အပိုင္း(၁)
ထမင္းစားခန္းမွာ ညစာျပင္ဆင္ေနတဲ႕ ေကသီကိုၾကည္႕ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ စိတ္အစဥ္က ဟိုးလြန္ခဲ႕တဲ႕ ၁၀ႏွစ္တာကာလရဲ႕ တစ္ခုေသာ ေန႕ေလးတစ္ေန႕ကို ျပန္ေတြးေတာ သတိရလိုက္မိပါတယ္.. အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာဦးေန႔။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေကသီကို သယ္ေဆာင္လာတဲ႕ မဂၤလာကားဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ေနထိုင္မဲ႕ တစ္ထပ္ တိုက္ပုေလးေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကသီကို ျမတ္ႏိုး ယုယျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာျခင္း စသည္ တို႔န႔ဲအတူ ကၽြန္ေတာ္႕ လက္ေတြနဲ႕ ေပြ႕ခ်ီျပီး ျခံ၀င္း ေရွ႕ကေန အိမ္ထဲကို ၀င္လာခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ တုန္းက ေကသီရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ၾကည္ႏူးတဲ႔ အလွဆံုး အျပံဳးေလးနဲ႕အတူ ရွက္ေသြးေတြျဖာလို႔ သိပ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းေနခဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း ကမၻာမွာ အေပ်ာ္ဆံုး သတို႕သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔တာပါဘဲ။
အဲဒီေန႕ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ မေမ႕ႏိုင္ေအာင္ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းတဲ႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ရက္စြဲေတြ ျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေထာင္ေရးဟာလည္း သန္႕စင္ၾကည္လင္ေနတဲ႔ ေရခြက္ထဲက ေရလိုပါဘဲ.. ၾကည္ၾကည္ လင္လင္နဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ သိပ္ေကာင္းျပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိခဲ႕ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အားက်စရာ အိမ္ေထာင္ေလးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ႕ ၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ၂ႏွစ္ေလာက္အၾကာ သားတစ္ေယာက္ ရလာျပီးေနာက္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္လာခဲ႕တယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ တေျဖးေျဖး တိုးပြားလာသလို အလုပ္ေတြလဲ မ်ားလာတယ္.. ေကသီကလည္း ရံုးတစ္ရံုးမွာ ဝန္ထမ္းဆိုေတာ႕ မနက္တိုင္း အလုပ္သြားတာ ညေနမွ ျပန္ေရာက္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္လံုး အိမ္ကေန အတူတူထြက္ျဖစ္ၾကေပမဲ႔ အလုပ္ရွိရာအရပ္က တစ္ေယာက္ တစ္လမ္းစီမို႔ ေကသီက ဘတ္စ္ကား ေစာင္႕စီးျပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ကိုယ္႕ကားနဲ႕ကိုယ္ ကုမၸဏီကို ထြက္သြားတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားေလးကိုေတာ႔ သူ႔ပညာေရးအတြက္ ေဘာ္ဒါတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား သြားထား ထားတဲ႕အတြက္ အိမ္မွာ မရွိပါဘူး.. ညေနဆို ေကသီက အိမ္ျပန္ေရာက္တာ ပံုမွန္အခ်ိန္ျဖစ္ေပမဲ႔ အလုပ္မ်ားလြန္းတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္က ပံုမွန္အခ်ိန္တိုင္း အိမ္ျပန္ႏိုင္ဖို႕ မလြယ္ေတာ႕ဘူး။ လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္လာတာနဲ႕အမွ် အိမ္အတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ႕ဘဲ စီးပြားေရး မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဒင္နာသြားစားရတာေတြ၊ ဧည္႔ခံ႔ပြဲသြားရတာေတြနဲ႔ တေျဖးေျဖး အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ ေနာက္က်က်လာတယ္.. ေကသီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္ နည္းလာတယ္.. ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း ၾကာလာေလ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ၾကားထဲက ေႏြးေထြးတဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ဂရုစိုက္ ၾကင္နာမႈေတြဟာ ဒီေရက်သလို တစ္ေျဖးေျဖး က်ဆင္းလာတယ္.။ အားက်စရာျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းဟာ ေအးစက္ လာခဲ႕ေတာ႔တယ္.. အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေနာက္က်တတ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေကသီက ထူးထူးျခားျခား ဘာမွေမးေလ႕မရွိဘဲ ဘာသိဘာသာ ေနေလ႔ရွိတယ္။ ေကသီက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ယံုၾကည္လြန္းတာဘဲလား။ ဥပကၡာ ျပဳထားတာဘဲလား ေသြးေအးလြန္းတာဘဲလား ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ မခန္႔မွန္းႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ ေကသီ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မခ်စ္ေတာ႔ဘူး ထင္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔၂ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြ ေအးခဲသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲကို ဂ်ဴလီ ဝင္ေရာက္လာခဲ႕တယ္.. ဂ်ဴလီဟာ တည္ျငိမ္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ကို ယိမ္းယိုင္သြားဖို႔ အစပ်ိဳးလာပါေတာ႔တယ္... ခ်စ္စရာေကာင္းျပီး ငယ္ရြယ္ေခ်ာေမာတဲ႕ ဂ်ဴလီဟာ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သံေယာဇဥ္ၾကိဳး သြယ္မိခဲ႔ၾကတာပါ။ ေကသီနဲ႕ဆို ေအးစက္ျပီးရင္ခုန္ဖို႕ ေမ႕ေလ်ာ႕ေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ ႏွလံုးသားဟာ ဂ်ဴလီရဲ႕ အခ်စ္ေၾကာင္႕ တစ္ဖန္ျပန္လည္ျပီး ရင္ခုန္တတ္ခဲ႕ပါျပီ.. အခ်စ္ဆိုတာကို ျပန္ျပီး ခံစားတတ္လာပါတယ္။ ဂ်ဴလီကလည္း သိပ္ကို ၾကင္နာတတ္သလို၊ အယုအယကလဲ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ စကားကိုလဲ ခ်ိဳအီေနေအာင္ ေျပာတတ္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္အာရံု အားလံုး ဂ်ဴလီ႔အေပၚ ပံုက်သြားခဲ႕တာပါဘဲ။
