စိုင္းဆိုင္ေမာ၀္

စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္

BY

LAISAITAI

 – FEBRUARY 3, 2013

၁၉၄၉ ခု ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၈ ရက္ေန႔ အဘစုိင္းဘခုိင္၊ အမိေဒၚေအးစိန္ တုိ႔က မူဆယ္ၿမိဳ႕မွာ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ကုိ ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမမ်ားကေတာ့-

(၁) စုိင္းေက်ာ္စံ (ေခၚ) စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္

(၂) စုိင္းေရႊလွ (ေခၚ) စုိင္းလိန္ခမ္း

(၃) စုိင္းဆမ္

(၄) စုိင္းညႊန္႔ေမာင္ (ေခၚ) စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္

(၅) စုိင္းတား (ေခၚ) စုိင္းလႈိင္းဆုိင္

(၆) နန္းသိန္းဟန္ တုိ႔ပါပဲ။

သူဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အႏုပညာဝါသနာပါသူတစ္ေယာက္ပါ။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ သြားလည္တဲ့အခ်ိန္၊ ေရႊလီျမစ္ကမ္းနံေဘး သြားလည္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သီခ်င္း မဟုတ္ေသးတဲ့သီခ်င္းေတြကုိ သူ႔ဖာသာ သူသီဆုိေနေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ သူရဲ႕ အႏုပညာ မ်ဳိးေစ့လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ သူအသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္တံုးက သူ႔ဦးေလးအိမ္မွာ ဂစ္တာ၊ အေကာ္ဒယံ၊ ဘာဂ်ာေတြနဲ႔ သီခ်င္းဆုိေနၾကတဲ့ စုိင္းထြန္းရင္၊ စုိင္းေမာက္ခမ္းတုိ႔အဖဲြ႕ကုိ မၾကာခဏ သြားေခ်ာင္းၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီတံုးက သူတုိ႔တီးေနတဲ့ ဒရမ္ကေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္ သီးေသတၱာပါပဲ။ သူတုိ႔တေတြကေတာ့ ကြတ္ခိုင္ (convent)ေက်ာင္းတက္ခဲ့လုိ႔ ေခတ္သီခ်င္း ေတြ သီဆုိတီးခတ္တတ္ၾကတာပါ။

သူ႕ကုိ ကေလးဆုိၿပီး လာေခ်ာင္းၾကည့္မွန္းသိေတာ့ သူ႕ကို ေဟာက္တယ္။ ေၾကာက္ လုိ႔ထြက္ေျပးရင္း ဖိနပ္သဲႀကိဳးေတြလည္း ျပတ္ခဲ့တယ္။ အႀကိမ္းေပါင္းမ်ားစြာ ေခ်ာ္လဲခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔မရွိတဲ့အခ်ိန္ ဦးေလးျဖစ္သူကုိ ေျပာၿပီး သူဂစ္တာတီးခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာ ေတာ့ ဦးေလးက သူတုိ႔မသိေအာင္ ဂစ္တာကုိင္ခြင့္ျပဳတယ္။ အခန္းထဲ ဝင္ၿပီး မတီးရဲတာ ေၾကာင့္ ျပဴတင္းေပါက္အျပင္ကေနၿပီး အခန္းအတြင္းက ဂီတာကုိ ကုိင္ကာ မတတ္တတတ္နဲ႔ ဂစ္တာစမ္းတီးေနမိခဲ့တယ္။ သူတုိ႔လာၿပီဆုိရင္ ဂီတာေလးကုိ ခ်ထား ျပတင္းေပါက္ပိတ္ၿပီး လွစ္ရတာတဲ့။ ေနာက္ၿပီး မူဆယ္မွာ သူ႔ထက္အသက္ႀကီးသူေတြ ဂစ္တာတီးတာျမင္ရင္ သြား ထုိင္ၾကည့္တယ္။ ဂစ္တာအကြက္ေတြကို မွတ္လာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေနာက္ပုိင္း ဂစ္တာတီးတတ္ သြာေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းသားဘ၀

         မူဆယ္ၿမိဳ႕မွာ မူလတန္းေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ၁၉၅၈ မွာေတာ့ အဖုိးက စုိင္းေလာဝ္ ဆုိင္နဲ႔ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ကုိ ေတာင္ႀကီးသုိ႔ေခၚသြားေတာ့ ေတာင္ႀကီးမွာ အမွတ္(၁) အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ အဖုိးဦးထမ္းရြက္ရဲ႕ သူငယ္ ခ်င္းဦးနႏၵာတစ္ေယာက္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အဖုိးအိမ္ကုိေရာက္လာတယ္။ အဖုိးက-

ဝင္လာပါ ဝင္လာပါ ေနေကာင္းရဲ႕လား ဘယ္ကလာသလဲ

ေကာင္းပါတယ္။ လင္းေခးက လာတာပါ။ နင္တုိ႔ေကာ ေနေကာင္းလား

ေကာင္းပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးကုိ ဘာကိစၥေၾကာင့္လာသလဲ

ဒါက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သားပါ။ သူ႔ကုိ ေတာင္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းထားခ်င္လုိ႔။ အေဆာင္မွာ သြားအပ္လဲ မရခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေဆာင္မရခင္ သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ ထားဖုိ႔ အကူအညီေတာင္းခ်င္လုိ႔ ရမလားမသိဘူး။

အဖုိး ဦးထမ္းရြက္အ ေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး

ရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မကူညီရင္ ဘယ္အခ်ိန္ကူညီရမွာလဲ။ သားနာမည္က ဘယ္လုိေခၚသလဲ

ကၽြန္ေတာ္ ရစ္ခ်တ္နႏၵာပါ။ ငယ္နာမည္ကေတာ့ အုိက္တူး၊ ဗမာနာမည္ကေတာ့ စုိင္းတင္ဦးပါ ခင္ဗ်ား

ေကာင္းၿပီ ငါ့ေျမးႏွစ္ေယာက္လည္း မူဆယ္ကေန ဒီကုိေက်ာင္းလာတက္ေနတယ္။ မင္းတုိ႔ အေဖၚရတာေပါ့။

          ဦးနႏၵာလည္း သူ႔သားကုိ ဦးထမ္းရြက္ထံမွာ အပ္ထားကာ ျပန္သြားတယ္။ တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူေနလာခဲ့ၾကတဲ့ သူတုိ႔က သံုးေယာက္ကေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ရွမ္းအႏု ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကမည့္ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္၊ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ နဲ႔ စုိင္းထီးဆုိင္တုိ႔ပါပဲ။ ဝါသ နာတူၾကတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၊ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ သူတုိ႔အတူတကြ သီခ်င္းဆုိၾက တယ္။ ေက်ာင္းအာစရိယပူေဇာ္ပဲြမွာလဲ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္နဲ႔ စုိင္းထီးဆုိင္ အတူတကြ သီခ်င္းေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ညီရင္းအစ္ကုိလုိ ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ သီခ်င္း အတူဆုိၾကသလုိ သီခ်င္းအသစ္ေတြကုိလည္း အတူတကြ ဖန္တီးၾကတယ္။

စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ကေတာ့ စမတ္က်က် လွ်ပ္စစ္ဂီတာတီးခ်င္လြန္းလုိ႔ တီးဝုိင္းအစံုရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဌာနကုိသြားဖုိ႔ စုိင္းထီးဆုိင္ကုိ ေခၚေပမယ့္ စုိင္းထီးဆုိင္က မလုိက္ခ်င္ဘူး။ ဇြတ္ အတင္းေခၚမွသာ သူအားနာပါးနာနဲ႔ လုိက္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီတံုးက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငယ္ ေနေသးေတာ့ စတိတ္စင္ေပၚ တက္ခြင့္သီခ်င္းဆုိခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ ရလုိရႏုိးနဲ႔ သီခ်င္းဆုိတဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ကုိ ငဲ့ေပးလုိက္၊ ထုိင္ခံုေတြကုိ ေရႊ႕ေပးလုိက္၊ စီးကရက္ သြားဝယ္ေပးလုိက္နဲ႔ သူမ်ားသီခ်င္းဆုိတာကုိ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္နဲ႔သာ အခါခါမက္ခဲ့ေလ တယ္။

