းေခ်ာင္ကို ပို႔ေပးပါေနာ္"
မေရႊေခ်ာက ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။ မဗမ္းကလည္း ေက်ာက္ခဲကို ၾကည့္ေနသည္။ မိုးသံက ဟည္းဟည္း ထေနဆဲ။ ေက်ာက္ခဲ ေခါင္းကုတ္ေနရာမွ ေမးမိေမးရာ ေမးလိုက္ျပန္သည္။
"ဆင္မင္းေခ်ာင္က ဘယ္သူ႔ဆီတံုးဗ်"
"ေဒၚဝိုင္းဆီ"
မိန္းကေလးက သူ ေအာင္ၿပီဆိုသည့္ အသိျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ေျဖလာသည္။
"ရီးမပုေဒၚဝိုင္းလား၊ ေဂြးခ်ိဳေဒၚဝိုင္းလား"
"ရွင္"
"ေဒၚဝိုင္း ႏွစ္ေယာက္ဗ်၊ ရီးမပု သမီး ေဒၚဝိုင္းက ဆံုးသြားၿပီ။ အပ်ိဳႀကီးေလ၊ ေဂြးခ်ိဳရြာက ေဒၚဝိုင္း ကေတာ့ ရွိတယ္။ ဘယ္ေဒၚဝိုင္းလဲလို႔"
မိန္းကေလး မေျဖႏိုင္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ အသံျမႇင့္ရင္း …
"မ်က္ႏွာမွာ မွဲ႔ေျခာက္ေတြနဲ႔ေလ၊ ဝဝနဲ႔"
"ရီးမပု ေဒၚဝိုင္းနဲ႔တူတယ္။ ေဂြးခ်ိဳ ေဒၚဝိုင္းက ပိန္ပိန္ေလးဗ်။ မီးယပ္သမားရယ္"
"ဒုကၡပါပဲ"
ေစာေစာက ေငြေျခာက္ေထာင္ကို မာန္တင္းတင္းျဖင့္ ေပးခဲ့ေသာ ဟန္မ်ိဳး ေပ်ာက္ေလၿပီ။ ငိုမဲ့မဲ့ဟန္မွ တစ္ဆင့္ သက္ျပင္းေမာကိုခ်ရင္း မ်က္ရည္မ်ားပင္ ဝဲလာေနေတာ့သည္။
"ဟဲ့ ေက်ာက္ခဲ၊ နင္က ေသခ်ာသိလို႔လား။ ညီမ ေရာက္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ မိုးတိတ္ေတာ့ သြားေပါ့"
မဗမ္းစကားေၾကာင့္ ေက်ာက္ခဲ ျပန္ေအာ္သည္။
"ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ ရီးမပု ေဒၚဝိုင္းက ဆံုးၿပီဗ်။ တကတည္း"
ဘႀကီးစိန္ကလည္း ဝင္ေျပာလာ၏။ မေသခ်ာဘဲႏွင့္ မသြားသင့္ေၾကာင္း၊ မိုးႏွင့္ေလႏွင့္ အႏၲရာယ္ မ်ားလွေၾကာင္း၊ ဒီမွာပဲ တစ္ညအိပ္ၿပီး မနက္က်မွ သြားသင့္ေၾကာင္းတို႔ ေျပာျပလာသည္။ မိန္းကေလးက မလႈပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ကာ အံႀကိတ္ထား၏။ မ်က္ႏွာထားႏုႏု၊ ပိန္ပိန္လ်လ်၊ ေခတ္သမီးပ်ိဳ အေခ်ာအလွတစ္ဦး၏ ပင္ကိုဟန္ထက္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ေဘးဒုကၡေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထားမွာ ခက္ထန္ မာေက်ာေနေတာ့သည္။
"ကၽြန္မ သြားရမွာပဲ။ ကေလး သြားေမြးရမွာ အဘရဲ႕။ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕"
"ေဟာဗ်ာ၊ တူမႀကီး ေယာက္်ားေကာ"
မိန္းကေလးက ေခါင္းယမ္းသည္။ မဗမ္းကပင္ မ်က္လံုးျပဴးေလၿပီ။ ေက်ာက္ခဲ ကေတာ့ ဘာလဲဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ လိုက္နားေထာင္ေသာ္ျငား သူဘာမွ မၾကားလိုက္၍ မဗမ္းကို ပေဟဠိလို ၾကည့္ေတာ့သည္။ မဗမ္းက မ်က္လံုး အစံုကို မွိတ္ျပရင္း အသာေနဟု သတိေပးလိုက္၏။
"မိုးတိတ္ေတာ့ လွမ္းေခၚမယ္၊ ေလွထဲ ေရပက္ရဦးမယ္ဗ်"
ေက်ာက္ခဲက ေျပာေျပာဆိုဆို တဲအျပင္သို႔ ထြက္သြားေတာ့သည္။
မဗမ္းသည္ ဤသို႔ေသာ ကိစၥမ်ိဳးကို အခ်ိန္ဆိုင္းတတ္သူ မဟုတ္။ ေက်ာက္ခဲေနာက္သို႔ အေျပးအလႊား လိုက္ကာ သူ ၾကားလိုက္ရေသာ မိန္းမရြယ္၏ လင္မဲ့ဗိုက္တစ္လံုး ကိစၥအား ေျခဟန္လက္ဟန္ျဖင့္ က်ိတ္ကာ ရွင္းျပေတာ့သည္။ ေက်ာက္ခဲ ေခါင္းကုတ္ျပန္၏။ သည္ျပႆနာမ်ိဳးက ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ သူ႔ဆီ ေရာက္လာရသနည္း။ မဗမ္း ထပ္ခါတလဲလဲ ရွင္းျပသည့္တိုင္ ေက်ာက္ခဲ မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ မေျပေတာ့။
"ဟဲ့ နင္ဘယ္မွ မသြားနဲ႔ေနာ္၊ မိုးနဲ႔ေလနဲ႔ဟဲ့၊ နင္သူ႔ကို ေခၚသြားမွာလား"
မဗမ္းက ေက်ာက္ခဲကို ေမးသည္။ ေက်ာက္ခဲက ဘာမွမေျဖ။ မဗမ္းကို ထား၍ ျမစ္ထဲသို႔ ျပန္ေျပးဆင္း သြားေတာ့သည္။ မဗမ္းက သူ႔ သမင္ငယ္ကို မ်က္စိတစ္ဆံုး လိုက္ၾကည့္ေန၏။ မိုးက ျမင္ကြင္းကို ကန္႔လန္႔ကာ ျခားလိုက္သည္။ တဲထဲျပန္ဝင္လာခ်ိန္၌ မိန္းမရြယ္သည္ ဘႀကီးစိန္ႏွင့္ စကား ေဖာင္ဖြဲ႔ေနၿပီ။ အားငယ္ စိုးရြံ႕ဟန္မ်ား မရွိေလၿပီ။ ေကာင္မ အေတာ္ေတာ့ ေငြေခ်ာင္လည္မယ့္ ႐ုပ္ပဲဟု မဗမ္း ေတြး၏။ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ဝတ္စားထားသည့္ အဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ ဟန္မ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ထဲက ျဖစ္မွာပဲဟု မဗမ္း ခန္႔မွန္းသည္။ ဘယ္ေခ်ာင္မွာ အငိုက္မိ၍ ဗိုက္ထိလာသနည္း။ စပ္စုရေပဦးမည္။
"ကံေပါ့ တူမႀကီးရယ္၊ ဒါေတြဟာ ကံႀကီးပါပဲ။ ဘႀကီးဆို … ဟဲ့ … မိဗမ္း လာေလဟာ အၾကမ္းရည္ တည္ဦးဟ"
"ဘႀကီးမွာ သားငါးေကာင္ေတာင္။ ဘယ္ေကာင္မွ မမွီရဘူး။ အိုႀကီးအိုမ ေလွဆိပ္ေစာင့္ေနရတာ ၾကည့္ေတာ့။ ကံေပါ့ကြယ္"
"ဟိုလူက ဆင္မင္းေခ်ာင္ကလား"
"ေက်ာက္ခဲလား၊ သူက ဆင္မင္းေခ်ာင္ ေတာင္ဘက္ဖ်ားက ေဂြးခ်ိဳသား။ လူေကာင္းေလးကြဲ႕။ သူ႔အေမႀကီး လုပ္ေကၽြးေနတာ။ နားေတာ့ ေလးရွာတယ္။ သေဘာမေနာ ျပည့္ပါတယ္။ ေရာ့ဟဲ့ မိဗမ္း၊ ငါးေျခာက္ပါ ထည့္လာေခ်။ တူမႀကီးလည္း ေခၚေလဟာ"
