က်ေနာ္တို႔တေတြ ေက်ာင္းသားဘ၀က ဖတ္႐ႈခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ
'အလုပ္သမားဆိုတာ အရင္းရွင္စနစ္ရဲ႕ ၀မ္းေၾကာတိုက္ကို ေဖာက္ထြက္ ေမြဖြားလာသူမ်ား
ျဖစ္သည္' တဲ့။ အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္ကို ရွင္းျပသူ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒပညာ
ရွင္မ်ားကလည္း 'ေျမြေပြးမ်ားဟာ သားေပါက္ရင္ မိခင္ရဲ႕၀မ္းဗိုက္ကို
ေဖာက္ခြဲ ေမြးဖြားလာ
ၾကသလို အလုပ္သမားေတြဟာ အရင္းရွင္စနစ္ မိခင္ရဲ႕ ၀မ္းေၾကာတိုက္ကို ေဖာက္ထြက္
လာၾကသည္' လို႔လည္း ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပခဲ့ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အရင္းရွင္နဲ႔ အလုပ္
သမားတို႔ဟာ စနစ္တခုတည္းမွာ အမႊာ ေမြးလာၾကတာပါပဲ။ တဦးနဲ႔တဦး မွီခိုေနရတဲ့ 'မရွိ
မျဖစ္ရန္သူ' မ်ားလည္း ျဖစ္ၾကပါ တယ္။
အရင္းရွင္က ေငြရင္းစိုက္ထုတ္တယ္။ အလုပ္သမားက လုပ္အား စိုက္ထုတ္
တယ္။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္သမားကလည္း အရင္းအႏွီး စိုက္ထုတ္ရတာပါပဲ။ သူ ရင္းႏွီး
ရတာက 'လုပ္အား' နဲ႔ 'အခ်ိန္' ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ အျမတ္အခြန္ကို ခြဲေ၀ရာမွာ အရင္း
ရွင္က သူစိုက္ထုတ္ရတာကိုပဲျမင္ၿပီး သူကပဲ ေက်းဇူးရွင္လို႔ မွတ္ယူတာမို႔
အလုပ္သမားကို
လုပ္ခေ၀စုနည္းနည္းပဲ ေပးပါတယ္။ အျမတ္ကုိ ရႏိုင္သမွ်ရေအာင္ လက္.. ႏႈိက္ ယူပါတယ္။
အခ်ိန္ တေန႔ (၈) နာရီခိုင္းရမယ္ဆိုရင္ (၁၀) နာရီခိုင္းပါတယ္။ (၄) ရက္ၾကာရင္ (၄ထ၂)
နာရီ၊ တနည္းေျပာရင္ (၈) နာရီ အျမတ္ ထြက္သြားပါတယ္။ အလုပ္သမားတေယာက္
အတြက္ လုပ္ခကို ေခါင္းပံု ျဖတ္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါက အခိ်န္အေပၚက ေခါင္းပံုျဖတ္တာပါ။
လုပ္အားအေပၚကလည္း ေခါင္းပံုျဖတ္ ပါေသးတယ္။ တနာရီ (၈) က်ပ္ေပးရမွာကို (၄) က်ပ္
ပဲေပးတယ္။ (၂) ရက္လုပ္ရင္ (၄ထ၂) က်ပ္၊ တနည္း ေျပာရင္ (၈) က်ပ္ဆိုတဲ့ အလုပ္သမား
တဦးရဲ႕ လုပ္ခကို ေခါင္းပံုျဖတ္ယူလိုက္တာပါပဲ။ အလုပ္႐ံုက
ကုန္ေခ်ာပစၥည္းကို ေရာင္းခ်
တဲ့အခါ လုပ္အားခကိုပါ အရင္းအႏွီးအျဖစ္ ထည့္ၿပီး အျမတ္ တြက္ယူပါတယ္။ ကုန္ၾကမ္းက
ကုန္ေခ်ာျဖစ္သြားလို႔ တန္ဖိုးတက္လာတဲ့အတြက္ ေစ်းျမႇင့္ ယူျပန္ပါေသးတယ္။ ဒါဟာ
အလုပ္သမားေၾကာင့္ ရတာျဖစ္ေပမယ့္ အလုပ္ရွင္ကခ်ည္း အျမတ္ယူလိုက္ပါတယ္။
အရင္းရွင္ေတြဟာ တေန႔တျခား ခ်မ္းသာလာေပမယ့္ အလုပ္သမားေတြက တေန႔
တျခား ခၽြတ္ၿခံဳက် လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္အားခ ပိုေတာင္းပါတယ္။ မေပးရင္ သပိတ္
ေမွာက္ ဆႏၵျပပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမားတုိ႔ဟာ
ကမၻာ့ရန္ျဖစ္ၿပီး တၿခိမ္းၿခိမ္း
နဲ႔ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ပဋိပကၡေတြဟာ မဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါက ဘ၀ကေပးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါ။