ပဲြဦးထြက္စတိတ္စင္ေပၚ

စုိင္းႏွစ္စုိင္းရဲ႕ ပဲြဦးထြက္ သီခ်င္းဆုိရတာကေတာ့ ကေလာၿမိဳ႕မွာပါ။ လွ်ပ္စစ္စက္႐ံု ဖြင့္ပဲြမွာ ေတာင္ႀကီး ကုိဝင္းျမင့္တုိ႔အဖဲြ႕နဲ႔ လုိက္သြားခဲ့တယ္။ အစမွာေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ဖုတ္ေလတဲ့ ငါးပိ ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ ထဲ့မတြက္ထားဘူး။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့ စတိတ္စင္ေအာက္ကေန သူမ်ားဆုိတာကုိပဲ ရင္ေမာစြာနဲ႔ အဖန္ဖန္အားက်ေနမိတယ္။ ညဥ့္နက္လာေတာ့ ပဲြၾကည့္ ပရိသတ္လည္း တဖဲြဖြဲျပန္သြားၾကတယ္။ ကေလာၿမိဳ႕က ေအးလည္း ေအးတာကုိး။ ၾကည့္တဲ့သူနဲေတာ့ ဆုိတဲ့သူေတြလည္း သိပ္မဆုိခ်င္ၾကေတာ့ဘူးေပ့ါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ကုိဝင္းျမင့္ဆီသြားၿပီး သီခ်င္းစမ္းဆုိခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေတာင္းဆုိတယ္။ မ်က္ႏွာငယ္ေလး နဲ႔ေနမွာပါ။ ဆရာဝင္းျမင့္လည္း ၾကည္သာစြာနဲ႔ ခြင့္ျပဳလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ထီေပါက္ သလုိ ေပ်ာ္ရႊင္မိေတာ့တယ္။ စတိတ္စင္ေပၚတက္ လွ်ပ္စစ္ဂီတာႀကိဳးကုိ ပုခံုးေပၚခ်ိတ္၊ ေလး ေတးေတးနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ လႈပ္ရွားလုိက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ အေရးထဲ တစ္ေယာက္က ဒီလုိလာေျပာ လုိက္ေသးတယ္။

မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းကုိင္၊ ဒီပစၥည္းက တန္ဖုိးမနဲဘူးသိလား၊ ပ်က္စီး သြားရင္ မင္းတုိ႔ေရာ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး . . . တဲ့

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္ သူတုိ႔စပ္ထားတဲ့ ဗမာသီခ်င္း ေတြကုိ ရင္ခံုစြာနဲ႔ ပရိသတ္ကုိ ေဖ်ာ္ေျဖေပးခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သီဆုိမႈကေတာ့ ပဲြသိမ္းသီဆုိမႈလုိ႔ဆုိရပါမယ္။ ဆုိလဲၿပီးေရာ ပဲြလည္းၿပီးေရာပါ။ စတိတ္စင္ေပၚ လွ်ပ္စစ္ဂီတာ ႀကီးနဲ႔ စတင္သီခ်င္းဆုိရလုိ႔ အဲဒီည သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ေတာင္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီည သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သီခ်င္းကုိ အားေပးတဲ့ ပရိသတ္က စာဖတ္သူတုိ႔ သိခ်င္မွာပါ။ ဘယ္ေနရာပဲ သီခ်င္းသြားဆုိဆုိ စာဖတ္သူတုိ႔ ျမင္ဖူးတာကေတာ့ စုိင္းႏွစ္စုိင္းရဲ႕ ပရိသတ္ေတြ က ပဲြခင္းအျပည့္၊ လက္ခုပ္သံကလည္း မုိးထက္ညံ ေနာက္တစ္ပုဒ္ ေနာက္တစ္ပုဒ္ဆုိတဲ့ အသံ လည္း ဆက္တုိက္ဆက္တုိက္ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပဲြဦးထြက္ ပရိသတ္ ကေတာ့ ခုနစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ အဲဒါက အနာဂတ္မွာ စုိင္းႏွစ္စုိင္းအတြက္ Lucky Sever ျဖစ္ေနေလသလား။

အဲဒီကေလာပဲြၿပီးတဲ့ေနာက္ ေတာင္ႀကီးျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ သိပ္မၾကာပါဘူး ႏုိင္ငံ ေက်ာ္အဆုိေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ခင္ေမာင္ညႊန္႔၊ အေကာ္ဒယံအုန္းေက်ာ္၊ စံရွားတင္ (ရွမ္းတုိင္း ရင္းသူျဖစ္)၊ မာမာေအးတုိ႔က ေတာင္ႀကီး လူငယ္ေရးရာပဲြေတာ္မွာ သီခ်င္းလာဆုိၾကတယ္။ ေတာင္ႀကီးက အေကာ္ဒယံကုိသန္းေရႊက စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ရဲ႕ အသံကုိႏွစ္သက္သူျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔အဖဲြ႕နဲ႔ အတူ ေခၚသြားတယ္။ မာမာေအးရဲ႕ အသံကုိ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ ေသခ်ာစြာ စိတ္ဝင္စားမိခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကုိသန္းေရႊက စုိင္းဆုိင္ ေမာဝ္အား ဗမာသီခ်င္း တက္ဆုိခုိင္းေတာ့ မေတြ႕ၾကရင္ေကာင္းသား စတဲ့ သီခ်င္းေတြ ဆုိျဖစ္ ခဲ့တယ္။ ဆုိၿပီးတာနဲ႔ ခင္ေမာင္ညႊန္႔ မာမာေအးတုိ႔က စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္အနားမွာ ထုိင္ေစၿပီး ရန္ကုန္မွာ သီခ်င္းသြားသြင္းဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဟာ အဖုိးျဖစ္သူရဲ႕ အုပ္ထိမ္းမႈေအာက္မွာ ေနေနေတာ့ မလုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

ရွမ္းအဆုိေတာ္ စုိင္းဆြမ္ယုတ္

အဖုိးျဖစ္သူ ဦးထမ္းရြက္က ကုန္သည္ႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ႔ကုန္တင္ကားႀကီးနဲ႔ ေတာင္ႀကီး တာခ်ီလိတ္ကုိ ေျပးဆဲြတယ္။ တစ္ခါ ကားစပယ္ရာတစ္ေယာက္က ေနမေကာင္းၿပီး က်န္ တစ္ေယာက္က မအားတာနဲ႔ ကားလုိက္တဲ့သူ မရွိျဖစ္ေနေတာ့ အဖုိးျဖစ္သူက စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ ကုိ ကားဆရာအေဖၚရဖုိ႔ တာခ်ီလိတ္ကုိ လုိက္သြားခုိင္းတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ ရွမ္းတုိ႔ဟူး ခ်ဥ္၊ မုန္ညင္းခ်ဥ္၊ ႏြားႏုိ႔ေခ်ာက္စတဲ့ ကုန္ေခ်ာက္ေတြပါလာတယ္။ ဟုိေခတ္တံုးက ေတာင္ႀကီး တာခ်ီလိတ္လမ္းဟာ ေကာင္ဘြိဳင္နဲ႔ သြားရတဲ့ေခတ္ပါ။ စစ္ကားေတြ အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔သာ သြားရတဲ့ေခတ္။ အခ်ိန္မေရြး သြားလာလုိ႔ မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခရီးတစ္ခါထြက္ရင္ ကားအစီး ေပါင္း ငါးဆယ္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ တခါတေလ အစီး (၁၀၀)ေက်ာ္အထိ ရွိတတ္တယ္။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ေတာ့ ဂစ္တာတစ္လံုးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စပယ္ရာဘဝျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေတာင္ႀကီးကေန တာခ်ီလိတ္ကုိ တစ္လနဲ႔ ၁၈ ရက္ ၾကာခဲ့တယ္တဲ့။ တာခ်ီလိတ္မွာေတာ့ မကာဟုိခမ္းရပ္မွ ဦးေလး (ဦးဆန္ေအး) အိမ္မွာ သြားတည္းေနၿပီး မနက္ တာေလာ့ေစ်းမွာ ႏြားႏုိ႔ေခ်ာက္ေတြ သြားေရာင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တာေလာ့ေစ်းပတ္ပတ္လည္မွာ ရြာကႏြားလည္းေတြ မ်ားသလား မေမးနဲ႔။

ညေရာက္ေတာ့ ဦးေလးအိမ္ေရွ႕နားက သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ဂစ္တာတစ္လံုးနဲ႔ သူသီခ်င္းသြားသြားဆုိတယ္။ နံနက္ပုိင္း တစ္ေန႔က်ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဦးေလးအိမ္ထဲ ဝင္ လာကာ ညစဥ္လုိလုိ ရွမ္းသီခ်င္းသံၾကားရတဲ့အေၾကာင္း၊ အရင္တံုးက ဒီလုိ မၾကားဖူးတဲ့အ ေၾကာင္း သီခ်င္းဆုိတဲ့သူ ဘယ္သူလဲလုိ႔ ဦးေလးကုိ လာေမးတယ္။ ဦးေလးကလည္း ေတာင္ႀကီးက သူ႔တူ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္တယ္။

