The Union ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ

The Union ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ 

• ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ျပည္ေထာင္စုျဖစ္တယ္။ ေဒသတခုနဲ႔တခု မတူပါ။ ေနရာတခုကၾကိဳက္တာကို ေနရာတိုင္းမွာ အကုန္လိုက္လုပ္လို႔ မရပါ။
• တရားသျဖင့္ႏိုင္ငံေရးအာဏာရတဲ့အမ်ားစုကလႊမ္းမိုးမႈရျခင္းဟာ ျပည္ေထာင္စုသေဘာမွာ အားနည္းခ်က္ျဖစ္သလို အားသာခ်က္လည္းျဖစ္တယ္။ အမ်ားစုကိုထင္ဟပ္ေစတာလုပ္တိုင္းလည္း လူမ်ိဳးၾကီးဝါဒလို႔ တံဆပ္ကပ္မရပါ။ ဥပမာ ဗမာစကားေျပာဆိုေရးသားတာ၊ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔၊ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔၊ သၾကၤန္ရက္ေတြကို ေန႔အားရက္လုပ္တာ။
• အဲလိုပါတီမ်ိဳးကို ေနရာတကာျပစ္တင္ေဝဖန္ျပီး ကိုယ့္ေလာဘ (ေထာက္ခံမႈရေရး) ကိုရယူလိုျခင္းဟာ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းတဲ့ စည္းရံုးေရးသာျဖစ္ျပီး ျပည္ေထာင္စုမူကို ျခိမ္းေျခာက္ရာေရာက္တယ္။
• ကိုယ့္ႏိုင္ငံတခုတည္းသာ ကြက္လုပ္တာလဲ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးမွာ လုပ္မျဖစ္သလို၊ ကိုယ့္လိုဘ တခုတည္းအတြက္သာ ကြက္ၾကည့္ျခင္းဟာ ျပည္ေထာင္စုတခုလံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ပါ။
• ျပည္ေထာင္စုတခုလံုးမွာ ကိုယ္စားျပဳမဲ့ႏိုင္ငံေရးပါတီတိုင္းဟာ ျပည္ေထာင္စုအျမင္ရွိဘို႔ လိုတယ္။ ျပည္ေထာင္စုလို႔ နာမည္၊ ေခါင္းစီးတပ္ထားတိုင္း ျပည္ေထာင္စုအႏွစ္အရသာကို ေပးစြမ္းႏိုင္တာမဟုတ္ပါ။
• တရားဝင္နယ္နိမိတ္အတြင္းက တရားဝင္ေနထိုင္ၾကတဲ့လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ တရားတဲ့အလိုဆႏၵေတြအားလံုးကို ျခံဳၾကည့္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသည္သာ တရားနည္းလမ္းက်ပါတယ္။ အဲလိုအျမင္ရွိတဲ့ႏိုင္ငံေရးပါတီကဦးေဆာင္ျခင္းဟာ သူ႔ထက္သင့္ျမတ္တာမရွိလို႔ ၾကည့္ၾကည္ျဖဴျဖဴလက္ခံအားေပးရပါမယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၃-၂-၂ဝ၁၄
၁၁-၂-၂ဝ၁၆

တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ျပည္ေထာင္စုသေဘာတရားမ်ား 

ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားျပဳေကာ္မတီ၏ (၅၃) ႏွစ္ေျမာက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔အထိမ္းအမွတ္
တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ျပည္ေထာင္စုသေဘာတရားမ်ား

သကၠရာဇ္(၂ဝဝဝ) ေဖေဖၚဝါရီလ (၁၂)ရက္

အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အမွာစာ

တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းစံုေနထိုင္ၾကေသာ ႏိုင္ငံဟူသည္ ေရရွည္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရး၊ ေအးခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ မတူကြဲျပားမႈ အေပၚတြင္ ညီညြတ္ေရးေဖၚထုတ္ရန္လိုပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ မတူညီမႈအေပၚတြင္ ညီညြတ္ေရး တည္ေဆာက္ရန္ အဓိကလိုအပ္ခ်က္မွာ အခ်င္းခ်င္းအၾကား ယံုၾကည္ ေလးစားမႈႏွင့္ နားလည္မႈရွိျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဗမာအမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားအၾကား ယံုၾကည္ေလးစားမႈ၊ နားလည္မႈမ်ား ရယူျခင္းျဖင့္ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ရန္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ဟုေခၚရမည့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လံုစိတ္ဓာတ္၏အေျခခံျဖစ္ေသာ အခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္ေလးစားမႈႏွင့္ နားလည္မႈကို ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေစရန္ျပည္ေထာင္စုသားအားလံုးၾကိဳးပမ္းၾကရပါမည္။

(၅၃)ႏွစ္ေျမာက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားျပဳေကာ္မတီက ထုတ္ေဝေသာ ဤစာအုပ္ငယ္တြင္ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ရခိုင္ႏွင့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားအသီးသီးတို႔ ေရးသား ျပဳစုေသာ စာတမ္းမ်ားကို စုေဆာင္းထားပါသည္။ တိုေတာင္းေသာ အခ်ိန္ ကာလအတြင္း ဤစာတမ္းမ်ားကို စုေဆာင္းရသျဖင့္ ကခ်င္တိုင္းရင္းသား မ်ားထံမွစာတမ္းမရယူႏိုင္ခဲ့ျခင္းကို ဝမ္းနည္းမိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခု ရရွိစုေဆာင္းထားေသာ စာတမ္းမ်ားကို ဖတ္ရႈျခင္းအားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ သမိုင္းအစၪ္အလာ၊ ႏိုင္ငံေရး ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္တို႔အျပင္ တရားေသာျပဌာန္းခ်က္မ်ား၏ အကာအကြယ္မရွိေသာ လူသားတို႔၏ ခံစားခ်က္မ်ားကိုနားလည္ သေဘာေပါက္ႏိုင္ရန္ လမ္းပြင့္သြားေစသကဲ့သို႔ ျဖစ္မည္ဟုယံုၾကည္ပါသည္။

ျပည္ေထာင္စုအတြင္း ေနထိုင္ရွင္သန္ေနၾကရေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ေျပာင္ေျမာက္ေသာသမိုင္းကို ေလ့လာျခင္းျဖင့္ လူမ်ားစု၊ လူနည္းစု မဟူ အခ်င္းခ်င္းအၾကားအျပန္အလွန္ ဂုဏ္ယူေလးစားဖြယ္ရာ မ်ားစြာရွိ ေၾကာင္းကို သိရွိႏိုင္ပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းရာတြင္ လူမ်ားစုဗမာမ်ားနည္းတူလူနည္းစုတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ တက္ၾကြေသာတိုင္းခ်စ္၊ ျပည္ခ်စ္၊ မ်ိဳးခ်စ္ စိတ္ဓာတ္မ်ားသည္လည္း အေရးပါလွေၾကာင္း၊ ထင္ရွားပါသည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရး ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားကို ေလ့လာလွ်င္ ၄င္းတို႔ သည္ ဆင္ျခင္တံုတရားေပၚ အေျခခံႃပီး တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ပထဝီအေန အထား၊ လူမ်ိဳးအေနအထားအရ လိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္ ေၾကာင္းကို နားလည္ႏိုင္ပါသည္။
ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရႃပီးေခတ္မ်ားအတြင္း ျပည္ေထာင္စုတိုင္းရင္းသားမ်ား ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရေသာ စိတ္ႏွလံုးမခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ရာအေတြ႔အၾကဳံမ်ားသည္ က်မတို႔တႏိုင္ငံလံုးအတြက္ ရင္နင့္စရာပင္ျဖစ္ပါသည္။ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲမႈမ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာအစိုးရမ်ား၏ တရားမွ် တမႈ၊ စာနာမႈကင္းမဲ့ေသာ အျပဳအမႈမ်ား၊ လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္ထၾကြသည္ အထိေရာက္ခဲ့ရေသာ ႏိုင္ငံေရးóကးပမ္းမႈႏွင့္ သဘာဝအားျဖင့္ ၾကြယ္ဝေသာ ပတ္ဝန္းက်င္အတြင္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါး၍ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအရ နစ္နာမႈမ်ားခံရျခင္းသည္ က်မတို႔ႏိုင္ငံကို လြန္စြာမွ အက်ည္းတန္ေစပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ား ျဖစ္ေပၚရျခင္းမွာ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ ေခါင္းပါးျခင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ မည္ကဲ့သို႔ တည္ ေဆာက္ရမည္နည္း ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ား၏ အေျဖကို ယခု (၅၃)ႏွစ္ေျမာက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ထုတ္ေဝလိုက္သည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကိုယ္တိုင္ ေရးသားထားေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားအတြင္းမွာ ရွာေစခ်င္ပါသည္။

ျပည္ေထာင္စုသားမ်ားအၾကား နားလည္မႈတိုးပြားေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ေရးသားေပးခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးရွင္မ်ားကို ပင္လံုစိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ေစသူမ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါသည္။   ။

ေအာင္ဆန္းစုၾကည္
(အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး)
အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္

ပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ 

ပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားျပဳေကာ္မတီ၏ (၅၃)ႏွစ္ေျမာက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔အထိမ္းအမွတ္
တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ျပည္ေထာင္စုသေဘာတရားမ်ား

သကၠရာဇ္(၂ဝဝဝ) ေဖေဖၚဝါရီလ (၁၂)ရက္

ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္

ယခုေခတ္အခါသမယ၌ လမ္း၊ တံတား၊ အေဆာက္အၪီ ဖြင့္ပြဲမ်ား ႏွင့္ ယုတ္စြအဆံုး ဘာမဟုတ္သည့္ သာမန္ကိစၥကေလးမ်ားျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ၾကရာ၌ပင္ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ကယား၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္းစသည့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစံုတို႔၏ ဝတ္စံုမ်ားကို ဝတ္ဆင္ေစလ်က္ တခမ္းတနား ပါဝင္ဆင္ႏႊဲေစ၏။ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစံုတို႔၏အကမ်ားျဖင့္လည္း အခမ္းအနားမ်ားကို သရုပ္ေဖၚအမႊန္းတင္ၾကသည္ကိုလည္းမ်ားစြာေတြ႔ျမင္ေနရ၏။

တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားကို အေလးေပး အေရးေပးသည့္ သေဘာေပေလာ၊ သို႔မဟုတ္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုေနထိုင္သည့္ ျပည္ေထာင္စု၏ အဓိပၸါယ္ကို သရုပ္ေဖၚျပသျခင္းေပေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ေရာင္စံုအဝတ္တန္ဆာမ်ားျဖင့္ ဤတို႔၏ အခမ္းအနားမ်ားကို ပိုမို၍လွပတင့္တယ္ က်က္သေရရွိေစရန္ အခမ္းအနား၏ အေဆာင္အေယာင္ သေဘာထား၍ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ျခင္းေပေလာ၊ ဤအခ်င္းအရာသေဘာထားမ်ားကို ျပဳသူမ်ားသာ သိၾကေပလိမ့္မည္။

တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားကို အေရးေပးသည့္ အေလးအနက္ထား သည့္ သေဘာဆိုပါက ေကာင္းေလစြ။ ထိုထက္မွာမူ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး အေရးကိုအေပၚယံေရႊမံႈ႔ၾကဲအေဆာင္အေယာင္သေဘာမွ်ေဖၚျပေနျခင္းထက္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား၏အေရးကို ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္အေျခခံျဖင့္ ေျဖရွင္းလ်က္ အမ်ိဳးသားေသြးစည္းညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ၾကမည္ဆိုပါမူ ပို၍ ေကာင္းေလစြဟူ၍ ဆင္ျခင္ေတြးေတာမိေပသည္။

ဤအျပင္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ဟူေသာ ေဝါဟာရဆိုင္ရာ အေျပာအဆို၊ အေရးအသား၊ အသံုးအႏံႈးမ်ားသည္လည္း ယခင္ေခတ္အခါ  မ်ားမွာထက္ ပိုမိုတြင္က်ယ္လာ၏။ ေရႊရည္စိမ္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားကို ပ်ားရည္ႏွင့္ ဝမ္းခ်ျခင္းေပေလာ၊ သို႔မဟုတ္ အမ်ားေယာင္၍ ေယာင္ရ၊ အေမာင္ ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္း မသိပါ ဆိုသကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္၌က ျပည္ေထာင္စု၏အေျခခံသေဘာႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု မူမ်ားကို ခံယူသိျမင္ျခင္းမရွိပါဘဲလ်က္ အမ်ားကေျပာဆိုသံုးႏံႈးျခင္းေၾကာင့္ သာ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းၾကျခင္းေပေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းစံု မွီတင္းေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုကို တည္ေထာင္မွသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားကို စည္းရံုးႏိုင္မည္ဟူ၍ ခံယူခ်က္ျဖင့္ပင္ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေနျခင္းေပေလာ။ ဤ အခ်င္းအရာသေဘာထားမ်ားကိုလည္း ျပဳသူမ်ားသာသိၾကေပလိမ့္မည္။