"ေနပါေစ အစ္မရယ္။ ကၽြန္မ ဘာမွ မစားႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဘာ ဆက္လုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး"
"ေဒၚဝိုင္းနဲ႔ ဘာေတာ္လို႔တံုး၊ တျခားအသိ မရွိဘူးလား"
မိန္းမရြယ္က ေခါင္းခါသည္။
"အသိမရွိရင္ေတာ့ မသြားနဲ႔ ညီမေရ။ အစ္မ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာ။ ဆင္မင္းေခ်ာင္က စ႐ိုက္ၾကမ္းတယ္။ ေလွသမားနဲ႔ တံငါသမားခ်ည္းပဲ"
"မိဘမ်ားေကာ တူမႀကီးရဲ႕ ဟို …"
ဘႀကီးစိန္ ဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့။ မိန္းမရြယ္က ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲေမာ့ကာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ လိုက္သည္။ ဘာမွမေျပာခ်င္သည့္ ဟန္မို႔ ေမးလို႔မျဖစ္ေတာ့။ မဗမ္းက ေမးျပန္သည္။
"ေမြးဖို႔နီးၿပီလား"
"ဒီလကုန္ပဲ။ ကၽြန္မက ေဒၚဝိုင္းနဲ႔လည္း မသိပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဆိုင္မွာ ဟင္းခ်က္တဲ့ မစိန္သန္းက ၫႊန္လိုက္လို႔။ ေမြးခါနီးမွ သူလိုက္လာမယ္တဲ့။ ေဒၚဝိုင္းဆံုးတာ သူ မသိေသးဘူးထင္တယ္။ ဒုကၡပါပဲ"
မိန္းမရြယ္က ညည္းတြားရင္း လက္ထဲက စာရြက္ေခါက္ေလးကို ဘႀကီးစိန္ထံ ကမ္းေပး၏။ ဝါးလံုးတိုင္ကို မွီလိုက္ၿပီး စိတ္ေမာလွစြာျဖင့္ သက္ျပင္းတဟီးဟီး ခ်ျပန္သည္။ မိုးသံမွာ နည္းနည္း ေလ်ာ့ပါးသြားေလၿပီ။ ဘႀကီးစိန္က စာကိုဖတ္ၿပီး မိန္းမရြယ္အား ျပန္ေပး၏။ မဗမ္းက စာမဖတ္တတ္၍ ဘာလဲဟု ဘႀကီးစိန္အား ေမးသည္။
"ေဒၚဝိုင္းဆီ စာေရးေပးလိုက္တာ။ ဒီလိုဆို ဘယ္မွာ ေမြးမလဲ။ ဆင္မင္းေခ်ာင္က ဝမ္းဆြဲကေတာ့ နာမည္ႀကီးပဲ။ ေနဦးဟဲ့ … ေက်ာက္ခဲ တို႔အိမ္ကေတာ့ က်ယ္သား"
ဘႀကီးစိန္ စကားေၾကာင့္ မဗမ္း ပိုအားတက္သြားသည္။
"ဟယ္ ဟုတ္သားပဲ။ ေန ေန ဒီနားထိုင္းကို ကၽြန္မ ေျပာမယ္။ ဟြန္း မရရွိ႐ိုးလား"
"ဘာကိုလဲ အစ္မ။ ဟို ေလွသမားကိုလား"
"အမယ္ေလး ေက်ာက္ခဲက လူ႐ိုး ညီမေရ။ သူ႔အေမႀကီးကလည္း သိပ္သေဘာ ေကာင္းတာ။ သူ႔ကို အစ္မ ေျပာေပးမယ္။ ငါ့ညီမ စိတ္ေအးေအး ထားေပေတာ့"
"မလုပ္ပါနဲ႔ အစ္မရယ္။ ကၽြန္မ မသြားခ်င္ဘူး။ သူမ်ား ေျပာလိမ့္မယ္"
သို႔ရာတြင္ မဗမ္းသည္ မအ။ မိန္းမရြယ္၏ သေဘာဆႏၵကို ရိပ္မိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စားလက္စ ထမင္းကိုရပ္ရင္း လက္ကိုပင္ မေဆးေတာ့။ တဲအတြင္းမွ ထြက္ခဲ့ရင္း တဲတံစက္ၿမိတ္မွ က်ေနသည့္ မိုးေရျဖင့္ လက္ကိုယမ္းလိုက္သည္။ ျမစ္ထဲသို႔ ဆင္းခဲ့သည္။ ေက်ာက္ခဲ သီခ်င္းဆိုေနသံကို ၾကားရ၏။ အင္း သင္းကေတာ့ ဘာအပူအပင္မွ မရွိ။ ငါေျပာလို႔ ဒီေကာင္မကို အိမ္ေခၚသြားရင္း ႀကိဳက္သြားရင္ေကာဟု ေတြးျပန္သည္။ ေတြးေနရင္းကပင္ ေက်ာက္ခဲ၏ သမၺန္ေပၚသို႔ လႊားခနဲ တက္လိုက္သည္။ ေက်ာက္ခဲက တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း ေရပက္ခြက္ျဖင့္ ေရဆက္ပက္ေနသည္။ မဗမ္းက ေပါင္းမိုးေအာက္သို႔ ၾကက္ေလွ်ာက္သလို တေရြ႕ေရြ႕တိုးသြား၏။
"ေက်ာက္ခဲ။ ဟဲ့ ငါေျပာတာ နားေထာင္စမ္း"
သူက စကားစရင္း ေက်ာက္ခဲလက္ထဲမွ ေရပက္ခြက္ အင္ဂ်င္ဝိုင္ ပံုးခြံအေဟာင္းအား လုယူလိုက္သည္။
"သြားမွာပါ။ သြားမွာပါ။ မိုးစဲေနၿပီဗ်။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေလာေနရလား"
"ဒီမွာဟဲ့ ေက်ာက္ခဲ။ ေကာင္မေလးကေလး ေအးေအး။ အဲဒီေကာင္မေလးကို နင့္အိမ္ ခဏ ေခၚသြားပါလား။ ဟုတ္တယ္။ နင့္အိမ္ကိုေျပာတာ မသာရဲ႕။ စပ္ျဖဲျဖဲ လုပ္မေနနဲ႔။ ငါ အဟုတ္ေျပာတာ။ သူ ကေလး ေမြးစရာ အိမ္မရွိဘူး။ ဘာေဆး႐ံုလား။ ဟယ္ ဘယ္သူက လိုက္ေစာင့္ေပးမွာလဲ။ နင္ ခဏ ေခၚထားပါလားေနာ္။
"ေအးဟဲ့ ဘႀကီးစိန္ကလည္း နင့္ကို ကူညီခိုင္းတယ္။ ကေလးမေလး သနားပါတယ္တဲ့"
ေက်ာက္ခဲ အေတာ္ပင္ တုန္လႈပ္ေနသည္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းအား သြားျဖင့္ ဖိထားရင္း ေတြေဝ ေငးေမာေန၏။ မဗမ္းက သူ႔ဟာသူေျပာ၊ သူ႔ဟာသူ စီမံခန္႔ခြဲရင္း ငါ သြားေျပာမယ္ေနာ္။ ဟုတ္ၿပီလားဟု အၿပီးသတ္ ေျပာဆိုၿပီး သည့္တိုင္ ေက်ာက္ခဲ မလႈပ္။ သူ႔ရင္သည္ ခုန္လ်က္ရွိ၏။ ဤမည္ေသာ လွကညာ တပါးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ မိမိကိုမွ လာယွက္ႏြယ္ေနသနည္း။ ေက်ာက္ခဲ၌ ဣတၳိယ အေတြ႕အၾကံဳ မရွိ။ ယခုလို ေကာက္ကာငင္ကာ မိန္းမသား တစ္ဦးကို တစ္အိုးတစ္အိမ္ထဲ၌ ေနခြင့္ျပဳရမည္ ဆိုသည္ကို စိတ္ကူးပင္ မရွိ။ မဗမ္းကိုမူ လင္မ်ားသျဖင့္ အေတာ္လန္႔၏။ ေရွာင္ခဲ့၏။ အေမကလည္း အထူးမွာၾကား သတိေပးေနသည္။ ျမစ္ဆိပ္၌ မဗမ္းႏွင့္ ေႁမြေပြး ေတြ႕လွ်င္ မဗမ္းကိုသာ ေရွာင္ဟု။ သူ ေရွာင္ေသာ္ျငား မဗမ္းက အျမဲပင္ ကပ္ပါသည္။ ပူးသည္။ တြဲသည္။ သို႔ပါလ်က္ ေက်ာက္ခဲ မပါေအာင္ ေနခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူ မရွိခိုက္တြင္ မဗမ္း တစ္ေယာက္ သူ႔သမၺန္ ေပါင္းမိုးထဲတြင္ ပိုးလိုးပက္လက္ လာအိပ္ေနတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမစ္ဆိပ္မွလူမ်ားက ေက်ာက္ခဲအား ေလးေယာက္ေျမာက္ လင္ကေလးဟု ေျပာင္ေလွာင္ရင္း လင္ေလး၊ လင္ေလးဟု နာမည္ေျပာင္ ေခၚေနၾကသည္။