အဲဒီလူ တာေလာ့ေစ်းအထိ လုိက္လာၿပီး စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္အား က်ိန္းဟဲမွာ သီခ်င္း သြားသြင္းဖုိ႔ စကားကမ္းလွမ္းလာတယ္။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္လည္း လုိက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ပါလာတဲ့ ႏြားႏုိ႔ေခ်ာက္ကို ကုန္ေအာင္လည္းေရာင္းရဦးမွာမုိ႔ အဲဒီလူရဲ႕ ကမ္းလွမ္းမႈကုိ ျငင္းပယ္လုိက္ တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အဖုိးနဲ႔ ဦးေလးကုိ ခြင့္မေတာင္းရရင္လည္း သူက မသြားရဲတာ ေၾကာင့္ ျငင္းပယ္လိုက္တာပါ။ အဲဒီလူကလည္း မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ လုပ္ေဆာင္လုိက္တယ္။ စုိင္းရဲ႕ ႏြားႏုိ႔ေခ်ာက္ေတြကုိ သူအကုန္လံုး ဝယ္ယူလုိက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဦးေလး ကုိလည္း သူကုိယ္တုိင္ အက်ဳိးအေၾကာင္း သြားေျပာျပတယ္။ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ဦးေလးျဖစ္ သူလည္း သူ႔တူေတာ္ေမာင္ရဲ႕ အနာဂတ္တုိးတက္ေစခ်င္လုိ႔ သူကုိယ္တုိင္ပဲ က်ဳိင္းဟဲအထိ လုိက္ပုိ႔လုိက္ေတာ့တယ္။ ေတာင္ႀကီးက အဖုိးဆီကုိလည္း ဦးေလးက တာဝန္ယူၿပီး ေျဖရွင္း ေပးလုိက္ေတာ့ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္အတြက္ စုိင္ေကာ္လုိ႔ ခ်ဳံေပၚေရာက္သလုိ ျဖစ္သြားတယ္။

ဦးေလးက က်ဳိင္းဟဲအထိလုိက္ပုိ႔ၿပီး တာခ်ီလိတ္ကုိ ျပန္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ဳိင္းဟဲေရဒီယိုက ရွမ္းဘာသာအစီအစဥ္ကုိ ထုတ္လႊင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး ဆဲင္ဆုိတဲ့ ရွမ္း ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းေတြကုိ ညစဥ္ထုတ္လႊင့္ေနခ်ိန္ပါ။ သူတုိ႔က သူ႔ကုိ သီခ်င္းဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ရွိ သလဲလုိ႔ေမးေတာ့ ဆယ္ပုဒ္ေလာက္ရွိေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ပဲြဦးထြက္ စတူဒီယုိ သီခ်င္း စသြင္း ျဖစ္ေတာ့တယ္။ သူ႔ကုိ က်ိန္းဟဲအထိ မရမက ေခၚခဲ့တဲ့သူကေတာ့ က်ဳိင္းတံုက နန္းေကာင္ခမ္း ပဲျဖစ္တယ္။ သြင္းျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ (ခေမ့္ခူင္း၊ ခူမ္သ၊မ္ခူမ္၊ ေဂဳ.ထုဂ္,တဳပီ;) စတဲ့ ရွမ္းသီခ်င္းေတြပါ။ သီခ်င္းသြင္းခကေတာ့ ဘတ္ေငြ ၇၀၀ နဲ႔ သူ႔အတြက္ အဝတ္အစားလွလွေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ့တယ္။

သီခ်င္းသြင္းၿပီးေတာ့ အဆုိေတာ္ရဲ႕ နာမည္ မရွိေသးဘူး။ သူ႔နာမည္ရင္းက စုိင္းညႊန္႔ ေမာင္၊ ဗမာနာမည္ျဖစ္ေနေလေတာ့ အခက္ေတြ႕ေနတယ္။ သူကုိယ္တုိင္လည္း သူ႔နာမည္ သူ မေပးတတ္ဘူးျဖစ္ေနေတာ့ နန္းေကာင္ခမ္းနဲ႔ က်ဳိင္းဟဲအဖြဲ႕က စုိင္းဆြမ္ယုတ္ ဆုိၿပီး ထုိင္းဆန္ ဆန္ နာမည္မွည့္ေပးလုိက္တယ္။ က်ဳိင္းဟဲမွာ ၇ ရက္ၾကာခဲ့ၿပီးေနာက္ တာခ်ီလိတ္၊ ေတာင္ႀကီး အထိ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သီခ်င္းသြင္းဖုိ႔လည္း က်ဳိင္းဟဲက ဖိတ္ထားတယ္။

သီခ်င္းသြင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း စုိင္းဆြမ္ယုတ္သီခ်င္းေတြလည္း က်ဳိင္းဟဲ ေရဒီယုိကေန တဆင့္ ညစဥ္ ရွမ္းပရိသတ္နားထဲကုိ ထုိးႏွက္ဝင္ေလေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေရဒီယုိလည္း သိပ္မေပါေသးေတာ့ စုိင္းဆြမ္ယုတ္ ေခတ္သစ္သီခ်င္းလာၿပီဆုိရင္ ေရဒီယုိ ရွိတဲ့အိမ္မွာ သြားစု ၿပီး နားဆင္ၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပဲြဦးထြက္သီခ်င္း ပဲြထြက္လွတယ္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ သုိ႔ေသာ္ စုိင္းဆြမ္ယုတ္ဟာ ဘယ္သူလဲဆုိတာ ပရိသတ္ေတြ မသိၾကဘူး။ ေခတ္လူငယ္ေတြကေတာ့ ေခတ္သီ ခ်င္းေတြကုိ ႀကိဳက္ၾကေပမယ့္ လူႀကီးပုိင္းေတြကေတာ့ မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ေဝဖန္သံေတြ ကဲ့ရဲ႕သံ ေတြမ်ဳိးစံုထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဆုိတာ ဘယ္သူမွ တားလုိ႔မရပါဘူး။

ေခတ္တစ္ေခတ္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ခ်က္ခ်င္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ရပါမယ္။ ရွမ္းေခတ္သစ္သီခ်င္း ထြန္းကားလာဖုိ႔အတြက္ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ယူလုိက္ရေသးတယ္။ စုိင္းဆြမ္ယုတ္ (ေခၚ) စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ ေတာင္ႀကီးျပန္ေရာက္ လာေတာ့ စုိင္းထီးဆုိင္အား သီခ်င္းသြားသြင္းခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကုိ ဝမ္းသာစြာနဲ႔ ေျပာျပတယ္။ စုိင္းထီးဆုိင္လည္း စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္နဲ႔အတူ သီခ်င္းသြင္းသြားဖုိ႔ ႀကိတ္ၿပီး ႀကံစည္ေနတယ္။

စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္၊ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္၊ စုိင္းထီးဆုိင္ သူတုိ႔သံုးေယာက္ က်ဳိင္းဟဲမွာ သီခ်င္း သြားသြင္းဖုိ႔ နမ့္စန္ၿမိဳ႕မွာ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳထားတယ္။ သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ကမ္းကုိသြားဖုိ႔ ေကာင္ဘိြဳင္ကားေတြ နမ့္စန္မွာ စုေလ့ရွိတယ္။ ကားထြက္ခါနီးအထိ ေစာင့္ေသာ္လည္း စုိင္း ထီးဆုိင္ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ ကားထြက္သြားတဲ့အထိ စိတ္ပူစြာနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ္လည္း စုိင္းထီးဆုိင္တစ္ေယာက္ ေရာက္မလာခဲ့ေပ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖုန္းအဆက္အသြယ္လုပ္ဖုိ႔လည္း နတိၳပါ။ က်ဳိင္းဟဲေရာက္မွ စုိင္းထီးဆုိင္ လုိက္လာေသာ္လည္း ကားမမီသျဖင့္ လင္းေခးလမ္းကေန နယ္စပ္အထိလုိက္လာၿပီး ယုိးဒယားဘက္ကုိ ဝင္ဖုိ႔ အဆင္မေျပတာနဲ႔ သူျပန္လွည့္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္မွာေတာ့ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ သီခ်င္း ၁၄ ပုဒ္သြင္းျဖစ္သြား တယ္။ လူသိမ်ားတဲ့သီခ်င္းေတြကေတာ့..

ပီဆန္ဆြန္ေနာင့္ (ထီးဆုိင္ေရးတဲ့သီခ်င္း)

ယန္ကန္လႈိင္ေဟြ႕လႈိင္လြယ္ (စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ႏွင့္ ဦးတန္းေကး)

ႏြမ္းဟန္လီ (စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ေရးၿပီး စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ ေကာ့ထုတ္တာပီ သီခ်င္းနဲ႔ အလဲွအလွယ္လုပ္ထားတဲ့ သီခ်င္း)

ဘာ့ေၾကာင့္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္လုိ႔ ေခၚရသလဲ

         ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ စုိင္းဆြမ္ယုတ္နာမည္ကုိ ေျပာင္းပစ္ခ်င္တာနဲ႔ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ ဆုိၿပီး ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ေရြးလုိက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဲလုိေရြးရသလဲဆုိေတာ့ . . .

