“ ႀကံဳဘူးေပါင္ေအ၊ မိန္းကေလးက စားပြဲထိုး လုပ္ခ်င္ရတယ္လို႔၊ ဒီအလုပ္က ေကာင္းတဲ့အလုပ္ မဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ ဟိုတယ္မယ္ဆိုတာ ငါတို႔ေခတ္ကေတာ့ ...”
အဘြား၏အသံကို အေမက လၽွင္ျမန္စြာ ဟန္႔တားသည္။
“အေမကလဲ အေမတို႔ေခတ္ကဟာေတြ မေျပာပါနဲ႔၊ ခု မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ေနၾကတာပဲ၊ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း ကြယ္ရာလႊတ္ထားတာမွ မဟုတ္တာ၊ ဟိုမွာ ၀င္းေအာင္လဲ ရွိသားပဲ”
“၀င္းေအာင္က ဘာအေရးလဲ၊ ေယာက်္ားေလး”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ဆိုင္ထဲလုပ္မွာကို ေျပာတာ၊ အေမ့ေျမးကို ဘယ္သူမွ မေစာ္ကားပါဘူးလို႔”
“ေစာ္ကားကား မကားကားေအ၊ သူမ်ားက မေလးမစား ဆက္ဆံမယ့္အလုပ္ကို”
“အေမတို႔ကိုတိုင္ပင္ရင္ ဒီအတုိင္းခ်ည္းပဲ၊ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး ေျပာေနတာ၊ ဆယ္တန္းမေအာင္ဘဲနဲ႔ လခ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ ဘယ္မွာရမလဲ၊ ထမင္းလည္း အ၀စားရဦးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ အေမတို႔ပဲ မရွိရင္ မရွိလုိ႔ဆိုၿပီး ညည္းေန”
“ကိုယ့္မရွိတာနဲ႔ဘဲ ကိုယ့္သားသမီး မ်က္ကြယ္ျပဳရေရာလားေအ”
“ဘယ္သူက မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔လဲ အေမရဲ႕ ...၊ မနက္ လိုက္ပို႔မယ္၊ ညေန သြားႀကိဳမယ္၊ ဟိုမွာ တစ္ေန႔လံုး ကိုယ့္ေမာင္ဘြားသားခ်င္းက အနားမွာ မားမားမတ္မတ္ရွိေနတာ”
“ဘာမွမျဖစ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းပါေလရဲ႕ေအ”
ေအးေအးဦး အလုပ္လုပ္ေရးသည္ တစ္အိမ္လံုးမွာ ျပႆနာျဖစ္ရသည္။ ေအးေအးဦးတြင္ အေဖမရွိ။ အေမရယ္၊ အဘြားရယ္ ရွိသည္။ အစ္မႏွင့္ညီမေလး ရွိသည္။ တစ္အိမ္လံုး မိန္းမသားေတြခ်ည္းပင္ ျဖစ္၏။ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ေဆြမ်ဳိးမ်ားကို အားကိုး၍ ေနရသည္။ အားကိုးသည္ ဆိုရာမွာလည္း သာေရး နာေရးမွ်သာ။ ေငြေရးေၾကးေရး စီးပြားေရးကိုေတာ့ မိမိဘာသာ အသီးသီး ႐ုန္းကန္ရစၿမဲပင္ မဟုတ္ပါလား။
အစ္မေမေမဦးက မၾကာမီကမွ ဘြဲ႕ရကာ ႐ုံးတစ္႐ုံးမွာ အထက္တန္းစာေရး ၀င္လုပ္၏။ ညီမေလး အတူး(ေမာ္ေမာ္ဦး)က ရွစ္တန္းေျဖမည့္ဆဲဆဲ။ ေအးေအးဦးက ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ခါက်၍ ေက်ာင္းမွ ထြက္ထားရသည္။ အဘြားကိုေတာ့ ထည့္တြက္၍မျဖစ္။ အေမက အေဖဆံုးၿပီးခါစမွာ မေတာက္တေခါက္ ေစ်းေရာင္းရွာေသးေသာ္လည္း တြက္ေျခမကိုက္လွေပ။ ယခုေတာ့ အိမ္ေရွ႕နားမွာပင္ အဖီေလးခ်ကာ ဇီးထုပ္၊ မရမ္းထုပ္ေလးေတြ တင္ေရာင္းရ၏။