မိုးမွာ စဲေလၿပီ။
မဗမ္းက မိန္းမရြယ္၏ ျခင္းႏွင့္အိတ္ကို လြယ္လ်က္ ျမစ္ထဲသို႔ ဆင္းလာ၏။ ေက်ာက္ခဲက သမၺန္အား ခ်ည္ႀကိဳးမွ ျဖတ္ရင္း လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ မိန္းမရြယ္ သမၺန္ေပၚေရာက္သြားသည္အထိ ေက်ာက္ခဲ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ မဗမ္းက ေက်ာက္ခဲကို လွမ္းေအာ္ရင္း ဆီျဖည့္ၿပီးၿပီလားဟု ေမးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေပါင္းမိုးထဲမွ ဒီဇယ္ပံုးကို ယူ၍ ဆီတိုင္ကီထဲသို႔ ဆီျဖည့္သည္။ ဆီမွာ သိပ္ျဖည့္စရာ မလို။
"ညီမေရ ဘာမွအားမငယ္နဲ႔သိလား။ ေက်ာက္ခဲတို႔ အေမႀကီးက သိပ္သေဘာေကာင္းတာ။ အစ္မ ရေအာင္ ေျပာေပးမယ္။ အစ္မလည္း မၾကာမၾကာ လာမွာပါ"
"ရပါတယ္ အစ္မရယ္။ အလုပ္ပ်က္ ေနပါ့မယ္"
မဗမ္းက ဘာမွမတံု႔ျပန္။ ေက်ာက္ခဲ သမၺန္ပဲ့ပိုင္းကို သြား၍ အင္ဂ်င္ ႏႈိးေနသည္ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ မိုးက လံုးလံုး မရြာေတာ့။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ညိဳမည္းလ်က္ပင္။ လွ်ပ္ေရာင္က မၾကာခဏ လူလံုးျပေန၏။
အင္ဂ်င္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ႏႈိး၍ မရ။ အသံက မမွန္။ ေက်ာက္ခဲက ဆီပိုက္ကိုျဖဳတ္၍ ေခါက္သည္။ ျပန္ႏႈိးသည္။ အသံရွည္ အခ်က္က်က် ထြက္လာၿပီး ျပန္ရပ္သြား၏။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ႏႈိးသည္။ အင္ဂ်င္မရပ္ခင္ ေက်ာက္ခဲက လီဗာႀကိဳးကို ဆြဲတင္လိုက္၏။ ဒီဇယ္စက္သံႀကီး အုန္းအုန္းဒိုင္းဒိုင္း ထြက္လာသျဖင့္ အေတာ္ပင္ ဆူညံသြားေတာ့သည္။ ထြက္လို႔ရၿပီ။ အင္ဂ်င္သံ ခပ္မွန္မွန္ျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ညႇိၿပီး ကမ္းက ခြာရန္ျပင္သည္။
မဗမ္းက သမၺန္ဦးကို ျမစ္ဘက္သို႔ ေရႊ႕ရန္ ဦးဘက္သို႔ ထြက္လာခ်ိန္၌ ေက်ာက္ခဲက ေနပါေစဟု လွမ္းေအာ္ရင္း ေရထဲသို႔ ခုန္ခ်၏။ သမၺန္ကို တြန္းထုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ခုန္တက္၍ ပန္ကာတံျဖင့္ ေရထဲသို႔ ခပ္ဆဆခ်ရင္း ပဲ့ကို ကစားေနသည္။
"ဟဲ့ မီးလံုး လဲၿပီးၿပီလား"
မဗမ္းက ေျခဟန္လက္ဟန္ျပရင္း ေက်ာက္ခဲကို ေအာ္၍ ေမးသည္။ ေက်ာက္ခဲ ေခါင္းခါၿပီး ဖန္မီးအိမ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပ၏။ မဗမ္းက ျဖဳတ္ယူၿပီး အထဲမွ ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးညႇိလိုက္သည္။ ေပါင္းမိုးထဲ၌ မီးေရာင္ထြက္လာသည္။
"ေအးမယ္ေနာ္ ညီမ။ အေႏြးထည္ ထပ္ဝတ္ထားပါလား"
"ရပါတယ္။ ကၽြန္မ နာမည္ ႏုႏုေဝပါ။ အစ္မႀကီးကေကာ"
"ဒီမွာေတာ့ မဗမ္းလို႔ေခၚတယ္။ ခင္ခင္အံုးကေတာ့ နာမည္ အရင္းပဲ။ ဘယ္သူမွ မေခၚပါဘူး"
စကားေျပာရင္း မဗမ္းက ေခၽြးခံအက်ႌၾကားမွ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ကို ထုတ္၍ မီးညႇိသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္မွာ အသစ္ မဟုတ္။ ေသာက္လက္စကို မီးၿငိႇမ္းထားသည့္ ေဆးေပါ့လိပ္ျဖစ္သည္။
"ေတာ္ေတာ္ေဝးလား ဟင္"
"အခု ဘယ္ႏွနာရီလဲ။ ခုနစ္နာရီထိုးပလား"
"ခြဲၿပီ"
"ကိုးနာရီေလာက္ ေရာက္မယ္။ အိပ္ခ်င္အိပ္ေလ။ အိပ္ပါ အိပ္လိုက္။ ေဝးေသးတယ္"
တကယ္ေတာ့ မဗမ္း ၾကာၾကာ ထိုင္မေနခ်င္။ ေက်ာက္ခဲရွိရာ ပဲ့ပိုင္းသို႔ သြားခ်င္ေန၏။ ႏုႏုေဝကို အတင္း အိပ္ခိုင္းၿပီး သူက ေပါင္းမိုးေအာက္မွ ျဖည္းျဖည္း ထြက္လာၿပီး ေက်ာက္ခဲကို ေဆးေပါ့လိပ္ ကမ္းေပးသည္။
"မိုးရြာဦးမယ္။ အထဲမွာေနေလဗ်ာ"
"ရြာရြာဟယ္"
မဗမ္းက ေက်ာက္ခဲေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ဘာစားၿပီးၿပီလဲဟု ထပ္ေမးသည္။ ေက်ာက္ခဲက မေျဖ။ အင္ဂ်င္စက္သံေၾကာင့္ မၾကားသည္ေတာ့ မဟုတ္။ မဗမ္းႏွင့္ ခပ္ေရာေရာ မေနခ်င္၍ မၾကားသလို လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
"အင္ဂ်င္က ဘာျဖစ္တာလဲ။ မျပင္ရေသးဘူးလား"
မဗမ္း စကားေၾကာင္း ျပန္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ေက်ာက္ခဲ ေခါင္းခါျပ၏။
"မီးလံုးလဲတပ္ပါဟာ။ ေမွာင္ႀကီးမည္းႀကီး အႏၲရာယ္မ်ားပါတယ္"
အင္ဂ်င္စက္မွ မီးသီးခြက္ကို လွမ္းကိုင္ရင္း ေျပာျပန္သည္။
"ႀကိဳးေတြပါ ျပန္လုပ္ရမွာ၊ လုပ္မွာပါဗ်ာ"
"ဟဲ့ စကားေလး ဘာေလး သြားေျပာပါလား။ ကိုယ့္ဧည့္သည္ပဲဟာေနာ္"
မဗမ္းက ျပံဳးစစျဖင့္ ေက်ာက္ခဲကို ေျပာ၏။ ေက်ာက္ခဲက ျပန္ျပံဳးျပရင္း ရွက္သြားျပန္သည္။