-      ​ေရႊလီျမစ္ဝွမ္းဇာတိျဖစ္လုိ႔

-      ေရႊလီျမစ္ကုိ ေသာက္ခဲ့ရ ခ်ဳိးခဲ့ရလုိ႔

-      ေရႊလီသားတစ္ေယာက္ျဖစ္လုိ႔

-      ေရႊလီဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ တင့္တယ္ေစလုိလုိ႔ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ (ဆုိင္= ျမစ္ေရယာဥ္ ေၾကာ၊ ေမာဝ္ = ေရႊလီေဒသ)

အဲဒီသီခ်င္းသြင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ရဲ႕ သီခ်င္းဟာ ရွမ္းေဒသအႏွံ ပ်ံ႕သြားခဲ့တယ္။ သူနာမည္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္လည္း ေရပန္းစားသြားေတာ့တယ္။ အႏု ပညာဝါသနာႀကီးလြန္းတာေၾကာင့္ ပညာေရးဘက္မွာ အားေလွ်ာ့ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိရမယ္ ထင္တယ္။ သူနဝမတန္းအထိဘဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ၁၉၇၃ ခုမွာေတာ့ သူနန္းႏြမ္ ေမာဝ္(မူဆယ္)နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ ျပည္လမ္းရွိ ျမန္မာ့အသံ ရွမ္းတုိင္းရင္းသား အစီအစဥ္ မွာ ရွမ္းသီခ်င္းသြားသြင္းရျပန္တယ္။

စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ႏွင့္ မုိးမုိးေအး

ေတာင္ႀကီး အထက (၄)မွာ ေက်ာင္းတက္တံုးက မုိးမုိးေအးနဲ႔ စေတြ႕ခဲ့တယ္။ သူမလည္း အႏုပညာဝါသနာပါေလေတာ့ ပုိရင္းနီးမိတာေပါ့။ ေတာင္ႀကီးတန္ေဆာင္ တုိင္ပဲြလည္ရင္း ေနာက္ပုိင္း မုိးမုိးေအးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမိသြားတယ္။ အဲဒီတံုးက စုိင္း ဆုိင္ေမာဝ္ အသက္ (၁၈)ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေရႊသားမက္ကုိ ေယာကၡမက သိပ္မၾကည္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဝင္ေငြရေအာင္ဆုိၿပီး တကၠစီကားေမာင္းေသာ္လည္း ဝင္ေငြသိပ္မကုိက္။ ဒါေၾကာင့္ ေရႊလိေမၼာအရက္ဆုိင္မွာ ေကာင္တာသြားေစာင့္ေပးတယ္။ သူမ်ားအရက္လာေသာက္ရင္ ငဲ့ေပးတယ္။ လုိအပ္တာ ကူေပးတယ္။ အရက္ ဆုိင္ထဲ ေရာက္လာတဲ့သူေတြ အမ်ားစုဟာ ဘဝပ်က္သြားၾကတာကုိ ျမင္ရလုိ႔ သူကုိယ္တုိင္ အရက္ကုိ ေရွာင္ႏုိင္ေအာင္ အရက္ေက်းကၽြန္မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ မုိးမုိးေအးနဲ႔ အတူ နန္းခမ္းမုိင္ဆုိတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့တယ္။

သမီးတစ္ေယာက္ရလာတဲ့အခ်ိန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေက်ာက္ကုန္သည္ လုပ္ၿပီး ယုိးဒယားမွာသြားေရာင္းရင္ ေငြေတြအမ်ားႀကီးရမယ္ဆုိၿပီး အထင္ရွိလုိ႔ မုိးနဲ၊ လင္းေခး၊ ဝမ္ဟတ္လမ္းကေန ယုိးဒယားကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။ ေတာလမ္းမွာ ဦးမဟာဆန္းတုိ႔ရဲ႕ လက္နက္ကုိင္အဖဲြ႕နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး သူတုိ႔အဖဲြ႕က ကုန္သည္ေတြထဲမွာ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ပါလာေၾကာင္းသိေတာ့ ဦးမဟာဆန္းကုိ သြားေျပာတယ္။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ နဲ႔ေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း လာေခၚေတာ့ လုိက္သြားရတယ္ေပါ့။ (၁၉၇၄-၇၅ ေလာက္ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္) မဟာဆန္းက စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ရဲ႕ ရွမ္းသီခ်င္းကုိ လြန္စြာႀကိဳက္သူျဖစ္ေတာ့ ေကာင္းမြန္စြာဧည့္ခံခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ကုန္သည္ေတြ ခရီးဆက္ထြက္ေသာ္လည္း ဦးမဟာဆန္းက စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ကုိ ေခၚထားသျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး သူနဲ႔အတူ ေခတၱေနဖုိ႔ ေတာင္းဆုိလာတယ္။ မလုိက္ေလ်ာလဲ မေကာင္းဆုိေတာ့ ေတာထဲမွာ ေနလုိက္ေတာ့တယ္။ ေတာထဲေနေပမယ့္ ဂီတာတစ္လက္နဲ႔ပါပဲ။ အပ်င္းေျပ သီခ်င္း ေတြဆုိတယ္။ မဟာဆန္းနဲ႔အတူ ျမင္းစီးရင္း ေသနတ္ပစ္တာေတြ သင္ေပးတယ္။ ေတာေပ်ာ္ဘဝလုိ႔ဆုိရေလမလား။ ေနာက္ပုိင္း ယုိးဒယားမွာ သီခ်င္းသြားသြင္းေတာ့ မဟာဆန္းကပဲ အကုန္အက်ခံေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကေတာ့ ဟုိတံုးက ဟုိတံုးက သီခ်င္းျဖစ္ၿပီး စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ရဲ႕ နာမည္အႀကီးဆံုး သီခ်င္းျဖစ္ခဲ့တယ္။

စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ႏွင့္ ေတာထဲက ေထာင္နန္း

လူ႔ဘဝဟာ အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္လာမလဲဆုိတာ ခန္႔မွန္းလုိ႔မရဘူး။ ေတာထဲ မွာ ေနတဲ့သူကေတာ့ ေတာေၾကာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႕တတ္စၿမဲပါ။ တစ္ခါက စဝ္ဟန္ဓမၼထံ သြာလည္ၿပီး အျပန္လမ္းမွာ ေတာတြင္း လက္နက္ကုိင္ ေလာတြန္အဖဲြ႕နဲ႔ လာဆံုတယ္။ ေလာတြန္တုိ႔က စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ကုိ ဗမာစံုေထာက္ဆုိၿပီး သူတုိ႔စခန္းခ်တဲ့ေတာထဲကုိ ေခၚသြားတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးသူ႕ကုိ မသကၤာစြာနဲ႔စစ္ေဆးေမးျမန္းတယ္။ ေနာက္ပုိင္း သူ႔ကုိ ေျမေအာက္ေထာင္နန္းတစ္ခုအတြင္း ပိတ္ထားလုိက္တယ္။ တစ္ေန႔နံနက္ ေသနတ္ေဖာက္သံ သံုးခ်က္ၾကားရေတာ့ စိုင္းဆုိင္ေမာဝ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူနဲအတူပါလာတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကုိ ေလာတြန္တုိ႔အဖဲြ႕ လက္စသတ္လုိက္တယ္ ထင္မိလုိ႔ပါ။ မၾကာခင္ သူ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့မယ္လုိ႔လဲ တြက္ထားမိတယ္။ သူေနတဲ့ ေျမေအာက္ေထာင္ကေတာ့ အနက္ ၁၈ ေပေလာက္ ရွိမယ္။ အက်ယ္ကေတာ့ ေရတြင္းတစ္တြင္းလုိေပါ့။ ကုိယ့္က်င္ႀကီးက်င္ငယ္အန႔ံက ကုိယ့္ကုိျပန္ႏွိပ္စက္ေနေတာ့တယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ရင္ လူတစ္ေယာက္က ဆဲြခ်င္းထဲ အစာေတြထဲ့လာၿပီး အေပၚကေနခ်ေပးတယ္။ မာတူးေနတဲ့ထမင္း ေအးစက္ေနတဲ့ ဟင္းေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ဟင္းရည္နဲ႔မ်က္ရည္ေရာၿပီး ေသာက္ရတဲ့အျဖစ္ပါ။ သူအိပ္ဖုိ႔အတြက္ ဖ်ာစုတ္ေလး တစ္ခ်ပ္။ ညအိပ္တဲ့အခ်ိန္ လြတ္လပ္တဲ့ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ကေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး အားငယ္မိ ဝမ္းနည္း မိတယ္။ ၇ ရက္ရလာေတာ့ သူ႔ကုိသတ္ဖုိ႔ စီစဥ္ခ်ိန္ မိုင္းပန္ကုန္သည္တစ္စုေရာက္လာတယ္။ စကားစပ္မိလုိ႔ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ကုိ ဖမ္းထားတယ္ဆုိတာသိရေတာ့ မုိင္းပန္ကုန္သည္ေတြက ေလာတြန္ဆီမွာ အေၾကာင္းမ်ဳိးစံု သြားေျပာျပတယ္။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဟာ စံုေထာက္မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူဟာ ရွမ္းနာမည္ႀကီးအဆုိေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေတာင္းပန္ေတာ့ သူ႕ကုိ ခ်က္ခ်င္း မသတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ဦးမဟာဆန္းတုိ႔အဖဲြ႕လည္း စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ အဖမ္းခံရေၾကာင္း ၾကားသိရေတာ့ ေဒါသူပုန္ထၿပီး လူသူလက္နက္ေတြ မ်ားစြာနဲ႔ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ကုိ လြတ္ေပးဖုိ႔ လာေတာင္းတယ္။ ရရင္ရ မရရင္ခ်မယ္ေပါ့။ ေလာတြန္အဖဲြ႕လည္း အေၾကာင္းစံုကုိ သိေတာ့ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္အား ေတာင္းပန္ၿပီး ေထာင္မွလြတ္ေပးလုိက္တယ္။ ေနာက္ ၿပီး ေငြအထုတ္ႀကီးတစ္ထုပ္ ထပ္ေပးလုိက္ေတာ့ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္က