ေရႊရည္စိမ္ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္မ်ားကို ဖယ္ရွားႃပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းခ်မွတ္ခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စုမူ၊ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓာတ္ကိုသိျမင္ ခံယူလ်က္ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းပါမူ ေကာင္းေလစြ။ ထိုထက္မွာမူ ဒီမိုကေရစီေရး၊ တန္းတူေရး၊ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳႃပီး လူမ်ိဳးစုျပႆနာကို ေျဖရွင္းကာ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ၾက ပါမူကား အတိုင္းထက္အလြန္ ေကာင္းေလစြဟူ၍ ေတြးျမင္ခံစားမိေပသည္။

လမ္းစၪ္ပါတီေခတ္၌ ေတာင္သူလယ္သမားၪီးႄကီးမ်ာဆိုေသာ ေဝါဟာရသည္တြင္က်ယ္စြာ အသံုးျပဳျခင္းခံခဲ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ား၏ ဘဝမွာမူ အထူးအခြင့္အေရးမ်ား ဗလာနတၴိ၊ ယၡင္ေခတ္ မ်ားမွာထက္ပင္ ခါးသီးေသာခံစားခ်က္မ်ားကို ခံစားခဲ့ၾကရ၏။

ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းၾကရာတြင္ လည္း ဤသို႔မျဖစ္ရန္လိုသည္။ မည္သည့္ ျပႆနာကိုမဆို အေပၚယံ အေျပာသက္သက္ျဖင့္မႈပီးေပ။ ေရႊရည္စိမ္စိတ္ဓာတ္ႏွင့္သေဘာထားမ်ားကို ဖယ္ရွားႃပီး ျပႆနာကို အေျခခံက်က် ရႈျမင္သံုးသပ္ရန္လိုသည္။ ေလာက၌ ျဖစ္ပ်က္တတ္ေသာ သဘာဝနိယာမတရားမ်ားသည္ လူတို႔၏ဆႏၵႏွင့္ ကင္း လြတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပႆနာတရပ္ကိုရႈျမင္သံုးသပ္ရာတြင္လည္း ဆႏၵစြဲ၊ လူမ်ိဳးစြဲမ်ားကင္းရွင္းရန္ လိုေပသည္။ ထို႔အျပင္ ဓမၼဓိ႒ာန္ က်က်သံုးသပ္၍ ရလာေသာ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံရန္လို၏။ ဤအျပင္ ေျပလည္စြာေျဖရွင္းမွသာႃပီးေျမာက္ႏိုင္ေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္ ေထာင္စုအတြင္းမွ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားျပႆနာကိုလည္း ဓမၼဓိ႒ာန္ က်က် သံုးသပ္ရမည္။ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကိုအသိအမွတ္ျပဳရမည္။ လူမ်ိဳးစု၊ လူနည္းစုမ်ား၏ အခြင့္အေရးကို အေလးနက္ထား လက္ခံမည္။ ဤ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားပါေသာ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ေျဖရွင္းမွသာ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို အမွန္တကယ္ရရွိ ႏိုင္ေပမည္။

ျပည္ေထာင္စုဟူသည္ ျပည္ေထာင္မ်ားကို ေပါင္းစည္းထားျခင္းျဖစ္၏။ လူမ်ိဳးအသီးသီးတို႔ မွီတင္းေနထိုင္ရာမ်ားကို စုေပါင္းထားျခင္းလည္း မည္၏။ ေပါင္းစည္းၾကျခင္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဘံုရန္သူကို စုေပါင္း ကာကြယ္ရန္ႏွင့္ ဘံုအက်ိဳးစီးပြါးကို တည္ေဆာက္ၾကရန္ျဖစ္၏။

ေရွးပေဝသဏီေခတ္၌လူသားတို႔သည္မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးစု၊ ေသြးတူ မ်ားအျဖစ္သာစုဖြဲ႔ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ ရန္သူမ်ားကိုလည္း မိမိတို႔အင္အားျဖင့္ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ျခင္းျဖင့္သာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေျဖရွင္း ခဲ့ၾကဟန္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးစု၊ ေသြးတူစု မ်ား၏ ပိုင္ဆိုင္မႈ (ကြ်ဲ၊ ႏြား၊ သိုး၊ တိရိစျြာန္မ်ားႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳး ေျမယာမ်ား) ကို ပိုင္ဆိုင္လာေသာအခါ ေျမယာလုစစ္ပြဲမ်ား၊ အုပ္စုစစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြါးလာ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ႄကီးႏိုင္ ငယ္ညွၪ္းသေဘာ၊ အုပ္စုႄကီးမ်ားက အုပ္စုငယ္မ်ားကို အႏိုင္ျပဳတိုက္ခိုက္လုယက္သိမ္းပိုက္မႈမ်ား ရွိလာခဲ့၏။ မိမိအုပ္စုကို ရန္ျပဳမည့္ ရန္သူမ်ားရွိလာ၏။ စိန္ေခၚမႈမ်ား ရွိလာ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ေဆြမ်ိဳးစု၊ မ်ိဳးတူစု၊ ေသြးတူစုမ်ားအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းဖြဲ႔သည့္အစုအဖြဲ႔မ်ား ေပၚထြန္းလာ၏။ ဤသည္မွာ ယေန႔ကမာၻ့ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ တြင္က်ယ္စြာ က်င့္သံုးေနၾကေသာ ျပည္ေထာင္စုမ်ား၏ အေျခခံသေဘာပင္ျဖစ္ေပသည္။

လူသားတို႔သည္ ေဆြမ်ိဳးစု၊ မ်ိဳးတူစု၊ ေသြးတူစု အသိုင္းဝိုင္းမ်ိဳးစံုမွ တျဖည္းျဖည္း ႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကသည္။ ဘာသာစကား၊ ဓေလ့ ထံုးတမ္းယၪ္ေက်းမႈ၊ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္မႈအရ ဖြဲ႔စည္းေနထိုင္ခဲ့ရာမွ တခုတည္း ေသာ အာဏာပိုင္မႈ (အႄကီးအကဲ)ေအာက္တြင္ေနလိုျခင္းေၾကာင့္ မ်ိဳးတူစုမ်ား စုဖြဲ႔လာၾကသည္။ လူ႔ယၪ္ေက်းမႈစတင္လာျခင္းႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးစနစ္ ပိုမိုထြန္းကားလာျခင္းေၾကာင့္လည္း ေဆြမ်ိဳးစုမ်ား ပိုမိုစုစည္းလာၾကသည္။ အုပ္စုတစုႏွင့္တစုအၾကား ရန္လိုမႈ၊ စိန္ေခၚမႈမ်ားႏွင့္ နယ္ေျမလုစစ္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ အင္အားႄကီးေသာအုပ္စုက အင္အားငယ္ေသာအုပ္စုအေပၚ လႊမ္းမိုး တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္မႈမ်ားရွိလာသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ စုဖြဲ႔မႈမ်ားမွအုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္မ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့ေပသည္။

မူလႏိုင္ငံေတာ္မ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီက်ေသာ၊ လူထုအားျဖင့္ေရြး ခ်ယ္သည့္ လူထုကိုတိုက္ရိုက္ကိုယ္စားျပဳေသာ ႏိုင္ငံေတာ္မ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့ ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ပစၥည္းၪစၥာႏွင့္ ဓနအင္အားကို ရွာေဖြစုေဆာင္းရာတြင္ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္၍ ရွာေဖြသည္ထက္ လုယက္တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္ ျခင္းအားျဖင့္ ပိုမိုရရွိႏိုင္သည့္သေဘာကို ျမင္လာေသာအခါ လုယက္သိမ္းပိုက္ သည့္ စစ္ပြဲမ်ားမွသည္ ပေဒသရာဇ္အင္ပါယာမ်ား ထူေထာင္ခဲ့ၾကသည္။

နပိုလီယံ၏ အင္ပါယာကိုအေၾကာင္းျပဳႃပီး အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံကိုကာကြယ္ရန္စိတ္မ်ား ျပင္းျပလာခဲ့ၾကသည္။ နပိုလီယံ သည္ ၪေရာပ၌ အဂၤလန္မွလြဲႃပီး က်န္ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံမ်ားကို သိမ္းပိုက္ခဲ့ သည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အမ်ိဳးသားဘုရင္မ်ားကို ဖယ္ရွားႃပီး နပိုလီယံ၏ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားကို ဘုရင္မ်ားအျဖစ္ ခန္႔အပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ႏိုင္ငံမ်ားစြာတို႔သည္ ကိုယ့္ထီး၊ ကိုယ့္နန္း၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ဘုရင္မ်ားကို တမ္းတလာၾက၏။ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာႏွင့္ မိမိႏိုင္ငံကိုထူ ေထာင္လိုေသာ ကာကြယ္လိုေသာ စိတ္မ်ားေပၚေပါက္ကာ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈမ်ားေၾကာင့္ နပိုလီယံ၏ အင္ပါယာ ျပိဳကြဲရႃပီး အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံမ်ားေပၚေပါက္လာ၏။

စက္မႈေတာ္လွန္ေရးေနာက္ပိုင္း၌ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ေပၚေပါက္လာရာ ထို နယ္ခ်ဲ႕စနစ္မွေမြးဖြားေပးလိုက္ေသာ ကိုလိုနီဝါဒႏွင့္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ား ေပၚ ေပါက္လာခဲ့၏။ ယင္းကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားတြင္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တည္းဟူေသာအမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားေရး ဝါဒသည္လည္း ပီျပင္စြာေပၚေပါက္လာခဲ့ေပသည္။ အမ်ိဳးသားႏွင့္ႏိုင္ငံေတာ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသား၊ အျပန္အလွန္ဆက္စပ္ေနသည့္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေတာ္ သေဘာတရားမ်ား၊ လူမ်ိဳးတိုင္း၏ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ႏွင့္ အမ်ိဳးသား ႏိုင္ငံထူေထာင္ခြင့္ စသည့္ အမ်ိဳးသားဝါဒသည္ ပထမကမBာစစ္ႄကီးအႃပီးတြင္ ထင္ရွားစြာေပၚေပါက္လာခဲ့ေပသည္။ (အေမရိကန္သမတ ဝုဒ္ရိုးဝီလ္ဆင္၏ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၏ေခါင္းေဆာင္လီနင္၏ ကိုယ္ပိုင္ ျပဌာန္းခြင့္ သေဘာတရားမ်ား)

ပထမကမာၻစစ္ႄကီးအႃပီး ေပၚေပါက္လာေသာ ႏိုင္ငံေတာ္မ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးတည္းျဖင့္ဖြဲ႔စည္းေသာ ႏိုင္ငံေတာ္မ်ားထက္ လူမ်ိဳးအမ်ားအျပားကို စုေပါင္းပါဝင္ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ႏိုင္ငံေတာ္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကေပရာ ျပည္ေထာင္စု သေဘာတရားမ်ားသည္လည္း ေပၚထြန္းလာခဲ့ ေပသည္။ (ဆြစ္ဇာလန္ျပည္ေထာင္စု၊ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ယူဂိုဆလားဗီးယားျပည္ေထာင္စု၊ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား ျပည္ေထာင္စုတို႔သည္ ျပည္ေထာင္စုသေဘာတရား အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုေပၚလြင္ေစ သည္။)

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ၪီးျဖစ္ေသာ (၁ဝ၄၄)ခုႏွစ္မွ စ၍ နန္းတက္သည့္ အေနာ္ရထာမင္းသည္ တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ပေဒသရာဇ္လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့၏။ သို႔ရာတြင္ အေနာ္ ရထာ၏ ႏိုင္ငံေတာ္ မေပၚထြန္းမွီ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ နယ္ေျမေဒသအတြင္းတြင္ ပ်ဴလူမ်ိဳးတို႔၏ ဗိႆႏိုး၊ ဟန္လင္း၊ သေရေခတၲရာႏိုင္ငံေတာ္မ်ား၊ မြန္တို႔၏ သုဝဏၰဘူမိႏိုင္ငံေတာ္၊ ရခိုင္လူမ်ိဳးတို႔၏ ဒြါရာဝတီ၊ ဓညဝတီ၊ ေဝသာလီ ႏိုင္ငံေတာ္မ်ား၊ ရွမ္းတို႔၏ နန္ေရွာင္ ႏိုင္ငံေတာ္စသည့္ႏိုင္ငံမ်ားသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စာေပယၪ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ဝဖြံ႔òဖိးတိုးတက္လ်က္ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရေပမည္။