"နင့္အိမ္မွာ အလကား မေနပါဘူးဟယ္။ စားစရိတ္ေပးမွာပါ။ ေမြးၿပီးရင္ ၿပီးပါၿပီ။ နင့္အေမႀကီးကို ငါ ေျပာပါ့မယ္။ ငါ့တူမဝမ္းကြဲလို႔ ေျပာမယ္ေနာ္"
မဗမ္းက အနားကပ္၍ အသံျမႇင့္ကာ ရွင္းျပေလသည္။
"သေဘာပဲဗ်ာ"
"ဟြန္း ဒီမိုးကလည္း လုပ္လာၿပီ"
မဗမ္းက ခပ္ဖြဲဖြဲ ရြာခ်လာေသာ မိုးကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေပါင္းမိုးထဲသို႔ ျပန္ဝင္သြား၏။ ႏုႏုေဝက ကိုယ္တေစာင္းျဖင့္ မွိန္းေနသည္။ အဝတ္အိတ္ကို ေခါင္းမွီျပဳထား၏။ ေလက တိုးေဝွ႔ေနသျဖင့္ မိုးဖြဲေလးမ်ားက ေပါင္းမိုးေရွ႕ပိုင္းသို႔ လြင့္လြင့္လာ၏။ ျမစ္တစ္ျပင္လံုး မည္းမည္းထေနသည္။ လႈိင္းေတာ့ မႂကြ။ လွ်ပ္ေရာင္မ်ားက အေဝးဘက္မွာ တလွ်ပ္လွ်ပ္ႂကြေနသည္။ ေက်ာက္ခဲက ေပါင္းမိုးအတြင္းသို႔ လွမ္းၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်ျဖစ္သည္။ သည္မိုးသည္ေလႏွင့္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထြက္လာျဖစ္သည္ကို သူကိုယ္တိုင္ပင္ စဥ္းစား၍ မရႏိုင္။
* * *
ျမစ္ဆိပ္ရြာကို သမၺန္ မကပ္ခင္ကပင္ ေလွသမား တစ္သိုက္က ေက်ာက္ခဲရွိရာသို႔ ၿပိဳင္တူ ေရာက္လာၾကေတာ့သည္။ ၾကားေနရသည့္ သတင္းစကား အတြက္ ေက်ာက္ခဲထံမွ ဘာေျပာမည္ကို သိခ်င္ေနၾကေတာ့သည္။ မဗမ္းက ကြမ္းယာဆိုင္နံေဘးမွ ခါးေထာက္ရပ္ရင္း အေျခအေနကို အကဲခတ္၏။
ေက်ာက္ခဲ မိန္းမ ယူသြားသည့္ သတင္းကား ျမစ္ဆိပ္တစ္ဝန္းလံုး အထူးသတင္း ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ မဗမ္းက ျငင္း၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးရက္ကပင္ ေက်ာက္ခဲအား သူကိုယ္တိုင္ ရွင္းျပ၍ ႏုႏုေဝကို လက္ခံ ထားပါရန္ ေဆာ္ဩခဲ့ေသးသည္ကိုး။ ေက်ာက္ခဲ ေပၚမလာသည့္ သည္ေလးရက္အတြင္း ႏုႏုေဝႏွင့္ ေက်ာက္ခဲ ညားသြားၾကသည္ကို မဗမ္း မယံုႏိုင္။ ေက်ာက္ခဲသည္ ဤမွ်မလည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာက္ခဲတို႔ ရြာဘက္မွ လူမ်ားကိုယ္တိုင္ ယူေဆာင္လာေသာသတင္းမို႔ မဗမ္း အေတာ့္ကို စိတ္႐ႈပ္ေနေတာ့သည္။
ေက်ာက္ခဲက ရယ္ကာေမာကာ ရွင္းျပသည္ကို မဗမ္း လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေလွသမား တစ္သိုက္က ရယ္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ေက်ာက္ခဲပခံုးကို လွမ္းပုတ္၏။ အာဂေကာင္ ဆိုသည့္သေဘာ။ အထမ္သမားတစ္သိုက္က စပါးအိတ္မ်ားကို ေက်ာက္ခဲသမၺန္ေပၚသို႔ တင္ေပးရင္း ေအာ္ေန ဟစ္ေန ျပန္သည္။ ခဏေနေတာ့ မဗမ္းကိုျမင္ၿပီး ေက်ာက္ခဲ ကြမ္းယာဆိုင္သို႔ တက္လာေတာ့၏။
မဗမ္းက ေက်ာက္ခဲ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ္ျငား ဘာမွမေမး။
"စက္တစ္လံုး လာပို႔ရင္ လက္ခံ ထားစမ္းပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုက္ကားနဲ႔ တင္လႊတ္လိုက္မယ္"
လံုခ်ည္ကို ခါးပံုစျပန္ထည့္ရင္း ေက်ာက္ခဲ စကားစလာသည္။ မဗမ္းက မလႈပ္။
"မႏုက အတင္းဝယ္ဆိုလို႔ဗ်ာ။ အေဟာင္းကို တင္ေမာင္က လိုခ်င္လို႔ တဲ့။ သိပ္မစိုက္ရပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ တင္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္"
မႏု ဆိုပါလား။ ထင္ေတာ့ထင္သား။ ေက်ာက္ခဲတစ္ေယာက္ ဗိုက္တစ္လံုးႏွင့္ မိန္းမကိုရၿပီး စက္အသစ္ပင္ ဝယ္ႏိုင္ၿပီကိုး။ မဗမ္း သက္ျပင္းခ်သည္။ ေက်ာက္ခဲက ထြက္သြားေလၿပီ။ သူတို႔ အဟုတ္ညား သြားၾကၿပီေကာ။
"ခင္ဗ်ားလင္က အလာႀကီးပါလားဗ် မဗမ္းရ။ ေရႊတြဲလြဲ၊ ေငြတြဲလြဲကို ယူတာေနာ္။ ခင္ဗ်ားပို႔သတဲ့ ေမတၱာေပါ့ဗ် ဟီးဟီး"
ေလွသမားတစ္ေယာက္က ကြမ္းယာလာဝယ္ရင္း မဗမ္းကို ေနာက္ေလၿပီ။
"မဆိုင္ပါဘူးေတာ္။ သူ႔ဟာသူ ညားတာပါ။ က်ဳပ္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး"
"ခင္ဗ်ား ပို႔ေပးတာဆို"
"ဒုကၡေရာက္ေနတာကိုး၊ က်ဳပ္က ေက်ာက္ခဲကို ယူပါလို႔ ေျပာရေပါင္။ သူ႔ဟာသူ ကျမင္းထၿပီး ယူတာပါေတာ္။ ေကာင္မက ေငြေတာ့ အေတာ္ပါလာလိမ့္မယ္။ စက္အသစ္ သြားဝယ္မလို႔တဲ့။ မႏုက ဝယ္ခိုင္းတာတဲ့။ ေငြရွိေတာ့ လုပ္ႏိုင္တာေပါ့ေတာ္"
"ေက်ာက္ခဲ ေျပာေတာ့ ကေလး အေဖနာမည္ ယူ႐ံုပဲတဲ့။ ေမြးလာၿပီးရင္ အေဖ မရွိမွာစိုးလို႔တဲ့ဗ်ာ။ သူ႔အေမႀကီး နားခ်တာဆိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေနႏိုင္ပါ့မလား"
"ေသခ်င္းဆိုး။ နင့္ႏွမ ဗိုက္ႀကီးမွ ေယာက္ဖကို ေမးဟဲ့။ ငါ့လာေမးရလား"
မဗမ္းက ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ဆဲဆိုရင္း ကြမ္းယာကို ယာေနသည္။ ေလွသမားက တဟားဟား ရယ္ေန၏။ ၿပီးေတာ့ မဗမ္းကို ထပ္စေနျပန္သည္။
"ခင္ဗ်ား ဗိုက္ႀကီးရင္လည္း ေက်ာက္ခဲက ယူမွာဗ်။ မယံု …"
"မေအေပး … ေခြးတိရစာၦန္ … ငါ ေပါက္လိုက္မယ္ေနာ္။ စိတ္တိုေနရတဲ့အထဲ"