@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၂)
တစ္ရက္မွာ တိုက္ခန္းက ၀ရံတာေလးမွာ ထြက္ရပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတြးနက္ေနတုန္း ဂ်ဴလီက ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ အေနာက္ကေန သိုင္းဖက္လိုက္ပါတယ္.. ဒီတိုက္ခန္းဟာ ဂ်ဴလီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ထားေပးတဲ႔တိုက္ခန္းပါ။ ဂ်ဴလီက "ကိုက အရမ္းေခ်ာတာဘဲ.. မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္စြမ္း ရွိတဲ႕သူဘဲေနာ္.. ဒါေၾကာင္႕လဲ ဂ်ဴလီက ကို႕ကို သိပ္ခ်စ္မိတာေပါ႔" လို႕ တိုးတိုးေလးနဲ႕ ကပ္ခၽြဲျပီးေျပာလိုက္ေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ စကားလံုးေတြက ကၽြန္ေတာ္႕ဇနီး ေကသီကို ရုတ္တရက္ အမွတ္ရသြားေစခဲ႕ပါတယ္.. ေကသီနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ဦးကာလတုန္းကလည္း ေကသီက ကၽြန္ေတာ္႕ကို " ေမာင္ဟာ မိန္းခေလးေတြအတြက္ အေတာ္႕ကို ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းတဲ႕သူ.. ေကသီေတာ႔ စိတ္မခ် ျဖစ္ေနရ ဦးေတာ႔မယ္" လို႕ ေျပာခဲ႕ဖူးပါတယ္.. ဒီစကားကို ျပန္သတိရမိေတာ႕ ေကသီကို သစၥာေဖာက္ မိတာ ေနာင္တရမိ သလို ျဖစ္သြားရပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ေအးစက္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ျပန္ လည္ျပီး ေႏြးေထြး လာဖို႕လဲ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ မရွိေတာ႕ပါဘူး… ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ရြယ္လွပျပီး တီတီတာတာ ေျပာတတ္တဲ႕ ဂ်ဴလီကို ခ်စ္ေနမိျပီပဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴလီနဲ႕ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ရပ္လိုက္ျပီး "ဂ်ဴလီ.. တိုက္ခန္းအတြက္ လိုအပ္တဲ႕ ပရိေဘာဂေတြ သြား၀ယ္မယ္ဆို သြားေလ။ ကိုယ္ အလုပ္ရွိေသးလို႕ ကုမၸဏီကို ျပန္သြားလိုက္ဦးမယ္.." ကၽြန္ေတာ္႔ စကားကို ၾကားေတာ႕ ဂ်ဴလီရဲ႕ မ်က္ႏွာ ညိွဳးသြားပါတယ္။ ပရိေဘာဂဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕၂ေယာက္ အတူ သြားၾကမယ္လို႕ သူ႕ကို ကတိေပးထားခဲ႕တာေၾကာင္႕ ၂ေယာက္ အတူတူ သြားလိမ္႕မယ္လို႕ ဂ်ဴလီက ေမွ်ာ္လင္႕ထားတာပါ။ မၾကာခင္မွာ ေကသီ႔ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဂ်ဴလီအေၾကာင္း ဖြင္႕ေျပာျပီး တရား၀င္ ကြာရွင္းမယ္.. ျပီးရင္ ဂ်ဴလီနဲ႕ အတူတူ ေနၾကမယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီစဥ္ထားခဲ႕ၾကေပမဲ႕ ခက္ေနတာက တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္ ေကသီကို ကြာရွင္းစကား စေျပာဖို႕ ဆိုတာ ခက္ခဲလြန္းလွပါတယ္.. ဘယ္ေလာက္ဘဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ညင္ညင္ သာသာ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာေျပာ ေကသီအတြက္ေတာ႕ အျပင္းအထန္ နာက်င္ခံစားရမွာပါဘဲ.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ရဲ႕ ၾကားမွာ ဟိုးအရင္ အိမ္ေထာင္ဦး ဘ၀ကလို ရင္ခုန္လိႈက္ေမာစြာနဲ႔ ပူေႏြးတဲ႕ အခ်စ္မ်ိဳး မရွိၾကေတာ႕ တာက လြဲလို႕ ေကသီဟာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ သိပ္ကို ေကာင္းတဲ႕ ဇနီးတစ္ေယာက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တတ္တဲ႕ မနက္စာကို ကၽြန္ေတာ္မထခင္ သူတစ္ေယာက္တည္း ေစာေစာထျပီး အျမဲတမ္း ျပင္ဆင္ထားတတ္သလို ညေနလဲ ရံုးကေနလဲ အခ်ိန္မွန္ ျပန္ေရာက္ျပီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အလုပ္ ပင္ပန္းသည္ျဖစ္ေစ မနားႏိုင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္အတြက္ ညစာကို ကၽြန္ေတာ္စားသည္ျဖစ္ေစ၊ မစားျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ေစာေစာျပန္ေရာက္တဲ႕ ေန႕မွာေတာင္ သူ႕ကို ကူေဖာ္မရဘဲ တီဗီေရွ႕မွာထိုင္၊ တီဗီၾကည္႕ရင္း ေကသီခ်က္ျပဳတ္ျပီးခ်ိန္ထိ ေစာင္႕ေနတတ္ပါတယ္.. စားေသာက္ျပီးေတာ႕မွ တီဗီဆက္ၾကည္႕ရင္ၾကည္႕၊ မၾကည္႕ရင္လဲ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ အလုပ္မ်ားသလိုလိုနဲ႕ ထိုင္ေနျပီး ဂ်ဴလီ႔မ်က္ႏွာေလးကို မွန္းဆကာ သူ႕အေၾကာင္းေလးေတြ ေတြးရင္း သူ႕ကို သတိရေန တတ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကြာရွင္းစကားေျပာဖို႕ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ႏႈတ္က ထြက္ဖို႕ ခက္ခဲလြန္းတာေတာ႕ အမွန္ပါ။
ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေကသီကို ေနာက္သလိုလိုနဲ႕ စကား စၾကည္႔ခဲ႔ဖူးပါတယ္.. "ေကသီ တကယ္လို႕မ်ား ေကသီ႔ကို ေမာင္က ကြာရွင္းခြင္႔ေတာင္းမယ္ဆိုရင္ ေကသီဘာလုပ္မလဲ "လို႕ ရယ္ေမာ ရင္းနဲ႔ ေသြးတိုးစမ္းရင္း လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေကသီက ကၽြန္ေတာ႕ကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေအာင္ စိုက္ျပီး ၾကည္႕ေနခဲ႕ပါတယ္။ စကားတစ္ခြန္းမွေတာ႕ ျပန္မေျပာပါဘူး.. ဒါေပမဲ႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီစကား ဟာ ေနာက္ေျပာင္တဲ႕ စကား ျဖစ္လိမ္႕မယ္လို႕ဘဲ ယံုၾကည္ပံု ရပါတယ္.. ဒါနဲ႕ေတာင္ ေကသီ႕ မ်က္၀န္းေလးေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားျပီး မႈန္မိႈင္းသြားပါတယ္.. စကားတစ္ခြန္းမွေတာင္ ခြန္းတံု႕ မျပန္ႏိုင္ပါဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ ကြာရွင္းမဲ႕ ကိစၥကို အတည္သာေျပာမယ္ဆိုရင္ ေကသီ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခံစားရမွာပါလဲ။ ေကသီ ဘယ္လိုမ်ား တံု႕ျပန္မယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆလို႕ေတာင္ မရပါဘူး။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၃)