ပ်ဴလူမ်ိဳးတို႔သည္ တိဘက္တိုဘားမင္းအုပ္စုဝင္မ်ားျဖစ္ၾကႃပီး တိ ဘက္ကုန္းျမင့္မွ ဆင္းသက္လာသည္။ ျမန္မာျပည္ ေဒသသို႔ ေရာက္ေသာ အခါ ဗိႆႏိုး၊ ဟန္လင္းႏွင့္ သေရေခတၲရာႏိုင္ငံေတာ္တို႔ကို တည္ေထာင္ခဲ့ ၾကသည္။ မြန္လူမ်ိဳးတို႔သည္ မြန္ခမာ အႏြယ္ဝင္မ်ားျဖစ္ၾကႃပီး သုဝဏၰဘူမိ ႏွင့္ ဟံသာဝတီႏိုင္ငံမ်ားကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရခိုင္ေဒသသို႔ ေရွးၪီးေရာက္ႏွင့္လာၾကေသာ ကမ္းယံလူမ်ိဳး၊ သက္လူမ်ိဳးမ်ား ႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းမွ ဝင္ေရာက္လာေသာ အာရီယံလူမ်ိဳးမ်ားေရာေႏွာ ေနထိုင္ ခဲ့ၾကႃပီး ဒြါရာဝတီ၊ ဓညဝတီ၊ ေဝသာလီ၊ ပါးရိန္၊ ေလာင္းၾကတ္၊ ေျမာက္ၪီး ႏိုင္ငံေတာ္မ်ားကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကေပသည္။ ရွမ္းလူမ်ိဳးတို႔သည္ ဆီႏိုထိုင္း အႏြယ္မ်ားျဖစ္ၾကႃပီး နန္ေခ်ာင္ႏိုင္ငံေတာ္မ်ားကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကေပသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေစာ္ဘြားနယ္မ်ားျဖင့္ အုပ္စိုးေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ တိဘက္ျမန္မာ အႏြယ္မ်ားျဖစ္ၾကႃပီး ပုဂံ၊ အင္းဝ၊ ပင္းယ၊ စစ္ကိုင္း၊ ေတာင္ငူ၊ အမရပူရ၊ မႏၱေလးႏိုင္ငံေတာ္မ်ားကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာပေဒသရာဇ္ေခတ္သည္ ေအဒီ (၁ဝ၄၄)ခုႏွစ္၊ အေနာ္ရထာ နန္းတက္ေသာႏွစ္မွ သီေပါမင္းနန္းက်ေသာ သကၠရာဇ္ (၁၈၈၅) ခုႏွစ္ထိ ရွည္ ၾကာခဲ့သည္။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံဟူ၍ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ သမိုင္းေၾကာင္း ကို ေလ့လာမည္ဆိုပါက ထိုသမိုင္းေၾကာင္းျဖစ္ေပၚရာပထဝီအေနအထားကို လည္း အနည္းငယ္ သိျမင္ထားရန္လိုေပသည္။ ပထဝီအေနအထား မ်ားသည္ ထိုတိုင္းျပည္၏ ရာဇဝင္သမိုင္းေၾကာင္းကို စီမံဖန္တီးရာတြင္ အဓိကအခ်က္တခ်က္အေနျဖင့္ ပါဝင္ေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားကြ်န္းဆြယ္၏ အေနာက္စြန္း၌တည္ရွိသည္။ အေရွ႔ဘက္ တြင္ တရုတ္ႏိုင္ငံ၊ ယိုးဒယားႏိုင္ငံေတာင္ဘက္တြင္ မုတၲမေကြ႔ႏွင့္ ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္၊ အေနာက္ဘက္တြင္ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္၊ မဏိပူရနယ္၊ အာသံနယ္ႏွင့္ ျမင့္ေမာက္ေသာေတာင္တန္းႄကီးမ်ား၊ ေျမာက္ဘက္တြင္ တိဘက္ႏိုင္ငံမ်ား ရွိခဲ့ၾကေပသည္။

ေရွးျမန္မာမင္းတို႔၏ လက္ထက္တန္ခိုးႄကီးေသာ မင္းမ်ားသာလွ်င္ ဤမွ် က်ယ္ျပန္႔ေသာေဒသႏွင့္ ၄င္းထက္ပိုေသာ ေဒသမ်ားကို သိမ္းပိုက္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကႃပီး က်န္အခ်ိန္မ်ားမွာတစိတ္တေဒသကိုသာပိုင္ဆိုင္ကာ ထီးျပိဳင္နန္းျပိဳင္ တိုင္းငယ္ျပည္ငယ္ကေလးမ်ားအျဖစ္သာ ေတြ႔ျမင္ၾကရေပသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၾကမ္းအားျဖင့္ သံုးသပ္ရလွ်င္ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ဘက္တြင္ ရခိုင္လူမ်ိဳးတို႔၏ ဒြါရာဝတီ၊ ဓညဝတီ၊ ေဝသာလီ၊ ပါးရိန္၊ ေလာင္းၾကပ္၊ ေျမာက္ၪီး။ မြန္တို႔၏ သုဝဏၰဘူမိ၊ ဟံသာဝတီ(ပဲခူး)။ အလယ္ပိုင္း၌ သေရေခတၲရာ (ျပည္)ႏွင့္ ၄င္း၏ အေရွ႔ဘက္၌ ေကတုမတီ (ေတာင္ငူ)၄င္း၏ ေျမာက္ဘက္၌ ပုဂံ၊ အင္းဝ၊ စစ္ကိုင္းစသည္တို႔၏ တည္ရာျဖစ္ေသာဧရာဝတီ ျမစ္ဝွမ္းအလယ္ပိုင္း၊ ထိုမွ ေျမာက္ႏွင့္အေရွ႔ဘက္တို႔တြင္ ရွမ္းျပည္မ်ားတည္ရွိ ခဲ့ၾကေပသည္။

စစ္ကိုင္း၊ အင္းဝ၊ ပုဂံျပည္ႄကီး၏တည္ရာ ဧရာဝတီျမစ္ အေနာက္ ဘက္ကို သုနာပရႏၱတိုင္း၊ အေရွ႔ဘက္ကို တမၸဒီပတိုင္း ဟူ၍ေခၚႃပီး ျမန္မာတို႔၏ေဒသျဖစ္သည္။ ပုသိမ္၊ ေျမာင္းျမ၊ ပဲခူး၊ ဟံသာဝတီ၊ မုတၲမ၊ တနသၤာရီ စသည္တို႔ကား မြန္လူမ်ိဳးတို႔၏ ေဒသျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေျမပံုကို ၾကည့္လွ်င္ ရခိုင္ျပည္ကိုခ်န္လွပ္ထားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေတာင္နံရံတံတိုင္းႄကီးဝိုင္းရံလ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေပလိမ့္ မည္။ ေနာက္ဘက္တြင္ ပတ္ကြိဳင္ေတာင္၊ နာဂေတာင္၊ ခ်င္းေတာင္၊ ရခိုင္ ရိုးမေတာင္တို႔ ပါဝင္ေသာ ေတာင္တန္းျမင့္ႄကီးသည္ ေက်ာ္ျဖတ္ရန္ခဲယၪ္းလွ၏။ ၄င္းေတာင္တန္းနံရံႄကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ဝင္ေရာက္ရန္ ခရီးလမ္းမ်ားမွာ စင္စစ္အားျဖင့္ ျမစ္ငယ္မ်ားစီးဆင္းေနေသာ ေတာင္ၾကားမ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏။ ျဗဟၼပုတၲရျမစ္ရွိရာ ဟူးေကာင္းေတာင္ၾကားလမ္း၊ မဏိပူရျမစ္စၪ္အတိုင္း မဏိပူရလမ္း၊ အမ္းေတာင္ၾကားလမ္း၊ ေတာင္ကုတ္ေတာင္ၾကား လမ္း၊ အေရွ႔ဘက္တြင္ တာပင္ျမစ္ေၾကာင္းလမ္း (ဗန္းေမာ္) ကသာမွ ေရႊလီ ျမစ္ေၾကာင္းလမ္း၊ ျမစ္ငယ္ေၾကာင္းအတိုင္း ကြမ္းလံုကူးတို႔ဆိပ္လမ္း၊ ေတာင္ ဘက္တြင္ ဂ်ိဳင္းျမစ္ကိုေလွ်ာက္၍ ေကာ့ကရိတ္လမ္း၊ ေမာ္လòမိင္အေရွ႔ဘက္ ေတာင္ကုန္းမ်ားမွာ မျမင့္လွ၍ ေက်ာ္ျဖတ္ရန္လြယ္ကူသည္။ ဤလမ္းမ်ား သည္ ျမန္မာတို႔က ႏိုင္ငံျခားသို႔ စစ္ခ်ီရာလမ္းႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသားတို႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသို႔ ဝင္ေရာက္ရာလမ္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ရခိုင္ျပည္တို႔သည္ ရခိုင္ရိုးမေတာင္တန္းႄကီး၏ အတားအဆီးေၾကာင့္ စစ္မက္ေရးရာမ်ားကို ကာဆီးထားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ရခိုင္ျပည္ကို ျမန္မာတို႔တိုက္ခိုက္ေသာအႄကိမ္ေပါင္း အလြန္နည္း သည္။ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္တြင္တႄကိမ္၊ အေလာင္းစည္သူ လက္ထက္တြင္ တႄကိမ္၊ အင္းဝမင္းေခါင္လက္ထက္ႏွင့္ တပင္ေရႊထီးတို႔ လက္ထက္တြင္ တႄကိမ္စီ တိုက္ခိုက္ႃပီး ရခိုင္ဘုရင္မင္းရာဇာႄကီးလက္ထက္ တြင္ ျမန္မာျပည္ဘက္သို႔ တႄကိမ္သာလာေရာက္တိုက္ခိုက္သည္ကိုေတြ႔ရ ေပသည္။ အမရပူရေခတ္ ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က်မွသာ ျမန္မာတို႔ သည္ ရခိုင္ျပည္ကို အႃပီးသတ္ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

အင္းဝ (ျမန္မာ) ႏွင့္ ဟံသာဝတီ(မြန္)တို႔အၾကားတြင္ သြားလာရ လြယ္ကူေသာ ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းရွိျခင္းေၾကာင့္ အႄကိမ္မ်ားစြာ စစ္မက္ျဖစ္ပြါးၾကသည္ကိုေတြ႔ရေပသည္။ (အႏွစ္ ၄ဝ စစ္)။ ျပည္ႏွင့္ေတာင္ငူတို႔ သည္ဟံသာဝတီႏွင့္ အင္းဝတို႔အၾကားတြင္ရွိေသာ္လည္း ျပည္မွာ ဧရာဝတီ ျမစ္ေၾကာင္းလမ္းတြင္က်ႃပီး ေတာင္ငူမွာမူ ပဲခူးရိုးမေတာင္ တန္းျဖင့္ ပိုင္းျခား ကာကြယ္ထားသကဲ့သို႔ရွိသည္။ ဟံသာဝတီႏွင့္ အင္းဝတို႔ အျပန္ အလွန္ စစ္ျပဳၾကရာတြင္လည္း ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ေရေၾကာင္းခ်ီသည္က မ်ား ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သေရေခတၲရာ(ျပည္)သည္ ေရွးအခါက လြတ္လပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာင္တြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးႏွင့္ မြန္လူမ်ိဳးတို႔၏ လက္ေအာက္တြင္ တလွည့္စီက်ေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ ေကတုမတီ (ေတာင္ငူ) မွာကား စစ္မက္ ေဘးမွလြတ္ကင္းခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းအင္အားေတာင့္တင္း လာႃပီးလွ်င္ ေနာင္တြင္ အင္းဝႏွင့္ပဲခူး(ဟံသာဝတီ)တို႔စစ္ပန္းလာေသာအခါ ထိုျပည္ႏွစ္ျပည္လံုးကိုပင္ သိမ္းယူႏိုင္ခဲ့ေပသည္။