သူတို႔ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနတုန္း ဘႀကီးစိန္ ေရာက္လာၿပီး ေမးျပန္သည္။
"ဟုတ္တယ္တဲ့လား မဗမ္း။ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ယူျဖစ္ၾကလား။ ေစာေစာက ငါေတြ႕လိုက္သလားလို႔"
"ယူတယ္တဲ့ ဘႀကီးေရ ယူတယ္တဲ့။ စက္အသစ္ ဝယ္မလို႔ဆိုၿပီး ရြာထဲဘက္သြားေလရဲ႕။ သူ႔အေမႀကီးက ေပးစားတာလို႔ ေျပာတာပဲ"
"ေအးေလဟာ။ တစ္အိမ္တည္း အတူေနလို႔ေတာ့ ၾကာၾကာ ဘယ္ျဖစ္မလဲ"
"ေက်ာက္ခဲက ကေလးအေဖ ဝင္လုပ္ေပး႐ံုတဲ့။ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ ျပန္လာမွပဲ ဘႀကီး ေမးၾကည့္ေပေတာ့"
"အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ။ မဗမ္း ဗိုက္ႀကီး လိုက္ပါလို႔။ အလလား အလလား"
ေလွသမားစကား မဆံုးခင္ မဗမ္းက အာေမႊးဘူးျဖင့္ ေကာက္ေပါက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ရင္း အေဝးကို ေျပးထြက္သြားရေတာ့သည္။ ဘႀကီးစိန္က ရယ္၏။ မဗမ္းက ဆဲေနျပန္သည္။ မဗမ္း ရင္၌မခ်ိ။ ေက်ာက္ခဲသည္ သူ႔သမင္ပ်ိဳ ျဖစ္သည္ေကာ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေက်ာ့၏။ ျမႇဴ၏။ တာ၏။ သို႔ရာတြင္ သမင္ပ်ိဳသည္ မၫႊတ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ မလြတ္ေစရဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိမ္းဝါးေနလ်က္က ယခုမူ ဖမ္း၍ မလြယ္ေလၿပီ။
ေကာင္မ ဟြန္း။ ၾကည့္ေတာ့ သနားကမားနဲ႔။ ငါ့ဟာကို ေၾကာင္ေတာင္ႏႈိက္တယ္။ မဗမ္း က်ိန္ဆဲ ျပန္သည္။ ေသာက္ အဘြားႀကီးကလည္း ေခၽြးမဖမ္းတာ ေတာ္ခ်က္။ ငါ့က်ေတာ့ … မဗမ္း ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။
လင္။
လင္ဟူေသာ သတၱဝါသည္ ခန္႔မွန္း ရခက္လွခ်ည္ တကား။ သံုးလင္သံုးခါ ေျပာင္းခဲ့သည့္တိုင္ လင္သင္ခန္းစာကို မတတ္ရွာေသးေသာ မဗမ္း တစ္ေယာက္ ကြမ္းယာဆိုင္ အတြင္းခံုေလးထဲမွာ ေမွာက္လ်က္လွဲရင္း စိတ္ဆင္းရဲေနေလၿပီ။
ငါ ေမးကို ေမးမယ္ဟု ဆံုးျဖတ္သည္။
ေက်ာက္ခဲ ျပန္လာလွ်င္ ေမးမွျဖစ္မည္။ မေျဖ၍ မရ။ ဤအျဖစ္အပ်က္ကို ေက်ာက္ခဲ ကိုယ္တိုင္ မေျပာမခ်င္း ေမးမည္ဟုေတြးကာ ေငါက္ခနဲထလိုက္သည္။ ကၽြတ္လုလု ထဘီကိုပင္ တင္းတင္း မဝတ္ႏိုင္ဘဲ ဆိုင္ခံုေပၚမွ လႊားခနဲ ဆင္း၏။ ျမစ္ထဲသို႔ ဆက္၍ ကတိုက္က႐ိုက္ ဆင္း၏။ ေက်ာက္ခဲ၏ သမၺန္က သမၺန္ႏွစ္စင္း ျခားေနသည္။ မဗမ္းက ထိပ္ဆံုးမွ သမၺန္ေပၚတက္ၿပီး ဆက္ကူးသည္။ အထမ္းသမားမ်ားက မဗမ္းကို လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။ ေက်ာက္ခဲ၏ သမၺန္အေပၚေရာက္ေတာ့ အင္ဂ်င္စက္ေအာက္နားမွ စက္ႏႈိးတံကို ေကာက္ယူၿပီး ျပန္တက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ အထမ္းသမား တစ္ဦးက လွမ္းေအာ္သည္။
"မဗမ္း ဘာေပ်ာက္လို႔တံုးဗ်"
"နင့္အေမလင္ဟဲ့"
"အိမ္မွာေလဗ်ာ။ လိုက္ခဲ့မလား"
"ေသခ်င္းဆိုး။ ခါးက်ိဳးေသမယ့္ေကာင္။ တိတ္တိတ္ ေနစမ္း"
ဆိုင္ခံုကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေတာင္းတစ္လံုးထဲသို႔ စက္ႏႈိးတံကို ပစ္သြင္းလိုက္သည္။ သင္း မေျဖဘဲ ေနႏိုင္မည္ေလာ။
ေန႔လယ္ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္၌ ေက်ာက္ခဲ ပို႔လိုက္ေသာ ဒီဇယ္ အင္ဂ်င္ႀကီး ေရာက္လာ၏။ ေလွသမားမ်ား လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနၾကရၿပီ။ စက္အသစ္ႀကီးမို႔ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ စပ္စု ၾကျပန္သည္။ ဆိုက္ကားေပၚမွ ခ်ၿပီးၿပီးခ်င္း ႏႈိးၾကည့္မည္ တကဲကဲ လုပ္ေန၍ မဗမ္း ေအာ္ေငါက္ လႊတ္ရေသး၏။ ဒီလိုၾကံဳရျပန္ေတာ့လည္း ေက်ာက္ခဲ အေပၚ သံေယာဇဥ္က ခဲလ်က္ရွိေသးသကိုး။
အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေက်ာက္ခဲ ေပါက္ခ်လာပါသည္။ အထုပ္အပိုးေတြႏွင့္ပါတကား။
"ဘယ့္ႏွယ္လဲကြ။ စက္က ႏႈိးခဲ့ၿပီးၿပီလား"
ေလွသမားတစ္ဦးက ေက်ာက္ခဲကို ဆီး၍ ေမး၏။ ေက်ာက္ခဲက ေခါင္းညိတ္ရင္း စက္ဆရာေတြ လာတပ္မွာ။ ေနာက္က လိုက္လာ လိမ့္မယ္လို႔ ေျဖရင္း …
"ေရာ့ဗ်ာ မဗမ္း။ ဟိုတစ္ေန႔က ဆြမ္းေကၽြးတာ။ အဲဒါ မဖိတ္လိုက္ရလို႔။ မႏုကလည္း အားနာေနလို႔ဗ်"
"အဲဒါက ဘာလဲ"
ေက်ာက္ခဲ ကမ္းေပးေသာ အထုပ္ကို မယူေသးဘဲ ေမးလိုက္ျခင္းပင္။
ေက်ာက္ခဲက မေျဖဘဲ အထုပ္ကိုသာ ကမ္းေပးေနျပန္သည္။ တျခားအထုပ္မ်ားကိုလည္း ကြမ္းယာခံုေလးေပၚ အေသာအယာ သိမ္းရင္း တင္ေနျပန္သည္။ မဗမ္း မေနသာဘဲ ေပးလာေသာ အထုပ္မ်ားကို ယူ၍ ဟၾကည့္မိျပန္သည္။
"ထဘီလားေဟ့"
"ေအးေလဗ်ာ"
"ေအာင္မာ နင္က ငါ့ဖို႔ ဝယ္လာတယ္။ အဟားဟား"
ေျပာေနရင္းကပင္ မဗမ္းက ထဘီကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ျဖန္႔ေတာ့သည္။ ေက်ာက္ခဲက အျခားအထုပ္ တစ္ထုပ္ကို ႏႈိက္ေနရင္း မႀကိဳက္ရင္ ျပန္လဲလို႔ရတယ္။ ေဒၚအံုးေမ ဆိုင္ကဗ် ဟု ေျပာေလ၏။