တစ္ရက္မွာ ေကသီဟာ သူတို႔ရံုးကိစၥတစ္ခုနဲ႕ အျပင္ထြက္လာရင္း ကၽြန္ေတာ္႕ကုမၸဏီကို ေရာက္လာပါတယ္.. ကံေကာင္းတာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ဴလီက အျပင္ထြက္သြားခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ေကသီဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက စာနာသနားတဲ႕ ဂရုဏာအရိပ္အေယာင္ေတြ၊ ဖြင္႕ဟမေျပာေပမဲ႕ တစ္စံုတစ္ရာ ဖံုးကြယ္ထားပံုရတဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဆီကေန သကၤာမကင္းျဖစ္စရာ အရိပ္အေယာင္တစ္ခုခုကို ရွာေတြ႔သြားပံု ရခဲ႕ပါတယ္.. သူဟာ ၀န္ထမ္းေတြကို ညင္ညင္သာသာေလး ျပံဳးျပျပီး စကားေျပာေနခဲ႕ေပမဲ႕လို႕ သူ႕မ်က္၀န္းေတြ မွာေတာ႕ နာက်င္တဲ႕ ခါးသီးမႈတစ္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း နာက်င္ေနပံုရတဲ႕ ေကသီမ်က္၀န္းေတြကိုၾကည္႕ျပီး ၀မ္းနည္းလာမိပါတယ္.. ေကသီကို ကၽြန္ေတာ္မခ်စ္ေတာ႕ေပမဲ႕ ရက္စက္ႏိုင္တဲ႕စိတ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႕မွာ မရွိပါဘူး။ ေကသီဟာ ျပန္ခါနီးက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၾကည္႕သြားတဲ႕ အၾကည္႕ေတြထဲမွာ အဓိပၸါယ္တစ္ခ်ိဳ႕ ပါ၀င္တဲ႕ အၾကည္႕ေတြနဲ႕ ၾကည္႕သြားခဲ႕ပါတယ္.. နာက်င္ရိပ္ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕အတူ ေတာင္းပန္ရိပ္ေလးေတြ စြက္ေနခဲ႕တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ ခံစားနားလည္မိလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ကြာရွင္းျပတ္စဲဖို႕ ခုခ်ိန္ထိ ျပတ္ျပတ္သားသား မလုပ္ေသးဘဲ အခ်ိန္ဆြဲေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဂ်ဴလီကလည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ဖိအားေတြ ေပးလာေနပါျပီ။ ဒီတစ္ပတ္ထဲမွာဘဲ ေကသီကို ဖြင္႕ေျပာဖို႕ ဂ်ဴလီက ရာဇသံေပးပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပတ္သားဖို႕ အခ်ိန္တန္ျပီလို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး ဒီတစ္ပတ္မွာ ေျပာပါမယ္လုိ႕ ဂ်ဴလီကို ကတိေပးလိုက္ ပါေတာ႕တယ္.. ဖြင္႔ေျပာဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ႕ တစ္ရက္မွာေတာ႔ ေကသီျပင္ဆင္ေကၽြးေမြးတဲ႕ ညေနစာကို စားေသာက္ျပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕လက္ကို အသာဆုပ္ကိုင္လုိက္ျပီး "ေကသီ မင္းကို ေမာင္ေျပာစရာရွိတယ္.." လို႕ စကားစ လိုက္ပါတယ္... ဒီအခါ ပန္းကန္သိမ္းဖို႕ ျပင္ေနတဲ႕ ေကသီဟာ ထမင္းစားပြဲက ထိုင္ခံုမွာ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဘာမွ မေမး ၊ စကားလည္း တစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ သူေရွ႕က စားပြဲခင္းကိုသာ စိုက္ၾကည္႕ေနပါတယ္.. သူ႕မ်က္၀န္းေတြထဲက နာက်င္ရိပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရျပန္ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာမယ္ဆိုတာ ေကသီ ရိပ္မ်ား ရိပ္မိေနမလား… စဥ္းစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ပါးစပ္က ကြာရွင္းဖို႕ကိစၥကို ေျပာထြက္ဖို႕ ခ်က္ျခင္းဘဲ ဝန္ေလး သြားရျပန္ပါျပီ.. ဒါေပမဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတြေ၀ေနလို႕ မျဖစ္ေတာ႕ဘူး ေျပာကိုေျပာမွ ျဖစ္ေတာ႕မယ္.. ဂ်ဴလီကလဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အျမဲတမ္း အတူတူေနခ်င္လွျပီ.. ခုလိုတစ္ခါတစ္ေလမွ ေတြ႔ရတဲ႕ ဘ၀ကို သူမေက်နပ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ ေကသီကို တရားဝင္ကြာရွင္းျပီး ဂ်ဴလီနဲ႕ဘဲ ဘ၀အသစ္ကို စေတာ႕မယ္.. ဒီလိုေတြးမိလိုက္ျပီး အားျပန္တင္းရင္း ေကသီ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။
"ေမာင္႕ကို ကြာရွင္းခြင္႕ေပးပါ ေကသီ.. ေမာင္ မင္းနဲ႕ ကြာရွင္းခ်င္တယ္.. "
ကၽြန္ေတာ္႕စကားကို ၾကားတဲ႕ ေကသီဟာ ထူးထူးျခားျခား တုန္လႈပ္ဟန္၊ အံ႕ၾသဟန္လဲ မျပဘူး.. ဒါေပမဲ႕ သူ႕မ်က္၀န္းကေနေတာ႕ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာခဲ႔ပါတယ္.. ျပီးေတာ႕ ေၾကကြဲ ဆို႕နင္႕ေနတဲ႕ အသံနဲ႕ "အေၾကာင္းျပ ခ်က္က ဘာေၾကာင္႕လဲေမာင္ .. ေမာင္႕အေပၚ ဘာေတြမ်ား တာ၀န္မေက်လို႕လဲ.. ေကသီ႔ဘက္က မယားဝတၱရား ပ်က္ကြက္တာ ဘာမ်ား ရွိခဲ႕လို႕လဲ… " မေမွ်ာ္လင္႕ဘဲ ၾကားလိုက္ရတဲ႕ ေကသီ႕ေမးခြန္းေတြကို ျပန္ေျဖဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဆြံ႕အသြားပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ထင္တာက ကၽြန္ေတာ္႔ စကားကို ၾကားရင္ ေကသီဟာ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ရန္ေတြ႔မယ္၊ ငိုယိုျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို ထုရိုက္မယ္၊ ေတြ႔ရာနဲ႕ ေကာက္ေပါက္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင္႕ထားခဲ႕တာပါ။ ဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳးနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရမယ္လို႕ ေတြးထင္မထားခဲ႕တာေၾကာင္႕ ေကသီကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္ခဲ႕ရပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕မ်က္ႏွာကို မ်က္ရည္ေတြၾကားကေန အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည္႕ေနခဲ႕ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ အေျဖကို ေကသီက