ရွမ္းျပည္ကား ျမန္မာျပည္ႏွင့္ တရုတ္တို႔၏ ၾကားတြင္ရွိ၍တခါတရံ သီးျခားလြတ္လပ္ေနႃပီး ရံဖန္ရံခါတြင္ ျမန္မာတို႔၏ လက္ေအာက္ခံ ျဖစ္ကာ တခါတရံ တရုတ္တို႔၏ လက္ေအာက္ခံလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ထားဝယ္၊ တနသၤာရီ၊ မုတၲမတို႔မွာလည္း ပဲခူး(မြန္)ႏွင့္ ယိုးဒယားတို႔အၾကားတြင္ရွိႃပီး မြန္တို႔၏ လက္ေအာက္ခံျဖစ္ႃပီး ရံဖန္ရံခါတြင္ ယိုးဒယားလက္ေအာက္သို႔ က်ေရာက္ခဲ့ေပသည္။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းကို ေရးသားေဖၚျပရာတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတမ်ိဳးတည္း၏သမိုင္းကိုေဖၚျပျခင္းထက္အျခားလူမ်ိဳးမ်ား၏ သမိုင္းအပါအဝင္ ျပည္ေထာင္စုသမိုင္းကိုသာ ေဖၚျပသင့္ေပသည္။ ယေန႔ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံတြင္သမိုင္းကို ေရးသားေဖၚျပရာ၌ မြန္လူမ်ိဳးမ်ား၏ သမိုင္းႏွင့္ မြန္ႏိုင္ငံေတာ္မ်ားအေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ မြန္ မင္းဆက္ကို လည္းေကာင္း၊ ထင္ရွားေသာ ရွမ္းဘုရင္မ်ားအေၾကာင္း ကိုလည္းေကာင္း၊ ရွမ္းလူမ်ိဳးတို႔၏သမိုင္းႏွင့္ ရွမ္းႏိုင္ငံေတာ္အေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ထင္ရွားေသာ ရွမ္းဘုရင္မ်ား အေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုနည္းတူစြာ ရခိုင္လူမ်ိဳးတို႔၏သမိုင္းႏွင့္ထင္ရွားေသာ ႏိုင္ငံေတာ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ထင္ရွား ေသာဘုရင္မ်ားအေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း ေဖၚျပမႈ၊ သင္ၾကားမႈနည္းပါး ျခင္းေၾကာင့္ သိရွိသူအလြန္ပင္နည္းေပသည္။ အခ်ိဳ႔မွာၪကၠလာပမင္း၊ ရွင္ ေစာပုဘုရင္မႏွင့္ ဓမၼေစတီမင္းစသည့္ ေလးဆူဓာတ္ပံု ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္၏ ဒါယကာမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဘုရင္မ်ားကိုပင္ မြန္ဘုရင္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ သီဟသူ၊ အုန္းေဘာင္ခံုမိႈင္းစသည့္မင္းမ်ားကိုလည္း ရွမ္းမင္းမ်ားဟူ၍လည္းေကာင္း သိၾကသူနည္းေပသည္။ ထိုနည္းတူစြာရခိုင္မင္းဆက္မွ ထင္ရွားေသာမင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ စႏၵာသူရိယ၊ မင္းထီး၊ မင္းဘာႄကီး၊ မင္းရာဇာႄကီး စသည့္မင္းမ်ားအေၾကာင္းကိုကား သိရွိသူ အလြန္နည္းပါးလွေပသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္မွာ သမိုင္းကိုေဖၚျပရာတြင္ ျပည္ေထာင္စုသမိုင္းအေနျဖင့္ ေဖၚျပျခင္းထက္ ျမန္မာသမိုင္းကိုသာ ေဖၚျပေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ သမိုင္းကိုေဖၚျပရာတြင္ ျပည္ေထာင္စုသမိုင္းအေနျဖင့္သာေဖၚျပသင့္ေပသည္။ လူမ်ိဳးတို႔၏ သမိုင္းဟူသည္ ေမ့ေပ်ာက္ ခ်န္ထားသင့္ေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားမဟုတ္ေပ။

ထိုနည္းတူစြာ သမိုင္းကိုေဖၚျပရာ၌လည္း ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားအတိုင္း ေရးသားေဖၚျပရန္လို၏။ ဤသို႔ ေဖၚျပျခင္းသည္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ျဖစ္ခဲ့ သည္မ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း အမုန္းပြါးရန္ မဟုတ္ေပ။ လူမ်ိဳးတို႔၏ သမိုင္းမွတ္တမ္းကို သံုးသပ္ႃပီး သင္ခန္းစာယူကာ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ၾကရန္သာျဖစ္၏။ (အတိတ္ကာလက ဂ်ပန္လူမ်ိဳး မ်ားသည္ ဖက္ဆစ္စနစ္ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္စိုးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမ်ားအား မုန္းတီးမႈမ်ားမထားသင့္ေပ၊ သို႔ရာတြင္ စစ္ဝါဒီ ဖက္ဆစ္တို႔၏ သေဘာကိုမူ သံုးသပ္ ဆင္ျခင္အပ္ေပသည္)။ ရွည္ၾကာမ်ား ေျမာင္လွေသာသမိုင္းေၾကာင္းသည္ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၏ေရွ ့ခရီးအတြက္ အင္အားတရပ္လည္းျဖစ္ေပသည္။

ျမန္မာတို႔သည္အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္မွစ၍ ရွမ္းတို႔ကို သိမ္း သြင္းႏိုင္ျခင္း၊ မဏိပူရႏွင့္အာသံနယ္မ်ားကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ျခင္း၊ လင္းဇင္း၊ ဇင္းမယ္ႏွင့္ ယိုးဒယားကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္း၊ မြန္ျမန္မာ အႏွစ္ (၄ဝ)စစ္ပြဲကို အႃပီးသတ္ေအာင္ျမင္ျခင္း တရုတ္တို႔၏က်ဴးေက်ာ္မႈမ်ားကိုတြန္းလွန္ႏိုင္ျခင္း၊ ရခိုင္ျပည္ကိုသိမ္းယူႏိုင္ျခင္း (ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္) ပန္းဝါစစ္ပြဲကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းစသည္တို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာတို႔၏ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္မ်ား ထက္သန္ခဲ့ၾကသည္။ မြန္လူမ်ိဳး၊ ရခိုင္လူမ်ိဳးတို႔မွာမူ ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံေတာ္မ်ားေပ်ာက္ႃပီး ဇာတိေသြးဇာတိမာန္မ်ား ညွိဳးႏြမ္းခဲ့ၾကရေပသည္။

သို႔ရာတြင္ ျမန္မာတို႔သည္ ပထမအဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲတြင္ ရံႈးနိမ့္ ျခင္း၊ ႃဗိတိသွ်တို႔၏ ႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမူမႈကိုခံရျခင္း၊ ဒုတိယအဂၤလိပ္ျမန္မာ စစ္ပြဲႏွင့္ တတိယအဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲမ်ားတြင္ ရံႈးနိမ့္ႃပီး ထီးနန္းပါ ေပ်ာက္ရေသာအခါ အမ်ိဳးသားဇာတိမာန္မ်ား ညွိဳးက်ခဲ့ရျပန္သည္။ သူ႔ကြ်န္မခံလိုေသာျမန္မာတို႔၏ ေတာ္လွန္ေရးသည္လည္း စည္းလံုးညီညြတ္မႈမရွိျခင္း၊ လက္နက္အင္အား၊ လူအင္အား မမွ်ျခင္းေၾကာင့္ အဂၤလိပ္တို႔ သိမ္းပိုက္ႃပီး (၁ဝ)ႏွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ က်ရံႈးကာ အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့၍ မီးခဲျပာဖံုးႄကိမ္မီး အံုးဘဝသို႔ေရာက္ရႃပီး အဂၤလိပ္တို႔၏အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ႃငိမ္ဝပ္ပိျပား ခဲ့ရေပသည္။ အခ်ိဳ႔မွာမႈ အဂၤလိပ္တို႔ကိုပင္ အထင္ႄကီးကာ အဂၤလိပ္တို႔ေပးေသာ ရာထူးဌာနမ်ား၌ ႏွစ္ျခိဳက္ေပ်ာ္ပိုက္လ်က္ရွိၾကေပသည္။ ျပည္သူအမ်ားမွာကား ကိုယ့္ထီး ကိုယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွန္းကို တမ္းတ၍ မင္းေလာင္းႏွင့္ တန္ခိုးရွင္မ်ားကိုသာ ေမွ်ာ္လ်က္ရွိၾကေပသည္။

ျမန္မာတို႔၏ ညွိဳးႏြမ္းခဲ့ေသာ ဇာတိမာန္သည္ မီးခဲျပာဖံုးဘဝမွ ရုရွား-ဂ်ပန္စစ္ပြဲကို အေၾကာင္းျပဳ၍လည္းေကာင္း၊ ပထမ ကမBာစစ္ႄကီးကို အေၾကာင္းျပဳ၍လည္းေကာင္း ျပန္လည္ႏိုးၾကားလာခဲ့ေပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဝိုင္အမ္ဘီေအအသင္းႄကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့ႃပီး ထိုအသင္းႄကီးမွ ခ်မွတ္လိုက္ ေသာ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ ပညာတည္းဟူေသာ ဝံသာႏုရကၡိတ တရားမ်ားေပၚထြန္းလာခဲ့ေပသည္။ ထိုတရားမ်ားသည္ၪီးၪတၲမ၏ေၾကာက္ ေသြးပါရင္ ဇာဂနာႏွင့္ ႏႈတ္ပစ္၊ ခရက္ေတာက္ထြက္သြားစသည့္ ရဲရဲ ေတာက္ ေဟာေျပာစည္းရံုးမႈမ်ားေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္မ်ားႏိုး ၾကားလာခဲ့ေပသည္။ (၁၉၂ဝ)ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႄကီးမွာမူ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ကို တရွိန္ထိုးတြန္းတင္ေပးသကဲ့သို႔ရွိေပသည္။ ဒို႔ဗမာအစည္း အရံုးေခတ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဗမာျပည္သည္ ဒို႔ျပည္၊ ဗမာစာသည္ ဒို႔ စာ၊ ဗမာစကားသည္ ဒို႔စကား၊ ဗမာျပည္ကိုခ်စ္ပါ၊ ဒို႔စာကို ခ်ီးျမွင့္ပါ၊ ဒို႔စကားကို ေလးစားပါဟူေသာ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒသည္ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ေပၚ ထြက္လာခဲ့ေပသည္။

ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းေခတ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ နယ္ခ်ဲ ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးစသည့္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒျဖင့္ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးလက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲကို ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကေပသည္။ (၁၉၄၆-၄၇) ခုႏွစ္မ်ားျဖစ္ေသာ လြတ္လပ္ေရး အၾကိဳကာလသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ျမန္မာတို႔၏ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒသည္ အလွည့္အေျပာင္း တခုသို႔ ေရာက္လာႃပီး အမ်ိဳးသားေရးဝါဒႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုသေဘာတရား မ်ားကို ေပါင္းစပ္ကာ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္တည္းဟူေသာ အမ်ိဳးသားမ်ား ေပါင္းစည္းေရးဝါဒ (သေဘာတရား) သည္ ေပၚထြန္းလာခဲ့ေပသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေပၚရန္ ေစ့ေဆာ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနမ်ားလည္း ရွိခဲ့ေပသည္။

ႃဗိတိသွ်အစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျမန္မာေဒသ၊ ရခိုင္ေဒသ၊ မြန္ ေဒသမ်ားကိုေပါင္းလ်က္ ျမန္မာျပည္မဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ႃပီး ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီႏွင့္ ခ်င္းေဒသမ်ားကိုမူ ေတာင္တန္းအထူးေဒသမ်ားအျဖစ္ သီးျခားခြဲ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေပသည္။ ဒုတိယကမBာစစ္ႄကီး ႃပီးေသာအခါ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ႏိုင္ငံေရးအရႏိုးၾကားမႈ ကမာၻ့ႏိုင္ငံတကာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးလူပ္ရွားမႈအရွိန္အဟုန္ ျပင္းထန္လာျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို မျဖစ္မေန လြတ္လပ္ေရး ေပးရမည့္အေျခအေန ေရာက္ရွိေသာအခါ ႃဗိတိသွ်အစိုးရသည္ ရွမ္းျပည္ႏွင့္ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားကို ခ်န္ထားလိုေသာသေဘာထားမ်ားရွိခဲ့ၾကေပသည္။ ထိုသေဘာထားမ်ား ကို (၁၉၄၅)ခု ေမလ (၁၇) ရက္ေန႔တြင္ ထုတ္ျပန္ေသာ စကၠဴျဖဴစာတမ္းတြင္ အထင္အရွားေတြ႔ရေပသည္။

ယင္း စကၠဴျဖဴစာတမ္းတြင္ -
ရွမ္းျပည္အပါအဝင္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကိုမူ ျမန္မာျပည္မႏွင့္ အဆိုပါေဒသမ်ား တလံုးတစည္းတည္း ပူးေပါင္းရန္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား ကဆႏၵမရွိသေရြ ့ ထိုေဒသမ်ားကို ဘုရင္ခံက သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္သြားမည္ဟု ေဖၚျပထားသည္။

ဤအခ်က္အရျမန္မာျပည္မကိုလြတ္လပ္ေရးေပးသည့္တိုင္ေအာင္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ခ်န္ထားမည့္ ႃဗိတိသွ်အစိုးရ၏ သေဘာထားမွာ ထင္ရွားေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္မႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရးယူရာတြင္ ပူးေပါင္းေရး/မပူးေပါင္းေရးသည္ျပႆနာတရပ္အေနျဖင့္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ေပသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအနာဂတ္ ေရးသည္လည္း ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးóကးပမ္းမႈတြင္ ျပႆနာတရပ္ ျဖစ္လာ ေတာ့သည္။ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစည္းေရးတြင္လည္း လူၪီးေရအားျဖင့္ အေတာ္အသင့္မ်ားႃပီး နယ္ေျမအားျဖင့္ က်ယ္ဝန္းေသာ ရွမ္းျပည္ႏွင့္ ပူးေပါင္းေရးသည္ အဓိကအခန္းက႑မွ ပါဝင္လာရေပသည္။