က်ေနာ္အဖမ္းခံတာဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေငြကုိ လိုခ်င္လုိ႔ လာအဖမ္းခံတာ မဟုတ္ဘူး ဆုိၿပီး သူေပးတဲ့ေငြကုိ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ သူမဟာဆန္းတုိ႔အဖဲြ႕နဲ႔လုိက္လာၿပီး ဝမ္စစ္ရြာဘက္သုိ႔ေရာက္လာခ်ိန္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဗုိလ္မွဴးေကာင္စစ္တုိ႔လည္း စစ္ဆင္ေရးအရ ဝမ္စစ္ဘက္ကုိေရာက္ေနတယ္။ ဗုိလ္မွဴးေကာင္စစ္က စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ မဟာဆန္းအဖဲြ႕ထဲေရာက္ေနမွန္းသိေတာ့ လူလႊတ္ၿပီး ျပန္ေခၚခုိင္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆုိေတာ့ ဗုိလ္မွဴးေကာင္စစ္ဟာ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ ဦးေလးေတာ္စပ္လို႔ပါ။ မဟာဆန္း တုိ႔က ျငင္းဆန္သျဖင့္ သူတုိ႔တုိက္ပဲြျဖစ္ကာ ပန္တဝိဘက္ကုိ ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္။

ေတာထဲအေနၾကာလာေတာ့ ေတာင္ႀကီးမွာ က်န္ရစ္တဲ့ ဇနီးနဲ႔ သမီးေလးကုိ လႊမ္းလာတယ္။ သူ႔ဘဝလဲ လမ္းဆံုးေနတဲ့ ဒီေတာထဲမွာ အျမဳပ္မခံခ်င္ဘူး။ မဟာဆန္း တုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိလည္း သူမႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ စတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စုိင္း ဆုိင္ေမာဝ္တစ္ေယာက္ ဦးေလးျဖစ္သူ ဗုိလ္မွဴးေကာင္စစ္ကုိ သတင္းပုိ႔ၿပီး လက္နက္နဲ႔ အတူ အလင္းဝင္ခဲ့တယ္။

ေတာင္ႀကီးအခ်ဳပ္

စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ရဲ႕ ဘဝဟာ မရွိကုိ အရွိ မေပ်ာ္ကုိ အေဖၚလုပ္ရတဲ့ဘဝလုိ႔ ဆုိရင္ လည္း မမွားပါဘူး။ သူ႔သီခ်င္းကုိ နားေထာင္ရင္ေတာ့ သူအၿမဲတမ္းေပ်ာ္တယ္လုိ႔ ထင္ရ ေလာက္တယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ပါ။ လူ႔ဘဝဆုိတာ သာတစ္ခါ နာတစ္လွည့္ပါ။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဘဝမွတ္တုိင္ကေတာ့ စတိတ္ေပၚကေန ေထာင္ထဲတန္းေရာက္သြားတာလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလုိပါ . . . အလင္းဝင္လာၿပီတဲ့ေနာက္ ေတာင္ႀကီးရွိ မုိးမုိးေအးတုိ႔မိသားစုနဲ႔ အတူ ျပန္လာေနတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ေတာင္ႀကီးတန္ေဆာင္တုိင္ စည္ကားစြာ က်င္းပေနတဲ့အခ်ိန္။ ေတာင္ႀကီးတန္ေဆာင္တုိင္ကေတာ့ လွပဆန္းက်ယ္တဲ့ ေန႔မီးပံုးပ်ံ၊ ညမီးပံုးပ်ံေတြေၾကာင့္ အထူးနာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။ အဲဒီပဲြမွာ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ စတိတ္စင္ေပၚမွာ သီခ်င္းတက္ဆုိခဲ့ရေတာ့ ေပ်ာ္ေနဆဲအခ်ိန္၊ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံကုိ ပီတိျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ဆုိၿပီးတာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ေသြးထုိးမႈေၾကာင့္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္မွာ စကားေျပာစက္ရွိတယ္ဆုိၿပီး သူ႔ကုိ သက္ဆုိင္ရာက ခဏလုိက္ခဲ့ပါဆုိၿပီး လိုက္သြားရတယ္။ သူ႔ခမ်ာ အေႏြးထည္ေတာင္ မယူအား ရွာဘူး။ ေတာင္ႀကီး ရပခထဲေရာက္သြားတယ္။ တပ္ေျပးမ်ား ခ်ဳပ္ထားတဲ့ေနရာမွာ သူ႔ကုိ သြားထားတယ္။ ေတာင္ႀကီးတန္ေဆာင္တုိင္ပဲြေတာ္ရဲ႕ ပဲြသံေတာ္သံေတြ၊ အုိးစည္ဗံုေမာင္းသံေတြ၊ ေရႊပဲြလာမ်ား မီးပံုးပ်ံတက္သြားလုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့အသံေတြ သူၾကားသာၾကားေနရတယ္။ သူက ဘာမွ မခံစားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ ပဲြႀကီးပြဲေကာင္းနဲ႔ လႊဲရတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္လုိမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ မ်က္ရည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဝဲခဲ့ရေလရဲ႕။ အဲဒီေတာင္ႀကီး ဒီဇင္ဘာလ တန္ေဆာင္တုိင္ည ကုိလႊမ္းရင္း ေတာင္ႀကီးဒီဇင္ဘာရဲ႕အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ သူ႔ေဘးနားမွာ ရွိတဲ့ ဂံုနီအိတ္ တစ္လံုးထဲ ဝင္ေကြးေနရေတာ့တယ္ မုိးလင္းအထိ။ ဒီလုိနဲ႔ အျပင္ေလာကကုိ သူႏွစ္နွစ္ေလာက္ ကင္းကြာသြားခဲ့ရတယ္။ ရပခမွာ ေနာက္ တပ္မွဴးအသစ္ေရာက္လာမွပဲ သူ ျပန္လြႊတ္လာေတာ့တယ္။ သူအက်ဥ္းအက်ပ္ထဲေရာက္ေနခ်ိန္ ဘယ္သူကမွ သူ႔ဆီ မလာေပမယ့္ သူ႔ကုိ အၿမဲလာအားေပးတာကေတာ့ မုိးမုိးေအးပါ။

အျပင္ေလာကထဲ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ အလုပ္အကုိင္က ဟုတ္တိပတ္တိမရွိ ေသးေတာ့ ဝါသနာအရ စႏုိကာကစားၿပီး စိတ္ေျဖေနရေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဂီတစာဆုိ ေမာင္ေမာင္ညႊန္႔နဲ႔ ခင္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိျမတ္လင္း(ေရႊေညာင္ေတးသံသြင္း)နဲ႔ ခြန္ထြန္းပ (ေတာင္ႀကီး)တုိ႔က သူ႔ကုိလာေတြ႕ၿပီး ရန္ကုန္မွာ သီခ်င္းသြားသြင္းဖုိ႔ ကမ္း လွမ္းခဲ့တယ္။ အစကေတာ့ သူျငင္းလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ လုိက္ျဖစ္သြား ၿပီး ခ်စ္ေသာနန္းႏွင့္ ရွမ္းေမာေျမ စီးရီးကုိသြင္းခဲ့တယ္။ (၁၉၇၈)

သူဆုိၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ႀကီးကုိ အရင္ျပန္လာခဲ့တယ္။ သူ႔သီခ်င္း နာမည္ႀကီးလာမယ္လုိ႔ သူမထင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ဗမာပထမစီးရီး ဘယ္အခ်ိန္ကထြက္သြားသလဲဆုိတာ သူသတိမထားမိခဲ့ဘူး။ တစ္ႏုိင္ငံလုံး သူ႔သီခ်င္းေတြ ေပါက္သြားေလေတာ့တယ္။ လူေတြ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ခ်စ္ဇနီးေလးေအး နဲ႔ ေညာင္ညိဳရိပ္ေအာက္က ခ်စ္စကား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူရဲ႕ဒီစီးရီးေၾကာင့္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဆုိတဲ့နာမည္လည္း တစ္ႏုိင္ငံလုံး သိသြားၾကတယ္။ ့ ၁၉၇၆-၇၇ ရွမ္းေတးအမွတ္ ၀၀၁၊ ၀၀၂၊ ၀၀၃ ေတြထြက္ ကတည္းက ရွမ္းပရိသတ္ထဲမွာေတာ့ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္က နာမည္ရိွၿပီးသားပါ။ မုိးမုိးေအး နဲ႔အတူ နန္းခမ္းမုိင္၊ နန္းခမ္းမြန္ဆုိၿပီး သမီးႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ မုိးမုိးေအးေတာ့ သူတုိ႔ကုိထားရစ္ၿပီး ေစာစီးစြာ ေလာကက ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။

ပထမစီးရီးေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္လည္း ေနာင္သီခ်င္းသစ္ေတြ ထပ္ထြက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစားလာေတာ့ ဆက္တုိက္လုိလုိ သူ႔ေတးသံေတြ ပရိသတ္နား စဲြသြားေတာ့တယ္။ သူ႔သီခ်င္းေတြထဲမွာ ေတာင္ျပာတန္းကသိတယ္ ဆုိတဲ့သီခ်င္းကေတာ့ ၾကားရတဲ့သူတုိင္း အဲဒီေတးသြားနဲ႔ စာသားကုိ ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းကုိ္ယ္တုိင္ အဲဒီသီခ်င္းကုိ အရမ္းႀကိဳက္တယ္လုိ႔ သိရတယ္။

နန္းေမြေဖါင္ ႏွင့္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္

အႏုပညာေလာကထဲမွာ က်င္လည္ခဲ့ရင္း လား႐ိႈးၿမိဳ႕မွာ သီခ်င္းလာဆုိတဲ့အခ်ိန္ မူဆယ္က နန္းေမြေဖါင္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ၿပီး ၁၉၇၉ ခုမွာ နန္းေမြေဖါင္နဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့ကာ မူဆယ္မွာ အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့တယ္။ ရွမ္းသီခ်င္း ျမန္မာသီခ်င္းေတြလည္း ဆက္တုိက္ လုိလုိ သြင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ႀကံဳရာအလုပ္လုပ္ရင္း ကုန္တင္ကားႀကီးကုိလည္း သူတက္ ေမာင္းခဲ့တာပဲ။ မူဆယ္မႏၱေလးလမ္းကုိ အၿမဲတမ္းသြားလာေနေလေတာ့ သူ႔ခံစား ခ်က္ကုိ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ တင္ျပလုိက္ေသးတယ္။ မူဆယ္နမ့္ခမ္းလမ္း တဲ့ ကားသမားတုိင္းလုိလုိ အဲဒီသီခ်င္းကုိ ႀကိဳက္ၾကတယ္။ သူမူဆယ္မွာေနစဥ္ ဗီြဒီယုိ ဇာတ္လမ္းေခတ္ထေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ သူန႔ဲ နန္းေမြေဖာင္က ဆန္ေမာက္ကြမ္ ေမာ္လတ္ကြမ္း (ခ်ယ္ရီသာ စကားေျပာတတ္ရင္) ဆုိတဲ့ ရွမ္းကားတစ္ကား ရုိက္ ျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။ နန္းေမြေဖာင္နဲ႔အတူ စုိင္းလႈိင္း၊ စုိင္းဇင္၊ စုိင္းမိန္းဆုိၿပီး သားသံုးေယာက္ ထြန္းကားခဲ့တယ္။ သူ႔ဇနီး နန္းေမြေဖာင္ကုိလည္း အႏုပညာစင္ျမင့္ေပၚ တင္ေပးကာ ရွမ္း၊ ဗမာသီခ်င္းေတြ အတူ ဆုိျဖစ္ေသးတယ္။ သူ႔ဇနီး နဲ႔ပတ္သက္ ၿပီး လူသိမ်ားတဲ့ ရွမ္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ေမြႏြမ္ေဖာင္ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းပါ။ ျဖစ္ပ်က္ ရကုန္ ဆံုကဲြဆုိတဲ့အတုိင္း ၁၉၉၀ မွာ နန္းေမြေဖာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ကဲြခဲ့ေတာ့တယ္။

နန္းေမာက္စမ္ခမ္း ႏွင့္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္

နာမည္ႀကီးအဆုိေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သတင္းကေတာ့ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ သာမန္လူထက္ေတာ့ ပုိၿပီးပ်ံ႕မွာပဲ။ အဲဒါ ဓမၼတာပါ။ စုိင္းဆုိင္ ေမာဝ္ကဲြၿပီ၊ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဇာတ္သိမ္းၿပီ၊ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ တဲြျပန္ ၿပီ စသျဖင့္ မၾကားခ်င္လည္း နားထဲဝင္လာမစဲတသဲသဲပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ရဲ႕ ဖူးစာ က နမ့္ခမ္းသူေလး နန္းေမာက္စမ္ခမ္းတဲ့။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒီလုိတဲ့။ နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆင္ေျခ ဖုံးရြာေလးတစ္ရြာ မန္႔နားဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီရြာရဲ႕ ေတာင္ကုန္းကေန လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ ရင္ ေရႊလီျမစ္ဝွမ္းရဲ႕ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီး တေမွ်ာ္တေခၚ ျမင္ရၿပီး တရုတ္ျပည္ကေန ကုန္ပစၥည္း ေတြ ဒီဘက္ႏုိင္ငံကုိ လယ္ေတာထဲျဖတ္ၿပီး ဝင္လာၾကတယ္။ လယ္ေတာထဲမွာ လွည္းလမ္း၊ ကားလမ္းေတြ ေပါက္ေနတာျမင္ရေတာ့ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္က ရွမ္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ စပ္ဆုိႏုိင္ခဲ့ တယ္။ ခြန္တန္းကား မီးႏုိင္းနား (လယ္ကြက္ထဲက ကားလမ္း)တဲ့။ သီခ်င္းေတြေရးစပ္ၿပီး အျပန္ နန္းေမာက္စမ္ခမ္းတုိ႔ အိမ္ကုိ ဝင္နား စကားစျမည္ေျပာ၊ ရင္းနီးသြားကာ ေနာက္ဆံုး ၾကင္ ေဖၚျဖစ္သြားၾကေတာ့တယ္။