ေစာင္႕ဆိုင္းေနခဲ႕တယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔ဆီက ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာတဲ႕အဆံုး "ေကာင္းျပီေလ.. ကြာရွင္းဖို႔ကို ေမာင္႔ဘက္က တကယ္ လိုလားေနတယ္ ဆိုမွေတာ႔ ေမာင္႔စိတ္တိုင္းက်သာ ဆံုးျဖတ္ပါ…" လို႕ ေျပာျပီး နာနာက်င္က်င္ ရိႈက္သံေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ေကသီ ထမင္းစားခန္းထဲကေန ေျပးထြက္သြားခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲကို ေကသီေရာက္မလာပါဘူး။ အခန္းပိုတစ္ခုမွာ သူ႕တစ္ေယာက္တည္း သြားအိပ္ပံု ရပါတယ္။ ေသခ်ာတာက ေကသီဟာ တစ္ညလံုး ငိုေၾကြးေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ မေပးေပမဲ႕ ေကသီ နားလည္မယ္ႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ေကသီနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ေအးစက္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို သူျမင္ေတြ႔ႏိုင္မွာပါ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ႕ အသည္းႏွလံုးက ဂ်ဴလီအတြက္သာ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဂ်ဴလီဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ခုန္သံ ျမန္ေအာင္ျပဳစားႏိုင္တဲ႕ နတ္သမီးတစ္ပါးပါ။ ဂ်ဴလီနဲ႔ဆို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ကိုေပ်ာ္မယ္ဆိုတာ ျငင္းစရာ မလိုပါဘူး။
@@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၄)
ေနာက္ရက္ကစျပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကသီနဲ႕ ကြာရွင္းျပတ္စဲဖို႕ကိစၥကို စ ျပင္ဆင္ပါတယ္. ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္တစ္ေစာင္ အၾကမ္းေရးျပီး ေကသီ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပလိုက္တယ္.. အဲဒီစာခ်ဳပ္ထဲမွာ အခုလက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေကသီေနတဲ႕ အိမ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္စီးေနတဲ႕ကားရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႕ ကုမၸဏီရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ ၃၀% ရယ္ကို ေကသီ႕ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင္႕ေပးေၾကာင္း ထည္႕ေရးထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ျပတဲ႕ စာခ်ဳပ္အၾကမ္းကို ေကသီက ျဖတ္ခနဲ တစ္ခ်က္သာ ၾကည္႕ပါတယ္။ ျပီးေနာက္ေတာ႔ တစ္စစီ ဆြဲဆုတ္လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ေရွ႕မွာ ရႈံးပြဲခ် ငိုေၾကြးပါေတာ႔ တယ္။ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ငိုေၾကြးေနတဲ႕ ေကသီကိုၾကည္႕ျပီး ကၽြန္ေတာ႕ရင္ထဲမွာလဲ တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႕ နာက်င္ေနသလို ခံစားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ခုခု ႏွစ္သိမ္႕ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳးစားခ်င္ေတာ႕ပါဘူး။ စိတ္ရွိလက္ရွိ ငိုေၾကြးလိုက္တာက သူ႕ရင္ထဲမွာ ခံစားေနတာေတြ နည္းနည္းေတာ႕ ျဖစ္ျဖစ္ သက္သာသြားလိမ္႕မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္.. ခုလိုဆိုေတာ႕ ဂ်ဴလီအတြက္ေၾကာင္႕ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေပါင္းသင္းခဲ႕တဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ သူစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ရေတာ႕မွာကို ေတြးမိေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းမိျပီး တစ္စံုတစ္ရာကို ဆံုးရႈံးသလိုမ်ိဳး ခံစားရတာေတာ႔ အမွန္ပါ။ ကြာရွင္းဖို႕ စီစဥ္ေနရေပမဲ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အျပစ္တစ္ခုခု က်ဴးလြန္ေနမိတယ္လို႕ခံစားေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္လို႕လဲ မျဖစ္ေတာ႕ပါဘူး။ ေကသီ႕အေပၚ မတရားမွန္း သိေပမဲ႕ ဂ်ဴလီရဲ႕ အခ်စ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္္ မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။ ဂ်ဴလီနဲ႕ေနဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ျပီးသား ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီပဲေလ။
အဲဒီညမွာ ေကသီဟာ စာေရးစားပြဲေပၚမွာ ထိုင္ျပီး တစ္စုံတစ္ခုကို ေရးေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္.. ညတစ္ေရးႏိုးလို႕ ေရထေသာက္ခ်ိန္ထိလဲ အဲဒီစားပြဲမွာ သူရွိေနတုန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီးလို႕ မိုးလင္းေတာ႕ မနက္စာ စားခ်ိန္မွာ ေကသီဟာ သူကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ႕ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ အၾကမ္းတစ္ေစာင္ကို လာျပပါတယ္.. သူ႕စာခ်ဳပ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကြာရွင္းျပတ္စဲတဲ႕အတြက္ ဘယ္လိုရပိုင္ခြင္႕မ်ိဳးကိုမွ သူယူမွာ မဟုတ္တဲ႕အေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မကြာရွင္းခင္ တစ္လတိတိ အခ်ိန္ေပးျပီး သူနဲ႕အတူတူ ယခင္ကအတိုင္း ပံုမွန္အေနအထားမ်ိဳး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေနေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုထားပါတယ္။ သူ႕အေၾကာင္းျပခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ရဲ႕ သားေလးဟာ ေနာက္၃ရက္ေလာက္ဆို ေႏြရာသီ ေက်ာင္းတစ္လပိတ္တာမို႕ အေဆာင္ကေန အိမ္ကိုျပန္လာေတာ႕မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြာရွင္းတဲ႕ကိစၥကို သားေရွ႕မွာ မျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင္႔ သားရွိေနတဲ႕ ဒီတစ္လ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၂ေယာက္ ဘာမွ မျဖစ္သလို ပံုမွန္အတိုင္း ေနျပခ်င္တယ္ လို႕ ေကသီက ေတာင္းဆို ပါတယ္။ က်ိဳးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္တဲ႕ ေကသီရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္လဲ ေလ်ာေလ်ာရွဴရွဴ လက္ခံလိုက္ ပါတယ္။