ေတာင္တန္းေဒသမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစည္းေရးတြင္ ဖဆပလ၏ သေဘာ ထားကို(၁၉၄၅)ခုႂသဂုတ္လ(၁၉)ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပေသာေနသူရိန္အစည္း အေဝးႄကီး၌ ေၾကညာခဲ့သည့္ ေၾကညာခ်က္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ရေပသည္ -
ဗမာျပည္အတြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတိုင္း မိမိတို႔ကံၾကမၼာကို မိမိတို႔ကသာ ဖန္တီးႏိုင္ႃပီး အားလံုး၏သေဘာႏွင့္ ညီညြတ္စြာထူေထာင္ေသာ ႏိုင္ငံတည္ေထာင္ရန္။ ဤသို႔တည္ေထာင္ရာ၌ပါဝင္ေသာ လူမ်ိဳး အသီးသီးအား မိမိတို႔ကံၾကမၼာကို မိမိတို႔ဘာသာ ဖန္တီးႏိုင္ေသာအခြင့္အေရးေပး ထားရန္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ -
၁) ဗမာမ်ားကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ရသကဲ့သို႔ တျခားတိုင္းရင္း သားမ်ားလည္းရရမည္ဆိုသည့္သေဘာမွဗမာမ်ားႏွင့္ အျခားတိုင္း ရင္းသားမ်ား တန္းတူအခြင့္အေရး ရရမည္။
၂) လြတ္လပ္လာမည့္ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလည္း တိုင္းရင္းသားအားလံုး၏ သေဘာ ဆႏၵႏွင့္အညီသာ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္သြားမည္ ဆိုသည့္ သေဘာထားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။

(၁၉၄၅) ခု ႏိုဝင္ဘာလ (၁၈)ရက္ေန႔တြင္ ေရႊတိဂံုေစတီ အလယ္ ပစၥယံ၌က်င္းပေသာ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ဖဆပလ ညီလာခံႄကီးတြင္တင္သြင္းသည့္ အဆိုအမွတ္(၆) တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုအေရးအဆိုႏွင့္ အဆို အမွတ္(၇) နယ္ျခားေဒသမ်ားအား ျမန္မာျပည္မႏွင့္ ေပါင္းစည္းေရးအဆိုမ်ားတြင္လည္း အထက္ပါသေဘာထားမ်ားကို အထင္အရွားေတြ႔ရေပသည္။

အဆိုအမွတ္(၆)တြင္ -
လြတ္လပ္ေသာ ဗမာျပည္သစ္ကို တည္ေထာင္ရာမွာ တိုင္းရင္း သားလူနည္းစု၊ လူမ်ိဳးစုအားလံုး သေဘာတူတဲ့နည္းနဲ႔ လြတ္လပ္စြာတည္ ေထာင္ရန္ က်ေနာ္တို႔က သေဘာတူေၾကာင္း ကတိေပးပါသည္။ မည္သည့္ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုမဆို မိမိတို႔ၾကမၼာကို မိမိတို႔ ဘာသာ ဖန္တီးခြင့္ေပး ပါမည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ခြဲလိုတဲ့ အခါမွာ ခြဲခြင့္ရွိေၾကာင္း ကတိျပဳပါသည္။ လူမွန္လွ်င္ အခြင့္ေရးတူရွိရမည္ကို သေဘာေပါက္ႃပီးသားျဖစ္ေသာ (၄၆) ခုႏွစ္ ျမန္မာတို႔အေပၚ၌ လူနည္းစုကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိမ့္မည္ဟု သံသယရွိဖြယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

အဆိုအမွတ္(၇)တြင္-
ျမန္မာတို႔ႏွင့္ ခြဲေရးတြဲေရးကို ႃဗိတိသွ်တို႔က မဆံုးျဖတ္ပဲ ျမန္မာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ အခ်င္းခ်င္းသာ လြတ္ လပ္စြာ ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္ရန္။

ရွမ္းတို႔၏ သေဘာထားမ်ားကိုလည္းေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ရေပ မည္ -
ရွမ္းေစာ္ဘြားအခ်ိဳ႔က ရွမ္းျပည္ကို ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရယူႃပီး ႃဗိတိသွ်ဓနသဟာယနယ္အတြင္း ပါဝင္လိုၾကသည္။ ေစာ္ဘြားအခ်ိဳ႔ကမူ ရွမ္းျပည္ကိုျမန္မာ၊ အိႏၵိယ၊ သီဟိုဠ္ႏွင့္မေလးႏိုင္ငံမ်ားကဲ့သို႔ေပးရန္ ေတာင္းဆိုလိုၾကသည္။ (ရပလ) ရွမ္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ႄကီး အဖြဲ႔ဝင္မ်ားကမူ ဗမာျပည္ႏွင့္ေပါင္း၍ လြတ္လပ္ေရးကို ရယူလိုၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ -
၁) ျပည္ေထာင္စုမူအရ ေပါင္းရမည္။
၂) အခြင့္အေရးႏွင့္ အဆင့္အတန္းတူ ျဖစ္ရမည္။
၃) ရွမ္းျပည္အားလံုးကို ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေပးရမည္။
၄) ခြဲထြက္လိုက အခ်ိန္မေရြး ခြဲထြက္ခြင့္ေပးရမည္။

မည္သို႔ပင္ရွိေစဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ မ်ားသည္ပင္လံုတြင္ေတြ႔ ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့ၾကႃပီး ျမန္မာျပည္ႏွင့္ေပါင္း၍ လြတ္ လပ္ေရးကိုယူမွသာ ရွမ္းျပည္ႏွင့္ ကခ်င္၊ ခ်င္း အစရွိေသာ တိုင္းရင္းသား တို႔သည္ လြတ္လပ္ေရးကို အလ်င္အျမန္ရမည္ဟူေသာ အဆံုးအျဖတ္ေပၚ မူတည္၍ ပူးေပါင္းၾကရန္သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပင္လံုသေဘာတူ စာခ်ဳပ္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရေပသည္။

ပင္လံုစာခ်ဳပ္သည္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း စာခ်ဳပ္တခုမွ်သာျဖစ္သည္။ ျပည္ ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းေရးဆိုင္ရာမူမ်ားကို ေဖၚျပထားျခင္း မရွိေပ။ သို႔ရာတြင္ပင္လံု စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရန္အတြက္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား၊ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ၏ တင္ျပခ်က္မ်ား၊ အျပန္အလွန္ နားလည္သေဘာေပါက္ႃပီးသေဘာတူ ညီခ်က္မ်ားႏွင့္ ကတိကဝတ္မ်ားအေနျဖင့္သာ တည္ရွိေပသည္။ ဤအခ်က္မ်ားမွာ ပင္လံုစိတ္ဓာတ္ေခၚ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ခ်မွတ္ခဲ့ၾကေသာ ျပည္ ေထာင္စု စိတ္ဓာတ္ဆိုသည္မွာ တန္းတူျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ဒီမိုကေရစီက်ျခင္း၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ လူနည္းစုလူမ်ိဳးစုမ်ား၏ အခြင့္အေရးကို အေလးအနက္ထားျခင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ေပသည္။ တနည္း အားျဖင့္ နယ္ခ်ဲ့ဆန္က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားမ်ားအားလံုး လြတ္ေျမာက္ေရး တည္းဟူေသာ ဘံုအက်ိဳးစီးပြါးအတြက္ အက်ိဳးတူ၊ သေဘာတူပူးေပါင္းျခင္းသည္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္၏ အဓိကေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

ၪီးေအးသာေအာင္

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားအေရး 

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္

နိဒါန္း
၁။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သည္ အာရွအလယ္ပိုင္းကုန္းေျမမွ ဆင္းသက္ေပါက္ဖြား လာၾကသည့္ တိုင္းရင္းလူမ်ဳိး၊ မိသားစုဝင္မ်ားျဖင့္ ေပါင္းစပ္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါသည္။ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း အစရွိသည့္ တိုင္းရင္းလူမ်ဳိးမ်ား၊ လူမ်ဳိးစုမ်ား၏ အမိေျမသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။

၂။ သို႔ျဖစ္ရာ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးႏွင့္ တမ်ဳိး၊ လူမ်ဳိးစု တစုႏွင့္တစုတို႔သည္ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈ ရရွိၾကရန္၊ တန္းတူရည္တူ ဆက္ဆံၾကရန္ အေရးႀကီးေပသည္။ လူမ်ဳိးႀကီး၊ လူမ်ဳိးငယ္ ဟူေသာ ျပႆနာမ်ား၊ ေတာင္ေပၚႏွင့္ ေျမျပန္႔ဟူေသာ အစြဲအလမ္းမ်ားကို အၿပီးအပိုင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ၿပီး၊ ျပည္ေထာင္စုတခုအတြင္းထဲမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ ညီအကို တိုင္းရင္သားမ်ားအျဖစ္ စြဲၿမံစြာ ခံယူၾကအပ္ေပသည္။

၃။ ဤတြင္ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ “လူမ်ဳိးဆိုသည္မွာ သုခ၊ ဒုကၡ အတူခံစားၾက၍ နီးနီးစပ္စပ္ အက်ဳိးျခင္း ထပ္ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ရွည္လ်ားစြာ တမ်ဳိးတစား တည္းပင္ဟု စိတ္ထားရွိသူတို႔ကို တစုတည္း ေပါင္း၍ ေခၚေဝၚျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ အမ်ဳိးအႏြယ္၊ ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာတရား၊ ေျပာဆိုသည့္ ဘာသာစကား တို႔ကို အေရးထားရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ စင္စစ္မွာ ေအးတူ ပူအမွ်၊ ေကာင္းတူဆိုးဆက္ ပူးေပါင္း ေနလိုေသာ အစဥ္အလာ ဆႏၵအေပၚတြင္၊ ဝံသာႏုရကၡိတာတရားသည္ တည္ေနေပ၏” ဟူေသာ မိန္႔ၾကားခ်က္ကို တိုင္းသူျပည္သားအားလံုးက လမ္းညႊန္အျဖစ္ ခံယူၾကရန္ လြန္စြာမွ အေရးႀကီးေပသည္။

၄။ သို႔မွသာလွ်င္ “ျပည္ေထာင္စု ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္”၊ တနည္းအားျဖင့္ “စစ္မွန္ေသာ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္” ကို ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ၿပီး၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအားလံုး၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ေနထိုင္ သြားႏိုင္ၾကေပမည္၊ သို႔မွသာလွ်င္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္တံ့ခိုင္မာၿပီး တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား အၾကားတြင္ ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈ ထြန္းကားႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

၅။ ထိုအေျမာ္ျမင္ႀကီးမားေသာ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕၏ ထမ္းပိုးေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္၍ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ေသာ “ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံေတာ္” ကို က်စ္လစ္ ခိုင္မာစြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္ ပင္လံုညီလာခံ က်င္းပ၍ အေၾကအလည္ ညႇိႏိႈင္း ေဆြးေႏြးၾကခ်က္-
“…ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၏ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခုရရွိခံစားလ်က္ရွိေသာ ကုိယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆံုးပါးရန္ မည္သည့္ေဒသတြင္မဆို လံုးဝ ျပဳကူလိမ့္မည္မဟုတ္။ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအတြက္ နယ္တြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ အျပည့္အဝ ရွိေၾကာင္း မူအားျဖင့္ လက္ခံသည္။”
“ေတာင္တန္းေဒသရွိ ျပည္သူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီ တိုင္းျပည္မ်ားတြင္ အေျခခံ အခြင့္အေရးႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ားဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို ရရွိခံစားေစရမည္။” - ဟူေသာ အခ်က္မ်ားကို အေလးထားကာ၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁၂) ရက္ေန႔တြင္၊ ရွမ္းျပည္ ပင္လံုၿမိဳ႕၌ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး၊ လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြ ျပန္လည္ အရယူခဲ့ၾကေပသည္။

၆။ ဤသို႔အားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုဖြားတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအားလံုး တန္းတူရည္တူရွိမႈကို လည္းေကာင္း၊ နယ္တြင္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ပိုင္ခြင့္ ရရွိေရးကိုလည္းေကာင္း မိသားစုစိတ္ဓါတ္၊ သို႔မဟုတ္၊ ပင္လံုစိတ္ဓါတ္ျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳသေဘာ တူခဲ့ၾကေပသည္။

ရ။ ဤသည္တို႔ကို အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္က အေလးအနက္ခံယူ၍ စစ္မွန္ေသာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို ျပည္သူျပည္သားအားလံုးႏွင့္ အတူ တက္ညီလက္ညီ တည္ေဆာက္သြားၾကရန္ အခိုင္အမာ သႏၷိ႒ာန္ခ်မွတ္ခဲ့ေပသည္။

အမ်ဳိ္းသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ အေနျဖင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားအေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အစဥ္တစိုက္ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ သေဘာထားမ်ား

အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံစည္းမ်ဥ္း (ယာယီ)ႏွင့္ မူဝါဒသေဘာထားမ်ား (မူၾကမ္း)