ေအးေအးဦးက အလုပ္လုပ္ခ်င္လွသည္ဆိုေတာ့ သူ႔ပညာအရည္အခ်င္းႏွင့္ သင့္ေတာ္သည့္အလုပ္ကို ရွာမေတြ႕။ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ ၀င္းေအာင္ႏွင့္ စကားစပ္မိေတာ့ အရင္းအႏွီး အေကာ္အကပ္မလိုဘဲ လခ ၁၅၀ ရမည့္အလုပ္ကို ေျပာျပသည္။
“လခက တစ္ရာ့ငါးဆယ္ဆိုေပမဲ့ တစ္ပ္က ပိုရမွာ၊ သံုးေလးရာရတဲ့ အခါရ၊ ငါးရာ ေျခာက္ရာ ရတဲ့အခါ ရတာ၊ ငါလည္းရွိသားပဲ၊ လုပ္ခ်င္ လုပ္ပါလား”
တိုက္တိုက္တြန္းတြန္း မဟုတ္ေသာ္လည္း သာသာထိုးထိုးေလး ေျပာလာေတာ့ သူ႔အလုပ္က မက္စရာျဖစ္ေနသည္။ အစ္ကို၀င္းေအာင္ဆိုသည္မွာ အေဖ့တူအရင္းျဖစ္၍ မေတာ္မတရားတာကို ေခ်ာက္တြန္းမည့္သူမဟုတ္။
“အေမ့ ေျပာၾကည့္ဦးမယ္”
“အေဒၚ့ကိုေတာ့ ေျပာျပထားေပါ့၊ ေမေမဦးကိုေတာ့ မေျပာနဲ႔၊ နင့္အစ္မက ဘြဲ႕ေလးရတာနဲ႔ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနတာ၊ သူက ဒီအလုပ္ကို ကန္႔ကြက္ခ်င္ ကန္႔ကြက္ေနမွာ”
“အိုး .. ဘာလို႔ ကန္႔ကြက္ရမွာလဲ၊ သူကန္႔ကြက္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး၊ ငါက မဟုတ္တာလုပ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ သူ႕လခကလည္း သူ႕အ၀တ္အစားဖိုးေတာင္ အႏိုင္ႏုိင္ရယ္၊ ငါ အေမ့ကို ရေအာင္ေျပာမယ္၊ မရလည္း ဇြတ္လုပ္မယ္ဟာ”
“ေအးေလ၊ ငါက နင့္စိတ္ကို သိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လည္း တိုက္တြန္းတာ၊ အလုပ္ရေအာင္ေတာ့ ငါ့သူေဌးကို ေျပာေပးမယ္”
“ေက်းဇူးပဲဟယ္”
အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္က ေမေမဦးက ကန္႔ကြက္ျခင္းမရွိသည့္ျပင္ တုိက္တုိက္တြန္းတြန္းပင္ ေျပာေလသည္။
“ေအးဟယ္ .. ငါေတာင္ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္”
မိန္းကေလးေတြရဲ႕အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီလား။ က်ယ္ျပန္႔လာတာလား၊ ေသးသိမ္ကုန္တာလားေတာ့ မသိ။ ေအးေအးဦးဘက္က တစ္မဲရေတာ့ အေမ့ကို နားခ်ရသည္။ အေမက အစကေတာ့ အင္တင္တင္။ ေနာက္ေတာ့ လခအျပင္ အပို၀င္ေငြေတြကို အားက်လာသည္။ သို႔ေသာ္ မိခင္ပီပီ စိုးရိမ္စကားေတာ့ ဆိုေသးသည္။
“ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္တတ္ဖို႔ လိုတယ္ သမီးရယ္”