ေကသီက ကၽြန္ေတာ္႕ကို "ေမာင္… ေကသီတို႕ ၂ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာဦးရက္တုန္းက ေကသီ ဒီအိမ္ထဲကို ဘယ္လိုေရာက္လာတယ္ဆိုတာ ေမာင္မွတ္မိေသးလား" လို႕တိုးဖြ ညင္သာတဲ႕ အသံေလးနဲ႕ ေမးလိုက္ တဲ႔ ေကသီရဲ႕ ေလသံနဲ႔ ေမးခြန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာဦးရက္ကို ျပန္အမွတ္ရ သြားေစခဲ႕ ပါတယ္.. "ေမာင္.. မွတ္မိပါတယ္" လို႕ ေခါင္းညိတ္ျပီး ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ႕ ေကသီက ဆက္ျပီးေျပာပါတယ္.. "အဲဒီေန႔တုန္းက ေမာင္က ေကသီ႕ကို ေပြ႔ခ်ီျပီး ကားေပၚကေန အိမ္ထဲ ေခၚလာခဲ႕တာေလ။ ခုထိ ေကသီမွတ္မိေနပါတယ္။ ေမာင္႕ကို ေကသီတစ္ခု ေတာင္းဆိုခ်င္တာက ေမာင္နဲ႕ မကြာရွင္းခင္ အတူတူေနခြင္႕ရတဲ႕ ဒီတစ္လအတြင္းမွာ ေမာင္ေရာ ေကသီေရာ အလုပ္ကို သြားၾကတဲ႕ မနက္တိုင္း အိမ္ခန္းထဲကေန ျခံ၀င္းထိ ေမာင္က ေကသီ႕ကို ေပြ႕ခ်ီသြားေပးပါ။ သားေလး ျပန္ေရာက္တဲ႕ ေန႕ကစလို႕ ေကသီတို႔ လမ္းခြဲၾကမဲ႔ ေနာက္ တစ္လတိတိကို ေန႕တိုင္း မပ်က္မကြက္ လုပ္ေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္.. ဒါေလးကို ေမာင္ လိုက္ေလ်ာေပးႏိုင္မလားဟင္" ေကသီရဲ႕ ေတာင္းဆိုစကားကို ၾကားရေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတြေဝ တံု႕ဆိုင္းေနျခင္း မရွိဘဲ လိုက္ေလ်ာဖို႕ သေဘာတူလိုက္ပါတယ္.. ရက္ရက္စက္စက္ ခ်န္ထားျခင္းခံရမဲ႕ ေကသီအတြက္ ဒီေလာက္ေတာ႔ လိုက္ေလ်ာဖို႕ သင္႔ပါတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ ေကသီဟာ မဂၤလာဦး ကာလတုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႕ရတဲ႕ အျဖစ္ေတြကို ျပန္သတိရျပီး အခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကို ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အမွတ္တရေတြနဲ႕သာ အဆံုးသတ္ခ်င္ပံုရပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္က ေကသီရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ အေၾကာင္းကို ဂ်ဴလီ႔ကို ေျပာျပျပီး တစ္လေလာက္ ေစာင္႕ေပး ဖို႕ ေျပာလိုက္ေတာ႕ ဂ်ဴလီက မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္မဲ႔လိုက္ျပီး အားရပါးရ ရယ္ေမာပါတယ္… ျပီးေတာ႕ "ဒါ သက္သက္ ညစ္တာ… ကို႕မိန္းမက ဘာေတြ ပရိယာယ္ဆင္ဦးမလို႕လဲ မသိဘူး.. အို.. သူဘာဘဲ လုပ္လုပ္ေလ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ကြာရွင္းတာကိုဘဲ သူခံရမွာပါ။ ရပါတယ္ တစ္လေလာက္ ထပ္ေစာင္႔ရလဲ ဂ်ဴလီေစာင္႔ပါမယ္" လို႕ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္စြာနဲ႕ အခိုင္အမာ ေျပာလိုက္ပါတယ္.. ဂ်ဴလီရဲ႕ စကားက ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကို ကသိ ကေအာက္ ျဖစ္ေစျပီး ေကသီအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္.. တကယ္ တမ္းေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကြာရွင္းခ်င္တယ္ ဆိုေပမဲ႕ ေကသီ႕မွာ ဘာမွ အျပစ္မရွိရွာပါဘူး… ဂ်ဴလီကို ခ်စ္မိတဲ႕ အေၾကာင္း တစ္ခုတည္းနဲ႕ ေကသီကို ကၽြန္ေတာ္ ထားခဲ႕ရမွာပါ။
@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၅)
အရင္ကတည္းက ေကသီနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မဂၤလာဦး ကာလေတြတုန္းကလို ယုယုယယနဲ႔ သည္းသည္းလႈပ္ ျဖစ္မေနေတာ႕ဘဲ ေအးစက္စက္ ျဖစ္ေနခဲ႕တာ ၾကာျပီဆိုေပမဲလို႔ စိမ္းစိမ္းကားကား ျဖစ္တာမ်ဳိး မရွိခဲ႔ဘဲ ၾကေပမဲ႔ ကြာရွင္းဖို႕ကိစၥ ဖြင္႕ေျပာ လိုက္တဲ႕ေန႕ကစလို႔ ေကသီနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕အၾကားမွာ အရိပ္မဲၾကီး တစ္ခု ျခားသြားခဲ႔သလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ေကသီရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း အျပံဳးတစ္စကိုမွ မေတြ႔ ရေတာ႕ဘဲ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေနတဲ႕ မ်က္ႏွာကိုသာ ေတြ႔ရေတာ႕တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ စကားေျပာဖို႕ ကိုလည္း ေရွာင္လႊဲေနခဲ႔ၾကေတာ႔ တကယ္႕ကို တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္သြားၾကသလိုပါဘဲ။
သားျပန္ေရာက္လာတဲ႔ ပထမဆံုးေန႕ ရံုးသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ သေဘာတူထားတဲ႕ အတိုင္း ေကသီကို အခန္းထဲကေန အိမ္ေရွ႕ျခံ၀င္း တံခါးေပါက္ထိ ကၽြန္ေတာ္ ေပြ႕ခ်ီလာေတာ႕ ၂ေယာက္လံုးက ႏူးညံ႕ ေပ်ာ႔ေျပာင္း မေနခဲ႔ဘဲ ေတာင္႕ ေတာင္႔ၾကီးေတြ ျဖစ္ေနခဲ႕ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ခုလို ၾကင္ၾကင္နာနာ၊ ယုယုယယ မေနျဖစ္ခဲ႕တာ ၾကာခဲ႕ျပီဆုိေတာ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေတာင္ မေနတတ္ေတာ႔ သလိုပါဘဲ။ ဘာမွ မသိရွာတဲ႕ သားေလးကေတာ႕ "ေဟး… ေဖေဖက ေမေမ႕ကို ေပြ႕ထားတယ္ကြ" လို႕ ေအာ္ဟစ္ျပီး ဝမ္းသာအားရ လက္ခုပ္ေလး တီးရွာပါတယ္။ သားရဲ႕ အသံက ကၽြန္ေတာ္႔ အသည္းႏွလံုးကို ဖ်စ္ညွစ္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕ျခံ၀င္းထဲေရာက္ခ်ိန္မွာ "ကြာရွင္းမဲ႕ကိစၥ သားေလး မသိပါေစနဲ႔ဦးနာ္" လို႕ ေကသီက တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေတာ႕ သူ႕ကိုေပြ႔ခ်ီထားရက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ျပီး "စိတ္ခ်ပါကြာ" လို႕ ေျပာလိုက္ေပမဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ မသက္မသာ ခံစားေနရတာ အမွန္ပါဘဲ.. ျခံေရွ႕ေရာက္ေတာ႕ ေကသီကို ခ်ေပးလိုက္ျပီး ကားေပၚ ေမာင္းတက္ခဲ႕လိုက္ပါတယ္.. ေကသီကေတာ႕ ခပ္ေႏွးေႏွး ေျခလ်မ္းေတြနဲ႔ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို ထြက္ခြာသြားပါတယ္။