မၾကာခင္ နန္းေမာက္စမ္ခမ္းနဲ႔အတူ ဟတ္ဖတ္ယပ္ ဆုိတဲ့ ရွမ္းစီးရီးတစ္ေခြ ထြက္လာ တယ္။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္က နန္းေမာက္စမ္ခမ္းကုိ စင္တင္ေပးတဲ့ စီးရီးလုိ႔ဆုိရပါမယ္။ အဲဒီကစၿပီး နန္းေမာက္စမ္ခမ္းလည္း ရွမ္းနာမည္ႀကီးအဆုိေတာ္အျဖစ္ ယေန႔တုိင္ ရပ္တည္လာခဲ့ေတာ့ တယ္။ နာမည္ေက်ာ္စံုတဲြအဆုိေတာ္ျဖစ္ေတာ့ ဘယ္မွာသီခ်င္းသြားဆုိဆုိ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဖိတ္ေခၚခံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အတြဲ ရွမ္းျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွံႏွံစပ္စပ္ေရာက္သြားကာ ပရိသတ္မ်ားကုိ သီခ်င္းနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့ရတယ္။ တစ္ခါ တာခ်ီလိတ္ဘက္က လာဖိတ္လုိ႔ ေရာက္သြားတယ္။ တာခ်ီလိတ္ေရာက္ေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲ သြားရမယ္တဲ့။ လာရတဲ့ခရီးက လည္း ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပုိင္းကေန အေရွ႕ပုိင္းအထိ တကူးတကလာရၿပီး ဆက္မလုိက္သြားရင္ လည္း မသင့္ေတာ္တာေၾကာင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲ လုိက္သြားတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲ ေရာက္ေတာ့ လာေခၚတဲ့သူနဲ႔ ခရီးဆက္ရင္းဆက္ရင္း ဟုိမိန္းေဒသကုိေရာက္လာေလေတာ့ ျပန္ဆုတ္လုိ႔လဲ မရေတာ့ဘူး။ ဆုတ္လည္းစူး စားလည္းရူးကိန္းဆုိက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဟုိမိန္းေဒသဟာ ခြန္ဆာရဲ႕ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ MTA ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္လည္း ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနဆုိသလုိ သူ႔အႏုပညာနဲ႔ ဟုိမိန္းပရိသတ္ကုိ ေဖ်ာ္ေျဖေပးခဲ့တယ္။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ရဲ႕ ခံယူခ်က္ကေတာ့ ကေလးနဲ႔ေတြ႕ရင္ ကေလးလုိေတြး၊ လူငယ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ လူငယ္လုိေပ်ာ္၊ လူႀကီးနဲ႔ေတြ႕ရင္ လူႀကီးလုိေျပာဆုိဆက္ဆံ၊ သူေတာင္းစားနဲ႔ေတြ႕ရင္ သူေတာင္းစားကုိ ခင္မင္ တတ္ရမယ္ တဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ ဟုိမိန္းမွာ ၂ ႏွစ္ၾကာခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ နန္းေမာက္စမ္ခမ္းတုိ႔ရဲ႕ ေရွ႕ေရးကုိ ထည့္မေတြးလုိ႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသား တီးတုိးတုိင္ပင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟုိမိန္းကေန ထြက္ခြာ ဖုိ႔ဆုိလည္း လံုးဝမလြယ္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခါအခြင့္သင့္တာနဲ႔ သူနန္းေမာက္ စမ္ခမ္းကုိေခၚၿပီး ေသနတ္တုိတစ္လက္၊ က်ည္ဆံအခ်ုဳိ႕နဲ႔ ကယားျပည္နယ္ လြယ္ေကာ္တပ္ ရင္းမွာ အလင္းဝင္ခဲ့တယ္။

နန္းေမာက္စမ္ခမ္းလည္း နာမည္ႀကီး ရွမ္းအဆုိေတာ္ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ သူမရဲ႕အသံ ကလည္း ဆဲြေဆာင္မႈ အျပည့္ရွိတယ္ေလ။ နန္းေမာက္စမ္ခမ္းနဲ႔အတူ နန္းဆုိင္ဖြန္ခမ္း ဆုိတဲ့ သမီးေလး တစ္ေယာက္ထြန္းကားတယ္။ မတည္ၿမဲတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ခရီးဟာလည္း မၿမဲခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပုိင္းကဲြကာ လမ္းခဲြသြားၾကတယ္။ အခ်စ္နဲ႔အမုန္းဆုိတာ စကၠဴပါးပါးေလးလုိ ေၾကာခ်င္းကပ္ေနတဲ့အရာပါ။ တခ်ဳိ႕ကစုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ကုိ အျပစ္တင္ၿပီး မ်က္ႏွာမ်ားတယ္၊ တစ္ေယာက္ခ်စ္ တစ္ေယာက္ပစ္လုိ႔ေျပာခ်င္ေျပာမယ္။ ဒါကေတာ့ ကာယကံရွင္ရဲ႕ စိတ္ေပၚမူတည္တာပါ။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကုိပစ္ခြာသလဲဆုိတာ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ အတိအက်မသိႏုိင္ဘူးထင္တယ္။

တစ္ခါတံုးက ဦးပဇင္းတစ္ပါး လူထြက္ၿပီး မိန္းမခုိးေျပးလုိ႔ အဲဒီသတင္း ဟုိးေလးတ ေက်ာ္ျဖစ္သြားတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဦးဇင္းတစ္ပါးက ကားစီးရင္း အဲဒီသတင္းကုိ ကားေပၚက နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကားေနရေတာ့ သတင္းထက္ အတင္းက ပုိကဲေနသလုိ ခံစား ရတယ္တဲ့။ ေျပာလာတုိင္း တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ ဦးပဇင္းလူထြက္က မိန္းမခုိးေျပးတယ္ တဲ့ေတာ္ ဆုိ ၿပီး အားရပါးရ ကားေပၚမွာ ဟားတုိက္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္စုက ရယ္ေနတယ္။ ကားေပၚ ပါလာတဲ့ ဦးပဇင္းက နားပူတာနဲ႔ သူတုိ႔ဘက္ကုိ လွည့္ၾကည့္ၿပီး

ေနဦး ဒကာမႀကီးတုိ႔ နင္တုိ႔ေျပာတာက ဟုိလူထြက္ကုိယ္ေတာ္က မိန္းမခုိးေျပးတယ္ ဟုတ္လား

ဟုတ္မွဟုတ္ ဟား ဟား ဟိ ဟိ

ဦပဇင္းေမးစရာရွိတယ္ (၁) ဟုိလူထြက္က မိန္းမကုိ ခုိးေျပးတာလား (၂) ဟုိမိန္းမက ဟုိလူထြက္ကုိ ခုိးေျပးတာလား (၃) သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူလုိ႔ အတူတူ ခုိးေျပးတာလား အဲဒါ ဘယ္ဟာျဖစ္ႏုိင္မလဲ ေျဖပါဦး

အဲဒါေတာ့ တပည့္ေတာ္မတုိ႔ အတိအက်မေျပာတတ္ဘူးဘုရား

အတိအက်မသိရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဦးပဇင္းလူထြက္ မိန္းမခုိးေျပးေနတယ္လုိ႔ခ်ည္းေျပာ ေနသလဲ

ဒီလုိေမးခြန္းထုတ္လုိက္ေတာ့မွ ကားေနာက္ခန္းစီးတဲ့သူေတြ ၿငိမ္သြားေတာ့တယ္တဲ့။

စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ယူယူ ပစ္ပစ္ လုပ္ေနတာကေကာ သူက ဟုိတစ္ေယာက္ကုိ ပစ္ခြာတာလား၊ ဟုိတစ္ေယာက္က သူ႔ကုိ ပစ္ခြာတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ပစ္ခြာၾကတာလားဆုိတာ ေမးရမလုိ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း သူက ဟုိတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္သလား၊ ဟုိတစ္ေယာက္က သူ႔ကုိ ခ်စ္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဦးသား ခ်စ္ၾကလုိ႔လားေပါ့။ ဆုိလုိတာက သတင္းဟာ သတင္းပဲျဖစ္သင့္တယ္။ သတင္းက ေန အတင္းျဖစ္ရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ နန္းေမာက္စမ္ခမ္းနဲ႔ ကဲြၿပီးတဲ့ေနာက္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ သီခ်င္းဆုိ သီခ်င္းေရးမပ်က္ပါဘူး။

ေလာဝ္ေလာဝ္ ႏွင့္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္

၁၉၉၈ သူ႔ဝုိင္းေတာ္သားေတြနဲ႔အတူ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနား၊ က်ဳိင္းတံု၊ တာခ်ီလိတ္ဘက္ ကုိ သီခ်င္းသြားဆုိတယ္။ တာခ်ီလိတ္မွာ အေျခခ်ၿပီး ပရိသတ္ကုိ ညစဥ္ေဖ်ာ္ေျဖေပးခ်ိန္ အမည္မသိ သီခ်င္းေတာင္းသူတစ္ဦးကေတာ့ ညစဥ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကုိ လာေတာင္းေတာ့ ညစဥ္ အဲဒီသီခ်င္းကုိ ဆုိျပရတယ္။ အဲဒီရွမ္းသီခ်င္းကေတာ့ (ဂ၊မ္,တူဂ္းလုိခေ္း = အခ်ိန္ေနာင္း နဲ႔ကံ)ပါ။ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သီခ်င္းေတာင္းတဲ့သူက ေလာဝ္ေလာဝ္ဆုိတဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလးပါ။ အဲဒီကစၿပီး ေလာဝ္ေလာဝ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္ျပန္တယ္။

စုိင္းက ေလာဝ္ေလာဝ္ကို လက္ထပ္သလား

ေလာဝ္ေလာဝ္က စုိင္းကုိ လက္ထပ္သလား

ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္သလား ဆုိတာ ဘယ္လုိေျဖမလဲ။ ေလာဝ္ေလာဝ္နဲ႔အတူ ယိင္းအြမ္စံတစ္ ဆုိၿပီး သမီးေလးတစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့တယ္။