က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံက လယ္ယာႏိုင္ငံပါ။ လယ္ယာကလည္း စက္မႈလယ္ယာစနစ္
မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ရွိသမွ် စက္႐ံုေတြဆိုတာကလည္း စက္မႈႏိုင္ငံႀကီးေတြက ၀ယ္ယူသံုးစြဲရ
တဲ့ စက္႐ံုအငယ္စားေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စက္႐ံုမရွိတဲ့ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဆိပ္ကမ္း လုပ္သား
မ်ားလည္း ဗမာျပည္မွာ အင္းအားေကာင္းလွပါတယ္။ ၀န္ခ်ီစက္ေတြ လံုေလာက္ေအာင္
မသံုးႏိုင္ေသးလို႔ပါ။ ေရနံေျမအလုပ္သမား၊ မီးရထားစက္႐ံုအလုပ္သမားေတြနဲ႔ သေဘၤာ
က်င္း အလုပ္သမားေတြလည္း နာမည္ႀကီးတဲ့ အလုပ္သမားထုေတြပါ။ ဒီစက္႐ံုေတြဟာ
ဒီေန႔ေခတ္မွာ အစိုးရ၀န္ထမ္း အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ စက္႐ံု အလုပ္႐ံုေတြက
အစိုးရပိုင္ ျဖစ္ေနၾကလို႔ပါ။
စစ္အစိုးရဟာ ပုဂၢလိက အရင္းရွင္ထက္ ဆိုး၀ါးပါတယ္။ အစိုးရ ကိုယ္တိုင္က
ေခါင္းပံုျဖတ္တာကို လုပ္ေနေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ဆႏၵျပရင္ အစိုးရအာဏာနဲ႔ ႏွိမ္နင္း
ေလ့ ရွိပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း သူတို႔ရဲ႕အာဏာကို လုယူမယ့္ သူပုန္ေတြလို႔
သေဘာထားၿပီး စစ္တပ္ကပါ ၀င္ေရာက္ႏွိမ္နင္းေလ့ ရွိပါတယ္။ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခတ္တာ
ဟာလည္း ၿခိမ္းေျခာက္႐ံုမဟုတ္ဘဲ ဗိုလ္ေန၀င္းျပဳခဲ့သလို စစ္တပ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္
မပစ္ပါဘူး။ ထိေအာင္ မွန္ေအာင္ပဲ ပစ္ၾကပါတယ္။
ဒီအစိုးရက အလုပ္သမားေတြကို အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းေလ့ရွိတာဟာ အစိုးရက
အလုပ္သမားကုိ ေၾကာက္ရြံ႕လို႔ပါပဲ။ မတရားတာကိုလုပ္တဲ့ လူေတြက ေၾကာက္တတ္ပါ
တယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သူတုိ႔ဟာ မတရားတာေတြကို လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိေနလို႔ ပိုၿပီး
ေၾကာက္တတ္တာပါ။ အလုပ္သမားေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးအသိတိုးမွာ အလြန္ေၾကာက္ပါတယ္။
သဘာ၀အရ စစ္သားဆိုတာ လူသတ္ဖို႔ေလ့က်င့္ထားရတဲ့ဟာေတြ။ အလုပ္သ
မားဆိုတာ ကုန္ထုတ္လုပ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ထားသူေတြ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္၀င္ဖို႔ရာအတြက္
ပညာအေျခခံရွိဖို႔နဲ႔ သင္တန္းတက္ဖို႔ လိုတာခ်ည္းပဲ။ ေခတ္သစ္စစ္သားဟာ ေခတ္မီလက္
နက္ေတြ အသံုးျပဳဖို႔ ပညာအေျခခံလိုအပ္သလို ေခတ္သစ္အလုပ္သမား (စက္႐ံုလုပ္သား)
ေတြကလည္း စက္ေတြ ေမာင္းႏွင္ဖို႔ ပညာအေျခခံလိုတယ္။ ဒါေတြဟာ ေခတ္သစ္စက္
မႈေခတ္ ျဖစ္လာလို႔ပါ။
ေရွးေခတ္ကေတာ့ စစ္သားဟာ ျမင္းစီးျခင္း၊ ဓားခုတ္ လွံထိုးျခင္းတို႔ကို ေလ့က်င့္
သင္ယူရတယ္။ ေရွးေခတ္ အလုပ္သမားကေတာ့ ကာယလုပ္အား အသုံးျပဳဖို႔ သင္ယူရပါ
တယ္။ ခုေခတ္ေလာက္ စာေတြေပေတြ တတ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။
ေရွးက ေခါမ၊ ဥေရာပစတဲ့ ေနရာေတြမွာ ကၽြန္လုပ္သားေတြ ရွိခဲ့တယ္။ အေမရိ