"နင္က သူေဌးမလင္ ျဖစ္ၿပီေပါ့ေလ"
"အဟီး ဟီး"
"မသာ အခုေတာ့ ရယ္ဦး။ ဟြန္း ေနာက္မွ ကေလး တစ္ေကာင္နဲ႔ ျမင္မိပါရဲ႕"
မဗမ္းက ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ေျပာေနသျဖင့္ ေက်ာက္ခဲ ဆက္မရယ္ေတာ့။
"ကေလး အတြက္ပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကူညီတာ။ အေမက သနားေနတာကိုး။ ၿပီးရင္ သူ႔ဟာသူ သြားမွာပါဗ်။ ခင္ဗ်ားကလည္း"
"ဪ ဒီလိုက်ေတာ့ ဒီစက္က ဘာလို႔ဝယ္တာလဲ"
"ဒါေတာ့ သူ႔သေဘာပဲေလ"
"ေသခ်င္းဆိုး။ နင့္ကို ငါမယံုဘူး"
ေက်ာက္ခဲ ဘာမွ ဆက္မေျဖေတာ့။ စက္ဆရာႏွစ္ဦး ေရာက္လာၿပီမို႔ ကြမ္းယာ စားရန္ ေက်ာက္ခဲက ဖိတ္ေခၚသည္။ စက္ဆရာမ်ားက စက္ကို စစ္ေဆးၿပီး မူလီအိတ္ကို ေတာင္းသျဖင့္ ေက်ာက္ခဲက အထုပ္ တစ္ထုပ္ ကမ္းေပးလိုက္၏။ မဗမ္းက သမၺန္ေပၚမွ သြားယူထားေသာ စက္ႏႈိးတံကို ေက်ာက္ခဲဆီ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ေက်ာက္ခဲက အံ့ၾသေန၏။
"ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ဟဲ့။ ငါ တက္ျဖဳတ္ထားတာ ေရာ့"
"ေအးဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါ ေပ်ာက္ရင္ ခင္ဗ်ားပဲ"
"ထင္ခ်င္ရာထင္ေဟ့"
ေက်ာက္ခဲတို႔ စကားေျပာေနဆဲမွာပင္ စက္ဆရာ တစ္ဦးက တစ္ခါတည္း တပ္မလားဟု ေမးသည္။ ေက်ာက္ခဲက အထမ္းသမားမ်ားကို လွမ္းေခၚ၏။ ေလွသမားမ်ားလည္း ဝိုင္းဝန္းၿပီး စက္အေဟာင္းျဖဳတ္၍ စက္သစ္ တပ္ေပးၾကသည္။ ေက်ာက္ခဲ၏ စက္အေဟာင္းမွာ အသက္ငင္ေနၿပီ။ ျပဳျပင္ရန္ပင္ အေရးေပၚ လိုေနၿပီ။ စက္ဆရာမ်ားႏွင့္ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ဝယ္မည့္သူကို အေၾကာင္းၾကား ခိုင္းလိုက္၏။
"စက္သစ္ႀကီးက မိုက္တယ္ကြာ။ ဆယ့္ႏွစ္သိန္းလားကြ ေက်ာက္ခဲ"
ေလွသမား တစ္ဦးက ေမးလာသျဖင့္ ေက်ာက္ခဲ ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ေနေသး၏။ မဗမ္းက ကမ္းေပၚမွ လွမ္းၾကည့္ရင္း စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေက်ာက္ခဲ သမၺန္ထြက္သြားခ်ိန္အထိ မဗမ္း တစ္ေယာက္ ေတြေဝေနဆဲ။
ႏုႏုေဝ ေယာက္်ားေလး ေမြး၏။
ျမစ္ဆိပ္ရြာမွ ဆရာဝန္ ကိုယ္တိုင္ လာေမြးေပးသည္။ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပင္ ေမြးႏိုင္ခဲ့၏။ ကေလးမွာ အသား ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴၿပီး တ႐ုတ္ မ်က္ႏွာေပါက္ႏွင့္ျဖစ္၏။ ေက်ာက္ခဲသည္ သူေတာ္စပ္ရမည့္ သူ႔သားအား ေပြ႕ပိုက္ ရႏိုးႏိုး၊ ေခ်ာ့ျမဴ ရႏိုးႏိုးျဖင့္ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ရေလသည္။ ဆရာဝန္က ရယ္ေနသည္။ ေမြးစာရင္းကိုမူ အေဖ ေနရာတြင္ ေက်ာက္ခဲ၏ အမည္တပ္ေပး၏။ ကေလးသည္ ေက်ာက္ခဲ၏ သားျဖစ္ေလၿပီ။ ႏုႏုေဝက သူ႔မယား။ သို႔ရာတြင္ တို႔မရ၊ ထိမရေသာ မယားျဖစ္ေနသည္။ ႏုႏုေဝကသာ သူ႔ကိုပိုင္သည္။ ေစလိုရာေစ၊ ခိုင္းလိုရာခိုင္း႐ံုမွ်မက ေက်ာက္ခဲ၏ ဘဝေရွ႕ေရးကိုပင္ စီမံ ခန္႔ခြဲေပးႏိုင္ျပန္၏။ အေမႀကီးကမူ သူ႔ေခၽြးမ၏ အစီအမံကို နည္းနည္းမွ် မဆန္႔က်င္။ ေက်ာက္ခဲ သမၺန္အငွား မလိုက္ရေတာ့ၿပီ။
ျခံဝိုင္းထဲမွာပင္ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ ဖြင့္ခြင့္ရေတာ့သည္။ သမၺန္ကို လေပးျဖင့္ အငွားခ်ထားလိုက္၏။ ၿမိဳ႕ကို ေစ်းဝယ္ထြက္သည့္အခါ ေက်ာက္ခဲ တစ္ေယာက္ ဦးဂ်မ္း ပုဆိုးအေခ်ာစားျဖင့္ ေကာ္လာ ေတာင့္ေတာင့္ အက်ႌကို ဝတ္၍ အေၾကာ့သား ထြက္ရသည္။ ျပန္ေရာက္လွ်င္ အၿမိန္႔သား ထမင္းစားရသည္။ အိမ္မႈကိစၥ စီမံရသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ပင္ မလြတ္။ ၿပီးလွ်င္ ဆိုင္မွာထိုင္ရျပန္၏။ အေမႀကီး ခမ်ာလည္း ကေလး ကိစၥျဖင့္ နားရသည္ဟူ၍မရွိ။ သို႔ေသာ္ျငား ေခၽြးမေတာ္ မဖုရားအား အထူး ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ရွာသည္။
ကေလးႏွစ္လျပည့္ေသာအခါ ႏုႏုေဝ ခရီးထြက္ေတာ့မည္ဟု ဆိုေလၿပီ။ ကေလးကိုမူ သည္မွာပင္ ထားခဲ့မည္၊ ဘယ္ကိုသြားမည္ ဆိုသည္ကို မေျပာ။ ေမးလို႔မရ။ သူျပန္မလာမခ်င္း ဤအေျခအေနမ်ားကို မပ်က္မယြင္း ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ေနပါရန္ ေက်ာက္ခဲက သစၥာ ခံရေသး၏။ ခရီးမထြက္မီ ညကမူ ေက်ာက္ခဲကို ေခၚ၍ အထူးမွာၾကားေလသည္။
"ဟဲ့ ေက်ာက္ခဲ ငါေျပာတာေတြ မေမ့နဲ႔ေနာ္။ ကေလးကို ဂ႐ုစိုက္ ၾကားလား။ ငါ ပိုက္ဆံ ရစရာရွိလို႔ သြားမွာေနာ္။ ဟဲ့ ငါေျပာတာ ၾကားလား"
ႏုႏုေဝက ေျပာေျပာဆိုဆို ေက်ာက္ခဲ လက္ေမာင္းကို ကိုင္လႈပ္ရင္း မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၏။ ေက်ာက္ခဲက မၾကည့္လို၍ မ်က္ႏွာလႊဲသည္။ ႏုႏုေဝ ရယ္သြမ္းေသြးေတာ့သည္။
"ဘာလဲ နင္ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသလားဟင္။ ေျပာဦးေလဟာ။ ဟဲ့ ေျပာေလ"