ႏုိင္ငံေက်ာ္ ရွမ္းအဆုိေတာ္ထဲမွာ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဟာ သက္တမ္းအရွည္ဆံုးလုိ႔ဆုိရပါ မယ္။ ေခတ္သီခ်င္းေတြ မ်ဳိးစံုထြက္လာခဲ့ေသာ္လည္း ရွမ္းသီခ်င္းေတြထဲမွာ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ရဲ႕ သီခ်င္းေဟာင္းေတြဟာ သစ္လြႊင္ေနဆဲပါ။ အသစ္ေတြလည္း လန္းဆန္းေနဆဲပါ။ ရွမ္းစီရီးေခြ ေပါင္း (၄၀)ေက်ာ္၊ ဗမာသီခ်င္းေခြေပါင္း (၃၀)ေက်ာ္ထြက္ခဲ့ၿပီး ေရးသားထားတဲ့ ရွမ္းသီခ်င္း ပုဒ္ေရ (၂၀၀)ေက်ာ္၊ ဗမာသီခ်င္း ပုဒ္ေရ (၁၀၀)ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။

စုိင္းႏွစ္စုိင္း

Live Show ေခတ္ေရာက္္လာေတာ့ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္လည္း Live Show နဲ႔ သူ႔ပရိသတ္ ကို တင္ဆက္ခဲ့လုိ႔ သီခ်င္းေဟာင္းေတြလည္း ျပန္လည္သစ္လႊင္လာခဲ့တယ္။ ပရိသတ္စိတ္ဝင္ တစားရွိခဲ့တာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဘဝမွတ္တုိင္ Live Show ပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စုိင္းထီးဆုိင္ နဲ႔ အတူတဲြလုပ္တဲ့ Live Show စုိင္းႏွစ္စုိင္း ပါ။ တခ်ဳိ႕ကေျပာေနၾကတယ္။ စုိင္းထီးဆုိင္နဲ႔ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဟာ မတည့္ၾကဘူးတဲ့။ အဲဒါ မမွန္ပါဘူး။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ေပါင္းေရာင္း ရင္းေတြပါ။ ေတာင္ႀကီးအဖုိးအိမ္မွာ အတူတူေန အတူတူစား အတူတူသြားခဲ့သူေတြပါ။ ရွမ္းသီ ခ်င္း ႏြမ္းဟန္လီ ဟာ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ေရးၿပီး စုိင္းထီးဆုိင္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးသလုိ ရွမ္းသီခ်င္း ေကာ့ထြတ္တာပီ ဟာ စုိင္းထီးဆုိင္ေရးၿပီး စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးထားတာပါ။ အတင္းေတြ ဘယ္လုိေျပာေျပာ စုိင္းႏွစ္စုိင္းရဲ႕ Live Show ကေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ညီရင္းအစ္ကုိလုိ ခ်စ္ခင္ေၾကာင္း သက္ေသပါ။ အတင္းေတြက အခ်င္းခ်င္းကုိ ေသြးကဲြေအာင္ လုပ္တတ္ေၾကာင္း သတိထားသင့္တယ္။ တခ်ဳိ႕က ဒီလုိထပ္ေျပာေသးတယ္။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ နဲ႔ စုိင္းခမ္းလိတ္လည္း မတည့္ဘူးတဲ့။ အဲဒါလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ႀကီးမွာ ေနစဥ္က စုိင္းခမ္းလိတ္နဲ႔ သူတုိ႔စေတြ႕ စခင္ၿပီး စုိင္းႏွစ္စုိင္းကုိ စုိင္းခမ္းလိတ္က သီခ်င္းဆုိသင္ေပး ေသးတယ္။ စုိင္းခမ္းလိတ္ေရးတဲ့ သီခ်င္းေတြမ်ားစြာ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဆုိထားေလေတာ့ သူတုိ႔ မတည့္တာေတြဟာ ေကာလာဟာလေတြပါ။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္တုိ႔ရဲ႕အဖုိး ပူထမ္းရြက္ရဲ႕ ဇနီး ႏုိင္းစင္(ေဆးခြန္)နဲ႔ စုိင္းခမ္းလိတ္တုိ႔ရဲ႕ အေဖ လံုးစေရးခမ္းကာနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ေဆြမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး ပ်ဲန္႔မ်ဳိးရုိးေတြပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စုိင္းခမ္းလိတ္၊ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္၊ စုိင္းထီးဆုိင္ဟာ ရွမ္းအႏုပညာ ႏွလံုးအိမ္လုိ႔ဆုိရမွာပဲ။ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းေျပာရင္ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းက မပါလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔သံုးေယာက္ဟာ နာမည္လည္း တဲြေနသလုိ၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ လဲ မခဲြဘဲ သူတုိ႔သီခ်င္းကလည္း ပရိသတ္ေတြအတြက္ အၿမဲနီးစပ္ေစပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ ဓါတ္ကလည္း မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားအတြက္ ဆရာထက္ လက္ေစာင္းထက္တဲ့ တပည့္ေတြ မ်ားစြာ လုိလားလ်က္။

နာမည္ေက်ာ္ အဆုိေတာ္ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဟာ ဘယ္ေနရာပဲ သီခ်င္းသြားဆုိဆုိ မိမိဟာ ရွမ္းလူမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း ရွမ္းပဲပုပ္ေလးကၽြန္ေတာ္ ပံုရိပ္ကုိ အၿမဲတမ္းျပသေပးလ်က္ပါ။ သူဆုိတဲ့ စီရီးေတြထဲမွာလည္း ၾကာညွပ္ၿပီးေတာ့ ရွမ္းသီခ်င္းေတြ ထည့္ဆုိသြားတာကလည္း အေဝး ေရာက္ ရွမ္းျပည္သားမ်ားအတြက္ လႊမ္းခ်င္းလုိ႔ဆိုရေလမလား။ သူဟာ ဘယ္ေနရာေရာက္ ေရာက္ ရွမ္းပဲပုပ္အတြက္ အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ယူေနသူပါ။

စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဟာ သူ႔ရဲ႕သီခ်င္းသံနဲ႔ ရွမ္းလူထုပရိသတ္မ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္၊ ၾကည္ႏူးေအာင္၊ ရႊင္ျမဴးေအာင္ သူ႔ရဲ႕ အႏုပညာနဲ႔ ကာလရွည္ၾကာစြာ တင္ဆင္ေပးတဲ့အတြက္ ပင္လံုၿမိဳ႕၊ ပိဋကတ္ရွမ္းဘာသာျပန္အဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ ေရႊရတုသဘင္ ပရိယတိၱသဒၶမၼပါ လ စာပဲြေတာ္မွ ရွမ္းအႏုပညာရွင္ ထူးခၽြန္ဆုကုိ ၁၃၇၀ ျပည့္ ကဆုန္လဆန္း ၁၃ ရက္ေန႔ (၁၇၊ ၅၊ ၂၀၀၈) မွာ ဆုတံဆိပ္ႏွင့္အတူ ဆုေငြက်ပ္ဆယ္သိန္း ခ်ီးျမွင့္ခဲတယ္။ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ကုိယ္ တုိင္ ဆုကုိ တက္ယူတဲ့အခ်ိန္ ေရႊရတုပဲြ ေရႊပရိသတ္မ်ားရဲ႕ လက္ခုပ္ၾသဘာသံဟာ မုိးထက္ ဘဝဂ္ညံသြားေလေတာ့တယ္။ ယခု စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ဟာ ရန္ကုန္မွာ ေနထုိင္ၿပီး သူ႔အႏုပညာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ပရိသတ္မ်ားကုိ ေဖ်ာ္ေျဖေပးလ်က္ပါ။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ဖိတ္ေခၚမႈနဲ႔အတူ ေတးသီခ်င္း ေတြနဲ႔ သြားေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖေပးလ်က္ပါ။

ရွမ္းအႏုပညာရွင္ထူးခၽြန္ဆုရ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္တစ္ေယာက္ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ မိမိရဲ႕ အႏုပညာျဖင့္ အမ်ဳိးဂုဏ္ ဇာတိဂုဏ္အတြင္ သမုိင္းမွတ္တုိင္ လွလွေရးထုိးႏုိင္ပါေစ ေၾကာင္း ဆုမြန္ေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္) ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္အား ကုိယ္တုိင္ေမးျမန္းၿပီး ေရးသား ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

၂၀၀၉ ခု ေရႊရတုပံုရိပ္ မဂၢဇင္းမွ ရွမ္းစာေရးဆရာ ဟုိင္းေဆခုိင္၏ စာမူကုိ ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားသည္။

Credit: http://shanviews.com/?p=277