“အေမကလည္း စိတ္ခ်ပါ၊ ကၽြန္မကို ဘယ္သူကမ်ား ထိရဲလို႔လဲ”
ေအးေအးဦးအေၾကာင္းကိုေတာ့ အေမကလည္း သိသည္။ ေမေမဦးတို႔ အတူးတို႔အတြက္သာ ဟိုလူက စလို႔ ငိုလာရတာႏွင့္၊ ဒီလူက စာလိုက္ေပးလို႔ ျပႆနာျဖစ္ရတာႏွင့္ မၾကာခဏ စိတ္ေမာရသည္။ ေအးေအးဦးကေတာ့ စိတ္ခ်ရသည္။ ျပႆနာကို ဘယ္ေတာ့မွ် အိမ္ကို သယ္မလာတတ္။ သူ႕ဘာသာသူ ရွင္းခဲ့သည္။ ႏႈတ္ႏွင့္တန္လွ်င္ ႏႈတ္ႏွင့္ရွင္း၏။ လက္ႏွင့္တန္လွ်င္ လက္ႏွင့္ရွင္း၏။ သူ႕ကို ေတာ္႐ုံလူကလည္း မစရဲ။ သည္သတ္ၱိေလးအားကိုးႏွင့္ပင္ အေမက သူ႕ကို ခြင့္ျပဳလိုက္ရသည္။
မိမိသားသမီးကို ဘယ္မိဘက အႏၲရာယ္ေတာထဲကို လႊတ္ပါ့မလဲ။ သို႔ေသာ္ ေငြရဖို႔အတြက္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ေနၾကေသာ လူေတြထဲတြင္ ေအးေအးဦးတို႔လည္း ပါ၀င္သည္ပင္။ အားလံုးေသာလူေတြဟာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တစ္ခုခုကိုေတာ့ လုပ္ၾကရတာပဲမဟုတ္လား။ အလုပ္ခ်င္း ကြာတာသာ ေျပာစရာရွိသည္။ ဒါကလည္း တစ္ေလာကလံုးက လူေတြမွာ လုပ္စရာအလုပ္က တစ္ခုတည္းရွိတာမွ မဟုတ္တာ။
ေအးေအးဦးက သူ႕ကုိယ္သူ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ အလုပ္ခြင္သို႔ ၀င္ခဲ့၏။ အလုပ္ထဲမွာ ဘ၀တူမိန္းမငယ္မ်ားႏွင့္ ဆံုရေလသည္။ သူတို႔သည္ “ပန္းကမ႓ာ”မွာ စု႐ုံးမိၾက၏။ မိန္းကေလးစားပြဲထိုးမ်ားကို ဗန္းျပကာ စီးပြားရွာေသာ ဆိုင္မ်ားထဲတြင္ “ပန္းကမ႓ာ”သည္ ေရွ႕ဆံုးမွ ပါခဲ့သည္။ ပန္းကမ႓ာ၏အဆင္အျပင္သည္ ႐ႈခ်င့္စဖြယ္၊ ရင္ခုန္ဖြယ္။ အလုပ္ခြင္၀င္၍ မၾကာျမင့္မီမွာပင္ သည္ေနရာသည္ ေနသင့္ေနအပ္ေသာ အရပ္မဟုတ္ဟု ေအးေအးဦး ျမင္လာသည္။ ပန္းကမ႓ာမွ မိန္းကေလးမ်ားသည္ ပ်ဴငွာလြန္း၏။ မပ်ဴငွာ၍လည္း မျဖစ္။ မိမိတာ၀န္က်ရာ စားပြဲမွ ၀င္ေငြ၏ အခ်ဳိးက်ရာခိုင္ႏႈန္းကို ခံစားခြင့္ေပးထားသည္။ သည္ေတာ့လည္း ေငြမ်ားမ်ားရေအာင္ ပ်ဴရ ငွာရသည္။
“ဒီေန႔ေတာ့ မစားသာဘူးေဟ့ ...။ တို႔စားပြဲမွာ လူမက်ဘူး၊ နီနီတစ္ေယာက္တည္း သိမ္းက်ဳံးယူေနေတာ့တာပဲ”
အိမ္ကို ႐ုံးစာေရးအလုပ္ရသည္ဟု ညာထားေသာ ေဆြေဆြမာသည္ အၿမဲတမ္း ညည္းညဴတတ္သည္။ သူတို႔ထဲမွာ နီနီကို လိုက္မီသူမရွိ။ နီနီ၏အၿပံဳးႏွင့္ ဆင္ယင္ျခယ္သမႈက သူတို႔ထက္ ေရွ႕ကေျပးေနသည္။
“အားမက်ပါနဲ႔ ေဆြေဆြရယ္၊ ရသေလာက္ပဲေပါ့”
ေအးေအးဦးကေတာ့ မာနေလးကလည္း ရွိဆဲမို႔ ေငြအတြက္ မိမိအၿပံဳးကို အလြဲသံုးစားျပဳၿပီး မိမိအလွကို အသံုးခ်ရမွာ စိတ္က မၾကည္မလင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ခုမွ ေလာကထဲ၀င္ခါစ။