ေက်ာက္ခဲကို ကေလးေခ်ာ့သလို ေခ်ာ့ရင္း မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္ကိုင္ လႈပ္ယမ္းေနသည္။
"ငါ ျပန္လာမွာပါဟာ။ နင္ အဲဒီလိုႀကီး မေနပါနဲ႔။ ဒီမွာ နင္ငါ့ကို မယံုဘူးလား"
ေျပာေနရင္းက ေက်ာက္ခဲကို ရႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္၏။ ေက်ာက္ခဲ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ႏုႏုေဝကို တအား က်ံဳးဖက္သည္။ ႐ုန္းလို႔ပင္မရ။ ႏုႏုေဝက ႐ုန္းလ်က္ျဖင့္ တခစ္ခစ္ရယ္သည္။ ေက်ာက္ခဲကို ခြင့္လႊတ္ ေလၿပီ။ ေက်ာက္ခဲက တအားနမ္း၏။ ေပြ႕၏။ ထို႔ေနာက္ တိတ္ဆိတ္ သြားၾကေတာ့သည္။ ေက်ာက္ခဲသည္ ထိုတစ္ညသာ သူ႔အဖို႔ မယားကံ ေျမာက္ခြင့္ရေလသည္။
ႏုႏုေဝ တစ္ေယာက္ ေဆာင္းမလြန္မီ ခရီးထြက္သြားခဲ့သည္မွာ သၾကၤန္ၿပီးသည့္တိုင္ ျပန္မေရာက္လာေတာ့။ သူ႔မယား ဘယ္သြားသည္ကို ေက်ာက္ခဲ မသိ။ ဘယ္မွာေနမွန္းလည္း မသိ။ ရန္ကုန္မွာဟု သိရေသာ္ျငား ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္လမ္းဟူ၍ မသိခဲ့။ ကေလးငယ္သာ အိမ္မွာ မက်န္ရစ္ခဲ့ပါလွ်င္ ေက်ာက္ခဲသည္ သူအိမ္ေထာင္ရွင္ ဟူသည္ကို အိပ္မက္ဟုပင္ ထင္ေကာင္း၏။ အားလံုးကလည္း ေက်ာက္ခဲ မယားသည္ ျပန္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု သတ္မွတ္ထားၾကသည္။
ထိုသတင္းကို အတည္ျပဳလိုသူမွာ မဗမ္းသာတည္း။
မဗမ္းက ေက်ာက္ခဲ ရွိရာ ရြာသို႔ ခဏခဏလာသည္။ ကေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ရင္း လာသည္မို႔ အေမႀကီးကလည္း မေျပာသာေတာ့။ ကေလး၏ ေဝယ်ာဝစၥဟူသည္ အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ အေမႀကီး အတြက္ မခ်ိမဆံ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မိုးလင္းမွသည္ မိုးခ်ဳပ္သည္ အထိ ေခ်းေသး ကိစၥမ်ားကို အေမႀကီး ၾကာၾကာ မေတာင့္ႏိုင္ေတာ့။ ေက်ာက္ခဲမွာလည္း ဆိုင္တစ္ဖက္၊ ေစ်းတစ္ဖက္မို႔ ကေလးကိစၥကို လွည့္မၾကည့္ႏိုင္။
ယခုေတာ့ ဆိုင္ျဖဳတ္ၿပီး သမၺန္ျပန္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ေတာ့သည္။ ဆိုင္မွာ ေရာင္းမေကာင္း၍ မဟုတ္။ လူမႏိုင္၍ ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ခဲစိတ္မွာ တႏံု႔ႏံု႔ နာလို႔လာသျဖင့္ ဆိုင္ကို ပိတ္ပစ္ျခင္းလည္း ပါဝင္သည္။ သူ႔အေပၚ စနစ္တက် အကြက္ခ်ၿပီး ႏြားဇာတ္ခင္းခဲ့သည္မွာ သည္ဆိုင္ကအစ ပါေနသည္ကိုး။ ဆိုင္ကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ သူ႔မယားစကားကို ဆန္႔က်င္လိုက္ၿပီဟု သူ႔ကိုယ္သူ ႏွလံုးသြင္းသည္။ ႏုႏုေဝ ထားခဲ့ေသာ ကြာရွင္း စာခ်ဳပ္ကိုမူ ကိုင္မၾကည့္ခ်င္။
သမၺန္ ျပန္လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာက္ခဲသည္ နဂို ေက်ာက္ခဲ ျပန္ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ယခင္ထက္ နည္းနည္းသာသည္မွာ မဗမ္း အေပၚ ျပဳမူဆက္ဆံေရးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ မဗမ္းကလည္း သူ ခင္းလိုက္သည့္ ျပဇာတ္ အတြက္ လစ္လပ္လ်က္ရွိေသာ မင္းသမီးေနရာတြင္ ပါခ်င္ေနသကိုး။ ေက်ာက္ခဲ တစ္ေယာက္ သူ႔အေပၚ ေဖာ္ေရြလာသည္။ ထမင္းလက္ဆံု စားလာသည္။ ေငြအပ္ေငြေခ်း လုပ္လာသည္။ မဗမ္း တစ္ေယာက္ ေက်ာက္ခဲကို ႏွစ္ဆတိုး၍ က႐ုဏာ ပိုကဲရေတာ့သည္။ ေက်ာက္ခဲ ခမ်ာ ႏုႏုေဝအား မယား တစ္ေယာက္လို အ႐ူးအမဲသား ေမွ်ာ္သလိုလည္း ငံ့လင့္ေနေသး၏။ လုပ္ရသည္မွာ သံုးဝမ္းသံုးခါးေတာ့ ေလာက္ေလာက္ငငပင္ စားႏိုင္ပါသည္။ စပါးကဲ့သည္၊ လူတင္သည္။ အေရးအေၾကာင္း မရွိလွ်င္ ညအိပ္ညေန လိုက္သည္။ ျမစ္ထဲမွာ ေနရသည္ကိုပင္ ေက်ာက္ခဲ ပိုေက်နပ္လာ၏။
ဤသို႔ျဖင့္ တစ္မိုးရာသီ ေပါက္ခဲ့ပါေလၿပီ။
ျမစ္သည္ စီးၿမဲစီးေန၏။
မဗမ္းသည္လည္း လင္တစ္ေကာင္ရရန္ အားခဲလ်က္။
ျမစ္ဆိပ္သည္လည္း ေလွတ႐ုန္း႐ုန္း၊ လူတ႐ုန္း႐ုန္း။
ဘႀကီးစိန္လည္း သူ႔တာဝန္ သူ ထမ္းေဆာင္ဆဲ။
မိုးသည္ ျမစ္ဆိပ္ေပၚ သြန္းခ်ရန္ ေတာင္ဆီမွ ေရႊ႕ေရႊ႕လာေခ်ၿပီ။
* * *
ေတာင္မွ မိုးသည္ ျမည္သံဟည္း၍ ၿပိဳလုလုညိဳ႕ကာ မႈိင္းေနၿပီ။
ေက်ာက္ခဲက သမၺန္ကို ႀကိဳးစရွည္ရွည္ခ်ည္၍ တက္လာေသာ မိုးရိပ္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္ေန၏။ မဗမ္းက ကြမ္းယာဆိုင္ခံုမ်ားကို ခပ္ျမန္ျမန္ သိမ္းေနသည္။ ဘႀကီးစိန္က တဲဝမွ လွမ္းၾကည့္ရင္း"ျမန္ျမန္လုပ္ေဟ့။ မုန္တိုင္းရွိတယ္" ဟု မဗမ္းကို လွမ္းေအာ္၏။ မဗမ္းက ေက်ာက္ခဲကို ေမးေငါ့ျပရင္း ျပန္ေအာ္သည္။
"ေက်ာက္ခဲကို ေခၚဦး။ ျမစ္ထဲမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"လာမွာပါဟ။ နင္ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား"
"လာၿပီ အဘေရ။ တံခါးခ်က္ ခ်လိုက္ဦးမယ္"