ကားမွာ လူမဲေတြကို ကၽြန္အျဖစ္ ေရာင္း၀ယ္တာေတြ၊ ၀ါခင္း၊ ေဆးခင္းေတြမွာ အစုလိုက္
ခိုင္းေစတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာကေတာ့ အိမ္ကၽြန္၊
ေက်ာင္းကၽြန္ေလာက္ပဲ ရွိခဲ့ၿပီး
'ေရွ႕ဂႏၱ၀င္ ကၽြန္စနစ္'မ်ိဳး ရွိခဲ့ပံု မရပါဘူး။ လယ္ကၽြန္ ယာကၽြန္
ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း လယ္
ကြက္ယာကြက္ အက်ယ္ႀကီးေတြ စိုက္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္လို႔ ကၽြန္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ မစိုက္ပ်ိဳး
ခဲ့ရပါဘူး။ ေက်ာက္စာေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတြစာရင္းနဲ႔ ပါရွိေပမယ့္
မမ်ားလွပါဘူး။ ကၽြန္ဆိုတာ
အလုပ္သမားကိုပဲ ေျပာတာပါ။ (က်ေနာ္တုိ႔ ဘုရင္ေတြကလည္း အာေသာကတို႔၊ ရွိဟြန္တိ
တုိ႔ ေလာက္ မႀကီးက်ယ္ခဲ့ပါဘူး။)
ဗမာျပည္မွာ ကိုလိုနီေခတ္က်မွ ေရနံေျမအလုပ္သမား ဆိပ္ကမ္း ကုန္တင္ကုန္ခ်
အလုပ္သမား၊ ဆန္စက္၊ ဆီစက္ အလုပ္သမား စသျဖင့္ ေပၚလာခဲ့ရာမွ ေရနံခ်က္စက္႐ံု
အလုပ္သမားေတြကေတာ့ ပညာအေျခခံျမင့္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သန္လ်င္ေရနံခ်က္
စက္႐ံုဘက္က သခင္စိုး၊ ဗိုလ္ရန္ေအာင္၊ သခင္ဘေမာင္ တို႔လို ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ထြက္
ေပၚလာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလုပ္သမားဆိုတာ ႐ူပေဗဒ၊ ဓာတုေဗဒ စတဲ့ သိပၸံပညာအေျခခံရွိရပါတယ္။
လုပ္ငန္းခြင္မွာ အစုလိုက္ တေနရာတည္းလုပ္ၾကရၿပီး တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေခြးသြား
ဘီးေတြ ခ်ိတ္ဆက္သလို၊ အခ်ိန္ကိုက္ ဆက္စပ္လုပ္ေဆာင္ ေနၾကရပါတယ္။ အလုပ္သ
မားေတြကိုယ္တိုင္ စက္ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြဟာ
ယႏၱရားသေဘာအရ လူခ်င္းလည္း ခ်ိတ္ဆက္ ကၽြမ္း၀င္ေနၾကရပါတယ္။ လယ္သမားေတြနဲ႔
မတူတာက အဲဒါပါပဲ။ တစုတေ၀းတည္း အစုလုိက္ ဆက္စပ္ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ေနၾကလို႔
အရင္းရွင္ေတြက ေၾကာက္ေနရပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြဆႏၵျပရင္ အစုလိုက္ျဖစ္လုိ႔ စက္
႐ံုလည္ပတ္မႈ ရပ္ဆိုင္းသြားရၿပီး ကုန္ထုတ္လုပ္မႈလည္း တပါတည္း ရပ္ဆိုင္းသြားပါလိမ့္
မယ္။ အလုပ္သမားေတြက သမဂၢဆိုၿပီး ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ လိုက္ၾကတဲ့အခါ ပိုၿပီး ေၾကာက္စ
ရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အင္အားႀကီးမား လာခဲ့ပါတယ္။
အလုပ္ရွင္က အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ အလုပ္သမားေတြဟာ အလုပ္ရွင္
ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးကၽြန္လို႔ ေရွးအစဥ္အလာ မွတ္ယူစြဲလမ္းလာခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ အလုပ္သမား
တခိ်ဳ႕ကလည္း အလုပ္ရွင္ကို ေက်းဇူးရွင္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနၾကတာမ်ိဳး ျမန္မာ