နီနီ႔စားပြဲမွာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြ၊ တုိက္ပံုေတြ၊ မ်က္မွန္ႀကီးေတြ၊ သားေရအိတ္နက္ေတြ စုၿပံဳေနဖန္မ်ားလာေတာ့ ေဆြေဆြမာ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္လာသည္။ ပန္းကမ႓ာ၏သူေဌးကလည္း နီနီ႔ကို ေျမႇာက္စားလာသည္ဆိုေတာ့ ေဆြေဆြမာ၏ မိန္းမလွမာနသည္ ခ်ဳိးႏွိမ္မရေအာင္ ျဖစ္လာေတာ့၏။
“အက်ႌလည္ပင္းေလး ဟိုက္႐ုံ၊ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္႐ုံေလာက္ေတာ့ လူတိုင္းတတ္ႏုိင္ပါတယ္ မမေအးရယ္၊ ေဆြေဆြ သြားတက္ေပၚေအာင္ ၿပံဳးလုိက္ရင္လည္း ရတာပါပဲ၊ မယံုရင္ မမေအး ေစာင့္ၾကည့္”
ေဆြေဆြမာက တစ္ဖက္သတ္ စစ္ေၾကညာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဆြေဆြမာတို႔စားပြဲမွာလည္း ေယာက်္ားေတြ ေသာေသာညံေအာင္ စု႐ုံးတတ္လာသည္။ ေဖာက္သည္ဆြယ္တတ္ေသာအၿပံဳးသည္ မည္မွ်တန္ဖိုးမဲ့သည္ကို မေတြးအားေတာ့။ ေငြမ်ားမ်ားဆုပ္ကိုင္မိဖို႔၊ ၀ယ္ခ်င္တာ ၀ယ္ႏုိင္ဖို႔၊ ၀တ္ခ်င္တာ၀တ္ႏုိင္ဖို႔သာ အဓိကျဖစ္၍လာ၏။ ေဆြေဆြမာသည္ သူရေသာ ပိုက္ဆံေတြကို အားလံုးျမင္ေအာင္ ယပ္ခတ္၍ျပတတ္၏။
ေအးေအးဦးက စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနဆဲ ျပႆနာက ေပၚေပါက္လာသည္။
“မိန္းကေလးစားပြဲထိုးလုပ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာထားက တင္းလြန္းတယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာမ်ားမွတ္ေနတယ္မသိ”
ေယာက်္ားေတြ သေဘာထားေသးသိမ္လာၿပီဆိုလွ်င္ မိန္းမထက္ပင္ နိမ့္ပါးတတ္သည္ကို တခ်ဳိ႕ သိၾကမည္ပင္။ မၾကားဟန္ျပဳ၍ေနတတ္ေသာ ေအးေအးဦး၏ပါးျပင္နားမွာ မလိုတမာသံမ်ား မၾကာခဏ ျဖတ္သန္းသြားၾကေလ၏။
“ေဟ့ ဒီမွာ ... ၾကက္သြန္ခ်ဥ္မွာထားတာ ၾကာၿပီေလ၊ မၾကားဘူးလား”
မ်က္ႏွာထားေတြကိုမႀကိဳက္၍ ခပ္ဖယ္ဖယ္ေနကာမွ အထက္စီးႏွင့္ ေခၚသံေၾကာင့္ ျပန္လွည့္လာရသည္။ အလုပ္ခြင္မွာ အေရမထူေသးေတာ့ ရင္ထဲမွာလည္း ေဒါသက ေထာင္းခနဲ ထသြား၏။
ၾကက္သြန္ခ်ဥ္ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚမွာ အလုိက္သင့္ ခ်ေပးလိုက္သည့္တိုင္ မ်က္ႏွာထားက ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာျခင္းမရွိ။ နီနီတို႔ ေဆြေဆြမာတို႔ စားပြဲဆီမွာ မူးယစ္ရယ္ေမာသံမ်ား ၾကားရေတာ့ ရင္ထဲကေ၀ဒနာက ပိုမိုႀကီးထြားလာသည္။