မိုးက သြန္းခ်ေလၿပီ။ မိုးသည္ ေက်ာက္ခဲကို မိလိုက္၏။ ေက်ာက္ခဲက ျမစ္ေလွကားထစ္မ်ားေပၚ တစ္လွမ္းခ်င္း တက္လာ၏။ မဗမ္းက ဘႀကီးစိန္ တဲဝမွ လွမ္းၾကည့္ရင္း ေခါင္းကိုယမ္းသည္။ ဘႀကီးစိန္က ေရေႏြးခြက္မ်ားကို လႈပ္ေဆးရင္း မိုးကို ညည္းေန၏။
"ေက်ာက္ခဲ ထမင္းစားရေအာင္ လာဟဲ့"
မဗမ္းက ေက်ာက္ခဲကို တဲထဲဝင္လာရန္ လွမ္းေခၚရင္း ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ျပသည္။ ေက်ာက္ခဲက မေျဖ။ ဘႀကီးစိန္ရွိရာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း ပန္းကန္ထဲသို႔ ေရေႏြးငွဲ႔ကာ ေသာက္ရန္ျပင္သည္။
"နင့္မလဲ ေက်ာက္ခဲရယ္။ သူ မလာေတာ့လည္း ဘာျဖစ္လဲ။ ခ်စ္လို႔ညားၾကတာမွ မဟုတ္တာ ေနာ္ ဘႀကီးစိန္"
"ကံေပါ့ကြယ္"
"သူ႔သားဆီေတာင္ သူ မလာတာ။ ေနေပါ့ဟာ။ ကိုယ္က အေနသာႀကီးပါဟာ"
မဗမ္း စကားမဆံုးခင္မွာပဲ တဲအျပင္မွ ကားဟြန္းသံ ဆက္ကာဆက္ကာ ေပၚလာသျဖင့္ မဗမ္းက ထမင္းခ်ိဳင့္ခ်ရင္း ထြက္ၾကည့္ရန္ ျပင္ေနခိုက္ ေက်ာက္ခဲက ဘာလွမ္းျမင္လိုက္သည္မသိ။
"ျပန္လာၿပီဟ"
ေက်ာက္ခဲ ဝုန္းခနဲထ၍ တဲေပၚမွ ခုန္ခ်ကာ အျပင္သို႔ ေျပးထြက္သည္။ မွန္၏။ ႏုႏုေဝ ျပန္လာေခ်ၿပီ။ ကားမွာ တဲနားအထိ ေမာင္းရန္ မလြယ္။ အုန္းပင္ျပတ္မ်ား ခုတ္လွဲ၍ ကန္႔လန္႔ခ်ထားေသာေၾကာင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာသာ ရပ္ထားရ၏။ ေက်ာက္ခဲက ကားကိုေတြ႕ပါလ်က္ တဲဝ အလြန္မွာပင္ ရပ္ေနသည္။ ႏုႏုေဝ ျပန္လာၿပီ။ သူ႔မယား ႏုႏုေဝ ျပန္လာၿပီ။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။ ကားတံခါးဖြင့္၍ ဆင္းေနခိုက္မွာပင္ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ဂ်ာကင္အက်ႌ ဝတ္ထားသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးက ေဖးမ တြဲကူ၍ ဆင္းလာျခင္းပင္။ ႏုႏုေဝကို ထီးမိုး ေပးထား၏။ ေက်ာက္ခဲ ၾကည့္ေနရင္းက ဆြံ႕အေနသည္။ ႏုႏုေဝက ေက်ာက္ခဲကို ျမင္၏။ ေခါင္းေလးငဲ့ျပရင္း တဲဆီသို႔ ႏွစ္ေယာက္ တြဲ၍ ခ်ဥ္းကပ္လာပါပေကာ။
"ဟဲ့ ေက်ာက္ခဲ။ ဘယ္သူနဲ႔လဲဟ"
မဗမ္းက ေက်ာက္ခဲ နံေဘးမွာ လာရပ္ရင္း ေမး၏။ ေက်ာက္ခဲ ေခါင္းခါသည္။ ၿပီးေတာ့ တဲထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာေတာ့သည္။ မဗမ္းကေတာ့ ေစာင့္ႀကိဳရစ္၏။
"မဗမ္း ေနေကာင္းတယ္ေနာ္"
"ေအး လာေလ"
မဗမ္းက ႏုႏုေဝကို လက္ကမ္းေပးရင္း တြဲေခၚခဲ့သည္။
ဘႀကီးစိန္ကလည္း ႏုႏုေဝ တို႔ကို လွမ္းေခၚ၏။ ေရေႏြးဝိုင္းသည္ သံုးမိနစ္မွ် တိတ္၍ ေနေတာ့သည္။ မိုးက ငါကြဟု ေအာ္သံေပး၍ ဟီးဟီးခ်ကာ ရြာေနဆဲ။ ေက်ာက္ခဲက ေခါင္းႀကီး ငံု႔ထားသည္။ ႏုႏုေဝက ေက်ာက္ခဲကို ေငးေန၏။ ၿပီးေတာ့မွ …
"ကၽြန္မ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳလိုက္ၿပီ ဘႀကီးစိန္။ အဲဒါ …"
ႏုႏုေဝက စကားမဆက္။ ေဘးမွ အမ်ိဳးသားႀကီးကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ရင္း …
"အစ္ကိုႀကီး ဒါ ကၽြန္မ ေျပာတဲ့ ကိုေက်ာက္ခဲေလ၊ ေက်ာက္ခဲ … ဟဲ့ … ေက်ာက္ခဲ"
ေက်ာက္ခဲက ေမာ့ၾကည့္သည္။
"ေနေကာင္းၾကလား"
ေက်ာက္ခဲ ေခါင္းညိတ္၏။ ၿပီးေတာ့ မေျပာမဆို မဗမ္းလက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး"ဒါ ငါ့မယား" ဟု ေျပာခ်လိုက္၏။ မဗမ္းက လန္႔ၿပီး လက္ကို ႐ုန္းဟန္ျပင္သည္။ ေက်ာက္ခဲက မလႊတ္။ ႏုႏုေဝက အံ့အားသင့္ ေနသည္။ ေက်ာက္ခဲက ဆက္ေျပာ၏။
"ကေလးကို ေခၚမသြားနဲ႔။ နင္လည္း ဗိုက္ႀကီးေနၿပီပဲ။ ထပ္ေမြးေပါ့"
ႏုႏုေဝက သူ႔ဗိုက္ပူပူေလးကို ျပန္စမ္းရင္း ေခါင္းညိတ္သည္။
ၿပီးေတာ့မွ …
"ဘႀကီးစိန္ကို ကၽြန္မတို႔ ကန္ေတာ့မလို႔ ေက်ာက္ခဲရယ္။ အေမ့ကိုလည္း ငါ ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္"
"ေသဘာပဲ"
ႏုႏုေဝတို႔ ဘႀကီးစိန္ကို လက္အုပ္ခ်ီ၍ ကန္ေတာ့သည္။ ေက်ာက္ခဲအား ပလတ္စတစ္ထုပ္ထားေသာ ေငြထုပ္ကို ေပး၏။ ေက်ာက္ခဲက ယူၿပီး ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။ အမ်ိဳးသားက ျပန္ဖို႔ျပင္သည္။ ႏုႏုေဝလည္း ျပန္လိုၿပီ။ မဗမ္းက ႏုႏုေဝကို ဆြဲ၍ထူေပးသည္။ ဘယ့္ႏွယ္လဲဟု ေမး၏။ ႏုႏုေဝက ၿပံဳးရင္း ေျဖသည္။ ၿပီးေတာ့မွ"ကေလးကို ဂ႐ုစိုက္ပါေနာ္။ ေက်ာက္ခဲကိုေရာ"
မဗမ္းက ရယ္ရင္း ငါ့လင္ပါဟယ္ဟု အေျဖေပးလိုက္ေလသည္။
မိုးက ေဝါခနဲရြာခ်ရင္း ဩဘာေပးလိုက္သည္။ အာဃာတ မိုးႀကိဳးသံ ဒိန္းခနဲ ျမည္ဟည္း၏။ ျမည္းဟည္းသံ ႀကီးလွသျဖင့္ ႏုႏုေဝေရာ၊ မဗမ္းပါ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္ရထားသည့္ လင္ ေယာက္်ားသားမ်ား၏ လက္ကို ဆြဲထားလိုက္ၾက၏။ လင္သားတုိ႔၏ လက္မ်ားကား ေအးစက္စက္။ သို႔ေသာ္ မ႐ုန္းၾကေခ်။
သူ႔လင္ ကိုယ့္လင္ ဘယ္သို႔ျမင္လည္း
အေရးအခိုက္၊ သည္းထိတ္လႈိက္ေသာ္
ကိုယ့္လင္လက္သာ ခရာတည္း။
⬜
မာန္ (ေတာင္လံုးျပန္)
ေရႊအျမဳေတ၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၈။
No comments:
Post a Comment