၈။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္၏ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလအတြင္းက ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံစည္းမ်ဥ္း (ယာယီ)ႏွင့္ မူဝါဒသေဘာထားမ်ား (မူၾကမ္း) ပါ၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ ထားရွိသည့္ မူဝါဒသေဘာထားမ်ားတြင္ -
(က) “ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ ျပႆနာကို ဦးစားေပးအေလးထားကာ ေျဖရွင္းၾကမည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုး၏ တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရးမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ စိတ္ထား ေစသနာ ျဖဴစင္ျခင္း၊ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးျခင္း၊ တဦး၏ အယူအဆ တဦးေလးစားျခင္း၊ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရး ေလးစားယံုၾကည္ျခင္း၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား၏ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဓေလ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေစလိုေသာ ဆႏၵအား လုိက္ေလ်ာျခင္းတို႔ကို အေျချပဳလ်က္၊ အေကာင္းဆံုး အေျဖကို ရရွိသည္အထိ ႀကိဳးပမ္းမည္။ ဤအခ်က္မ်ားကို အထူးအေလးအနက္ထား၍ ပူးေပါင္း ေျဖရွင္းၾကလွ်င္၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုသား အခ်င္းခ်င္း သဟဇာတျဖစ္ေရးတို႔သည္ မုခ်ေအာင္ပန္းဆင္ႏိုင္မည့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ဤရည္မွန္းခ်က္မ်ား ထေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္း လုပ္ေဆာင္သြားမည္။”

ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီးအျဖစ္၊ စီးပြားေရး အင္အားခိုင္မာ ေတာင့္တင္းစြာ ရပ္တည္ ႏိုင္ေရးကို လိုလားသည့္အေလ်ာက္ ျပည္နယ္အသီးသီးတြင္ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈလုပ္ငန္းမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ဦးတည္မည္။ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား၏ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးမ်ား ခံစား ျပည့္ဝေရးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တခုလံုး သာယာဝေျပာေရးတို႔ သဟဇာတ ျဖစ္ေစမည့္မူကို လက္ကိုင္က်င့္သံုး၍ ျပည္နယ္မ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကို ေဖာ္ထုတ္မည္။” - ဟု အတိအလင္း မူဝါဒ သေဘာထားမ်ား ခ်မွတ္ခဲ့ေပသည္။

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ ေၾကညာခ်က္ အမွတ္ (၉)
၉။ တဖန္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္အတြင္း ႏိုင္ငံအႏွံ႕အျပား ကြင္းဆင္း စည္း႐ံုးခဲ့စဥ္ ရွမ္းျပည္ပင္လံုၿမိဳ႕၌ (၁၁.၂.၈၉) ရက္ေန႔တြင္ ေန႔စဥ္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ သေဘာထားႏွင့္ ေယဘူယ် ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ေၾကညာခ်က္အမွတ္ (၉) အတုိင္း ရွင္းလင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ ရွင္းလင္းေျပာၾကားခ်က္မွာ-
(က) “ျပည္ေထာင္စု တခုလံုး၏ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး က႑နယ္ပယ္ အားလံုးတို႔၌ အျပည့္ဝဆံုးေသာ ဒီမိုကေရစီ အေျခအေနမ်ား ေဖာ္ထုတ္ေရးႏွင့္ အစစ္မွန္ဆံုးေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္င့ေတာ္သစ္ တည္ေဆာက္ေရးကို ဦးတည္ ေရွး႐ႈမည္။”
(ခ) “တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုး လက္တြဲမျဖဳတ္စတမ္း သြးစည္းညီညြတ္မႈျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရး၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးကို ဦးတည္ ေရွး႐ႈမည္။”
(ဂ) “ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအားလံုး၏ အခြင့္အေရး တန္းတူရည္တူမႈကို လက္ခံလ်က္၊ မည္သည့္လူမ်ဳိးကိုမွ် အထူးအခြင့္အေရး မေပးေရးႏွင့္ လူမ်ဳိးႏြယ္စု အားလံုး ခံစားထိုက္၊ ခံစားအပ္ေသာ မည္သည့္ အခြင့္အေရးကိုမွ် ခ်ဳပ္ျခယ္ကန္႔သတ္မႈ မျပဳေရးကို ဦးတည္ ေရွး႐ႈမည္။” “တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား အားလံုး ႏိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရး က႑နယ္ပယ္ အသီးသီး၌ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ာန္းခြင့္ ရွိေရးကို ဦးတည္ ေရွး႐ႈမည္။”
(င) “နယ္ပယ္ေဒသ အသီးသီး၌ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈ၊ ကူညီ ႐ိုင္းပင္းမႈ၊ ဝိုင္းဝန္း ပံ့ပိုးမႈျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တခုလံုးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး၏ ျပည္နယ္ေဒသ အစိတ္အပိုင္း အသီးသီး၏ စီးပြား ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေရးကို ဦးတည္ေရွး႐ႈမည္၊” ဟူသည္မ်ား ျဖစ္ေပသည္။

၁ဝ။ ေယဘူယ် ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်င္း၍
(က) ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခ်ိန္တြင္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္တံ့ ခိုင္ၿမဲေရး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရး၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားအားလံုး ေသြးစည္းညီညြတ္ေရး၊ တန္းတူေသာ ဒီမိုကေရစီ လူ႔ေဘာင္သစ္၏ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ႀကီးမ်ားကို အခိုင္အမာ ခ်ႏိုင္ေစရန္ အက်ဳိးငွာ၊ ပင္လံုညီလာခံႀကီးကဲ့သို႔ေသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး၏ အနာဂတ္ခရီးလမ္းညႊန္မ်ားကို ခ်မွတ္ႏိုင္မည့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစံု အမ်ဳိးသား ညႇိႏိႈင္းမႈ ညီလာခံတရပ္ကို ေခၚယူက်င္းပမည္။
(ခ) တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစံု အမ်ဳိးသား ညႇိႏိႈင္းမႈ ညီလာခံႀကီးတြင္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအားလံုး၏ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုး၏ အခြင့္အေရး တန္းတူရည္တူခြင့္၊ လူမ်ဳိးႏြယ္ႀကီး တခု၏ နယ္ပယ္ေဒသအတြင္း မွီတင္းေနထိုင္လ်က္ ကိုယ္ပိုင္စကား၊ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္နယ္ေျမေဒသရွိေသာ လူမ်ဳိးငယ္တို႔၏ သီးျခားနယ္ေျမဆိုင္ရာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ စသည့္ အေရးကိစၥမ်ားႏွင့္စပ္လ်င္း၍ အမ်ားသေဘာ ညီမွ်ေသာ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားကို ခ်မွတ္မည္။
(ဂ) “တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစံု အမ်ဳိးသားညႇိႏိႈင္းမႈ ညီလာခံႀကီးတြင္ ျပည္ေထာင္စုဖြား တိုင္းရင္းသား အားလံုး၏ ေသြးစည္းခိုင္မာမႈကို ယိမ္းယိုင္ ၿပိဳကြဲေနေစၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ဘက္ေပါင္းစံုတြင္ ဒုကၡ ပင္လယ္ေဝေစလ်က္ရွိသည့္ ျပည္ေထာင္စုတြင္း စစ္မက္ဖက္ၿပိဳင္မႈမ်ား အၿပီးအပိုင္ ေျပေပ်ာက္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ ညႇိႏိႈင္းမည္။”
(ဃ) တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံ အမ်ိဳးသားညႇိႏႈိင္းမႈ ညီလာခံႀကီးတြင္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအားလုံးႏွင့္ ျပည္နယ္အားလံုး၏ စီးပြားဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ ကိုယ္ပိုင္စာေပ၊ ထံုးတမ္းယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာစကားမ်ား စည္ပင္ ထြန္းကားေရးႏွင့္ အျပန္အလွန္ ဖလွယ္စည္းပူးေရးတို႔အတြက္ ခိုင္မာတိက်ေသာ ဝိုင္းဝန္းပံ့ပိုးမႈ၊ အာမခံမႈ၊ ေလးစား ေစာင့္ထိန္းမႈ၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ၊ လုပ္ငန္းခ်မွတ္မႈမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္မည္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း ရွင္းလင္းေျပာၾကားခဲ့ေပသည္။ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ “…ပင္လံု ညီလာခံႀကီးကဲ့သို႔ေသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး၏ အနာဂတ္ခရီးလမ္းညႊန္မ်ားကို ခ်မွတ္ ႏိုင္မည့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစံု အမ်ဳိးသား ညႇိႏိႈင္းမႈ ညီလာခံတရပ္ကို ေခၚယူက်င္းပမည္” ဟူသည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အဆိုပါ ညီလာခံသည္ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓာတ္ လံုးဝလႊမ္းမိုးေသာ ညီလာခံျဖစ္ရမည္ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ ပါတီစံု အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲ ေၾကညာစာတမ္း
၁၁။ ထို႔ေနာက္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္ ေမလတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က တိုင္းျပည္သို႔ ထုတ္ျပန္ အသိေပးခဲ့ေသာ အဖြဲ႔ခ်ဳက္၏ “ပါတီစံု အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲ ေၾကညာစာတမ္း” တြင္-

“တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအသီးသီးသည္ မိမိတို႔ ရပိုင္ခြင့္မ်ားႏွင့္ တာဝန္ယူမႈတို႔တြင္ တန္းတူ ရည္တူ ရွိေစရမည္။ ထို႔အျပင္-
(က) တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားအားလံုး လက္တြဲမျဖဳတ္စတမ္း ေသြးစည္းညီညြတ္မႈျဖင့္၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရး၊ ျပည္ေထာင္စု ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးကို ဦးတည္ေရွး႐ႈမည္။
(ခ) ျပည္ေထာင္စုဖြား တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုး၏ အခြင့္အေရးတန္းတူရည္တူမႈကို လက္ခံလ်က္ မည္သည့္လူမ်ဳိးကိုမွ် အခြင့္အေရးမေပးေရးႏွင့္ လူမ်ဳိးႏြယ္ လူမ်ဳိးစု အားလံုး၏ ခံစားထုိက္၊ ခံစားအပ္ေသာ မည္သည့္အခြင့္အေရးကိုမွ် ခ်ဳပ္ျခယ္ ကန္႔သတ္မႈ မျပဳေရးကို ဦးတည္ေရွး႐ႈမည္။
(ဂ) တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား အားလံုးသည္ ႏိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရး က႑ စေသာ နယ္အသီးသီး၌ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိေရးကို ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ နဲ႕အညီ ဦးတည္ေရွး႐ႈမည္။
(ဃ) ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ မေပၚေပါက္မီ ၾကားကာလ အစီအစဥ္ျဖင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ဥပေဒျပ႒ာန္း၍ ရွိၿပီးသားျပည္နယ္မ်ားအတြက္ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔မ်ား ဖြဲ႔စည္းေပးမည္။
(င) နယ္ပယ္အသီးသီး၌ တိုင္းရင္းသားလုမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ၊ ကူညီ႐ိုင္းပင္းမႈ၊ ဝိုင္းဝန္းပံ့ပိုးမႈျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးတခုလံုးႏွင့္၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီး၏ ျပည္နယ္ေဒသအစိတ္အပိုင္း အသီးသီး၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကို ဦးတည္ေရွး႐ႈမည္။
(စ) ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခ်ိန္တြင္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရး၊ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရး၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအားလံုး ေသြးစည္းညီညြတ္ေရး တည္းဟူေသာ ဒီမိုကေရစီလူ႔ေဘာင္၏ အေျခခံအုတ္ျမစ္ႀကိးမ်ားကို အခိုင္အမာခ်ႏိုင္ေစရန္အလို႔ငွါ၊ ပင္လံုညီလာခံကဲ့သို႔ေသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး၏ အနာဂါတ္ ခရီး လမ္းညြန္မ်ားကို ခ်မွတ္ႏိုင္မည့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဴိးေပါင္းစံု အမ်ဳိးသား ညွိႏိႈင္းမႈညီလာခံတရပ္ကို ေခၚယူက်င္းပမည္၊
(ဆ) တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးတိုင္းသည္ မိမိတို႔စာေပ၊ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္း စဥ္လာမ်ားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခြင့္၊ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစခြင့္ ရွိေစရမည္။
(ဇ) တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရး၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား အားလံုး စည္းလံုးညီညြတ္ေရး၊ ဒိီမိုကေရစီထြန္းကားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးကိစၥ အစရွိသည္မ်ားကို ျပည္ေထာင္စုတခုလံုး အတိုင္းအတာျဖင့္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ ေစရမည္” ဟု ကတိကဝတ္ျပဳခဲ့ေပသည္။

ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ ညွိႏႈိင္းျခင္း
၁၂။ ဤသို႔အားျဖင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္သည္ မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူတို႔၏ တခဲနက္ ေထာက္ခံမႈျဖင့္၊ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ေအာင္ပန္းဆြတ္ခူး အႏိုင္ရရွိခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေအာင္ႏိုင္ၿပီးေနာက္၊ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူတရပ္လံုး လိုလား ေမ်ွာ္မွန္းေနၾကသည့္ “စစ္မွန္ေသာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္” တည္ေဆာက္ ႏိုင္ေရးအတြက္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား၏ သေဘာဆႏၵမ်ားကို ရယူရန္ဦးစားေပး ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရးပါတီ (၂၁) ပါတီ ေပါင္းစပ္ဖဲြ႕စည္းထားအပ္ေသာ “ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္” ႏွင့္ ညိွႏိႈင္းၿပီး၊ ၁၉-၈-၉ဝ ရက္ေန႔တြင္ သေဘာထား ေၾကညာခ်က္ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါေၾကညာခ်က္မွ အခ်က္အခ်ဳိ႕ မ်ားမွာ -
(က) “ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေပၚေပါက္လာၿပီးလွ်င္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က တင္ေျမႇာက္ေသာ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ ဖဲြ႕စည္းၿပီး၊ အျမန္ဆံုးေသာ ကာလအတြင္း၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ပါဝင္သင့္ေသာ ပါဝင္ထိုက္ေသာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၊ လူပုဂၢဳိလ္မ်ားပါဝင္သည့္ အမ်ဳိးသားညွိႏိႈင္းမႈ ညီလာခံႀကီးတရပ္ က်င္းပ၍၊ ျပည္ေထင္စု ထူေထာင္ေရးအတြက္ လမ္းညြန္မႈမ်ား ခ်မွတ္မည္။ ယင္းလမ္းညြန္မႈမ်ားႏွင့္အညီ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ေရရွည္ တည္တံ့ခိုင္ၿမဲမည့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒသစ္ တရပ္ကို ေရးဆဲြျပ႒ါန္းအတည္ျပဳရမည္ ႕႕႕႕႕႕”။
(ခ) “တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ လူမ်ဳိးေရးတန္းတူညီမွ်မႈ၊ ႏိုင္ငံေရး တန္းတူညီမ်ွမႈႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ အျပည့္အဝ ရွိေစရမည့္အျပင္၊ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကို အာမခံခ်က္ရွိေသာ ျပည္ေထာင္စုကို တိုင္းရင္းသား အားလံုး ေသြးစည္းညီညြတ္စြာ ထူေထာင္ရန္လိုအပ္ေၾကာင္း ႕႕႕႕႕႕႕” ဟူသည္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

၁၃။ “ကိုယ္ပုိင္ျပ႒ါန္းခြင့္ အျပည့္အဝရွိေစရမည္” ဟူေသာ သေဘာသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အပိုဒ္ - ၅ ပါ၊ “႕႕႕ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၏ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခု ရရွိခံစားလ်ွက္ရွိေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆံုးပါးရန္ မည္သည့္ ေဒသတြင္မဆို လံုးဝျပဳမူလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအတြက္ နယ္တြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ါန္းခြင့္ အျပည့္အဝရွိေၾကာင္း မူအားျဖင့္ လက္ခံမည္။” ဆိုသည့္ သေဘာတရားကို အေျခခံ၍ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္/တိုင္းႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ အာဏာပိုင္အဖဲြ႔မ်ားသို႔ လံုေလာက္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အာဏာမ်ားကို ညွိႏႈိင္းေဆြးေႏြး၍ ခဲြေဝ ေပးအပ္ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။

အေျခခံဥပေဒေရးဆဲြရာတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ထားရွိေသာ သေဘာထားမ်ား

၁၄။ စစ္မွန္ေသာ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ပီျပင္စြာ ေရးဆဲြၾကမည္ဆိုပါက ဒီမိုကေရစီ အေျခခံမူမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ အေျခခံရပိုင္ခြင့္မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ မလဲြမေသြအေျခခံရေပမည္။ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္သည္ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ပါဝင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့စဥ္က ျပည္သူတုိ႔အား ေပးထားခဲ့ၿပီးေသာ ကတိကဝတ္မ်ားကို သတိရွိရွိ၊ လက္ကိုင္ျပဳ၍ ယင္း အေျခခံမူမ်ားအေပၚ စဲြၿမဲစြာ ရပ္တည္သည္။ ျပည္သူတို႔အား ေပးထားခဲ့ၿပီးေသာ ကတိကဝတ္မ်ားကို ၎တို႔ထံ ျပန္လည္၍ တင္ျပျခင္း မျပဳဘဲ၊ မည္သည့္ အခါမ်ွ၊ မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ်၊ ေသြဖီ ခ်ဳိးေဖာက္ျခင္း ျပဳလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။

၁၅။ အေျခခံဥပေဒေရးဆဲြရန္အတြက္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ထားရွိေသာ အေျခခံသေဘာထားမ်ားမွာ -
(က) တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ မိမိတို႔ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ရပ္တည္ခဲ့ေသာ လူမ်ဳိး အစဥ္အဆက္ကို မေပ်ာက္မပ်က္ ထိန္းသိမ္းလိုၾကသည္။
(ခ) မိမိတို႔၏ ဓေလ့ထံုးတမ္းဝဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာ၊ စာေပ၊ ဘာသာစကား၊ ဘာသာတရား၊ စ႐ိုက္ လကၡဏာမ်ားကို အလြန္တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္း ျမႇင့္တင္လိုၾကသည္။
(ဂ) နယ္ေျမေဒသကို ျမတ္ႏိုးတန္ဘိုးထားၾကသည္။
(ဃ) အစဥ္အဆက္ ရပ္တည္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ အစဥ္အလာႏွင့္ လြတ္လပ္ခြင့္ တို႔ကိုလည္း ဆက္လက္ခံယူလိုၾကသည္။
(င) တန္းတူရည္တူမႈႏွင့္ မရွိအတူ၊ ရွိအတူ၊ ေအးအတူပူအမွ်၊ မခဲြစတမ္း ေနထိုင္သြားေရးႏွင့္ တမိသားစုဝင္မ်ား အျဖစ္၊ မွ်တသည့္လူ႔ေဘာင္ဘဝကို တည္ေဆာက္လိုၾကသည္။
(စ) ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို လုိလားၾကသည္၊ စသည္တို႔ျဖစ္ပါသည္။

၁၆။ ဤအခ်က္မ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳ၍ တရားမွ်တစြာ စီမံျဖည့္ဆည္းေပးရန္ လိုအပ္သည္ဟု အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္က ခံယူထားပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ လူမႈေရး စသည့္အေရးမ်ားကို အေျခအေနအခ်ိန္အခါႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီညြတ္ေစရန္ လည္းေကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ တိုင္းရင္းသား ေသြးစည္း ညီညြတ္ေရး၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီး မၿပိဳကဲြေရး၊ တမိသားစုအျဖစ္ လက္ေတြ႕ခံယူက်င့္သံုး ေဖၚေဆာင္ႏိုင္ေရးမ်ား ရရွိေစရန္ လည္းေကာင္း၊ သေဘာထားႀကီးစြာထားၿပီး ေၾကအလည္ညွိႏိႈင္း ေဆြးေႏြးၾကရန္ လိုအပ္ပါသည္။

၁၇။ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းအတြင္းရွိ လူမ်ဳိးစုမ်ားအေနျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္နယ္ေျမ၊ ကိုပိုင္စကားႏွင့္ သင့္တင့္ေသာ လူဦးေရရွိၿပီး ၎တုိ႔၏ သေဘာဆႏၵအေလ်ာက္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသမ်ားအျဖစ္ ေနလိုေသာ ဆႏၵရွိပါက သတ္မွတ္ေပးရန္ျဖစ္ေပသည္။ ဤသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည္ေထာင္စုျပည္နယ္၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရျပည္နယ္၊ လူမ်ဳိးစုျပည္နယ္ဟု တိုင္းျပည္အေျခအေနမ်ားအရ လည္းေကာင္း၊ ႏို္င္ငံေရးအေျခအေနမ်ားအရလည္းေကာင္း သတ္မွတ္ေပးရန္ လိုေကာင္းလိုလာလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ အေျခအေနေပၚေပါက္လာလွ်င္ အမ်ဳိးသား အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ အေျခခံေရးဆဲြရန္အတြက္၊ ဖဆပလ ပဏာမညီလာခံသုိ႔ တင္သြင္းသည့္ အဂါၤရပ္မ်ားဟူသည့္ အခ်က္မ်ားအရ၊ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု သေဘာရသည္။ အဂၤါရပ္မ်ားမွာ -
(က) ပထဝီအေနအထားအရ၊ နယ္နိမိတ္အထင္အရွားရွိျခင္း၊
(ခ) ျမန္မာ့စကားႏွင့္ မတူေသာ ဘာသာစကားတမ်ဳိးတည္းရွိျခင္း၊
(ဂ) ယဥ္ေက်းမႈတမ်ဳိးတည္းရွိျခင္း၊
(ဃ) ရာဇဝင္အစဥ္အလာတမ်ဳိးတည္းရွိေသာ လူစုရွိျခင္း၊
(င) စီးပြားေရးဆိုင္ရာ အက်ဳိးေက်းဇူးႏွင့္ စီးပြားေရး လံုေလာက္မႈတုိ႔ရွိေသာ လူစုရွိျခင္း၊
(စ) လူဦးေရအေတာ္အတန္ရွိျခင္း၊
(ဆ) သီးျခားျပည္ေထာင္စု ေဒသ တခု အျဖစ္ျဖင့္ မိမိ၏
ကိုယ္ပိုင္ထင္ရွားခ်က္အတိုင္း ေနလိုေသာ ဆႏၵရွိျခင္း၊ - တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

၁၈။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးႏြယ္စု အားလံုးသည္ ျပည္ေထာင္စုဖြား မိသားစုမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး တေျမတည္းေန တေရတည္းေသာက္၍ တန္းတူရည္တူ၊ ေအးအတူပူအမွ်၊ ဥမကဲြ သိုက္မပ်က္၊ သံသယကင္းရွင္းစြာ ထာဝစဥ္ ေသြးစည္းညီညြတ္စြာ မခဲြစတမ္း ေနထိုင္သြားၾကရမည္။ ျပည္ေထာင္စု အတြင္းရွိ ျပည္နယ္အားလံုးသည္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ အညီ -
(က) ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရွိေစရမည္။
(ခ) ျပည္နယ္မ်ားက ျပ႒ါန္းေသာ ဥပေဒမွန္သမွ်သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒႏွင့္ အညီ ျဖစ္ရမည္။ အကယ္၍ ျပည္နယ္မ်ားက ျပ႒ါန္းလိုက္ေသာ ဥပေဒ တရပ္ရပ္သည္ ျပည္ေထာင္စု အက်ဳိးကို ထိခိုက္မည္ဆိုပါက လႊတ္ေတာ္က ျပန္လည္စီစစ္ပိုင္ခြင့္ရွိရမည္၊ ဟု သေဘာထားသည္။

၁၉။ ႏုိင္ငံေတာ္သည္၊ တန္းတူရည္တူျဖစ္ၾကေသာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း အစရွိေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးႏြယ္စု အခ်င္းခ်င္း သည္လည္းေကာင္း၊ လြမ္းမိုးျခင္း၊ အၾကပ္ကိုင္ျခင္း၊ ခ်ဳိးႏွိပ္ျခင္း၊ တရားမဲ့ျပဳျခင္း၊ ေခါင္းပုံျဖတ္ျခင္း အလ်င္း မရွိေစရ။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အသီးအပြင့္ မ်ားကို မိမိတို႔၏ ကာယ၊ ဥာဏ၊ ဇြဲ၊ ဝိရိယစြမ္းအားအလုိက္ အက်ဳိးခံစားခြင့္ ရွိေစရမည္ဟု သေဘာထားသည္။

၂၂။ လြတ္ေတာ္မ်ားဖြဲ႔ စည္းေရးကိစၥႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္၊ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္ (၁၅) ရက္ ကတည္းကပင္၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႏွင့္ ညွိႏွဳိင္းခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ကပင္ ဖက္ဒရယ္ (ျပည္ေထာင္စုုုုုုုုုု) ဟူေသာ ကိစၥကို စဥ္းစား ေဆြးေႏြးၾကရာ၌ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔ျခင္းသည္၊ ခြဲထြက္ရန္မဟုက္ဘဲ၊ ဗဟိုႏွင့္ ျပည္နယ္အစိုရမ်ားသို႔ အာဏာမ်ား ခြဲေဝေပးေရးႏွင့္ အစဥ္ေျပစြာပူးေပါင္း ေနထိုင္သြားေရးသည္သာ အဓိကျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာထားခဲ့ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရႏွင့္ ျပည္နယ္ အစိုမ်ားအၾကား အာဏာမ်ားမည္ကဲ့သို႔ ခြဲေဝၿပီး၊ တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ၾကမည္ကို ေဆြးေႏြးညိွႏွိဳင္းၾကၿပီး၊ ေဆာင္ရြက္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မဟာလူမ်ိဳးႀကီးဝါဒႏွင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အမ်ဳိးသားေရးဝါဒ မ်ားကို ဆန္႔က်င္ၿပီး၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးအားလုံုး ခ်စ္ၾကည္ေသြးစည္းေရးကို အစြမ္းကုန္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကးရန္ႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမွဳမ်ား၊ ဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ား၊ ဘာသာေရး ကိုးကြယ္မူ စသည္မ်ားက္ို ထိန္းသိမ္းသြားႏိုင္ၾကေရးးအတြက္ ညႇိႏိႈင္း ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာထားခဲ့ၾကေပသည္။
၂၃။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စု ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္အျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းၾကသည့္အခါ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကို-
(က) မဲဆႏၵနယ္ေျမအလိုက္ လူဦးေရကို အေျခခံေရြးေကာက္တင္ေျမာက္လိုက္ေသာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းမည့္ လႊတ္ေတာ္တရပ္ႏွင့္
(ခ) ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္းမ်ားမွ လူဦးေရတူညီစြာ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္လိုက္ေသာ လြတ္ေတာ္ကိုယ္စားမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းသည့္ လႊတ္ေတာ္တရပ္ ေပါင္း (၂) ရပ္တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းရန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းမ်ားတြင္လည္း အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာသည္ ျပည္သူလူထုမွ ဆင္းသက္သည္ ဟူေသာ ဒီမိုကေရစီ မူဝါဒအရ အဆိုပါ လႊတ္ေတာ္မ်ားသို႔ ျပည္သူမ်ားက မိမိတို႔ပိုင္သည့္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာကို အသံုးျပဳ၍ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ႏွင့္ အညီ မိမိကိုယ္စား ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို မိမိတုိ႕ကိုယ္တိုင္ ေရြးေကာက္တာဝန္ အပ္ႏွင္းရန္ျဖစ္သည္ဟု သေဘာထားသည္။