“မင္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“သိခ်င္လို႔ေပါ့”
“ကၽြန္မနာမည္ ေအးေအးဦး၊ ကဲ...ေနာက္ထပ္ ဘာသိခ်င္ေသးလဲ”
“ရင့္လွခ်ည္လား...ထိုင္စမ္းပါဦး”
သူတို႔မ်က္ႏွာေပးေတြက ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ အလ်ဥ္းမရွိ။ သည္တုန္းက အလုပ္၀တၱရားပဲဟူသည့္ သေဘာထားမ်ဳိးကိုလည္း ျပတ္သားစြာ ထားတတ္ျခင္း မရွိေသး။ ငယ္စိတ္ငယ္ေသြးႏွင့္ ထားၿမဲျဖစ္ေသာ မာနေလးက ခ်ဳိးႏွိမ္မရေအာင္ ေခါင္းျပဴလာသည္။
“ရွင္တို႔ ဘာလိုခ်င္လဲ...ကၽြန္မ လုပ္ေပးမယ္...ထုိင္ေတာ့ မထုိင္ႏုိင္ဘူး”
“လိုခ်င္တာ ရမွာလား”
သူတစ္ပါး အေျပာအဆိုခံရျခင္းကို နာက်ည္းစရာအေကာင္းဆံုးဟု ထင္မွတ္ဆဲမို႔ ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူသြားသည္။
“ရွင္ ဘာေျပာတာလဲ”
“မင္းက တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႔ကို မတူဘူး၊ ေစ်း သိပ္ကိုင္တယ္၊ တို႔ကလည္း ဒါမ်ဳိးမွ သေဘာက်တယ္”
“ရွင္ စကားကိုၾကည့္ေျပာ”
“တို႕က ဘာေျပာလို႔လဲ...၊ မင္းပဲ လိုခ်င္တာရမယ္ဆို”
“ကၽြန္မက အစားအေသာက္ကိုေျပာတာ”
“တို႔ကလည္း အစားအေသာက္ကိုေျပာတာပါပဲ၊ မင္းက ဘာထင္လို႔လဲ၊ တျခားဟာထင္ရင္လည္း ထင္တဲ့အတုိင္းပဲေပါ့ကြာ”
စားပြဲ၀ိုင္းမွလူမ်ား၏ ၀ါးခနဲရယ္ေမာလိုက္သံသည္ ေအးေအးဦး၏နားထဲကိုသာမက ရင္ထဲ အသည္းထဲကိုပါ ၀င္ေရာက္ျမည္ဟည္းသြားသည္။
“ရွင္တို႔ ႏွမခ်င္း မစာနာဘူး၊ လူေကာင္ႀကီးၿပီး အခ်ိန္မစီးတဲ့လူေတြ၊ အလကားလူေတြ”
တစ္ဆုိင္လံုးရွိ မ်က္လံုးမ်ားက သူတို႔စားပြဲဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ အံ့အားသင့္ေသာအမူအရာမ်ား၊ အျပစ္တင္ေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေအးေအးဦးကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ ေလာကႀကီးက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနၿပီလား။
“ဘာျဖစ္တာလဲ ေအးေအးဦး”
ဆုိင္ရွင္ဦးေလးက ခပ္ထန္ထန္ေမးသည္။ က်န္လူမ်ားက ေအးေအးဦး၏ ဆက္ဆံေရးမေျပျပစ္မႈကို တိုင္တန္းၾကသည္။ ေဘးစားပြဲက စားေသာက္သူေတြက အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ဟန္ျဖင့္ စိတ္မရွည္မႈကို ျပၾကသည္။ ဘ၀တူမိန္းကေလးမ်ားက အေတြ႕အႀကံဳမရင့္က်က္သူအျဖစ္ အျပစ္ျမင္စြာ ၾကည့္သည္။