လူမ်ိဳးေတြမွာ ရွိေနပါတယ္။ ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းမစြပ္ေကာင္းဘူးလို႔
စြဲမွတ္ေနၾကပါတယ္။
ဒါဟာ မဟုတ္ဘူး။ အျပန္အလွန္ အေရာင္းအ၀ယ္ သေဘာပါပဲ။ 'ဆီေပးလို႔ ဆန္ရ' ဆိုတဲ့
သေဘာတရားပါပဲ။ ဗမာအစိုးရ ကိုယ္တိုင္က ၀န္ထမ္းေတြကို သူတို႔က ေက်းဇူးျပဳထားတာ၊
သူတို႔က လခေပးထားတာ၊ သူတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာလို႔ ထင္မွတ္ေနၾကသလို ၀န္ထမ္း
ေတြကို သူတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးကၽြန္ေတြလို ဆက္ဆံေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီအစြဲေတြ ေဖ်ာက္ရပါမယ္။
ဒါဟာ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အေျခခံသေဘာတရား တခုပါပဲ။
အလုပ္သမားဟာ အလုပ္ရွင္ရဲ႕ေက်းဇူးရွင္၊ အစိုးရရဲ႕ေက်းဇူးရွင္လို႔လည္း မွတ္ယူ
ၿပီး အျပန္အလွန္ ၿငိမ္းခ်မ္းမွ်တေအာင္ ဆက္ဆံႏိုင္ေရးကို ေရွး႐ႈရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အလုပ္ရွင္ဟာ ေလာဘသမားျဖစ္လို႔ အေလွ်ာ့ေပး႐ိုး မရွိပါဘူး။ အသာတၾကည္ ေျပာလို႔
လည္း မရပါဘူး။ သူ႔ဘက္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားပိုင္းျဖစ္တဲ့ အစိုးရကလည္း ဘက္
လိုက္ေလ့ရွိေတာ့ ပိုၿပီး ကမ္းတက္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ရွင္ျဖစ္ရင္ေတာ့
ပိုၿပီးေတာ့ ဆိုးသည္ထက္ ဆိုးပါမယ္။ စစ္အစိုးရဆိုရင္ေတာ့ ဥပေဒမရွိဘဲ၊ ေသနတ္ရွိေနလို႔
ကမ္းကုန္ေအာင္ မိုက္႐ိုင္းပါလိမ့္မယ္။ ဘာသာေရးနဲ႔ ငရဲႀကီးမယ္ဆိုတာလည္း
မရွိလို႔ ဘုန္း
ႀကီးေတြကိုေတာင္ သတ္ရဲသူေတြ ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ အလုပ္သမားကိုလည္း ညႇာမွာမဟုတ္ပါ
ဘူး၊ အလုပ္သမားကလည္း ျပန္မညႇာဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။
ကမာၻ႔သမုိင္းအစဥ္အလာအရ အလုပ္သမားေတြဟာ သဘာ၀အရ တစုတည္းရွိ႐ံု
သာမက စနစ္တက် ဖြဲ႔စည္းထားၾကတဲ့ 'အလုပ္သမား သမဂၢ' ဆိုတာေတြလည္းရွိခဲ့လို႔
ခုေခတ္မွာ အလုပ္ခိ်န္သတ္မွတ္မႈ၊ အခိ်န္ပိုလုပ္အားခ၊ လူမႈ ဖူလုံေရးစတာေတြ ရွိလာခဲ့
ပါတယ္။ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ မဆလလက္ထက္ကလို ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အစည္း
အ႐ံုး ေလးေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ခြင့္လဲမေပးေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဖြဲ႔စည္းထားရ
မွာပါ။ က်စ္လ်စ္သိပ္သည္းစြာ လုပ္ေဆာင္ရမွာပါ။ ေလာက္ေကာင္ ႀကံ႕ဖြံ႔ေတြကိုလည္း
သတိထားရမွာပါ။
ေခတ္သစ္ဆို႐ိုးရွိပါတယ္။ "အလုပ္သမားေတြမွာ ေႏွာင္ႀကိဳးကလြဲၿပီး ဘာမွ ဆံုး႐ံႈး
စရာ မရွိ" ဆိုတာပါပဲ။ အလုပ္သမားရဲ႕ ဘ၀အသိ၊ ႏိုင္ငံေရးအသိ မရွိရင္ေတာ့ အလုပ္ကၽြန္
ဘ၀က တက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေမာင္စြမ္းရည္
(ေမာင္စြမ္းရည္၏ 'လူထုႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး' စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ပါသည္။)
No comments:
Post a Comment