ေနာက္ေန႕ေတြမွာေတာ႕ ပထမဆံုးေန႕ကလို ခပ္ေတာင္႕ေတာင္႕ ျဖစ္မေနၾကေတာ႕ဘဲ ေကသီ႔ကို ေပြ႔ခ်ီရတာ သက္ေတာင္႕သက္သာ ရွိလာတယ္.. ေကသီကလည္း ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ လည္ပင္းကို ျပန္ျပီး သိုင္းဖက္လာ တတ္တယ္.. ေကသီရဲ႕ အကၤ်ီမွာ ဆြတ္ထားတဲ႕ ေရေမႊးနံ႕ေလးကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ႕ ႏွာဝမွာ အတိုင္းသား ရႈရိႈက္ေနရတယ္.. အဲဒီေရေမႊးနံ႔ကို ရလိုက္ေတာ႕မွ ေကသီ႕ကို ေရေမႊးပုလင္း မ၀ယ္ေပးျဖစ္တာ ဘယ္ႏွႏွစ္ ရွိသြားျပီလဲ ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားေတာ႕ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားျပီဆိုတာ မွတ္ကိုမမွတ္မိေတာ႕.. ဟုိအရင္တုန္း ကေတာ႕ ေကသီ ၾကိဳက္တတ္တဲ႕ ေရေမႊးပုလင္းေတြတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ေပးခဲ႕တာခ်ည္းပါဘဲ.. တစ္အိမ္ထဲ ေနၾကေပမဲ႔လို႔ ေကသီနဲ႕ ပတ္သက္တဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားျဖစ္တာ ၾကာခဲ႕ျပီဆိုတာ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို သိလိုက္ရတယ္။ သက္ျပင္းကိုဖြဖြ ခ်လိုက္မိေတာ႕ ေကသီက ကၽြန္ေတာ္႕ မ်က္ႏွာကို ေမာ႕ၾကည္႕လာတယ္.. ကၽြန္ေတာ္လဲ ေကသီ႕မ်က္ႏွာကို ျပန္ငံု႕ၾကည္႕မိ လိုက္ျပန္တယ္.. ဒီေတာ႕မွ သတိထား လိုက္မိတာက ေကသီဟာ လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၁၀ႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မဂၤလာဦးခ်ိန္ေတြတုန္းကလို ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ႕ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ႕ပါဘဲလား။ ေကသီရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ မ်က္လံုးေထာင္႕ေတြမွာ အေရးအေၾကာင္း တစ္ခ်ိဳ႕ ထင္စျပဳေနခဲ႕ျပီ။ လွပတဲ႔ ေကသီ႕မ်က္ႏွာဟာ ႏုပ်ိဳသစ္လြင္ျပီး တက္ၾကြတဲ႔ အလွမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ႔ေပမဲ႔ ရင္႕က်က္ျခင္းနဲ႕အတူ က်က္သေရရွိတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးရဲ႕ အလွကို ထပ္ေဆာင္းထားခဲ႕ျပီ။
@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၆)
ေနာက္ တစ္တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ေကသီကို ကၽြန္ေတာ္ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေတာ႕ ေကသီက "ညတုန္းက မိုးရြာထားတာ ျခံထဲက ေက်ာက္ျပားက ေခ်ာေနတယ္.. သတိထားေနာ္" လို႕ တိုးတိုးေလး သတိေပး စကားကို ေျပာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕ ရင္ထဲမွာ ေႏြးကနဲ ခံစားလိုက္ရျပီး ၾကည္ႏူး စိတ္ကေလး နဲ႔ ေကသီ႔ကို ျပံဳးလိုက္ေတာ႕ ေကသီက မ်က္ႏွာနီျပီး ေခါင္းကို ငံု႕သြားခဲ႔ တယ္။ ေကသီ႕ကို ေပြ႔ထားရတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္ဟာ ပထမေန႕တုန္းကလို တာ၀န္အရ လုပ္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ႕ဘဲ တကယ္႕ကို စိတ္ပါ လက္ပါ ျဖစ္လာတယ္။ဒါေပမဲ႕ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဂ်ဴလီကို ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ မေျပာမိဘူး။ ဂ်ဴလီရဲ႕ "ဘာေတြထူးျခားေသးလဲ" ဆိုတဲ႕ အေမးကို ဘာမွ "မထူးျခားပါဘူးကြာ" ဆိုျပီး ခပ္ေပါ႕ေပါ႕ အေျဖကိုသာ ေပးျဖစ္ခဲ႕တယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ေကသီဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အကၤ်ီကို မီးပူတိုက္ျပီး ဘယ္ေပၚမွာ တင္ထားတယ္.. ဘယ္ေဘာင္းဘီနဲ႕ ၀တ္သြား၊ ျပန္လာရင္ ညေနအတြက္ ဘယ္ဟိုတယ္မွာ သားေလးၾကိဳက္တာေလး ၀ယ္ခဲ႕ပါ စသျဖင္႕ ေျပာတတ္လာတယ္.. ညျပန္ေရာက္ရင္ သားရယ္ ေကသီရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ညစာအတူတူစားၾက၊ တီဗီကလာတဲ႕ အစီအစဥ္ေတြ ထိုင္ၾကည္႕ျပီး ရယ္ေမာၾကနဲ႕ ခါတိုင္း ဒီခ်ိန္ေတြမွာ ဂ်ဴလီကို သတိရေနတတ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ေတြ မိသားစုေပ်ာ္ရႊင္မႈထဲ ႏွစ္ျမဳပ္လာတယ္.. ဂ်ဴလီဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ သတိရျခင္းေတြထဲမွာ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္လာခဲ႕ျပီ။ ေကသီ႕ကို ေပြ႕ခ်ီရတာလည္း တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ပိုျပီး ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါး ျဖစ္လာတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ထင္လာခဲ႕တယ္။
ရက္ ၂၀ေလာက္ၾကာေတာ႕ မနက္ ရံုးသြားၾကဖို႕ အဝတ္လဲေနတဲ႕ ေကသီ႕ကို ေပြ႔ခ်ီဖို႕ေစာင္႕ရင္း ကၽြန္ေတာ္က "ေကသီ မင္းကို ေပြ႔ရတာ အရင္ကထက္စာရင္ ပိုျပီးေပါ႕သြားသလိုဘဲ။ ေမာင္က ပိုျပီး အားရွိလာလို႕ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ေနာ္" လို႔ ေနာက္ျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ေကသီက အ၀တ္ေတြ တစ္စံုျပီးတစ္စံု ေရြးေနရင္း သူနဲ႔ေတာ္တဲ႕ အကၤ်ီကို ရွာမေတြ႔ျဖစ္ေနဟန္နဲ႔ သက္ျပင္းခ်လိုက္ျပီး "အကၤ်ီေတြလဲ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ပိုၾကီးၾကီးလာတယ္ထင္တယ္.. ကၽြန္မနဲ႕ ေတာ္တဲ႕အက်ၤီ ရွာမရေတာ႕ဘူး.". လို႕ ညီးတြားလိုက္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးလိုက္မိပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ေကသီ႔ကို ေသခ်ာၾကည္႕လိုက္ေတာ႕မွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။ ေကသီဟာ ေတာ္ေတာ္႕ကို ပိန္သြားခဲ႔ပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က ပိုျပီး အားေကာင္း သန္မာလာလို႕ မဟုတ္ဘဲ ေကသီကသာ ကၽြန္ေတာ္ေပြ႕ကာစ အရင္ ေန႔ေတြထက္စာရင္ အမ်ားၾကီး ပိန္သြားတာမို႕ သူ႔၀တ္စံုေတြက သူနဲ႕ မေတာ္ေတာ႕ဘဲ ၾကီးေနခဲ႕တာပါ။ ေကသီဟာ ဘာမွ မျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္ထားေပမဲ႕ တကယ္တမ္းေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကြာရွင္းဖို႕ ကိစၥအတြက္ သူ႔ႏွလံုးသားမွာ အင္မတန္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိုးႏွက္ခံစားရပံု ေပၚပါတယ္။