ေအးေအးဦး၏ပတ္၀န္းက်င္မွာ အရာ၀တၳဳအားလံုးသည္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္လာၾကေလသည္။ ရယ္ေမာသံ၊ ေလွာင္ေျပာင္သံ၊ အျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်သံမ်ား ညံစီဆူေ၀လာသလို ခံစားရသည္။ ေနရာမွ အျမန္ဆံုး ေျပးလႊားထြက္ခြာလာခဲ့မိ၏။
“ေအးေအးဦး...ေအးေအးဦး”
သူ႕လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚေနသံ ၾကားမွ မ်က္လံုးမ်ားကို အားယူဖြင့္ၾကည့္မိသည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ေအးေအးဦးရယ္”
၀င္းေအာင္က သူ႕လက္ေမာင္းကိုကိုင္ကာ စိုးရိမ္စြာ ေမးသည္။
“မသိဘူး မသိဘူး”
“ဘာျဖစ္တာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး...ဘာလဲ နင့္ကို ဘာလုပ္လို႔လဲ၊ ေစာ္ကားလား”
၀င္းေအာင္က မ်က္ႏွာေတြ နီျမန္းလ်က္ ထပ္ေမးသည္။ သူ႕ပံုက တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မည့္ပံု။ သည္ေတာ့ ေအးေအးဦးက ေခါင္းကို သြက္သြက္ ခါယမ္းျပလိုက္ရသည္။
“မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး...ဘာမွမျဖစ္ဘူး”
ဘာမွ်မျဖစ္ဘူးဟု ဆိုေသာ္လည္း ေအးေအးဦးမ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့လာသည္။
“ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္တာလဲ”
၀င္းေအာင္သည္ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ေနရသူ ျဖစ္၏။ ဆုိင္ေရွ႕ကျပႆနာကို မသိ။
“ဘာမွမျဖစ္ဘူး...လာစားတဲ့လူေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔”
ေအးေအးဦးက မ်က္ရည္စကို မ်က္ေတာင္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္သြင္းရင္း ေျဖသည္။
“နင့္ကို ဘာလုပ္လို႔လဲ”
“ဘာမွေတာ့မလုပ္ပါဘူး...ငါ့ကို မခံခ်င္ေအာင္ေျပာလို႔”
“နင္ကလည္း ဒီေလာက္ပဲ အကဲပါရသလား၊ ေတာ္႐ုံဆိုလည္း သည္းခံလိုက္ေပါ့ဟာ၊ အသားပဲ့ပါတာမွတ္လို႔၊ ငါက ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲလို႔၊ ကိုယ့္အသားထိရင္ေတာ့ မခံနဲ႔ေပါ့”
အလုပ္သေဘာကို ၀င္းေအာင္က ေျပာေနျပန္သည္။ ေအးေအးဦး စိတ္ညစ္၏။ သည္ၾကားထဲမွာ ေဆြေဆြမာႏွင့္နီနီက ပိုက္ဆံရတာခ်င္း ၿပိဳင္ၾကေတာ့ ေအးေအးဦး ပို၍စိတ္ဓာတ္က်သည္။ သူတို႔မွာ မိန္းကေလးရယ္လို႔မွ မာနမရွိၾကေတာ့ဘူးလား။
“နင္ကလည္း ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ ေနာက္ဆုတ္မသြားပါနဲ႔၊ အေဒၚ့ကိုလည္း ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ ငါပါ အဆူခံေနရမွာ၊ ကဲ .. နင့္အလုပ္ နင္သြားလုပ္ေတာ့”