၂၄။ လႊတ္ေတာ္ (၂) ရပ္၏ တာဝန္ပိုင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဥပေဒၾကမ္းမ်ား ျပဳစုတင္သြင္းႏိုင္ခြင့္၊ တင္ျပလာေသာ ဥပေဒၾကမ္းမ်ားကို စိစစ္ေဝဖန္ အႀကံျပဳပိုင္ခြင့္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား တူညီစြာ ရွိသင့္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေငြေၾကးဆိုင္ရာ ဥပေဒၾကမ္းမ်ားကိုမူ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကသာ စတင္ အႀကံျပဳသင့္ေၾကာင္း သေဘာထားပါသည္။

၂၅။ အာဏာမ်ား ခြဲေဝေရးကိစၥႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျပည္ေထာင္စုဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ားႏွင့္ ျပည္နယ္/တိုင္းဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ားကို ပီျပင္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ အေၾကအလည္ ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္းၿပီး၊ အာဏာမ်ားကို ခြဲေဝ သတ္မွတ္ေပးရန္ လိုအပ္သည္ဟု သေဘာထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စု ဥပေဒျပဳဇယား၊ ျပည္နယ္/တိုင္းႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ရေဒသ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔မ်ား၊ ဥပေဒျပဳဇယားႏွင့္ တူညီ ဥပေဒျပဳဇယားမ်ားကို တိက်စြာ ခြဲေဝသတ္မွတ္သြားၾကရမည္ဟု အေလးအနက္ ခံယူေပသည္။

၂၆။ တရားစီရင္ရာ၌ ထူးျခားေသာ အေျခအေနအရ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားအလိုက္ က်င့္သံုးၾကသည့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ဓေလ့ထံုးတမ္း ဥပေဒမ်ားကို ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ႏွင့္အညီ ေပးထားသင့္သည္ဟု သေဘာထားသည္။ သို႔ေသာ္ ေခတ္စနစ္မ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ မရွိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ဥပေဒ ျပ႒ာန္းခ်က္အရ လူမ်ဳိးစုတမ်ဳိးက အျခားလူမ်ဳိးစုတမ်ဳိးကို ထိခိုက္နစ္နာမႈရွိလွ်င္ျဖစ္ေစ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က စီစစ္ျပဳျပင္ပိုင္ခြင့္ ရွိသင့္ေပသည္။

အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ သေဘာထားအႏွစ္ခ်ဳပ္
၂၇။ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားအေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ထားရွိသည့္ သေဘာထား အႏွစ္ခ်ဳပ္မ်ားမွာ -
(က) အမိ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို “ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္” အျဖစ္ ဖြဲ႔စည္း တည္ေဆာက္သင့္သည္။
(ခ) တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ဖြဲ႔စည္းအပ္ေသာ အမိႏိုင္ငံေတာ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တည္ၿငိမ္ေရး၊ ဘက္ေပါင္းစံု ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ သာယာဝေျပာေရးႏွင့္ တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရးတို႔အတြက္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအားလံုး၏ ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးသည္ အေျခခံအက်ဆံုးေသာ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည္။
(ဂ) ျပည္ေထာင္စုအက်ဳိး၊ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူတို႔၏ အက်ဳိးကို ေဖာ္ေဆာင္ၾကရာ၌ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္း တန္းတူရည္တူမႈျဖင့္ သံသဝစိတ္ကင္းစင္စြာ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္ၾကရန္၊ အျပန္အလွန္ ကူညီ႐ိုင္းပင္းၾကရန္၊ အတူတကြ တက္ညီလက္ညီ လုပ္ကိုင္ေဖာ္ေဆာင္ၾကရန္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အသီးအပြင့္မ်ားကို မိမိတုိ႕၏ ကာယ၊ ဥာဏ၊ ဝိရိယ စြမ္းအား အလိုက္ အက်ဳိးခံစားခြင့္ရၾကရန္ လိုအပ္သည္။
(ဃ) တႏိုင္ငံလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကို စုေပါင္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ၾက၍ ထူးျခားေသာ အေျခအေနအရ လူမ်ဳိးစုမ်ားဆိုင္ရာ မိမိတို႔ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားသည့္ ဘာသာစကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာ၊ ေစာင့္ထိမ္းအပ္သည့္ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားကို သီးျခားလြတ္လပ္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခြင့္ ရွိၾကရန္ လိုအပ္သည္ဟူသည္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

၂၈။ အထက္ပါ သေဘာထားမ်ားႏွင့္အညီ စစ္မွန္ေသာ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ -
(က) အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို “ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံေတာ္” အျဖစ္ တည္ေဆာက္ၾကရန္၊
(ခ) ျပည္ေထာင္စု ႏုိင္ငံေတာ္ကို ဖြဲ႔စည္းသည့္အခါ ဗဟိုတြင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသား လႊတ္ေတာ္တို႔ ပါဝင္ေသာ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကို ဖြဲ႔စည္းၾကရန္၊
(ဂ) တန္းတူရည္တူျဖစ္ၾကေသာ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းမ်ားတြင္ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္ သို႔မဟုတ္ တိုင္း လႊတ္ေတာ္တရပ္ ဖြဲ႔စည္းရန္၊
(ဃ) ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသမ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အာဏာမ်ားရွိသည့္ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔မ်ား ထားရွိရန္၊
(င) အဆင့္ဆင့္ေသာ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔မ်ားကို အာဏာပိုင္အဖြဲ႔မ်ားကို ျပည္သူက လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ အာဏာႏွင္းလိုက္ေသာ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းရန္၊
(စ) အဆင့္ဆင့္ေသာ လႊတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေဒသအာဏာပိုင္ အဖြဲ႔မ်ားသို႔ လိုအပ္ေသာ ဥပေဒျပဳအာဏာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာႏွင့္ တရားစီရင္မႈ အာဏာမ်ားကို ညႇိႏႈိင္းေဆြးေႏြး၍ ခြဲေဝေပးအပ္ရန္၊
(ဆ) အာဏာမ်ား ခြဲေဝသတ္မွတ္ရာတြင္ ျပည္ေထာင္စုဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ားႏွင့္ ျပည္နယ္/တိုင္း ဆိုင္ရာကိစၥရပ္မ်ားကို လံုေလာက္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ အေၾကအလည္ ညႇိႏိႈင္းၿပီး သတ္မွတ္ရန္၊ အထူးသျဖင့္ ျပည္ေထာင္စု ဥပေဒျပဳဇယား၊ ျပည္နယ္/တိုင္းႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသ ဥပေဒျပဳ ဇယားမ်ားႏွင့္ တူညီဥပေဒျပဳ ဇယားမ်ားကို တိက်စြာ ခြဲေဝသတ္မွတ္ရန္၊
(ဇ) တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားအလုိက္ က်င့္သံုးၾကသည့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒမ်ားကို ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္အညီ သက္ဆိုင္ရာ ေဒသ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔မ်ားမွ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိေစရန္၊
(စ်) ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိျမတ္ႏိုးၾကည္ညိဳသည့္ မည္သည့္ ဘာသာကိုမဆို လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ႏိုင္ခြင့္ရွိေစရန္၊ - စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

၂၉။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ အေျခခံသေဘာထားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္ၿပီး၊ လူတဦးခ်င္း၏ အခြင့္အေရးမ်ား၊ တိုင္းရင္းသး လူမ်ဳိမ်ားဆိုင္ အခြင့္အေရးမ်ား ခံစားပိုင္ခြင့္ရွိေသာ စီးပြားေရး၊ ဘဝခိုင္ခံ့မႈ စသည္တို႔ကို အာမခံသည့္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရး ျဖစ္ပါသည္။

၃ဝ။ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကို ဦးတည္သည့္အခါ စစ္ေရးနည္းလမ္းအားျဖင့္ တည္ေဆာက္ ၍မရႏိုင္ေခ်။ ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းအားျဖင့္သာ တည္ေဆာက္သြားၾကအပ္သည္ဟု ႐ိုးသားစြာ ယံုၾကည္ၾကသည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အသီးသီးတို႔တြင္လည္း မိမိတို႔ႏိုင္ငံအတြင္း ျပႆနာမ်ားကို ႏိုင္ငံေရးနည္းအားျဖင့္သာ ေအာင္ျမင္စြာ ေျဖရွင္းၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။

၃၁။ ထိုသို႔ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကို ဦးတည္သည့္အခါ သက္ဆိုင္ရာမ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႔ဆႏၵစြဲမ်ားကို တရားေသ ဆုတ္ကိုင္၍မထားဘဲ မိမိအပါအဝင္ အမ်ားအားလံုး၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ေစတနာမွန္ကန္စြာျဖင့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ၊ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိေသာ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္မ်ားကို သင္ခန္းစာယူလ်က္ အမွန္တရားကို ရွာေဖြၾကရေပလိမ့္မည္။ လူတဦးခ်င္း၏ အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားဆိုင္ရာ ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို တရားမွ်တစြာ အေျဖရွာၿပီး၊ အမ်ားစုႀကီး၏ အက်ဳိးကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ၾကရမည္ဟုလည္း အခိုင္အမာ သေဘာထားေပသည္။

၃၂။ သို႔ပါသျဖင့္ အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲျပ႒ာန္းၾကသည့္အခါတြင္လည္း၊ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာသည္ ျပည္သူလူထုထံမွ ဆင္းသက္သည္ဟူေသာ ဒီမိုကေရစီ၏ အဓိကမူအရ၊ ျပည္သူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵအရ၊ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ၾကၿပီး၊ အမ်ားစု လက္ခံႏိုင္ေသာ ဒီမိုကေရစီ အာမခံခ်က္မ်ား ပါရွိရမည္ျဖစ္ေပသည္။ သို႔မွသာလွ်င္ တိုင္းျပည္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တည္ၿငိမ္ေရး၊ သာယာေရး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးမ်ား မုခ် ျဖစ္ထြန္းခံစားႏိုင္ၾကမည္ဟု အေလးအနက္ သေဘာထားေပသည္။

နိဂံုး
အထက္ပါအမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထားရွိေသာ သေဘာထားသည္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ စတင္ဖြဲ႔စည္းသည့္အခ်ိန္မွစ၍ စြဲၿမဲစြာ ခံယူသည့္ မူဝါဒသေဘာထားမ်ားအေပၚ အေျခခံ၍ ခိုင္မာစြာ ရပ္တည္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆက္လက္၍လဲ ရပ္တည္ခ်က္ ေဖာ္ေဆာင္သြားမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ျပည္ေထာင္စုဖြား တုိင္းရင္းသားမ်ား ေသြးစည္းညီညြတ္မႈကို ခိုင္ၿမဲစြာ တည္ေဆာက္ျခင္းမျပဳႏိုင္ပါက၊ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္မဟုတ္ဟု သေဘာထားသည္။

အထက္ပါသေဘာထားမ်ားအေပၚ အေျခခံ၍ ႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ပီျပင္စြာ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒတြင္ ခိုင္မာစြာ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းထားရွိရေပမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ဟူသည္၊ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူတို႔အၾကား ခ်ဳပ္ကိုင္သည့္ ပဋိညာဥ္စာတမ္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူအမ်ားစုႀကီးက ယံုၾကည္စြာ လက္ခံႏိုင္ေသာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျဖစ္မွသာလွ်င္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိး အားလံုး ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးကို အမွန္တကယ္ ေဖာ္ေဆာင္ရာေရာက္ေပမည္။ ရင္ၾကား ေစ့ေရးကိစၥမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရန္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး ညႇိႏိႈင္းၾကရန္ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာလွ်င္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ား ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ “စစ္မွန္သည့္ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္” ပီျပင္စြာ ေပၚထြန္းလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေလးအနက္ ခံယူအပ္ပါသည္။

အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
၁၃၅၇ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလျပည့္ေက်ာ္ (၉) ရက္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁၂) ရက္။

အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ယာယီစာကူးစက္
အမွတ္ - ၃၉၃ ျဖင့္ ကူးယူသည္။
အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အဖြဲ႔ဝင္မ်ား (အတြက္သာ)
http://union-affairs.blogspot.com/2009/03/blog-post_7861.html
Monday, march 2, 2009