ပိန္သြားတဲ႕ ေကသီ႔ခႏၶာၶကိုယ္ သြယ္လ်လ်ကိုၾကည္႕ျပီး ေကသီ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဆင္းရဲေနခဲ႕ပါလိမ္႔ လို႔ ေတြးမိကာ ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းျခင္းေတြ တစ္လိႈက္လိႈက္ တက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကသီ႕ေခါင္းကေလးကို ၾကင္နာစိတ္ကေလးနဲ႕ လွမ္းကိုင္လိုက္ဖို႕ လက္ရြယ္လိုက္တုန္းမွာ သားေလးက အခန္းထဲကို ရုတ္တရက္ ေရာက္လာျပီး "ေဖေဖ.... ေမ႕ေမ႕ကိုေပြ႕ခ်ီျပီး အလုပ္သြားဖို႕ အခ်ိန္ေရာက္ျပီေလ" လို႕ သတိေပးစကား ေျပာလာပါတယ္။ သားေလးၾကည္႕ရတာ သူ႕အေဖဟာ အေမျဖစ္သူကို ေပြ႔ျပီး အလုပ္သြားတာကို အျမဲတမ္းေတြ႕ေနရမဲ႕ ျမင္ကြင္းလို႕ ထင္မွတ္ထားပံုရပါတယ္.. ေကသီက သားေလးအနားကို တိုးကပ္သြားျပီး တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည္႕ဖို႕ အင္အားမရွိေတာ႕တာေၾကာင္႕ မ်က္ႏွာလြဲပစ္လိုက္ မိပါေတာ႕တယ္.. ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္နားနီးလာမွ ဆံုးျဖတ္ျပီးသား ကၽြန္ေတာ္႕ စိတ္ေတြ ျပန္ေျပာင္းလဲသြားမွာကိုလဲ စိုးထိတ္ေနမိပါတယ္။ ခနၾကာေတာ႕ ေကသီ႕ကိုယ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေပြ႕ခ်ီ လိုက္ျပီး အိပ္ခန္းကေန ျခံ၀င္းတံခါးထိ ေလွ်ာက္လာတဲ႕အခ်ိန္မွာ ခါတိုင္းလိုဘဲ ေကသီက ကၽြန္ေတာ္႕ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မဂၤလာဦးေန႕ ကို ျပန္သတိရေန မိေပမဲ႔ ေကသီရဲ႔ ခႏၶာၶကိုယ္ကေတာ႕ မဂၤလာဦး အခ်ိန္ေတြ တုန္းကထက္ ပိုျပီး ပါးလ်ား ေပါ႕ပါး သြားခဲ႕ျပီ။ ဒီအျဖစ္က ကၽြန္ေတာ္ကို ထိထိခိုက္ခိုက္ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းေစပါတယ္..
@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၇)
ဒီေန႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး ေနာက္ဆံုးေန႕ပါဘဲ… ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင္႕ျပီမို႕ ညေနဆိုရင္ သားေလးဟာ သူေနတဲ႕ အေဆာင္ကို ျပန္ရေတာ႕မယ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္အတြက္ ေနာက္ဆံုးေန႕မွန္း သိေနေတာ႕ ေကသီ႕ကို ေပြ႔ခ်ီထားတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ေတြဟာ ခြန္အားမဲ႕ေန သလို ျဖစ္ေနျပီး ေျခေထာက္ေတြ ကလည္း ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းဖို႕ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ႕မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ ထား တဲ႕ ေကသီရဲ႕ လက္ဖ်ားေလးေတြ ဟာလည္း ေအးစက္ေနတာပါဘဲ။ တစ္ညလံုး ငိုေၾကြးထားပံုရတဲ႕ ေကသီရဲ႕ မ်က္ဝန္း ေတြဟာလည္း နီရဲလို႔ ေနခဲ႕တယ္။ သူ႕ကိုေပြ႕ခ်ီလာတဲ႕ လမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေကသီ ကၽြန္ေတာ္႕ကို "ေကသီ စိတ္ထဲမွာ ေကသီတို႕ ၂ေယာက္လံုး မဂၤလာဦးေန႕ တုန္းကလိုဘဲ အသက္ၾကီးတဲ႕ အခ်ိန္ထိ ေကသီ႔ကို ေမာင္႕ လက္ေတြနဲ႔ အျမဲတမ္းေပြ႕ခ်ီလိမ္႕မယ္လို႕ ထင္ထားခဲ႕မိတယ္" လို႕ ေၾကေၾကကြဲကြဲ တုန္ရီ ဆို႕နင္႕တဲ႔ အသံနဲ႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေကသီဟာ ကုန္လြန္သြားခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရႊေရာင္ေန႔ရက္ေလးေတြကို ႏွေျမာ တမ္းတစြာနဲ႔ လြမ္းဆြတ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကသီ႕ကို တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႕ဖက္လိုက္ျပီး "ေကသီ ရယ္ ေမာင္တို႕ ၂ေယာက္လံုးဟာ ခုလို အခ်စ္ေတြ တေျဖးေျဖး ေလ်ာ႕ပါး လာတာကို သတိမမူမိ ခဲ႕ၾကဘူး။ ေစာေစာကသာ သတိထားမိခဲ႕ၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ" လို႕ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ ျခံေရွ႕မွာ ေကသီရဲ႕ ကိုယ္ေလးကို ခ်လိုက္ျပီး ကားတံခါး ကိုေတာင္ ေသခ်ာ မပိတ္ႏိုင္ေတာ႕ဘဲ ကားကို အေလာတၾကီး ေမာင္းထြက္ လာခဲ႕ မိပါေတာ႕တယ္။
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကန္႔ၾကာလို႕ မျဖစ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ေႏွာင္႕ေႏွးေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ေတြ ထပ္ျပီး ယိမ္းယိုင္သြားတာမ်ိဳးလည္း အျဖစ္မခံႏိုင္ေတာ႕ပါဘူး။ အျမန္ေမာင္းလာတဲ႔ ကားကို ဂ်ဴလီရဲ႕ တိုက္ခန္းေအာက္မွာ အသံျမည္ေအာင္ ထိုးရပ္လိုက္ျပီး တိုက္ခန္း ေလွကားထစ္ေတြေပၚကို ကမူးရွဴးထိုး အေျပးကေလး တက္လာခဲ႕မိပါတယ္။ အခန္းေရွ႕ေရာက္လို႕ တံခါးကိုေခါက္လိုက္တဲ႔အခါ ျပံဳးခ်ိဳတဲ႕ မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ တံခါး လာဖြင္႕ေပးတဲ႔ ဂ်ဴလိီကို ေတြ႔ရ ပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အခန္းထဲကို လွမ္းမဝင္ႏိုင္ဘဲ ဂ်ဴလီ႕ကို အေလာတၾကီး ေျပာခ်လိုက္မိတာက "ဂ်ဴလီ ကိုယ္ေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္ပါ။ ေကသီနဲ႕ ကြာရွင္းဖို႕ကိစၥ မျဖစ္္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး." ကၽြန္ေတာ္ ႔ စကားကို ၾကားလိုက္တဲ႕ ဂ်ဴလီဟာ အံ႕ၾသသြားတဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ "ဟင္.. ကို ဘာေတြေျပာေန တာလဲ..