ဆုိင္ေရွ႕ျပန္ထြက္လာရေသာ္လည္း စိတ္က မပါေတာ့။
ပန္းကမ႓ာ၏သူေဌးကလည္း သူ႕ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ရွိၿပီ။ စားပြဲေပၚမွ စားႂကြင္းစားက်န္ ပန္းကန္အေပအေရမ်ားကို သိမ္းဆည္းလိုက္ရသည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ မေကာင္းလွေပ။
ထိုေန႔က တိတ္ဆိတ္စြာ အိမ္ကုိျပန္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႔မွာ ေနမေကာင္းဘူးဟု အေၾကာင္းျပကာ အလုပ္မဆင္းဘဲ ေနသည္။ ညေနဘက္တြင္ ၀င္းေအာင္ ေရာက္လာ၏။
“နင့္အတြက္ လခရွင္းေပးလိုက္တယ္၊ လာစရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ဟာ၊ ဒါေပမဲ့ နင္စိတ္မပ်က္နဲ႔၊ ငါ ခ်ယ္ရီေျမမွာ သြင္းေပးမယ္၊ မနက္ျဖန္ လိုက္ခဲ့၊ ဟိုဆုိင္က ဒီဆုိင္လို မဟုတ္ဘူး၊ စည္းကမ္းလည္း ရွိတယ္၊ ဒီဆုိင္ကေတာ့ စီးပြားေရးဆန္လြန္းပါတယ္ဟာ”
“ဟိုမွာဆို နင္လည္းမရွိ၊ ျဖစ္ပါ့မလား ၀င္းေအာင္ရယ္”
“ျဖစ္ပါတယ္၊ ဟိုက စည္းကမ္းေကာင္းပါတယ္၊ ပါးစပ္က ေျပာတာဆိုတာေလာက္ေတာ့ သည္းခံေပါ့ဟာ၊ ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ မစင္ေၾကာက္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ”
ေအးေအးဦး ဘာမွ်မေျပာေတာ့။ ယခုတေလာ အိမ္မွာ ေငြစေလးရႊင္လို႔ စားေရးေသာက္ေရး ေခ်ာင္လည္ကာ ေႂကြးၿမီေလးလည္း ကင္းရွင္းခဲ့သည္။ အက်ႌလံုခ်ည္သစ္ေလး ခ်ဳပ္ဖို႔ စုထားတာပင္ အေတာ္ရေနၿပီ။
“ေအးေလ...ငါလုပ္ၾကည့္ဦးမယ္”
၀င္းေအာင္ ျပန္သြားေတာ့ အေမက အဘြား မသိေအာင္ တိုးတိုး ေမးေလသည္။
“ဘာျပႆနာျဖစ္လို႔လဲ ေအးဦး”
ေအးေအးဦးက အမွန္အတုိင္း ေျပာျပသည္။
“သမီး စိတ္ဆင္းရဲရင္ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ေလ”
အေမက က႐ုဏာသက္စြာ ေျပာေသး၏။ သို႔ေသာ္ ယခုတေလာ အေမ၏ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းညဴသံေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားသည္ကို ေအးေအးဦး သတိရသည္။
“စိတ္မဆင္းရဲပါဘူး အေမ၊ သမီးလုပ္မယ္၊ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္း ဘယ္မွမေရြ႕ဘူး မဟုတ္လား အေမရဲ႕”
ေအးေအးဦး၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တင္းတင္းေစ့ေနၾကသည္။ အေမကေတာ့ သက္ျပင္းကို တိုးတိတ္စြာခ်၏။
⬛
မုိးမုိး - အင္းလ်ား
#အညၾတဘိကၡဳ မွ
No comments:
Post a Comment