ေနာက္ေနတာလား။ ၾကည္႕စမ္းပါဦး မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းဘူး.. ကို ဖ်ားေနတာလား" လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္႕ ႏွဖူးကို သူ႕လက္ကေလးနဲ႕ လာစမ္းလိုက္ ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႕လက္ကို ဖယ္လိုက္ရင္း "ကိုယ္ေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးဂ်ဴလီ.. တကယ္ ေျပာေနတာ။ ေဆာရီးပါ ဂ်ဴလီ။ မင္းအတြက္ ကိုယ္၀မ္းနည္းပါတယ္ ဆိုတာကလြဲလို႕ တစ္ျခားလဲ ကိုယ္ မေျပာတတ္ေတာ႕ဘူး။ ေကသီနဲ႕ ကြာရွင္းဖို႕ဆိုတာ ကိုယ္ တကယ္ကို မလုပ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ကိုယ္နဲ႕ ေကသီတို႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ဟာ ပ်င္းရိျငီးေငြ႔စရာ ေကာင္းခဲ႕တာေတာ႕ အမွန္ပါ။ အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀မွာ ဆက္လက္ရွိရမဲ႕ အၾကင္နာေတြ၊ ကရုဏာေတြ၊ ဂရုစိုက္ေႏြးေထြးမႈေတြကို ကိုယ္တို႕ ေမ႕ေလ်ာ႕ခဲ႕ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ႕ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္က မရွိၾကေတာ႕လို႕ မဟုတ္ၾကပါဘူး.။ ဒါကို ကိုယ္တို႕၂ေယာက္ ခြဲရေတာ႕မယ္ဆိုမွ နားလည္လာတယ္.. တန္ဖိုးထားရမွန္း သိလာတယ္။ ကိုယ္ ေကသီကို မထားခဲ႕ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ကိုယ္ အသက္ၾကီးတဲ႕အထိ ေကသီဟာ ကိုယ္႕ေဘးနားမွာ ရွိရမဲ႕သူဘဲ ဆိုတာ ကိုယ္ ခြဲျခား နားလည္သြားျပီ။ ဒါေၾကာင္႕ မင္းအတြက္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ လို႔ဘဲ ကိုယ္ေျပာပါရေစ ဂ်ဴလီ။ ကိုယ္႕ကို ခြင္႕မလႊတ္ပါနဲ႕"
ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ စကားဆံုးသြားေတာ႕မွ ကၽြန္ေတာ္ အေလးအနက္ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ ဂ်ဴလီဟာ သိသြားပံုရပါတယ္။ အိပ္ရာက ရုတ္တရက္ႏိုးလာတဲ႕သူလို ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္း ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၾကည္႕ေနရာကေန သူရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ဟာ ေလထဲကို ေျမာက္တက္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဂ်ဴလီဘာလုပ္ေတာ႔မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ေရွာင္လြဲဖို႕ မၾကိဳး စားေတာ႕ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႕ အျပစ္အတြက္ ဒီေလာက္ေတာ႕ ထိုက္တန္ပါတယ္။ မေရွာင္ဘဲ ျငိမ္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚ ဂ်ဴလီရဲ႕ လက္ဝါးက အရွိန္ျပင္းျပင္း က်လာ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕မ်က္ႏွာ လည္ထြက္သြားျပီး အေနာက္ဘက္ကို ယိုင္သြားခဲ႔ျပီး ဂ်ဴလီက အခန္းထဲ ကို ျပန္ဝင္လုိက္ကာ တံခါးကို ဝုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ေဆာင္႕ပိတ္ လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ တံခါးရဲ႕ ဟိုတစ္ဖက္ မွာေတာ႔ ရိႈက္ၾကီး တငင္ ငိုေၾကြးလိုက္တဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဂ်ဴလီရဲ႕ ငိုသံေတြကို လစ္လ်ဴရႈ ေၾကာခိုင္း လိုက္ျပီး ေအာက္ထပ္ကို ျပန္ဆင္းလို႕ ကားေပၚတက္ကာ ကုမၸဏီကို ဦးတည္ ေမာင္းထြက္ခဲ႔ ပါေတာ႕တယ္။
ကားေမာင္းလာရင္း လမ္းမွာေတြ႔တဲ႕ ပန္းဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ကားကိုရပ္လိုက္ျပီး ေကသီ ၾကိဳက္တတ္တဲ႔ ႏွင္းဆီ အျဖဴ ဆြတ္ဆြတ္ေလးေတြနဲ႕ ပန္းစည္းလွလွေလး တစ္စည္းကို ညေန ရံုးဆင္းခ်ိန္မွာ လာယူမဲ႕ အေၾကာင္းေျပာျပီး ေအာ္ဒါ မွာလိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက ပန္းစည္းေပၚခ်ိတ္မဲ႕ ကဒ္ျပားမွာ ဘယ္လို ေရးခ်င္ပါသလဲလို႕ လွမ္းေမးျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို စာရြက္အၾကမ္းတစ္ရြက္ လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ျပီး စာရြက္ေပၚ ခ်ေရးလိုက္တာက " ေမာင္တို႕ ၂ေယာက္လံုး အိုမင္းလာတဲ႔အခ်ိန္ထိ ေမာင္ မင္းကို ေပြ႕ခ်ီသြားမွာပါ." ဆိုတဲ႕ စာသားေလးပါ။ ညေနရံုးဆင္းျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕ ဒီပန္းစည္းေလးကို သူ႕လက္ထဲ ထည္႕လိုက္တဲ႔အခါ ပန္းစည္းေပၚက စာသားေလးကို ဖတ္လိုက္ရရင္ ေကသီ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္ရႊင္သြားမွာ ပါလိမ္႔။ ေတြးလိုက္မိ တာနဲ႔တင္ ၾကည္ႏူးမႈလိႈင္းေတြ တစ္လိမ္႕လိမ္႕ တက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ ရင္ခုန္သံေတြကလည္း မဂၤလာဦး ေန႕တုန္း ကလို ျမန္ဆန္ ေႏြးေထြး လာပါေတာ႕တယ္။
@@@@@@ ျပီးပါျပီ @@@@@@@
ခ်စ္သူတိုင္း နားလည္စာနာျခင္း၊ ေႏြးေထြးယုယျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာျခင္းတို႕ျဖင္႕ တြဲလက္ ခိုင္ခိုင္ ျမဲႏိုင္ၾက ပါေစရွင္။
The Divorce ( Unknown Author) ကို ႏွစ္ျခိဳက္မိသျဖင္႕ ဘာသာျပန္ ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္။ အျခားသူမ်ား ဘာသာျပန္ထားျပီးခဲ႕ပါက တိုက္ဆိုင္မႈအတြက္ ခြင္႕လႊတ္ဖို႕ ၾကိဳတင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္။ ဒီ၀တၳဳေလး ဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း ခံစားမိေသာေၾကာင္႔ စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း ဒီ၀တၳဳကေန တစ္စံုတစ္ရာ ရေစလိုေသာစိတ္ျဖင္႕ ျပန္လည္ ေ၀မွ် ခံစားႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားျပီး ဘာသာျပန္ျဖစ္ပါတယ္.။
ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)
No comments:
Post a Comment